Tsukimiya had haar IPod stevig in haar handen geklemt. Ondertussen keek ze recht voorzich, en genoot van de wind in haar haren. terwijl die naar alle kanten opvlogen. Miya luisterde naar wat de wind zei. Zo hoorde ze altijd wat anderen zeggen, hun stemmen worden dan langzaam gedragen door de wind naar alle kanten, als je leert luisteren zul je daardoor heel snel verschillende geheimen horen die normaal geheim moesten blijven. Even grijnsde ze terwijl ze wist dat Dominic vlak naast haar liep. Ze zweeg er even tegen. keek naar de verschillende winkels dat ze tegen kwamen. Er waren er veel. Ze keek gewoon weg haar ogen helemaal uit. Bleef zelfs soms kort hangen bij verschillende winkels maar bleef Dominic toch volgen, er waren hier toch redelijk veel winkels waardoor ze niet wist welke winkel het was. Tsukimiya wist nu al dat ze hier vaker zou komen, maar dan met vrienden.
Ze wist dat ze dan direct naar de kroeg zou gaan. Het zou er gezellig worden. Ze trok een plukje haar weer uit haar ogen die de wind daar had gelegt. Even keek ze weer met een snelle blik naar Dominic, hij had echt niet hoeven meegaan, zonder hem was er nog een hele barst in haar Ipod geweest. Miya wou niet dat hij veel te veel moeite voor haar deed, was helemaal niet speciaal. En dat wou ze ook niet....Of wel? Nee dat wou ze niet sprak ze zichzelf toe. Ze dacht even na.
Keek toen naar de verschillende mensen die ze tegen kwamen en keek toen weer recht voor zich. Op zoek naar de winkel die ze nodig hadden. Momenteel zag ze nog niet echt ietts dat maar liet merken van wat ze zochten. Maar natuurlijk waren ze nog maar aan het begin van de straat. Dus keek ze ondertussen weer naar al de andere winkels. Haar ogen gleden naar alle kanten. Ze nam alles in zich op, vooral als ze terug zou komen. Voor voorbeeld als ze nu iets ziet dat haar aan staat. Dan zou ze kijken of ze genoeg geld bij zich had om hier dingen te kopen die haar wel aanstonden.
Toen ze iemand zag die zat te staren naar iets in een winkel kon Tsukimiya niet anders doen dan toch even grijnzen. Eigenlijk had ze het best wel aan gekund om hier alleen naar toe te stappen maar toch stond Dominic erop waardoor Miya niet anders kon dan toestemmen. Met moeite zorgde ze er ook voor dat ze er niks anders achter zocht. Even wreef ze met haar vrije hand door haar ogen en daarna door haar lange roze haren die nu veel te warrig lagen, maar ze deed er momenteel nu ook niet echt veel aan. Wat verderop zag ze langzamer hand een winkel dat nogal redelijk goed leek op de winkel die ze nodig had. En omdat ze nog redelijk blij was dat ze het waarschijnlijk voordat Dominic het had gezien het eerder had gevonden. "Daar is het" sprak ze opgelucht en wees naar de winkel. Zonder er nog bij stil te staan of na te denken nam ze de hand van Dominic vast en stapte wat sneller richting de winkel. Miya had nog niet direct gedacht aan de reactie van hem mee te sleuren. Straks zou ze er misschien wel sorry voor te zeggen maar nu is de winkel wat ze nodig had. Met een korte beweging duwde ze razend snel de deur open maar ze kon het gelukkig nog op tijd stoppen voordat de deur tegen de muur zou worden gesmeten. Met Dominic nog steeds vast stapte ze met een lief lachje richting de ballie.

Ze liepen rustig door het dorpje, langs de grote winkelstraat. Miya was zo te zien in gedachten verzonken en hij had geen zin om haar daaruit te halen. Het waaide behoorlijk hard, te hard naar zijn zin. Hij had geen hekel aan wind, zolang het maar in beperkte mate was. Hij streek zijn haar naar achteren en zette zijn capuchon op. Miya stopte af en toe even stil bij een etalage om naar binnen te staren. Zodra hij doorhad had ze weer achterbleef wachtte hij met een vrolijke lach tot ze hem weer inhaalde. Zelf besteedde hij nauwelijks aandacht aan de winkelruiten. Onbelangrijke koopwaar, spullen die je niet nodig had. Troep en rotzooi. En toch kwamen er mensen voor hun plezier. Kwamen als tijdverdrijf, als vermaak naar winkels kijken. Shoppen. Echt iets voor onwetende, naïeve en truttige meisjes. De mensenstroom voerde hen mee door de lange straat. De elektronicawinkel was ergens verderop, aan het einde van de straat. Hij keek opzij, zijn ogen zochten de roze haren van het meisje. Hij vertraagde zijn pas iets zodat ze weer naast hem kwam te lopen. Zag met een grijns hoe ze haar warrige kapsel probeerde te fatsoeneren. Hij wist dat de winkel hier ergens moest zitten en keek weer naar de gebouwen. Zijn blik scande de borden en flitste af en toe terug naar het meisje dat naast hem liep. Haar stem trok hem uit zijn concentratie en hij volgde haar wijzende vinger. Hij knikte en gewillig liet hij zich meeslepen naar de winkel. Haar warme hand had de zijne vastgepakt en hij vond het wel prima zo. Ze duwde ruw de deur open en snelde richting de balie. Hij grinnikte geamuseerd en stond vrolijk naast haar te wachten tot iemand hen kwam helpen. Hij zag een belletje staan en met een kalm gebaar liet hij het twee keer rinkelen. Een achterdeur schoot open en een pukkelige man kwam de ruimte in. Dominic knikte hem vriendelijk toe. ''Ja, goedendag.'' Hij lachte charmant toen de man hem groette met een kleine buiging en begon zijn verhaal toen de man achter de balie plaats had genomen. ''Deze onhandige jongedame heeft een kapotte Ipod. Het scherm is gebarsten en ik hoopte dat u daar wat aan kon doen.'' Toen hij over Miya sprak zond hij haar een plagerige lach toe. Hij sprak zo beleefd en aardig mogelijk tegen de suffe werknemer. Allemaal gericht om de man te vleien en te zorgen dat ze snel geholpen werden. Want anders kon het je zo gebeuren dat er een wachttijd van minstens een maand werd gemeld. En daar had hij geen zin. Dat zou zijn humeur niet positief beïnvloeden. Hij gaf een zacht kneepje in haar hand en keek haar lief aan. ''Geef je apparaatje aan deze man, lieverd, dan kan hij kijken of het scherm nog te redden is.'' zei hij half serieus, half plagerig. Dat zorgde ervoor dat het net niet te bevelend en neerbuigend klonk. Want nee, ze moest in de waan blijven dat hij haar respecteerde en graag mocht. Hij knipoogde vrolijk en wachtte met een lieve lach tot ze gehoorzaamde. De man achter de balie stak zijn knokkelige, lijkbleke hand uit naar Tsukimiya en grimaste ongeduldig. Het zag er nogal beangstigend uit, vooral omdat de man een litteken had vlak naast zijn mond. Die werd nu vreemd uitgerekt, al gaf de huid niet helemaal mee. ''Geef maar hier, juffertje.'' klonk zijn hese stem slijmerig. ''Dan zullen we eens zien wat ik kan doen.'' Dominic liet niets van afgrijzen merken en bleef warm lachen.

Miya wist niet precies hoe de verkoper eruit zou zien, meestal waren die deftig en vriendelijk en beleefd, maar ja in sommige winkels heb je dat juist het tegen overgestelde. Vreselijk was dat, wie zou er dan toch zo'n mensen aan nemen. Even zuchtte ze, terwijl ze even ongeintereseerd de winkel beter bekeek en haar ogen in het rond liet draaien. Ze lette niet echt op Dominic of wat hij deed, het enige wat nu haar aandacht had was de winkel zelf. Nou ja er was nu ook niet echt iets speciaals te zien. Zuchtte en keek op toen ze twee keer de bel hoorde gaan, dat Dominic dus had gedaan. Ze keek naar de man en kreeg al direct een ijskoude rilling over heel haar lichaam ''Ja, goedendag.'' hoorde ze Dominic zeggen, maar ze luisterde maar half. ''Deze onhandige jongedame heeft een kapotte Ipod. Het scherm is gebarsten en ik hoopte dat u daar wat aan kon doen.'' Ze keek naar Dominic en glimlachte half terug. Die verkoper gaf haar gewoon de koude rillingen en dat maakte haar nerveus waardoor ze op haar onderlip begon te bijten. Normaal zou ze de man geen blik hebben geschonken en zo snel mogenlijk en de winkel zijn gestapt maar natuurlijk zonder te laten beseffen dat ze nerveus was, die plezier gunde ze de man niet eens. Toen ze merkte dat Dominic nog iets zou zeggen keek ze hem zo rustig mogenlijk aan wat nog eigenlijk redelijk goed lukte ''Geef je apparaatje aan deze man, lieverd, dan kan hij kijken of het scherm nog te redden is." eigenlijk wou ze helemaal niet haar IPod geven aan deze man die haar rillingen gaf. Dit wou ze niet maar als ze ze wou dat haar schermpje gemaakt zou worden moet ze zich even koest houden en het afgeven.''Geef maar hier, juffertje.'' hoorde ze de enge man zeggen, toen ze even keek naar zijn hand voelde ze opnieuw een rilling opkomen, het was nu toch wel moeilijk om nu niet weg te stappen. En de stem van de man hielp nu ook weer niet ''Dan zullen we eens zien wat ik kan doen.'' sprak de man verder. Tsukimiya forceerde een glimlach op haar gezicht te plaats maar de hand die Dominic vast had begon samen te trekken en ze begon harder en harder te knijpen gewoon, ze mocht zich niet laten gaan. Ook haar andere hand was tot een vuist gebald en haar nagels in haar handen gekerft. Miya had juist iets horen kraken, maar ze had geen enkel idee of het nu van Dominic zijn hand was of die van haar. Maar dat kon haar helemaal niks schelen."Hier" Sprak ze liefjes maar nog steeds verder knijpend in de hand van Dominic en de andere hand verder kerfen. Ze legde het in de hand van de man maar zorgde ervoor dat ze hem helemaal niet aanraakte. Hier wou ze gewoon weg zo snel mogenlijk weg. Die man was gewoon niet normaal. Maar zolang ze haar IPod niet heeft zal ze zich moeten inhouden en geduldig wachten.

Dominic zag geamuseerd hoe Miya begon te stressen. het was misschien niet zo duidelijk, maar hij zag het aan haar gezichtsuitdrukking. Hoe ze zachtjes op haar lip beet. De man voor hen zou het hopelijk niet merken. Want in allerlei problemen en gezeur had hij geen zin. Hij hoopte voor Miya dat ze zich een beetje in kon houden tot ze weg was van de man. Pas dan mocht ze zich overgeven aan haar walging. Haar greep om zijn hand werd steviger, blijkbaar had ze moeite zich te beheersen. Hij glimlachte, liet niets blijken van mogelijke pijn. Veel voelde hij er dan ook niet van. Door de medicijnen werd zijn pijndrempel verhoogd en daardoor voelde hij niet echt snel pijn. Miya begon echt steeds harder te knijpen, haar warme hand begon hem te irriteren. Hij ademde rustig in en uit, probeerde kalm te blijven en hij hield met wat moeite een warme, onschuldige lach op zijn gezicht. Hij keek opzij, zag hoe ze verstijft stond. Hij wachtte en wachtte. Mocht niets van zijn irritatie laten merken. Ook de man wachtte, werd duidelijk ongeduldig. Hoewel het minder dan een minuut had geduurd, was hij toch blij toen ze eindelijk in beweging kwam. De Ipod werd in de bleke hand gedeponeerd, voorzichtig, langzaam. Ze was duidelijk bang om hem aan te raken. Hoewel ze lief en rustig klonk, was het niet te missen. Ze beledigde de man met haar gedrag en dat moest hij dan weer goedmaken met beleefde lachjes en vleiende opmerkingen. Dat moest hij er maar voor over hebben. Want hij merkte wel hoe Miya steeds meer haar remmingen verloor, hem begon te vertrouwen. Wrong choice. Maar des te beter voor hem. Het spelletje was verder gevorderd, straks kwam de eindfase, waarin hij haar zou proberen te raken. Haar vertrouwen zou beschamen en haar met de grond gelijk zou maken. Maar nu nog niet, nee, nu had hij een engelachtige lach op zijn gezicht en vrolijke houding. De man pakte het apparaat en bekeek het fronsend aan alle kanten. Zijn zwarte kraaloogjes staarden daarna chagrijnig naar hem. Dominic glimlachte en knikte bemoedigend. Waarom begon die achterlijke man nou niet gewoon te vertellen of hij het kon maken? Ja of nee. Zo simpel was het. Dat was alles wat hij moest weten. De man knikte toen ook en hoestte luid voor hij met krakerige stem zijn verhaal begon. ''Nou, het kan gemaakt worden. Gewoon een kwestie van onder de hogedrukspuit en dan een portie glasgel erin knallen. Wordt natuurlijk nooit zo sterk en mooi als het ouwe oorspronkelijke schermpje, maar 't is te doen.'' Nu de man over zijn expertise sprak leefde hij volkomen op. Er kwam wat kleur op zijn bleke wangen en een haast blije lach. Enthousiast lachte Dominic mee, wetend dat dit de manier was om de man voor zich te winnen. ''Klinkt goed.'' zei hij kalm. ''Wanner kunnen we het ophalen, meneer? Het heeft nogal haast, ziet u...'' Haast had het niet, helemaal niet. Maar hij had geen zin om hier of een paar uur te moeten wachten of dat Miya een andere keer terug moest komen. Hij lachte zo lief en onschuldig mogelijk. ''Die gel moet natuurlijk drogen, maar dat duurt slechts een half uur, als ik het correct heb onthouden. Gebruikt U CR-1402? vroeg hij geïnteresseerd. Het was een nummer dat hij op een doos achter in het magazijn had zien staan, toen de man naar binnen kwam. De man
begon een bulderende lachbui en tranen sprongen in zijn ogen. Dominic wachtte rustig af tot de man iets kalmeerde. ''Nee, jongen, maar dat zou wel kunnen. In twintig minuutjes is het weer klaar voor gebruik, gaan jullie jongelui tot die tijd maar even rondkijken in ons prachtige dorpje.'' Dominic knikte, negeerde de man verder en draaide zich naar Miya toe. Hij had bereikt wat hij wilde, dus de man boeide niet meer. Was niet meer nodig. ''Wat wil je gaan doen?'' vroeg hij vriendelijk. Zij mocht kiezen, hij vond het toch allemaal vreselijk en afschuwelijk. Met al die blije mensen om hem heen. Al die vrolijke, lachende stemmen. Bah. Het zat hier vast bomvol Novanen met hun naïeve gedrag.

Miya vond de man gewoon niet meer normaal. Maar ze voelde hoe gespannen Dominic erbij stond, dus waarom kan zij dat gewoon niet? Even haalde ze langzaam diep adem zodat het helemaal niet te merken was, gewoon dat ze adem haalde, wat toch logich was...Het hielp gelukkig een beetje ze voelde hoe een kalmte in haar opwelde en ervoor zorgde dat ze de hand van Dominic wat losser vast hield, en niet meer zo krampvastig als daarstraks. Tsukimiya had wel gemerkt dat de man ongeduldig was en omdat Dominic moest zorgen dat de man niet nog ongeduldiger werd, kreeg Miya een lichtte schuld gevoel. Dit had Dominic helemaal niet moeten doen voor haar. Ze kreeg zo het gevoel alsof ze niets goeds deed. Toen Miya weeral een goeie adem teug inademde en weer uitademde stond ze er nu heel ontspannen weer bij. En dit zal ze moeten proberen vol te houden tot ze uit de winkel waren. ''Nou, het kan gemaakt worden. Gewoon een kwestie van onder de hogedrukspuit en dan een portie glasgel erin knallen. Wordt natuurlijk nooit zo sterk en mooi als het ouwe oorspronkelijke schermpje, maar 't is te doen.'' hoorde ze de man vertellen. Ze glimlachte nu ontspannen. Maar lachte nu ook weer niet echt mee. Niet opdat ze nerveus was maar omdat ze maar amper begreep over wat die man het had gehad. Haar eerst zo gespannen gezichtsuitdrukking stond nu heel ontspannen. Yep dit zou haar nog lukken ook. Ze gaat er nog goed vanaf geraken. Toen Dominic iets had gevraagt van over hoe snel het ging en dan iets zei wat Tsukimiya maar saaitjes klonk, toen de man begon te bulderen van het lachen moest Miya nu toch wel eerlijk zijn wat was er nu eigenlijk zo grappig? ''Nee, jongen, maar dat zou wel kunnen. In twintig minuutjes is het weer klaar voor gebruik, gaan jullie jongelui tot die tijd maar even rondkijken in ons prachtige dorpje.'' sprak de man toen die eindelijk weer gedaan met lachen was. Het was maar een rare man hoor. Maar ze wisten nu toch wel teminste hoe lang ze moesten wachten en dat was weer goed nieuws toch. Dominic draaide hem naar Miya om en vroeg ''Wat wil je gaan doen?'' Ze dacht even na. Ze wou niet het risico lopen dat ze in die drukke straat een leeraar of een oudere leerling tegen kwam en zijn magie zo gevorderd was dat ze er weer vreselijke hoofdpijn van krijgt. Het deed haar Mentaal wel pijn die sterke magie tegen haar voelen op botsten. "hhmm het maakt niet uit, onderweg naar hier heb ik toch al wat gezien" sprak ze peinzend" en er was niet echt iets dat direct interessants leek" sprak ze schouder ophalend" Dus het is voor mij eigenlijk al gelijk" Ja ze had een goed excuus gevonden om de echte reden te zeggen. En die kwam er zo simpel uit dat je zelfs niks kunt achter zoeken. Het liegen ging haar er zoals gewoonlijk goed vanaf. Miya draaide haar om en stapte rustig terug naar buiten en nam Dominic met haar mee.

Langzaam, heel langzaam verslapte de greep om zijn hand. De klauwende vingers hadden lichte afdrukken op zijn pols achtergelaten. Hij had het niet gevoeld, maar dat lag aan hem en niet aan de kracht die ze had gezet. Een normaal persoon had zich al lang en breed losgerukt of iets van pijn laten merken maar hij bleef kalm, rustig en beheerst. Zoals altijd. Hij was een vriendelijke, verlegen jongen. Iemand die je kon vertrouwen, waarop je kon bouwen. Aan wie je al je geheimen kon vertellen. Aan wie ze haar geheimen prijs zou moeten geven. Goedschiks of kwaadschiks. Dat maakte hem niet uit. Het spelletje was leuk zolang het duurde, maar ze irriteerde hem. Hij wilde er een einde aan maken, maar dat kon niet, mocht niet gebeuren. Ondertussen deed hij zijn best lief te blijven lachen, niets van de haat laten merken. Geen irritatie in zijn blik door te laten schemeren. Nee, hij vond het allemaal prima zo, hij was immers een vredige, verdraagzame jongen. Vredelievend. Hij speelde precies de naïeveling waaraan hij zo´n afgrijselijke hekel had. En juist omdat hij dat soort types intens haatte wist hij precies hoe ze zich gedroegen. Hoe normale mensen zich gedroegen. Hij luisterde zo geïnteresseerd mogelijk naar wat het meisje te zeggen had. Knikte instemmend toen ze even een korte pauze tussen haar zinnen liet. Het verhaaltje was anders dan hij had verwacht. Daarstraks was ze juist zo...zo nieuwsgierig geweest. Had ze juist alle winkelruiten aandachtig in zich opgenomen. En nu wist het stomme kind niet waar ze heen wilde. Was ze bang om iets te noemen wat hij niet wilde horen= Of was het iets anders= Hij wist het niet en nam haar aandachtig in zich op. Op zoek naar een aanwijzing, een gat in haar verdediging. Naar iets wat hem duidelijk zou maken wat ze dacht en wat ze verborg. Het meisje dat hem mee naar buiten trok was mooi en tot nu toe interessant genoeg om zijn aandacht vast te houden. De koele wind streek langs zijn gezicht en hij keek de straat door. De straatlantaarns brandden zachtjes en gelach en gepraat gonsde door de lucht. Hij keek met een scheve lach naar Miya en kneep zachtjes in haar hand. Toen liet hij haar los en wreef over de rode plek op zijn pols. Hij was benieuwd hoe zijn speeltje reageerde als ze zag dat hij o zo zwaar gewond was. ''Ehm...'' hij aarzelde kort en keek opzij, ontweek haar blik. ''Zullen we die kant uit lopen?'' vroeg hij zachtjes en hij gebaarde met zijn hand naar links. Ze waren van rechts gekomen, nog een keer hetzelfde zien was al helemaal saai. Hij zette een aarzelende pas die richting in en keek ov er zijn schouder. Ze zouden zich nog even bezig moeten houden. Of liever gezegd: Zij zou hem tevreden moeten houden. Hij was net een klein kind, snel afgeleid en wilde altijd, maar dan ook altijd winnen. En won ook altijd. Slechts twee keer had hij verloren. De eerste keer was het nog redelijk onschuldig geweest. Het jongetje had zijn woede moeten verduren, Dominic had de school tegen het kind opgezet en die daarna gebroken. Had het opgegeven en Dominic had de ''revenge'' gewonnen.Hij had wraak genomen en kon weer met een lieve lach over zijn koninkrijk heersen. De tweede keer was het iets anders gelopen. Hij had de jongen die tussen hem en zijn prooi stond bijna vermoord. En zou het zo weer doen. Maar dan onopvallender. Toen had hij zich laten gaan, had in het openbaar zijn ware innerlijk laten zien. Dat had hij moeten bekopen met bebaarde psychologen en spierwitte kamers. Met pillen en spuiten. Hij had de gekken, de onnozele, volkomen doorgedraaide wezens om hem heen moeten verduren. En zo'n fout zou hij niet weer maken. Het masker bleef op totdat het veilig was. Totdat de vlieg in het web was verstrikt en het gif de aderen binnendrong. En het insect, de prooi, kon maar beter braaf luisteren en zich laten vangen. Want anders zou zijn haat tegenover het onschuldige individu alleen maar groter zijn. Als Miya geluk had kwam ze er betrekkelijk goed vanaf. Voor vandaag dan. Maar hij zou haar vinden. Hij zou haar ten gronde richten. Ooit. Op precies het juiste moment. Dat kon nu zijn. Of morgen. Of over een half jaar. Hij zou haar naam onthouden. Zou haar geheimen, zwaktes en voorliefdes niet vergeten. Totdat ze overwonnen was onthield hij het allemaal. ''Kom je? Of wil je...liever wat anders doen?'' De aarzelende pauze. De vriendelijke warme lach. Ze mocht alles zeggen. Het liefste wilde hij dat ze vertelde wat ze leuk vond. Een boetiekje bekijken? Of juist gewoon rondlopen en de mensenmassa bestuderen. Hij wist het niet. Had wel vermoedens van wat Miya leuk vond. Maar zou het liever uit haar mond horen. Las het aan hem lag zouden ze hier gewoon buiten op een bankje gaan zitten. Ergens in het park, weg van de hysterische, pleziermakende massa. Hij had wel genoeg aan één interessant slachtoffer per keer. Maar het was allemaal aan haar. Voor nu, voor heel even, was zij zijn prinses. Zijn allerbeste vriendin, waarvan hij onvoorwaardelijk hield en die hij graag hielp en plezierde. Bah. Het was overtuigend. Hij was weer op krachten gekomen na Yazuki. Dat stomme wicht. Waaraan hij niet wilde denken maar toch dacht. Nee. Niet aan denken. Ze was het niet waard. Mya kreeg nu de aandacht. Hij bleef lief en open naar haar lachen. Wachtend op een antwoord. Zo geduldig en onschuldig als hij aan de buitenkant was, zo anders was zijn binnenkant. Maar dat zou niemand te weten komen voordat hij het hen liet zien. Alleen zij, het meisje waaraan hij niet denken wilde, had hem doorzien. Had hem op zijn zwakst gezien. Hij schraapte zijn keel en hoestte. Beginnende verkoudheid. Dat kwam ervan als je in de sneeuw ging liggen. Dat kwam ervan als je niet meteen hulp kreeg. Hij slikte moeizaam en zond Miya een geruststellende lach toe. Ze mocht zich best ongerust amken, prima. Want zielige zwakke jongens werden vertrouwd. En het spelen van de slachtofferrol was iets wat hij had geperfectioneerd in de jaren die hij bij zijn oom en tante had doorgebracht.

Tsukimiya was niet meer zo gespannen als daar straks. Even snoof ze de frisse lucht goed op en liet dat even in haar longen hangen maar ademde toen weer diep uit. Ze genoot van de koude wind die tegen haar gezicht wreef en met haar roze haren speelde. Het kalmeerde haar een soort kalmerend en vooral rustgevend middel was het. Ondertussen gleden Tsukimiya haar ogen naar alle kanten, voor Dominic zou het lijken dat ze keek naar waar ze zouden kunnen gaan, maar voor Miya was het op te zien of er hier LM rondliepen. Ze wou liever niet die tegen het lijf komen want ze had echt geen zin om weer barstende koppijn te krijgen. Wat moest ze toch met haar magie de een eigen wil leek te hebben. Een ijskoude rilling ging door heel haar lichaam toen ze weer aan twee mensen moest denken, ze vond hen beide nog leuk om mee te praten maar haar magie had hen beide aangevallen zonder dat ze dat eigenlijk wou. Vaak dacht ze er nog steeds aan je kon gewoon zoiets niet snel vergeten, anders was je echt een kil mens als je daar gewoon niet meer wou aan denken. Even schudde Tsukimiya met haar hoofd en probeerde de gedachten weg te krijgen maar ze bleven jammer genoeg in haar hoofd spoken, als ze niet naar deze school zou zijn gegaan was dat nooit gebeurd en had haar magie geen eigen wil gehad. Maar daar was nu toch niks meer aan te doen en moest Miya leren er mee te leven natuurlijk was dat makkelijker gezegt dan gedaan. Dominic keek met een scheve lach naar Miya en kneep zachtjes in haar hand. Toen liet hij haar los en wreef over de rode plek op zijn pols. Ze keek naar zijn pols die rood stond.''Ehm...'' hij aarzelde kort en keek opzij, ontweek haar blik."Dominic je moet dat laten verzorgen" Sprak ze rustig voor hij zou kunnen tegen pruttelen legde ze haar beide handen rond die ene pols ademde diep in en toen weer uit. Juist op dat moment kwam er warme vochtige lucht op de plek rond zijn pols en het gaf een kalmerend gevoel. Toen Miya haar handen terug trok zag het er al veel beter uit."Meer kan ik niet doen" Zuchtte ze en keek hem ontspannen aan. Ze vond hem leuk besefte ze....Geirriteerd dat dat echt zo was keek ze vlug weg, straks zag hij het nog. ''Zullen we die kant uit lopen?'' vroeg hij zachtjes en hij gebaarde met zijn hand naar links. Miya knikte haastig en keek hem niet meteen meer recht aan. Straks zag hij nog dat ze hem leuk vond, dus zo weinig mogenlijk oogcontact maken en het zou toch lukken? Hopenlijk dan. Miya vond neit snel iemand leuk. Als ze met jongens omging was dat gewoon als vrienden, wou iemand meer kreeg die gewoon simpel weg een nee, Miya zal wel zien of er ergens een plek was waar het rustig was zodat het veel minder kans was om iemand met gevorderde magie tegen te komen. Zodat ze die ook niet meer onbewust zou kunnen aanvallen. VLuchtig nam ze een lok van voor haar helder blauwe ogen en streek die weer achter haar oor. ''Kom je? Of wil je...liever wat anders doen?'' Vroeg Dominic waardoor ze snel weer uit haar gepeins kwam. Haar ogen gleden weer naar de hoop mensen die er passeerden.Tsukimiya knikte haastig.."Nee , doe maar een rustige plaats, ik krijg koppijn van euh....sommige mensen" Sprak ze ontwijkend, ze wist niet of ze het wel moest zeggen, maar hij leek een aardige jongen. Een hele lieve zelf. Miya zal wel zien, ze nam weer zijn hand vast en trok hem zachtjes de menigte weer in. Haar ogen flitsten naar alle kanten, op zoek naar een rustige plek. al snel zag Miya wat verderop een park waar het stil was, de meeste die hier kwamen waren alleen maar voor de winkels. Een opgeluchtte zucht verliet Miya haar keelgat. Toen ze in het park waren liet ze met een zucht zich op een bank vallen en keek glimlachend naar Dominic maar bleef zijn ogen nog steeds verlegen ontwijken." De stilte doet me goed" Bekende ze schaapachtig. Het was de waarheid, ze was helemaal niet zo nerveus zoals ze was bij de hoop mensen, dat was te zien aan haar want ze was helemaal ontspannen en relaxed.

Tsukimiya voelde zich blijkbaar ietwat schuldig en pakte zorgzaam zijn pols vast. Vertelde hem moederlijk dat hij er wat aan moest laten doen. Hij moest zich inhouden om zijn arm niet meteen weg te trekken. De pijn verdween nagenoeg, tot een zacht gebons over bleef. Miya ontweek zijn blik, maar knikte kleintjes. Waarom was ze opeens zo teruggetrokken? Had hij iets verkeerd gedaan? Hij dacht vlug na, ging al zijn woorden en bewegingen na. Maar kwam dan tot de conclusie dat hij niet direct iets fout had gedaan. Sommige Puffoonsen waren gewoon vreemd, misschien had Miya ook even een vreemd moment. "Nee , doe maar een rustige plaats, ik krijg koppijn van euh....sommige mensen" Hij knikte begrijpend, al bedoelde zij waarschijnlijk niet de vrolijke, lieve mensen die hij bedoelde. "Oh, oké. Weet jij een rustig plekje?"Hij sprak naar haar voorbeeld, zachtjes, maar ook zorgzaam en lief. Migya keek in de richting van een oud parkje en leek dat wel een goede bestemming te vinden. Ze stak haar hand naar hem uit en hij aarzelde blozend. Nam dan haar hand aan en volgde haar. Ze verlieten de drukke straat en wandelden door een poortje een groen gebied binnen. In het park was het rustig, de kalme sfeer deed Miya zo te horen goed, want ze zuchtte opgelucht. Ze glimlachte verlegen, maar ontweek nog steeds zijn blik. "De stilte doet me goed" zei ze en tot zijn verbazing klonk ze een beetje beschaamd. Alsof het een zonde was om naar rust te verlangen. "Mooi...Hou je niet van menigtes? En Miya, als er verder iets is wat ik verder voor je kan doen, zeg je het maar. Oh... Sorry. Misschien moet ik niet zo veel tegen je praten, lawaai enzo... Ik wil niet dat je je slecht voelt door mij." Hij bloosde en keek bezorgd naar haar. De lieve zorgzame jongen, schoolvoorbeeld van perfect vriendje. "Wil je.. eh.. ergens gaan zitten?" vroeg hij met een vriendelijke lach. Onder een grote boom stond namelijk een klein witgeschilderd bankje. In het hout waren hartjes en namen gekrast, duidelijk een geliefde plaats onder koppeltjes. Hij wist niet of Miya hem al volkomen vertrouwde, maar bleef rustig in zijn rol van lieve vriend. En om haar niet te veel af te schrikken had hij haar hand losgelaten en stond rustig te wachten tot zij besliste. Want hij wilde haar immers tot niets dwingen. Zijn kleine speeltje moest zelf kiezen wat ze deed. En dat hij haar beïnvloedde met zijn woorden en toneelspel, maar zelf liet kiezen was de uitdaging.

Tsukimiya keek even rond naar het parkje, gelukkig was het er nog rustig. En dus komen er niet snel gevorderde magie in de buurt. Ze moest echt eens hoognodig die zelfbewuste magie ondercontrole blijven, straks valt die niet alleen maar gevorderde magie aan, het frustreerde haar. En vooral was het irritant omdat ze op dit moment echt niet wist hoe ze het in bedwang moest houden. Ze zal er wel iets voor vinden. Geduld is toch een schone zaak? Dat zegt toch iedereen tegen Miya dus jah...VLug trok Miya zich terug uit haar gedachten en keek Dominic even vluchtig glimlachend en verlegen aan, waarom deed ze toch zo, Tsukimiya snapte het niet. Zolang hij niets besefte word ze niet nog verlegender en vooral bloosde ze niet. Bah het was irritant als dat wel zo was en haar wangen stillaan rood kleurde. Het kon je verraden. Gelukkig was het nog niet zo ver gekomen dus niet negatief denken sprak ze zichzelf streng toe. "Mooi...Hou je niet van menigtes? En Miya, als er verder iets is wat ik verder voor je kan doen, zeg je het maar. Oh... Sorry. Misschien moet ik niet zo veel tegen je praten, lawaai enzo... Ik wil niet dat je je slecht voelt door mij." Hij bloosde en keek bezorgd naar haar. Tsukimiya begon te lachen bij zijn gebrabbel. Het was lief en grappig tegelijke tijd. Miya maakte een kalmerend gebaar dat hij zich helemaal geen zorgen moest over maken."Maak je maar geen zorgen Dominic" grinnikte ze." Het is niet precies het lawaai ofzo, het is de magie van de mensen dat het probleem is, nouja van degene die al gevorderd zijn. Op de een of andere manier reageerd mijn magie er nogal agressief op en valt de andere aan." Sprak Tsukimiya luchtig maar diep vanbinnen maakte het haar wel zorgen, het was vreemd ze mocht Dominic erg graag daarom vertelde ze dit aan hem want ze was niet snel van plan om dit aan iemand anders te vertellen. Miya was gewoon niet iemand die meteen heel haar verleden rond verteld want niet alles in haar leven was simpel geweest. "Wil je.. eh.. ergens gaan zitten?" vroeg hij met een vriendelijke lach, waardoor ze icht terug trok uit haar herinneringen van het verleden. Ze volgde even vluchtig zijn blik en knikte toen. En ging naar het bank en ging er ontspannen op gaan zitten terwijl ze even genietend haar ogen sloot en van de wind weer genoot, zoals ze zo vaak deed."Bedankt" Sprak ze, meer neit. Geen uitleg waarom ze hem bedankte, maar een woord en toch zei ze er veel mee." mijn magie is de rede waarom ik niet meer zo vaak naar een buurt ga waar het druk is. Straks val ik nog iemand aan zonder ik daar iets voor moet doen en zonder dat ik het wil, het is trouwens niet de eerste keer." Sprak ze mompelend en staarde naar de grond.

Tsukimiya vond zijn geratel zo te horen wel grappig. Hij hield een verlegen lachje om zijn gezicht, liet nog steeds niets merken van zijn gevoelens. De kilheid was netjes opgeborgen in zijn hart, gevuld met haat maar lief lachend. Precies zoals hij al vaker had gedaan. Meisjes lieten zich maar al te graag voorliegen, zo graag wilden ze hun prins ontmoeten. Hun ideale vriendje. En als die dan ook echt voor ze stond werden ze verblind, zagen de werkelijkheid niet meer. En daarbij was Dominic een meesterlijke acteur, kon een geheel ander persoon neerzetten zonder moeite. Dus ook het winnen van Miya's hart zou niet te veel moeten zijn. En hij vermoedde dat het al aardig lukte om haar vertrouwen te winnen. Dat idee werd bevestigd door de woorden die Miya sprak. "Maak je maar geen zorgen Dominic" grinnikte ze. Hij krabde grijnzend in zijn nek en keek verlegen weg. Schaamde zich omdat hij bezorgd was geweest om haar, dat was het signaal dat hij subtiel naar haar zond. "Het is niet precies het lawaai ofzo, het is de magie van de mensen dat het probleem is, nouja van degene die al gevorderd zijn. Op de een of andere manier reageerd mijn magie er nogal agressief op en valt de andere aan." Aandachtig nam hij alle woorden van haar uitleg op. Ze klonken luchtig, maar de inhoud was minder gewoon. Sterke magie dat voor een tegenreactie bij haar zorgde, hij had er nog nooit van gehoord. Maar het klonk interessant en het feit dat ze het hem vertelde zei ook al veel. Ze gingen zitten op het bankje dat hij op het oog had gehad. Miya was nu volkomen op haar gemak en ook Dominic lachte open naar haar. "Bedankt" Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en probeerde te ontdekken waar dit woord op sloeg. ''Eh, graag gedaan? Denk ik?'' mompelde hij stuntelig en haalde lachend zijn schouders op. Ze vertelde nog verder over haar magieproblemen en Dominc luisterde actief naar haar verhaal. knikte wanneer zij even stilviel en lachte haar bemoedigend en begrijpend toe. Legde zachtjes zijn hand op haar onderarm als ondersteunend gebaar. Haalde die na enkele seconden weg en krabde verlegen in zijn nek. ''Miya... heb je al overwogen om... zegmaar hulp te zoeken? Want het klinkt best wel eh ernstig. Als een soort allergische reactie op magie, als ik het goed begrijp.'' Hij keek haar met grote ogen aan. Had iets bedacht wat een probleem kon worden en hij beet aarzelend op zijn lip. Na even stil te zijn begon hij dan toch aan zijn vraag. ''Ma-maar het is toch niet gevaarlijk als ik nu magie gebruik? Straks doe ik je...pijn.'' vroeg hij dan geschrokken. Want hij begreep dat hij zo veel mogelijk te weten moest komen over deze zwakte die tegelijkertijd een gevaar voor hem vormde. Als het werkelijk zo was dat ze allergisch was voor magie, zo kwam het op hem over dan, moest hij daar wel rekening mee houden in zijn spelletjes.
[Omg, le fail... Ik had mn postje al getypt en wel, maar nu blijkt dat ik ben vergeten hem te posten *facepalm* Dusja, hier is ie dan zeer verlaat -.-]

Tsukimiya dacht even rustig na. Nam er de tijd voor, natuurlijk wist ze wel dat Dominic er nog was. Die vergat ze heus niet mar ze dacht nu toch nog wel eens even na over haar magie dat een eigen wil leek te hebben.''Eh, graag gedaan? Denk ik?'' hoorde ze hem stuntelig mompelen en haalde lachend zijn schouders op. Grijnzend keek ze hem even aan maar liet toen toch weer haar ogen helder blauwe naar de omgeving glijden. Ze had maar zelden problemen gehad met haar zelfbewuste magie, maar sinds ze naar deze school was gekomen is dat helemaal veranderd en, ja erger geworden. Legde zachtjes zijn hand op haar onderarm als ondersteunend gebaar. Haalde die na enkele seconden weg en krabde verlegen in zijn nek. ''Miya... heb je al overwogen om... zegmaar hulp te zoeken? Want het klinkt best wel eh ernstig. Als een soort allergische reactie op magie, als ik het goed begrijp.'' Hij keek haar met grote ogen aan. Ze keek hem even aan en streek ondertussen enkele plukjes haar vanuit haar gezicht en legde die weer achter haar oren. "Dat heb ik al gedaan" Legde ze uit."En laten we zeggen dat ik nog andere dingen heb ontdekt" Ze moest glimlachen bij de herinneringen van haar ontmoeting. Ze had hem om hulp gevraagt van haar magie te kunnen beheersen, daarvoor in de plaats had ze iets anders ontdekt van hen beide. Ze kon het nog steeds neit geloven maar het was wel zo. Na even stil te zijn begon hij dan toch aan zijn vraag. ''Ma-maar het is toch niet gevaarlijk als ik nu magie gebruik? Straks doe ik je...pijn.'' vroeg hij dan geschrokken.Tsukimiya glimlachte rustig om zijn woorden. Maar schudde toen haar hoofd. Ze was blij dat het toch niet zo was."Nee, het is voor gevorderde de magie. Zoals bij leerkrachten en Legendarise magicans" Legde ze het uit maar keek hem niet recht aan. In plaats daarvan keek ze maar naar een richting ergens op de grond. Ze luisterde naar de stemmen van de mensen die uit het park wat verderop waren richting de winkels."Ik denk dat mijn magie bij niet gevorderde niet zou reageren, behalve als die voelt dat er bedreiging komt ofzo." Haalde ze schouder ophalend."Maar ja ik weet niet precies, het heeft een eigen wil." Vervolgde ze en keek hem even aan

(sorry kortheid)

Miya had al hulp gezocht. En had blijkbaar iets ontdekt. Hij kon er niet tegen als mensen geheimzinnig deden. Wilde dan gewoon precies weten wat ze verborgen hielden. Natuurlijk was het een leuke uitdaging om iemand zo ver te beïnvloeden dat hij of zij het uit zichzelf verraadde. Maar hij besloot dit nu even te laten rusten, ze moest niet het gevoel krijgen dat hij haar uithoorde. Hij drukte zijn nagels zachtjes in zijn handpalm, steeds iets harder tot hij een pijnscheut door zijn lichaam voelde. Het maakte hem wakker en alert, hij had de adrenaline nodig. Kleine halvemaanvormige afdrukken bleven achter, kleine druppeltjes bloed vloeiden omhoog uit een van de wondjes. Hij deed dit vaak, te vaak. Wanneer hij zich aan mensen ergerde, wanneer hij voelde hoe zijn aandacht verslapte en zijn ware aard zichtbaarder werd. Dan had hij de pijn nodig om hem bij de les te houden. Hij keek haar ondertussen met een lieve lach aan, de pijn werd in zijn toneelstukje genegeerd. Miya schudde toen haar hoofd. Niet gevaarlijk dus. Hij noteerde dat in stilte in zijn hoofd. "Nee, het is voor gevorderde de magie. Zoals bij leerkrachten en Legendarise magicans" Miya keek naar de grond. Dominic opende zijn hand en keek hoe het bloed opwelde. Bloed had hem altijd al gefascineerd, al in zijn jeugd had hij soms opzettelijk iemand doen bloeden. Veegde dan in een snel gebaar zijn hand af aan zijn zwarte broek. Miya mocht niets merken, dat zou vragen opleveren, zou haar doen twijfelen aan zijn voorgespiegelde persoonlijkheid. "Ik denk dat mijn magie bij niet gevorderde niet zou reageren, behalve als die voelt dat er bedreiging komt ofzo." Miya haalde haar schouders op alsof het niet uitmaakte, maar voor Dominic maakte het wel degelijk uit. "Maar ja ik weet niet precies, het heeft een eigen wil." Hij lachte vrolijk. ''Hmm en ben je zelf ook zo eigenwijs als je magie?'' vroeg hij plagerig. Hij keek op zijn horloge en gaapte loom. Hier in het zonnetje zittend had hij geen haast om terug te gaan. ''Oh volgens mij ben ik helemaal vergeten deze vragen te stellen...'' Hij keek gemaakt geschrokken. ''Hier komen ze: Heb je hobby's? Wat is je grootste irritatie? Heb je broers? Zussen? Andere bijzonderheden?'' Hij grijnsde breed en wachtte af. Zelf had hij de meeste van die vragen wel beantwoord, misschien niet helemaal eerlijk, maar wel beantwoord. Hij kon zich echter niet herinneren dat zij er iets over had genoemd. Dus nu was het haar beurt. Kalm, maar nieuwsgierig wachtte hij af. Het moest niet te lang meer duren, straks zou de reparatie van haar ipod klaar zijn. En ze konden die uiterst charmante man natuurlijk niet zomaar laten wachten.

Het was niet dat de grond het interessantste was. Maar Miya wist niet precies hoe ze zich bij hem moest gedragen. En dat frustreerde haar natuurlijk, maar ze liet dat gewoon niet zien. De magie van haar zorgde ervoor dat ze niet meer zo vaak naar open plekken ging, gewoon omdat ze bang was om iemand tegen te komen met gevorderde magie. Ze streek door haar haren en dacht even na. Ze zal er wel eens voor moeten rondvragen hoe ze het kan beheersen. Maar de vraag is wanneer ze het zou doen. Hij lachte vrolijk. ''Hmm en ben je zelf ook zo eigenwijs als je magie?'' vroeg hij plagerig. Miya keek hem grijnzend aan en haalde haar schouders op."Geen idee" Lachtte ze. In haar gedachten wist ze dat ze dat al van jongs af aan was, maar dat hield ze natuurlijk voor haar zelf.Hij keek op zijn horloge en gaapte loom. Hier in het zonnetje zittend had hij geen haast om terug te gaan. ''Oh volgens mij ben ik helemaal vergeten deze vragen te stellen...'' Hij keek gemaakt geschrokken. Tsukimiya keek hem wat vragend aan en wachtte rustig af wat die vragen dan wel allemaal mocht zijn.''Hier komen ze: Heb je hobby's? Wat is je grootste irritatie? Heb je broers? Zussen? Andere bijzonderheden?'' Hij grijnsde breed en wachtte af. Lachendde schudde ze verbaasd haar hoofd."Wel dat zijn er wel een paar. Even zien. Hobby's nee niet echt. Het enige wat ik echt doe is lezen als hobby maar dat is iets kleins. Mijn grootste irritatie? HHmm" Daar moest Tsukimiya toch wel even over nadenken."Wel...opdringerige mensen vooral" Bekende ze glimlachend. Ze moest echt niets van die mensen hebben."Ik heb wel een broer weer gevonden" Ze glimlachte bij de gedachten aan haar broer. De persoon die ze helemaal het minst had verwacht. Ze staarde even dromerig naar de lucht. Ze was blij dat ze hem na al die jaren terug had gevonden."Nog vragen" Lachte ze terwijl ze zich terug trok uit haar dagdroom.

Miya wilde niet toegeven dat ze eigenwijs was, of beweerde in ieder geval geen idee te hebben. Juist ja. Maar het was voor Dominic al vrij duidelijk dat Miya een eigenzinnig kind was. Om zijn vragenstroom lachte Miya en hij grijnsde onbezorgd terug. "Wel dat zijn er wel een paar. Even zien. Hobby's nee niet echt. Het enige wat ik echt doe is lezen als hobby maar dat is iets kleins. Mijn grootste irritatie? Hmmm" Een korte stilte viel toen Tsukimiya nadacht over haar antwoord. Hij keek haar benieuwd aan met zijn blauwe ogen. Overdacht haar andere antwoorden. Geen hobby's, naast lezen. Dat was dan een klein, heel klein pluspuntje voor haar. Zo veel beter dan mensen die muziek of luide feesten tot hun hobby's rekenden. Hij schonk haar een lieve glimlach. Haar grootste irritatie kwam nu dan otch echt aan het licht. Opdringerige mensen. Okay, staat genoteerd, mijn liefste. Hij knikte instemmend, begreep natúúrlijk wat ze bedoelde. Want hij snapte haar, was vandaag haar soulmate. Alleen al denken aan dat woord maakte hem geïrriteerd. Soulmate, bah. Niemand had dezelfde ijskoude ziel als hij. Niemand, zelfs Yazuki niet. Nee, niet aan denken. Verboden onderwerp. Hij bleef glimlachen, hield al zijn walging en irritatie zoals altijd binnen. "Ik heb wel een broer weer gevonden" Hij keek haar verbaasd aan. Was eerlijk gezegd een beetje in de war. Door dat woord gevonden. Alsof ze door de stad aan het lopen was en toen opeens een broer uit de lucht was komen vallen. ''Wauw... Dat klinkt... Vreemd en zo ontzettend leuk voor je. Gefeliciteerd? Denk ik?'' Hij grinnikte om zijn vreemde woorden. De laatste twee zinnen met een licht vraagteken uitgesproken, alsof hij niet zeker wist of hij haar hiermee mocht feliciteren. Ze was duidelijk in de wolken met enkel de gedachte aan haar broer. "Nog vragen?" Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en beet op zijn lip. Hief dan zijn hand en strek zachtjes langs haar kaak. ''Vind je dit ook irritant?'' vroeg hij met een onzeker lachje. Trok dan zijn hand terug alsof haar huid hem brandde en schoof een stukje van haar weg. Blozend keek hij in haar richting. ''Sorry...'' fluisterde Dominic. ''Ik dacht even niet...na..'' Zo, eerste stap gezet. Nu enkel zien hoe zij zou reageren.