Aillis .
 PROFILEPosts : 281 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Light // WoodKlas: 4th classPartner: x
 |  Onderwerp: Nikolai Marietta Makarov DiMontecch  wo feb 22 2012, 23:11 | |
|
Normal Stuff
Name : Nikolai Marietta Makarov DiMontecch
Date of Birth : 17-07-1996
Age : 16
Magic : Light
Planet : Nova
Parents : Baron Silvanus & Baronessa Catarina
Biological Parents : Marietta & Maks Makarov
Sisters : Lucinda Maks Makarov
Brothers : -
Crush : I wouldn't dare to love you, scared to break my own heart for breaking yours
Partner : -
Hair : Light
Body : In de zon snel bruin, anders normaal licht
Weight : 52 kg
Length : 1,73 m
Clothes : Wit hemd met donkere broek
Juwellery : none
Eyes : Blue
Scarfs : none
Character
Nikolai heeft een ingewikkelt character. Over het algemeen zal hij aardig en vrolijk zijn, zoals ongeveer iedere Novaan. Maar onder dat oppervlakte bruist er iets ; Natuurlijk heeft zijn verleden sporen achtergelaten, waardoor hij soms om onveklaarbare redenen woedeaanvallen krijgt. Dan is hij niet te doen, en maakt hij alles kapot binnen zijn bereik met zijn woorden. Niets is nog veilig, en hij zal niet stoppen tot hij een klap in zijn gezicht krijgt. Die woeddeaanvallen komen maar soms, als hij slaap tekort heeft, of als hij zich niet goed voelt. Ook kan hij het niet hebben als iemand iets zegt over zijn familie, in de negatieve zin. Nikolai gaat ook zijn verleden meestal verboren houden, enkel op een heel open moment zal hij er iets over loslaten. En hoewel hij trots is op zijn kleine 'zus', praat hij er niet graag over, omdat hij dan moet bekennen hoe weinig hij eigenlijk weet. Nikolai toont gemakkelijk zijn gevoelens, omdat het hem nooit is verteld dat hij die zou moeten achterhouden. En het voelt voor hem ook aan als een soort liegen tegen iedereen. En hij liegt nooit. Hij hoopt op SSA een nieuwe start te maken, zoals zo velen. Hij mist zijn vriendin Ciara heel erg, omdat zij als enige hem helemaal begreep. Hij houdt niet van slecht weer, en ligt het liefst in de zon te baden, vandaar ook zijn bruin kleurtje soms. Hij is dol op sinaasappels, omdat hij ze elke avond voor het slapengaan kreeg. Ook zingt hij als hij verdrietig is een liedje voor zichzelf, totdat hij zich weer goed voelt. Dit zijn dingen uit de tijd van Marietta die nog zijn blijven hangen, en die hij niet makkelijk vergat, en nu steeds meer boven kwamen. Naar mate hij ouder word, zal hij er meer overheen komen, en het minder erg vinden. Tenslotte is hij goed terecht gekomen. Hij is soms veel te streng voor zichzelf, en is niet gauw tevreden. Hij is vrij sociaal, maar houdt zich altijd een beetje afzijdig. Hij zal niet snel iets als een 'beste vriend' meer ontwikkelen.
History
Nikolai werd niet gelukkig geboren. Het is een feit, je kan er echt niet omheen gaan. Zijn vader was een soldaat bij het leger, moest vaak weg, en hoewel hij en zijn moeder van mekaar hielden, was het leven geen sprookje. Zijn vader werd weer eens weggestuurd op een missie, vlak voor zijn geboorte, en ze stortte in. Ze kon het niet meer aan, ze kon nauwelijks zichzelf onderhouden, laat staan een pasgeboren kind. Dus deed ze het eerste wat in haar opkwam, werk zoeken. Werk voor een zwangere vrouw is echter niet zo makkelijk te vinden, en ze kon ook geen gebruik maken van haar 'charmes' aangezien ze te zwak en uitgeput was. Uiteindelijk had een oude vrouw medelijden met haar, aangezien er al zoveel arme mensen waren die stierven rond hun heen, en ze kon het niet uitstaan dat ze een ongeboren kind alleen moest opvoeden, dat ze haar werk gaf in haar groep. Het was een simpele groep, van vrouwen die alleen waren, of die dingen hadden meegemaakt dat ze hun leven beu waren geworden. De hoofdmeesteres gaf hun werk, van schoonmaken tot kleren wassen. Zijn moeder, Marietta genaamd, vond haar weg al snel terug in de kleine gemeenschap en maakte zelfs wat nieuwe vrienden. Alles leek beter te gaan, tot het moment aanbrak. De bevalling. Ze voelde dat er iets mis was, al sinds het begin. En ja, hij lag niet goed. Eerst bleef iedereen in paniek staan, alsof ze helemaal verstijfd waren, niets meer konden doen als staren. En toen brak iedereen los, Marietta kon zich niet meer concentreren op een stem, iedereen schreeuwde maar. Slechts een iemand bleef kalm, de hoofdmeesteres. Zij pakte haar op en droeg haar naar een tafel. De anderen kwam aanlopen met handdoeken en warm water, en proberen het voorhoofd te stelpen, dat ondertussen al bedekt was met een laagje zweet. Na een paar kreunen kwamen de ijselijke kreten die bijna iedereen de kamer uitjoegen. Nog nooit hadden ze zoiets gezien. Blijkbaar lag de jongen in de verkeerde positie, niet enkel met het hoofd de verkeerde kant op, maar ook nog in de verkeerde richtig, hij kwam er bij zijn zijkant uit. Snel probeerden ze het nog goed te krijgen, maar het leek te laat te zijn. Haar beste vriendin, die haar als eerste had geholpen bij het zware werk dat ze moest verrichten gaf echter niet op. Ze probeerde volgens de anderen een lijk te redden, werd bijna weggetrokken aangezien ze de dode 'onteerde'. En toen gaf Marietta een schreeuw en een laatste druk. Het was gedaan, de baby was eruit. Hij schreeuwde niet, hij snikte alleen maar een beetje in zichzelf. Rustig beveelde ze iedereen weg te gaan, behalve haar vriendin en de hoofdmeesteres, aangezien zij de enigsten waren die haar hadden geholpen. Het was misschien wat grof, maar zij waren de enigen aan wie ze haar zoon, haar zoon! En haar eigen leven te danken had. Marietta nam haar zoon in haar armen en wiegde hem zachtjes heen en weer. Zijn lichte huid, zijn donkere ogen, zijn blonde plukken, het was het mooiste wezentje dat ze ooit had gezien, en het lag in haar armen. Net zoals elke moeder kwam er een factor vrij, die haar onmiddelijk ongelofelijk veel van haar zoon liet houden. Zijn vage glimlach bevestigde het feit dat hij volbloed Novaan was. Licht magie, het zat in zijn bloed, al generaties lang, zou er niet meer uit te krijgen zijn. Marietta had tot nu toe nog niet nagedacht over een naam, ze was het niet gewoon. Namen, dat was tot nu toe in haar visie altijd iets voor de adel geweest, ze had niet eens geweten dat ze een achternaam had tot een paar weken geleden. Maar hoe zou haar zoon heten? Uiteindelijk noemde ze hem naar de tweede naam van zijn vader, Nikolai. De achternaam was een ander probleem. Ze wist niet meer hoe zijn vader heette daarvan, had het nooit gevraagt. Het stak haar zo weinig te weten, enkel omdat ze hard moest werken om te overleven, ofwel arm genoemd werd. Dat was in haar ogen geen excuus voor alle zaken, enkel een obstakel. Ze besloot dan maar na te vragen bij het stadshuis, waar ze de melding kreeg dat haar man 'Maks Nikolai Makarov' noemde. Ze gaf haar zoon gelijk op met zijn naam, die hij vanaf dan zou dragen met trots en eer, en die niemand meer af kon pakken. Nikolai Marietta Makarov.
De eerste maanden waren niet makkelijk. Niet voor Marietta, en niet voor de kleine vrolijke Nikolai. Zijn moeder was of weg, of hij moest mee in de wasserette gaan spelen. Vrienden kende hij dus niet, de enige andere mensen die hij zag waren die op straat, of de wasdames. Zijn moeder deed nu alleen nog maar waswerk, kon het andere wel aan, maar ze mocht het uberhaupt niet meer. Ze waren bang dat er iets ging gebeuren met haar dan. Angst die er nog in zat vanaf zijn geboorte. Ze vond het in het begin niet leuk, kon er niet tegen dat ze haar zwakker aannamen dat ze was, maar na een tijd zag ze in dat het enkel om bezorgdheid ging, en legde ze zich erbij neer. Wat ze echter nooit liet merken, aan niemand niet, was dat ze haar man miste. Hij was nog steeds niet terug, en af en toe ontving ze een bericht van het regiment, de enige hoop dat hij nog in leven was. Maar nooit van hem zelfs. Ze liet soms brieven sturen, die altijd retour zender terug kwamen, wat haar ongerustheid dan weer opwerkte. Ze begon steeds meer in zichzelf te zakken, vond soms zichzelf terug op plaatsen waar ze zich niet meer kon herinneren dat ze er geweest was. Het ging niet goed met Marietta, en de verzorging die Nikolai vroeg hielp daar niet erg veel aan bij. Ook op het werk ging het niet goed, blijkbaar had de oude vrouw problemen met een man die haar uit het huis wou zetten. Ze hadden minder tijd voor werk, en aangezien ze bijna niets meer kon, of mocht doen, kreeg ze ook minder werk. Toen de vrouw daadwerkelijk uit haar huis gezet was, had Marietta er genoeg van. Ze moest hier weg, voor het eerst wou ze weg uit haar geboortestad. Hij was haar ontvreemd geworden, ze waren te veel uit mekaar gegroeid. Wanhopig probeerde ze een ticket te boeken naar Gren, maar ze wouden het kind niet mee laten reizen. Het was een risico zeiden ze, maar ze moest er weg. Toen nam ze het besluit waar ze haar verdere leven lang spijt zou van hebben. Ze vroeg aan haar beste vriendin, om Nikolai in goede handen te laten vallen. Eerst weigerde de vriendin, bang dat Marietta zich niet goed voelde, aangezien het anders nooit zou doen, maar na lang aandringen nam ze het slapende kind aan. Marietta verdween met de schaduw van de nacht, nam nog een nachtvlucht van de shuttles, en zag Nova langzaam achter zich verdwijnen. Op het laatste drukte ze zich tegen het raam aan, terwijl de tranen geluidloos over haar wangen stroomden.
Ciara, de beste vriendin van Marietta, had geen idee wat ze met het kind aanmoet. Het huilde niet, lag er vredig te slapen, zonder enig besef van wat er juist was gebeurd. Later zou hij nog vaak terugdenken aan dit moment, toen hij nog niets wist, de stilte voor de pijn. Ciara wist niet bij wie ze het kind kon achterlaten, want ze was er ook al behoorlijk op gesteld geraakt, maar zelf opvoeden kon ook niet. Het moest iemand zijn die ze kende, waarop ze kon vertrouwen. De volgende dag haalde ze haar besluit en stopte ze Nikolai in voor een wandeling. Ze gingen op weg naar de barones. Ze wist uit vertrouwelijke bronnen dat zij een kind wouden, maar dat ze die nooit hadden kunnen krijgen. Bovendoen kon ze dan gelijk solliciteren voor een job dicht bij de buurt van Nikolai, zodat ze altijd wel een oogje op hem kon houden, voor het geval dat Marietta ooit nog eens zou terugkeren. De jongen zei niets op de hele weg, maar hield enkel haar hand vast terwijl hij rustig heen en weer wiegde in het ritme van haar armen. De barones haar aandacht was onmiddelijk getrokken, en ze schreed langzaam dichterbij om het schattige jongentje van dichterbij te bekijken. Vlug legde Ciara zijn situatie uit, en het gevoelige en nog ongedeerde moederhart van de barones brak in stukken toen hij 'ama' gaspelde en zijn armen uitstak naar haar. Op het perfecte moment. Ze nam hem over, en sindsdien zou hij Nikolai Marietta Makarov DiMontech noemen, naar de barones haar vader. Ciara kreeg een vaste job in het kasteel, als hoogstaand dienstmeisje, dat ook altijd werd geroepen als er iets was met de kleine jongen. Iedereen in het kasteel mocht hem onmiddelijk, en niemand durfde hem een strobreed in de weg te leggen. It was a new start in his life.
Toen hij een 7, 8 jaar oud was, gebeurde er wel iets wat een nieuwe impact op zijn leven zou hebben. Het was geen geheim dat de barones en baron geen biologische ouders waren, maar ze zorgden zo voor hem, dus hij dacht er eigenlijk nooit over na. Het was gewoon zo. En iedereen die het anders zei, of hem ermee pestte kreeg een negeeractie terug. Hij vocht nooit, had geleerd dat dat een van de dingen was die nooit een verschil uitmaakte. Op een nacht klopte er een redelijk normaal uitziende vrouw aan, maar haar ogen waren onrustig. Alsof ze nog nooit hadden stilgelegen, even om haar heen gekeken. De wachters deden open, bang om haar te weigeren. Ze zag er zelfs rijker uit dan op het eerste zicht had gebleken, maar de ogen deden alles af. Ze werd ontvangen bij de barones, die juist met Ciara aan het spreken was over de resultaten van Nikolai, onberispelijk natuurlijk, toen Ciara de vreemde zag, en geschrokken de vaas met bloemen liet vallen die ze vast had. Ze herkende haar, hoe kon ze haar nu niet herkennen. Haar blik zei de barones genoeg, maar ze ging er niet dieper op in,hoopte dat het allemaal toeval was. Maar het bleek niet zo. Marietta was teruggekeerd, aangezien ze nu rijk was, en voor haar zoon wou zorgen. Ze wou hem terug, wou terug de positie verkrijgen die ze zoveel jaar verlaten had. Het was onmogelijk, maar ze was wanhopig en greep op elke kans die ze wou. Smekend, dreigend, zielig, kwaad. Maar het hielp niet, de barones had alle standpunten om het tegen te spreken. Hij was gelukkig nu, iets waar zij niet voor had gezorgt, wees ze haar ook nog terecht. Maar de baronessa was ook niet harteloos voor de arme ingezonken Marietta. Ze mocht nog een laatste keer komen, als ze elke keer opnieuw zou komen, zou dat het verdriet alleen nog maar verergeren, maar op deze manier, kwam het allemaal goed. Marietta liep verslagen naar de kinderkamer, waar Ciara haar opwachtte. Ze vertelde alles wat er gebeurd was sinds ze uit de shuttle was gestapt.
Marietta was naar Gren gegaan, waar ze een nieuw leven op wou bouwen. Dat lukte haar enigsinds. Ze was bij de verpleging gaan werken, van een soldatenkazerne, om de bevoorading te voorzien en alles in goede banen te leiden. Ze had promotie gemaakt, was een belangrijke sector nu geworden. Ondertussen informeerde ze ook naar haar man, waarvan ze nog niets hadden vernomen. Maar nu was het anders, Marietta maakte deel uit van het soldatenleven, kon dagelijks levens redden. Haar wens werd eindelijk verhoord, en het regime van haar man opgespoord. Hij werd teruggebracht na zoveel jaar legerdienst, en eindelijk zag ze hem terug. Hij had veel geld verdient door zijn soldatenjob goed uit te voeren, en nu zij ook iets uitmaakte, waren ze samen perfect gelukkig. Alleen duurde dat niet lang. Hij herinnerde zich nog na al die tijd hun kind, wou weten hoe het noemde, wist niets over de brieven waarin ze alles had proberen uit te leggen. Halverwege haar uitleg moesten ze haar verwijderen uit de ruimte omdat ze begon door te slaan en op alles begon te slaan. Maks was totaal verstijft en kon geen reactie geven. Dit had hij niet verwacht, maar hij was niet kwaad. Hij wist dat het deels zijn fout was, dat hij nooit zo lang niets had mogen doen, hij had zich nooit op die missie mogen inschrijven, maar hij kon toch ook niet weten dat de vervanging zo lang zou duren? Het was allemaal een misverstand, in deze zin nu verwoestend voor verschillende levens. Ze was na een klein en gezellig huis gekocht te hebben terug naar Nova vertrokken, waar ze van nog oude contacten haar vriendin had kunnen opsporen, met de hoop haar zoon terug te krijgen.
Nikolai keek op van zijn boek, het was een prachtig boek met geschilderde platen ertussen, toen er een vreemde vrouw binnenkwam. Ze bleef even staan, deed een stap naar voren, strekte haar armen uit, deed nog een stap, en vloog hem toen om de keel. Verbaast bleef hij staan, niet wetend wat hij moest verwachten, terugknuffelen? Of was het een stikpoging? Als ze hem niet snel zou loslaten, zou het inderdaad op het laatste eindigen. Uiteindelijk liet ze hem los, veel te laat als ze het hem vroeg, met een emotionele blik in haar ogen. Hij vroeg zich af of hij moest zeggen dat hij haar niet kende, of dat ze dat te erg zou vinden. Maar het was niet iemand van het kasteel, anders had hij dat allang gezien, en ze was er bovendien veel te rijk gekleed voor. De enigsten die zo waren gekleed, waren de baronessa en baron, en dan alleen op feesten. Hij mocht dan altijd wat kiezen, wat hij moest doen, maar het was altijd wel in wit overhemd en donkere broek. En zijn haar opzij, iets wat hij ook niet kon uitstaan. Als iemand aan zijn haar zat, het viel altijd in een natuurlijk scheiding, ze moesten er niet verder aankomen, dan werd het ongemakkelijk. Veel te ongemakkelijk. Ze deed een stap achteruit, nam zijn gezicht in zijn handen, en zei het toen eindelijk. 'Je herkent me niet meer.' Het waren maar een paar simpele woordjes, maar het was de waarheid, dus hij knikte maar. Het leek haar te treffen, maar hij wist het echt niet meer! Er was wel iets vaags, maar dat negeerde hij, eerst maar eens luisteren naar wat zij zei, voor hij zelf begon met dingen uit te vinden. 'Ik ben je.. moeder. ' Nikolai kon het niet geloven wat ze zei, en bleef in shock zitten. Uiteindelijk kon Marietta hem met behulp van Ciara overtuigen dat het waar was. Toen rende hij weg. Het kasteel uit, weg van iedereen. Wie was hij nu? Tot nu toe had het niet uitgemaakt dat de DiMontecch' zijn echte familie waren. Tot nu. Hij bleef drie dagen zitten onder de brug, tot de stadswachten hem vonden, en hem in dezelfde houding terug naar huis droegen. Daar wachtte de baronessa, vreselijk bezorgt. Marietta was vertrokken, ze wist dat hij haar de komende tijd niet meer wou zien, dat de shock te pijnlijk zou zijn voor hem. Nog steeds. Hij probeerde zijn draad weer op te pakken, maar het lukte het niet meer zoals vroeger. Het bleef anders, zeker nu hij ook kerstkaarten kreeg van Marietta & Maks. Het bleef hem eraan herinneren. Voor altijd had hij nu een eerste wonde in zijn ongeschondenheid opgelopen.
Nikolai groeide verder op, en buiten deze dingen liep zijn leven rustig. Hij was nu niet bepaald het persoontje dat het populairste was, maar hij had zijn eigen vrienden, die wel redelijk naar hem op keken om zijn standvastigheid en zijn gedrag. Hij had nooit problemen, en als hij ze al had, loste hij ze rustig en bekwaam op. Tot hij weer een brief kreeg van Marietta. Aangezien het zien van hem, en van haar hun beiden pijn zou doen, hadden ze het op een wisselvallige brievenconversatie gehouden, om hun leven wat te beschrijven. Het was de beste oplossing tot nu toe geweest, aangezien hij zo zijn zorgen kwijt kon, zonder echt veel pijn te hebben in zichzelf. De bode was gearriveerd en gaf hem een brief, die dit keer minder lang was als de rest. Hij bestond eigenlijk maar uit een klein velletje. 'Lieve Nikolai, ik moet je het heugelijke nieuws als eerste vertellen. Ik ben zwanger, opnieuw. Ik denk een meisje dit kee..' Verder hoefde ze niet te gaan, want hij verscheurde de brief. Hij wist dat hij zelf had gekozen nooit meer terug te gaan, maar hij kon het niet laten. Het was niet eerlijk, enkel door haar, was haar hele leven verpest. Toen hij gekalmeerd was, schreef hij een lange brief terug, die later herlezen waarschijnlijk zijn kaken rood had gekleurd, over dat hij het contact eigenlijk beu was, en dat hij haar nooit meer wou zien of iets van haar horen, en dat hij ze veel verder geluk in het leven wenste. Hij hoorde niets meer, en dacht dat het achter de rug was, maar hij kreeg last van woedeaanvallen. Voor iets kleins kon hij nu uit zijn slof schieten, het oplossen met vechten. Hij begon bij de populaire mensen te horen, werd ook hun leider na een tijd. Zijn hele persoonlijkheid draaide zich om, hij zette zich af tegen iedereen, wou niets meer horen, kon het niet meer schelen. Niemand begreep waarom die verandering zo plots was gegaan, wat er was gebeurd dat hij zo veranderd was. Het klopte niet met hun logica. Alleen Ciara zocht het bij Marietta, en ze ging naar Gren om met haar te praten. Toen ze het hoorde van de Lucinda, het meisje, kwam ze terug en ging ze met hem praten. Hij gaf het toe, alles wat hem dwars zat, en het gevoel bezorgte hem een rustig gemoed. Het was beter om te praten, en dat merkte hij nu ook nog. Ciara was nu altijd bij hem, als een waakhond aan zijn zijde, hij werd rustiger, met af en toe nog een uitbarsting. Van Ciara hoorde hij af en toe iets van Lucinda, en hoe ze opgroeide. Hij werrd nieuwsgieriger naar zijn zus, en wou alles weten over haar. Ciara zocht daarom weer na een paar jaar contact met haar, en kreeg meteen enthousiast antwoord terug. Ze zei dit voorzichtig aan Nikolai, bang dat hij weer in zijn vroegere toestand zou vallen, maar hij nam het rustig op. Hij wou zelf contact zoeken, en schreef een lange brief naar Marietta over Lucinda. Ze nam een tijd om terug te schrijven, wat hem even liet denken dat ze geen contact meer wou. Tot ze terug schreef. Ze was gelukkig, Lucinda was een prachtige baby, en ze voegde een verheelde foto toe van het kleine meisje. Ze leek bijna als twee druppels water op hem, wat het haar en het gezicht betrefde, maar de ogen waren licht. Ze waren als het licht van de planeet Nova zelf. Dit scheurde hem doormidden, en niet voor het eerst twijfelde hij of het blijven wel een goede keus was geweest, of hij niet iets mis gedaan had. Dit was een tijd waarin hij Ciara erg nodig had, tot hun vriendschap uitgroeide tot beste vrienden. Ze was ouder, maar niet zo erg, zo was erg jong geweest toen ze Marietta had leren kennen, 17 ongeveer. Bij de post zat een folder van een magie school, een internaat, maar toen men het voorstelde, weigerde hij. Uiteindelijk werd hij naar een jongenscollege gestuurd. Ze beöefenden alleen maar lichtmagie, hoewel er ook mensen van andere planeten bij zaten. Hier kon hij niet gaan, niemand was er vriendelijk, en hij had vriendelijkheid nodig, hij was een volbloed Novaan, en hij werd al beter behandeld omdat zijn 'ouders' rijk waren. Zijn blik ging terug naar de folder van een school waar iedereen welkom was. Hij pakte zijn koffers in, en vertrok er naartoe. Ondertussen onderhoudt hij een schrijfcontact met Lucinda via Marietta, Ciara, en zijn ouders. Maar iedereen is blij dat hij eindelijk voor zichzelf opkwam, dat hij het zelf koos. En dat hij nu zijn weg vind.. op StarShine Academy.
Facts
° Er is maar een reden waarom hij nooit liegt, hij kan het namelijk niet
° Hij heeft nog nooit een vriendin gehad, en heeft problemen met inzien wie hem echt leuk vind en wie niet
° Op het kasteel had hij een labrador, maar die nam hij niet mee.
° Hij houdt van zonnebaden
° Hij heeft een zwak voor prachtige versierde maskers, en spaart deze stiekem
° Hij heeft altijd een zonnebril bij, en soms ook op
Faceclaim
"Heiwajima Shizuo" van "Durarara!"
|
|
|
