Kanda was zich aan het omkleden voor de gymles. Hij deed zijn haar los om zijn shirt makkelijker aan te doen. Als Kanda niet gespierd was leek hij net op een meisje met zijn haar tot op zijn onderrug. Hij kon er eigenlijk niet zo erg goed tegen als mensen hem een meisje noemde maar dat was ook wel logisch met een smal, lang postuur en lang, donker zwart haar wat altijd perfect stijl naar beneden viel. Hij deed zijn shirt uit en bijna al zijn spieren in zijn bovenlichaam waren zichtbaar. Hij vouwde zijn shirt op en legde die in een kluis. Hij pakte zijn gymshirt en deed die vervolgens aan. Kanda was normaal heel snel met omkleden en zou eigenlijk maar in een minuutje omgekleed zijn. Normaal wel maar op een of andere manier had hij daar vandaag niet veel zin in. Hij had ondertussen zijn broek al uit gedaan en zijn sport-short aan. Hij deed zijn schoenen aan en strikte die stevig vast. Hij was omgekleed. Kanda voelde al de hele tijd dat er ogen op hem gericht waren en hij hoorde wel wat geroezemoes maar hij besloot daar geen aandacht aan te besteden. Hij liep de zaal in en ging meteen aan de kant zitten. Kanda had niet veel beweging nodig, want hij had afgelopen weken overbodig veel getraind met zijn katana. Plus was die vervelende vloek ook al niet al te best voor hem. Als hij zich te veel inspande begon hij weer bloed op te hoesten, al kon dat ook gewoon zomaar gebeuren zonder dat hij ook maar iets bijzonders deed. Vandaag ging het wel beter en had hij wel zin in wat beweging van zijn lichaam. Hij was een stil en rustig type dus veel oproer maakte hij niet tijdens een les zoals gym. Hij deed wat hem gevraagd werd en dat deed hij zowat altijd wel goed. Soms iets te goed. Als het aan sporten of gevechten lag, kon Kanda bijna altijd winnen. Hij wachtte rustig af totdat de rest van de klas klaar was met omkleden. Als iedereen er zou zijn, zou de leraar zeggen wat ze moesten gaan doen. Kanda zat achterover gebogen op de bank. 'Waarom moet het toch zo lang duren?' Zei hij tegen zichzelf.

Epic, ik faal in begin topics XD

Kanda was in een "vrolijke" bui maar voor de rest van het heelal blijft dat een emotieloze, chagrijnige bui. Hij vond gymles wel wat, alleen als ze wat intensief gingen doen. Alan was er deze les ook. Het kon niet beter. 'Alsof jij zoveel beter bent, moyashi.' Kanda reageerde fel. Hij hoestte een keer en keek weer voor zich uit. Wachtend op de rest zaten ze even in stilte. Na een paar minuten was ook de rest van de klas in de zaal aanwezig en kon de leraar beginnen. Hij legde uit wat ze gingen doen. Basketbal. Mooi dat was een goed en sterk punt van Kanda en dat kwam waarschijnlijk omdat hij best lang was, langer dan de meesten. Hij kon best goed spelen al was hij af en toe een beetje te fanatiek. Eerst gingen de jongens tegen elkaar spelen en dan de meisjes. Kanda mocht als eerst en speelde tegen Alan. Dat was nog even beter. Kanda dribbelde over het veld heen en gooide de bal van een behoorlijke afstand in de basket. Hij liep richting Alan. 'Ik dacht dat je in de afgelopen jaren wel wat beter zou trainen. Blijkbaar ben je niet veel beter geworden.' Kanda spotte een beetje met Alan om het spel nog leuker te maken. Ze gingen weer verder. Kanda pakte de bal af van een van de tegenstanders. Hij dribbelde snel en dunkte de bal door de ring heen. Hij was bezweet en door de dunk vlogen de druppels door de lucht. Ja dit was de training en inspanning die hij wou. Na een paar minuten nog zo gespeeld te hebben, was het spel afgelopen en had het team van Kanda gewonnen. En niet zo'n beetje ook. Kanda was eigenlijk veel te goed in het spel dus maakte de anderen geen schijn van kans. Hij ging weer op de bank zitten en veegde met zijn handdoek het zweet van zijn hoofd. Hij was niet uitgeput maar alleen bezweet. Alan kwam ook weer naar de bank. 'Moyashi, Ik hoopte echt dat je beter kon.' Zei hij weer spottend en liet Alan zitten.

Órelinde had de sporttas neergepleurd op de bank en keek vol ongeloof op de klok. Niet te geloven dat dat gesprek zo lang had geduurd. En de hele tijd had ze maar stil moeten zitten en netjes en beleefd moeten knikken wanneer dat van haar werd verlangd. Deze gesprekken irriteerden haar de laatste tijd steeds vaker, maar de tradities hou je instant en dus ging Órelinde er plichtsgetrouw naartoe. Daarom was ze verdorie veel te laat voor de gymles en dat was bijna onvergeeflijk. Zo snel als mogelijk trok ze haar gymkleren aan en bond de bandages om haar voeten. Ze kon niet met sportschoenen werken, had het nooit gekund en zou dan geheid bij iedere sprong vallen. Met haar handen nog bezig met het vlechten van haar haar, trapte ze de deur open en glipte naar binnen. De gymdocent had haar gelijk door en wees naar de bank. Ze zuchtte en ging op de bank zitten waar ze het uiteinde kunstig in een knot bond. Ze keek toe hoe de jongens aan het basketballen waren en wachtte tot de docent bij haar was. ‘Gesprek met thuisfront.’ Haar verklaring die simpel werd weggewuifd. ‘Je blijft langer, neem ik aan? Hierna is geen les meer dus je kunt gewoon trainen. Komt de kat ook nog?' Órelinde lachte en schudde haar hoofd. 'Die komt pas wanneer het mag van mij. Ze is al iets beter opgevoed.' De man knikte en liep weg en Órelinde draaide zich naar de rest van haar klas waarvan sommigen haar lachend aankeken en anderen haast jaloers. Ze rolde onzichtbaar met haar ogen en keek naar de rest van de wedstrijd. God, het ene team werd wel ontzettend ingemaakt door de ander. Het was haast niet meer leuk om te kijken, maar toch bleef ze het geïntresseerd volgen. Het spel was al snel afgelopen en ze schrok op door de bal die tegen het plafond aankwam. De docent stuurde de jongen weg en ze keek hem na totdat hij niet meer te zien was. Licht ongerust stond ze op en liep naar het veld, maar zo ver kwam het geen eens. 'Luìnwë. Zitten blijven.' Nu keek ze weer vol ongeloof, maar een ander meisje grinnikte vals. Órelinde besteedde er geen aandacht aan en liep terug naar de bank, waar haar blik toch weer naar de kleedkamer ging. Misschien.. Ze was al weggeslopen voordat de docent het doorhad en klopte op de deur van de jongenskleedkamer voordat ze naar binnenglipte. De kleedkamers waren groot en de jongen kon hier ergens zijn, maar waar? 'Hee, gaat het een beetje? Hij bedoelt het niet zo slecht hoor.' Ze leunde tegen de muur en rook de muffe geur die altijd in de kleedkamers hing. Ze glimlachte terwijl ze naar het plafond keek. 'Hij is nogal bang voor schade, daarom stuurde hij je weg.' Haar glimlach verdween iets, ja, schade was zijn minpunt.

-Yeey, ik mocht ook.

Dit ging niet goed aflopen. Een Alan die kwaad is, is en blijft niet positief. Er rende een meisje achter hem aan de jongens kleedkamer in. Ach moet ze zelf weten. Het duurde even maar Kanda stond toch op om te checken of Alan ok was. Hij stond op en liep dwars door de zaal richting de kleedkamers. De leraar vroeg waar hij van plan was heen te gaan maar Kanda luisterde niet en liep door. De leraar probeerde hem te stoppen maar tevergeefs. Kanda was te snel en stond al bij de deur van de kleedkamer. Hij opende de deur en liep rustig naar binnen. 'Oi moyashi, dat was overbodig.' Kanda keek naar Alan die een heel grappig, boos gezicht trok. Kanda kreeg een lach op zijn gezicht. 'Stel je niet aan. Er zijn vast wel dingen waar je wel beter bent dan ik.' Kanda's lach transformeerde in een duistere grijns. Hij opende zijn kluisje en deed alvast zijn haar los. Het haar viel naar beneden op een zeer aparte mooie manier. Kanda zwaaide een keer met zijn haar en begon met uitkleden. Het kon hem niet veel schelen of er een meisje was. Hij trok zijn shirt en zijn broek uit. Hij stond met zijn gezicht naar zijn kluisje dus met zijn rug naar de twee. Hij pakte zijn handdoek om te gaan douchen. Ook het laatste kleedingstuk ging uit en Kanda bondt de handdoek om zijn taille en liep de douches in. Hij hing zijn handdoek aan een haakje en ging rustig douchen.

Órelinde keek de jongen rustig aan en glimlachte hem toe. Ze vertelde hem dat de leraar niet goed tegen schade kon en hij had het zelf gelukkig ook al doorgehad anders had ze misschien een van haar schadeverhalen moeten vertellen om te laten zien hoe slecht hij er tegen kon. Terwijl ze hem aankeek, zag ze alle tekenen die woede aanduiden, maar ze wist niet waar hij nu precies zo kwaad om was. Niet dat ze van plan was het uit te zoeken. Hij zou het of wel of niet vertellen en dan zou ze het weten. Dat was ook de reden dat ze telkens even ergens anders naar keek en er voor zorgde hem nooit recht in zijn ogen aan te kijken. Dan kon ze haar magie ook niet triggeren en zou ze nergens achter komen. Órelinde trok haar wenkbrauw omhoog en sloeg haar armen over elkaar heen waarna ze de jongen rustig aan bleef kijken. ‘Waar werd je dan kwaad om?’ vroeg ze zachtjes en hij gaf zelf al het antwoord voordat hij wegkeek. Die langharige eikel in de zaal? Wie kon dat zijn geweest? Als je over de duivel sprak.. Er kwam iemand naar binnen die erg veel op de beschrijving van de jongen leek als je zag hoe het gezicht van de jongen veranderde bij het zien van de zwartharige jongen die binnenkwam. Maar de ander vond het blijkbaar het leukste wat er was. Ze keek hem strak aan en schudde bijna onzichtbaar zijn hoofd. Hij ging ook maar door met de witharige jongen uit te dagen of niet? En die jongen reageerde er ook nog eens op. Je kon het zien hoe de woede toenam door alleen maar naar zijn lichaamshouding te kijken. Órelinde keek toe hoe de jongen zich uitkleedde, vond het helemaal niet erg, want ze was het gewend om half naakte mannen tegen te komen dus dan kon ze dit gemakkelijk aan. Hij leek niet al te krachtig op dit moment, maar dat hadden meerderen wel niet geleken. Het ging erom of ze de kracht in de armen bezaten om je te liften of bij je te houden op het moment dat je weg wilde vluchten. Dus daar kon ze niets van zeggen. Toen de jongen zichzelf verwijderde, keek ze terug naar degene waarvoor ze in eerste instantie hier was gekomen. ‘Laat het van je afglijden en probeer het je niet aan te trekken.’ Ze glimlachte. ‘Doe dat en hij kan niet meer onder je huid komen.’ Ze haalde haar schouders op. Dat was wat ze zelf als kind had geleerd en wat haar altijd had geholpen als anderen weer eens achter haar rug om praten of haar uitsloten van de spelletjes, enkel en alleen omdat ze een rijkeluiskind was die ieder jaar maar een half jaar op de planeet was. Nu was het alleen Gotha nog die er af en toe voor zorgde dat ze haar haren uit wilde trekken, maar hem kon ze altijd terugpakken.

Kanda wou gewoon rustig gaan douchen. Helaas, Alan moest er weer een gevecht van maken. Ok, Kanda lokte het behoorlijk uit om Alan te laten verliezen en het vervolgens erin te wrijven. Er vloog uit het niets een schoen naar zijn hoofd. In een snelle beweging pakte hij Mugen en sneed de schoen doormidden. In de zelfde beweging gooide hij de lange katana naar Alans hoofd. Natuurlijk niet zijn hoofd zelf maar net zo'n twee centimeter er naast. 'Laat me niet lachen. Ik heb Mugen, weet je nog? Ga douchen en get over it.' Kanda spotte weer met Alan. Misschien niet een van zijn beste ideeën maar wel een van de leukste. Mugen zat vast in een kluisje. Kanda floot naar Mugen die vervolgens terug naar Kanda vloog. Kanda legde Mugen weer in zijn schaduw en keek even om naar Alan. Kanda grijnsde naar het kwade gezicht van Alan. Waarschijnlijk kon hij er ook niet tegen dat Kanda sneller in aanvallen was dan hij. Kanda liep rustig richting de douches en keek niet meer om naar Alan. Die zou hem uiteindelijk toch wel volgen. Kanda pakte zijn handdoek van zijn middel, hing die op en liep de douches in. Het waren geen aparte douches. Het was één groot hok met verschillende douches. Een gezamenlijke doucheruimte voor alle jongens. Kanda was nu nog alleen want de les was eigenlijk nog niet voorbij en Alan was gewoon veel te sloom. Kanda zette de douche aan en ging in de grote straal water staan. Het water liep langs zijn lichaam naar beneden. Zijn haar werd helemaal nat. Kanda hoorde iemand naar binnen lopen maar hij gaf eerst geen reactie en douchte gewoon door.

Epic inspiratieloosheid... zo vreselijk kort sorry... En sorry Orlinde, je wordt hier een beetje buiten gesloten...

Órelinde leunde rustig tegen de muur, kijkend naar de kleinere jongen die enkele meters van haar afstond en zijn woede haast niet meer onder controle kon houden. Ze glimlachte licht naar hem en schudde licht haar hoofd omdat de andere jongen hem maar bleef uitdagen. Dit zou verkeerd gaan uiteindelijk. Zonder enige verdere aanleiding werd een schoen gegooid. Ze had slechts in een flits gezien hoe de witharige jongen de schoen had opgepakt en richting Kanda had gegooid, maar het ging met zo’n finesse dat het leek alsof hij altijd zo gooide, maar die Kanda trok een zwaard tevoorschijn waarmee hij de schoen doormidden sneed en het zwaard weggooide naar het hoofd van de witharige jongen. Órelinde was recht gaan staan en liep op Alan af toen Kanda was verdwenen. Nu merkte ze pas hoeveel groter ze dan de jongen was, maar gewend als ze was, trok ze zich er niets van aan en keek hem rustig glimlachend aan. ‘Mag ik even?’ Ze draaide zich om en liep de doucheruimte in. Even bleef ze gefrustreerd staan. Waarom was de ruimte van de jongens veel groter dan die van de meiden? Maar daarna richtte ze haar aandacht op Kanda die stond te douchen en deed alsof hij haar niet had gehoord of gezien. Een kleine vuurbal ontstond in de palm van haar hand die wegschoot naar de douchekop waaronder Kanda stond. Het water veranderde in stoom. ‘Heb ik je aandacht?’ vroeg Órelinde. ‘Weet je dat je zo mee kunt doen aan het toneelstuk Sneeuwwitje met kleine aanpassingen?’ glimlachte ze liefjes. ‘Maar daar wilde ik het niet over hebben. Die jongen die daar in de kleedruimte staat te koken is een vriend van je of niet?’ Het water kwam niet terug, omdat de vuurbol intact bleef door het laagje aarde dat ze eraan toe had gevoegd en de withete kern gewoon bleef bestaan. ‘Waarom blijf je dan met hem spotten als een klein kind dat nooit genoeg kan krijgen van een speeltje? Uiteindelijk maak je het speeltje kapot, dat weet je?’ Even schitterden haar ogen. ‘Geen enkel speeltje blijft voor altijd heel.’ De serieuze gezichtsuitdrukking verdween en ze glimlachte weer alsof wat ze net had gezegd niet tot haarzelf was doorgedrongen. Dat was het ook niet, soms zei ze dingen die ze zelf ook niet snapte. ‘Ik dacht gewoon dat je het even moest weten, want niet alles dat je breekt kan worden geheeld.’ Ze trok haar hand samen waardoor de vuurbol naar haar hand terugkwam en daar verdween en Órelinde draaide hem haar rug toe om weg te lopen naar de witharige jongen. ‘Jij kunt.’ Zei ze rustig en keek even naar de klok. ‘Tenzij je nog graag even wilt sporten, je hebt nog een kwartier en hij laat je wel weer toe.’ Ze doelde op de gymdocent die hem eerder meteen had weggestuurd.

- :O Oke, dit is volgens de slechtste post die ik ooit heb geschreven. Maar misschien kunnen jullie er iets mee.

'Nee. Ik stap er nog niet overheen, Kanda. Pas als jij je excuses aan bied. Als je dat niet doet, zou ik de komende paar uur maar oppassen. Jij hebt Mugen misschien nog, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds mijn Taimaken heb.' Kanda keek Alan even aan. 'Try make me do that, moyashi. Als jij mij met Taimaken mijn Mugen kan verslaan zien we wel verder.' Hij liep de douches in en deed een van de douches aan. Het water stopte ineens met stromen en veranderde in stoom. Orelinde kwam gewoon binnen lopen. Kanda's had zijn haar eerst vast in zijn handen maar liet het los. De lokken vielen naar beneden over Kanda's kwade gezicht. Kwaad was hij nou ook weer niet maar zijn gezicht wel. ‘Heb ik je aandacht? Weet je dat je zo mee kunt doen aan het toneelstuk Sneeuwwitje met kleine aanpassingen?’ 'Tch' Een chaggi sis geluid kwam er uit Kanda's mond. Hij keek aan evilish aan. ‘Maar daar wilde ik het niet over hebben. Die jongen die daar in de kleedruimte staat te koken is een vriend van je of niet?’ Kanda was al niet blij dat hij niet verder kon douchen en dan moest zij er ook nog eens tussen komen. 'Een vriend. Zo kun je het noemen.' Hij zat te denken. Was Alan wel een gewone vriend? Nee, absoluut niet. Alan was meer dan dat voor Kanda. Hij keek weer terug naar het meisje. Ze kreeg een serieuze uitdrukking op haar gezicht. ‘Waarom blijf je dan met hem spotten als een klein kind dat nooit genoeg kan krijgen van een speeltje? Uiteindelijk maak je het speeltje kapot, dat weet je? Geen enkel speeltje blijft voor altijd heel.’ 'Dat hoeft zo'n iemand zoals jij niet te weten. En ga nu weg ik wil douchen.' ‘Ik dacht gewoon dat je het even moest weten, want niet alles dat je breekt kan worden geheeld.’ Kanda keek het meisje weglopen. Het water begon weer te stromen over zijn hoofd. Hij draaide zich naar het water en ging weer verder douchen. Het warme water liet Kanda even zijn zorgen vergeten. Even stond hij ademloos onder het water. Zijn hoofd werd even leeg en zijn hartslag ging veel langzamer. Toen hij zijn ogen weer open deed ging zijn hart opeens weer op normale snelheid slaan. Het was een snelle overgang. Te snel. Natuurlijk begon hij weer te hoesten en natuurlijk ook weer bloed. Het was onvermijdelijk. Gelukkig duurde het niet al te lang en hoefde hij niet altijd het medicijn te gebruiken. Dat was alleen als hij er last van had en als het een ernstige aanval was. Dit was een zeer lichte aanval, ookal was er best veel bloed. Het bloed stroomde van Kanda's lichaam af en vervolgens richting het putje. Uiteindelijk was al het bloed van zijn lichaam afgespoeld. Kanda wrong zijn haar uit en pakte zijn handdoek van het rek. Hij droogde zijn gezicht af, gooide de handdoek over zijn nek en liep weer de kleedkamers in. Alan was er nog steeds en hij zag er een stuk verfrissender uit. Op een of andere manier was die ene lach van Alan hartverwarmend. Kanda stond stil uit verbazing hoe Alan zo kon lachen terwijl Kanda zo gemeen deed. Een kleine warme lach verscheen op Kanda's gezicht. Kanda leek op een moederlijke vrouw met dat gezicht. Op het feit na dat hij zeker het lichaam van een man had. Fijne spieren, zo teder. Het enige wat mannelijk eruitzag waren zijn edele lichaamsdelen en zijn tatoe. De tatoe begon weer te bewegen. De vlammen rond de drie waren al tot op zijn rug gekomen en al de helft van zijn arm was bedekt. Deze tatoe was een soort van levend iets en bleef bewegen. Niet altijd maar wel vaak. Kanda ving wel een glimp van zijn bewegende tatoe op maar bleef kijken naar Alan. Hoe zou Alan reageren?

Eigenlijk zou Kanda dit moeten zeggen:

Spoiler:

Órelinde hield haar preek tegen de jongen al was ze zich soms niet bewust van wat ze tegen hem zei. Soms kwamen de woorden vanzelf uit haar mond gerold en dat was dan ook een van de redenen dat ze niet goed met anderen op kon schieten omdat ze dingen vertelde wat mensen niet wilden horen en waarvan ze dachten dat zij het helemaal niet mocht of kon weten. Ze was het wel gewend en was blij met de mensen die ze wel echt had, want die keerden haar niet de rug toe als ze eens wat zei dat hen op de kast kon jagen of dat hen liet zien dat ze meer van ze wist dan zij dachten. Ze knikte en verliet de doucheruimte om hem door te laten gaan met wat hij dan ook wilde doen. Ze ging terug naar de witharige jongen genaamd Alan en zag hem staren naar zijn linkerhand waardoor ze naast hem ging zitten op het bankje. Hij leek ver weg te zijn en ze wachtte rustig af. órelinde keek opzij en glimlachte hem een van haar warme lachen toe. Even moest ze echt lachen. ‘Ik ben wel wat gewend hoor.’ Ze voelde hoe de temperatuur weer toenam en stond op. ‘Maar toch Alan. Pas op en wordt niet zijn speeltje, tenminste niet een speeltje dat niets terug kan doen. Vergeet nooit dat je zelf ook nog een kracht in je hebt die je mag gebruiken.’ Ze glimlachte en draaide zich terug naar de deuren en schoot erdoorheen om terug te gaan naar de gymzaal, de twee jongens achterlatend in de andere ruimte en nam weer plaats op de bank. Ze zou toch niet meer aan spelen toekomen omdat ze te laat was gekomen en doordat ze net weg was gelopen, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze was bezorgd om die jongens, er was iets dat stond te gebeuren, maar meer kon ze niet aanvoelen en ze had ze ook allebei gewaarschuwd. Dit was het enige wat ze had kunnen doen en nu moest ze het van zich afzetten. Het was beter dat ze zich er niet mee bemoeide.