Het was weer één van die gewone, saaie dagen, waar niks interessant leek te kunnen gebeuren, en het lot je goed tegen leek te zitten. Het was nog vroeg in de middag. De eerste lessen waren al achter de rug, en de meeste studenten van SSA waren nu aan het genieten van hun verdiende pauze, waarin vrienden met elkaar bij konden kletsen, onder het genot van het eten uit de kantine. De kantine was nu dan ook de plek die aardig overvol was, zoals op bijna elke dag rond dit tijdstip. Enkelingen waagde zich dan ook niet in de kantine, om die drukte te ontvluchten, waaronder Ellia. Niks voor haar, die drukte. Daarin zou ze nooit rust vinden, waar ze op een dag als deze toch wel een beetje aan toe was. Nee, Ellia had zich bij de trappen die naar alle etages leidde gevestigd. Het was hier rond dit tijdstip drukker dan bij de lokalen, maar rustiger dan bij de slaapzalen en buiten.
Daar zat ze dan, half in één van de raamkozijnen, één been tegen de rand van het raamkozijn, terwijl ze met haar andere been op de grond stond, om haar gewicht nog wat extra te ondersteunen, zodat ze niet zou vallen van haar zitplaats. Ze zat hier wel vaker tijdens de pauzes. Niet alleen omdat het hier rustig was, maar ook omdat ze vanuit dit raam een prima uitzicht had over het buitenterrein. Op deze manier kon ze het meeste zien van wat er gaande was. Zo was zij nu ook één van de eerste die weer sneeuwvlokken uit de lucht kon zien vallen. Met een dromerige blik keek ze toe naar hoe de eerste, kleine, bescheiden vlokken zich als eerst naar beneden toe waagde. Kleine vlokjes, die steeds groter werden, en waarvan er steeds meer kwamen.
‘Het sneeuwt weer!’ hoorde ze opeens vlakbij zich. Als in een reflex draaide ze haar hoofd de kant van waar het geluid vandaan kwam op, waar zich meteen een aantal studenten bij de andere ramen gevestigd hadden. Als een stel idioten drukte ze hun neuzen tegen de ruiten aan, alsof ze nog nooit van hun leven sneeuw hadden gezien. Met een opgetrokken wenkbrauw draaide Ellia haar blik weer terug naar buiten toe, gericht op de grote, witte vlokken die zich samenvoegde met de witte deken die er al lag. Elegant dwarrelde ze naar beneden toe, om de gezette sporen uit te kunnen wissen. Terwijl Ellia zwijgzaam naar het schouwspel keek kwam opeens het idee in haar op om in deze pauze Ven even mee naar buiten, in de sneeuw te nemen. Ze had al zo weinig tijd voor hem, dus zou dit een uitgesproken gelegenheid zijn om even weer wat meer tijd met haar huisdier door te brengen. Druk buiten of niet, ze zou zich wel langs de koters die als een stel basisscholieren sneeuwbalgevechten aan het houden waren vechten. Tevreden over het idee dat net in haar hoofd schoot kwam ze uit het raamkozijn en stormde ze de trappen af, richting haar etage, waar hoogstwaarschijnlijk Ven op haar bed lag te wachten tot ze terug zou zijn.

En zo gezegd, zo gedaan natuurlijk. Enkele minuten later bevonden de twee zich buiten, zich door de sneeuw waggelend. Ven huppelde dolblij door de sneeuw, alsof hij nog een pup van een paar maanden was. Ellia liep in een rustig tempo met hem mee, met haar handen in de zakken van haar donkerblauwe trenchcoat, die ze voor een stukje dicht had gedaan. Kou was voor haar nooit een groot obstakel geweest. Tijdens haar leventje op straat was ze er zo gewend aan geraakt, dat ze zelfs in de winter zonder al teveel problemen gewoon buiten kon slapen, waarbij ze slechts een dikkere jas nodig had om voor haar gevoel warm te blijven.
Hyperactief racete Ven door het witte poeder, er na een paar sprongen naar happend. Hij was echt aan het genieten van deze jaarlijkse gebeurtenis. En zijn vreugde werkte ook wat in op zijn baasje. Met een glimlach keek ze toe naar hoe hij als een jong kalf over het witte heen sprong. Even wende ze haar blik af, achter zich, waar het schoolgebouw stond, wat steeds kleiner leek te worden door de afstand die tussen hen groter werd. Daar bij het schoolgebouw zag ze ook andere studenten. Sommige liepen met elkaar wat door de sneeuw, anderen hielden sneeuwbalgevechten, weer andere waren bezig met het maken van een sneeuwpop, enzovoort. Het was vlakbij het schoolgebouw natuurlijk een stuk drukker. Stel je toch eens voor dat je de bel niet zou horen en daardoor te laat zou kunnen komen. Maar dat was een angst die bij Ellia zo goed als onbekend was. Zij liet zich niet leiden door angst. Zij ging gewoon ongestoord verder, alsof er niks aan de hand was.
Plots werd er een doffe, maar duidelijk hoorbare plof hoorbaar, wat Ellia haar hoofd liet terugdraaien naar voren. Daar viel haar oog weer op Ven, stilzittend. Pas toen ze even wat beter keek kon ze zien dat Ven zich bovenop iemand gestort had. Waarschijnlijk puur uit speelsheid, in de hoop dat hij een speelkameraadje gevonden had om mee in de sneeuw te kunnen spelen. Maar tijdens de sprong naar de persoon toe had hij teveel kracht in zijn poten gezet, wat voor de valpartij van de persoon gezorgd had. ‘Godsamme, Ven,’ zuchtte ze geërgerd. Dat beest kon ze ook nooit voor langer dan tien seconden uit het oog verliezen. Maar dat was waarschijnlijk wel één van de hoofdredenen dat ze hem zo geweldig vond. Dat herkende ze vaak wel in zichzelf.
In plaats van om hulp aan te bieden, of aan de “aangevallen” persoon te vragen of alles wel goed ging, richtte ze zich volledig op de wolfshond. ‘Af!’ commandeerde ze hem, waarna hij met een hangende kop, hangende oren, en zijn staart tussen zijn poten van de persoon af kwam en voor Ellia haar voeten ging zitten. Met een smekende blik om vergeving in zijn jonge oogjes staarde hij haar aan, hopend dat zijn zielige blik voor de verandering wel een keer zou helpen. Maar zijn poging was te vergeefs, en werd hard door Ellia afgewezen, zoals je eigenlijk wel van haar kon verwachten. Met een afkeurende blik schudde ze haar hoofd, waarna ze hem een corrigerende tik op zijn neus gaf. Toen de tik aan hem werd uitgedeeld kneep hij zijn ogen stijf dicht toen hij het impact op zijn neus voelde. Daarna trok hij snel zijn kop terug, voor het geval dat Ellia nog een tik uit wilde delen. Maar één tik was voor Ellia wel weer genoeg. ‘Goed zo, ga nou maar,’ zei Ellia, waarna ze hem weer een goedkeurend knikje gaf. Alsof hij het hele gebeuren vergeten was lichtte zijn ogen weer op, kwam er weer een trotse krul in zijn staart en rende hij weer door de sneeuw heen.

Yeah, weer even inkomen hoor.
But feel free~

Nah, vooruit dan maar weer, omdat je het zo vriendelijk vraagt. -gayhand- And wow, Alan lijkt best wel op Ell als ik het zo lees.

De aanblik van haar huisdier die zo door het dolle kon zijn om een beetje sneeuwval was voor zelfs Ellia, de persoon die toch altijd wel gezien werd als een echte ijskoningin, iets wat als ontroerend opgevat kon worden. Hoewel het een geheim was voor de buitenwereld, had Ellia altijd al ergens een zwak gehad voor beesten. Afgezien van vele mensen, konden dieren wel de werkelijke aard van iemand ontrafelen, rekende ze tijdens belangrijke situaties op hun instincten, en wisten ze over het algemeen juist te handelen. Ze was dan ook zonder twijfel van mening dat dieren veel superieurder waren dan de mensheid. Ellia had zich zo opgesloten in haar eigen gedachten, dat alles wat de jongen achter haar deed onopgemerkt aan haar voorbij ging. Het gemopper over zijn huisdier, de bewegingen die het huisdier maakte onder zijn kleding, waar hij zich aan ergerde, het gerommel om het diertje verborgen te kunnen houden, ze ving er niks van op. Alsof ze in een soort van waas zat, afgesloten van de buitenwereld, wat ze eigenlijk wel vaker was.
Pas toen ze de woorden van de jongen die naar haar gericht werden achter zich opving werd Ellia teruggetrokken uit haar eigen gedachten terwijl ze het gehuppel van Ven aanstaarde. De glinstering in haar ogen, samen met de glimlach op haar lippen leken weg ge smelten van haar gezicht toen ze zich voor een kwartslag naar de jongen toe draaide. Even staarde ze hem bars aan, alsof ze de vraag niet had gehoord. Pas nadat ze de jongen enkele seconden met haar van naturen koude blik had aangestaard rolde het antwoord ‘Ven’, kortaf van haar lippen. Het was precies op dat moment dat Ven in een rustig drafje langs haar heen ging, richting de jongen met de sneeuwwitte haren. De uitnodiging van de jongen met de blauwe ogen en het witte haar, die op een vriendelijke, open manier zijn hand naar het dier uitstak, werd maar al te graag aangenomen natuurlijk. Ven hield immers van aandacht, zeker van de juiste mensen. Uit nieuwsgierigheid begon hij aan de jongen zijn hand te snuffelen, maar het werd al snel duidelijk dat hij zich ergerde aan de handschoen die hij droeg. De witte handschoen die bescherming bood tegen de kou, vuil en verwondingen, verhinderde op die manier ook de lichaamsgeur van de jongen, wat Ven totaal niet aanstond. Vol ergernis, maar ook onbegrip, keken de goudgele ogen van de wolfshond naar de aangeklede hand. Alsof het iets uit zou kunnen halen streek Ven met zijn neus langs de hand van de jongen, in de hoop om op die manier de handschoen van zijn hand te kunnen ontdoen. Maar zoals wel te verwachten viel, zonder resultaat.
Aandachtig bekeek Ellia, nadat ze de jongen zelf eerst goed in zich opgenomen had, de manier waarop Ven de jongen benaderde. Haar eigen gevoel over mensen was altijd prima geweest, ze wist altijd maar al te goed wie ze wel, en wie ze absoluut niet kon vertrouwen. Maar het kon nooit kwaad als haar “sidekick” haar daar nog eens wat extra zekerheid over gaf. En zoals Ellia al redelijk snel verwacht had, reageerde Ven totaal niet vijandig op de jongen. Aan zijn manier van doen kon Ellia duidelijk opmerken dat de jonge wolfshond alleen maar nieuwsgierig was naar hem, wat totaal geen slecht teken was. Niet dat dat Ellia met verbazing had geraakt, totaal niet. Ze had pas verbaasd geweest als Ven negatief op de jongen gereageerd had. Natuurlijk, de witharige jongen had enkele, aparte kenmerken, waarbij vooral die tatoeage op zijn gezicht naar voren sprong. En Ellia als tatoeage liefhebber kon daar natuurlijk niet lang stil over blijven. ‘Mooie tattoo, kiddo,’ zei ze grijnzend, terwijl ze naar haar gezicht wees, om de plek aan te duiden. Ellia kon soms misschien een bitter koude sarcast zijn, vooral als het ging om complimentjes maken, maar hierover was ze eerlijk, en oprecht. Het misstond hem zeker niet, en hij mocht best weten dat ze dat vond. Ze moest eerlijk toegeven, de aanblik ervan was eventjes wennen, maar nu kon ze er niet meer zo gek naar kijken. Ellia had immers tijdens haar reistochten zat gekkere figuren rond zien lopen. Waar zij vandaan kwam waren er ook types die zich kaal geschoren hadden, om hun hele hoofd te kunnen laten tatoeëren, en zelfs aan die aanblik was ze gewend geraakt! Daarbij leek haar eigen tatoeage echt een miezerig ding, hoewel hij door veel mensen van deze school juist weer als extreem opgevat werd.
Via de tatoeage op zijn gezicht gleed haar blik weer terug naar Ven, die met een blije, trotse krul in zijn staart zich nog altijd aan het ergeren was aan die verdomde handschoen. Zacht uit ergernis en lichtelijke razernij begon hij wat te grommen en kreunen, wat later ook weer uitliep op zacht, bescheiden geblaf. Een glimlach sierde de lippen van Ellia wederom. ‘He, hij mag je,’ grinnikte ze naar de jongen.