De rit was nog niet eens zo heel erg geweest. Hoeveel lol kon je wel niet hebben met een simpele tennisbal? Kleine trucjes, die goed gingen zolang hij niet doorhad dat er iemand naar hem keek. Dan stopte hij het ding gelijk weg en deed net alsof er niets was gebeurd. Wat er vervolgens toe leidde dat hij had moeten praten met een of andere willekeurige vrouw, wat hij alles behalve leuk had gevonden. Was weer typisch voor hem om niet uit zijn woorden te kunnen komen, hakkelde maar wat. En zij vond het maar wat grappig. En toen ze hem had gevraagd weer een trucje te doen, was het misgegaan. Zo ging het altijd. Behalve bij zijn familie, daar liet hij maar wat graag zien wat hij allemaal voor nieuwe dingen had geleerd. En hij leerde het ze met alle plezier. Nou haakten zijn ouders snel af, maar de kleine energie bron in de vorm van een jonger broertje wilde alles maar wat graag leren.
Hij wist ook niet hoe blij hij wel niet was toen het mens eindelijk weg was. Man wat haatte hij het toch om tegen vreemdelingen te praten. Het maakte niet uit hoe deze eruit zag, er gebeurde altijd iets waardoor hij zo onhandig was als de pest. Hij was een prima voorbeeld van een verlegen persoon, die het zelf dan niet echt doorhad. Hij had vrij weinig dingen door, was eigenlijk de onwetendheid-zelve. Dat had er uiteindelijk ook voor gezorgd dat hij nu met een of ander brandmerk rondliep. Zo noemde hij het dan, want brandmerken kreeg je niet omdat je het toestond. Nou had hij het wel toegestaan… Maar het was nogal ingewikkeld. Nee, eigenlijk niet. Hij was gewoon dom geweest, en nu liep hij met een of andere “wijventatoeage” rond. Zo noemde hij het altijd in zichzelf, er was geen manier mogelijk waarop hij zo’n woord over zijn lippen zou krijgen.

Veel had hij nooit gehad, dus was het ook onmogelijk om veel bij je te hebben. Moeite met het dragen van zijn spullen? Nee. Deed het zo met een arm. Dat je zijn spieren niet goed kon zien, betekende niet dat ze niet goed getraind waren. Hij had zoveel controle over als maar kon, maar dat moest wel. Vooral als je vrijwel iedere sport moest kunnen beoefenen die er maar bestond. Met zijn vrije hand bleef hij gewoon wat dingetjes doen met de tennisbal, het bleef leuk. Het was moeilijk om zo’n klein voorwerp rond te laten draaien om je vingers dan een basketbal. Vandaar dat hij het ook niet echt succesvol kon, maar oefening baard kunst. En wie weet zou hij er wel achter komen dat het onmogelijk was, had hij ook wat nieuws geleerd. Je was immers nooit te jong om wat bij te leren, nietwaar?
Een stem. Handelde automatisch. Hand die het balletje krampachtig omklemde, keek met een ruk op naar de persoon. Blijf normaal kijken. Laat niet zien dat het je irriteert dat je klein bent, je kunt dit. Het was ook altijd hetzelfde, hij was altijd de kleinste. Overal. En het ergste van alles bleef nog dat sommige vrouwen groter dan hem waren, vooral als ze hakken aan hadden. Maar hij zou nooit in zijn gehele leven hakken dragen, nooit. Hoe kon je in godsnaam op zo’n soort dingen rennen? En het zou je wreef toch maar kapot maken, nee niets voor hem. ‘Ligt eraan wat,’ beantwoordde hij de vraag van de ander met een glimlach, ‘Mijn kennis is maar beperkt.’ En vooral omdat hij hier net was. Dus als de ander hem de weg zou vragen… Zou hij waarschijnlijk niet het gewenste antwoord krijgen. Zijn blik richtte hij eventjes op de vogel. Leuk diertje. Vervolgens keek hij weer naar de man, keek deze vragend aan. Nou, wat wilde hij dan zo graag vragen?

» Een Pablo op hakken... Ergens blijft het geniaal x')

Het was duidelijk dat de ander ouder dan hem was. Maar je kon vrijwel alles ouder dan hem schatten. Vervloekte schattigheid van hem ook. Zijn tantes waren hem altijd in zijn wangen blijven knijpen, zelfs toen hij al over de twintig was. Het was een ware marteling geweest, maar hij hield nog steeds van ze. Hij hield van heel zijn familie, en het viel hem ook wat zwaar toen hij weer uit huis ging. Enkel omdat dat gewoon moest wilde hij een baan krijgen. Wat hem betreft zou hij voor altijd bij zijn ouders zijn gebleven, maar dat zou een slecht voorbeeld zijn voor zijn broertje. En dat was hij liever niet. Ach, hij had nog steeds contact met ze. Ze waren er nog, en nog verre van dood. En daar ging het uiteindelijk om. Want als er een ding was wat hij niet kon missen, dan was het zijn familie wel. Dat was alles voor hem, want meer had hij eigenlijk niet.
Ergens was hij wel nieuwsgierig naar hoe de ander hem zag, het beeld dat nu al van hem was gevormd. Waarschijnlijk zou het hem toch alleen maar chagrijnig maken, maar dat deed vrijwel alles wat met zijn uiterlijk te maken had. Waarom kon hij er gewoon niet… Ouder uitzien? Nee, hij wilde er niet uitzien als een bejaarde. Maar ietsje was toch niet teveel gevraagd, of wel soms? Zijn lengte had hij niet zoveel problemen mee. Er waren zat mensen die zo klein waren als hem, dus daar maakte hij zich niet zo druk om. Het grote probleem bleef dat hij er gewoon jong uitzag. En iedereen zag hem ook altijd aan als jong klein ding. Vijfentwintig was weliswaar niet zo oud, maar meestal werd hij gewoon onder de twintig geschat qua leeftijd. En ja, dat hakte wel in op je zelfvertrouwen.
Hij draaide zich om bij het voelen van een tikje op zijn schouder. Ah, kom op! Moest hij zelf kleiner zijn dan een meisje? Wacht, check of zo – Nee… God, hij was ook echt een of andere lilliputter soms. Maar vreemd genoeg had hij nooit overwogen om een baard te laten groeien, want dan was het wel heel snel duidelijk dat je volwassen was. Maar hij irriteerde zich al aan stoppeltjes, dan zat hij gewoon voortdurend te krabben; gewoon… Omdat hij het ergens irriterend vond aanvoelen. En het enige wat hij er dan op kon verzinnen was krabben. Dus nee, dat ging hem niet worden.
‘Pablo,’ glimlachte hij, schudde het hele lengte incident van zich af, ‘Pablo Suárez, aangenaam.’ Het was een prima optie geweest om zijn naam te zeggen. En de rest zou wel als makke schaapjes zijn voorbeeld vormen. Maar het was ook zo lomp geweest als hij gewoon met een big smile was blijven toekijken hoe de ander daar maar stond; niet-wetend hoe hij heette. Maar het duurde echter niet lang of iets viel hem op. Lag het aan hem of… O, wat vreselijk! De ander kon gewoon niet glimlachen! Nou, iedereen kon het… Maar je wist maar nooit, misschien was er iets mis met de spieren bij zijn mondhoeken.
Hij knipperde met zijn ogen, werd uit zijn vage gedachtestroom getrokken. Zijn glimlach verdween, keek de ander met grote ogen aan. Ergens zou de ander er vast de kriebels van krijgen. Alsof hij tig vreemde dingen aan de man zag, zo’n blik had hij gewoon. ‘U heeft gelijk.’ Wacht, waarom tutoyeerde hij niet? Nu zou het nog eerder overkomen alsof hij een of ander leerlingetje was. Mooie actie, jongen. Snel, doe er iets aan. ‘Ik neem aan dat U een docent bent? Zo ja, in welk vak als ik vragen mag?’ De kans dat de vraag teruggekaatst zou worden… Was nihil. Maar je kon altijd hopen, toch?

Hij wist wel dat hij alles er alleen maar erger op maakte. Maar meestal tutoyeerde hij pas als iemand even oud of jonger was dan hem, of als deze een goede kennis was. En familie, natuurlijk. Het was overduidelijk dat de ander ouder dan hem was, dus had hij voelde hij zich verplicht om zo formeel te praten. Ja, hij was op het platteland opgegroeid; maar dat betekende niet gelijk dat je geen manieren had. Hij had ze weldegelijk, maar hij was niet bekakt. En je hoefde niet bekakt te zijn om manieren te hebben, toch? Of zo zag hij het. En tot nu toe vond hij dat hij zich meer als heer had opgesteld dan die man. Met zijn norse houding, hij werd er ergens gewoon bang van. Was het echt mogelijk dat er mensen in het universum rondliepen die geen emoties hadden? Want zo leek het wel. Als het niet zo onbeleefd was geweest, had hij gewoon de hele tijd naar die roofvogel gekeken. Want die man maakte hem bang, en dat meisje wreef het er nog eens lekker in dat hij zo klein was als maar kon. Hij wist ook weer de perfecte personen voor zijn zelfvertrouwen tegen te komen.
Normaal had zijn glimlach altijd dat aanstekende effect gehad, maar hij veranderde eerder in een vage grimas door de ander. Zijn brede glimlach, die zorgde voor kuiltjes in zijn wangen; hem er nog kinderlijker uit lieten zien dan hij al was. Die eeuwige pretlichtjes in zijn ogen. Ja, hij had een nare etappe in zijn leven gehad; maar waarom zou je daar over blijven zeuren? Dan zou je altijd zo’n doemdenker blijven, en hij was daar dus echt niet voor in de wieg gelegd. Hij was van aard veel te vrolijk, nam dingen gewoon zoals ze kwamen en probeerde het beste eruit te halen. Wie weet zou hij anders zo eindigen als die man, die zich Sebastian noemde. Kon hij dan geen voorbeeld nemen aan de houding van Faye en hijzelf? Hij wist niet precies wat het was, maar er scheen gewoon niets door die… Muur heen te komen. Dat ijzeren masker, koud. Zo koud dat het hem rillingen bezorgde. Niet meer naar kijken, dan is het wel goed. Maar hij moest wel naar de ander kijken, omdat het anders als onbeleefd opgevat kon worden; als je iemand niet aankeek als deze wat tegen je zei.
Oké, hij kon dit. De ander had de vraag niet teruggekaatst, zoals verwacht. Hij kon dit, doe het. ‘Dan zijn we bij deze collega’s,’ merkte hij op, ergens nogal terughoudend, ‘Ik ben namelijk de nieuwe gymdocent.’ Zet die glimlach op. Goed, nu was alles weer goed. Zie je nou wel, hij kon wel degelijk wat dingen in zijn leven bereiken. Kleine overwinningen, want dit had hij al bestempeld als overwinning. Het was misschien iets te overdreven, maar hij met zijn persoonlijkheid… Misschien had hij wel zijn mond gehouden en werd hij nu nog gezien als willekeurige leerling die toevallig zijn plaats wist. Want dat kind, meisje, was ietwat brutaal. Nou was hij niet echt iemand die streefde naar discipline, alle kindjes mooi in een rijtje et cetera; maar een respect hoefde je niet te winnen als docent, dat moest je gewoon krijgen. Hij was ouder, zag er dan wel niet zo uit, en had dus meer kennis vergaard door de jaren heen. En als iemand daar aan durfde te twijfelen nou dan… Nou, waarschijnlijk zou hij dan niets doen. Want hij kon niet echt iets.
Hij dacht eventjes na, na het horen van de ander zijn vraag. ‘Ik heb zelf een brief gestuurd, van te voren. En natuurlijk ook een beetje research, is altijd wel zo handig,’ hij stopte eventjes, zweeg. Bewees hij hier nu mee dat hij zich beter had voorbereid dan meneertje ik-kan-niet-glimlachen? Overwinning nummer twee zo snel alweer mogelijk? Wellicht. ‘We kunnen het beste naar de… Eigenaar gaan, directeur of hoe jullie het willen noemen. Dat is toch de standaard procedure?’ Hij hoefde er eigenlijk niet langs, alles was al geregeld bij hem. Gewoon omdat hij zo lang mogelijk thuis wilde blijven, had daarom alles met brieven geregeld. Bovendien was hij er niet zo zeker van of hij ook aangenomen zou worden als de directeur hem echt had gezien. Met zijn jonge uiterlijk, je wist maar nooit.