Tegengif....

Norwood was in de klaslokaal aan gekomen. Hij had niet veel tijd meer. Dat merkte hij. De pijn die het gif van Savador hadden veroorzaakt was moeilijk te verdragen. Hij liep naar de kassen en pakte twee planten van de tafel. Hij pakte een potje en kookte wat water. Alles wat hij vastpakte deed enorm veel pijn. Het duurde een tijdje voor dat hij de pan op het vuur had gezet omdat hij hem vaker had laten vallen. Hij keek naar het vuur en gooide er ingredienten in. Hij wilde toen een flesje pakken met zijn rechter arm. Het vreemde was het reageerde niet. "Verdomme Savador..." zei hij en pakte het met zijn linker arm. Hij vulde het flesje en nam er een slok van. Hij voelde niets werken. "ARG!!! Ik krijg hem nog wel..." mompelde hij. Ineens werdt zijn blik wazig. Hij greep met zijn linkerhand naar zijn hoofd. Niet veel later werd alles zwart voor zijn ogen. Hij viel op de grond. Bewusteloos en nietswetend van zijn omgeving.

Niet lang nadat Norwood bewusteloos was gevallen verscheen er een donkere schaduw over hem heen. Deshas keek even naar hem. Daarna nam hij zijn normale vorm weer aan. Zijn ogen veranderde van roodgloeiend weer terug naar hun donkere kleur. Hij knielde even bij Norwood neer en observeerde hem even. Het gif werkte sneller dan hij voor mogelijk had gehouden, maar wat nu? Norwood lag daar maar. En zodra hij bij zou komen zou hij zeker weer met Savador gaan vechten. Voor alle zekerheid bond Deshas hem maar vast. Met een knip van zijn vingers vormde zich zware kettingen uit de schaduwen die zich stevig rond Norwood wikkelde en zich daarna vast zette in de muur en grond. Deshas zelf ging op een tafeltje zitten en wachtte kalm totdat het gif een beetje was uitgewerkt.

Het tegengif werkte wel maar duurde enorm lang. Norwood was inmiddels in een grote nachtmerrie geraakt. Hij zag beelden die hij nooit wilde zien. Aan zijn lichaam was het te zien dat het ook niet prettig voor hem was. Iets wat voor hem zijn grootste angst was, en nog steeds is. Is om zijn gezichtsveld te verliezen door flauw te vallen. Norwood zag ineens Madeline vermoord worden. Dat was het punt dat hij met een schreeuw overeind kwam. Hij keek wazig door het lokaal. Hij merkte kettingen om hem heen en ineens besefte hij de aanwezigheid van iemand anders op. "Deshas..." mompelde hij. Hij keek naar hem en klampte zijn kaken op elkaar om maar niet tegen hem in te gaan schreeuwen en snauwen.

''Zo kennelijk weer genoeg bij kennis. Volgensmij heb jij een flinke nachtmerrie achter de rug'' zei Deshas kalm. Het vreemde was dat hij nu helemaal niet kil keek. Hij had zelfs een kleine grijns op zijn gezicht maar niet vals of kil. ''Sorry van de kettingen hoor maar ik kon je reactie niet echt peilen als je weer bij kennis zou komen'' vervolgde hij. Met een knip van zijn vingers raakte de kettingen wat losser zodat hij enkel nog twee kettingen aan zijn polsen had die vastzaten in de muur. Gewoon voor de zekerheid. ''En als je je zorgen maakt over Madeline. Dat is nergens voor nodig. Ik heb haar in elk geval niks gedaan'' vervolgde Deshas nuchter en keek even kort uit het raam.

Norwood keek nog steeds voor zich uit. Hij reageerde nog niet op zijn woorden. Hij merkte dat hij nog steeds vast zat met zijn polsen. Hij keek naar de grond. Hij keek naar Deshas. Toen hij begon over Madeline werden zijn ogen groter. Hij stond snel op maar al snel zakte hij weer in een. Het gif had goed gewerkt anders kon hij nu wel staan. Hij moest opnieuw wennen aan zijn lichaam omdat dit tijdens dat hij bewusteloos was velamd was. Hij keek naar Deshas. "Hoe kan ik weten dat ze gezond en wel is?" zei hij. "Dat ik jou vertrouwde toen ik jou voor het eerst zag. En dan doe je zoiets." zei hij kalm. In zijn stem hoorde je geen enkele vorm van woede. Meer teleurstelling over zichzelf.

''Rustig aan. Waarom zo`n haast Norwood. Je lichaam is wel bewusteloos geweest voor een behoorlijk tijd hoor'' zei Deshas toen hij probeerde op te staan. Er klonk zelfs lichte bezorgdheid in zijn stem. ''Je hebt gelijk dat je me nu niet meer geloofd. Zou ik ook niet doen in jouw positie. Maar een kleine nieuwsflits Norwood. Ik ben Deshas, de Heer van het Duister. Ik ben nou eenmaal niet te vertrouwen. Daarbij heb ik het niet zo met woudmagiers. In elk geval niet na dat geintje dat Ferost me geflikt heeft'' zei hij kalm. ''Maar ik kan je verzekeren dat ik haar niks gedaan heb. Ik moest immers dit in veilligheid brengen nietwaar'' zei hij en trok zijn kraag naar beneden zodat de slangen tatoeage in zijn hals zichbaar werd. De tatoeage dat eigenlijk het verboden boek was. Het enigste middel waarmee Madeline weer schoolhoofd kon worden.

Norwood keek hem aan en knikte zijn hoofd. "Ik hoop het maar..." zei hij. Hij zuchtte even. Hij merkte dat Deshas niet in een kille bui, of woede bui was. Anders zou hij hier waarschijnlijk niet meer zitten. Hij ging verzitten zodat hij makkelijker zat. Alle gewrichten deden zeer en hij kneep zijn kaken op elkaar. Je zou iets van gevloek kunnen gehoord hebben al was dat niet zo heel erg duidelijk. "Deshas? Waarom doe je nou ineens zo." zei hij. "Ik heb verdomme het schoolhoofd aangevallen die jij dient te beschermen..." zei hij en keek naar hem. Hij keek met een serieuze blik en wachtte af.

Deshas keek Norwood even nieuwschierig aan. ''Wat bedoel je me ''zo''?'' vroeg hij. ''Als dit gaat over het feit dat ik Savador niet geholpen heb, tja ik zat een beetje verwikkeld in mijn eigen strijd met die Suasama'' zei hij. Hij zei maar niet dat het Kale was geweest. Deshas had respect voor de Suasama van Shadra en dan ging je niet luidkeels hun identiteit rondbazuinen. ''Daarbij kan Savador ook prima voor zichzelf zorgen heb ik gezien'' ging hij weer kalm verder.

Norwood schudde zijn hoofd. "Nee niet dat..." zei hij. "Ik ben weerloos en jij zit daar maar en doet niets..." zei hij. "Lijkt met niet echt een bepaalde manier van handelen..." zei hij en keek naar de grond. "Ach laat ook maar, wat heeft het ook voor nut dat ik het uitleg..." zei hij. Hij wilde het liefst Madeline nu. Maar dat zou nu niet gaan. Hij zuchtte en langzaam kroop er een liaan naar hem toe. Deze was afkomstig van de boom in de kas. Hij sprak hem kalmerend toe. Norwood knikte naar de liaan. Hij sloot zijn ogen even aangezien zijn oogleden erg zwaar voelden. Het laatste gevecht had hem erg uitgeput en het gif had ook niet echt meegeholpen. De liaan bleef gewoon als een slang bij Norwood hangen en maakte een vreemd geluid. Althans voor Deshas aangezien die niet kon verstaan wat de boom vertelde.

''Waarom zou ik?'' vroeg Deshas die daarmee duidelijk maakte dat hij nog lang niet klaar was over dit onderwerp. Hij stond op van de tafel. Hij sloeg geen acht op het vreemde gebabbel van de liaan want hij verstond er toch geen woord van. ''Ik kan je natuurlijk iets aandoen nu. Zoals je al zei jij bent weerloos. Ik kan je doden als ik wil daar zou ik niet van wakker liggen. Maar het punt is Norwood dat jij niet echt mijn vijhand bent. Ik overtreed nu eigenlijk al regels door Savador zoveel te helpen. Ik ben een buitenstaander, iemand uit een ver verleden die toevallig driehonderd jaar heeft overleeft in een stenen gevangenis waarin de tijd stilstond. Ik mag me niet teveel met het heden bemoeien zolang ik er nog een beetje buiten sta'' zei hij. Uit zijn jaszak pakte hij een klein zwart flesje met een donkerblauwe vloeistof erin. Hij gaf dat aan Norwood. ''Het helpt tegen de laatste bijwerkingen van het gif'' zei hij kort tegen hem. ''Het is geen nieuw vergif. Geloof me als ik je al had willen vergiftigen had ik dat al veel eerder gedaan'' zei hij. Deshas zou wachten totdat Norwood de vloeistof op had gedronken daarna zou hij hem helemaal losmaken.

Norwood hoorde wat hij zei en knikte. "Zit het zo..." zei hij. Hij nam het flesje aan en aarzelde in het begin toch nog. Hij dronk het daarna toch maar op. Hij knikte en zette het flesje neer. Hij keek naar de grond. "Kan ik gaan..." vroeg hij en keek naar Deshas. Hij probeerde op te staan en het ging al zonder al te veel pijn. Hij bleef nu wel recht staan. De liaan verdween weer en Norwood wachtte tot Deshas hem los had gemaakt voor dat hij naar Madeline zou gaan.

Deshas zag de aarzeling maar dat vond hij niet meer dan logisch. Pas toen Norwood alles had opgedronken en vroeg of hij kon gaan knikte Deshas even kort. Hij knipte eenmaal in zijn vingers en de kettingen verdwenen door weer samen te smelten met de schaduw waar ze ooit uit ontstaan waren. ''Als je je goed genoeg voelt om te lopen kan je gaan'' zei hij kort. ''Norwood, het is niet gebruikelijk dat ik dingen als dit doe en daarmee bedoel ik dus jou zomaar vrijuit laten gaan en helpen enzo. Ik zou het op prijs stellen als je het hier met niemand over hebt. Als het goed is is Madeline nog steeds daar waar je haar hebt achter gelaten'' zei Deshas kalm. Daarna verdween hij zelf in de schaduw.

Norwood keek naar Deshas en knikte. "Ik zal er niets over zeggen..." zei hij en hoorde wat hij zei over Madeline. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Hij rende richting de deur. Hij wilde haar spreken en zorgde er dus voor dat hij zo snel mogelijk terug was.

PROFILE MAGICIAN