Boomshakalaka. ♫

Verveeld staarde ze uit het raam van haar kamer. Volgde met haar ogen de zwarte raaf die op vloog van de tak van een boom enkele meters van haar raam verwijderd en daarna traag neer streek op de grond ver beneden haar. Zijzelf zat zeker drie verdiepingen hoog. Vast op haar kamertje. Alleen. Zonder ook maar enig gezelschap. En dat was een trieste zaak. Want ze genoot wel van een beetje gezelschap. Lag er maar net aan wie of wat het was. Nou loog ze eigenlijk. Geheel alleen was ze niet. Met een zucht stond ze op en liet zich achterover op haar hemelbed vallen. Precies naast haar draak Zu. Die grommend haar kop op tilde en ging verliggen om zich uiteindelijk tegen Yazuki aan te nestelen. Het dier groeide enorm snel. Zo groot als een hagedis was ze geweest toen ze geboren was. En nu. Nu had ze al de grootte van een kleine hond. En dat terwijl ze nog geen twee maanden oud was. Waarom ging de tijd zo ongelofelijk snel? Haar hand liet ze op de koele huid van haar huisdier rusten die haar vragend aan keek met ogen al even blauw al zijzelf. Menigeen vond dat Yazuki en Zu overeenkomsten hadden. Zo had zijzelf ravenzwart haar en had Zu’s geschubde huid een diepzwarte kleur. Kwam nog eens bij dat ze beiden echte dametjes waren. Dametjes die je niet zonder handschoenen aan kon pakken. Iets wat ook nooit veranderen zou. Zo zaten beiden nou eenmaal in elkaar en de aard van het beestje was vaak moeilijk tot niet te veranderen. Haar linkerhand rustend op de koele huid van Zu terwijl ze haar rechter met de handpalm richting het plafond op haar voorhoofd liet rusten. Verveelde zich. Al het huiswerk was gedaan. Alle oefeningen die ze moest doen waren klaar. Het was vrijdagavond en juist nu iedereen van het weekend ging genieten zat zij hier. Op haar kamer. Alleen ook nog eens. Dat was nog het ergste. Met haar ogen gesloten maakte ze kringetjes met haar slanke vinger op de schubbige huid van Zu die goedkeurend een zacht gegrom uitte. Die vond het allemaal wel best. Wat Yazuki ook deed. Plots schoot ze omhoog. Even abrupt als ze neergeploft was. Haar mondhoeken die zich langzaam omhoog krulden in een grijns. Soepel sprong ze op van haar bed en begaf zich naar het raam. Het was vrijdagavond. De zon was verruild voor de maan. Morgen was het zaterdag. Telde eens op haar vingers. Samen gevat met het feit dat al het werk gedaan was en ze zich de laatste tijd zo voorbeeldig gedragen had. Liep naar haar spiegel toe. Kantelde haar hoofd eens en verruilde toen haar trainingsbroek en sweater voor een gewaagd jurkje die strak rond haar lichaam zat. Boog voorover om haar mascara aan te brengen en haalde eens een borstel door haar ravenzwarte lokken die automatisch perfect op haar rug vielen. Deed een armband om met donkerblauwe stenen die bijna zwart leken behalve wanneer het licht er op viel. Griste haar handtasje met portemonnee mee. Deed haar lange zwarte jas aan en wikkelde een witte sjaal rond haar hals. Negeerde de sputterende woorden van Zu en snelde haar afdeling af. Haar hakken klakten op de etage. Sommigen wierpen haar een blik na. Vonden het een vreemd gezicht om het nerdje zo opgedoft ze zien vertrekken op een avond als deze. Zou haar ook wat. Liep in vlotte tred door het kasteel. Het geluid van haar hakken door de lege gangen weergalmend. Het was immers niet verboden het kasteel rond deze tijd te verlaten toch? Wat haar bestemming was? Oak’s Field. En dan de discotheek in Oak’s Field wel te verstaan. Gelukkig was de meeste sneeuw al weg. Wat haar weg richting het dorpje vele malen makkelijker maakte. Kwam onderweg al genoeg andere jongelui tegen die zich ook richting de discotheek begaven. Mooi. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Eindelijk zou ze even een beetje kunnen laten gaan. De remmen los. Gaf haar jas af bij de balie en begaf zich naar binnen. Het rook er naar alcohol en zweet en allerlei andere shizzle die niet te plaatsen was. De muziek dreunde in haaroren. Het was lang geleden. Te lang geleden. Meteen begaf ze zich naar de bar. Stak haar hand op en lachte charming naar de barman. ”Één Safari met ijs graag.” zei ze met een glimlach zo fake als de neus van Michael Jackson. Schoof hem het geld toe om daarna het glas in haar hand te nemen en er genietend wat van te nippen.

|| & P A R T Y C R A S H E R S ||

Het was vrijdag. En niet zomaar vrijdag, nee, het was avond. Wat betekende dat? Dat het morgen weekend was, natuurlijk! Niet dat er dan iets ging gebeuren, als het aan Wren lag gebeurde er dan juist helemaal niets. Uitslapen kon je nu niet echt een bezigheid noemen, of wel dan? Het blauwharige meisje stond nog voor de spiegel, had geen zin om vroeg te vertrekken en treuzelde daarom bij alles wat ze aan of op wilde doen. Blauw, dat was wel haar kleur, maar donkerblauw of lichtblauw? Of misschien toch zwart? Rood stond haar niet, dus dat zou ze ook niet proberen. Zwart was wel leuk maar zo niet opvallend.. Geel was gewoon oerlelijk en oranje was ook uitgesloten. Paars zou nog kunnen maar dat kwam vaag over, echt, mensen die paars droegen stonden meestal alleen. Tenminste, dat was wat zij meegekregen had van haar praktijkervaring met kleuren. Goed, blauwe jurk. Jurkje was misschien een beter woord. Of toch een topje en een rok? Nah, jurkjes waren veel leuker en daar had ze er ook veel meer van. Hakken eronder, paar centimeters om haar wat op te krikken. Anders kwam ze nooit boven de bar uit en ze was toch echt al dik zestien; alcohol dus. Kom maar op! Geld had ze misschien niet in overvloed, maar een avondje stappen kon er nog wel vanaf. En dan zou ze haar moeder nog eens lief aankijken als ze nog iets nodig had. Hakken in dezelfde donkerblauwe kleur als haar jurkje? Ah, gelukkig had ze die. Het jurkje had één bandje en liep van onderen wat wijder uit zodat het niet al te strak zat, maar meer speels. Beter om mee te dansen - of in haar geval, op goed geluk wat in je handen te klappen en mee te bewegen op de beat. Een dancebattle zou ze niet winnen, dat stond zo ongeveer wel vast.
Wat make-up opgedaan, roos in haar haren en ze was er klaar voor. Met een vrolijker gezicht dan normaal begaf Wren zich naar Oak's Field, weg van haar etage, weg van school; even alles loslaten en dansen. Misschien zou ze Luca een keer mee moeten nemen om te kijken wat hij ervan vond, hij zou vast aan de kant blijven staan en anders wel midden op de dansvloer tot zij aan zijn armen ging sjorren. Maar uiteindelijk zou hij dansen; als het aan haar lag leerde hij een hele Quickstep in één avondje. Als zij die nu ook nog eens kon beheersen.
Zelfverzekerd liep ze de discotheek in, dumpte haar jas op de balie zonder er nog naar om te kijken en hing haar tasje wat beter om haar schouder. Ze ruimden haar jas maar op, was toch hun werk? Trouwens, sommige mensen kenden haar al, dus die wisten wat er te verwachten was. Met een gezicht dat vrolijker stond dan anders liep ze de zaal in, keek even om zich heen of ze bekende mensen zag. Nee? Echt niemand? Nou.. teleurstelling. Opnieuw liet ze haar blik heen en weer gaan, opnieuw tot.. Nee. Dat haar. Die houding. Ze kende dat kind. Met een glimlach die iets minder geworden was en een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw draaide Wren een kwartslag en beende ze op de bar af, recht op de persoon af die daar al zat en net een drankje bestelde aan haar gebaren te zien. In een resoluut gebaar schoof Wren een kruk opzij en ging naast haar aller, allerbeste vriendin staan met een gezicht dat haar 'enthousiasme' uitdrukte. 'Sinds wanneer bestel je niets meer voor mij?' grijnsde ze breed naar Yazuki, alsof ze altijd samen naar de disco gingen en dan elkaars drankjes regelden. Alsof ze elkaar niet in elkaar zouden slaan als ze de kans ervoor kregen. 'Heey schat,' begroette Wren haar daarna, regelde een drankje voor zichzelf bij de barman. 'Ik had niet verwacht jóú hier te zien,' voegde ze eraan toe, nam rustig een slokje van haar Smirnov. Dit kon toch niet beter. Eerst zou ze een geweldige avond hebben; nu zou ze een geweldige avond hebben en die van iemand anders vergallen.

x Oh, let me in and I'll get physical with you x

Het was weer één van die eenzame avonden waarop hij niks te doen had en maar doelloos uit het raam staarde als een soort verloren ziel, gevangen in een karkas. Zijn geliefde kamergenootje was er gelukkig niet, dus had hij een moment voor hemzelf. Hij kon nu rustig nadenken, van de stilte genieten waar hij zo wanhopig naar op zoek was geweest. Hij hoorde ervan te genieten, eens blij te zijn dat die akelige kerel hem niet sarde en dat hij niet hoefde te schreeuwen tegen hem of wat dan ook. Het was gewoon hem, de stilte en rust onder een nachtblauwe hemel. Maar ergens deed het hem niks goeds. Hij genoot er niet van, het maakte dingen zelfs akeliger en drukker. Hij werd niet afgeleid, was volop in gedachten bezig met het zoeken naar puzzelstukjes en antwoorden en dat was niet bepaald kalmerend. Zijn hand omklemde het hout van het raamkozijn krampachtig, had het materiaal haast kunnen breken. Nee, hij moest echt iets anders doen. Hij moest weg uit deze verstikkende plek, moest zijn gedachtenstroom stoppen. Hij werd er zo niet veel beter op en stond haast al op het punt om gek te worden. Het mocht niet, het mocht gewoon niet en hij zou ervoor zorgen dat het niet gebeurde.
Hij verplaatste zich van zijn positie op het raamkozijn terug naar binnen, liep op zijn kast af om wat leuks aan te trekken. Een joggingbroek was niet erg aantrekkelijk in de plaats waar hij besloot heen te gaan. Hij trok een lichte spijkerbroek met scheuren aan, daarboven een wit effen t-shirt met een donkerblauwe blazer. Vervolgens haalde hij een ketting uit de kast, een rozenkrans. Zwarte kleine parels met als hanger een zilver kruis om zijn outfit wat op te sieren. Hij was niet behoorlijk ijdel, daarom ook dat hij niet veel tijd besteedde aan zijn haar. Hij schudde zijn witte lokken wat door elkaar en het zat al als gegoten. Dat was het nut van kort stijl haar. Je hoefte er bijna niks mee te doen. Alleen even kammen en je handen erdoor halen, en klaar was je. Zijn verminkte linkerhand verborg hij met zijn gewoonlijke witte handschoenen, al wou hij zijn hand eigenlijk helemaal niet verbergen. Het waren gewoon die gevoelens van schaamte die over hem heersten. Niet meer of minder.
Na zijn laarzen aangetrokken te hebben, een jas en geld te hebben gepakt vertrok hij, liep in een snelle pas door de school om ervoor te zorgen dat hij die idioot niet tegen zou komen. Toen hij eenmaal buiten was, liep hij wat rustiger, wetend dat hij nu wel veilig was. Hij liep de weg naar Oaks Field, het vieze drekje van gesmolten sneeuw soppend onder zijn laarzen. Hij was echt een wintermens maar die viezige sneeuw, bah. Hij moest er niks van hebben. Het werd altijd een grijs drekje waar je nog eerder over uitgleed dan over ijs, en het ruïneerde je schoenen ook nog eens. Nou was Alan wel de laatste persoon die daarom zou geven maar toch... Na een wandeling naar Oaks Field, stond hij bij de deur van de discotheek. Hij liep naar binnen, gaf zijn winterjas af aan de garderobe en baande zich een weg naae binnen door de menigte. De muziek dreunde luid in zijn ogen, voelde ergens wel fijn. Het was weer eens wat anders dan zijn pianomuziek en het beviel hem ook. Hij zag vele mensen dansen, drinken en feesten. De perfecte afleiding... Om maar gelijk goed te beginnen, ging Alan naar de bar toe en nam plaats op een kruk naast een donkerharig meisje. 'Één Jack Daniels met ijs.' zei hij tegen de barman, die hem ontzet aan keek en een opmerking maakte over zijn leeftijd. Leek hij dan echt geen 16, verdomme? Oke, hij was niet bepaald lang en had nog steeds een enigszins rond gezicht maar hij was toch zeker wel 16! Alan keek de man als antwoord ijskoud aan, één van zijn intimiderende blikken die zo door je ziel konden kijken en je eveneens een erg ongemakkelijk gevoel gaven. Hij zwoor dat hij de barman zijn adamsappel zag bewegen. 'Één Jack Daniels met ijs, graag.' herhaalde hij en zoals hij wou, kreeg hij zijn drinken. Hij bedankte de barman, deze keer met een glimlach en pakte zijn glas, nam gelijk een grote slok. Hij had het echt even nodig, het was zo lang geleden dat hij zoiets als dit had gedaan. Vandaag plande hij om los te gaan, te doen wat hij niet laten kon en niet overal over na te denken. Alsof er geen problemen meer waren. Eigenlijk ontvluchtte hij de realiteit daarmee maar op dit moment kon het hem niks schelen. Hij wou afleiding. Punt.

Met haar slanke vinger pakte ze een lok van haar ravenzwarte haar beet. Krulde die eens rond haar vinger terwijl ze haar helblauwe ogen over de aanwezigen liet glijden. Niet zozeer dat er bekende aanwezig waren maar toch. Wie weet wat voor heerlijk snoepje hier nog te vinden was. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een totaal wildvreemde aan de haak sloeg en mee naar huis bracht. Zou echter dit keer wel wat moeilijker worden aangezien ze hem dan de school binnen zou moeten loodsen wat al een gewaagde klus was wat echter nog niet eens het lastigste was. Dat was namelijk het wegwerken van de ander. Ze zou hem natuurlijk gewoon buiten de deur kunnen gooien en hem het gewoon uit laten zoeken. Zou haar het wat dat hij dan problemen kreeg? Maar toch. Dan zou zij er ongetwijfeld ook aan gekoppeld worden en dat zou dus problemen voor háár betekenen. Waarom was het zo lastig? Het kwam er dus op neer dat ze iemand van binnenuit moest zoeken. Zodat het niet te veel vragen op zou wekken en ze er ook niet voor bestraft kon worden. Hmmn. Automatisch gleden haar gedachten weg naar dat paar blauwe ogen dat haar zo koud en vol haat aangekeken hadden. De woorden die zo hatelijk uitgesproken werden. Zo spottend. Heerlijk. Dat vond ze velen malen beter dan die zoetgevooisde woorden. Elkaar juist een beetje op zitten naaien. Gek maken. Hoe tegenstrijdig konden gedachten en gevoelens op één moment tegelijk wel niet zijn? Als water en vuur. Ying en Yang. Afijn. Dit was nou niet bepaald het moment om daar aan terug te denken niet waar? Ze was hier voor haar eigen plezier. Om eens met haar neus uit de boeken te komen en haar brave imago van zich af te schudden. Het zij onbewust. Zo netjes ze normaal gekleed was zo gewaagd was het deze keer. Een jurkje met een bordeauxrode stof. Een decolleté dat diep uitgesneden was maar niet sletterig over kwam. Het liet veel blote huid zien, de stof reikte dan ook maar tot haar bovenbenen. Droeg ook nog eens hoge gitzwarte hakken waar ze haar lange benen mee benadrukte. Yazuki was al geen klein meisje. Met haar 1.71 was ze dan ook groter dan menig jongeman. Of ze er dan ook maar over na zou denken om schoenen met een platte zool aan te trekken? Echt niet. Vond het enerzijds wel erg amusant om zo over een ander heen te kunnen kijken. Om op anderen neer te kijken. Dat waren nou die kleine dingetjes waar ze zo van kon genieten. Zou iemand dat echter bij haar doen. Tja, dan werd het een heel ander verhaal. Dan konden dingen nog wel eens niet zo prettig aflopen. Vooral voor diegene die op háár neergekeken had. Langzaam. Als in een dramafilm wendde ze haar hoofd opzij. Keek naar de persoon die haar naderde. Die tegen haar sprak. Die stem. Gevolgd door het gezicht omlijst met blauw haar. Nee. Van alle mensen op aarde. Wáárom dat kreng? Waar had ze het aan verdiend? Puh, alsof ze haar avond zou laten verpesten door dát ding daar. Geen haar op haar hoofd die daar aan dacht. Yazuki tuitte haar volle lippen eens en wist er een sprookjesachtige glimlach uit te krijgen. Zo puur en onschuldig alsof ze momenteel hélemaal niet in staat was het meisje naast haar de hersenen in te slaan. Nee, hoe kom je er bij. Totáál niet. Het liefste wilde ze het kind bij haar blauwe lokken vast grijpen en haar over de dansvloer mee sleuren naar buiten. Haar met haar gezicht in de natte drap duwen van wat ooit sneeuw was en dan. Ja, wat wilde ze dan met haar gaan doen. Er waren nog zo veel dingen die ze zou willen doen. De gedachte alleen al. Goed. Het kind wilde dus een spelletje spelen. Ah, wat ontzettend leuk. Laat zij nou altijd in zijn voor een spelletje. ”Sorry schat. Ik wist niet zeker of ze je wel binnen zouden laten.” doelend op de lengte van de ander. Oftewel wat de ander te kort kwam. Gaf haar daarna een geheimzinnige knipoog en legde haar vinger tegen haar lippen alsof ze ’s werelds grootste geheim ging onthullen. ”Eigenlijk is het een geheimpje. Maar omdat jij het bent, en als je belooft het tegen niemand te vertellen zal ik het je wel vertellen.” ze glimlachte lieflijk en sloot met een brede glimlach haar ogen even. Om daarna zoetjes naar haar beste vriendin te kijken. ”Ik was de boeken een beetje beu. En een keer een frisse neus halen is nooit verkeerd toch?” zei ze onschuldig. Deed alsof het de eerste keer was dat ze in een discotheek was. Die schijn had ze toch nooit lang meer op kunnen houden op school. Al helemaal niet met een zeker persoon dat de naam Dominic droeg. Daarnaast, deze dame hier zou het er ook niet makkelijker op maken. God wat was de neiging groot om te gaan staan en op het kind neer te kijken. Om haar te verpletteren onder haar hakken alsof ze een of ander vies insect was dat maar een beetje rond haar zat te zoemen. Haar helblauwe ogen maakte ze echter van Wren los toen ze een stem naast zich hoorde. Een jongen. Sneeuwwit haar en helblauwe ogen. Een tattoeage die over zijn gezicht liep. Apart. Maar zeker niet onaantrekkelijk. Blijkbaar twijfelende de barman aan diens leeftijd aangezien de jongen zijn bestelling moest herhalen. En hoe. Zag hoe de barman bijna onopgemerkt eens slikte. Onwillekeurig krulden haar mondhoeken omhoog toen ze zag hoe hij zijn drank achterover sloeg. Kijk. Dat waren interessante mensen. Ze bestudeerde het drankje in haar hand. Schudde eens lichtjes met haar hand en bekeek hoe ze een kleine storm op zee veroorzaakte in haar glas. De ijsblokjes kwamen een paar keer tegen het glas aan wat een helder geluid veroorzaakte. Toen zette ze het glas aan het lippen en sloeg de rest in één keer achter over. Oké, het was tijd om los te gaan. Met of zonder Wren er bij. Het kon haar niets schelen. Hief haar hand op en vroeg of de barman haar glas bij wilde vullen. Opnieuw stak ze hem wat geld toe en pakte het glas vast. De drank samen met het ijs deed het glas koud aanvoelen. Iets wat aangenaam was aangezien er hier een drukkende warmte hield door al die lichamen zo dicht op elkaar.

Goed, dat was drankje nummer 1. Niet dat ze het echt bij ging houden, maar ze moest toch iets te doen hebben in de stilte die viel voordat Yazuki antwoord gaf. Serieus, waarom was zij hier? Die hoorde tot de volgende ochtend in haar schoolboeken gedoken te zitten met een omabrilletje op haar neus en een potlood achter haar oor, druk studerend op dingen waar ze per se een tien voor wilde hebben, wat Wren zelf met één keer doorlezen en een zesje goed genoeg vond. Je was een perfectionist of je wat het niet, hé. Waarom had dat kind trouwens van die hakken aan moeten doen? Als Wren tien centimeter lange palen aantrok zweefde ze nog ergens onder de 1.65m en was ze nog kleiner dan Yazuki. Daarom droeg ze niet zulke hele hoge hakken, die haar net naar de 1.60 tilden. Ze wilde niet uitschreeuwen dat ze groter wilde zijn. En dat deed je op zo'n manier wel. Waar kwam trouwens die walgelijk lieve glimlach vandaan? Beiden waren in hun beste doen voor elkaar, zo te zien. Wrens grijns zwakte wat af naar een beschaafde glimlach die niemand meer als 'leedvermaak' kon betitelen, want dat zou natuurlijk te overduidelijk zijn. Ze was hier met haar aller, allerbeste vriendin en dat mocht iedereen zien ook. Auch. Niet binnen zouden laten? Pff, ze zou nog eens lachen als ze ergens niet onderdoor kon! 'Geen probleem, lieverd,' antwoordde Wren liefjes, liet nauwelijks doorschemeren dat die opmerking doel geraakt had. Vandaag ging ze niet onderdoen voor dit kind! En ook niet zo uit haar slof schieten dat ze haar opnieuw zou slaan, dit was publiekelijk. En dan te publiekelijk voor haar toch al niet zo geweldige reputatie. 'Ik wist toch wel dat je op me zou wachten.' De barman dacht zo ondertussen waarschijnlijk dat ze een stel ontzettend kleffe vriendinnen waren, het soort dat elkaar altijd omhelsd als ze elkaar zien en als ze afscheid nemen en for no good reason at all. Pff, de boeken beu. Meisje speelde het schijnheilige trutje, daar was ze toch zo goed in. Maar Wren ging mee in de act en knikte, keek zowaar zelfs een beetje bezorgd. 'Ik begon me al af te vragen wanneer je eindelijk eens met dat ongezonde gedoe zou stoppen! Altijd maar studeren, jij hebt nooit eens lol,' vond ze. Alsof ze daar echt om gaf. Hé, een nieuw persoon. Naast Yazuki. Geen idee wie het was, of wacht.. Ze meende zijn gezicht wel te herkennen van de een of andere les, maar kon niet vertellen wie het was. Ondertussen bestelde ze twee drankjes die ze met elkaar begon te mixen in een glas. 'Ooit deze combinatie geproefd?' vroeg ze aan Yazuki. Passoa met het een of andere vreemde iets erdoorheen wat de zoete smaak nog iets versterkte maar het ook wat frisser maakte. Zij had bijna alle gemixte dingen wel eens geprobeerd, zelfs als de smaak walgelijk was. Sloot er wel eens weddenschappen op af. Ze toastte ongevraagd tegen Yazuki's glas en goot een flinke slok naar binnen. Maakte haar wat uit dat zij er was, ze kon niet iedere avond losgaan. 'Bekende van je?' vroeg ze uiteindelijk maar over de jongen aan Yazuki. Wie zou er anders zo dichtbij haar zijn gaan zitten?

De drank gleed ijskoud maar soepel door zijn keel toen hij het half achterover sloeg en door slikte. Hij had niet echt zin om het rustig aan te doen, het effect van de drank moest zich vertonen en wel snel. Niet dat hij na dit glas opeens ladderzat zou zijn, dat duurde wel ietsje langer. Hij gokte op zo'n vier glazen. Hij werd altijd eigenaardig snel aangeschoten maar dat kwam grotendeels weer door zijn versnelde metabolisme. De alcohol werd veel sneller in zijn bloed opgenomen maar verliet zijn bloed ook net zo snel weer. Ook weer de reden dat hij niet te lang dronken was en de volgende ochtend helemaal geen kater had, wat op dat moment wel heel handig was. Als hij een kater zou hebben zou hij één blok chagrijn zijn. Dan zou je niet eens meer iets tegen hem kunnen zeggen of hij reageerde kattig terug. Een beetje zoals wanneer hij met het verkeerde been uit bed gestapt zou zijn.
Uit zijn ooghoeken zag hij het zwartharige meisje naast hem kijken, lichtjes grijnzend naar hoe hij de drank achterover sloeg. Hij liet zijn glas zakken, zette het neer op de tafel en vroeg de barman om het bij te vullen. Deze deed het natuurlijk anders zou hij echt om een probleem vragen. Hij richtte zijn grijsblauwe kijkers op het meisje naast hem, die ook haar eigen drank achterover sloeg en het liet bijvullen. Hij glimlachte even, nog iemand die vanavond los wou. Altijd fijn om bij mensen te zijn die hetzelfde van plan waren. Kon je alleen nog maar meer lol beleven en zat je er niet als een zak aardappelen, drinkend tot je uiteindelijk eenzaam op de bartafel zakte. Dat was hem een keer overkomen en nooit meer want dan voelde je je werkelijk waar zo miserabel dat je niks anders dan een depressieve dronken kon zijn. Al was hij toen ook best depressief dus het maakte sowieso niet uit.
Hij herkende het meisje wel. Ze zat een keer in de les duistere magie. Het was die ene studienerd, het ijverige meisje dat zo hard werkte voor goede cijfers. Ze kwam zo onschuldig over maar aan de manier van drinken kon Alan zien dat ze niet zo onschuldig was als ze eruit zag. En dan keek hij niet eens naar haar jurkje. 'Yazuki was het toch?' vroeg hij toen rustig, nam nu een iets kleinere slok van zijn drinken terwijl hij wachtte op antwoord. Grote kans dat ze hem wel kende, hij viel immers altijd op. Was het niet door zijn haar, dan was het wel zijn eigenaardige tattoeage. Naast haar zat een blauwharig meisje van wie hij de naam ook al wist. Wren, de onruststoker. Ondanks dat hij nieuw was, wist hij al tamelijk veel maar dat was omdat hij van nature observant was, altijd oplette op namen of gedrag.

Herpaderp. Probeerde hem net wat langer te maken, faalde finaal.
Sorry Dx

De warmte van alle op een gedrukte mensen, de drankjes die maar bleven komen en achterover geslagen werden en het feit dat, dat dát kind er was. Zorgde er voor dat ze er moeite mee ging krijgen haar ´masker´ te behouden. Het masker van onschuld. Het masker van een leergierig meisje dat alleen maar op haar kamertje of in de bibliotheek zat te studeren. Wat de buitenwereld alleen niet wist was dat ze helemaal niet zo heel onschuldig was. Eigenlijk was ze alles behalve onschuldig. Wist het alleen ontzettend goed voor iedereen te verbergen. Iets waar ze met de jaren ook erg goed in geworden was. Maar goed,ze had dan ook wel gemoeten wilde ze overleven. Niet dat dat nu aan de orde was. Nee. Vond het vreselijk, die mensen die maar bleven stilstaan bij hun verleden. Like kom op. Het leven kon nog zo ontzettend mooi zijn. Dat had zij ook wel ondervonden. Overal probeerde ze haar profijt wel uit te halen. Of ze daarmee anderen kwetste of niet. Kon haar dan ook écht niet schelen. Gebruikte je waar je zelf bij stond om je daarna kei hard in stukken te breken alsof je een nietig stuk speelgoed was. Zo zat ze nou eenmaal in elkaar. En ze zou het glimlachend doen ook nog. Want dat was haar momentje van plezier. Durfde dat eens te verstoren. Dan ging je er geheid aan. Afijn. Nu was ze in het hier en nu. Samen met dat kind naast haar en ze zou zich zeker niet door haar weg laten jagen. Of zich onder de tafel laten zuipen door haar. Moest en zou boven haar staan. In alles. En dan ook écht alles. Dus ook dit kleine wedstrijdje wat ze onbewust gestart waren. Niets zou ze dat krengetje gunnen. Ja, maakte er bewust krengetje van in haar hoofd. Want dat was ze ook. Een kleine opdonder. Een kleine irritante vlieg. Niet meer.

Traag draaide ze haar hoofd in de richting van Wren en keek haar even verveeld aan. Opende daarna haar mond en sprak tegen haar alsof ze letterlijk tegen een klein kind sprak. Hield daarbij haar ijsblauwe ogen continue op haar gericht en keek haar aan alsof ze nog minderwaardiger was dan een mier. ”Het woord lol, ik heb geen idee wat dat inhoud. Kan jij het me misschien leren lieverd?” zei ze quasi onschuldig met een gezichtje van een porseleinen popje. Knipperde eens overdreven met haar lange wimpers. Maakte haar blik niet van haar los. Ze wilde haar aandacht nou die had ze nu. Echter kwam er niets. Niets van onschatbare waarde in ieder geval. Even kantelde ze haar hoofd iets naar rechts waarbij haar lange, zachte ravenzwarte haar sierlijk mee bewoog en over haar schouder viel. Alsof ze niet wist waar Wren het over had verwijdde ze haar blauwe ogen en staarde haar aan. ”Nee nog nooit. Ik heb nog nóóit geëxperimenteerd met drank.” Loog ze overtuigend. Het stomme kind had haar toch wel door dus haar zou ze niet voor de gek hoeven houden. Het ging haar meer om al die anderen hier. Er kon zelfs een glimlach van af toen Wren ongevraagd tegen haar glas aan stootte om te proosten. Vrolijk keek ze haar aan alsof dit de avond van haar leven was met haar BFF. Bij haar laatste woorden volgde ze haar blik en draaide zich om naar de jongen die plaatst genomen had naast hem. Bekende? Nee. Dat niet. Toch meende ze hem wel te herkennen. Had hem ook niet kunnen missen met zijn opvallende uiterlijk. Lelijk? Nee. En alles wat niet lelijk was en ook niet random was werd al gauw interessant. Op zo’n manier interessant dat ze er graag een hapje van nam. Haalde haar schouders op en keek de jongen aan. ”Nóg niet.” Haar mondhoeken krulden omhoog terwijl ze iets ging verzitten. Streelde eens door haar ravenzwarte lokken en keek de jongen aan toen hij sprak. Wist ze zijn naam nog? Wist ze zijn naam nog? Vast wel. Moest gewoon. Groef even diep in haar geheugen. Wist dat het met een A begon. He verdorie. Misschien kwam ze er zo wel op. Kort knikte ze en nipte eens van haar glas. “Dat klopt.” Even verkleinde ze haar ogen wat toen ze zijn gezicht goed in zich op nam. Glimlachte hem toen weer te vriendelijk toe en sloot haar ogen voor een seconde. Opende ze en wist het weer. ”En jij was Alan, toch?” vroeg ze hem met een speelse ondertoon. Had niet gedacht hem eigenlijk hier te zien. Hij leek zo onschuldig. Zo lief. Het bleek maar weer dat je nooit op het eerste gezicht af moest gaan he.

Derp I know. En sla me voor laatheid enzo [áa]

Nog meer drank achterover slaan was niet goed voor haar. Maar als Yazuki het kon, dan kon zij het ook. Ze had echt niet het mindere deel van die genen geërfd, no way! Als er hier iemand beter was, dan was zij het. En niet haar walgelijke halfzus. Als het moest zou ze alle drankjes die ze ophad turven alleen om te bewijzen dat ze meer op had dan dat kind naast haar en nog steeds redelijk recht kon lopen. Ze ging dit echt winnen, zelfs een gelijkspel was al onacceptabel. Zij was vaker in een club geweest dan Yazuki, die een reputatie had daar niet te komen; tenminste, dat wilde ze wedden. Zij had juist de reputatie er te leven, en mensen weg te jagen natuurlijk: zij kon dit wel aan. En als er iemand was van wie ze moest winnen. Niet met geweld natuurlijk, ze zouden dit op een beschaafde manier uitvechten zoals alleen meisjes dat konden. Onder de gordel, achter elkaars rug. Ondertussen leek het alsof ze de beste vriendinnen waren die nog geen seconden zonder elkaar konden, die dol op elkaars aanwezigheid waren en het leuk vonden om samen wat te drinken zodat ze samen lol konden hebben. Nou, wat een lol.
Ze wist niet wat het betekende en ze had ook nog nooit met drank geëxperimenteerd? Ja. Tuurlijk joh. Dat moest zij geloven? Als dat zo was, dan was Yazuki haar halfzus niet. Oh, zou het maar waar zijn. Probeer dan maar eens,' zei Wren, die Yazuki's glas pakte en er een deel van haar gemixte spul in mikte, zodat Yazuki nu een prachtig driedubbel mengsel had. Wren wenste haar veel succes, dronk haar eigen mix leeg en bestelde nog iets. Ze ging zich echt niet laten verslaan en dat kind lag al voor, dus ze moest dat even snel inhalen! 'Ik zou je met alle liefde leren wat lol is,' antwoordde Wren daarna wat verlaat, met een vuile grijns op haar gezicht. Ze kon het niet laten, maar denken aan een dronken Yazuki en hoe die zichzelf voor gek kon zetten; dat was te mooi. Ze moest nuchter genoeg blijven om het te winnen. Echt waar.
'En aangezien je nog niet echt gedronken hebt vraag ik me af hoelang je het hier volhoudt,' zei Wren nog, klonk en keek semi-bezorgd. Ja, echt wel. Ah, mooi: Yazuki was goed in namen. Als ze toch eens vriendinnen waren geweest waren ze echt een goed team geweest, hadden ze vast heel veel mensen het leven zuur kunnen maken. Jammer genoeg waren ze dat nu bij elkaar aan het proberen, een pact sluiten met dát kind kon er bij Wren gewoon niet in. Alan dus. Oh ja, die had ze wel eens gezien bij lessen. Of had ze dat net ook al opgehaald? Ach wat, het maakte niet zoveel uit. Wren nam een slok van haar nieuwe drankje, vroeg zich af hoe Yazuki zo lief kon doen. Zelf kon ze dat echt niet, was zo explosief als kruit. Even een vuurtje erbij en oeps. Yazuki was echt een Ice Queen; tegenpolen dus. En het explosieve kind hier zou het eens even winnen! Wren schoof een barkruk naar achteren en ging erop zitten, zodat ze toch ietsje minder klein was. Anders keek de bartender straks nog over haar heen. Plus dat ze uit ervaring wist dat barkrukken iets steviger waren dan je eigen benen, na een paar drankjes. De muziek galmde hard door de disco en door haar hoofd, maar ze negeerde het en keek alleen naar de personen naast haar. 'Cadeautje van mij,' zei ze tegen de bartender toen ze drie drankjes bestelde, één voor Alan, één voor Yazuki en één voor zichzelf. Oh, wat genereus. Kijken of Yazuki daar tegenop kon, want ze wist niet of dat egoïstische kind ooit een rondje zou geven. Alsof zijzelf niet egoïstisch was dus. 'Yaz! Weet je wat we eigenlijk zouden moeten doen?' begon Wren tegen Yazuki, expres een afkorting gebruikend. 'Dansen met jou lijkt me geweldig!' Overenthousiaste BFF. Zeker wel.

~Ah. Ahaha xD Ik dacht al; hoe komt die post zo lang. Maar dat kwam dus omdat er een verdwaalde andere post tussengeraakt was xD Excuses :3

Als mensen naar afleiding zochten, waren ze tot veel toe in staat. Het maakte vaak niet eens uit wat ze deden. Zolang ze maar van alle irritante gedachten af waren en zich konden afzetten van de dagelijkse sleur, de sleur die elke student wel beleefde met als uitzondering Alan. Hij zou juist blij zijn als zijn leven één grote saaie hoop was, als de dagen verliepen met een vaste routine. Opstaan, ontbijten, lessen volgen, huiswerk maken en slapen om daarna weer op te staan en de vicieuze cirkel te herhalen. Dat zou pas fijn zijn. Nee, wat nog veel fijner zou zijn was om een gave te hebben waarmee je alle zorgen kon laten verdwijnen. Één vingerknip en alles zou weg zijn. Het proefwerk waar je nog niet voor hebt geleerd, de irritante kamergenoot waar je je gek genoeg altijd maar om bekommert, de slapeloosheid. Het zou geweldig zijn als dat kon. Maar aan de ene kant zou alles op den duur saai worden, zou hij juist naar problemen zoeken en misschien zou dat hem eerder de dupe worden dan een verlossing van verveling. Zo raakten de meeste mensen ook verslaafd aan drugs, alcohol, tabak of deden ze dingen die je normaal niet zou doen, zoals de lakens delen met een wildvreemde. Maar zo stom was Alan nou ook weer niet. Hij was hier gewoon om afleiding te zoeken, even helemaal los te gaan en alles van zich af te gooien voor een avond. En of hij nou ladderzat zonder kleding of bewusteloos terug kwam, was hem geen grote zorg. Zolang hij maar niks verkeerds deed. Hij had zo nog steeds zijn principes en regels die absoluut niet gebroken moesten worden. Hij ging niet de lakens delen met iemand hier. Nee, dat zou hij nooit doen. Hij zou het niet eens durven, niet na wat Kanda hem aangedaan had. En ook al begon hij het een plekje te geven, dat maakte het niet minder erg. Het bleef nog steeds een pijnlijk iets waar hij liever niet aan dacht of over praatte.
Oké, genoeg nagedacht. Hij was hier niet om diepzinnige gedachten te gaan bedenken. Nee, hij was hier om zich te vermaken en dat was precies wat hij ging doen. Hij kon de relatie tussen de twee meiden niet echt peilen. Naar zijn mening waren ze iets te enthousiast en vrolijk, alsof ze elkaar jaren niet hadden gezien terwijl hij ze wel rond had zien lopen op school. Hij had ze nooit echt samen zien lopen maar dat was best mogelijk met alle lessen en shit. Zo kon je ook de relatie tussen hem en Kanda niet peilen. De ene keer waren ze erg onvriendelijk jegens elkaar en de andere keer zag je ze juist heel dicht bij elkaar. En na die ene kus in de kantine, recht voor iedereens neus, wist niemand meer wat er tussen hen speelde sinds ze ook vaak genoeg elkaar uitgescholden hadden. Vond hij best. Zij hoefden niet te weten wat ze uitspookten ook al was hij zelf net zo verward over hun band als de rest. Hij haalde zijn aandacht er bij toen het meisje genaamd Yazuki zich omdraaide en zijn vraag bevestigde. Hij glimlachte charmant, niet de onschuldige glimlach die hij iedereen altijd schonk. 'Goed geraden.' zei hij en bekeek Yazuki even. Dat hij vaak naar mannen keek betekende niet dat hij niet voor vrouwen viel. Vrouwen waren ook leuk en daar kon hij vaak beter mee opschieten. En kijk, nog een bewijs dat vrouwen ook leuk waren: Hij werd getrakteert! Normaal had hij dat aanbod overgeslagen omdat hij nooit wou dat mensen hun geld aan hem zouden verspillen maar ze zei dat het een cadeautje was, dus erg was het vast niet. Hij glimlachte naar Wren en bedankte haar voor haar cadeautje. Zijn drank werd op de bartafel gezet. Hij pakte het op en nam een slok. Vervolgens grinnikte hij om hoe enthousiast Wren tegen Yazuki deed. Het was té duidelijk. 'Jullie moeten wel goede vriendinnen zijn, of niet?' merkte hij op met een licht schaapachtige toon in zijn stem. Oh, dit kon nog eens interessant worden.

Lala, Alan is zo niet-Alan but who cares~

Normaal gesproken had ze een hekel aan alles wat fluffy, lief en onschuldig was. Hoe regenbooghappyness achtiger hoe erger. Maar vanavond. Vanavond was anders. Vanavond zou ze zelfs plezier gaan maken. Juist je hoort het goed. Plezier. Moest ze het nog even spellen? Nou was dit niet het soort plezier waar de meeste mensen aan dachten. Yazuki genoot altijd van haar eigen soort pleziertjes. Nu niet meteen fout gaan denken. Daar hield ze wel van maar zo erg was het ook weer niet. Er waren wel meer manieren om plezier te maken. En ze had al een aardig lijstje met dingentjes die ze nog wilde doen. Wat allen onder het kopje ‘plezier’ gezet konden worden. Toevallig was dat een aantal namen veelvuldig op het lijstje terug te vinden waren. Namen als Wren, Sayuri en Dominic leken zeer vaak op te duiken tussen de andere zinnen en woorden. Misschien de drie personen op deze school waar ze de meeste hekel aan had. En dan had je die verachtelijke rode tweeling nog. Walgelijk. En dat joch waarmee Wren naar het bal gekomen was. Het was gewoon een schande. Één grote schande. Eigenlijk mensen die haar aandacht niet waard waren. Maar ergens. Ergens was het zo ontzettend leuk. Het waren uiterst leuke speeltjes om haar tijd te doden. Want wie was nou zo dom te geloven dat ze zo’n braaf studentje was. Het was allemaal geacteerd. En blijkbaar geloofde men het ook nog. Gezien van het feit dat sommige medestudenten die zich ook in de Jolly Jester verzameld hadden haar verbaasd aan keken. Normaal gesproken zagen ze haar niet zo. Niet zo gewaagd gekleed als nu. Haar haar los, opgemaakt ook nog. Het was wat. Normaal droeg ze keurig kleding. Had haar haren altijd in een strakke vlecht gebonden en op haar neus droeg ze een zwarte of bloedrode leesbril. Lag er maar net aan hoe die bij haar kleding matchte. Zo was ze dan ook wel weer. Het moest allemaal ordelijk en netjes zijn. Net zoals haar kamer. Alles was strak en netjes gesorteerd. Zo deed ze haar huiswerk en zo was ze in de lessen. Niemand die haar tot nu toe op een foutje had kunnen betrappen. Vandaar dat ze zichzelf nu wel dergelijk op glad ijs begaf. Dat wist ze ook wel. Maar kon het niet volhouden alleen maar op dat kamertje te zitten of rond te zwerven in de school. Daarnaast hielp haar lieftallige broer niet bepaald mee door weer eens afwezig te zijn. Ze haatte hem en hield tegelijk van hem. Zeer tegenstrijdig ja. Zoals Yazuki was zo tegenovergesteld was Zephyr. Hoe ze ook zeurde dat hij zijn best moest doen hij luisterde toch niet. En dat zou hij waarschijnlijk ook nooit gaan doen ook. Daar was hij gewoon echt te eigenwijs voor. De eikel.

Vertederd keek ze naar Wren. Ze klonk zo bezorgd. Hoe schattig. Ook al was het gefaked. Ze kon het niet laten lieflijk naar het grietje te glimlachen. Keek daarna eens naar het glas in haar hand. Wren had haar drankje er gewoon bij in gegooid. Als de onschuldigheid zelve hield ze het glas iets omhoog en staarde er naar in het licht. Het had een rare kleur gekregen maar kon haar het wat. Overdreven knipperde ze met haar lange wimpers en keek Wren onderzoekend aan. ”Kan ik dit echt drinken zonder in het ziekenhuis te belanden?” vroeg ze bezorgd. Want experimenteren met drank dat kon toch écht niet zeg. Kuch. Staarde nog eens naar het glas. Zuchtte toen eens en sloot haar ogen toen ze het drankje in één keer achterover sloeg. ”Zo dus?” zei ze te vrolijk gewoon. Bijna angstig keek ze toen naar haar halfzusje en pakte haar hand vast. Verschrikt bij het woord lol. ”Écht!? Zou je dat écht willen doen!” haar blauwe ogen groot van ongeloof. ”Je bent geweldig!” zei ze waarna ze haar armen om het kind heen sloeg en haar, te stevig, tegen zich aan drukte. Moest zich inhouden haar geen lieflijk kusje op haar wang te geven. Nog niet. Nog niet. Alsof ze blij was met haar halfzusje aan haar zijde klapte ze opgewekt in haar handen. ”Met jou erbij kan er vast niks fout gaan.” zei ze opgetogen als een klein kind. Keek dan ook als een kind dat net een lolly had gekregen naar het drankje op de bar. ”Je bent het meest gulle mens dat ik ken lieverd” zei ze liefjes en knipoogde naar Wren. Pakte het drankje vast en klingde het tegen het glas van Alan en Wren aan. ”Op een mooie avond!” Voelde al wat warmte naar haar wangen stijgen. Wat was dit toch heerlijk. Had het al te lang moeten missen. Draaide zich opnieuw richting Alan om hem zorgvuldig te bekijken. ”Dat, lieverd, heb je helemaal goed. Ik kan me geen leven zonder mijn allerbeste Wrenniepennie voor stellen.” zei ze met een zoete blik op het stomme kind. Strekte toen haar wijsvinger om het puntje van zijn neus aan te raken. ”Maar ik vind jou ook lief hoor.” zei ze met een knipoog om opeens te enthousiast van haar barkruk op te springen. Het voorstel van Wren was gewoon.. Geweldig. Te geweldig gewoon. Even tuitte ze haar lippen en keek haar toen vrolijk aan. Haakte haar arm in die van haar en schreeuwde boven de veel te harde muziek uit. ”Wat een geweldig plan! Laten we gaan dan!” Nog voordat ze met Wren mee liep greep ze de hand van Alan vast en trok hem gewoon van de kruk af. Trok hem daarna naar zich toe om in zijn oor te fluisteren. ”Je dacht toch niet dat je er onder uit kon komen he?” en schonk hem een speelse wenkbrauw wiebel. Haastte zich zo goed als mogelijk was op haar hakken richting de dansvloer. Let’s get the party started.

Fckyeah! Let's get this party started babies ~
Yaz is toch zó lief he 8D

Eigenlijk was dit, heel stiekem, misschien wel veel beter dan alleen losgaan op de dansvloer, zich compleet lam zuipen en er de volgende ochtend achter komen dat ze een schoen was kwijtgeraakt op straat of dat ze op de bank in de gemeenschappelijke kamer van de Luchtetage in slaap was gevallen. Het had z'n charmes, dat was zeker, maar dit leek haar ook wel wat. Weer eens wat nieuws, sowieso. Wat hield ze toch van Yazzie, die was altijd weer in staat om er een geweldige dag van te maken. Wat was het eigenlijk lang geleden dat ze echt zo bewust lol had gemaakt hier! Ze kon die Alan en Yazuki toch wel ergens dankbaar voor zijn, zo bleek maar weer. Oh, ze hield van die meid! Kismesis for sure.
Wat een lieflijke glimlach kreeg ze toegeworpen, en die kreeg ze terug ook. Wren krulde haar mondhoeken zo geloofwaardig mogelijk omhoog en gaf even een kneepje in Yazuki's hand om te laten weten dat ze nergens, maar dan ook helemaal nergens bang voor hoefde te zijn; - letterlijk - kleine zus Wren zou wel voor haar zorgen! 'Natuurlijk niet lieverd! Dat zou ik toch nooit laten gebeuren,' zei Wren, enigszins bestraffend. Al zou ze het best leuk vinden om Yazuki te bezoeken als dat kind in het ziekbed lag, haar dan lekker bekogelen met het fruit uit zo'n sullige fruitmand. Heerlijk.
Hand vastpakken? Serieus? Dus dit slijmspel was serieus. Mooi. Wren sloeg haar andere hand om die van Yazuki, keek haar recht aan met een blik die vol vraagtekens stond; wat wil je toch zeggen schat? 'Weet ik toch,' reageerde Wren al op het 'je bent zo geweldig' - stukje. 'Echt!' legde Wren nog extra nadruk op het woord. 'Voor jou doe ik alles, dat weet je toch! Dit is geen uitzondering,' verzekerde ze haar. Voor haar nooit. Wat zou het erg zijn als ze, elkaar ondersteunend, naar SSA terug zouden moeten strompelen.. Ah, gatverdamme. Geen geknuffel, alsjeblieft niet! Yazuki gedroeg zich nu net als een enthousiast kind, zoals ze in haar handen klapte.
'Zeker weten,' antwoordde ze blij op Yazzie's toast. 'Met jullie erbij..!' Oh Alan, slimme slimme Alan. Als het sarcasme was, prees ze hem voor zijn opmerkelijkheid. Yazuki was de eerste om te antwoorden maar Wren volgde niet snel daarna. 'Goed? Dat is nog onderdreven,' vond ze. 'Ik kan me geen betere vriendin wensen! Zonder Yazzie zou deze wereld zo anders zijn,' zei ze, op haar eigen melodramatische manier, even kort een arm rond Yazuki's schouders slaand. Ze hield van haar. Tuurlijk. Ze moest en zou haar eronder krijgen. Vanavond.
Wel goed dat die Alan ermee om kon gaan, met hun gedrag, haar zelfs bedankte voor haar 'rondje'. Toch wel manieren, die gast. 'Oh, vind je het echt geweldig?' kweelde Wren onschuldig. 'Laten we dan snel gaan!' Ze liet Yazuki Alan meetrekken, lachte vrolijk naar hem. Wat dapper van hem, dat hij zich in deze strijd durfde te begeven. Eerder als ongelukkige burger die erin verzeild geraakt was dan als mededinger in het gevecht. 'ONS LIEDJE, YAZ,' gilde ze even later boven de muziek uit, toen een dance-nummer begon te spelen dat ze nog maar een paar keer gehoord had. Maar de tekst was niet moeilijk, dus die kon ze meezingen. 'Je kent het wel, kom op, het refrein is er al!' Wren pakte met één hand die van Yazuki en met de andere die van Alan, probeerde hen te laten dansen. 'Nu is het óns lied,' grinnikte ze. 'Lijkt dat we een nieuwe moeten zoeken speciaal voor ons tweetjes, schat.' De flitsende lichten en de herrie die haar altijd af konden leiden vormden nu een extra punt van vermaak en vreemd genoeg nog meer concentratie naar haar gesprekspartners toe. Deze avond zouden ze niet meer van haar af komen.

Ergens wist hij dat zijn vermoedens klopten. Simpelweg omdat hij geen vriendinnen kenden die zó enthousiast waren behalve wanneer ze elkaar lang niet hadden gezien. En dat was in hun geval hoogstwaarschijnlijk niet zo sinds ze bij elkaar op school zaten en elkaar wel elke dag zagen, vermoedde hij zo. Het was niet heel lastig geweest om te bedenken maar toch liet hij niet doorschemeren dat hij ze door had. Het was wel grappig zo, twee rivalen die overdreven aardig tegen elkaar gingen doen. Het leek op wat hij soms bij Kanda deed, puur om hem gek te maken al wist de ander dondersgoed dat hij er geen steek van meende. Ach ja, het was natuurlijk het proberen waard. 'Dat zie ik. En dankje, Yazuki. Jij bent ook lief.' zei hij met een glimlach tegen Yazuki. Hij moest wel zeggen dat ze hun act goed volhielden. Ergens voelde hij de drang om te lachen maar die hield hij in, anders moest hij daar weer een smoesje voor verzinnen. Hij nam een slok van zijn drank en liet een zacht ''aah''-geluidje uit. Het was prima zo. Hij zat hier met drank, oorverdovende muziek en twee meiden met wie hij zich kostelijk kon amuseren. Ze leken hem wel heel leuke mensen. Wren kende hij doordat ze zo'n lastpak op school was. Hij zag zichzelf nog wel eens lachen om haar streken en het was ook grappig dat zo'n klein persoon zo goed de aandacht naar zich toe kon trekken, ook al was ze maar 1,55. Ook vond hij haar dapper. Hij zou zelf niet zo snel een streek bij Master Savador uithalen, eerder een nogal koud gesprek met hem houden. Ja, ze had echt lef.
Yazuki kende hij nog niet zo goed maar ze had toch een soort uitstraling die een bepaalde indruk bij hem opwekte, ondanks dat ze een nerd was. Of leek. Één van beide. Ze leek hem toch een leuk persoon en dat bewees ze ook goed door hem van zijn stoel te trekken en hem speels iets in zijn oor te fluisteren. ”Je dacht toch niet dat je er onder uit kon komen he?” 'Eigenlijk wel, hoopte ik. Maar helaas kan ik nu niet meer terug.' zei hij met een poeslief glimlachje. Hij volgde Yazuki en Wren de dansvloer op en tja, toen stond hij daar tussen de dansende mensen... Zonder enig idee over hoe hij moest dansen... Hij had nog nooit echt gedanst in een discotheek, alleen in balzalen waar hij altijd faalde omdat hij op de vrouw haar voeten ging staan. Hij was niet de beste danser maar hij had wel een uitstekend ritmegevoel. Dus begon hij maar wat te bewegen op de beat, hopend dat het goed was. Hij deed ook een beetje de andere jongens na. Nou ja, de jongens die niet stonden te kleffen met een of ander goedkoop mens. Hij keek op toen Wren zijn hand vastpakte en grinnikte om haar uitspraak. Ja, het was hun lied en het was hun avond en van niemand anders. Niemand moest hen meer storen want zij hadden de hoofdrol hier. 'Jullie zijn geweldig.'

Blah.
Sorry voor de late en waardeloze reactie D:
1000STE POST. FCKYEA.

PROFILE MAGICIAN