Norwood grijsnde en keek hem aan. Het boomschors had nu al voor 3/4 deel zijn lichaam bedekt. Hij grijnsde wat breder om het vuur om hun heen. "Savador...." zei de kille stem. "Een beetje vuur?" zei hij. Hij maakte een zegel en spuugde vanuit zijn mond een vlammenzee van vuur. "Alles...Alles in deze vorm is beter dan in de andere. Ook mijn vuur spreuken..." zei hij kil en keek naar de grond. Hij grijnsde. Hij sprak een spreuk uit. Ineens vormde zich een enorme knop om Savador. Savador zat gevangen. Van uit binnen in de knop kwam er langzaam een vloeistof omhoog. "Het zal niet langzaam duren of je wordt verteerd door deze plant..." zei hij en grijnsde breed.

Savador keek kalm toe hoe het boomschors Norwoods lichaam beetje bij beetje overnam. Hij keek er niet van op toen hij plotseling een vlammenzee uitspuwde. Na vijfentwintig jaar studie in vuurmagie keek je er zelfs niet meer van op als iemand een hele vulkaan wist op te roepen. Savador stond op het punt om een nieuwe spreuk op Norwood af te vuren, toen het plotseling zwart om hem heen werd. Hij voelde aan de wanden en slaakte een geïrriteerde zucht. Wat had hij toch een gloeiende hekel aan planten. Zijn gouden ogen gleden automatisch naar beneden toen zijn schoenen nat werden. Er drong een zure lucht zijn neusgaten binnen terwijl de vloeistof nu tot zijn enkels reikte. 'Dat denk ik niet,' zei Savador afstandelijk op Norwoods woorden. Hij hield een hand voor zijn mond voor bescherming van de stank van de vloeistof en drukte met een vinger tegen de wand van de knop. 'Victus Umbra!' siste hij zacht, zijn stem gesmoord door zijn hand. Vanuit de schaduwen in de knop wurmden zich tientallen kleine schaduwbeestjes uit de wand. Ze hadden geen ogen en ook geen ledematen. Het waren net wriemelende kikkervisjes met een grote bek vol vlijmscherpe tandjes die zich voedden met schaduwen. Savador hoefde ze nog geen bevel te geven of ze begonnen al als bezetenen aan de knopwanden te knagen. Hij bleef even zelfvoldaan toekijken maar richtte zich toen weer tot Norwood. Door een klein gat dat één van zijn schaduwwezens had veroorzaakt kon hij zijn monsterlijke vorm duidelijk zien. 'Unus!' Met een zwak wenkje van zijn wijsvinger gaf hij het sein aan de eerste vuurdraak om aan te vallen. Uit het niets verscheen het kleine beestje in de lucht en stortte zich als een komeet op Norwood. Alsof het een dartpijl was spieste de draak zijn snuit in het boomschors dat Norwoods lichaam nu voor een groot deel bedekte. Vanuit zijn staart begon de draak langzaam af te fikken, zodat Norwoods schors langzaam maar zeker ook in brand zou vliegen. Savador leunde even vermoeid tegen de wand van de knop aan. Zijn kijkgat werd steeds breder en groter, en hier en daar sijpelde de vloeistof die nu tot zijn bekken reikte door piepkleine gaatjes onder in de knop langzaam weg. De schaduwwezens waren dan wel klein, ze gingen vastberaden en supersnel te werk.

Norwood keek naar wat er gebeurde. Hij had niets anders verwacht. Ineens schoot er iets in het boomschors. Hij keek er droog naar. Hij pakte het draakje vast en trok het er uit. Wat boomsap spijlde uit de wond maar werd vrijwel direct bedekt met boomschors. Norwood's gezicht was nu helemaal bedekt. Hij keek het draakje aan. Langzaam werdt het gewurgd door de lianen. Hoe heet het vuur mocht zijn. Het bleek niet te werken. Norwood keek naar Savador. "Oh dus we gaan wezentjes oproepen..." zei hij sarcastisch. sloot zijn ogen en sprak een spreuk. Van verschillende kanten rende nu boomtrollen op hem af. Ze waren niet groot maar wel enorm snel.

Savador vloekte zacht toen hij zag dat zijn vuurdraakje niets uithaalde. De plek waar de schors in brand had moeten vliegen, werd vrijwel meteen weer bedekt met een nieuwe laag schors. Hij rukte ongeduldig aan de dunner wordende rand van de knop en wist uiteindelijk het gat groter te maken. Met veel kracht en moeite wist Savador zich door het gat te wurmen en uit de knop te ontsnappen. Zijn broek en een klein stuk van zijn bovenlichaam zat onder, evenals zijn haar. De vloeistof dat tot zijn rug wist te reiken, sijpelde langzaam de wonden in die de glasscherven veroorzaakten. Hij verbeet de pijn door hard op zijn onderlip te bijten. Savador keek woedend naar de boomtrollen die plotseling op hem af kwamen gesneld. 'Duo, Tres!' riep hij hees terwijl hij met een arm naar rechts wees. Twee vuurdraakjes stortten zich op de boomtrollen die van rechts op hem af kwamen gesneld en zetten het in vuur en vlam. Zijn linkerarm ging langzaam naar links. 'Quattuor!' Een nieuw vuurdraakje nam de boomtrollen die van zijn linkse richting kwamen onder handen. Savador ging zwaar hijgend in een nieuwe positie staan. Zijn rechterarm was nu naar voren gericht maar zijn gouden ogen richtten zich op de boomtrollen achter hem. 'Quinqe!' Terwijl een van de laatste vuurdraakjes zich op de boomtrollen stortten die hem van voren aanvielen, draaide Savador zich om en wees op de boomtrollen achter hem. 'Sectus!' eindigde hij sissend. Het laatste vuurdraakje sloeg de boomtrollen achter zijn rug tegen de grond en verdween in een steekvlam toen zijn werk gedaan was. Savador viel hijgend op zijn knieën neer en staarde Norwood door zijn zwarte lokken giftig aan. Die klap had hem niet goed gedaan; hoeveel lucht hij ook in zijn longen zoog, het leek nooit genoeg te zijn. Hij plaatste een bevende hand op de grond en siste zacht een spreuk. Een moment later vormde zich een ondoordringbare doorzichtige cocon om hem heen van een zwarte substantie; duistere magie. Hij moest gewoon een rustpauze inlassen - een minuut langer en hij was lichamelijk en mentaal ingestort. Savador ging zitten om in een goede positie uit te hijgen. Terwijl hij dat deed hield hij Norwood scherp in de gaten. Zijn cocon had maar een bepaald tijdlimiet, dus uitgebreid rusten kon hij niet - maar hij zou zijn tijd goed benutten om zijn lichaam even rust te gunnen en ondertussen ook om nieuwe plannen te bedenken.

Deshas voelde dat zijn arm met grote kracht in de muur werd vestgezet. Hij keek even naar het werpmes en toen naar de man tegenover hem. ''Je speelt een gevaarlijk spel'' zei hij dreigend tegen hem. Zijn ogen werden rood gloeiend en hij werd zelf een met de schaduw. Hij haalde zichzelf zo makkelijk los en keek de man recht aan. Hij was het spelletjes spelen zat. Met een droge klik schoof hij zijn zwaard terug in de schede. Hij zette twee passen naar voren en keek de man enkel aan. Hij strekte zijn arm waardoor er achter hem een twee meter lange schaduwarm verscheen. Met zijn andere arm deed hij precies hetzelfde. De twee meter lange schaduw armen grepen de man bij zijn keel en tilde hem op. Deshas had zijn eigen armen nu slap langs zijn lichaam hangen. Hij keek met een ruk opzij zodat de onbekende man door de schaduw armen tegen de muur aan werd gegooid. Daarna weer opgepakt en uit het raam gesmeten, achter Norwood en Savador aan. Deshas sprong uit het raam naar beneden en landde keurig op twee voeten. Hij liep naar de onbekende man en greep hem bij zijn kraag beet. Hij trok zijn zwaard en hield die dicht tegen de keel van de man. ''En nu wil ik wel eens weten wie zich achter dit masker schuilhoud'' zei hij zacht maar kil.

Ineens verscheen Clera achter Deshas. Ze had lang lopen twijfelen om te helpen. Zij kon niet tegen Deshas vechten dat zou het evenwicht verstoren. Maar ze had wel iets anders kunnen bedenken en kennelijk was ze precies op tijd geweest. Haar slanke handen gleden over Deshas' schouders en oefende zachte druk op hem uit. ''Deshas, kalmeer. Het is toch nergens voor nodig om zo tekeer te gaan'' fluisterde ze met zoete zachte stem in zijn oor. Haar lippen raakte bijna zijn nek. Een van haar handen ging naar zijn hand die het zwaard omklemde terwijl ze op hem in bleef praten met zachte woorden en een lichte bijna fluisterende stem. ''Laat maar los'' zei ze zachtjes en probeerde hem zijn zwaard te ontnemen.

Savador veegde met de rug van zijn hand een dun straaltje bloed van zijn kin. Zijn ogen gingen naar boven toen hij iets in zijn ooghoeken zag bewegen. Hij zag dat de Suasama uit het raam gesmeten werd, gevolgd door Deshas. Hij grijnsde breed toen hij zag dat Deshas de nog onbekende man eiste om zijn identiteit te onthullen. Die grijns verdween echter weer snel bij het zien van Clera's verschijning. 'Luister niet naar haar, Deshas!' snauwde Savador zo luid als zijn pijnlijke longen dat toelieten. 'Iedereen die zijn eigen volk verraadt verdient de dood!' Hij kuchte even terwijl hij probeerde op te staan, maar hij stortte gelijk weer in. Iets langer. Nog iets langer moest hij rusten. Savador keek weer even snel naar Norwood. Hij was zijn tegenstander nu. Hij kon Deshas niet helpen. Norwood zou hem alleen maar in de weg zitten en wanneer hij even niet oplette dodelijk verwonden.

Deshas verstijfde even toen hij de handen van Clera voelde. Hij luisterde naar haar zacht gefluisterde woorden. Zonder dat hij er zelf echt erg in had verslapte zijn grip op het zwaard. Een lichte huivering ging door hem heen toen haar lippen bijna zijn nek raakte. Hij moest zich verzetten maar het was zo verleidelijk om gewoon aan har zachte stem toe te geven. Het was Savador's snauwerige die hem terug ter aarde bracht. Alsof hij uit een trance of verdoving was gekomen keek hij even opzij naar Clera. Zijn blik was giftig en kil. ''Oprotten'' zei hij zacht dreigend tegen haar en duwde haar weg.

Kale voelde hoe hij tegen de muur werd aangeknald. Hij verloor het grip op zijn zwaard dat op de grond kletterde en Kale greep naar de schaduwhanden die zijn keel dichtknepen. Daarna vloog hij letterlijk het raam uit maar hij kon niet in een havik veranderen. Dat zou hem veraden en dat kon niet, nog niet in elk geval. Hij maakte een klap tegen de grond en bleef even bewegingloos liggen. Hij was net overeind gekomen op zijn knieen toen hij het scherpe lemmet van Deshas zwaard door zijn kleding heen voelde branden. Hij slikte even ongemakkelijk. Zijn hand ging al naar zijn zwarte kap om die af te trekken totdat Clera verscheen. Die afleiding kon hem niet vroeg genoeg komen. Hij greep naar een ander werpmes en stak die in Deshas zij toen hij afgeleid was. Kale sprong overeind met een nieuw werpmes klaar voor gebruik. Hij had met deze meegerekend nog maar twee messen en een paar werpsterren dus dit moest in een keer goed gaan. Hij pinde Deshas met een soepele zwaai van het mes vast in de muur, gevolgd door nog een stel werpsterren. Hij greep naar zijn laatste werpmes. Deze was wat groter dan de rest en zat in een schede bevestigd aan een riem om zijn bovenbeen. Hij liep op Deshas af en hield het mes tegen zijn keel. ''Ik ben niet van plan je te doden. Ik wil enkel dit'' zei hij en gleed met de punt naar de slangen tatoeage in zijn nek.

De afleiding had jammer genoeg lang genoeg geduurd voor de onbekende man om vrij te komen. Deshas voelde een stekende pijn in zijn zij. Hij greep naar het mes en trok het er woedend uit en smeet het weg. Daarna werd hij opnieuw vastgezet in de muur met een aantal wapens. Hij keek de man voor hem kil en dreigend aan. Hij luister vol minachting naar zijn woorden. Ineens veranderde zijn blik en houding. ZIjn eerst zo gespannen houding werd ontspannen en kalm. Zijn dreigende woeste blik werd vals en met een minachtende grijns op zijn gezicht. ''Mag ik je misschien vragen waarom je me niet dood? Je hebt er niet zomaar de opdracht voor gekregen. Dus dood me dan tenminste eervol'' zei hij simpelweg. De Suasama waren huurmoordenaren. Iemand moest deze man de opdracht hebben gegeven Deshas te doden. En Deshas zou erachter komen wie. ''Was het Madeline die je deze opdracht heeft gegeven? Of wellicht die Master Kale over wie ik de laatste tijd zoveel te horen krijg'' zei hij kalm niet wetend dat hij nu tegen Kale praatte. In zijn ogen was geen enkel spoortje van angst te zien. Misschien omdat Deshas toch wel wist dat het deze man niet zou lukken hem te doden. Hij was niet voor niets een Legendarische Magican. Dan moest hij daar nu maar eens naar gaan handelen. Toch wou hij eerst op deze vragen antwoord voordat hij iets uithaalde. Hij keek naar de man die bleef zwijgen. ''Zeggen we niets? Das nou jammer'' zei Deshas hoofdschuddend. Hij smolt samen met de schaduw en gleed over de muur. Zo simpel was het voor hem om vrij te komen. Hij kwam als een ongewone schaduw achter de man uit de grond weer omhoog en greep hem bij zijn armen. ''Ik zal je laten smeken om de dood'' zei hij zacht en dreigend tegen hem met een valse grijns. Hij drukte de man tegen de muur en greep hem met zijn zwarte kap en haren enal die eronder zaten vast en ramde zijn hoofd tegen de muur. Daarna smeet hij de man op de grond en legde twee vingers op zijn rug. Hij siste een zachte spreuk en een zwarte vloeistof ging dwars door de kleding van de man en drong zijn huid binnen.

Norwood grijnsde. Hij merkte wat er gebeurde. Hij zag dat Norwood de kokon om hem heen toverde en grijnse. Hij maakte een paar zegels. Nu verdween een deel van de vuurcirkel. Hij rende naar het gebouw. Klom snel omhoog en kwam in het kantoor uit. Hij keek naar Diva. Een van Savador's zwakke punten. Hij wilde hem alleen maar uit de tent lokken. Langzaam kropen er lianen over de grond naar Diva die haar langzaam inwikkelde. Norwood keek naar het zwarte gestalte dat nog in de vuurcirkel zat. Ook Savador zou kunnen zien wat hij nu deed.

Madeline was eindelijk een beetje tot rust gekomen. Ze had beide gevechten, zowel die van Kale en Deshas als die van Norwood en Savador nauwlettend gevolgd. Pas toen Kale geraakt werd kon ze er niet meer tegen. ''KALE'' schreeuwde ze en sprong zelf ook uit het raam. Ze laadde een kristal laser en schoor die op Deshas af. ''Blijf bij hem vandaan'' riep ze tegen hem en rende naar Kale toe. Ze knielde bij hem neer en trok de zwarte kap van zijn hoofd en de doek voor zijn mond weg. ''Kale, zeg verdomme iets'' zei ze zacht en bezorgd tegen hem.

Kale zag dat Deshas verdween en vloekte in gedachte. Het volgende moment voelde hij hoe hij vastgegrepen werd en hoorde hij Deshas' dreigende woorden. Hij gromde zachtjes en maar veranderde meteen in een zacht gekreun toen hij tegen de muur werd aan geknald. Een enorme hoofdpijn overviel hem toen zijn hoofd tegen de muur aan werd gebonkt. Half bewusteloos werd hij tegen de grond gesmeten. Slap bleef Kale liggen. Hij voelde Deshas' vingers maar besteedde er geen aandacht aan totdat een stekende pijn hem teisterde. Hij hapte naar lucht en zijn huid werd een beetje grauwig. Hij kokhalsde een beetje. Het eerst volgende dathij een beetje wazig zag was Madeline. ''Madeline......wat is er gebeurd?'' vroeg hij half ijlend.

Diva had zich al di tijd afzijdig geouden van de rest. Meestal zou ze mee vechten maar nu wou ze het risico niet lopen dat er iets zou gebeuren met het leven dat ze nu bij zich droeg. Toen Norwood weer omhoog klom en naar haar keek drukte ze zich tegen de muur en sloeg beschermend haar armen over haar buik. Ze keek niet angstig naar hem, wel wantrouwend. Haar wantrouwen klopte want voor ze het goed en wel doorhad zat ze ingesnoerd door een aantal sterke lianen.

Toen Norwood Diva voor de helft ingewikkeld had gebeude er iets vreemds. De lianen stopte en Norwood greep met zijn hand naar zijn hoofd. Hij steunde tegen de muur. Langzaam kropen zowel de lianen als het boomschors terug. Toen het boomschors weg was kwam het bolletje weer uit zijn schouder. Norwood was weer terug. Hij keek naar de grond en besefte zich daarna weer wat er was gebeurt. Hij keek strak naar Savador. "Sorry Diva..." mompelde hij en sprong naar beneden en landde voor Savador. "Laten we deze onzin stoppen...het kan de school de kop kosten..." zei hij serieus en draaide zijn rug naar Savador.

Savador had zijn aandacht zo gericht op hoe Deshas de Suasama toetakelde, dat hij op het eerste moment niet doorhad dat Norwood door zijn vuurcirkel wist te breken en tegen de schoolmuren omhoog klom, terug naar het kantoor. Hij vloekte zacht en wilde hem achterna gaan. Na een stap bleef hij even met een pijnlijk gezicht staan, zijn hand beklemmend tegen zijn borst gedrukt. Hij was nog niet klaar om verder te gaan, maar hij moest! Diva was daarboven, evenals zijn ongeboren kinderen. Savador rende dwars door de vuurcirkel heen en liet de cocon om hem heen pas verdwijnen toen hij op een veilige afstand van het vuur verwijderd was. Tijdens het rennen siste hij zacht een spreuk en nam zijn lichaam langzaam de vorm aan van een grote witte slang, zo groot als een jonge boom. Hij wilde net tegen het schoolgebouw steil omhoog kronkelen toen Norwood uit het raam naar beneden kwam gesprongen. De beschermende laag boomschors was verdwenen, evenals zijn monsterlijke vorm. De grote witte slangenkop keek met felle zwarte kraaloogjes op Norwood neer en liet zijn gevorkte tong dreigend in- en uit zijn bek flitsen. De bek sperde zich wijdopen, zodat zijn doorzichtige giftanden te zien waren. Het leek wel alsof hij Norwood uitlachte. 'Hoe durf je mij, het schoolhoofd, zo te beledigen? Hoe durf je met je smerige liaantjes aan mijn Diva te zitten!' Zijn woorden kwamen er als een hels gesis uit, op een slangachtige fluistertoon. Savadors echte stem was daarin ver te vinden. Hij richtte zich in zijn volle lengte op, zijn halsribben ver uitgezet zodat zijn halsflappen hem nog extra dreigender maakte, zoals bij een cobra. 'Onvergefelijk!' Savador siste woedend en in een flits schoot zijn opengesperde bek op Norwood af en boorde zijn giftanden zich diep in zijn hals. Het gif was niet dodelijk maar wel zwaar vergiftigend. Vervolgens kronkelde Savador tegen het schoolgebouw op en gleed via het raam het kantoor binnen, waar hij zijn kop liefkozend tegen Diva's lichaam drukte om aan te tonen dat het goed was.

Diva keek Norwood even ongelovig aan toen hij haar losliet. Ze zat onder de rode striemen van de lianen die zich om haar heen hadden gewikkeld maar Diva had al die tijd haar armen beschermend over haar buik gehouden. Ze was zo doodsbang dat haar ongeboren kinderen iets zou overkomen. Ze keek toe hoe hij weer uit het raam sprong en trillend zakte ze via de muur op de grond. Zelfs nu hield ze nog steeds haar armen beschermend over haar buik geslagen. Ze wilde niet meer loslaten. Ze slikte even en merkte dat haar ademhaling wat trillerig was. Ze schrok zich wezenloos toen er een gigantische slang door het raam naar binnen gleed. Het moest wel Savador zijn. Dat wist Diva zeker. En al helemaal toen de slang zijn kop liefkozend tegen haar aandrukte. Heel voorzichtig waagde Diva het een van haar armen voor haar buik weg te halen en om de slang heen te leggen. Ze omhelsde hem zo even voorzichtig terwijl ze haar andere arm steviger tegen haar buik drukte.

Savador nestelde zich in Diva's schoot en bracht zijn kop op dezelfde hoogte als Diva's gezicht. De strenge blik in zijn zwarte starende ogen leek iets van geruststelling uit te stralen. Savador drukte zijn kop zo nu en dan zacht tegen Diva's buik, alsof hij kopjes gaf. Hij wilde Deshas graag helpen om hem - of in ieder geval; het verboden boek - te beschermen, maar het was te riskant om haar in deze situatie alleen en onbeschermd achter te laten. Hij had Norwood dan wel weten te verzwakken met zijn gif, je wist maar nooit wie het nog meer op Diva had gemunt. Savador besloot daarom maar hier te blijven. Hij verdeelde het gewicht van zijn zware slangenlijf over Diva's benen en hield zijn blik oplettend gericht op het raam, klaar om toe te slaan wanneer dat nodig was.

Deshas voelde de klap van Madeline`s spreuk. Doordat hij die niet had verwacht kwam hij nogal hard aan. Deshas werd tegen de grond gesmakt. Vermoeid stond hij op en keek van de Suasama naar Madeline. Hij bleef even verbaasd staan kijken toen de Suasama Kale bleek te zijn. Veel tijd om daar verder over te piekeren had Deshas niet. Het verboden boek in veilligheid brengen was nu zijn grootste prioriteit. Hij gleed weer langs de muur omhoog als schaduw en ging zo zelf door het raam. Daar rees hij als ongewone schaduw op uit de grond. Hij keek nog even naar buiten maar toen naar Diva en de slang, die ongetwijfeld Savador was, die ook in het kantoor waren. ''Als je wilt kan ik haar naar de Toren brengen Savador. Enkel legendarische magicans en diegene die permissie hebben gekregen mogen daar komen. Daar zal ze veillig zijn. Als je wilt, mag je mee'' zei hij voorzichtig tegen hem. Hij wou hem echt alleen maar helpen en Deshas wist dat Diva erg belangrijk voor hem was.

Savador keek met een ruk op toen er iemand het kantoor binnenkwam en begon venijnig te sissen. Terwijl hij zich in de lengte langzaam oprichtte, drukte hij zijn lijf beschermend tegen Diva aan. Toen hij zag dat het Deshas was, kalmeerde hij een beetje, al keek hij hem nog steeds woedend aan. Tenminste, daar leek het op. Hij gaf een klein goedkeurend knikje met zijn kop en zei met diezelfde sissende stem: 'Ik blijf bij haar. Laat dat verboden boek in alle tijden in veiligheid verkeren! Je weet zeker dat je het zelf kunt afhandelen?' Savador liet zijn lichaam weer langzaam zakken tot zijn kop niet hoger kwam dan Diva's kin en hield zijn blik peinzend op de slangentattoeage op Deshas' hals gericht.

''Kom op zeg, waar zie je me voor aan? Dacht je echt dat je zomaar een legendarische magican werd? Daar moet je hard voor studeren hoor dus dat houd in dat ik mezelf wel een beetje moet kunnen verdedigen ja'' zei Dashes kalm. ''Ik beloof je dat boek is veillig zolang het in mijn hals getatoeerd zit. En ben ik ooit iets niet nagekomen dat ik je beloofd heb?'' vroeg hij met een lichte opgetrokken wenkbrauw. Daarbij moest Deshas het nu letterlijk met zijn leven bewaken. Degene die dat boek wou moest eerst zijn keel open snijden en zover zou hij het echt niet laten komen.

(Ik vergeet het nou al de hele tijd te zeggen xD. Leuke nieuwe avatar Savador)

Diva zweeg en streelde zachtjes met haar vrije hand over de slangenkop. Ze keek ook op toen er opeens iemand binnen kwam. Ze liet haar ingehouden adem zacht ontsnappen toen ze zag dat het Deshas was. Het idee dat hij voorstelde wierp vragen bij Diva op. Wat was in godesnaam de Toren en hoe kon het dat van alle mensen zij dat niet wist. Diva wist altijd alles over de geschiedenis van de zeven planeten en de school zelf maar van de Toren had ze nog nooit gehoord. Ze bleef maar zwijgen. Het maakte haar niet uit waar ze heen ging zolang de ongeboren kinderen er maar veillig zouden zijn.

Savadors slangenbek verwrong zich naar iets dat op een geamuseerde grijns leek. Er schoven doorzichtige oogleden over zijn ogen heen zodat het leek alsof hij ter tevredenheid zijn ogen even sloot. 'Ik vertrouw op je, Deshas,' siste Savador zacht. Zijn witte lijf kronkelde zich strak om Diva's benen heen, waardoor het leek alsof hij zich aan haar vastklampte. Hij legde zijn kop op Diva's knie en bleef Deshas voor een moment aanstaren. 'Laat Norwood in zijn pijn verkeren die ik hem bezorgd heb. Laat hem niet door Clera of wie dan ook genezen! Niet voordat mijn gif zich volledig door zijn lichaam heeft verspreid,' beet hij hem op een strenge toon toe. 'Hij heeft het verdiend.' Savadors grijns leek nog iets breder te worden bij die woorden.

(Dankje! )

Deshas knikte even toen Savador zei dat hij hem vertrouwde. Dat was wat hij probeerde te bereiken. Als ze toch een bloedbelofte hadden afgelegd konden ze beter op elkaar vertrouwen dan wantrouwen. ''Nog een ding. Hoe lang heeft dat gif van jou nodig om door te dringen?'' vroeg hij. Hij liep naar het raam en draaide zich daar nog even om. ''Hierbij geef ik jullie beide permessie de Toren te betreden. Maar ik raad jullie aan niet in de andere kamers van de andere legendarische magicans te snuffelen'' zei hij. Hij wachtte nog even op Savador`s antwoord voordat hij uit het raam zou springen.

Savador staarde Deshas een moment nadenkend aan en antwoordde toen nonchalant: 'Een aantal minuten is voldoende. Het gif spreidt snel, zie het als een kan die langzaam met water wordt gevuld.' Hij schudde zijn witte slangenkop even alsof hij iets van zich af wilde schudden. 'Natuurlijk niet, Heer. Wat hebben we daar nu te zoeken?' siste Savador met een onschuldige blik, maar aan de binnenkant hield hij een veelbetekende grijns verborgen. Hij gleed langzaam van Diva vandaan en kwam midden in het kantoor tot stilstand, waar hij zich in de hoogte oprichtte. Terwijl hij dat deed nam hij langzaam zijn menselijke vorm weer aan. Zijn schubben verdwenen in zijn huid maar de lijkbleke kleur bleef. Zijn geniepige ogen veranderden van zwart naar goud en namen zijn amandelvormen aan. Zijn staart splitste zich in twee delen tot hij uiteindelijk weer met beide benen op de grond stond. Savador keek Deshas over zijn schouder nog even zwijgend aan voordat hij terug naar Diva liep. 'Ga je mee, schoonheid?' vroeg hij zacht terwijl hij haar voorzichtig overeind hielp. Hij sprak niet langer meer met die slangachtige fluistertoon, die bij hemzelf zelfs angst aanjoeg.