Naam: Satoya Ran
Roepnaam: Ran
Leeftijd: 18
Afkomst: Cassia || Water
Magie: Water
Lengte: 1.83
Gewicht: 67 kg
Bouw: Breed geschouderd met smalle heupen. Een gespierd lichaam dat niet opgepompt is. Daarnaast heeft Ran een bepaalde ‘golf’ in zijn lichaam en lange benen.
Haarkleur: Blauwpaars
Haarstijl: Het valt tot op zijn rug en is stijl. Vaak draagt hij het in een staartje. Zijn pony valt vaak warrig voor zijn ogen.
Kleur ogen: Helblauw
Likes: Piano en viool spelen, water, bloemen en dan voornamelijk rozen.
Dislikes: Vuur, druktes, hemzelf
Angst: Na de brand is hij heel erg bang voor vuur en alles wat er mee te maken heeft
Geaardheid: Bisexueel
Partner: Lord nows it takes another time, another place, another live.
Familie: Okita Yamazaki – Satoya x Keisuke Satoya
Broers/Zussen: Kyou Satoya [jongere broertje]
Huisdieren: --

Ran is zoals het water, kwetsbaar, mysterieus en onvoorspelbaar. Door dat hij in het verleden genoeg heeft meegemaakt is hij het vertrouwen in anderen verloren. Is zelfs het vertrouwen in zichzelf verloren en is in een diep gat terecht gekomen. Zakte alleen maar dieper en dieper weg. Zat eenmaal in die neerwaartse spiraal en is er daarna nooit meer uit gekomen. Zijn karakter, dat eigenlijk zo puur en sereen is werd bedoezeld. Het water werd vertroebeld door alle troep die er in gegooid werd. En daardoor. Daardoor kon hij zijn ware spiegelbeeld niet meer zien. Verbitterd, alleen en zo onzeker als het maar kan. Zo is hij te omschrijven. Zo open en vriendelijk hij als kind was. Zo was hij nu veranderd. Was niet meer dan een leeg omhulsel. Ran houdt zich gesloten, zeer bewust. Doet alsof hij hard en koud en afstandelijk is maar hunkert eigenlijk gewoon naar aandacht. Aanrakingen en warmte. De liefde van iemand.

0 ~ 12
Geboren op een andere planeet, in een klein dorp werd hij als oudste zoon ter wereld gebracht door zijn echte moeder Aya. Zijn vader was een typische Shadraan en een barse stem. Alleen waren dat dingen die hij zich niet meer kon herinneren. Want ook al was hij geboren op Puffoon, hij was getogen op Cassia. Bij de menesne die hem wel wilden verzorgen. Want zijn echte ouders, Aya en Dazai hadden hem niet gewild. Wat hem tot een ongewild kind maakte. Misschien was het ook maar beter dat hij het niet wist. Om zo de eerste paar jaren van zijn jeugd nog in geluk en plezier door te brengen. Op de dag van zijn geboorte was het zijn echte vader Dazai die hem de naam Ran gaf. Of het bewust gekozen was. Misschien. Misschien ook niet. Maar waarom de moeite doen het kind een naam te geven als je het toch weer weg ging geven alsof het om een stuk speelgoed ging?
Zo kwam hij uiteindelijk bij een gezin op Cassia terecht. In het plaatsje Cyrell. Zijn pleegvader was een heethoofd. Ook al kwam hij van Cassia men zou hem vaak als een Raziaan beschouwen. Iets waar zijn vuurrode haar ook aan mee hielp. Hoewel hij lichtgeraakt was, was de man de vriendelijkheid zelve. Zijn moeder daar in tegen was vaak meer op de achtergrond. Maar ooh wee maakte je de vrouw met het blauwzwarte haar boos dan vlamden haar ogen op als neerstortende kometen en was je je leven niet zo zeker meer. Maar meestal waren het diepe, trouwe poelen die enkel tederheid en liefde uitstraalden. Hoewel zijn ouders misschien niet het geld te besteden hadden om hem alles te geven wat zijn hartje maar begeerde gaven ze hem dat geen dat een kind werkelijk nodig had. Liefde. Meer liefde zouden twee mensen nooit kunnen geven als zij hem liefde gegeven hadden. Niet dat het kleine jongetje zich daar toen al dermate bewust van was maar hij voelde het. Voelde het in zijn hart. Waar het een klein brandmerk achter gelaten had. Een herinnering, hoewel die verre van pijnlijk was. Integendeel.
Hij speelde met speelgoed, leerde lopen, zei zijn eerste woordjes en ontwikkelde zich van kleine mollige baby tot een peuter. Een aantal dagen na zijn tweede verjaardag werd zijn jongere broertje Kyou geboren. Die in tegenstelling tot hem het rode haar van zijn vader geërfd had met de beeldige ogen van zijn moeder. Beide kinderen werden bedolven met liefde. Leerden met elkaar om te gaan. Van elkaar te houden. Groeiden op. Als elkaars beste vrienden. Met elkaar stoeiend zoals echte broers dat deden. De eerste schooldagen die soepeltjes verliepen. De gebroeders die braaf hun lesjes volgden. Hoewel ze nog wel eens samen streken uit konden halen. Ran verkeerde door zijn dominante gedrag nog wel eens in een klein opstootje terecht waardoor hij zo nu en dan wel eens met een bloedneus of een blauw oog thuis kwam. Vaak kwam dat doordat hij het voor zijn jongere broertje op nam als een of ander persoon hem aan het bespotten was om zijn rode haarkleur.

13 ~ 18
Zo rooskleurig zijn leven als jongetje was zo ineens viel hij in een diep dal. Het begon allemaal op de dag dat hij terug kwam uit school. Die dag was Kyou ’s ochtends als niet lekker in orde geweest waardoor hun moeder hem thuis gehouden had. Vader had zijn werk altijd thuis dus ook hij was in het huis op het moment dat de brand uit brak. Met zijn rugtas op zijn rug was hij rustig naar huis gelopen. Had onderweg nog een tijdschrift meegenomen voor Kyou zodat hij nog wat te lezen zou hebben. Tot hij de rookpluimen zag. Brandweerlieden snelden zich door de straten. De rook sloeg hem op zijn keel. Bezorgde hoestbuien. Waar was het centrum van de brand? Het was in de richting van zijn huis dus aangewakkerd door nieuwsgierigheid volgde hij de brandweerlieden. Stond echter met grote ogen te kijken toen zijn ouderlijk huis in lichte laaien stond. Torenhoge vlammen flakkerden aan de hemel. Lichtte de hele omgeving rood, oranje op. Het steen was zwart geblakerd. Meer dan de helft was al vergaan. Hij kon niets. Het blussen had geen nut meer. Tranen welden op in zijn ogen toen het dak instortte. Het tijdschrift dat hij in zijn hand had gehouden viel verlaten op de grond. Met een betraand gezicht rende hij op het huis af. Schreeuwend. Jammerend. Dit kon de werkelijkheid niet zijn. Net toen hij het huis binnen had willen rennen werd hij vast gegrepen door sterke armen die hem optilden. Hem rustig toe spraken. Maar hij wilde er niets van weten. Alles wat hij ooit had gehad was opgebrand. Tot as vergaan. Als een kaars die volledig opgebrand was. Met een gezicht zwart van de roet waar witte strepen over heen liepen veroorzaakt door de tranen rende hij weg. Weg van de brand. Weg van al dat dood en verder. Weg van zichzelf. Hoe lang hij gerend had wist hij niet. Had niets om naar toe te gaan. Had geen thuis meer. Geen overige familie. Wist niet wie de vrienden van zijn ouders waren. Er was gewoon niets meer over. Waarom. Waarom was hij over gebleven. Waarom was hij niet samen met zijn familie verbrand. Dat was een vraag die hem nog jaren later zou achtervolgen. Uiteindelijk kwam hij bij een bende terecht. Een bende van kinderen zonder familie. Ouders die ze achter gelaten hadden of net zoals hem overleden waren. Niet dat hij met iemand een speciale band opbouwde. Want in die tijd keerde hij volledig in zichzelf. Droeg zijn blauwpaarse haar altijd voor zijn ogen. Sprak niet tot nauwelijks en deed alleen wat er van hem verwacht werd. Alles om te overleven. Oude vrouwtjes over vallen. Daar was het ooit mee begonnen. Tot wat hij toen geworden was. Een harteloze crimineel die mensen vermorzelde voor hun brood. Ze eigenhandig om bracht alleen voor hun portemonnee. Waar was het met hem heen gegaan? Alles was leeg. Zijn hart, zijn ziel. Alles. En waarom? Want waarom zou hij door gaan met leven terwijl het tien keer zo makkelijk was om zichzelf van het leven te beroven? Omdat ergens. Ergens heel diep vanbinnen er een brandmerk op zijn hart stond die hem er aan herinnerde dat het ook anders kon zijn. Uiteindelijk kwam hij in aanraking met muziek. Leerde hoe hij zijn kracht daarmee kon aanwakkeren. Een kracht die er voor zorgde dat hij de emoties van anderen kon bespelen. Bespelen met de noten van zijn instrument. Zijn voorkeur ging uit naar de piano en de viool. Die hij beide bedreven leerde spelen. Manipuleerde mensen zo. In eerste instantie niet eens bewust. Haalde het meest duistere in de ander naar boven. Dat kwam mede door het Shadraanse bloed dat door zijn aderen stroomde. Maar dat wist hij niet. Hoe kon hij dat nou weten. Vandaar dat je zou verwachten dat hij dan ook luchtmagie zou moeten bezitten. Net als zijn moeder Aya. Bleek dat hij daar totaal geen aanleg voor had. Niet dat dat niet vaker voor kwam maar toch. In plaats van luchtmagie had hij een gave voor watermagie. Kon water manipuleren. Het overal tevoorschijn halen. Kon zelfs op zekere mate met ijs werken. Maar zijn sterke punt met water was dat hij de gedachten van anderen kon lezen. Tenzij de ander het in zulke mate afschermde dat het ook voor hem niet mogelijk was het nog te lezen. Echter is dit zeer vermoeiend voor hem. Net zoals druktes hem sterk afzwakken.
Door zijn leven op straat werd hij getekend. Zowel zijn ziel en hart als zijn lichaam. Over zijn lichaam lopen littekens. Plaatsen waar het scherpe lemmet van een mes of zwaard ooit in aanraking met zijn huid gekomen was. Sommigen waren na enkele jaren weer weg getrokken. Hoewel anderen voor altijd waren. Zoals een litteken op zijn onderbuik, eentje die over zijn schouder loopt en aan de zijkant van zijn borst. De laatste zit echter op een opmerkelijke plek. Namelijk achter zijn oor. Ooit in een poging zijn oor er af te snijden. Een poging die mislukt was maar wel voor een litteken gezorgd heeft. Alleen is die bijna nooit zichtbaar aangezien die verhuld gaat onder zijn lange haar.
Het leven op straat koste hem veel. Vooral door de drugs en het ruige leven dat hij leidde. Had seks met zowel mannen als vrouwen zonder er ook maar iets bij te voelen. Alsof het leven allemaal toch geen nut had. Net toen hij op het punt stond er een streep onder te zetten zag hij misschien wel zijn laatste uitweg. Een kans om een studie op te pakken. Om ergens voor te leren en ooit een baan te krijgen om zo zijn eigen geld te verdienen. Zonder nog weerloze oude vrouwtjes te moeten beroven of drugs moest smokkelen. Zag daar dan ook wel misschien zijn laatste sprankje hoop. En omdat hij toch niet wist wat hij anders met zijn leven aan moest besloot hij die kans aan te grijpen. Hoewel zijn oude leven nooit vergeten kon worden. Nooit vergeten zou worden. Zou het altijd met zich meeslepen. Vertrok zo van Cassia naar Starshine Academy. Voor die laatste kans. Zo onstabiel en onzeker als hij was. Altijd gehuld in donkere kleding en met een strakke, koude uitdrukking op zijn gezicht. Alles om iedereen zo ver mogelijk uit zijn buurt te houden. Want hij, hij was er van overtuigd dat hij niet meer dan dood en verderf bracht. Haatte zichzelf. Haatte zichzelf meer dan wat dan ook. Vond zichzelf het leven niet eens waardig. Maar kon het niet over zijn hart verkrijgen om het leven dat zijn (pleeg)ouders hem gegeven hadden zomaar weg te gooien. Nog net voordat hij naar ssa vertrok heeft hij de kracht hervonden naar de plek te gaan waar ooit zijn ouderlijk huis stond. Gewoon om er nog één keer naar toe te gaan. Als laatste eerbetoon. Trof daar toen één enkele roos aan. Een roos met een uitzonderlijke kleur. Haar bladeren waren zo paars als zijn eigen haarkleur was. Als herinnering heeft hij die meegenomen en laten drogen. En sindsdien draagt hij het altijd bij zich op zijn borst.