Het voelde vreemd, zonder de constante aanwezigheid van Chime. Ze viel eigenlijk niet eens meer op; Mensen zagen haar amper, doordat ze haar "stem" niet bij zich had. Ayane en Chime waren onafscheidelijk geweest vanaf het moment dat het meisje kon lopen. De demon was al eeuwen in de familie, en had zo de gewoonte om iedere generatie - soms sloeg ze er een over - een baasje te kiezen. Nu was het meer gezelschap dan een echt baasje, maar toch. Het hielp Ayane enorm, vanwege haar weinige sociale contacten. Op een thuisschool had je nu eenmaal niet heel veel klasgenoten, dus zat ze met Chime. Het beest had overigens pas laten merken dat ze kon praten toen Ayane een jaar of acht was, en geen domme vragen meer stelde. Daar had Chime een hekel aan, had ze al snel geleerd. Ze mocht dan wel een kat zijn, en niet kwaadaardig, ze was en ze bleef een demon. Dat was ook de voornaamste reden dat ze het beest nu niet bij zich had; Chime was zich ergens aan het uitleven in het duistere bos, in haar normale vorm. Een kruising tussen een kat en een demon vond Ayane moeilijk voor te stellen, omdat er zoveel mogelijkheden waren. Maar iedere keer als ze er eentje voor Chime tekende, schudde de kat haar kopje en vertelde haar dat ze er niet zo uitzag. Intussen had Ayane al opgegeven met erachter komen hoe Chime er als demon uitzag, maar haar afwezigheid was nog steeds een drukkende last op haar schouders. Het was mazzel dat het weekend bijna daar was, anders had ze waarschijnlijk de hele middag moeten studeren. Nu kon ze even naar buiten, de open lucht in. Buitenlucht opsnuiven, misschien wat kleur oppikken. Ze woonde op het ijzige deel van Cassia, niet bepaald de eerste plek waar je op zonvakantie naartoe ging. Vandaar dat Ayane geleerd had ieder straaltje mee te pakken, al waren het maar vijf minuutjes zon.
Die vijf minuutjes waren intussen een half uur geworden, meer een wandeling dan even een frisse neus halen. Maar ja; Zonder Chime kon ze gaan en staan waar ze wilde, zonder dat iemand iets zei. Ze had een minuut of tien bij het stille meer gezeten; Chime had daar het geduld niet voor, noch voor de waterval, waar ze ook was geweest. Toegegeven, het was af en toe fijn dat het beest er niet was, maar Ayane voelde zich een soort van leeg zonder haar. Alsof er een stukje persoonlijkheid wegviel. En dat voelde echt niet fijn. Vandaar dat ze algauw weer was gaan dwalen, een beetje rondslenteren. Dat ging makkelijk op haar allstars, terwijl een klein zuchtje wind met haar haren in een hoge staart en haar jurk speelde. Het was een luchtig jurkje, met een fijn bebloemd patroon, wat los om haar lichaam hing. Ze leek er wat mager in, maar dat was maar schijn. Ze was allesbehalve dik, aan de dunne kant, maar niet mager. Mager hield voor haar in dat je er ongezond uitzag, en dat deed ze niet. Nee, met de lichte blos op haar wangen van de buitenlucht en haar levendig staande blauwe ogen zag ze er juist heel gezond uit, in Ayane's ogen. Ogen die nu vertwijfeld naar een staldeur staarden, niet wetend of ze wel naar binnen moest gaan. Ze kon er heerlijk rondneuzen, af en toe een paard aaien, of een zeldzame draak die hier rondhing, maar er kon altijd iemand binnen zijn. Ach wat, bedacht ze zich schouderophalend, de meesten waren nu bezig met andere leerlingen. Er bestond maar een hele kleine kans dat ze hier iemand zou aantreffen, dus dat risico wilde ze wel nemen. Zo zacht mogelijk probeerde ze de deur open te duwen, maar dat ging natuurlijk niet zonder een enorm lawaai van piepende scharnieren, waarvan ze wist dat veel van de dieren konden schrikken. Tenzij ze het gewend waren, dan zouden ze niet reageren. Ze stapte naar binnen, sloot de deur achter zich en keek om zich heen. Er was wel iemand. Een bekende nog wel. Maar niet een bekende die ze had gedacht hier tegen te komen. Haar leraar aardmagie, met zijn ene rode en zijn andere blauwe oog. Die ogen bleef ze prachtig, intrigerend vinden; Niet dat ze dat ooit zou zeggen. 'O-oh,' bracht ze uit, verbaasd dat ze hem hier tegenkwam, 'Goedemiddag, Master.'

Meh.

Er waren hier meer dieren dan alleen paarden, iets wat de meesten niet verwachtten. Ayane was ook verbaasd blijven staan, de eerste keer dat ze hier was gekomen. Die keer was er dan ook een draak op de loop geweest omdat zijn baasje de box niet goed had gesloten. Het was mazzel geweest dat Chime met het dier had kunnen communiceren, of Ayane was gebraden. Ja, ze stond behoorlijk in de schuld bij het dier. Hoewel de witte kat dat heel goed kon opmaken door Ayane in de meest idiote situaties te krijgen. Half ondersteboven in Robin’s kamer, terwijl ze alleen een sjaal wilde lenen. Dat soort dingen. Nu kon ze er wel om lachen, maar op dat moment had ze het beest vervloekt tot ze rood zag. In haar hoofd dan, want Ayane en schelden ging niet heel soepel. Ze was sociaal niet erg goed, maar als ze dan praatte, deed ze het wel zo beleefd mogelijk. Dat, en over dingen waar ze goed in was. Ondanks alle aanmoediging van haar broers was ze nog steeds onzeker over haar zingen, over haar hele voorkomen en haar eerste indruk. Meestal wekte ze daardoor juist het verkeerde idee op. Ze was niet onhandig, zo deed ze alleen als ze niet wist wat ze moest doen. Ze was niet dom, vergat gewoon waar ze mee bezig was als iemand haar iets vroeg. Ze was behoorlijk slim, eigenlijk. IJverig, dat ook. Wilde per se dat men zag dat ze haar best deed.
Master Laurent begroette haar, liep op haar af en vroeg of ze ook van het weer genoot. En of ze dat deed, was behoorlijk gehecht geraakt aan het warmere klimaat hier. Hoeveel ze ook van sneeuw hield – ze had er zelfs haar specialisatie van gemaakt – ze hield van de zon. En van de mogelijkheid om leuke jurkjes te dragen, want op Cassia was het dikwijls te koud. ‘Ja, het weer is heerlijk.’ bevestigde ze zijn conclusie, waarna ze hem in zich opnam. Een rijbroek, wat betekende dat hij hier waarschijnlijk een paard had staan. Waren er meer leraren die ook huisdieren hadden hier? Ze wist het niet, wilde het eigenlijk wel weten. Maar ze wilde zoveel weten over leraren. Wat kon ze doen om niet al te onhandig voor te komen? Waren de toetsen gemaakt om te kijken of je het kende of om leerlingen lastig te vallen? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Net zoals haar situatie nu. Uiteindelijk besloot ze haar vraag maar te stellen, was niet zo goed met stiltes. ‘Heeft u hier een paard staan, dat u een rijbroek draagt?’

Sawrry voor kortheid, moest dit in tien minuutjes typen

De reden dat ze nu buiten was was dat al haar huiswerk af was; Lessen werden de laatste tijd steeds meer geschrapt, wat resulteerde in minder huiswerk, minder leren. Laatst was er zelfs een lerares overleden, en ondanks dat Ayane het vak niet volgde, voelde ze de bedrukte sfeer in de school heel goed aan. Er ging zelfs een gerucht rond dat het te maken had met de maffia, een ander gerucht zei dat het te maken had met de vorige hoofdmeesteres. Weer anderen begonnen over Norwood’s verdwijning, zeiden dat het getuigenbescherming was. Ayane had geen idee wat er was gebeurd, wilde het eigenlijk ook niet weten. Dan kreeg ze weer nachtmerries met dingen die haar zouden kunnen overkomen. Daar was ze behoorlijk vatbaar voor, voor enge dingen. Vooral films vond ze erg, puur en alleen omdat je in een boek nog wist dat het niet echt was. In een film leek het allemaal nog verdacht eng ook, dus kon ze zich moeilijker van het idee afzetten dat het allemaal nep was, door mensen gemaakt. Het was haar meerdere keren overkomen dat ze een film had gekeken, en dan uren in bed wakker lag, om de vijf minuten het licht aanknipte en de kamer afspeurde naar monsters. Natuurlijk, Chime zei dat ze haar zou beschermen, maar het stelde haar toch niet echt gerust. Als ze eenmaal in slaap viel ging het prima, maar dan kwamen meestal de nachtmerries. Achtervolgingen, beschuldigingen, haar familie in gevaar. Schreeuwend wakker worden, dat was haar meer dan eens overkomen. Tegenwoordig had ze er minder last van, maar dat kwam gewoon omdat ze minder films keek. Zeker geen horrorfilms meer, dat had ze zichzelf gewoon verboden. Dit greep haar dus weer aan, de dood van een lerares. Ergens had ze besloten er niet meer over na te denken, gewoon om haar nachtrust te sparen. Een van haar meer egoïstische acties, al zei ze het zelf.
Laurent bevestigde haar vermoeden, hij had hier inderdaad een paard. Ze bekeek de elegante hengst eens; Hij had wel wat weg van zijn baas. Wit haar, elegant, ergens vreemd betoverend. Er lag een charme over het wezen heen wat ze niet helemaal kon plaatsen, maar daar had ze vreemd genoeg geen probleem mee. Natuurlijk kwam ze niet dichterbij, daarvoor wist ze net genoeg van paarden. De meeste hengsten die er zo majestueus uitzagen waren in het bezit van een nogal vurig temperament; Of dat bij deze ook het geval was wist ze niet, maar ze besloot dat maar niet op de proef te nemen. Vertrappeld worden onder hoeven was ook zo’n nare ervaring. ‘Hij is mooi.’ antwoordde ze uiteindelijk, kon niet echt een andere reactie verzinnen. Een paardenexpert was het meisje nu eenmaal niet, dat was en bleef een feit.
Het voorstel om een wandeling te maken kwam voor Ayane volkomen uit het niets, maar was toch volkomen logisch. Natuurlijk, het was veel te mooi buiten om hier binnen te blijven, ondanks dat er hier genoeg te doen was, dieren waren om te aaien. Dat het een wandeling zou zijn met haar mentor kwam ook volkomen logisch over, dat gebeurde toch wel vaker? Je had wel vaker van dat soort mentorgesprekken, hoewel die afgesproken waren. Ach, wat gaf het ook. Ergens had de man een magisch soort aantrekkingskracht waar ze hulpeloos in mee leek te gaan. Vond het totaal niet erg. Ze knikte, glimlachte daarna. ‘Natuurlijk, het weer is veel te mooi. Bovendien weet je het maar nooit, het slaat zo om. Zeker in de lente.’ Gisteren had het nog wat geregend, een week hiervoor had het zelfs nog een beetje gevroren. Nu was het mooi, en daar moest je van genieten. Ze draaide zich naar de deuren, duwde er eentje open. Bleef in de deuropening staan, keek om. ‘Ik ga graag een blokje met u om, Master.’ Laurent durfde ze hem nog niet te noemen, maar ze vertrouwde hem genoeg om een wandeling te maken.