The funeral.

Het was zo ver, Norwood was druk in de weer met de voorbereidingen. Hij liep van hot naar her en weer terug naar hot. Hij had zijn pak al aan. Het was een zwart pak met een bordeauxrode stropdas er op. Zijn haren waren netjes gekamd en hij had zich weer geschoren. De uitnodigingen waren al ruim een week van te voren doorgestuurd. Alle collega's, familie, LM waren uitgenodigd. Norwood had expliciet Savador niet uitgenodigd. Hij zag hem als verantwoordelijke voor de dood van Malaika. Hij was degene die er voor gezorgd had dat het monster gecreëerd was en al was het niet zijn bedoeling geweest, het was zijn fout. Norwood keek naar de setting. De zon scheen redelijk dus ze hielden de mis buiten. Het was een sombere bedoeling al was het nog zo druk en Norwood's gezicht was alles behalve aanwezig. Een van Malaika's ouders liep naar hem toe en adviseerde hem af te laten lossen. Norwood had er niet onderuit kunnen komen en stond nu aan de zijlijn met een glas water. Hij keek een beetje afwezig voor zich uit. De kist stond in het midden voor het altaar. De pastoor nam zijn tekst door en de Novaanse tuinders zette nog een paar planten op de plek. Norwood stond op toen hij zag dat het uiteindelijk klaar was. Hij had met de ouders samen de bruiloft geregeld en zwijgzaam liep hij naar een muurtje en ging er op zitten. De gasten konden ieder moment arriveren. Hij was ook gast dat zeker. Hij had de keuze van muziek, setting en dergelijke allemaal over gelaten aan de ouders. Hij had ze alleen meegeholpen om het te regelen. Hij had verschillende muzikanten afgebeld. Hij had verschillende dingen geregeld om de keuzes van de ouders in te willigen. Norwood dacht een hand op zijn schouder te voelen en zijn blik keek over zijn schouder naar wie het was. Opnieuw niemand. Hij had het gevoel alsof hij zich zo uitgeput had dat hij dingen ging voelen en zien die er niet waren. Norwood wreef even met zijn handen over zijn gezicht. Het zou een tijdje duren voor de begrafenis zou beginnen. Norwood ging liggen op het muurtje en keek naar de lucht. Zijn ogen zakte toen langzaam dicht, de zon maakte hem nog vermoeider dan hij al was. Hij had al een paar nachten amper geslapen en nu eiste het zijn tol. Zonder dat hij het door had kwamen er al een aantal bekende naar hem toe. Norwood was nu zo ver ingedut dat hij zelfs dat niet meer merkte. Zijn glas water stond naast hem op het muurtje. Half leeggedronken, net zoals Norwood's gevoel. Half leeg half gevuld. Niet wetend of het nu half leeg of half vol moest zijn. Niet zeker of het nu positief of negatief moest vullen. Gelukkig raakte hij nu even zijn bewustzijn kwijt in de slaap, even geen rondspokende gedachten en even geen lastige emoties. Even helemaal niets.

(Alleen docenten, stagiaires en legendarische magicians)

Nimhé, Malaika Nimhé. Ze had de vrouw nooit gekend, wist alleen dat ze slachtoffer was geworden van die walgelijke actie van Alejandro's opvolger. Het kon haar eigenlijk niet al teveel schelen aangezien ze er vrij weinig mee te maken had, maar toch voelde ze dat ze moest komen. Als zij immers eerder had geweten wat er had moeten gebeuren met de genen van Norwood oftewel Sigma, als ze maar eerder een oplossing hadden kunnen vinden... Dan zou de opvolger van Lesaiah nu niet zo verdrietig hoeven te zijn. De roodharige vrouw deed dan nog zo haar best om geen emoties te voelen, ze was er maar bar slecht in. Ook nu ze Norwood zag zitten voelde ze een steek van medelijden in haar hart. Zij wist hoe het was om een geliefde te verliezen, en al was het de ouderdom geweest die hem van haar ontnomen had, ergens was het toch haar schuld geweest. Als zij sneller geleerd had, sneller.. Dan had hij met haar kunnen leven. Voor altijd. Nu had ze Bela gelukkig nog, de sneeuwwitte hond had ze kunnen redden van de dood die voor haar zo ver weg zou blijven. Tot Mizore genoeg opgeleid zou zijn, tenminste.
Eenmaal op Nova vroeg ze zich nog steeds af of het wel goed was om te komen naar het laatste afscheid van iemand die je niet gekend had. Ze wist ook niets over de vrouw zelf, had alleen wat dingen gehoord over haar persoonlijkheid, haar werk, haar relatie met Norwood en dergelijke. De vrouw stond stil, liet de zon op haar gezicht schijnen en overzag de situatie. Het zag er nog leeg uit; ze was één van de eersten. Tijd dan maar, om naar degene te gaan die haar uitgenodigd had. Al snel zag ze Norwood zitten; hij was gelukkig weer de oude, al was ook hij wat te laat geweest. Tijd, tijd was het meest dodelijke van alles..
'Mijn medeleven,' zei ze zacht maar helder toen ze bij hem stond, legde haar hand op zijn schouder. Bela duwde zijn neus in Norwoods hand, maar blafte niet. Fealwen moest weliswaar omhoog kijken, maar ze voelde zich er niet ongemakkelijk door. De pijn, ze wilde zijn pijn niet begrijpen maar toch kwam het hard aan. In haar ogen lag die blik, die je liet weten dat ze niet zomaar voor de lol iemand condoleerde of om netjes te zijn, maar omdat ze het meende, omdat ze het begreep. 'Zal ik alvast plaatsnemen?' vroeg ze aan Norwood, ietsje later. Dit was normaal één van de zwaarste dagen, één waarop al die tranen er opnieuw uit moesten komen. Zo'n dag waar je altijd tegenop keek en die, als hij eenmaal voorbij was, ook nooit gemakkelijker was gebleken dan je gedacht had. Begrafenissen vielen altijd zwaar. Maar hij zou er wel doorheen komen; een gebroken hart was misschien een zware last om te dragen, maar het was niet onmogelijk.

~Bedankt voor Malaika's laatste afscheid <3

Norwood lag nog steeds op het muurtje. Zijn ogen weggevallen in een ondiepe slaap. Het geluid op de achtergrond was alle geluiden weggevaagd. Het enige wat er over bleef was een intense rust die hem helemaal overmeesterde. Hij wilde niet meer van het muurtje af komen. Tot mos vergaan en het muurtje verder begroeien. Niet meer op staan, niet dezelfde sleur en geen verdriet meer. Norwood had een dromeloze rust maar deze rust was echter maar voor enige tijd. Kennelijk was er al een van de gasten aangekomen en had Norwood zien liggen. Een heldere stem drong zijn trommelvlies binnen en Norwood opende zijn ogen. Even duurde het voor het beeld scherp was gesteld maar Norwood herkende de persoon direct. Hij kwam overeind en keek met een redelijk neutrale blik naar Fealwen. Hij herinnerde haar enkel van de herinneringen die Sigma had achter gelaten. Norwood zijn hoofd schudde kort op de woorden van Fealwen. "Het is niet verplicht wanneer de ceremonie begint zal het wel aangekondigd worden. Het duurt nog even..." legde hij uit. Meer dat hij liever iemand in zijn buurt had om misschien alleen maar mee te praten, afleiding van de misselijkmakende gedachten dat hij weer alleen met Aageth in het leven stond. De gedachten dat hij Malaika niet meer zou zien. Hij zweeg kort en ging weer zitten op het muurtje. Had niet gelet op de hoogte van Fealwen, details waar hij zich nu geen zorgde om maakte. "Hij heeft niet meer gelachen.." sprak zijn stem in het niets. "Aageth heeft sinds het bericht niet meer gelachen, alleen maar uit het raam gestaard..." sprak Norwood. "En ik heb daar schuld aan...." sprak hij moeizaam. Hij kreeg al een knoop in zijn maag op het moment dat hij dat dacht. Hij sprak niet direct tegen Fealwen, al wist hij donders goed dat ze dit kon horen en mogelijk op kon reageren. Hij keek naar Fealwen met een blik die hulpeloos stond en niet wist wat hij moest doen. Hij voelde zich wel degelijk schuldig aan het feit dat Malaika er nu niet meer was. Al was het Sigma's karakter die haar had vermoord hij was het lichaam die het had gedaan. Zijn handen waren besmeurd met de zonde van haar dood. Hij zweeg en keek toen kort naar de grond. Pakte zijn glas met water en dronk het in een teug leeg. Zijn blik ging even naar de kist die al op een lift stond klaar om weg te zinken. De lift was zo weggewerkt dat het net een tafel leek. Met een paar enkele stappen was deze tafel er afgehaald en kon de lift zinken. Norwood had hem mee helpen opzetten. Met enige tegenzin van de mensen die meehielpen, ze vonden dat hij zijn rust moest nemen en zich er niet zo in moest storten. Norwood kon niet anders, hij wilde zijn aandacht afleiden en de enige opties waren werken en lichamelijke inspanning. Norwood rende iedere ochtend weer een uur door de bossen voor de lessen begonnen. Gewoon om zijn opgekropte emoties de loop te laten. Norwood's blik ging weer naar Fealwen. "Ben ik wel waardig als opvolger als ik mijn zoon niet kan beschermen tegen een enkele vloek en mijn partner niet kan beschermen?" sprak hij. "Ben ik wel waardig om dan het hele Grense volk te besturen?" vroeg hij om zijn voorafgaande vraag nog te verder te nuanceren. Hij had het Lesaiah nooit durven vragen. Hij was bang voor haar reactie. Hij had haar ongetwijfeld teleurgesteld door het hele gebeuren. Althans dat dacht hij, hoe ze zich werkelijk in de situatie opstelde was voor hem nog een vraag.

No problem, toch gaat er wat credit naar Savador. Die kwam mede op het idee om dit uit te voeren. Ik vind dat dit toch wel mag...^^

Het was heerlijk om weer terug te zijn. Terug op haar vertrouwde planeet, terug thuis. De reden waarvoor was helaas wat minder, de begrafenis van Malaika Nimhé. Een vriendelijke vrouw die helaas een minder mooi einde had gehad. Luce vond het ook jammer dat ze haar zo kort had gekend, het was een potentiële opvolgster geweest. Luce was eerst langs haar huis geweest. Had iets gepast gezocht voor de dag die zou komen. En eigenlijk met tegenzin had ze zich gekleed. Zulke dagen waren niet leuk. Zeker niet doordat Luce wist hoe Norwood zich voelde. De dag dat ze het moesten vertellen stond in haar geheugen gegrift. Luce zuchtte. Ze had bloemen geplukt, twee kleine bosjes. Echter waren deze niet voor Malaika, daar had ze iets anders voor. Voor ze naar de begrafenis ging moest ze nog ergens anders heen. Iets wat ze lang niet had gedaan en moest doen. Ze liep de begraafplaats op en liep regelrecht naar een plek toe. Eentje die ze zo goed kende. Aan de andere kant dan waar ze straks moest zijn. Ze moest en zou even langs gaan. Nu ze er toch was, anders zou ze het proberen te vermijden. Gewoon omdat het te pijnlijk was. Maar het moest. In haar zwarte lange jurk liep ze geruisloos naar twee graven. Luce zuchtte even heel diep voor ze er op af stapte. Ze hurkte neer bij de twee graven die naast elkaar lagen. Ze legde de bloemen neer en ging met haar vingers over de steen. Ze fluisterde zachtjes terwijl er een traan langs haar wang biggelde.
De tranen veegde ze weg. Stond op en streek haar jurk weer glad, zei zachtjes gedag en liep weg. Ooit zou ze er wel weer komen. En ooit zou ze weer bij hen komen. Maar nu waren er weer andere zaken. Luce liep richting de plek waar het nu allemaal gebeurde. Het was al allemaal opgebouwd. Luce liep eerst naar de Familie van Malaika. Ze had een gesprekje over hoe ze was en die dingen. Ze condoleerde hen en liep richting Norwood. Fealwen was er ook al, en Norwood lag als een dood vogeltje op een muurtje. Ze hoorde nog net zijn woorden. "Hij heeft niet meer gelachen.. Aageth heeft sinds het bericht niet meer gelachen, alleen maar uit het raam gestaard... En ik heb daar schuld aan...." Luce ging naast hem staan. "Dat is niet waar Norwood, jij kan er niks aan doen." Ze sprak hem op een enigszins streng aan. "De enige die er schuld aan heeft dat is Savador, niet jij." Luce legde even een hand op Fealwen's schouder als gedag terwijl Norwood alweer door ratelde. "Ben ik wel waardig als opvolger als ik mijn zoon niet kan beschermen tegen een enkele vloek en mijn partner niet kan beschermen? Ben ik wel waardig om dan het hele Grense volk te besturen?" Als het kon had ze hem een klap in zijn gezicht gegeven. "Norwood, kijk me eens aan." Luce ging recht voor hem staan. Keek hem diep in de ogen. "Als je niet waardig genoeg was, had Lesaiah je nooit gekozen. Ook na dit zal dat niet veranderen. Je zal een ontzettend goede leider worden voor het volk, en ze zullen er blij mee zijn. Als ze eens wisten wat voor man jij bent, zouden ze niemand anders willen na Lesaiah."

Norwood zat zonder enige energie op het muurtje en keek naar Fealwen. Hij merkte ineens dat iemand aan zijn mouw trok. Aageth was naast hem op het muurtje gaan zitten. Als vader sloeg Norwood een arm over zijn schouder heen. Zonder enige glimlach of emotie was Aageth tegen zijn vader aan gaan zitten. Zijn haren netjes in model en zijn kleding wat netter vanwege de gebeurtenis. Het had een hele impact gehad op de jongen toen hij te horen kreeg dat zijn moeder overleden was. Aageth had uren uit het raam lopen staren en niets meer gezegd. Norwood wist dat hij het moeilijk had met zijn emoties om de omstandigheden maar hij zou er voor hem zijn. Norwood vertelde aan Fealwen wat hij dacht. Ineens hoorde hij een reactie die van iemand anders kwam dan van Fealwen. Hij keek op en draaide zich naar de bron van het geluid. Hij kon het niet laten om toch even te glimlachen. Luce, degene die hem had geholpen uit de barre situatie en hem eveneens nu weer moed in probeerde te praten. Hij knikte enkel zwijgzaam en langzaam. "Misschien wel...." sprak hij kalm en keek naar de grond. Direct werd hij weer toegesproken na zijn tweede vraag. Hij keek op naar Luce toen ze hem streng toesprak. De woorden deden hem weer wegkijken. "Je hebt gelijk.." sprak hij en stond op. Hij legde zijn hand op Luce's schouder en knikte. "Dank je..." sprak hij kalm en glimlachte zo goed hij kon. Hij keek naar Aageth en wist even niet wat hij met zijn zoontje moest doen. Hij glimlachte en zakte door zijn knieën. "Het is te begrijpen dat je moeite hebt met dit alles.." sprak hij tegen zijn zoon. "Ik heb het ook niet makkelijk. Maar samen slaan we ons er door heen, Aageth.." sprak hi j het jongentje toe. Hij aaide even over zijn bol en gaf hem een vriendelijke omhelzing. Aageth zweeg enkel en legde zijn armen ook om die van zijn vader. Nog niet eens vijf jaar en nu al zijn moeder kwijt. Het was voor Norwood al lastig, laat staan voor het jongentje. Norwood liet Aageth los die nu van het muurtje af sprong en weer zijn weg zocht naar een bankje en daar op ging zitten. Norwood keek hem na en zuchtte. "Ik weet niet wat ik er mee aan moet..." sprak hij enkel. "Ik doe mijn best om hem moed in te spreken maar hij wil er waarschijnlijk niet op aanhaken." sprak hij kalm. "Als 'ze' hier nu was..." sprak hij zuchtend. "Malaika wist hem altijd over te halen voor de dingen die hij altijd niet wilde doen, uiteindelijk vond hij het dan toch leuk.." sprak hij en glimlachte als hij er aan terug dacht. Hij die de grootste moeite deed om Aageth over te halen maar Malaika uiteindelijk zonder moeite het deed. Hij zuchtte. "Het is nog rustig..." concludeerde hij toen hij rond keek. Hij vroeg zich af waar de rest bleef.

Haar haren had ze opgestoken, daarna versierd met een zwarte roos. Een ander ras dan degene die ze op het Valentijnsbal van Savador had gekregen, meer een kleur die naar purper neigde. Alsnog, de kleur was ingetogen en diep. Haar hele verschijning was ingetogen. Ze voelde zich wat schuldig, zomaar op de begrafenis verschijnen. Ze wist inmiddels dat Malaika op haar leek, of andersom, of wat dan ook. Het punt was; Dit was haar begrafenis. Ze wilde niet lijken op de vrouw die nu gemist werd. Had er zelfs over gedacht om niet te komen, maar dat kon ze niet maken. Haar haren een tint donkerder kleuren dan? Nee, dat zou te somber staan. Een tint lichter? Veel te vrolijk. Bovendien, ze moest ervoor uitkomen wie ze was. Dat ze ook schuld droeg aan deze gebeurtenis, ondanks dat ze er op het moment niets meer aan zou kunnen doen. Ze had Norwood niet weten te beschermen tegen Savador, en daardoor was Malaika overleden. Het was niet haar schuld geweest, maar zo voelde het dus wel.
Ze was voorlopig maar uit zijn zicht gebleven, had stil haar entree gemaakt. Er waren nog niet veel mensen, maar er was vast wel een plekje waar ze gewoon kon gaan zitten, zonder al te veel oproer te veroorzaken. Die hoop was een beetje tevergeefs, omdat ze de ouders tegenkwam. Als er iets erg was, dan was het je kind verliezen. Niet dat ze er zelf ervaring mee had, maar dat had ze gehoord. Je hoorde je kind niet te hoeven begraven; Dat was gewoon te pijnlijk. Ze zag het wel in de ogen van de twee mensen, de schok van herkenning, de korte hoop en vreugde, daarna de realisatie en teleurstelling. Ze keek weg, te laf om een gesprek aan te knopen. Kennelijk was de moeder dat niet, want die liep op haar af. Het was geen grote vrouw, gezien ze ongeveer op ooghoogte zaten. ‘U lijkt erg op mijn dochter,’ merkte de bedroefde moeder op, haar bruine ogen vriendelijk, maar bedroefd. ‘Dat heb ik gehoord. Het spijt me.’ Of ze zich verontschuldigde voor het feit dat ze dood was, of voor het feit dat ze op Malaika leek, dat wist ze niet zeker. Ze wist ook niet of het wat uitmaakte, zolang ze die excuses maar kon maken.
Het was uiteindelijk bij die woorden gebleven, omdat ze maar weer was weggegaan. Dat leek tegenwoordig haar oplossing op alles; Weglopen. Het was pijnlijk voor haar om te lang contact te leggen, gaf haar bijna een onveilig gevoel. Ze dwaalde maar weer af, naar Norwood toe. Ondanks dat dat niet haar bedoeling was geweest; Ze had hem liever alleen getroffen, maar vond hem in het gezelschap van Fealwen en Luce. Het gesprek wat ze voerden volgde ze op een afstandje, ondanks dat dat niet nodig was. Haar mondhoeken trokken wat omhoog bij de opmerkingen dat hij het heus wel waard was, dat hij zich geen zorgen moest maken. Kon zij dat maar zeggen, in de wetenschap dat hij zich over een hoop dingen heen moest zetten, wilde hij LM worden. Het moeilijkste zou waarschijnlijk Aageth zijn; Ze moest op een gegeven moment zijn leeftijd stopzetten, maar Aageth zou gewoon doorgroeien en oud worden. Hij zou waarschijnlijk zijn zoon zien sterven, ondanks dat dat niet hoorde. Misschien zou dat wel het pijnlijkst zijn. Maar daar mocht ze nu niet aan denken.
Haar blik ging weer dralen, viel uiteindelijk op Aageth. Ze kende de jongen nu al een stuk beter, gezien hij wel vaker bij haar kwam logeren. Als Norwood een avond wegging, of iets moest regelen. Ze was gewend geraakt aan het jongetje, maar stil had ze hem bijna nooit gezien. Uiteindelijk besloot ze maar op het bankje te gaan zitten, naast hem. Ze vouwde haar handen in haar schoot, keek naar het jongetje. ‘Hey, Aageth. Gaat het een beetje?’ Het was erg voor Norwood, maar Aageth was nu al twee moederfiguren kwijt. Dat was ook niet bepaald een geweldige jeugd, leek het haar.

De wind die de shuttles maakten zorgde ervoor dat haar rode haren wat in de war kwamen te zitten, maar als ze er gewoon met haar hand doorging lagen ze al terug fatsoenlijk. De lichtjes, die normaal in haar ogen op en neer dansden, waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor diepe bedroefdheid. Ze had Malaika maar een paar keer gesproken, waaronder een keer in de lerarenkamer en het had haar een vriendelijke en vrolijke vrouw geleken. Novanen waren over het algemeen wel vrolijk, maar Malaika had haar wat kunnen opbeuren toen ze het even niet meer zag zitten. Ze waren weliswaar tegenpolen geweest, maar wat maakte dat uit? Katherine streek voor de laatste keer haar haren achter haar en stapte de shuttle in die haar naar Nova zou brengen. Ze kon het nog altijd niet geloven dat het Savadors schuld was. Dat de man die haar respect verdiend had ervoor gezorgd had dat een van haar collega's dood was. De man was meegegaan naar Shadra toen ze wat gezelschap nodig had gehad, anders was ze waarschijnlijk ter plekke in elkaar gestort. Ze wilde het gewoon niet geloven dat Norwood door toedoen van de hoofdmeester de docente light magic had vermoord, maar ze moest de waarheid onder ogen komen. Met haar vingers in elkaar vestrengeld en haar ogen neergeslagen liep de jonge vrouw de shuttle uit en baande zich een weg naar de plek waar de begrafenis zou worden gehouden. De zon zorgde ervoor dat ze haar groene ogen tot spleetjes moest knijpen. Ze kwam niet veel in de zon waardoor haar huid redelijk bleek was en het makkelijk kon verbranden. Op dit moment gaf ze daar niet veel om. De zwarte jurk had ze alleen nog maar aangehad bij de bagrafenis van haar moeder en zag er dus nog zo goed als nieuw uit. Wat onwennig streek ze het ding terug glad en keek op toen ze stemmen hoorde. Veel mensen waren er precies nog niet. Een paar LM's, Norwood en waarschijnlijk Malaika's familie. Met haar lippen stijf op elkaar en haar blik nog altijd naar de grond gericht liep ze op Norwood en de twee LM's, die bij hem stonden, af. "Het is hier inderdaad erg rustig." Malaika verdiende het om herdacht te worden en het was gewoon niet normaal dat er zo weinig mensen waren, dat er niet eens meer leraren waren. Haar vingers waren nog altijd in elkaar gestrengeld en met een kleine frons in haar voorhoofd keek ze Norwood aan. "Jij hebt er echt geen schuld aan. Jij moet er niet voor boeten, Savador is de enige die hier schuld aan heeft." Ergens deed het pijn om dat te zeggen, maar het was niets anders dan de waarheid. Ze was nog altijd niet naar zijn kantoor geweest om een verklaring te vragen, maar daar was ze op dit moment ook niet echt aan toe. Waarschijnlijk zou ze beginnen te schreeuwen ofzo en dat was iets waar niemand op dit moment iets aan had.

Norwood stond nu tegenover twee legendarische magicians die beweerde dat het alles behalve zijn schuld was. Die hem vertelde dat hij het juist waardig was om als opvolger gezien te woorden. "Maar ik..." wilde hij nog protesteren maar hij gaf het op. Twee van de meest machtige magiërs beweerde het dan moest het toch wel een kern van waarheid bevatten. Het maakte hem alleen zo machteloos om er überhaupt tegen in te gaan. En al helemaal toen hij Lesaiah op de achtergrond er om zag glimlachen. Wist dat ze het eens was met wat Luce had gezegd tegen hem. Norwood vouwde zijn handen voor zijn gezicht in een en legde zijn voorhoofd er tegen zodat zijn blik naar beneden was gericht. Hij was bang, bang voor wat komen gaat. Hij had het allemaal al een keer meegemaakt. Hij was er al een keer doorheen geweest en hij wilde het niet nogmaals. Norwood hield zijn hoofd naar beneden gericht. Hij wist het even niet meer. De opkomst was zeer laag en hij keek kort rond, hopend dat hij een van zijn grootste steunpalen kon vinden. Lesaiah was doorgelopen naar Aageth. Misschien wist zij er meer leven in te krijgen dan Norwood. Norwood keek rond maar zag de bekende haren nog niet. De bekende oranje kleur. Hij had haar al uitgenodigd voor überhaupt de rest het wist. Zij had hem laten stoppen met dat drinken en had hem die avond gesteund. Norwood zuchtte en keek weer terug naar het stuk gras onder hem. Ineens hoorde hij een bekende stem. Zijn hoofd schoot omhoog en zijn ogen keken recht in die van Katherine. Haar stem zacht en medelevend. Hij zweeg en rechtte zijn rug wat. Hij keek Katherine aan en kreeg een klein glimlachje. Alsof hij nu pas wilde geloven dat hij hier echt geen schuld aan had. Maar ook puur om het feit dat ze er toch was. Norwood knikte. "Kennelijk..." sprak hij zachtjes. "En toch voelt het alsof ik het had kunnen voorkomen..." sprak hij. "Als ik niet naar Savador was gegaan om verhaal te halen over Aageths vervloeking was ik nooit in die val getrapt..." sprak hij en zuchtte. Wilde hij zijn zoon beschermen dan kostte het uiteindelijk zijn partner. Iets wat je als vader en verloofde absoluut niet wilde. Norwood stond op en klopte wat vuil van zijn colbertjas af. Hij zuchtte kort. "Kan ik iemand wat te drinken aanbieden..?" sprak hij kalm en keek ze alledrie even aan. Zijn blik ging kort naar Aageth waar Lesaiah nu naar toe liep. Alsjeblieft, Lesaiah, praat hem wat moet in. Mij lukt het niet... spraken zijn gedachten meer tegen zichzelf in de hoop dat het haar lukte. Niet bewust zodat ze het ook kon horen. Het maakte hem niet uit of ze het wel of niet door kreeg. Hij wist dat Lesaiah bijna net zo veel om Aageth gaf als hem dus ze zou het ongetwijfeld proberen.

Aageth zat zonder emotie op een bankje en staarde wat voor zich uit. Hij wist niet wat hij moest doen of wat hij kon gaan doen. Hij wilde gewoon zijn moeder terug en wetend dat hij dat niet kon zorgde er voor dat hij alleen maar kon zitten en wachten tot hij weer bij haar kon zijn. Aageth at gewoon en dronk normaal maar hij deed niets meer met diezelfde lach niets meer met de zelfde opgewekte energie. Alsof zijn zon was ontnomen zo voelde hij zich. Aageth had heel het verhaal gehoord van zijn vader en had een hekel gekregen aan de vader van Elwin. Aan de vader van zijn vriend. De man die hem vervloekt had. Ineens ging zijn blik naar een vrouw die naast hem kwam zitten. Het was Lesaiah, zijn oppas maar ook iemand de hij vertrouwde. Een persoon waar hij op kon rekenen. Misschien wel de juiste persoon die hij nu kon treffen. Aageth zijn ogen wendde zich kort van haar af, wilde niet dat ze hem zo droevig zag. De vraag deed hem haar kort aankijken. Uiteindelijk liet hij zijn hoofd tegen bovenarm liggen en keek voor zich uit. "Ik weet niet..." kwam er voorzichtig uit. "Ik weet niet hoe ik me moet voelen..." sprak hij zijn zin helemaal voluit. "Pap voelt hetzelfde als mij en misschien nog wel erger en ik wil hem niet opzadelen met nog meer pijn...niet met mijn pijn in ieder geval..." sprak Aageth zachtjes. Het jongentje dat nu tegen de vijf jaar aan kwam keek voor zich uit en richtte zijn ogen op Lesaiah met een hulpzoekende blik. Hij wist niet wat hij moest doen en of wat hij deed wel goed was.

[het heeft even geduurt maar ik heb wat weten te putten uit mijn inspiratie-impuls]

Het was nog steeds niet erg druk, maar ze wist niet of Norwood dat überhaupt wel aankon. Oké, het was een begrafenis en mensen hoorden te komen om te laten zien dat ze meeleefden, maar soms was het gewoon zo hard. Soms deed de komst van al die mensen meer zeer dan alleen in een hoekje zitten, al huilend, kon doen. Naar de begrafenis van Kendal waren ook niet al teveel mensen gekomen; degenen die haar echte vrienden waren had ze er zo uit kunnen pikken, die waren gebleven. Het waren er niet zoveel geweest.
Norwood sprak plots over Aageth, hoe de jongen zich bij dit alles voelde. Fealwen hield haar hoofd een beetje schuin, kneep nog even bemoedigend in zijn schouder voordat ze haar hand weer weghaalde. Liet hem uitpraten; praten was immers de beste remedie voor dit soort dingen. Wel waardig? Ze fronste even, hoefde nog geen antwoord te geven omdat daar Luce al was. Ze knikte even in stilte naar haar collega, die antwoord gaf op de vraag die Norwood eerst aan haar gesteld had. Fealwen slikte even, probeerde wat hij moest voelen weg te slikken en niet tot haar door te laten dringen. Het haalde zoveel terug, al die dingen die ze probeerde te vergeten en los te laten. Ze wist precies hoe hij zich voelde, maar wat had hij daaraan? Ze kon ze pijn niet wegnemen, ze kon hier alleen maar staan en kijken. God, wat voelde ze zich nutteloos.
'Al die tijd al gelooft iedereen in je, Norwood,' zei ze uiteindelijk, als antwoord. Moed inspreken was nooit haar sterkste kant geweest, aangezien ze emoties altijd probeerde te onderdrukken. Maar ze wilde echt dat ze hem iets kon geven om zich aan vast te houden, een stukje wrakhout in een zondvloed. 'Ik.. Nee, wij, wij allemaal willen dat jij ook in jezelf blijft geloven.' Ze had de naam van Malaika hierin kunnen gebruiken maar besloot de wonde niet open te rijten. 'Luce heeft gelijk, Lesaiah heeft gelijk; zolang je kunt geloven kom je er wel overheen.' Lesaiah was ondertussen naast Aageth gaan zitten; gelukkig ook iemand die aan hem dacht. Een andere lerares was ook gekomen, maar ze wist niet echt wie het was. Ze zou ooit nog wel kennis met haar maken, niet? Nu was dat niet zo belangrijk. Fealwen ging op het muurtje zitten, naast Norwood, pakte zijn handen. 'Het klinkt misschien vreemd, maar wat je voelt.. ik weet het,' zei ze zachtjes, wijdde er niet verder over uit, maar kneep zachtjes in zijn handen om hem te laten merken dat alles oké was, dat hij zich niet hoefde te schamen voor tranen of alles. Ze hoopte dat ze hem rust kon geven, dat hij haar durfde te vertrouwen. Dat haar woorden iets voor hem konden betekenen. De ring om haar vinger glinsterde even in het zonlicht, leek in haar huid te branden bij de woorden die ze sprak. Ze negeerde het; zij was nu niet van belang.

Norwood had dit alles al eens doorgaan. Het zei op jonge leeftijd maar hij had het allemaal eens een keer doorstaan en hij wilde het niet opnieuw. Hij wilde het niet weer moeten voelen. Hij wilde het gewoon niet. Hij was blij dat de mensen om hem heen zo veel medeleven toonde. Het voelde goed om toch op zijn minst niet alleen hier in te hoeven staan. Hij keek naar Lesaiah die door liep naar Aageth en gezien de reactie van Aageth was deze wel gesteld op haar aanwezigheid. Tenminste had Aageth iemand om naar toe te draaien. Om zijn hart te luchten. Als het niet bij zijn vader was dan moest er wel iemand anders zijn. En Norwood was blij dat het Lesaiah was. Zwijgzaam draaide hij zijn blik naar de rest van de groep die er al was. Het zou niet lang meer zijn tot de begrafenis zou beginnen en Norwood had geen keus en kon het niet uitstellen. Hij keek naar de grond. Verslagen als wat en niet wetend wat te doen. Zijn blik schoot naar Fealwen toen ze sprak. Hij hoorde haar woorden en zijn ogen verwijdde zich. Iedereen geloofde in hem? Hoe kon hij hier dan zitten en piekeren over wat er kan gaan gebeuren? Norwood keek opzij toen Fealwen zijn handen pakte en naast hem zat. Hij keek haar recht in de ogen en knikte toen. Hij liet haar handen los en sloeg in een voorzichtige omhelzing kort zijn armen om haar heen. "Dank je..." sprak hij en stond toen op. Hij keek naar de stoelen die er stonden. Een aantal familieleden van Malaika waren bij de ouders gaan staan en Norwood herkende er enkele van Malaika's verhalen. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen en zuchtte. Hij stond op en keek naar zijn horloge. "Ik denk dat het tijd wordt dat we plaats nemen..." sprak hij in het algemeen. Hij knikte naar de ouders van Malaika die hetzelfde hadden gezegd. Hij liep met een kalme pas naar zijn gewezen plaats. Twee rijen op de voorgrond vormde de plaatsen voor de familieleden. Norwood keek naar het altaar dat al voorbereid was en zweeg. Het werd hem nu alleen maar moeilijker. Zijn blik ging naar de kist, de kist waar zijn partner in lag en hij wist totaal niet wat hij moest doen. Hij wilde wegrennen maar zat nu vastgenageld aan zijn stoel. Hij kreeg kort een benauwde blik. Hij schudde zijn hoofd en keek kort opzij waar de ouders van Malaika en een aantal familieleden al plaats namen. Norwood had nog een aantal stoelen naast hem vrij. Hij hoopte dat op zijn minst iemand die hij kende van de Legendarische magicians of een van zijn collega's. Norwood keek naar het altaar en zweeg. Aageth zat nog steeds met Lesaiah op dat bankje en wilde eigenlijk niet eens er bij gaan zitten. Maar het was hem verplicht dus stond hij ook op. Hij knikte naar Lesaiah en liep toen richting zijn vader. Aan de andere kant van zijn vader nam hij plaats en keek zwijgzaam naar hem. Norwood glimlachte en sloeg kort zijn arm over de schouder van zijn zoon. "We komen er samen wel doorheen..." sprak hij kalm en Aageth knikte. Norwood wachtte geduldig tot de plechtigheid zou plaatsvinden en zweeg.

[ik heb geen zin om nog langer te wachten. De mensen die na mijn volgende post er nog niet zijn missen gewoon de begrafenis. Jammerlijk dat dit topic niet zo lekker loopt en ik er druk achter moet zetten.]

Ze was niet goed met gevoelens. Er waren er zoveel die in haar hoofd om dominantie vochten, dat die van anderen al helemaal moeilijk werden. Zeker als je daarbij moest bedenken dat een groot deel van haar energie opging in het onderdrukken van zo’n beetje iedere emotie die kwam opsteken. En dan was ze nu al opvliegend. Stopte ze de onderdrukking, zou ze gewoon alles laten voor wat het was, dan zou ze waarschijnlijk bij alleen de aanblik van iets wat haar niet aanstond een natuurramp kunnen veroorzaken. Haar magie was nu eenmaal verbonden met haar emoties, en haar emoties waren nu eenmaal heftig. Natuurlijk, onderdrukken was niet goed, maar in haar geval was het gewoon onmogelijk om het niet te doen. Ze kon er mensen mee pijn doen, mee doden als het echt erg werd. Ze was pas gevaarlijk zodra er een emotie de overhand nam en ze niets meer tegenhield, als alle muren die ze had gebouwd afbrokkelden. Op dat soort momenten stak de hulpeloosheid het meest; Als ze niet eens voor zichzelf kon zorgen, hoe kon ze dan ooit andere mensen hulp bieden? Mensen als Aageth, die echt pijn voelden. Zij kon blijdschap voelen en daarmee rampen veroorzaken, anderen deden dat alleen bij echt verdriet of pijn. Zij niet. Wat was ze in ’s hemelsnaam voor een monster?
Dat ben je niet, galmde er in een bekende stem door haar hoofd. Haar linkerhand, die ze op de rand van het bankje had gelegd, verkrampte in een poging om niet uit te gillen dat de stem zijn mond moest houden. Waarom was hij nog zo aanwezig? Ze wilde helemaal niet dat hij hier was, dat hij zijn mening gaf. Hij was dood. Weg, verdwenen van deze aarde. Ze haatte het geluid van zijn stem, iedere herinnering aan zijn gezicht. Zelfs Flynn was moeilijk onder ogen te komen, met het schuldgevoel wat dat meebracht. Onbewust had ze zelfs de man voorgelogen die meer een broer voor haar was geweest dan Tyrel ooit was. Ze haatte Ferost’s beslissing, zijn bepalende actie voor de rest van haar leven. Ze zat opgesloten in haar nu nog steeds jonge lichaam, terwijl haar geest telkens maar ouder en ouder werd. En wat ze eraan kon doen? Niets. Het was geen spreuk die je een twee drie terugdraaide, niet een normale anti-veroudering. Dat had hij haar wel duidelijk gemaakt. Hij had gewoon haar celdeling gestopt, zonder erover na te denken dat dat niet weer op gang gebracht zou kunnen worden. Alsof het leven het amusant vond om haar te zien worstelen met zichzelf. Natuurlijk, er waren mensen die erger leden. Maar dat was gewoon een mensenleven. Zij worstelde al een mensenleven of drie, vier met zichzelf. Zie je wel, ging ze weer over haar eigen pijn en moeite zeuren. Aageth was twee moeders kwijt, Norwood weer een geliefde. Die twee hadden het waarschijnlijk moeilijker dan zij; Verlies stompte na verloop van tijd af, en dit was verser dan vers.
Ongemakkelijk probeerde ze dan maar een troostende zin te vormen,hoewel hij niet soepel uit haar mond kwam. ‘Ik heb ook geen moeder meer. Maar ik weet nog wel dat ze altijd alles wist en overal een oplossing op had, dat als zij het niet goed vond ik het ook niet deed. Maar je mag niet opgeven. Als je dat doet doe je iedereen en jezelf alleen maar meer verdriet.’ Veel van een troostende boodschap had haar poging niet, maar ze kon het gewoon niet goed. Niet met kleine kinderen; Zelf had ze die ervaring niet. Als jong meisje was ze toch al een kleine volwassene geweest. Met speelgoed spelen was er niet bij, tafeletiquette, dat was veel belangrijker.
Aageth stond op om naar zijn vader te gaan, en zij stond uiteindelijk ook maar op. Het was beter om niet te blijven dralen, ze kon een confrontatie met Norwood nogal moeilijk vermijden. Haar passen brachten haar stilletjes naar haar stoel, die dicht genoeg bij Norwood stond om hem iets in te fluisteren. 'Het komt allemaal goed. Dat beloof ik je.' Nadat ze die woorden had gefluisterd ging ze weer rechtop zitten, haar ogen op oneindig. Ze moest hier doorheen, daarna zou alles weer normaal zijn.

Zo snel mogelijk trok Flynn het witte hemd over zijn hoofd terwijl hij door zijn kamer heen liep. Natuurlijk was hij boven zijn papierwerk inslaap gevallen en had zich verslapen, iets wat alleen hem kon overkomen. Snel haalde hij het blauwe jasje van de kapstok en verliet de kamer om een paar seconden daarna terug te lopen omdat hij zijn schoenen was vergeten aan te doen. Dat kwam waarschijnlijk allemaal door dat stomme papierwerk, hoe had Fennon dit allemaal kunnen uithouden? Nadat hij de witte gympen had aangetrokken, liep hij terug naar buiten en streek eens met zijn hand door zijn haren. Het had toch geen nut om die te komen, er zat toch geen vast model in. Na een paar keer zijn excuses gemaakt te hebben tegen de mensen die hij bijna omver gelopen had, kwam hij eindelijk aan bij het lanceringsplatform. Een glimlach verscheen om zijn lippen toen hij zag dat er nog een shuttle klaarstond om naar Nova te vertrekken en stapte snel in. Op dit moment was hij wat te lui om ijdel te gaan doen en zijn eigen vervoer te regelen, dus ging hij maar op de normale manier. Hij glimlachte vriendelijk naar de bestuurder toen deze hem met grote ogen aankeek en gebaarde dat hij maar moest vertrekken. Met een zucht liet hij zich op een van de stoelen zakken en keek dromerig uit het raam. Flynn kende de vrouw die vandaag begraven werd niet persoonlijk, maar het was toch beleefd om te komen opdagen, niet? Het was eigenlijk best wel erg dat iemand op zo'n leeftijd al gestorven was, net zoals Samantha. De man slikte even toen hij aan de jonge vrouw terug zat en schudde met zijn hoofd zodat die gedachte terug op de achtergrond gedwongen werd. Toen de shuttle met veel geweld landde keek hij verstoord op. Op zijn gemak stond hij op en liep het ding uit. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes toen de zon volop in zijn gezicht scheen en zette zijn voeten in beweging. De plechtigheid begon blijkbaar bijna, dus moest hij opschieten. Flynn dwong zijn voeten om wat sneller te lopen en ging pas terug zachter lopen toen hij een paar meter van de mensen die er al waren verwijderd was. Zonder een woord te zeggen liep hij tussen de rijen stoelen door om naast Lesaiah plaats te nemen. De man weigerde om een woord te zeggen, zelfs niet tegen de vrouwe van het woud, gewoon omdat zijn stem waarschijnlijk zou breken als hij zijn mond opentrok. Veel te veel herinneringen speelden zich af in zijn hoofd en zorgde ervoor dat hij op zijn lip beet. Het was moeilijk voor hem om aanwezig te zijn, maar hij schoof zijn eigen problemen aan de kant om anderen te steunen, zo zat hij dan wel weer in elkaar.

Zoals elke LM misschien wel had bij deze begrafenis, vond Luce het niet makkelijk om er te zijn. Wetend dat de mensen waarvan ze hield hier ook ergens lagen, en dat ze nu weer iemand moest begraven. En Luce was niet de enige die het waarschijnlijk niet heel makkelijk had. Als Legendarisch Magician werd je op een bepaalde leeftijd stil gezet. Terwijl iedereen ouder wordt blijft jou lichaam stil staan. Stopt met groeien, en je lichaam bevriest. Met als gevolg dat je vervolgens zelf iedereen die je lief hebt moet begraven. Niet de makkelijkste taak. Luce luisterde naar Norwood. Ze voelde zijn hand op haar schouder. "Geen dank, als er iets is, kan je altijd naar me toe komen." Luce glimlachte hem even bemoedigend toe. Norwood richtte zich op zijn zoon. Luce kan zich ergens wel inleven, zij had ook geen moeder meer en dat was af en toe echt moeilijk. Het moederlijke advies dat je soms gewoon nodig hebt, dat ene steuntje in de rug. Luce keek naar het kleine jongetje. Inmiddels was Lesaiah bij hem gaan zitten, richtte Fealwen zich naar Norwood en kwam er een roodharige vrouw bij hen staan. Luce verloor haar aandacht doordat haar gedachte afdwaalde. Gewoon naar een plek. Luce dacht zelf aan Malaika, ze had haar eens ontmoet. Niet vaak, maar het was een vrouw die een hart had voor iedereen. Zo vriendelijk. De persoon die haar planeet vertegenwoordigde in de lessen die gegeven werden op SSA. En naar hoe de ouders zich moesten voelen. Een kind begraven hoorde niet. Het kind hoorde de ouder te begraven, en niet andersom. Luce zuchtte. Alle woorden ging haar voorbij, ze staarde in het niets. "Ik denk dat het tijd wordt dat we plaats nemen..." Luce hoorde de woorden en keerde weer terug. Ze knikte. Kneep even zachtjes en bemoedigend in de schouder van Norwood. Wierp een vriendelijke en een meelevende glimlach en liep hem voorbij. Zocht zelf een plekje, ergens achteraan. Ze keek naar de kist die op het altaar stond. Ze zuchtte even en liet haar blik afdwalen tot de dienst begon.

Aageth keek naar Lesaiah toen ze sprak met woorden die kort onduidelijk waren. Maar al snel werd het duidelijker en hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Hij zette zich af en liep wat van Lesaiah af. Hij draaide zich naar haar om en knikte. "Ik ga jullie niet teleurstellen..." sprak hij met vastberaden stem. "Dank je..." sprak het jongetje daarna en liep toen richting zijn vader.
Norwood was ergens voorin gaan zitten in de buurt van de ouders van Malaika. Hij had moeite met de ouders zo te zien met de weet dat hij het lang niet zo moeilijk had als hen. Norwood had de bemoedigde kneep in zijn schouder van Luce beantwoord met een glimlach en een kort omhelzing uit dank. Het was prettig hoe Luce, Katherine en Lesaiah hem hier doorheen trokken alsof ze het niet eens zo erg vonden om hem zo te steunen. Zwijgzaam keek hij om toen Lesaiah wat tegen hem sprak en knikte. "Dank je..."sprak zacht en glimlachte kort. Daarna richtte hij zijn blik met weer een strakkere sfeer op de kist. Aageth ging naast hem zitten en glimlachte kort naar zijn vader. Norwood glimlachte kort terug. Blij om te zien dat Lesaiah het jongentje had bij gepraat. Norwood keek naar Lesaiah en glimlachte. Daarna ging zijn blik weer naar de kist. Ineens ging er een bel, die de begin van de mis aankondigde. De bel gaf aan dat iedereen moest staan. Over een donkerrode loper die in het midden van de stoelen liep kwam de pastoor die werkzaam was in de vlakbij gelegen kerk over heen lopen. Hij droeg een kruisbeeld gevolgd door een drietal misdienaars die ieder een ander voorwerp droegen. Met de nodige knikgebaren werden deze voorwerpen aan de pastoor overhandigd. Zonder enige woord en de pastoor nam deze aan terwijl hij ze op het altaar zette. De misdienaars liepen naar de stoelen die er voor ze was neergezet. De pastoor spreidde zijn armen en begon. Welkom, familieleden, vrienden en andere nabestaande bij deze uitvaart van Malaika Nimhe. waren zijn eerste woorden. Norwood kreeg het moeilijker met deze woorden. Nu wetend dat de afscheid definitief was en zwijgzaam leunde hij wat naar voren en focuste zich op het verhaal van de pastoor. Een verhaal over het leven wat waarschijnlijk op meerdere begrafenissen werd verteld maar ieder weer een persoonlijk tint had. Norwood was zo gefocust dat hij niet door had dat Aageth iets opgemerkt had. Dat Aageth iets voelde wat hij liever niet voelde. Een kille maar verdrietige aura. Eentje die hij na de dag dat hij vrienden was geworden met Elwin nooit meer zou vergeten.

Aan de hand hield hij Elwin stevig vast terwijl ze met z'n drieën langzaam over het voorpad liepen, zijn kleine handje bijna samengeknepen in de zijne uit nervositeit. Gehuld in een gitzwart pak met pas opgepoetste leren schoenen, een gestreken pantalon en een al net zo zwarte stropdas op zijn witte overhemd. Zich geschoren en zijn haar gewassen had hij ook, maar ondanks dat hij er op zijn netst bijliep was het nog altijd te zien dat hij rusteloos was. Hij wist dat hij alles behalve welkom was, gezien als de oorzaker van dit alles en de verantwoordelijke voor Malaika's dood. Hij wist ook dat hij flink wat lef had om zich hier te durven vertonen. Maar hij had Sigma geen opdracht gegeven om Malaika van het leven te benemen. Het was nooit zijn bedoeling geweest dit te laten gebeuren. De altijd zo optimistische vrouw had altijd zoveel positiviteit uitgestraald. Zoveel dat het hem vaak misselijk had gemaakt en hij zich niet graag in haar buurt waagde, ook om reden dat ze het een amuserende tijdsverdrijving had gevonden om achter zijn rug om verhalen over hem te delen met Delaija. Maar hij had haar nooit dood gewenst. Nooit. Zo jong en onschuldig, nog een heel leven voor haar. En dat leven had ze tot haar laatste moment tot het uiterste geleefd. God - wat had hij gedaan. Hij was niet de harde gevoelloze man die hij in de ogen van velen anderen was. Dat leek enkel zo. De afgelopen tijd hadden zijn gevoelens hem uiteen gescheurd, hem totaal onthutst. Zijn bleke gezicht oogde vermoeid en gebroken, het resultaat van het dagenlange verwerken van het berouw en de spijt. Futloos op de vloer in zijn kantoor, met enkel de stilte, lege flessen wijn en zijn onvrede. Dit kon hij niet meer goedpraten, hij was veel te ver gegaan dit keer. En hij haatte zichzelf erom dat hij dit niet had kunnen voorzien, dat hij Sigma gewoon zijn gang had laten gaan. Hij dacht zichzelf verbeterd te hebben in de loop van de jaren, al was het maar een klein beetje - maar niets was minder waar. Diep van binnen was hij nog steeds machtswellustig, uit op dingen die hij onmogelijk kon nastreven, maar hij moest en zou het in zijn bezit krijgen - en daarbij maakte het niet uit hoe, als het maar gebeurde. Opnieuw weer verblind door zoveel hebzucht, en dit keer had hij het echt te bont gemaakt. Norwood moest hem nu vast nog dieper haten. Bij Medusa, hoe was dat nog mogelijk? Wat moesten de Legendarische Magiërs wel niet van hem denken. En Katherine..
Abrupt bleef hij even staan, een hand voor zijn mond geslagen en zijn ogen stijf dichtgeknepen in een poging zich met een paar diepe maar beverige ademteugen te vermannen. Het was zijn eigen keuze geweest hier op te komen dagen. Zijn eigen keuze om toch te gaan terwijl hem op het hart gedrukt was niet te gaan. Maar hij wilde dit zo graag rechtzetten. Ook voor Malaika's familie. Dit was waarschijnlijk de enige kans die hij had om ze onder ogen te komen en zijn spijt te betuigen, en die wilde hij nemen. 'Papa,' haalde Elwins heldere stemmetje hem weer terug uit gedachten. Hij schudde zachtjes aan zijn mouw. 'Je knijpt te hard.' Langzaam opende Savador zijn ogen om op zijn zoontje neer te kijken. Zijn kinderen had hij juist meegenomen in de hoop om het een beetje draaglijk te maken voor Norwoods zoontje. Aageth, als hij het zich goed herinnerde. Ondanks dat hij het er totaal niet mee eens was geweest hadden hij en Elwin een vriendschap opgebouwd. Hij liet zijn hand los en zakte vervolgens voor het kleine jongetje door zijn knieën om het strikje om zijn hals zacht aan te trekken. 'Papa is een beetje gespannen,' legde hij zachtjes uit. Zijn stem klonk nog schor doordat hij bijna ziek was geworden, zo slecht als dat hij zichzelf de laatste tijd verzorgde. Misschien om zichzelf zoveel mogelijk te straffen als maar kon. Hij streek met een gedeprimeerd gezicht wat vuil van Elwins overjasje, want ook zijn kinderen droegen passende kleding voor deze gelegenheid. Asema een zwart jurkje met witte kantjes, een zwarte maillot en witte muilschoentjes en Elwin een pak op kindermaat. Dezelfde die hij als kind had gedragen op de begrafenis van zijn eigen ouders. Ze waren een tweeling, allebei even oud, en waren enkel te onderscheiden door het verschillende geslacht en de lengte van hun haar. Net zo zwart en sluik als dat van hun vader, alleen had Asema een boblijn en was het haar van Elwin inmiddels al lang gegroeid. Hij had er moeite mee gehad zijn kinderen uit te leggen waar ze vandaag met papa heengingen, dat er iemand niet meer leefde en je in het bijzijn van de andere aanwezige mensen niet zomaar alles kon vragen en roepen wat je maar wilde. Ze waren pas rond de vier jaar, bijna vijf. Hoe moest je kinderen zoiets uitleggen. Uiteindelijk dacht hij er toch in geslaagd te zijn, want vanaf vanochtend waren ze wat stil en somber geweest. Beiden droegen ze ieders ook een zwarte roos voor op Malaika's kist die ze beschermend tegen hun borst gedrukt hielden. Met zijn felgroene ogen keek Elwin naar het gezicht van zijn vader op en staarde hem even bezorgd aan. Hij stak vervolgens zijn handje uit om hem geruststellend langs zijn wang te strijken. Dankbaar keek Savador zwak glimlachend op hem neer. Het was te danken aan zijn kinderen dat hij zich door de slopende dagen had weten te slepen. 'Kom,' zei hij zacht terwijl hij het grote boeket aan bloemen die hij bij zich droeg oppakte en weer traag overeind kwam. 'Dan gaan we verder.' Zwijgzaam nam hij de handjes van zijn kinderen weer aan om de stille wandeling naar de locatie waar de mis gehouden werd te vervolgen. Het weer was goed voor een buitenmis, waarschijnlijk ook precies wat Malaika gewild zou hebben. Hij wist heel goed hoe het was om iemand te verliezen waar je bijzonder veel van hield. Hij dacht iedere dag nog aan Diva, liet zijn kinderen haar foto gedag zeggen voor ze iedere ochtend naar de peuterzaal gingen en wanneer ze in de middag weer thuiskwamen, hij had zelfs in de dagen dat hij zich echt eenzaam had gevoeld met haar foto geslapen om haar moedinsprekende breed lachende gezicht het eerste te laten zijn wat hij zag zodra hij weer wakker werd - alsof ze er echt lag. Nu hij begreep dat Norwood en Aageth de komende tijd hetzelfde moesten ondergaan, kwam de spijt als een zeurende pijn in zijn borst weer terug. Hij had nooit gedacht ook maar enig medeleven te kunnen voelen voor de dwaas die hij het diepst haatte, maar eigenlijk hadden ze beiden zoveel vergelijkbaars doorgemaakt. Vroeger gepest en getreiterd, liefde voor dezelfde vrouwen, allebei op ongeveer hetzelfde moment vader en nu de rouw en het verlies van een geliefde. Was het zo allemaal niet gelopen en waren ze samen opgegroeid, dan waren ze nu ongetwijfeld de trouwste vrienden geweest. Het was zo ondenkbaar.
Savador bleef even stil staan en hield zijn adem in. Daar was het. Daar, nog geen drie meter verderop. Een grote poort die al net zo grauw oogde als de sfeer vandaag de indruk gaf. Extreem langzaam liep hij weer verder, hoorde een stem algemeen spreken en voelde de druk van verscheidende magiebronnen door elkaar. De mis was kennelijk al begonnen met de plechtigheid, des te meer het zou opvallen dat hij zo stil mogelijk binnen zou glippen. Met kloppend hart wierp hij een snelle blik tussen de spijlen van het hek door en liet zijn slangachtige ogen over de aanwezige mensen glijden die met hun rug naar de ingang toegekeerd zaten. Een karige opkomst - spijtig. Norwood was er, uiteraard. De familie Nimhé en nog een aantal andere mensen die helemaal vooraan zaten. Hij voelde een lichte misselijkheid zich meester van hem maken toen hij tot zijn schrik zag dat ook een paar Legendarische Magiërs aanwezig waren. Hij herkende Lesaiah meteen, en kende de overige Legendarische Magiërs van uiterlijk nog van het Valentijnsbal. Neara zag hij gelukkig niet zitten. De vrouw zou hem absoluut een klap in zijn gezicht geven voor wat hij nu weer had geflikt. Hij slikte even moeilijk toen zijn aandacht viel op de kist vooraan. Malaika's eeuwige rustplaats. Zijn adem stokte even in zijn keel toen zijn blik viel op een bekend gestalte. De vurige rode haren, het jonge en slanke postuur. O god - meteen boog hij zich terug en drukte zijn rug tegen de met klimop begroeide muur naast het hekwerk. Katherine was er ook. Kathy.. haar vertrouwen in hem zou nu vast geschonden zijn. Misschien had ook zij nu een eeuwige afkeer tegen hem, gebruikt als ze zich kon voelen. Hij wilde niet dat ze hem ging haten. Koortsachtig keek hij om zich heen, om uiteindelijk verward naar het boeket in zijn handen te staren. Wat moest hij doen? Teruggaan en zich opsluiten op zijn kantoor alsof er nooit iets gebeurd was? Komen opdagen om zijn respect en spijt te tonen, niet alleen naar de nabestaanden toe die het er ongelofelijk zwaar mee hadden, maar ook naar Malaika zelf? Dat laatste was zijn intentie al vanaf het begin, en hij kon de mis wel buiten de poort bijwonen zodat niemand last van hem had omdat het gewoon taboe was om je met zoveel schuld op de begrafenis van je 'slachtoffer' te vertonen, en de bloemen hier tegen het muurtje achterlaten ter aantoning dat hij hier toch even geweest was - maar als je het van de andere kant bekeek kwam dat ook zo nonchalant over. Dit alles kwam wel door hem, door zijn creatie. Het was niet juist om uit de scene te blijven, en wel zo netjes om zich even te laten zien als hij zijn spijt- en schuldgevoelens echt meende. Hij kon nu niet meer terug. Met het boeket strak tegen zijn borst gedrukt, trok hij Asema en Elwin zachtjes mee en waande zich voor het hek. Nog niemand merkte hem op. Alle ogen waren gericht op de pastoor die de intro gaf aan de plechtigheid. Savador boog zich nog snel even naar voren om Elwins haar te schikken voor hij een diepe ademteug nam en de poort opende. Tot zijn grootste opluchting niet met het luide geknars en gepiep zoals hij eerst gedacht had, integendeel. Gauw begeleidde hij zijn kinderen naar binnen, wilde zo snel mogelijk een plekje uitzoeken en verdwijnen in de menigte. Hij had echter niet voorzien dat de poort achter hem dichtzwaaide en met een luide klap tegen het rammelende hekwerk sloeg. Als verstijfd bleef hij even in het gangpad staan, mensen die hun hoofden omdraaiden en brandende blikken die nu wel op hem waren gericht. 'Papa, hier?' fluisterde Asema, wijzend op een willekeurig plaatsje. 'Sshht. Ga maar zitten.' Hij sloeg snel zijn blik neer, fluisterde zijn kinderen zacht toe en duwde ze met een hand in hun rug licht dwingend op de achterste bank waar hij zelf ook gehaast op neerzeeg. Te laf om de mensen die zijn aanwezigheid niet tolereerden onder ogen te komen, en te angstig om nu al enige ophef te veroorzaken. Hij keek alleen maar naar de grond terwijl hij het verdere verhaal dat de pastoor vervolgde met gemengde gevoelens aanhoorde. Hij kon nu alleen maar vurig hopen dat dit allemaal vlug voorbij was.

Het was moeizaam om het te doorstaan. Het eeuwig durende geprevel van de pastoor over een zonnestraal die tot leven kwam met zijn reis richting de aarde. Norwood zweeg luisterend naar de pastoor die zijn verhaal langzaam en met pauzes vertelde. Zijn ogen sloten zich af en toe om zich te vermannen en niet een traan te laten. Aageth zweeg en keek af en toe naar zijn vader. Ondertussen waren de rest van de personen al gaan zitten op de stoelen. Het hek was inmiddels gesloten. De pastoor vertelde rustig verder en leek niets te zeggen op de man die inmiddels binnen kwam. Aageth's houding werd gespannen en balde zijn kleine handen tot vuistjes. Moordenaar sprak zijn stem zacht. Norwood keek op zij naar Aageth en legde zijn vinger voor zijn mond dat hij stil moet zijn. Op dat moment sloeg het hek met een luid gedender dicht. Norwood zijn houding bevroord. Dus dat bedoelde Aageth. Norwood draaide zich niet om net zoals de rest van de Nihme familie deed. De pastoor onderbrak zijn verhaal. Norwood zweeg en bleef als enige naar voren kijken. Hoefde niet te zien wie het was. De aura die er van afstraalde zei hem meer als voldoende. De achterlijke stinkende medelevende aura die hij nu nog intenser haatte dan wat dan ook. Hij had Savador sinds dat hij ontslagen was uit de ziekenzaal niet meer gezien en was er blij mee. Maar dat die vent het lef had om uberhaupt zijn gezicht hier te vertonen. Dat hij het ooit had kunnen denken al was voldoende om het olievat aan te steken. Om de lont te laten sissen. Norwood keek met een strakke blik vooruit, gunde Savador geen blik waardig. En aan de reactie van zijn zoon op te maken kon hij zien dat de man nog zijn zoon en dochter had meegenomen. Vast en zeker om hem alleen maar meer koest te houden tegenover hem. Aageth zocht de blik van Elwin en keek toen weer voor zich. De vriendschap tussen die twee was niet minder desondanks het verbod van Savador. Echter had Aageth nu geen zin om contact te leggen vanwege het feit dat de vader van Elwin er bij was. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen even in een ergerlijke trek terwijl de pastoor vervolgde. Hij beet zijn kaken stevig op elkaar om zijn woede te beheersen en zwijgzaam kwam het op een punt dat de mis rond zijn einde kwam. Dat de laatste lied door de geliefde van Malaika gezongen werd. De ouders van Malaika hadden het graag gewild en Norwood had zo zijn bedenkingen gehad maar had uiteindelijk ja gezegd. Zwijgzaam stond Norwood op en liep naar het altaar. Hij keek naar de man achter de piano. Een oud mannetje in een smoking dat zwijgzaam de piano inzette. Norwood zweeg en sloot zijn ogen. Niet veel later zette hij de zang in. Na vier moeizame minuten zingen storf het geluid af. De pastoor verwees iedereen naar de koffietafel die geregeld was. Een hoop mensen verdwenen. Norwood bleef kort staan en liep toen verder. Zonder enig woord tegen Aageth te zeggen liep hij naar de achterste rij en bleef staan bij de rij waar de drie personen zaten die hij absoluut niet gezien wilde hebben. "Je hebt lef dat je hier bent, Savador..." sprak zijn stem kalm. "Desondanks dat je weet dat iedereen je liever afwezig ziet dan hier in een van de stoelen.." sprak hij hatelijk en keek zijn rivaal aan met een intense blik die hij niet afwendde van hem.

- Oi Noah, ik heb geen zin om te wachten op de posts van andere. Mocht hier niet meer op gepost worden door de aanwezigen hoef je van mij echt niet te wachten en gewoon je post maken. Ik heb geen zin om dit topic nog langer uit te stellen dan nodig.-

Ze haatte de stilte die er altijd hing op begrafenissen, die ongemakkelijke stilte omdat dat het enige geluid was dat de dode nog maken kon. Ze had een hekel aan al die bleke gezichten, sommige echter rood en gezwollen door al die tranen. Ze werd alleen maar depressief van al dat zwart dat gedragen werd, van de toespraken die uiteindelijk allemaal op hetzelfde neerkwamen en niets veranderden. Niemand kwam erdoor tot leven, anders had ze gelezen tot haar stembanden geknapt waren. Die ene begrafenis had het voor haar bijna onmogelijk gemaakt om nog zonder bezwaard gevoel naar een begrafenis toe te gaan. Ze projecteerde ongewild zichzelf op al die hopeloze gezichten, voelde weer wat ze toen gevoeld had: net alsof de stilgezette tijd ook dat stilgezet had, alsof ze het altijd zou blijven voelen bij de minste of geringste herinnering. Ze was zwak, ze voelde zich zo ongelofelijk zwak maar ze wilde hierbij zijn om te laten zien dat ze niet helemaal van steen was. Een beetje sterk in je schoenen staan tegenover de buitenwereld was niet erg, maar je moest ook geen emotieloos standbeeld lijken. Degenen die haar blikken als ze dacht dat niemand haar zag vandaag hadden gezien, zouden dat nooit meer denken. Soms keek ze alsof ze eindeloos ver afgedwaald was en uit probeerde te reiken naar iemand ver weg; soms keek ze alsof ze zelf in tranen uit kon barsten.
Voordat de mis begon zag ze nog even tijd om zich een weg te banen naar de familie Nimhé, om haar welgemeende condoleances en medeleven aan te bieden. Niet dat de Vrouwe van het Water echt veel met Malaika te maken had gehad, maar ergens had ze het idee dat ze wel moest komen. Iemand in haar nabije omgeving, die ze had kunnen beschermen als ze eerder uit had kunnen vinden hoe de genen van Norwood-Sigma terug te draaien. Uiteindelijk had Luce de boel gered, maar het was te laat geweest voor de jonge vrouw. En dan stond zij hier, voor eeuwig ergens in de twintig.
Fealwen streek haar nette zwarte kleding recht toen ze een plaatsje zocht om te gaan zitten en naar de komende afscheidsredes en muziekstukken te luisteren. Ergens hadden begrafenissen altijd iets moois en kon ze zich niet voorstellen dat iemand zonder begrafenis zou verdwijnen; er waren toch altijd wel mensen die om je gaven? Als iemand geen begrafenis kreeg, dan.. dan was die persoon werkelijk eenzaam geweest. Welkom. Een welkom. Ze beet op haar lip, probeerde niet teveel aan Kendal te denken. Alles leek zo hetzelfde, maar dat was omdat iedere mis hetzelfde was; pastoren hadden vaak dezelfde tekst. Alsof het hen wat kon schelen, ze voelden wel medeleven maar daar bleef het dan ook bij. Ze kon haar lichaam nog net stoppen van schokken van schrik toen het hek ineens met een knal dichtsloeg. Even haalde ze diep adem, keek toen om. Savador. Van wat ze gehoord had - wat niet veel meer was dan speculaties en roddels - had hij er veel mee te maken, meer dan de meeste mensen lief was. Zo leek het ook te zijn voor Norwood, aangezien hij er niet erg blij mee leek. Het moest niet leuk zijn voor de man, uiterst pijnlijk zelfs, maar ergens vond ze het dapper van Savador dat hij gekomen was: om toch nog wat spijt en medeleven te tonen. Ze wist niet wat zij in zijn plaats had gedaan, maar hij had lef. En dit was overduidelijk niet om de overledene te beschamen, dan zou hij zich heel anders gedragen hebben. Was die man dan toch nog ergens goed? Haar eerste impressie van hem was niet al te fijn geweest, ze had hem het liefst uit willen roeien omdat hij zo gevaarlijk aan het doen was. En zo lastig deed. Ze had toen, op haar eerste echte Vergadering, gelijk al haar stem moeten verheffen om dingen proberen op te lossen, wat uiteindelijk niet eens veel nut had gehad. Oh, kom op. Kon ze geen rustige eerste Vergadering krijgen? Maar toch, dit vormde al met al een lastige situatie. Ze vroeg zich af hoe dit zou gaan bij de koffietafel en nam zich voor de twee een beetje in de gaten te houden. Toch ging de dienst uiteindelijk gewoon verder, zong Norwood nog een lied en kwamen er allerlei teksten voorbij. Fealwen luisterde, het ging het ene oor in en het andere weer uit. Aan zoveel pijn moest je niet vasthouden, dat zou zich alleen maar dieper in je vasthechten.
Stel je voor dat er iets zou gebeuren, eigenlijk! Dat zou wel rampzalig zijn, eigenlijk. Ruzie maken op een begrafenis. Het einde van de dienst kwam uiteindelijk toch. Uit het boeket dat ze eerder zelf had afgegeven haalde ze nu een bloem om die op de kist te leggen, voordat ze naar de koffietafel liep. Zin om te blijven staan bij de kist had ze niet; wat had ze dan te melden aan Malaika? 'Ja, ik ben toch gekomen ondanks dat ik je niet ken en het spijt me dat mijn incompetentie je het indirect van het leven beroofd heeft..' Ja, denderende openingszin. Ze liep wel gewoon door. Ondertussen hield ze zich aan haar eerdere voornemen door te kijken of ze Norwood en Savador zag, bleef een beetje rondhangen waar ze hen nog kon zien. Mocht het tot een ruzie komen, zou zij toch wel in willen grijpen al was dat haar plaats niet en wilden ze het misschien niet. Maar om nu Malaika's nagedachtenis daarmee te besmeuren..?

Als het hek niet zo hard was dichtgeslagen, als zijn kinderen hem niet hadden aangesproken, als hij beter had opgelet. Savador kon zo duizenden mogelijkheden benoemen hoe hij wel bijna onopmerkelijk binnen had kunnen glippen, hoe niemand hem zou hebben opgemerkt en hij gewoon ongezien plaats had kunnen nemen. In plaats daarvan bracht hij nu af en toe een vuist naar zijn mond om op zijn knokkels te bijten, ineengedoken zoals hij achter de rij mensen voor hem zat en vurig hopend opdat niemand hem zou zien. Onvermijdelijk dat hij door iedereen die zijn hoofd omgedraaid had om na te gaan welke schoft er zoveel lawaai maakte tijdens het verhaal van de pastoor al was gezien, ongetwijfeld. Zijn slangachtige ogen bleven strak op de grond gericht, hij kon zijn blik al helemaal niet naar de voorste banken laten schieten waar alle familie en kennissen van Malaika zaten. Het diep trieste gezicht van haar moeder, de ongekend sidderende razernij van haar vader. Wie er van haar familie ook aanwezig mocht zijn - hij kon het gewoon niet aan om ze ook maar één enkele keer recht aan te kijken. Ook naar Norwood zocht hij niet, wetend dat hij ook ergens vooraan moest zitten. De vloer was zijn enige richtpunt en hij was onzichtbaar. Elwin daarentegen liet zijn identieke slangachtige ogen - die alleen afwijkend van die van zijn vader waren omdat de zijne felgroen van kleur waren - over de menigte glijden om het bekende gestalte van Aageth te zoeken. Zijn vriendje, tot zover de beste die hij had. Het zandkasteel dat ze samen hadden gemaakt in het vroege seizoen van de herfst was er niet meer, allang vergaan en meegenomen door de wind en de regen - maar de herinnering aan het fijne moment bleef intact als een onuitwisbare vlek in zijn kinderlijke geheugen. Lang kon hij het oogcontact echter niet leggen, want vader gebood hem met dwang om naast zijn grote gestalte plaats te nemen op het bankje en muisstil te zijn. De pastoor die even zijn verhaal had afgekapt bij de robuuste binnenkomst die niet zo was bedoeld, scheurde zijn vermoeide ogen van de neerslachtige laatkomer af en vervolgde zijn verhaal. Savador luisterde met een half oor, maar het meeste ging er bij het ene oor in en kwam er bij het andere uit. Zijn gebalde vuisten lagen op zijn schoot en zijn neergeslagen blik was nog altijd strak gevestigd op zijn schoot. Hij voelde de nerveuze spanning die plotseling op het buitenhof hing, voelde zich het richtpunt van aandacht ondanks dat de meeste mensen zich alweer op de oude man op het altaar hadden gevestigd. Bedrukt, benauwd. Was het wel een verstandig idee geweest om zich hier te laten zien? Waren de mensen die zich hier het meest over Malaika hadden ontfermt niet in de helse staat om hem naar de keel te vliegen zodra ze de link legden met zijn doen en Malaika's dood? Met hevig kloppend hart deed hij al een verwoede poging tot overhaaste oplossingen te komen, mocht hij iets moeten zeggen of doen, aangezien hij nu de grote kans liep om met zijn eigen manier van handelen geconfronteerd te worden. Het koude zweet parelde over zijn rug, liet zijn overhemd aan zijn bovenlijf plakken. Nee, Medusa - nee. Als hij nu zou vluchten kwam hij zeker als de zwakkere uit. De zwakke zielige lafaard zoals velen hem onterecht beschreven. Het was goed dat hij hier even was, het was wel. Of hij zichzelf nu als een kluizenaar schuilhield op zijn kantoor of zich even op attente wijze liet zien op deze begrafenis - dat zou Malaika toch zeker ook gewild hebben? Liever dan dat hij het wegschoof en haar hele bestaan vergat, het aanziend als een fenomeen dat toch alleen maar slechte herinneringen aan dit misverstand opriep. Dat wilde hij zelf ook niet. Dat was het ook niet waardig. Malaika's bestaan voor zover ze ervan had kunnen genieten stond boven dat alles, en de herinneringen aan haar. Daar moest hij net als alle anderen aan vasthaken. Hij slikte moeizaam een brok in zijn keel door op het moment dat de mis langzaam maar zeker werd afgerond en hij een glimp opving van Norwoods welbekende verschijning die naar voren kwam. Een oudere man achter een piano, een microfoon, het kleine opstapje dat als middelmatig podium moest dienen. Hij had er geen idee van gehad dat Norwood als laatste dankbetuigen en eerbetoon een lied zou zingen, en wezenlijk wilde hij het ook niet aanhoren. Hoe de pijn en het leed van de man nadrukkelijk terugkwam in zijn zangstem. Want ondanks dat hij het niet graag toegaf; zingen kon hij wel. Maar ook terwijl Norwood zijn lied onder de melodie van de piano opvoerde kreeg hij het niet over zijn hart om zijn hoofd op te heffen en het korte optreden van zijn rivaal van begin tot eind te zien. Nog altijd bleef zijn blik glazig gevestigd op zijn bleke vuisten. Handen die eigenlijk niets meer dan vervaagde witte vlekken werden door de ophopende tranen in zijn ogen. Met moeite wist Savador zich te vermannen. Hij kon en wilde niet huilen om iets waar hij volgens de meerderheid alle schuld aan had. Het zou pas taboe zijn als hij de aandacht ten volle onrechte opeiste. Dus hield hij zich zwijgend, verbetend, bijna alsof hij er niet was - tot de laatste seconde dat Norwoods stem over het hof klonk en uiteindelijk langzaam wegstierf. Als iets dat zich hier voor eeuwig zou nestelen ter nagedachtenis aan Malaika en haar laatste rustplaats. Zoals bij iedere andere begrafenis was er na afloop nog een nabesprekenis met koffie, troost en nog enkele tranen. Verscheidende mensen om hem heen stonden al op, wat hem de reden gaf om nog verder weg te duiken achter de bankjes. Binnen een mum van tijd stroomde het buitenhof leeg, verlieten ook de mensen die nog een tijd bij Malaika's kist stonden voor een laatste afscheid even later het altaar. Wezenloos bleef hij alleen achter met zijn kinderen. De enige drie personen die nog bij het altaar zaten, en hij had er zowel vrede als onvrede mee. Niemand hoefde hem te zien, hij zou een bemoedigend gesprek bij de koffietafels ook overslaan. En tegelijkertijd viel hij juist des te meer op door hier te blijven zitten. Maar wat moest hij dan? Het zweet brak hem opnieuw uit op het moment dat hij Norwood opmerkte, die in tegenstelling tot vele anderen niet was meegegaan met de stroom mensen die het altaar verlieten. Hij stond nog vooraan waar hij zojuist zijn lied had opgevoerd, en kwam hem nu tot zijn grootste ongenoegen over het gangpad genaderd. Houterig kwam Savador in beweging. Zijn hart roffelde in zijn keel terwijl hij in half gebogen positie stijf overeind kwam, alsof hij zo minder opviel. Maar Norwood moest hem al lang gezien hebben. Vlak bij de achterste rij banken bleef Norwood stil staan, en zijn eigen kalme bewegingen schakelden over naar overhaaste handelingen. Het was bijna alsof hij zich gereed maakte om hier zo snel mogelijk weg te kunnen. 'Je hebt lef dat je hier bent, Savador...' Hij schrok lichtelijk van Norwoods plotselinge stemgeluid, de woorden die voor niemand minder dan hem bedoeld waren. Eén voor één tilde Savador zijn kinderen van hun plaatsjes op de bank op de grond, en ondanks dat zijn maag zich omkeerde probeerde hij dat zo rustig mogelijk te doen. 'Desondanks dat je weet dat iedereen je liever afwezig ziet dan hier in een van de stoelen..' De toon in zijn stem klonk zo hatelijk. Natuurlijk klonk het dat. Hij keek Norwood echter niet aan, deed net alsof hij er niet stond en ook niet tegen hem sprak. Voor de allereerste keer ontweek hij de man liever dan dat hij tegen hem in ging. 'Papa?' vroeg Asema zachtjes, opkijkend van het plotseling overhaaste gedrag van haar vader. 'Kom,' met een grotere dwang duwde hij zijn kinderen over het gangpad richting het altaar. Het kwam er niet meer uit dan als een zachte, hese fluistering waarbij zijn mondhoeken hevig trilden en zijn slangachtige ogen koortsachtig verschillende kanten uitschoten. In iedere richting behalve die van Norwood. Vluchten en onrustig naar een uitweg zoeken was wat hij nu deed. Hij had het kunnen weten. Hij had kunnen weten dat Norwood een confrontatie met hem aan zou gaan, dat het eigenlijk niet eens vermijdelijk was geweest. Met haastige passen verwijderde hij de afstand tussen hem en Norwood, liep in feite gewoon haastig van hem weg, te diep beangstigd door zijn eigen lafheid om een confrontatie met hem aan te kunnen gaan - om bij Malaika's kist langzaam maar zeker zijn tempo af te nemen en er uiteindelijk stil te blijven staan. Zijn sombere blik gleed traag over de kist, het boeket had hij nog in zijn handen. Dit was het dus. De grafkist die vroeg of laat voor goed onder de grond verdween. Malaika's allerlaatste rustplaats en eentje die eigenlijk te min voor haar was. Het was ondenkbaar dat ze al aan haar einde was gekomen, niemand haar ooit meer in de lerarenkamer zou treffen. Enkele spullen van haar lagen nog op het kasteel. Persoonlijke spullen die ze in haar plotselinge sterven had achtergelaten. Haar mappen en dossiers, de tas die ze bij een nieuwe les mee naar het lokaal sleepte, de mok waar ze altijd uit had gedronken. In een moment van bijna breken vertrok zijn bleke gezicht terwijl hij half door zijn knieën zakte en gauw een hand voor zijn mond sloeg om zijn betrokken mond te verbergen. God, wat moest zo'n jong meisje dan ook al in zo'n kist? Hij wist zich net op tijd te vermannen toen Elwin zacht aan de mouw van zijn overhemd sjorde. Haastig herstelde hij zich weer door een rechtere houding aan te nemen en een zo neutraal mogelijke uitdrukking op zijn gelaat te persen. Hij slaagde er zelfs bijna in om zijn mondhoeken om te laten krullen tot een triest glimlachje terwijl hij op zijn zoontje neerkeek. 'Leg je bloem er maar bij,' sprak hij zacht, zijn stem schor. In stilte bukte Elwin bij de kist om zich iets voorover te buigen en de zwarte roos op de kist te leggen. Asema volgde zijn voorbeeld met de kennis dat deze situatie vergelijkbaar was met die van hun echte moeder. Dat mama er niet meer was en dat ze eens in de zoveel tijd naar Puffoon moesten om haar graf onder de Levensboom te bezoeken waren ze gewend, maar het was iets geheel nieuws dat er iemand anders dood was die ze niet kenden. Zwijgend liet Savador zijn kinderen eerst begaan voor hij een stap naar voren deed om het grote boeket op het midden van de kist te plaatsen. Plechtig, bijna bescheiden alsof hij bang was dat het van porselein was. Even legde hij zijn bleke hand op de kist en wreef er met lange, trage halen over.
'Het spijt me,' fluisterde hij gemeend. Zijn keel kneep zich dicht, bijna weer benomen door de trieste beïnvloedende sfeer. Hij drukte zowel dat als zijn tranen weg door een keer moeizaam te slikken. Zacht prevelde hij iets in het Shadraans, een soort sententie dat toepasselijk was om uit te spreken bij een uitvaart of bij het blijk geven van je condoleances, en dat moest zorgen voor een goede reis naar het andere leven in het geval van de overledende. 'Het spijt me zo,' wist hij de herhalende woorden met moeite uit te brengen. Was het maar voor mogelijk dat hij Malaika's dood op zich kon nemen, dat hij in de kist lag en niet zij. Ze had nog zo'n lang bruisend leven voor zich.

Er was niets dan onrust, storm in haar lichaam. Ze wilde rennen, vliegen, vluchten, huilen, schreeuwen. Ze wilde hier niet zijn, zonder ook maar een idee waarom ze zich zo slecht voelde. Het was alsof het haar schuld was dat de vrouw was overleden en dat ze nu gedwongen werd om de dienst bij te wonen, als straf. Het maakte haar haast misselijk, de aanwezigheid van alle verschillende mensen. Ze had de dood dan wel niet veroorzaakt, had geen straf gekregen. Ze was hier vrijwillig naartoe gekomen, maar het voelde nog steeds als straf. Alsof ze zichzelf wilde laten lijden omdat ze Norwood bedroog. Eens zou ze het hem toch wel moeten vertellen, dat was nu eenmaal de enige manier. Maar ze wilde het uitstellen, in de wetenschap dat iedere seconde dat Norwood het niet wist, hij een seconde minder van haar schuld zou dragen. Ze wilde hem geen pijn doen, dat was het gewoon. Maar dat was onmogelijk. Er was nu eenmaal pijn in de wereld en geen ziel kon er wat aan doen.
De mis stak haar een beetje. Het trok haar bijna terug naar begrafenissen die ze als klein kind had meegemaakt. Dat waren uren marteling; ze probeerden haar altijd in een kleine volwassene om te toveren, van top tot teen serieus en droevig. Van een achtjarige kon je dat gewoon niet vragen, maar daar hielden haar ouders geen rekening mee. Hun dochter moest zich aanpassen, anders was ze een schande voor de familie en hun goede naam. Dat was ze toch altijd al geweest; niet meer dan een kostenpot die een bruidsschat nodig had om weggewerkt te kunnen worden. De eerstgeborene, een dochter. Het was in haar jeugd waarschijnlijk erger geweest om dat te zijn dan een moordenaar. In haar vaders ogen dan, want hij behandelde haar als minder dan een moordenaar. Alsof ze niet meer was dan een popje wat hij kon bewerken. En ja, hij had zijn sporen nagelaten. Dat voelde ze heel goed. Als vanzelf ging ze rechtop zitten, ging haar blik op neutraal, ernstig. Stijf, dat was het woord. Alsof er helemaal geen emotie aanwezig was, terwijl dat er weldegelijk was. Heel veel emotie zelfs. Maar ze verborg het, zoals altijd.
Haar verstijving werd slechts doorbroken door het feit dat Flynn naast haar zat. De lucht ging net iets makkelijker in en uit haar longen, haar zintuigen sloten zich niet helemaal af. Eigenlijk wilde ze het liefst haar gezicht in zijn schouder begraven en dan keihard uithuilen; Flynn was waarschijnlijk de enige die het zou begrijpen, haar wanhoop op dit moment. Maar ze deed het niet, in de wetenschap dat dit waarschijnlijk net zo pijnlijk was voor Flynn als voor haar. Hij had zijn geliefde verloren, de vrouw waarmee hij zijn leven wilde doorbrengen. Het zou egoïstisch van haar zijn om nu te gaan huilen; hij had daar het recht op. Zij niet, zij was niets dan een verrader van haar eigen vertrouwen. Te zwak om overduidelijke conclusies te trekken, te goedgelovig om haar functie te vervullen.
Ze schrok amper van de klap van het hek; de duistere aura was al vanaf kilometers afstand te voelen. Als je erop lette tenminste. Dat was dan ook precies wat ze had gedaan. Aura’s en energievelden aftasten, reacties van mensen peilen. Het was dan ook geen verrassing voor haar dat er laatkomers waren; ze wist niet wie het waren en wilde het ook niet weten, was meer gefixeerd op haar eigen emoties intomen en ervoor zorgen dat ze geen aandacht trok. Dat bleef ze eigenlijk de hele dienst doen, zelfs tijdens de zang van Norwood. Pas toen de stem van haar leerling wegstierf wist ze haar spieren los te laten, leunde ze licht tegen Flynn aan, kneep even kort in zijn hand.
Daarna stond ze vlug op, onwillig om te lang op een plek te blijven. Terwijl de rest naar de koffietafel ging, besloot zij een plekje op te zoeken waar ze lucht kon krijgen. De wind woei lichtjes door haar opgestoken haren, waar ze stond. Niet al te dicht bij de kist, maar dichtbij genoeg om er goed zicht op te hebben. Ze prevelde wat woorden in haar moedertaal, iets wat meer op een gebed leek dan ieder ander woord wat ze de afgelopen tweehonderd jaar had gesproken. Aan geloof had ze slechte herinneringen, maar op dit moment was dat niet van belang. Het was meer een wens die ze uitsprak tegen de wereld; dat de vrouw nu ergens was waar het beter was dan hier, zonder de pijn van deze wereld.
Het deed haar wat, de man hier zien. Zijn zwarte haren, goudachtige ogen, de manier van lopen. Maar het was anders. Ze voelde nog steeds iets van afkeer, maar het werd overschaduwd door een soort medeleven. Misschien was het de situatie waar ze zich in bevond, misschien het feit dat hij zijn kinderen had meegebracht; ze wilde hem eigenlijk vertellen dat het niet uitmaakte. Ondanks dat het wel uitmaakte en dat ze een hekel aan hem had, hij leek hier wel de schuld op zich te nemen. Zoals hij moest doen. Dat wekte wel een soort van respect, of in ieder geval medeleven van haar kant op.
Dat was dan ook de reden dat ze de kist naderde, vanuit haar afgezonderde positie. Ze keek Savador expres niet aan, keek strak naar de bloemen op de kist. De zwarte rozen waren in een woord prachtig, net als het boeket. Het voelde bijna slecht toen ze haar gebroken witte roos erbij legde, de kleurencombinatie verbrak. Maar het was een oude gewoonte; witte rozen waren een oud gebruik uit haar familie, net zoals jasmijn en witte kamperfoelie. Maar dit was geen familiebegrafenis, dus hield ze het bij de witte roos. Dat en een paar woorden, niet direct tot Malaika, niet direct tot Savador. Ook niet tot zichzelf. Ze gaf de woorden gewoon met de wind mee. ‘We hebben er allemaal schuld aan. Alleen zijzelf niet.’ Ze wilde zichzelf geruststellen, iedereen geruststellen, zeggen dat Malaika had gevonden dat ze moesten doorgaan met hun leven. Maar ze kende de vrouw niet, wist dus ook niet of dat waar zou zijn.

Derp. Laat en vaagish. Sawry.

Norwood zong zijn lied met kracht en emotie. Het was een moeilijk lied voor hem omdat hij er zich totaal in vond. Hij had een kleine traan niet in bedwang kunnen houden. Zijn stem galmde weg over het grafveld en zwijgzaam opende hij zijn ogen. Hij keek strak naar het publiek en wachtte tot iedereen zijn weg had gebaand. Hij liep tijdens deze acties naar de kist en zakte door zijn knieën. Hij sloot zijn ogen en legde zijn hand er op. Zwijgzaam kwam er een zwarte gloed bij zijn handen en legde hij de tevoorschijn getoverde zwarte roos kalm op de mooie kist. Norwood zuchtte. "Ik ga je missen, schat..." sprak hij en glimlachte. "Hou je taai daarboven..." maakte hij zijn woorden af en stond toen langzaam op. Hij liep achter de menigte aan en bleef stil staan ter hoogte van Savador. "Je hebt lef..." sprak hij zijn woorden. Hij zag Savador zonder woorden zijn kinderen van zijn stoel af halen en ze mee te nemen naar de kist. De kinderen luisterde en liepen rustig mee. Norwood zijn kaken verbeten elkaar. Verdorie, die man durfde tevoorschijn te komen op de begrafenis waar hij verantwoordelijk voor was en heeft dan nog het lef om hem te negeren. Hij kon zich alleen maar boos om maken. Zijn ontspannen hand balde zich tot een vuist en zijn tanden ontblootte zich licht bij de gedachten dat die vent nog eens gedag durfde te zeggen tegen iemand wiens dood hij volle honderd procent schuldig aan was. Norwood hoorde de woorden van Lesaiah zwijgzaam aan en dat liet de stop doorslaan. Norwood liep zwijgzaam naar de kist. "Al ben ik het daar niet mee eens." sprak hij kil. Hij pakte Savador bij de kraag en duwde hem gedwongen achteruit. Hij balde zijn andere hand tot een vuist. "Ten eerste ben je voor de volle honderd procent verantwoordelijk..." sprak hij met een wat verheffen stem. "En dan heb je nog het lef om hier te komen.." sprak hij vervolgens. "Om me nog eens straal te negeren!..." galde zijn stem over het veld. Norwood balde zijn vuist en hief het alsof hij ging uithalen naar de man. Maar de tranen lieten iets anders zien, zijn vuist wilde zich af zetten maar bleef in de lucht en maakte zijn actie niet af. "Dat je nog het lef hebt om überhaupt met al je misdaden een school te runnen..." spraken zijn woorden die totaal geen relatie hadden met de huidige situatie. Norwood's emoties draaide als een wervelwind door hem heen, Aageth had van een afstandje toegekeken hoe zijn vaders razernij de overhand had genomen maar weer langzaam afebde. "Ga alsjeblieft weg.." spraken de woorden van Norwood zacht. Hij duwde hem ruw naar achteren. "We kunnen je hier geen van allen gebruiken..." sprak Norwood met een betraand gezicht. "Dankzij jou ben ik haar kwijt..." vervolgde hij en wees naar de kist. "Denk je dat ik je zomaar uit zou nodigen?" sprak hij. Norwood sloeg zijn arm in zowel woede als verdriet naar achteren. Aageth liep naar Norwood en sloeg zijn armen om zijn vaders been voor zover hij kon. Norwood's ogen verwijdde zich en keken naar Aageth's ogen die in tranen waren. Norwood zakte door zijn knieën en omhelsde hem. "Het komt goed, Aageth..." sprak zijn stem zo zacht mogelijk. "Het komt goed..." sprak hij. Norwood wierp vanover de schouder een giftige blik naar Savador toe zodat Aageth het niet zag. "Kom, we gaan een lekker stuk gebak halen.." sprak hij tegen Aageth die zacht knikte. Norwood draaide zich naar Lesaiah maar wendde zijn blik al snel weer af. Zwijgzaam legde Norwood zijn hand op de schouder van Aageth en liep rustig weg van de twee. Hopend dat hij niet aangesproken werd op zijn actie van daarnet.

In een pijnlijke stilte kon Savador enkel bewegingloos neerstaren op de kist, alsof hij nu pas tot de realisatie kwam wat hij had gedaan. Een nieuwe trigger voor zoveel mensen om hem slechts meer te gaan haten. Zijn fout en zonde lag hier, levenloos. Want ondanks dat hij te koppig was om die fout met duidelijke, directe woorden op zich te nemen, voelde hij de spijt als een litteken in zijn ziel. En of Sigma plotseling het idee had gekregen om Malaika op te zoeken of niet, diep van binnen wist hij dat de fout bij hem lag. Hoe vaak hij in zijn leven al voor de kist van een geliefde had gestaan, op het punt om mentaal in te storten. Geen toekomst meer, geen lichtpuntje aan de horizon. Alles was zwart en grauw, zoals dat het eigenlijk altijd al was geweest. Maar dit, dit ervaarde hij haast als het toppunt. Bijna meende hij zich zelfs beschroomd te voelen om het feit dat zijn kinderen ook de kist beschouwden waar de jonge vrouw in lag. Papa's slachtoffer. Maar ze waren te jong en te onwetend, zouden het toch niet weten. Eigenlijk had hij vrij weinig over het incident losgelaten, juist om de reden dat ze nog te kinds waren voor dat soort zaken. Hij kon ze moeilijk bij de haard op schoot nemen om ze in kindertaal uit te leggen dat papa een vuile egoïstische klootzak is die het te hoog in zijn bol heeft en daarom altijd grote fouten als deze maakt. Ze zouden het op een dag wel begrijpen en ongetwijfeld een diepe haat voor hem ontwikkelen zoals ieder ander. Vaak begreep hij zichzelf niet eens, noch de grenzeloze handelingen waarin hij de intentie kon vinden om enkel en alleen naar zijn eigen doelen te streven. Dagen als deze brachten het aanlokkende idee weer naar boven om niemand iets te laten weten en gewoon op een vrije namiddag naar Oak's Field te gaan, een voorraad wijn in te slaan, dit te drinken in combinatie met een overdosis pillen van de ziekenzaal en de wereld een handje te helpen om het een stuk aangenamer te maken. Zonder hem. Het was draaglijker geweest als hij op zichzelf was, maar dat was hij niet. Hij kon het gewoon niet over zijn hart krijgen om zijn nageslacht alleen achter te laten - het idee alleen al. Diva zou hem nooit vergeven. Met verwrongen gevoelens staarde hij afwezig naar de zwarte rozen die op de kist werden gelegd. Hij had al zoveel fouten gemaakt dat het eigenlijk te schandelijk voor woorden was dat hij hier nog rondliep, het geluk had kinderen te hebben of nog kon genieten van de kleine simpele dingen in het leven zoals een glas rode wijn. En dat terwijl hij de mensen die hij ooit van het leven had beroofd, de kinderen wiens ouders hij had ontnomen en de vrouw die hij seksueel benaderd had permanente krassen in hun ziel aangebracht had. Pure onvrede. Als er een mogelijkheid was om zijn leven over te doen, zou hij die kans allang gegrepen hebben. Er was gewoon al teveel gebeurd, in zijn jeugd al, waar hij als negenjarig jongetje totaal weerloos tegenover was geweest. Zoals hij zijn leerlingen tot de perfectie zelve wilde kneden, was hij door alle tegenslagen gemaakt tot de verbitterde man die hij vandaag de dag was. Misschien was het door zijn afwezige gedachten, misschien door de stille aanwezigheid van zijn kinderen; de gigantische aura die wel aan een Legendarische Magiër moést behoren, drong amper tot hem door. Pas toen iemand anders die blijkbaar ook al een tijdje bij de kist stond haar bloem erop legde, keek hij op. 'We hebben er allemaal schuld aan. Alleen zijzelf niet.' Savadors gezicht betrok. 'Lesaiah,' zei hij zacht ter begroeting zonder haar aan te kijken. Haar stemgeluid alleen was genoeg om te weten dat zij het was. De uitspraak van haar naam klonk leeg en futloos, alsof hij innerlijk ook een grote strijd opgegeven had. Maar de gewoonlijke stugheid was er niet in te herkennen. Afscheid nemen was een proces van samenkomende mensen die elkaar steunden, een normale gewoonte in ieder mensenhart. Het was nu geen moment om de afkeer die ook bij hem aanwezig was jegens haar te tonen. Als zijn hangende mondhoeken het hadden toegelaten zou hij haar zelfs een zuur glimlachje geschonken hebben in de wetenschap dat het haar indirecte poging was om men in het algemeen, en dus ook hem, de nodige steun te bieden. Het zat er voor nu niet in. Alles waar hij nu aan dacht was zijn frustratie uit te willen schreeuwen tot zijn longen er pijn van deden, zich tegenover de eerste de beste persoon op de grond te werpen en in een vloed van emoties zijn hart te luchten. Elwin vestigde zijn aandacht op de vrouw die zich bij hen had gevoegd, bestudeerde met kinderlijke nieuwsgierigheid haar gelaat om haar na een lang moment te herkennen als de vrouw die ooit bij zijn vader op kantoor was geweest. Het ontging hem echter om haar beleefd te begroeten en het vervolgens af te maken met een respectvol hoofdknikje, zoals zijn vader hem en zijn zusje op deze jonge leeftijd al de goede manieren en de normen en waarden aan probeerde te leren. Vaak zonder succes, maar daar waren ze immers kinderen voor.
'Al ben ik het daar niet mee eens,' verbrak een kille, welbekende stem opeens de serene stilte. Het bedaarde moment werd genadeloos verscheurd op het moment dat Savador zich licht geschrokken om wilde draaien. Nog voor hij er zelf besef in had, greep Norwood hem al bij de kraag en wankelde hij op zijn plek in zijn ruwe greep. Zijn stropdas trok zich in de handeling als een strop verstikkend strak om zijn hals aan. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, stootte de lucht er in een half kokhalzende hoest uit terwijl zijn handen naar die van Norwood zochten en zich krampachtig om deze klauwden. 'Ten eerste ben je voor de volle honderd procent verantwoordelijk,' vervolgde Norwood zijn tirade. Met moeite en veel trillende inspanning wist hij de greep wat te doen verminderen. 'En dan heb je nog het lef om hier te komen..' Als een schuw dier dat in een hoek gedreven werd schoot zijn blik naar het gezicht van zijn rivaal. Geëxalteerd, zelfs bijna angstig. Hij hief beschermend zijn handen op ter hoogte van zijn schouders. Zijn iets verwijdde ogen kon hij niet op één punt richten, zijn blik schoot over Norwoods furieuze gelaat heen alsof hij op die manier kon ontkomen dat hij nog meer met zijn neus op de feiten werd gedrukt, ongelooflijk pijnlijk en ondraaglijk als het was om alleen maar hier in alle spanning al te komen. 'Om me nog eens straal te negeren!' Uit reactie dook hij met dichtgeknepen ogen ineen en wankelde op hetzelfde moment achteruit. Overduidelijk geschrokken door de grote razernij die Norwood plotseling overmeesterde, en wachtend op de flinke klap die komen zou.
'Niet slaan!' kwam er hees uit zijn keel, zijn stem half gesmoord door de forcerende greep. Het klonk bijna smekend. 'A-alsjeblieft, Norwood - er zijn kinderen bij..' Maar er volgde geen slag in zijn gezicht, een brandende kaak of huilende kinderen door de onaangename sfeer. Voorzichtig draaide Savador zijn in reflex afgewendde hoofd iets terug om de man schuchter maar met lichte verbazing aan te kijken. Hij huilde. Normaal zou het zijn dag helemaal goed kunnen maken om Norwood gebroken te zien, maar om de tranen te zien om het leed dat hij gecreërd had - het voelde zo niet juist. 'Dat je nog het lef hebt om überhaupt met al je misdaden een school te runnen...' Savador kon alleen maar pijnlijk zwijgen en de woorden aanhoren die hij niet eens wilde horen. 'Ga alsjeblieft weg..' Hij wankelde achteruit op het moment dat Norwood hem ruw van zich afduwde, struikelde bijna over zijn eigen voeten maar wist net op tijd zijn evenwicht te bewaren. Hij sloeg zijn verwrongen blik vol onvrede neer terwijl hij met hevig natrillende handen een poging deed zijn stropdas te schikken, de diepe frons die zich inmiddels tussen zijn wenkbrauwen had gevormd zichtbaar. 'We kunnen je hier geen van allen gebruiken...,' ging Norwood benomen door zijn verlies verder. 'Dankzij jou ben ik haar kwijt...' Alsof hem vanuit het niets plotseling iets tot zijn besef kwam dat zijn grimmige houding massaal terug deed laten keren sperden Savadors ogen zich wijd open. Zijn slangachtige ogen vormden zich tot flinterdunne verticale streepjes die tot nauwelijks zichtbaar wegvallen in zijn goudkleurige irissen. 'Dankzij mij?!' herhaalde hij de woorden in een hees gesis, bedrenkt door withete woede. Een stroom van toorn die hem plots overspoelde. Woedend perste hij zijn smalle lippen op elkaar. Hij accepteerde het niet dat het uit Norwoods mond kwam, kon het niet accepteren en zou het ook nooit accepteren. 'Denk je dat ik je zomaar uit zou nodigen?' Dat vormde voor Savador de absolute druppel. 'En meen jij werkelijk te denken dat ik er ook maar één nietig moment over zou twijfelen om een uitnodiging met jouw naam als afzender te verscheuren?!' barstte hij in alle frenesie uit. 'Geen moment, ignorante dwaas, geen énkel moment! Waarom denk je dat ik hier ben in de eerste plaats?!' Hij moest hem immers al goed genoeg kennen om te weten dat het voor iedereen behalve hem was. 'JIJ was het!' stootte hij de woorden schreeuwend uit met een beschuldigende wijsvinger priemend tegen Norwoods borst. 'Niet ik; JIJ. JIJ had het kunnen voorkomen, weggestopt in de wil van iemand anders als de parasiet die je bent. Ik had Sigma geen opdracht gegeven, jouw DNA was verstrengeld met het zijne, jij was nog aanwezig, JIJ had het tegen kunnen houden!' Demonstratief spreidde Savador zijn armen terwijl hij zijn rivaal steeds dichter naderde. 'En waarom had het niet mogen baten?' vervolgde hij op smalende toon. 'Omdat je simpelweg zwak bent, Norwood. ZWAK! Op welk getal staat je counter nu, jongen? De hoeveelste keer dat je opnieuw gefaald hebt om een geliefde in bescherming te nemen? Je rekent op de protectie van een ander omdat je de daad zelf niet kunt leveren, het is zo simpel als dat! Niets gek dat Madeline uiteindelijk met de noorderzon is vertrokken, nietwaar?' Het onbegrip, de strijd die hij steeds moest leveren. Was de duidelijke betoning van zijn spijt niet goed genoeg? Het zou goed genoeg moeten zijn in zijn geval, zoals hij zijn emoties moeilijk naar buiten bracht. En nog werd hij genadeloos benaderd, niet eens met de moeite om de reden achter zijn komst te zoeken. Echt niet om Norwood te starren. Hij had spijt, en iedereen die een beetje verder kon kijken dan zijn neus lang was zou goed genoeg moeten kunnen inzien dat ook hij er zwaar onder leed. En het daarbij alles behalve goed in combinatie kon brengen met de erge haat die al aanwezig was. Dat hij nog eens extra nadrukkelijk met de neus op de feiten werd gedrukt was een grote misstap geweest, de oorzaak dat tot gevolg zijn escalatie had. Hij wilde het niet bij Malaika's afscheid, wilde het niet nog ondraaglijker maken voor alle aanwezigen vandaag dan het al was. En hij hoopte daarbij ook vurig dat niemand op het geschreeuw was afgekomen. Hij kon er niets tegen beginnen. Zo was hij gewoon, en ja, hij haatte zichzelf er ook om. 'Het komt goed, Aageth,' sprak Norwood zijn zoontje zacht toe, die hij bij de schouder nam om zich bij de rest bij de koffietafels te voegen. 'Sla maar op de vlucht!' riep Savador zijn eeuwige rivaal op sissende toon na. 'Hoe ironisch toch dat die snotaap van je zijn vader in zijn zwakste moment kan aanschouwen. Driestig.' In een ruk draaide hij zich vervolgens naar Elwin toe, die stilletjes in tranen was uitgebarsten en nu half achter Lesaiah verscholen stond te snotteren. Nog nahijgend van zijn uitbarsting en de furieuze uitdrukking op zijn gelaat nog aanwezig, knielde hij voor zijn zoontje neer om hem met een zacht gesis tussen zijn tanden dat iets weghad van 'stel je niet aan' naar zich toe te trekken. Hij toonde toch maar weer zijn vaderlijke kant door een hand tegen het achterhoofd van de jongen te leggen en zijn betraande gezicht tegen zijn schouder te drukken. Als het aan Elwin had gelegen zou hij zich enkel nog verder achter de vrouw hebben verscholen, zo bang konden de kinderen van hun eigen vader worden wanneer hij boos was. Norwood had geen confrontatie met hem aan moeten gaan, hij had hem moeten negeren zoals hij hem genegeerd had. Dan was hij in stilte gekomen en was hij ook weer in stilte vertrokken. Hij wist na al die jaren kennelijk nog altijd niet dat hij een extreem kort lontje had zolang hij in zijn buurt verkeerde, en dat vooral hij dat lontje bij de kleinste handeling al aan kon steken om hem vervolgens tot ontploffing te brengen.

- Oopsiepoopsi beetje lang ;x
en frut
Judith; is lievig dat u toch nog efkes hebt gepost hur c;

Norwood barstte uit in zijn tirade. Het kon hem niets schelen dat hij momenteel nog op de begrafenis was. Hij verhief zijn stem tegen de man en het kon hem niets schelen dat er kinderen bij waren. Aageth keek stilletjes op een afstand toe. Norwood hief zijn hand maar kon het niet voor elkaar krijgen Savador te slaan. "Ik sla je niet..." sprak hij kalm op zijn woorden. "Je bent het niet waard..." sprak Norwood met een strakke stem en duwde hem toen weg om daarna nog een paar felle woorden te spreken. Hij maakte toen aanstalten om te vertrekken. Savador begon toen zijn tirade. Norwood bevroor en balde een vuist samen. "Ik..." stamelde hij verbaasd. Zijn ogen verwijdde zich en zijn pupillen werden brede rondjes. Norwood zijn houding werd strakker met iedere woord die Savador sprak. "Er is er inderdaad een bij..." gaf Norwood spijtig toe over de counter waar Savador over begon. Maar Savador lulde er gewoon overheen. Norwood sloeg zijn arm opzij en draaide zich in die beweging met een ruk om. "MADELINE HEEFT HIER NIETS MEE TE MAKEN..." sprak hij luid. "Geen zorgen. Ik zal je laten zien hoe zwak ik werkelijk ben..." sprak hij en zijn pupillen vernauwde zich, zijn irissen werden zilver. Zijn arm die gespreid had kreeg een zwarte aura, niet alleen dat, zijn hele lichaam werd er mee bezaaid. Het mooie groene gras onder de voeten van hem werd gelig, ging dood en veranderde in zwart as. "Je gaat je excuses aanbieden. Aan Malaika. En ik zal je er bij helpen.." sprak Norwood. Bewust gebruikte Norwood een spreuk die verboden was op Gren. Een spreuk die leven wegnam van al wat het aanraakte. Norwood zijn mond stond in vervelende trek. Hij spreidde zijn armen onder licht geprevel. Sloeg ze toen richting Savador en maakte met beide handen een soort kom. Niet veel later schoot een zwarte aura recht op Savador af. Uit Norwood's rug schoot echter een zwarte schim. Die net op tijd voor Savador kwam staan en zijn vleugels spreidde om de spreuk op te vangen en te absorberen. Norwood's ogen werden weer normaal en de aura verdween. Zijn kaken verbeten zich bij het beeld. Een zwarte uil had zich voor Savador geplaatst. Zijn nekveren stonden fiers overeind en het leek meer op een draak met een snavel door zijn lange nek en vreemde bouw van het hoofd. Norwood kreeg een traan die over zijn wang rolde. "KOM ER NIET TUSSEN ZABIMA!!..." schreeuwde zijn stem. Doden omwille van een dode lost niets op Norwood... sprak de stem van Zabima ijzig kalm. Norwood verdween uit het niets en kwam achter Savador tevoorschijn. Hij wilde met zijn vuist slaan maar Zabima stak zijn vleugel tussen de twee in. Norwood zijn vuist bleef tegen de veren van Zabima die als een gemetselde muur aanvoelde. "Waarom...." sprak Norwood strak. Laat het rusten, Norwood... sprak Zabima weer met dezelfde kalmte. "Maar..." wilde Norwood nog protesteren maar hij zweeg toen. Norwood zag de vleugel voor Savador verdwijnen en met een giftige blik keek hij naar hem. "Jij hebt niets te zeggen. Ik neem aan dat Diva ook niet meer leeft. Wie heeft er nou geen teller van personen die ze niet konden beschermen. Savador, kom er maar niet tussen. We weten allemaal hoeveel je van haar hield. Hoe vaak je ook wel niet roept dat het haar verdiende loon was..." waren zijn laatste woorden waarna Norwood gebroken wegliep met een gebogen houding naar Aageth om zich bij de koffietafel te voegen.

Savador en Norwood was echt zo'n typische scheikundige combinatie die alleen maar mis kon gaan. Dit kon alleen maar misgaan. Fealwen had zich tactisch opgesteld bij de koffietafel, nog helemaal aan het begin, zodat ze niet in een stroom mensen verwikkeld zou raken en een oogje kon houden op de twee mannen. Norwood zou het namelijk helemaal niet waarderen dat de ander hier was, daar had ze geen gevoeligheid voor emoties voor nodig. Er werd gezegd dat WaterMagicians emoties beter aan konden voelen omdat water dat symboliseerde; zij wist vrij zeker dat het gewoon kwam omdat ze er redelijk goed in was, niet per se door water. Maar voor dit... Die blikken, ze straalden haat uit; alsof ze elkaar zouden vermoorden op een verschrikkelijke manier als ze er de kans voor kregen. Was dat wel zo slim? Ze had het idee dat ze ertussen zou moeten springen als ze de kans kreeg, maar het bleek dat haar o zo tactische plek toch een beetje ver weg was.
Norwood liep naar Savador, ze zag het, kwam overeind uit haar leunende houding en wilde gaan lopen toen het losbarstte. Als plotseling onweer aan een bewolkte hemel verhief Norwoods stem zich tegen Savador, die alleen maar gebroken bij Malaika's kist had gestaan. Niets aan de hand zou je denken. Het was alleen die slechte chemie tussen hen. Bijna een kismesis, alleen dan wel een extreme. Fealwen keek lichtelijk geschrokken, had niet op zo'n explosieve uitbarsting gerekend. De woorden die geschreeuwd werden, ze kon ze in niets anders vertalen dan emotie en pijn. Het betekende niets anders dan open geklauwde wonden op zijn hart, niets dan een felle steek iedere keer als hij er aan moest denken. De woorden kwamen niet helemaal binnen, het was.. te puur.
Fealwen begon naar voren te lopen, hoorde Savador antwoorden. Eerst twijfelachtig, toen nog giftiger; alsof een slang zich oprichtte om zoutzuur te spugen naar een slang die net alleen maar speeksel gedeponeerd had. De kinderen, ze keken ze geschrokken; de mensen aan de koffietafel keken ontzet. En zij liep naar hen toe, al kon ze geen verschil maken. Vooral zij niet, de veel te kleine lilliputter die Water vertegenwoordigde en niet eens een brandje als dit kon blussen. Maar ze kon het niet zomaar voorbij laten gaan.
Een zwart aura, een verschrikkelijke spreuk; wat had dit te betekenen? 'STOP!' gilde ze, haar lopen werd rennen en ze hief haar hand op als om water te sturen, maar een zwarte schaduw wierp zich er al tussen voor ze iets kon doen. Met grote ogen kwam Fealwen, enigszins onhandig struikelend, tot stilstand. 'Denk na, Norwood!' vond ze nog, maar gelukkig luisterde de man naar Zabima en liep hij weg, verslagen. Ze wist hoe het moest voelen, maar op de begrafenis van Kendal was er helemaal niet zo'n herrie geschopt. Dat was rustig voorbij gegaan, te rustig. Alsof het nooit geweest was.
Nu keek ze op, naar Savador. 'Let alsjeblieft op je woorden,' vond ze, al kwam het er helemaal niet geïrriteerd maar eerder bezorgd uit. Ze wilde Savador hier de schuld niet van geven al had hij Sigma gecreëerd. Ze wilde alleen maar dat hij zich zou beheersen en Norwood niet over het randje zou pushen. Ze deed een stap naar Savador toe, glimlachte even naar zijn kinderen. 'Zal ik wat koffie voor je halen?' Want om hem nu naar de koffietafel te sturen.. En als iedereen er voor Norwood was, moest er hier toch ook één iemand voor Savador zijn, hoe zwart hij ook was.

Het had niet mogen deren; het was goed gegaan voor zolang het geduurd had. De poging om zich teruggetrokken te houden, meer op de achtergrond zodat niemand last van hem had. Het leek in duizend stukjes te breken op het moment dat Norwood besloot juist datgene te doen wat hij had willen vermijden, puur om de rust en de vrede te bewaren. Zoals dat behoorde op een begrafenis. Wat was de man ook dom. Hij zou moeten weten dat hij het niet zomaar zou accepteren uit zijn mond te horen dat de fout geheel bij hem lag. Hij had hem moeten negeren, hem desnoods op een andere dag benaderen. Dan kon hij hem de huid vol schelden, bij zijn kraag grijpen, hem een bloedneus slaan en whatmore. Maar niet vandaag. Niet op een dag die eervol had moeten zijn.
Norwood vond het niet waard hem een klap te verkopen, en dat was misschien ook maar beter. Savador wist van zichzelf dat hij in staat was om zijn rivaal het leven te ontnemen, vooral als hij zo opgefokt werd. Maar zelfs als hij er de erge behoefte aan had zou het ongetwijfeld op één van zijn slinkse manieren gebeuren. Het eten op zijn ontbijtbord vergiftigingen, 's nachts zijn persoonlijke kamer binnendringen om hem te doden in zijn slaap, hem 'per ongeluk' van een klif duwen. 'MADELINE HEEFT HIER NIETS MEE TE MAKEN!' barstte Norwood luid schreeuwen uit op zijn woorden. 'Geen zorgen. Ik zal je laten zien hoe zwak ik werkelijk ben..' In de gebogen houding klemde Savador zijn kaken op elkaar en schuifelde wat achteruit, gereed om in de aanval of verdediging te schieten als dit nodig mocht zijn. Met minachting keek hij toe hoe zich een zwart aura om de hand van zijn rivaal vormde, dat zich naar de rest van zijn lichaam leek te verspreiden en het gras onder zijn voeten verdorde. Hij herkende het als het effect van duistere magie, dat kon gewoon niet anders. Grenaanse magie kon zoiets niet aanrichten, met haar walgelijke groene energie gaf het juist meer leven. Eigenlijk dus onmogelijk. Hij begreep het dus ook niet. Een spreuk die leven wegnam was ongetwijfeld van Shadraanse afkomst. En Norwood was niet aangelegd voor Shadraanse spreuken, meende hij te weten. 'Je gaat je excuses aanbieden. Aan Malaika. En ik zal je er bij helpen..'
'Ik heb mijn excuses al aangeboden,' reageerde Savador hees. 'En je zou beter moeten weten dan mijn planeet ter schande te brengen met je zwakke vaardigheden in Shadraanse magie.' Doodkalm nam hij een rechte houding aan met opgerichtte hand, klaar om de spreuk die ieder moment op hem afgeschoten werd simpelweg op te nemen. Of Norwood werkelijk zo dom was.. Alsof je duistere magie met duistere magie kon bestrijden. Hoe zwakzinnig. In een snelle handeling duwde hij Elwin echter gauw opzij toen de zwarte aura op hem afkwam, buiten het bereik. Hij wilde de jongen niet pijn doen, maar het zou te riskant zijn om hem in de krachtmeting verstrikt te laten raken. Het was veiliger zo. Het volgende moment ging te snel om te kunnen volgen. Iemand die gilde dat ze moesten stoppen, een luid geruis alsof de gigantische energiebron die zich los had gerukt hoorbaar was, toen plots een grote schaduw die met twee lange uitsteeksels voor hem stond. Voorzichtig opende Savador zijn ogen en liet hij de hand die hij ter bescherming voor zijn gezicht opgericht had langzaam zakken. Er stond een reusachtige zwarte uil voor hem, met zijn vleugels gespreid alsof het dier hem wilde behoeden voor Norwoods woede. 'KOM ER NIET TUSSEN ZABIMA!!' hoorde hij Norwood schreeuwen. Toen een stem die overal en nergens vandaan leek te komen, uit iedere richting als een nagalmende echo, waarvan hij onderstelde dat het aan de uil moest toebehoren. Norwood verscheen het volgende moment achter hem, hij voelde het aan zijn verplaatsende magiebron. Wat er achter hem gebeurde volgde hij daarna niet. Savador bleef in dezelfde roerloze houding staan, niet de wil hebbend om zich naar hem om te draaien. Enkel zijn hoofd, om met een blik over zijn schouder recht in Norwoods furieuze bruine ogen te staren toen Zabima zijn vleugel langzaam weghaalde. 'Jij hebt niets te zeggen. Ik neem aan dat Diva ook niet meer leeft. Wie heeft er nou geen teller van personen die ze niet konden beschermen. Savador, kom er maar niet tussen. We weten allemaal hoeveel je van haar hield. Hoe vaak je ook wel niet roept dat het haar verdiende loon was...' Hij reageerde er niet meer op, had geen intentie meer om dit gevecht verder te zetten. En hij liet Norwood begaan toen hij samen met Aageth van hem vandaan liep om zich bij de rest aan de koffietafels te voegen. Nog even bleef hij met gebogen hoofd staan voor hij zich tot zijn kinderen wendde en Elwins schaafwond op zijn knie zorgzaam bekeek die hij opgelopen had op het moment dat hij hem weg had moeten duwen. 'Zal ik wat koffie voor je halen?' Savador keek zwijgzaam naar Fealwen op en kwam toen traag uit zijn geknielde positie overeind. Kennelijk zat de kleine roodharige vrouw in tegenstelling tot vele anderen nog wel een beetje met hem in. Dat waardeerde hij. Zijn mondhoeken krulden zich zwakjes om tot een nauwelijks zichtbaar glimlachje. 'Nee,' antwoordde hij zacht. Het kostte hem de grootste moeite om het op zijn smalle lippen te behouden - er was nu ook niet echt een reden waar hij om kon glimlachen. 'Maar toch bedankt.' De glimlach gleed van zijn gelaat en maakte plaats voor een trieste uitdrukking terwijl hij zich bukte om Elwin, nasnikkend van de schrik om zijn val en het hele incident, op te tillen en Asema bij haar handje te nemen. 'Ik heb Malaika duidelijk gemaakt dat haar dood niet terecht was, mijn spijt betogen en mijn bloemen bij de rest gelegd. Het is beter als ik nu ga. Bedankt.' Hij keek zowel Fealwen als Lesaiah nog even aan, ergens diep van binnen wetend dat ook zij bereid moest zijn om hem de nodige steun te bieden; of dit nu indirect was of niet. Daarna liep Savador langzaam weg om iedereen op het buitenhof verder met rust te laten. Hij had gedaan wat hij wilde doen, was ter ere van Malaika even gekomen. Het was goed zo.

[ Topic uit ]

PROFILE MAGICIAN

» The Funeral

The funeral.

The funeral.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen