Zuchtend en mopperend probeerde Soul zijn dekbed over zijn hoofd te trekken, maar natuurlijk waren er weer een paar leukerds die moesten verhinderen dat hij nog kon doorslapen. Hun reden was dat hij uit bed moest omdat school begon. En dat was dus helemaal niet waar, want hij had het eerste uur vrij. Maar ja, dat wisten die sulletjes niet. Boos greep Soul naar zijn kussen en gooide het daarna tegen een van de jongens. Hij grinnikte toen die onderuit ging en boos naar hem keek. Ja, dit maakte zijn dag weer helemaal goed. Daarbij had hij Mineko en Esmira al een tijd niet meer gezien, maar vermoedelijk was Esmira van school af. Hij wist niet zo heel goed wat hij daarbij moest voelen. Vond hij het jammer dat ze van school was? Eigenlijk wel. Ze had hem een speciaal gevoel gegeven die hij nog niet kende, maar nu was het weer weg. Het was een sterker gevoel dan bij Maka. Hij had met Esmira samengewerkt en had samen met haar enge mannen verjaagd. Nu was al dat gedoe voorbij. Mineko leek ook van de aardbodem te zijn verdwenen, maar die sukkel had het gewoon weer moeilijk met zijn vriendin. Nou ja, sukkel? Het was gewoon een gek, dat was toch iets aardiger gezegd. Hij grinnikte even.
‘Ja, ik kom al!’ riep hij geïrriteerd, toen er voorzichtig een meisje de kamer kwam binnensluipen en hem heen en weer schudde. ‘Jeetje,’ mompelde hij geïrriteerd, toen het meisje weggelopen was. Hij had niet goed naar haar gezicht gekeken, maar hij interesseerde zich toch niet voor meisjes. Green kwam langs zijn hoofdkussen gekropen en keek hem vragend aan. Green liet hem ook denken aan Esmira, want hij was de kleine babyleguaan samen met Esmira gaan kopen. Hij zuchtte even en drukte zijn kussen tegen zijn hoofd. Wat had hij er toch ook een hekel aan als hij de hele tijd aan haar bleef denken. Maar zij had hem zo speciaal laten voelen. Een gevoel dat hij niet kon begrijpen en beschrijven, maar die wel voldeed aan de beschrijving als Mineko het over Mizuki had. Hij zuchtte even. Verliefd worden was dus niks voor hem. Of ze gingen weg, of het was niet wederzijds. Een siddering van blijheid drong door zijn rug als hij zelfs maar aan Esmira dacht. Maar ze was nu weg, evenals Maka. Dat betekende dat hij weer van haar af moest kicken en van dat geweldige gevoel.
‘Goed dan,’ mompelde hij, toen ook Green met zijn voorpoten tegen zijn wang aan het duwen was. Hij kwam overeind en trok een spijkerbroek al half springend aan. Daar deed hij een bruin shirt met een gele opdruk van wist hij veel wat over. Hij deed zijn piekerige haar omhoog en deed een hoofdband om, zodat zijn haar alle kanten opsprong. Hij grijnsde even, zodat zijn puntige tanden tevoorschijn kwamen.
‘All the single boys,’ begon hij te zingen. Hij klapte overdreven in zijn handen en schudde met zijn hoofden. Green piepte zachtjes en hij begon mee te dansen. Een trucje dat Soul hem geleerd had. Snel pakte hij het beest op en gooide water in zijn gezicht, waarna hij naar beneden rende. Green ging ondertussen naar zijn schouder toe en Soul rende over het grasveld naar het stille meer toe. Dit was de plek waar hij vaak alleen lag, of met Mineko ging zwemmen. Hij grinnikte even en liet zich op de grond vallen met een zucht, waarna hij zijn handen in zijn nek legde en zijn hoofd genietend achterover in het gras liet vallen, terwijl de zon op hem scheen. Eindelijk. Weer een andere dag.

- &Éstra -

Neen ze was nog niet klaar om op te staan en ze voelde hoe silver zich ook even uit rekte. Ze draaide zich nog maar even om en keek toen eens rond. Vandaag kon ze eindelijk beginnen Aan haar eerste echte school dag. Vele hadden al eens vriendelijk geknikt of gelachen. Ze leken allemaal wel vriendelijk. Jammer genoeg hadden ze haar nu wel gewekt. EEn zucht kon ze niet bedwingen. Het eerste en tweede les uur was ze vrij toch? éstra had geen zin om er over na te denken. Van het eerste was ze allesinds zeker. Maar dat tweede dan? Lui en half dromend stond ze langzaam op. Silver lag nog te slapen. Hem wekken zou ze nu nog niet doen. Dan was hij te slecht gezind. Snel trok ze har bruine kleedje aan, met een licht beuge broek. Haar witte haar kamde ze grondig, zoals gewoonlijk zat het weer vol knopen. Vele leerlingen verlieten nu de zaal. Misschien was ze beter blijven liggen. "Silver..." Ze raakte zachtjes zijn snuit aan. "Wakker worden slaap kop." Zijn blauwe ogen werden geopend. Hij heeuwde zo hard dat ze al zijn tanden kon zien. "Bha slechte ochtend adem!" Ze streelde hem ferm en begon haar tanden te poetsen. Maar waar moest ze nu naar toe? Gisteren had ze waarschijnlijk heel de school af gelopen. Het meer was gisteren betoverend geweest. Misschien moest ze daar maar na toe. Ja ergens anders... Geen zin! "Ga je mee of blijf je hier?" Vroeg ze aan silver. Maar die lag alweer te slapen. "Niet dus!" Fluisterde ze en liep de trapen af. Overal zag ze leerlingen naar de klassen lopen. Of gewoon ergens anders naar toe zien gaan. Buiten was het eigenlijk niet zo koud en de zon scheen mooi aan de hemel. Haar witte haar begon er gewoon van te glanzen. Het water leek ook te glanzen.Ze voeld een zachte wind. Nergens was er iemand te zien, behalve één jongen. Met tot haar verbazing, ook wit haar. Tot nu toe had ze nog niemand anders gezien met wit haar. Dus dit was een aardige verassing. Zachtjes kwam ze dichter bij. Hij leek echt te genieten. "Mooie dag niet?"" Vroeg ze toen ze dichter bij kwam. Hoopelijk was hij aardig. "Ik ben éstra trouwens." Ze bleef naast hem staan terwijl hij daar lag en glimlachte vriendelijk. Misschien kon ze haar gedachten nu eindelijk eens verzetten. Dat ze aan iets anders dacht dan haar vader moeder, school!

[ooo korte post van me]

De stilte was zo aannemelijk en fijn geweest, dat Soul zich dan ook rotschrok toen een zachte, heldere stem de stilte verpestte, alleen niet op de negatieve manier zoals iemand een stilte kon verpesten. Nee, deze stem had iets modieus, iets wat zijn aandacht dus wel trok. Daarom vond hij het ook minder erg dat de stilte verbroken werd. Als een harde, ruwe stem hem verbroken had, had hij misschien wel anders gereageerd. Ondanks dat hij zich rotschrok, probeerde hij dat niet te laten merken in zijn blik. Dadelijk was het zo’n uk van het eerste leerjaar en rende die huilend weg. Toch klonk de melodieuze stem niet zoals die van een uk. Hij moest zijn lach dan ook behoorlijk inhouden toen hij zich omdraaide en daar een meisje van ongeveer zijn leeftijd zag staan, misschien een klein beetje jonger. Hij was nooit goed geweest in leeftijden inschatten, maar ze zag er wel even oud uit als hem. Ook zij had wit haar en mooie blauwe ogen. Hijzelf had rode ogen, met bruine en zwarte spikkels. En ook blauwe en gele spikkels. Alleen zag je die niet zo heel goed, alleen als je hem heel diep in zijn ogen keek. Zijn spikkels hadden te maken met zijn emoties. Als hij heel blij was, overstemde de blauwe en groene spikkels alle andere spikkels. Nu was hij emotieloos, dus waren er verschillende spikkels aanwezig. Allemaal heel verwarrend dus.
‘Wel, hallo,’ zei Soul, terwijl hij onhandig zijn hand in de lucht stak. Hij was steeds beter geworden in sociale contacten sluiten, maar nog steeds niet de beste. Mineko had hem er een beetje in geholpen, ondanks dat dat moest met een hoop gedoe over meiden. Hij was wel nog altijd gehuwd met zijn zwabber, ook zo’n gek incident wat hij met Mineko meegemaakt had. Hij had een verkeerde deur geopend en was een zwabber tegengekomen, die hem letterlijk in de armen gevallen was. Daarna had hij een deur geopend en was een verliefd stelletje tegengekomen. Het was eigenlijk allemaal best wel leutig.
‘Mijn naam is Soul,’ zei hij, terwijl hij zijn achternaam en middennaam negeerde. Hij had geen zin om die uit te gaan leggen. Sowieso vond hij zijn volledige naam helemaal niks. Een piano, dat was zijn favoriete instrument, ook al bespeelde hij het nauwelijks nog. Verder waren zijn interesses voor iedereen onbekend. Zelfs Mineko wist niet dat hij als een beroemd componist kon handelen. Hij grinnikte even en liet zijn blik over het lange, mooie lichaam van het meisje glijden. Zijn rode ogen gleden echter weer snel naar haar blauwe ogen voordat ze hem zou verdenken van pedofilie en andere zaken die hij niet in zich had. Oké, hij was misschien wel aan het overdrijven, maar met sommige meisjes wist je maar nooit. Sommigen wilden echt aandacht trekken, met hun verzinsels. Nog een reden waarom hij liever uit de buurt bleef bij meiden. Esmira was dan ook zo eentje geweest, eentje die meer ‘one of the guys’ was dan echt een meisje. Dat vond hij wel aantrekkelijk. Hij zuchtte even.
‘Ja, het weer is heerlijk. Kom bij me liggen,’ zei hij vrolijk, terwijl hij op de plaats naast hem klopte. Zijn blik bleef echter emotieloos en zijn ogen lachten niet mee. Hij kon zijn blik zo emotieloos houden als hij wou. Mensen zouden zijn echte gevoelens niet te weten komen. Esmira was zijn echte gevoel voor haar immers ook niet te weten gekomen en dat was misschien maar goed ook. Hij wist niet of hij het Mineko toevallig al verteld had. Soul liet zijn blik glijden naar zijn leguaan, die op zijn buik lag en aandachtig naar Éstra keek. Oh oh. Hopelijk zou ze niet gaan gillen als ze Green zag…

De jongen leek wel vriendelijk en dat liet zijn lach ook merken. Hij lag daar zo ontspannen dat ze zich zelf de schuld gaf, zijn rust te hebben verstoren. Hij zag er ongeveer even oud uit als zij,misschien een beetje ouder. Het kon haar ook niet veel schelen de leeftijd van een andere. Als het karakter maar goed was. Doordat hij hier lag, nam ze ook aan dat hij dit uur vrij. Zij blik was emotieloos, en zijn ogen zaten vol met kleuren. Supper verwarend eigenlijk. Maar best leuk, bij haar op gren zag je dat meestal niet. Hij stak zijn hand naar haar uit. Maar ze knikten gewoon maar even. Fijn om iemand te leren kennen die zo opgewekt leek te zijn. Beter dan de dagen bij haar thuis waar alles treurig en depti was geweest. Voor al toen ze er achter waren gekomen dat haar vader nog geen jaar meer te leven had. Man wat haate ze die gedachte. Ook al was hij er nu niet meer, ze bleef het een vervelende gedachte vinden. Nog vervelender was dat haar moeder, gewoon met een andere man was gegaan. En hun daar zo alleen had achter gelaten. Toen had zij al het werk maar op haar genomen. Man dat was een zware tijd geweest. Nu was haar vader er niet meer, en was ze dan maar naar hier gekomen. De nieuweling die midden in het jaar kwam opduiken. Zouden ze haar zo beginnen te noemen. Neen want zo te zien waren ze hier meestal wel vriendelijk en beleeft. Ze begon weer weg te dromen. Maar de stem van de jongen hield haar gedachten op de normale weereld. Ze lachte nogmaals en nam zijn uitnodeging maar aan om bij hem te gaan liggen. Dus ging ze langzaam naast hem liggen. Het deed deugd om het gras onder haar te voelen. Ze keek even schuin naar de jongen. Het was fijn om weer bij iemand te kunnen zijn. Want eerlijk gezecht head ze niet te veel zin om naar de lessen te gaan. Een lichte zucht kwam over haar lippen gerold. Terwijl ze naar de lucht keek. Nu ze er eigenlijk goed op lette zag ze een groene legewaan of salamander( op zijn buik liggen. Ze wist dat het te groot was voor een salamander. Maar heel zeker dat het een leguwaan was, was ze ook weer niet. "leuk huisdier heb je!" Ze lachte en was eigenlijk blij. Dat silver nog sliep, want hij was niet zo dol op kleinere beesten. Toch niet zo klein, soms dan. Maar het was wel een echte schat en hij had haar goe gesteent in de harde tijd. "Zin in de lessen van vandaag?" Misschien een beetje een dome vraag. Maar het zou misschien helpen een gesprek op gang te zetten. Haha wat was het fijn om over school te praten. Kon ze nu echt niets anders verzinnen. Neen ze zou hem niet lastig vallen met haar famillie drama. Daar zou ze niemand mee lastig vallen. Trouwens vond ze het een beetje trutig, om daar over te kletsen. Plus wat kon hem haar problemen nu schelen. Ze kende hem nauwlijks drie minuten. Het enigste wat ze wist was zijn naam. Zijn magie wist ze ook niet. Moest ook niet, ze bleef aan de woorden van haar vader denken. "Karakter dad pas belangrijk." Ze voelde hou haar ogen een glinster van verdriet vertoonde bij die gedachten. Wat miste ze hem. Maar dat verdween bij de gedachte met de rare vrage race. Dat was een leuk spelletje dat hij haar had aan geleerd. Je mocht dan alles vragen, en je mocht niet antwoorden met alleen ja of nee. Ha je kon dan gewoon alles vragen. En je kwam veel te weten op een leuke manier. Maar soms kon het dan ook uit de hand lopen. Dat deed haar dan weeer herinderen aan die keer...

Een lichte, geamuseerde grijns gleed over Souls lippen toen Green begreep dat het over hem ging en zijn groene kop naar Éstra draaide. Observerend keek hij haar aan, waarna hij even een piepje liet horen en naar haar toe kroop. Green was altijd al zo’n diertje geweest die na een observatie van een paar seconden het meestal al veilig genoeg vond om zomaar naar mensen te stappen. Nou, Soul hield hem niet tegen. Hij vond Éstra ook wel oké en de kans dat ze iets zou doen wat buiten zijn normen zou vallen, leek hem klein. Hij zag hoe Green genietend naar Éstra liep en ondertussen haar aandacht probeerde te vangen. Een klein grijnsje vormde zich rond zijn lippen toen Green zomaar op Éstra’s been kroop en zich daar nestelde. Wat was het toch ook een gek. Hij had zich ook eens een keertje bewogen naar Mineko en toen lag hij op een heel andere plaats. Jeetje, wat had Soul gelachen toen Green opeens als een of andere bezetene op Mineko’s kruis aan het rond bewegen was. Hij had zijn lach heel hard moeten inhouden toen het beestje ook nog eens wou bijten in diens kruis. Toch had Green het niet gedaan, wat opzicht best wel jammer was, aangezien hij Mineko graag had zien gillen en de tranen van plezier toch al over zijn wangen gelopen hadden.
‘Niet echt. Sommigen zijn wel leuk, zoals het observeren van lichtmagie, maar sommigen zijn ook heel saai. Soms spijbel ik wel eens,’ bekende hij, terwijl hij naar Green keek. Green was zich ondertussen aan het richten op de been van Éstra en probeerde haar bewegingen te begrijpen. Helaas begreep het diertje niet alles wat je tegen hem zei, maar het meeste leek hij toch te verstaan. In de maanden dat Soul hem kende, was hij niet gegroeid, maar had hij wel tactieken aangeleerd van Soul. Hij had bijvoorbeeld een tikje van Souls lichtmagie kunnen begrijpen als een teken dat hij iets niet mocht doen. Zo kon hij, als Green tijdens de les wou gaan piepen of wou kruipen op de hoofd van een leerkracht die even niet keek, hem een waarschuwing geven als hij dat wou gaan doen. Dat was wel fijn. Soul schudde zijn hoofd even en probeerde zijn aandacht te houden op Éstra. Het kleine beest trok immers al vaak genoeg zijn aandacht.
‘Als je het niet fijn vindt als Green op je kruipt, kun je hem gewoon van je afduwen. Meestal begrijpt hij dat wel,’ zei Soul. Éstra zou ook wel begrijpen dat hij daarmee bedoelde, dat als ze hem van zich af wou hebben, ze het wel rustig deed. Hij glimlachte even naar haar, maar hij merkte dat hij zich niet hoefde te forceren tot een glimlach. Dat was wel fijn. Hij was de laatste tijd alleen maar geforceerd aan het lachen naar anderen, omdat hij Esmira’s vertrek moest verwerken, maar het leek wel alsof dat nu allemaal niet meer uitmaakte. Esmira was weg en hij had het eindelijk geaccepteerd, iets wat hij al langer wou doen, maar hij had er nu pas echt vrede mee, ook al miste hij haar nu nog. Hij keek even opzij naar Éstra.
‘Nog dramatische gebeurtenissen gebeurd als reden dat je naar hier gekomen bent?’ vroeg hij, iets wat hij altijd aan een meisje vroeg om het huilen en dramatische gedrag eruit te krijgen, zodat hij daar niet op een gegeven moment mee verrast werd. Hij zou echt helemaal gek worden als iemand hier vlak voor zijn gezicht in huilen uitbarstte. Hij wist sowieso niet hoe hij een meisje moest troosten, laat staan helpen.

Zij huisdier begon nu ook al op haar te kruipen. Neen ze had er geen probleem me. Ze vond het wel fijn als dieren haar mochten. Bij haar stond dat trouwens als een goed teken. soms dan, want als ze beten was dat dan weer een slecht teken dat ze niet konden hebben. Ze lachte en ademde eens diep in. Als je het niet fijn vindt als Green op je kruipt, kun je hem gewoon van je afduwen. Meestal begrijpt hij dat wel,’ Zei soul Voor mij is het wel oke dat hij op me licht." Ze was zwadere beesten gewoon. Als silver s'nachts zich omdraaide werd ze meestal geplet. Maar ze wou ook niet dat hij op de grond ging liggen. Hij was trouwens gewoon om bij haar te liggen. Al van puppy, was hij bij haar gekropen. Maar toen was hij ook wel kleiner geweest dan nu. Ze glimlachte bij de gedachte, aan hoe groot hij nu was. Als hij op twee poten stond... Neen daar kon ze nu niet aan denken. Haha neen dat was een te lach wekende gedachte. ‘Nog dramatische gebeurtenissen gebeurd als reden dat je naar hier gekomen bent?’ vroeg hij. Ze glimlachte en knikte. Normaal zou ze er niet over gesproken hebben. Maar nu vroeg hij het toch zelf. "Mijn vader is overleden, en mijn moeder heeft me achter gelaten. Dus had ik niet echt veel keuze om ergens anders naar toe te gaan." Zo kort en grondig gezecht. Ze had er geen probleem mee dat haar vader er niet meer was. Dat was het leven toch? En haar moeder, ja die had haar de laaste keer uitgescholden, voor een demon of zelfs nog erger. Dus daar maakte ze zich ook niet te veel zorgen om. Ze had silver haar wolf. Die als enigste overgebleven was. Laat staan de rest van de familie die zich niets om haar aan trok. Misschien wisten ze niet eens dat ze bestond. Kon haar wat scheen, ze had een zorgeloos leven geleid tot haar 10de. Verder had ze haar vader gehad. Di zijn best had gedaan zo lang hij kon. Verder trok ze zich niet te veel aan van de rest. "De toekomst heeft altijd gelijk" weer zo'n zegswijze van haar vader. "Jij??? Zit je hier al lang?" Vast wel, misschien niet. Normaal kwam je hier waneer je oud genoeg was. Dat was met de meeste kinderen zo. Ze sloot haar ogen even en consentreerde zich op de planten. Ze straalde hier zo een rust uit.. Ze keek soul weer even in zijn ogen aan. "Ben je bang van wolven?" Ze had zin om silver te roepen. Hij zou nu wel waker moeten zijn. Maar hij was groter dan de meeste wolven en het was dus zeker niet goed om hem er bij te hebben als je er bang voor was. Nu dat green op haar benen lag zou hij hem ook wel niets meer doen. Misschien had hij al gegeten.... Wat een goede gedachte was dat toch. Jou huisdier die een ander huisdier op at. Welk gezicht zou dat geven? Ze zouden er een foto van moeten trekken als het ooit gebeurde. Het zou waarschijnlijk in een museum terecht komen. Weer zo een leuke gedachte. Misschien wrd je er dan wel rijk en beroemt van. De zachte wind veegde die gedachten uit en nu kon ze haar weer helemaal concentreren op de jongen naast haar soul. Zoals verwacht was hij aardig.... (en best leuk)

Soul dacht even na. Zat hij hier al lang ? Hij wist niet zo heel goed wat hij onder ‘lang’ moest omvatten, maar hij was hier toch al wel een aardig tijdje. Hij keek haar dus even aan en glimlachte toen, waarna hij knikte. ‘Ja, toch al wel een tijdje,’ beantwoordde hij de vraag. Blijkbaar had hij best wel lang over de vraag nagedacht, want er kwam alweer een nieuwe vraag. Of hij bang was van wolven? Nee, niet echt. Hij hield wel van grote beesten. Ze trokken zijn aandacht en ze waren groot en gevaarlijk, iets wat hij wel respecteerde in een dier. Green was nu niet bepaald groot en gevaarlijk, maar hij had dan weer iets anders wat Souls aandacht best wel trok.
‘Nee, eigenlijk niet. Hoezo, heb je er dan eentje?’ vroeg hij aandachtig, terwijl hij met zijn hand langs zijn hals wreef. Aandachtig bleef hij Éstra aankijken. Ze had mooie, blauwe ogen, iets wat hij altijd wel mooi vond. Hijzelf had helaas de tegenpool, rood. Ook al had hij soms blauwe spikkels in zijn ogen, hij zou er geen problemen mee hebben mochten zijn ogen helemaal blauw zijn. Blauw was gewoon een hemelse kleur. Of helemaal groen, in plaats van kleine, groene spikkeltjes. Hij legde zijn armen achter zich en dacht na. Een wolf was nog niet eens zo heel gek. Hij had de adelaar van Esmira al eens gezien, Tessa. Dat was ook een verschrikkelijk mooi beest geweest. Esmira… Net zoals Maka moest hij haar dus ook uit zijn hoofd bannen. Hij mocht gewoon niet meer aan beide meisjes denken. Hij wou niet de hele tijd gekwetst worden door een meisje, maar die twee hadden zijn belangstelling toch wel te pakken. Maka omdat zij zijn teammaat geweest was en Esmira omdat ze zo de aandacht trok met haar ‘one of the guys’ gedrag.
‘Bring it on,’ zei hij, terwijl hij Éstra grijnzend aankeek. Hij had wel zin om een wolf te zien. Hij vond het sowieso mooie beesten, maar hij hoefde er zelf geen. Niet omdat hij bang was dat het contact niet goed zou verlopen, maar gewoon omdat hij meer van kleinere beesten hield en omdat een wolf hem nu niet bepaald lag. Hij zou sowieso niet genoeg aandacht voor het beest kunnen overhouden. Bovendien was het beest groot en opvallend, dus kon hij het niet de les in smokkelen. Green kon zich tenminste nog een beetje onder zijn shirt verbergen, maar een wolf zou dat echt niet kunnen.
Soul was overeind gekomen uit zijn liggende positie en sloeg zijn benen nu over elkaar heen. Daarna ging hij in de kleermakershouding zitten, waarna hij zijn elleboog op zijn knie liet steunen en zijn roodachtige ogen vragend, maar ook een beetje nieuwsgierig, naar Éstra liet kijken. Hij was best wel benieuwd naar wat ze voor hem in petto had, net zoals toen met Esmira, die opeens een adelaar voor zijn neus getoverd had. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest stoppen met het denken aan Esmira.

- Deze suckt ècht, maar ik heb net niet zo'n goed bericht gekregen... In elk geval sorry voor dit ongemak. -

Nee, eigenlijk niet. Hoezo, heb je er dan eentje?’ vroeg hij aandachtig, terwijl hij met zijn hand langs zijn hals wreef. Ze lachte zacht. ja ze had er eentje en niet zomaar eentje. groter dan andere, hij at vast veel te veel. Wat minder zou geen kwaad kunnen. Misschien ook van de goede zorg van vroeger. van pup tot nu altijd vertroeteld geweest. Neen dat was niet goed. Hij was misschien zelfs iets te zacht aardig geworden. Vooral tegen haar. Niet dat dat erg was, neen beter zo. Ze had namelijk niet zo graag beten. Maar tegen andere kon het soms wat uit lopen. Als hij ze niet graag had, 'niet aan denken' dacht ze in zich zelf. Als hij iets zou doen, zou ze hem wel leren. Hij luisterde wel naar haar toch? ja.... Soms, soms niet, te zien welke dag hij had. Maar soul had iets vertrouwelijke teweeg gebracht bij haar en dat zou zilver wel door hebben. of ze werd helemaal gek dat kon ook. Zo had ze zich nog nooit eerder gevoelt bij een jongen en het maakte haar misschien gek. Stapelgek, haha neen ze ging niet denken wat ze dacht. Minder dan vijf minuten kende ze hem. Neen het zou niet door gaan. Misschien was het beter haar gedachten op zij te zetten en silver roepen maar eerst. "doe je ogen dicht tot dat ik zeg dat je ze terug mag open doen." Ze wachtte even en floot dan een zacht hoog deuntje. éstra had er lang op moeten oefenen om het zelf onder de knie te krijgen. En ze had nog langer moeten oefenen om het silver aan te leren. Maar uiteindelijk had zij en hij het door en zo kon ze hem van lange afstanden roepen. na even wachten kwam zijn gestalte aan gehold. Hij was prachtig en je kon zijn spieren goed zien. Hij vertraagde toen hij soul zag. Maar ze knikte snel dat het goed was, en stond stilletjes op. "Geef hem maar een verrassing" fluisterde ze tegen silver. Die mooi in een pose voor soul ging staan. Hij zag er woedend uit, maar dat was juist het leukste. Ze wou soul zijn gezicht wel zien. "ja doe je ogen maar open. Zei ze opgewekt. wachtend keek ze toe. "is het hij geen schat." Hij zag er zo nog groter uit.

Spoiler:

Klein fotootje.

‘Als jij dat wilt,’ antwoordde Soul kalm, waarna hij zijn ogen sloot. Tegelijk probeerde hij zich te bedenken of Esmira dat ook niet had gezegd tegen hem voordat ze Tessa gehaald had. Hij wist het niet zeker. Het was misschien ook best wel lang geleden, maar juist om die reden zou hij van zichzelf verwachten dat hij zulke dingen zou bijhouden. Hij probeerde een zucht te onderdrukken en probeerde zich ondertussen een belangstellingverwekkend dier voor te stellen. Misschien was het deze keer wel een raaf of zo. Die vond hij ook cool. Of van die herdershonden. Wolven vond hij ook wel cool. Ja, wolven waren echt cool. Maar hoe zou de wolf er dan uitzien als die eenmaal voor zijn gezicht zou staan? En had Éstra wel gezegd dat het een wolf ging worden? Zie je, steeds als hij aan Esmira dacht, gebeurden dit soort dingen. Dan vergat hij een paar onderdelen van een gesprek waarin hij vermengd was, of hij vergat een deel van zijn leerstof waar hij op had zitten blokken. Maar deze keer zou hij zich met man en macht uit zijn eigen, vervelende situatie redden. Hij zou weer teruggaan in de tijd en nadenken wat iedereen tegen hem gezegd had. Hij vond het zelf echt als onzin klinken, maar goed. Langzaam kwam hij tot het besef dat Éstra inderdaad iets over een wolf had gezegd. Zijn blik zou ontspannend eruit hebben gezien, mocht hij zijn emoties tonen. Maar zelfs met zijn ogen gesloten toonde hij geen emotie. Eigenlijk zou dat best wel lastig zijn, mocht hij later een vriendin krijgen. Als zijn toekomstige vriendin dan wou weten wat hij dacht van een cadeautje dat hij zou krijgen, dan zou ze niks aan hem kunnen zien, tenzij ze het ingewikkelde systeem van de spikkels in zijn ogen vanbuiten kende. Een licht grijnsje zou zich rond zijn lippen gevormd hebben, mochten zijn gedachten niet onderbroken zijn door Éstra. Hij deed zijn ogen open. Hij knipperde een paar keer toen hij zag wat voor een beest er voor hem stond. Hij voelde de belangstelling voor het dier in zijn hart opkomen, maar zijn gezicht bleef emotieloos. Hij bedwong zijn eigen emoties, alleen een fonkelende, zwarte spikkel in zijn ogen verraadde de belangstelling in zijn ogen, maar die was nauwelijks zichtbaar voor Éstra, evenals voor het dier waarna hij keek. Zijn handen gleden van zijn schoot, terwijl hij zijn blik naar het meisje liet gaan.
‘Hij ziet er ontzettend stoer uit,’ zei hij. Hij probeerde in zijn stem wat belangstelling te stoppen, wat hem lukte. Hij kon zijn stem wel vol emoties laten zijn, maar zijn blik bleef altijd emotieloos. Het was moeilijk om uit te leggen, hij begreep het zelf nog maar net. Ook was dat hele systeem met zijn regenboogkleurige – voornamelijk zwart dan, maar die kwam niet in een regenboog, dus eigenlijk geen regenboogkleurige – spikkels best moeilijk. Voor elke emotie een andere spikkel, waarvan alleen hij de betekenis wist. ‘Echt cool,’ zei hij grijnzend. Hij stak zijn hand, niet bang zijnd dat het beest opeens zou gaan bijten of zo. De energie overspoelde hem even. Dit beest zat waarschijnlijk vol kracht en adrenaline, iets wat hem wel interesseerde. Tessa, de adelaar van Emsira, had ook al zo vol adrenaline gezeten. Hij kon het ritje op haar rug nog goed voor zijn ogen halen. Hij legde zijn hand rustgevend op de kop van het massieve beest en wreef zachtjes heen en weer, terwijl hij het beest een beetje probeerde te aaien. Hij had geen ervaring met wolven, maar had wel ervaring met dieren, ook al had hij er zelf geen. Hij wist wat ze fijn vonden, maar ook voelde hij het respect voor elk beest groeien met elke handeling die zij deden. Verder was hij niet geïnteresseerd in beesten, alleen maar het respect voor de adrenaline en voor de verborgen emoties groeide bij het zien van zo’n massief beest. ‘Heeft hij ook een naam?’ vroeg hij. Hij ging er vanuit dat het een mannetje was. Als het een vrouwtje was, dan zag ze er of gewoon heel mannelijk uit, of ze was gewoon een ‘one of the guys’ vrouwtje. Dat liet hem ook denken aan Esmira. Gauw wendde hij zijn aandacht daar vanaf en keek rustig naar Éstra, emotieloos.

Even droomde ze weg, terug naar het verleden. Ooit was silver een kleine puppy geweest en nu... Nu kon hij nauwelijks bij haar liggen. Of was het omgekeert? Want zij was ook gegroeit in die jaren. Eigenlijk ging dat niet goed samen twee wezens die maar groeiden. Ze gaf zich zelf de schult ook wel dat hij zo groot was geworden. Veel te veel liefde gegeven, maar hij verdiende het. Ook haar vader had hem mega veel liefde gegeven. Silver was meer dan gewoon een wolf die hen beschermden. Het was een goede vriend, de beste die ze had gehad. De stem van soul kwam lichtjes door. Ze zag zijn mond bewegen. Maar hoorde niet wat hij zei. Silver stond nog steeds voor hem, maar hij keek al weer wat vriendelijker. Mooi gebaar eigenlijk, hij zou wel niet bijten. Toch? Oke soms was hij wat... Ja hoe zeg je dat. Gevaarlijk, gelukkig was dat weer een plus plunt. Toch bij haar thuis. Een zucht kon ze niet onder drukken. ‘Heeft hij ook een naam?’ Dat was het enigste dat ze weer kon horen. Langzaam kwam ze dichter bij en ging naast hem zitten in kleermakers zit. Silver ging zitten en drukte zijn grote stevige lijf lichtjes tegen het hare. Gevaarlijk maar een watje van een wolf, als het op haar aan kwam. "Silver, Zijn naam is silver" Waarom had ze hem ook al weer zou genoemd. Had zij eigenlijk wel de naam gegeven? Of was het haar vader geweest? Dat was ook zo lang geleden. Ze weet nog vaak dat ze naar de zilver vormig teken op zijn kop had gekeken. Toen had ze silver gezecht. Wijzend naar het teken. Toen was hij gewoon op haar schoot gaan zitten. Waarscheinlijk hebben ze hem daarom zo genoemd. Moeilijk het was jaren geleden. "Hij is soms zo'n watje... Zeker als hij bij mij is. Maar het is ook een echte harde waak hond-Wolf!" Ze lachte lichtjes. Terwijl silver een lichte grom liet horen bij het woord watje. Zijn ogen drongen weer bij haar naar binnen. Ze waren prachtig en vaak had ze gedroomd dat ze konden wisselen van leven. Jammer genoeg kon dat niet. Maar ze was gelukkig dat silver gebleven was. Eenzaam achter gelaten? Of gewoon een sterk gevoel om te blijven? Wat het ook was, of is. Ze was er blij mee. Na al die jaren nog even veel.

{Lang geleden met de examens kon ik niet. Hoop dat deze post het een betje goed maakt!}