Kanda was zoals gewoonlijk super chagrijnig en had dus geen zin in al die vervelende lessen. Vooral niet in duistere magie. Dat was alleen maar saai voor hem. Hij leerde nooit iets nieuws. Alle dingen die hij daar moest leren kon hij al jaren voordat hij op deze school kwam. Zijn meester, generaal Tiedoll, had hem praktisch alle duistere magie geleerd behalve de oude verboden spreuken die Kanda nu aan het leren was. In ieder geval was hij niet al te vrolijk omdat hij behoorlijk slecht geslapen had door een bepaald iemand die behoorlijk veel geluid maakte tijdens het slapen. Dat was dezelfde persoon die ervoor zorgde dat Kanda zich anders gedroeg. Het was allemaal de schuld van Alan Walker. De irritante, naïeveling die eruitziet als een man van in de 60 door zijn witte haar. In ieder geval moest hij maar eens naar de les gaan, het begon al laat te worden. Hij liep door de gangen en wed door velen aangestaard. Dat was ook niet al te gek want wie loopt er nou met een katana aan zijn riem en welke jongen heeft nou langer haar dan de meeste meiden. Elke keer dat hij werd aangestaard keek hij terug met zijn bekende "als je nog langer naar me staart rijg ik je aan mijn Mugen*" blik. Uiteindelijk kwam hij bij het lokaal aan waar hij les had. Kanda zuchtte. 'Waarom moet ik toch naar deze les?' zei hij zacht tegen zichzelf. Vervolgens opende hij de deur en ging naar binnen. Er was nog niemand maar Kanda ging alvast zitten tot er uiteindelijk iemand was. Wachtend opende hij zijn eigen spreukenboek. Het boek met verboden duistere magie. Het was volledig in het oud shadraans geschreven en dus konden alleen shadranen die daar in gespecialiseerd zijn lezen. Kanda was er niet zo zeer in gespecialiseerd maar hij moest al sinds kind afaan boeken lezen in de oude shadraanse taal. Hij wou een spreuk opzoeken om te zorgen dat die vloek die op hem rust uit te schakelen. Daar stond het, op pagina 864. Ongeveer halverwege het dikke boek. Hij begon de spreuk te lezen. Dit was niet zo heel moeilijk, hij moest alleen wat bloed van hemzelf tussen zijn handen hebben en de spreuk uitspreken. Dat deed hij ook. Hij haalde Mugen uit de schede en sneed zichzelf in zijn hand. Zijn handen zaten onder het bloed en het begon te druppen. Langzaam begon hij de spreuk uit te spreken. Hij moest dit doen, ookal was het in een klaslokaal. Met Kanda's scherpe gehoor hoorde hij iemand aankomen. 'Fuck' Dacht hij. Kanda kon niet zomaar met deze spreuk stoppen. Wat zou er nu gebeuren?




*Mugen is zijn katana

Met twee paars/roze glazige ogen keek het meisje naar boven, naar het plafond, want ze lag nog in haar bed. Ja bedden zijn fijn, maar dat wist iedereen wel. Ze draaide haar hoofd, naar de wekker. Het was nog héél vroeg, nog té vroeg om de lessen te laten beginnen. Misschien kon ze wat rond gaan struinen en mensen vervelen die al vroeg op waren en zo. Ja dat was leuk. Ze gooide het dekbed van haar af en sprong uit bed. Ze liep naar haar kast, graaide er kleding uit, deed dit aan. Ging vervolgens naar de spiegel deed haar haar, make-up en ja ook tandenpoetsen hoorde erbij. Helemaal klaar wakker liep ze haar kamer uit, richting de lokalen. Ze kwam weer aan bij de gang, of te wel de lokalen waar ze les gaven voor duistere magie. Het was er nog héél erg stil, té stil. Na ja ze hoorde niet veel, maar de leerlingen die er al zaten waren gewoon stil, ze praatte niet, maar dat ging ook moeilijk in je eentje. Ze stopte bij een van de lokalen. Ze keek naar de deur, hopelijk kwam ze geen leraar tegen of nog erger Master Savador. Ze wilde niet weer zo'n akkefietje. Ze bleef even stilstaan en de deur trok haar aandacht. Oké, dat klonk stom, waarschijnlijk was het gewoon het ene achter de deur wat haar aandacht trok. Ze liep voorzichtig naar de deur, duwde hem zachtjes open en liep zonder pardon naar binnen. Het was toch vroeg, dus de lessen waren "gelukkig" nog niet begonnen, want ja ze had zich nog niet eens bij een klas gevoegd, misschien moest ze dat ook nog een keertje doen. Eenmaal binnen staand keek ze naar iemand die al zat aan een tafeltje. Ze bleef even naar de persoon staren. Het was een jongen ondanks het lange haar. Ach ja Dai boeide het niet of ze lang haar hadden of zo, kaal was wel lelijk, bah. Haar paars/roze ogen gingen naar zijn handen. Ze dacht iets rood te zien en ze fronste haar wenkbrauwen. Ze liep wat dichterbij zonder pardon en bleef gewoon naast zijn tafeltje stilstaan. "Wat ben jij aan het doen?" vroeg ze zonder pardon. Nog steeds kijkend naar de handen die helemaal onder het bloed zaten. Haar ogen gingen naar de katana. Ze was nu wel heel brutaal bezig, na ja ze was gewoon nieuwsgierig, that's it. Ze geeuwde en hield haar hand voor haar mond, ja het was nog vroeg dus ze was moe. Ze merkte ineens dat ze wel heel erg plotseling bij de vreemde jongen was gaan staan en zette een paar stappen achteruit. Ze ging op het tafeltje zitten en sloeg haar been over haar andere en keek de jongen aan. Het boek voor hem op tafel trok vervolgens zijn aandacht, waarna ze daarnaar bleef staren. Ze had niet eens naar de jongen zijn gezicht gekeken, ze was wel erg "snel" vandaag dus.

Kanda had het boek voor zich liggen met de juiste spreuk. Een spreuk waarmee hij de vloek, die op hem rustte, wat laten verminderen. Het was in het oud Shadraans geschreven en dus had hij ook nooit problemen als leraren het boek vonden. Met bloed aan zijn handen begon hij met de spreuk. Hij kon niet stoppen als hij eenmaal begonnen was met die spreuk. Gelukkig was er niemand en duurde het nog een paar uur voordat de lessen begonnen. '' אני קורא את הצללים המקיפים אותי יום ולילה, אני קורא החושך שנמצא בתוכי, את הצל שלי ושל הצל להיות, את החושך שנותר בתוכי." De deur van het lokaal ging open. Oh nee ik kan niet meer stoppen. Het was niet alleen zo dat er bloed aan zijn handen zaten maar doordat hij met de spreuk begonnen was begon hij ook bloed te tranen. Wat ik aan het doen ben? Is dat niet duidelijk?! Kanda ging gewoon door met de spreuk zonder ook maar een keer te kijken naar het meisje dat hem stoorde. " בואו ושוב אני שואל אותך של. קח את הכאב ותן לי לחיות. עבור אני אמות בקרוב מאוד'' Het bloed stopte met stromen. De spreuk was voldaan. Kanda keek naar het meisje om te zien wat voor een idioot hem durft te storen tijdens een spreuk. Het was eigenlijk best logisch dat hij gestoord kon worden want hij zat in een lokaal die niet op slot zat. 'Che.' Zijn gezicht veranderde van verveeld en geconcentreerd in chagrijnig en geïrriteerd. Hij was niet blij dat iemand hem had gestoord terwijl hij bezig was met een spreuk zoals deze. Hij was praktisch nooit echt blij maar dat was nog niet anders geweest. Kanda was en is een persoon die niet van te veel contact houdt en dus hield hij iedereen op afstand. Dat was ook zodat niemand achter zijn geheimen kwam. De geheimen die niemand wist op Alan na. Maar zelfs voor Alan hield Kanda het voor zich dat hij over een jaar of 3 maximaal dood zou zijn als de vloek niet werd opgeheven. 'Wat moet je van me?' Zijn stem was laag, geïrriteerd en kraakte een beetje. Kanda gooide het boek dicht met een harde knal. Dat kon want het boek was in verhouding tot normale boeken veel groter. Hij hield het zware boek naast hem en liet het vallen. Het maakte zich een weg naar de grond zonder open te gaan maar raakte de grond niet. Het boek verdween in de lange schaduw van Kanda en de tafel. Duistere magie. De magie die Kanda het beste lag. Hij kon wel bijna alle bestaande magie beheersen maar hij liet het toch maar bij duistere magie. Dat was makkelijk en paste bij zijn karakter. Een duister en apart karakter wat het liefst iets oplost met bloed in plaats van gepraat. Kanda was niet echt goed in het praten tegen mensen. Het enige waar hij goed in was, was mensen aan zijn katana rijgen. Of natuurlijk mensen martelen met spreuken die nooit de bedoeling waren om gebruikt te worden. Kanda wist ze allemaal. Zwarte, witte, goede en slechte spreuken. Bedenk het maar. Niemand kon hem iets maken. Met de nadruk op "kon". Als hij nu te sterke spreuken ging gebruiken, zou hij binnen no time dood zijn. De vloek die op hem rust is een zeer sterke die hij niet zelf kon verbreken. Die vloek was zo sterk dat als hij die wou omdraaien zou hij meteen doodgaan aan overgebruik van magie en/of bloedverlies. Het enige wat hij nog kon doen was bij zijn partner blijven tot het einde. Hij wou bij Alan blijven en diezelfde Alan zat op deze school. Dus zat Kanda er ook. Wel met een behoorlijke tegenzin want hij had geen zin in al die lessen en die stomme leraren. Het was saai en overbodig voor Kanda maar hij kon nou eenmaal niet anders. Hij zat nu eenmaal op school. En nu zat hij zelfs een paar uur voordat de lessen begonnen in de klas. En nog erger, hij was niet de enige. Een meisje vond het zo nodig om hem te storen en ook nog eens met hem te gaan praten. Voor Kanda was ze een nieuwsgierig aagje die ook nog heel brutaal bezig was. Ze was op de tafel naast hem gaan zitten en bleef hem maar aanstaren. Zeer irritant. 'Oi, heb je niet wat beters te doen dan mij te irriteren?' Hij keek even in de paars/roze ogen en daarna naar zijn Mugen. Die was hij even vergeten weg te stoppen. Hij pakte de lange katana en deed die in de schede. Een paar bloedvlekken zaten nog aan de katana en de schede maar dat maakte hem niet zo veel uit. Vervolgens legde hij Mugen weer in zijn schaduw waar hij volgens Savador nooit uit mocht komen. Alsof
Kanda naar die vent ging gaan luisteren. Dat zou, net zoals bij elke andere leraar, nooit gebeuren.

Die vage letters enzo is Hebreeuws...Ik vond het er gewoon heel cool uitzien. Als je wil weten wat er staat gebruik dan google (deed ik ook :p) Het is toch niet zo vreselijk van belang om de vertaling te weten...

Ze was gewoon op een van de tafeltjes gaan zitten en had een vraag uitgesproken richting de jongen, maar hij reageerde niet, hij was druk bezig met wat hij ook aan het doen was. Hij had een boek voor zich liggen. Het was Shadraans wat er stond dat zag zij zelfs meteen, maar het lezen dat zat er niet in. Die oude zooi had ze nooit bijgeleerd. Er kwam op een gegeven moment echter bloed uit zijn ogen en ook zijn handen zaten onder het bloed, oke dat had ze al gezien. Haar blik ging naar de Katana. Dat soort dingen waren verboden, hij was wel tricky bezig om dit hier in een klaslokaal te doen waar iedereen zomaar binnen kon komen. Bang van de rare woorden die die uit sprak, werd ze niet. Ze was niet snel onder de indruk. Ze zag er niet uit als een Shadraan, maar was er wel een, een volbloed. Ze snoof, want haar vraag werd natuurlijk niet beantwoord. Toen de jongen klaar was klapte hij het boek dicht, het was echt groot dus dat ging met een knal. Ze liet het ding verdwijnen in zijn schaduw en daarna volgde ook zijn katana. Ze bleef er even naar kijken. Dat moest wel Dark Magic zijn. Want geen enkele andere magie had zo iets duisters. Na ja ze wist niet veel over de andere soorten, Dark Magic was genoeg voor Dai om te kennen. Ze legde haar hand tegen haar mond, want een geeuw ontsnapte haar mond. Wat was het saai hier zeg, maar dat was logisch, want de jongen keek haar nu chagrijnig en geïrriteerd aan. Alsof zij kon ruiken dat hij een of andere weirdo spreuk aan het doen was. En zij had gewoon het recht om hier te komen, ze was gewoon een leerling. Dai keek hem daarom met een glimlach aan. Ze bleef hem zo aan kijken tot dat hij vroeg of ze niet wat beters te doen had dan hem te irriteren. Ze legde bedenkelijk een vinger op haar kin "hmm..." kwam er uit haar mond terwijl ze naar het plafond keek. Langzaam haalde ze haar vinger weg en keek ze hem weer recht aan met een glimlach "Nee, eigenlijk niet". Op deze school zat ze ook maar te niksen, omdat ze hier neer was gepleurd door haar ouders. Ja ze vonden haar irritant, whatever. Dai had genoeg duistere magie onder de knie. "Maar als jij vind dat ik je irriteer, is het of course jou probleem" kwam er weer met een brede glimlach uit. "Ik zit hier.... hmm.. omdat het kan" zei ze droog en ze stond op, waarna ze naar het bord liep en keek of er nog krijtjes waren om gewoon te tekenen op het bord. Ja tekenen was leuk, als je het goed kon natuurlijk.

(oké thanks ;D beetje korte post, i'm sorry D:)