Vladimir keek even rond en een trap dat naar beneden liep sprong in het oog. Naar waar zou dat heen gaan. Hopenlijk zou het toch interesanter zijn dan de hangen waar hij op dit moment was door gelopen. Eigenlijk dacht hij zo veel na over zijn ouders dan dat hij oplette wat voor gangen hij door liep. Zijn ouders hadden er niet een te grootte drama rond gemaakt om hem hier naar toe te krijgen. Ze vonden dat het zijn magie zou verstrekken, Vladimir zuchtte, hij was nu niet meer bij zijn pleegouders want hij herinnerde niet veel van zijn echte ouders, alleen dat ze waren vermoord. Maar dat was dan ook het enige en hoe hij aan dat teken in zijn nek kwam was voor hem net zo'n raadsel als de plotselinge dood van zijn echte ouders. Natuurlijk hadden zijn pleegouders goed voor hem gezorgt, dus klagen had niet echt veel zin, daarom was hij er ook mee akkoord gegaan om naar deze school te komen. Hopenlijk was het ook zo goed als zijn ouders hadden gezegt. Vermoeid wreef Vladimir door zijn ogen en streek zijn vingers door zijn licht grijze haren terwijl hij zonder enige echte doel naar de trap stapte die naar beneden liep. Hij voelde hoe koud het daar was, stak daarom zijn handen in zijn broekzakken en stapte naar beneden. Niet meer oplettend naar de gang die hij nu verliet. De muffe geur van beneden drong zijn neusgaten binnen. Dit was dus de kerkers van de school? Interesant. Niet echt maar hé het was wel beter dan de andere gangen waar hij momenteel was door gegaan. Niet dat hij er echt had opgelet maar toch. Zijn paarse ogen, die alleen op sommige momenten robijnrood werden, gleden nu door de omgeving en bleven hangen bij de eerste beste doorgang dieper de kerkers in. Met een lichtte zucht stapte hij die gang nu door en hield ondertussen alles goed in de gaten zodat hij de weg nog terug zou kunnen vinden, en hier niet oppeens zou verdwalen. Vladimir was nu eenmaal goed in dingen onthouden, daarom was hij ook naar school gestuurd zodat hij nieuwe dingen zou leren ontdekken, toch vond Vladimir zijn leven al goed genoeg dus school erbij was niet echt iets waar hij blij mee was maar ja. Andere voetstappen echoden in de gangen waardoor Vladimir onchalant stopte en zich half omdraaide. Er was niets dus onvermoeide haalde hij zijn schouders even op en stapte toen weer verder maar toen zag hij wat verderop een jong meisje waardoor hij even verbaasd zijn wenkbrauw op trok, wat doet een meisje als zij in een grimmige omgeving als hier."Hallo" sprak hij koeltjes terwijl hij het meisje strak aankeek.

Haar voetstappen hoorde je nauwelijks door de gangen weer kaatsten waar ze eigenlijk best blij mee was. hoezo ze hier naartoe was gekomen? Dat wist ze niet maar misschien kwam dat dor hoeveelheid mensen die hier kwamen want dat was wel erg fijn want hier werd je niet gestoord door vragende blikken die naar je keken terwijl je bezig bent met een nieuwe soort kracht...Ja precies ze was Water met steen aan het combineren, dat was haar een paar keer gelukt maar door haar weinige talent voor water was dat niet altijd mogelijk en zeker niet als mensen naar je keken als of uit de middel punt van de aarde kwam en niet verbrand was...Okeej je verbrande niet bij veel planeten en zeker niet uit als je uit Erd kwam omdat je de helft van je leven onder de grond verbrengt...Stop, schreeuwde ze in haar gedachten, Ik meot me concertreren! Zei ze streng tegen zich zelf en richte haar blik op de rotsblok die voor haar lag en toen het net wou lukken hoorde ze voetstappen en daarna een stem die zei: "Hallo" Ze draaide met een ruk om en keek naar de paarse oen van de jonge man 'Hey?!' zei ze voorzichtig en hield hem scherp in de gaten.

Vladimir zuchtte even. School was niets voor hem, bij zijn vrienden gaan chillen ja dat was voor hem maar studeren op school zag hij niet zitten, niet omdat hij niet kan studeren dat hij wel maar gewoon de hele dag zitten luisteren naar mensen die je dingen commandeerden, dat zag hij juist niet zitten. Alles wat hij met zijn magie al kon heeft hij zelf allemaal geleerd zonder de hulp van andere mensen, dus zonder school zou het ook wel redden. Toen het jonge meisje zich met een ruk naar hem had omgedraaid had Vladimir even een zijn ene wenkbrauw opgetrokken. Langzaam gleden zijn ogen naar wat verder dan het meisje en zag daar een steen liggen. Was zij op deze plek nu aan het oefenen? Oke het ging hem helemaal niets aan maar toch. 'Hey?!' sprak ze. Geamuseerd grijnsde hij toen hij merkte dat ze hem niet zo snel uit het oog zou verliezen. Niet dat hij van plan was om iets te doen. Toch kon hij het niet laten door erop te reageren." Ik bijt niet hoor" sprak hij rustig. Hij was gewoon iemand die niemand de baas over zich zou laten spelen. Hij was de baas over hem zelf en niemand anders."Hopenlijk heb ik je niet ergens bij gestoord" vervolgde hij op dezelfde toon die niets van zijn emotie's vrijgaf. Oke hij had haar wel gestoord dat had hij wel gemerkt aan haar houding en reactie maar hé hij is gewoon iemand die niet snel zijn excuses geeft, daarvoor zou je echt al hard je best moeten voor doen.

Ze merkte dat hij grijnsde en ze keek hem niet begrijpend aan. " Ik bijt niet hoor" hoorde ze hem rustig zeggen en ze haalde haar schouders op 'tuurlijk bijtje neit want als je dat wel doet krijg je een steen tegne je kop.' Zei ze simpel en kon het niet laten om duivels te grijnzen "Hopenlijk heb ik je niet ergens bij gestoord" vervolgde hij op dezelfde toon die niets van zijn emotie's vrijgaf. Weer grijnsde ze naar hem en zei serieuze 'neeh hoor je kan me juist helpen met trainen, dan kan ik oefenen om beter te schieten!' Hoewel ze wist dat niemand haar echt zal helpen om beter te leren mikken en de meeste haar eng vonden na dat ze het had geprobeerd. NIhal bekeke hem nog eens goed en zag dat hij grijs haar had en bloed rode ogen en natuurlijk een tatoe op zijn nek. Verder had hi jzo een houding dat hij niet graag gecommandeerd werd en zelf deed waar hij zin in had. 'Heb je je tong verloren ofzo?' Zei ze plagerig