De waterval was zo onderhand wel de favoriete plek van Sil geworden. Hij kwam er graag. Hier had hij mensen leren kennen die hem veel hadden geleerd. Hij moest wel toe geven dat deze plek wel een van de vervelendste plekken was om Tie mee naartoe te nemen. De zwarte panter had de laatste tijd al abnormaal veel honger en hier leek dat niet veel minder te worden.. Sil grijnsde en pakte als automatisme het houten kruisje om zijn hals vast. Het zou niet de eerste keer zijn dat het bijna in de waterval zou vallen. Voor hem uit liep Tie. De panter liep met zijn kop hoog in de lucht en zijn staart opgetild. Met andere woorden.. Tie had weer is een "kijk naar mij. Ik ben alles" dagje. Die had hij wel vaker. Dan was werkelijk niemand goed genoeg voor het beestje. Sil hield ervan als Tie zo deed. Dit waren de enige dagen waarop Tie niet bang achter Sil ging staan als er iemand langs kwam. Tie gromde even en stopte toen hij merkte dat Sil langzamer was gaan lopen. Tie draaide zich wat boos om en staarde zijn baas vragend aan. De twee waren eigenlijk onafscheidelijk. Zelfs als ze niet samen waren waren ze op loop afstand van elkaar: 'Tie.. Weet je nog dat liedje wat ik van de week zong.. Ik ben de eerste regel kwijt..' het beestje gromde wat geïrriteerd en draaide zich weer om om verder te lopen. Sil grinnikte en dacht diep na. Hij vond het zo een mooi liedje en kon het wel 24/7 zingen maar hij was de eerste regel kwijt. Dus begon Sil maar gewoon met het neuriën van het deuntje. Al snel ging het zingen vanzelf:

'When the earth was young. And the air was sweet. And the mountains kissed the sky. In the far beyond, with its many paths. Man and nature lived side by side. The pretty wisdom does not come without learning. And revision not wholly with our eyes. We can think that we see. Truly see you're around us. But when we look. Do we see with open minds? Great Spirits of all who lived before. Take our hands and lead us. Fill our hearts and souls with all you know. The key to understanding. Is to see through others' eyes. Find a way to help us. See from all sides. Truly see from all sides. Teach our children to look deeper than the surface. See the world through another's eyes. For to be blind me on yourself. Is to look but not see it. Knowing much is not enough to be wise. To see the wonder. In all we've been given. In a world that's not always as it seems. On the part that we choose. Turn every corner. Follow on, for another begins. Great Spirits of all who lived before. Take our hands and lead us. Fill our hearts and souls with all you know. Key to understanding. Is to see through others' eyes. Find a way to help us. See from all sides. Truly see from all sides. Great Spirits of all who lived before. Take our hands and lead us. Fill our hearts and souls with all you know. Key to understanding. Is to see through others' eyes. Find a way to help us. See from all sides. Truly see from all sides. See from all sides.'

Sil stopte met zingen en ademde diep in en uit. Tie stopte ook en keek met hongerige oogjes naar Sil. Sil zuchtte en schudde zijn hoofd: 'Toch niet weer hè Tie.. Je hebt echt gewoon altijd honger!' zo te zien was dat duidelijk genoeg om de panter om te laten draaien en mokkend weg te laten lopen. Sil glimlachte en liep achter Tie aan. Eindelijk kwam de waterval in zicht. Hij was zoals gewoonlijk prachtig! Zeker nu. De winter was absoluut niet Sils favoriete seizoen.. Maar hij vond de waterval dan wel op zijn mooist. Tie ging op een steen zitten en wachtte ongeduldig tot zijn baasje bij hem in de buurt was. Toen Sil bijna bij Tie was stopte hij en keek hij rond. 'Hoorde jij dat ook Tie?' nog voor Sil uitgesproken was doemde er een gedaante op. Sil glimlachte en zei zacht zodat alleen Tie het horen kon: 'Dus toch..' Sil maakte een hoofdknik wat een buiging had kunnen zijn. Hij keek de jongen aan en zei kalm: 'Met wie heb ik het genoegen?' geduldig wachtte hij op het antwoord dat hij zou krijgen.

Heathcliff strompelde met een gifgroene appel in zijn hand over het zachte gras. Hij deed geeneens moeite om zijn voeten op te heffen, het leek wel alsof hij ze moest voortslepen. Krakend brak hij met zijn tanden een stuk van het vruchtvlees af. Het stuk was veel te groot voor zijn mond, en met luid gesmak probeerde hij het toch naar binnen te werken. Hij veegde het sap dat langs zijn mondhoeken liep weg met zijn mouw, en zuchtte even, terwijl hij met zijn tong een stukje appel vantussen zijn kiezen probeerde te werken.
Zijn ogen waren naar de grond gericht. Hij dacht aan het telefoontje dat hij zonet gekregen had van zijn ouders, onder het mom te vragen hoe het met hem ging. In werkelijkheid moest hij aanhoren hoe het met zijn zus ging. Haar punten waren weer schitterend geweest de voorbije evaluatie, en bij de briefing hadden ze daar aan toegevoegd wat voor een aangenaam meisje ze toch was! Heath had gewoon geluisterd, gedaan alsof hij blij was voor haar, terwijl het hem geen sikkepit kon schelen. Hij had niks tegen zijn zus zelf, maar wel iets tegen de zus waarover zijn ouders altijd liepen op te scheppen.
Hij gooide zijn hoofd naar achter en blies uit. Hij moest er niet te veel aan denken. Het ging nu toch weer twee weken duurde vooraleer ze opnieuw belden, hij was weer even van hen verlost. Hij nam opnieuw een hap van de appel, dit keer gematigder, zodat hij niet meer met zijn mond hoefde open te kauwen. Plots stopte hij en spuwde het stukje terug uit. 'Yek,' mompelde hij in zichzelf en hij keek naar de appel. Onder de schil verschuilde zich een bruine, pappige plek in het vruchtvlees; niet te eten. Met een zuur gezicht wierp hij de bijna onaangeroerde appel over zijn schouder en liep verder. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek, en stopte ze daarna nonchalant in zijn zakken, en strompelde verder. Nu keek hij voor zich uit. Tussen het gebladerte zag hij de schittering van de zon in het stromende water dat van de rotsen naar beneden stuikte. Hoewel het koud was, was het toch zonnig.
De bomen lieten steeds meer plaats tussen, tot er geen meer stonden, alsof ze de waterval ruimte wilden geven. Plots zag hij een stukje voor hem uit een groot zwart beest. Hij kneep even zijn ogen tot spleetjes en zag toen duidelijk de grote zwarte panter. Even hield hij halt. Katten; het was nooit echt z'n ding geweest. Hij liet zijn ogen verderdwalen en zag een jongen die langs het dier liep. Heath was al opgelucht dat dat zwarte gevaarte niet onbemand losliep, anders had hij rechtsomkeer gemaakt, maar nu begaf hij zich verder voorwaarts. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de panter zich op een rots nestelde, maar keek toen terug naar zijn eigenaar. Een witharige kerel, die plots halt hield en zijn blik naar Heath richtte. Even bedacht Heath zich dat hij duidelijk niet erg goed was in stilletjes komen aanzetten. Maar al snel werd hij uit gedachten gehaald door de jongen. Heath liep naar hem toe en zag hoe hij een soort van buiging maakte, en kon een lichte grijns niet onderdrukken. Alsof hij van adel was. En dan zijn vraag, die voor Heath erg formeel klonk. Heathcliff glimlachte en stak zijn hand uit om die van de onbekende te schudden. 'Heathcliff, maar zeg maar Heath,' zei hij met een knikje. Hij grijnsde. 'En u, o edele heer?' zei hij met een licht bekakt accent, en gniffelde even bij zichzelf. Hoewel de vraag van zijn gesprekspartner helemaal niet zo klonk, moest hij er toch weer een grapje over kunnen maken. Waarschijnlijk weer één waar hij enkel zelf mee kon lachen. 'Zeg eh, dat kattenbeest,' zei hij een beetje neerkijkend op de zwartglanzende kater, 'Is die gevaarlijk?' Zijn ogen gleden over het gespierde lichaam van het dier. Nu hij er zo dichtbij was, was hij er toch niet echt gerust in. Hij voelde zich toch wat zekerder toen hij op een afstandje gestaan had, toen hij zijn klauwen nog niet zo duidelijk had kunnen zien.

'Heathcliff, maar zeg maar Heath,' zei de jongen terwijl hij Sils ahnd schudde en een licht hoofdknikje maakte. Heath grijnsde en vroeg met een bekakt stemmetje: 'En u, o edele heer?' Sil grinnikte en zei met de zelfde stem als Heath: 'Silmaril du Bois.. Noemt u, o edele heer, mij maar gewoon Sil.' het was lang geleden dat iemand zo reageerde op Sils formele gedag, en Sil vond het altijd heerlijk! 'Zeg eh, dat kattenbeest,' vroeg Heath neerkijkend op Tie. Sil hield zijn hoofd een beetje schuin en wachtte af wat Heath verder zou zeggen: 'Is die gevaarlijk?' Sil keek van Tie naar Heath. En barsten vervolgens in lachen uit. Toen hij bekomen was van het lachen en keek naar Ties kopje die verontwaardigt naar de jongen keek koste het hem opnieuw moeite zijn lach in te houden. Hij schudde zijn hoofd en zei uiteindelijk: 'Sorry. Nee, Tie is alles behalve gevaarlijk. Deze pluisbol hier zou nog weg vluchten als hij niet in zo een ijdele bui was.. Maar waarom?' om zijn woorden bij te staan sprong Tie van de steen af en liep voorzichtig naar Heath toe. Sil hield de reactie van de jongen nauwlettend in de gaten. Ondanks het feit dat Tie een ontiegelijk mietje was, kon Heath nog altijd bang zijn. Tie stopte even toen hij vlak voor Heath stond. Zijn staart zwiepte langzaam heen en weer en toen hij nog een stap had gezetten gaf hij Heath een klein kopje tegen de hand van de jongen aan. Sil glimlachte en zuchtte toen hij merkte dat hij zijn adem ingehouden had. Tie deed meestal wat er van hem verwacht werd, maar deze keer had Sil geen idee gehad wat de panter wilde gaan doen. Het zou niet de eerste keer zijn dat Tie het niet op prijs stelt dat hij met kattenbeest aangesproken word. Sil bekeek de jongen even goed. Hij grijnsde toen hij een vocht plek op de broek van de jongen zag. Eerlijk gezegd was het eerder een vocht veeg. Sil grijnsde en wees naar de vlek: 'Was het lekker?' terwijl hij wachtte op het antwoord liep ij naar de steen waar Tie net nog opgezeten had. Sil ging erop zitten en wenkte dat Heath naast hem moest komen zitten. Tie liep naar Sil toe en ging naast de steen zitten. Aan het gezicht van de panter kon je duidelijk zien dat hij niet blij was met het feit dat zijn steen gepikt was. Sil schudde zijn hoofd en zei zacht zodat Tie het net kon horen: 'Let maar niet te veel op Tie. Zoals ik al zei, hij heeft een ijdele bui..' Sil gaf het beestje een aai over zijn kop. Sil wende zich tot Heath en wachtte tot de jongen iets zou gaan zeggen.

Beetje flut.. -,-

'Silmaril du Bois.. Noemt u, o edele heer, mij maar gewoon Sil.' Heath lachte even. Du Bois vond hij helemaal bij hem passen, maar hij zei er maar niks meer over. 'Sil, okay!' Vanuit zijn ooghoeken hield hij nog steeds het dier in de gaten, maar zijn aandacht werd terug naar Sil getrokken toen die plots begon te schaterlachen. 'Sorry. Nee, Tie is alles behalve gevaarlijk. Deze pluisbol hier zou nog weg vluchten als hij niet in zo een ijdele bui was.. Maar waarom?' Heath glimlachte en wou antwoordden maar deinsde toen toch lichtjes achteruit toen hij de panter, die Tie bleek te heten, van de rots zag springen. Roerloos bleef hij staan, en vergat even de uitdrukking van zijn gezicht. Met wijdopengesperde ogen zag hij hoe het beest halt hield, vlak voor hem. Komaan, Heath, niet flauw doen, dacht hij bij zichzelf. Hij wist zijn cool te bewaren en zijn gezichtsuitdrukking terug glad te strijken. Maar toen Tie nog een stap dichter zette, en Heath plots de harige kop tegen zijn hand aanvoelde, trok hij als in een reflex zijn hand weg. Zijn ogen keken even schichtig naar Sil, en hij grinnikte even ongemakkelijk. Hij zou zich hier niet belachelijk maken. Hij strekte zijn hand en slikte even, en vervolgens legde hij zachtjes zijn hand op het hoofd van de kat. 'Aai, aai..' zei hij, en glimlachte geforceerd. 'Lief diertje.' Snel nam hij zijn hand terug en stopte ze in zijn zak. Hij probeerde zich te ontspannen, en keek toen terug op naar Sil. 'Was het lekker?' zei deze, en Heath volgde zijn vinger die naar de vlek op zijn broek wees. Hij kon er niet aan doen, maar hij vatte het onmiddelijk dubbelzinnig op. 'Euh, het is niet wat je denkt, dude, het is van een appel,' zei hij grijnzend, terwijl hij naar de rots naast toe liep. Met zijn ogen op de panter gericht zette hij zich neer. 'Let maar niet te veel op Tie. Zoals ik al zei, hij heeft een ijdele bui..' Heath glimlachte even, maar hij wist niet zo goed of een ijdele bui wilde zeggen dat hij, ondanks dat dat beest niets deed, toch moest oppassen, maar hij vroeg er maar niet naar. Hij bleef cool. Even liet hij zijn ogen over Sil glijden. Hij vond z'n witte haar nogal speciaal. Even vroeg hij zich af of het natuurlijk was en voor hij het zelf besefte: 'Je haar, is dat geverfd?' Even bedacht hij zich dat dat misschien toch wat vreemd over zou komen. Z'n moeder en z'n zus zouden hem waarschijnlijk allebei al een elleboogstoot gegeven hebben, als ze die vraag gehoord hadden. 'Ja.. euh, ik vroeg het me gewoon even af,' zei hij, in de hoop zich misschien nog te kunnen herstellen. 'Meiden vragen het mij ook dikwijls hoor, maar da's dan vaak omdat ze graag dezelfde kleur zouden hebben.' Hij grinnikte even, en krabde even in zijn haar. Hij leek zelf wel een meid, met al zijn gezwets over haarkleuren.