Saito is geen uitzonderlijk lange jongen maar klein is hij ook niet. Zelf vind hij zijn lengte perfect. Zijn haar is al even zwart als de raaf die hij meest van de tijd op zijn schouder mee draagt. Zijn haar is half lang en valt tot op zijn kaken en hangt vaak ook warrig voor zijn ogen. Veel doet hij er niet aan omdat hij vind dat het zit zoals het zit. Twee bloedrode ogen die meest van de tijd met een ‘vriendelijke’ blik rondloeren. Hij is absoluut niet grof gebouwd, had zeker wel wat steviger mogen zijn maar is tegelijk ook niet mager. Zijn taille is smal terwijl zijn schouders tamelijk breed zijn. Bijzonder gespierd is hij niet, heeft geen afgetraind lichaam maar er is ook nergens een grammetje vet te vinden. Verder is er niet iets bijzonders op hem aan te merken.

Volgens mij was ieder levensverhaal dat verteld werd nooit volledig rooskleurig. Dat hield dan niet in dat het dan een leven was van pijn, verdriet en duisternis. Nee. Integendeel zelfs. Misschien was het wel een fantastisch leven dat je leidde. Net zoals dat van hem. Saito. Hoe de eerste drie jaar van zijn er leven uit hadden gezien. Ja daar had hij toch totaal geen weet meer van. Hoe kon hij nou weten dat hij ongewenst was. Afgedankt was als oud vuil. Hoe hij als baby luid krijsend in een oude tas gesmeten was om daarna letterlijk tussen het oud vuil gezet te worden. Omringd door dozen, vuilniszakken en ratten. Veel ratten. Niet eens de moeite nemend hem in een mandje te stoppen en voor iemands deur neer te zetten. Niet eens de moeite nemend om hem een naam te geven. Trof het geluk dat hij per toeval gedumpt was op een plaats waar net het oudere echtpaar langs liep dat al jaren met een kinderwens rond liep maar dat geluk nooit hadden kunnen beproeven. Twee mensen, dolgelukkig met het feit dat ze toch nog een kind dat ze als het hunne op konden voeden. In de eerste tweeënhalf jaar groeide hij op als ieder normaal kind. Was vrolijk, lief en altijd ontzettend braaf. Maar zijn ouders verwenden hem. Gaven hun enigste zoon alles wat zijn hartje maar begeerde. En dat was veel. Heel veel. Op school net zo. Luisteren naar de juf, ho maar. Wanneer iedereen netjes in de kring zat om te eten en te drinken liep hij gewoon weg om in de speelhoek met de blokken te gaan zitten spelen. En waagde het eens om hem daar weg te halen. Dan begon hij om zich heen te slaan en werd hij woest. Gebruikte de magie waarvan hij geen weet had dat hij die bezat. Deed de lichten flikkeren en leek de duisternis aan te trekken. Kinderen waren gillend door de klas begonnen te rennen en toen ouders daar over hoorden moest hij naar een andere school overgeplaatst worden. Dit werd zo langzaam maar zeker een vaste routine. Hij gedroeg zich altijd braaf. Leek op het eerste gezicht een braaf jongetje dat zich netjes aan de regels hield tot hij iets zag wat hij moest hebben of moest doen. Dan luisterde hij niet meer en deed wat hij wilde. Diegene die hem dan tegen probeerde te houden zou hij zo veel mogelijk pijn proberen te doen zodat die hem met rust zou laten. Bleef maar zo door gaan. Zelfs tegenover zijn ouders gedroeg hij zich niet veel anders. Misschien was het thuis wel nog erger. Maar daar wisten ze tenminste een beetje hoe ze er mee om moesten gaan. Op school werd hij dan al snel geschorst waardoor zijn ouders geneigd waren een andere oplossing te zoeken. Hij krapte klasgenootjes. Schopte ze. Sloeg ze. Beet ze zelfs soms. Vandaar dat hij nooit echt een zeer lange periode op één school gezeten had. Niet dat hij dat erg vond. Integendeel. Zo leerde hij alleen maar nieuwe mensen kennen. Want vanaf zijn veertiende werd dat een van zijn nieuwe eigenaardigheden. Begon hij een obsessie voor anderen te vormen. Voor aantrekkelijke mensen. Zowel jongens als meisjes. Wilde ze als knuffel om ’s avonds mee te slapen. Of ze dat nou wilden of niet. Kwaad of goedschiks. Werd er hoe verder het vorderde steeds beter in. Was charmant. Vriendelijk. En wist dat hij er goed uit zag. Gebruikte dat dan ook goed. Zeer goed. Verleidde zowel meisjes als jongens. Of ze nou hetero waren of niet. Uiteindelijk kreeg hij wat hij wilde zo niet dan..
Nadat hij ook door overmatig magie gebruik van zijn laatste school getrapt was bleef er maar één optie over. Aangezien zijn ouders het nooit bevorderd hadden, hem aangespoord hadden zijn duistere magie te gebruiken zagen ze nog maar een oplossing. Hem naar de enigste school sturen waar ze misschien wel wat met hem konden. Waar hij kon leren hoe hij het in de hand kon houden en geen uitbarsting zou veroorzaken wanneer hij kwaad werd. Want hoe onschuldig het in het begin was met flikkerende lampen zo gevaarlijk was het nu geworden wanneer spullen ongecontroleerd door de lucht vlogen en bewust op mensen geprojecteerd werden. Vandaar de keuze voor Starshine Academy. Waar ze hem hopelijk wel onder de duim zouden kunnen houden. Wat in feite geen enkel probleem was. Zolang hij maar kreeg wat hij wilde. Dan had je er geen kind aan.