Enya keek naar de brief die verfrommeld op haar bed lag. Toen veegde ze haar tranen weg en pakte hem weer op, streek hem glad en las hem opnieuw.

Lieve dochter,

Gisteravond is je vader gestorven, zijn geszondheid liet al een tijdje de wensen over, het spijt me dat ik dit nooit in mijn brieven heb vermeld maar ik wilde je niet ongerust maken. Hij heeft ondanks zijn niet aflatende woede toch van je gehouden. We gaan hem begraven in alle stilte, dat wilde hij graag dus hoef je niet naar huis te komen. Ik hoop dat het verder goed met je gaat en je niet te veel zult tobben.

Veel liefs,
je liefhebbende moeder.

Enya's schouders schokte, ze begon weer te huilen. Ze smeet de brief op bed en rende haar kamer uit. Ze rende door de gangen en negeerde verbaasde leerlingen. Ze rende het kasteel uit en botste bijna tegen iemand op, het kon haar niks schelen wie. Pas bij het meer hield ze stil, ze keek in het water dat haar betraande gezicht weerspiegelde. Haar vader had ongetwijfeld gezegd dat zij er niet bij mocht zijn, maar haar moeder wilde haar natuurlijk niet nog meer verdriet te doen. Een traan viel in het water en maakte een grote rimpel in het water. Haar leven kon moeilijk nog meer vergooid worden maar dat kon niemand iets schelen. Ze voelde zich nog kleiner dan ze al was en merkte niet eens de persoon achter haar op.

Verveeld liep hij door de gangen van de school, in zijn gewoonlijke loopje met zijn hoofd in zijn jasje gebogen. Handen in zijn broekzakken en een redelijk rustig tempo liep hij door de gang. Kon die zee blauwe ogen niet uit zijn geheugen krijgen, de manier hoe ze naar hem keken. Keek dwars door hem heen, alsof hij alles van hem wist. En het gevoel wat hij hem gaf, voelde zo helder en duidelijk maar ook intens en drirect. Sinds hij hier op school is gekomen, is hij verwarder dan ooit. Voelde zoch machteloos, ondanks dat hij al contact heeft gemaakt met een paar leerlingen voelde hij zichzelf niet anders dan voordat hij hier kwam. Zocht nog steeds naar de liefde die hij nodig heeft, de persoon die hem zijn verleden laat vergeten. Hem gelukkig kan maken en boven alles Jirou aan kan als het gebeurt dat hij weer uitbreekt. Het monster in hem wat niet te temmen is, zijn eigen wil heeft en ook nog eens zeer gevaarlijk is.
Diep in zijn gedachten gezonken, denkt aan van alles en nog wat, rende er onverwachts een meisje door de gangen. Hij keek haar koud na en voelde aan de lucht dat er iets mis met haar was. De lucht om haar heen voelde verdrietig en had iemand nodig om op te leunen. Diep van binnen wist hij dat het niet hem was die ze nodig had, het enige wat hij kon doen is haar negeren en koud aankijken maar hij was te nieuwsgierig en liep rustig in haar richting. Iedereen in de gangen waren aan het smoesen en fluisteren, ze hadden geen idee wat er met haar was. Wie ze was en waarom ze zonder naar anderen uit te kijken door de gang heen snelde.

Hij zag haar nog net het kasteel uit vliegen, ze botste bijna tegen iemand aan. Hij keek haar geirriteerd aan, Sayuri liep naar de jongen toe en zei 'Het spijt me voor dat, ze is een beetje van streek' met een koude uitdrukking, waardoor hij knikte en zonder problemen doorliep. Het was best makkelijk haar te volgen, ze heeft lang vuurrood haar wat overal uit springt. Als een vuurvlieg kon je haar volgen zonder enige moeite.
Ze had een heel stuk gerend want ze kwam pas tot stilstand bij het meer. Het meer met zijn aller eerste herinneringen aan deze planeet. De dag dat hij Wren ontmoette en zijn eerste conctact legde, dit vergeet hij nooit meer, ook hoe hij zich bij haar voelde was uniek voor hem. Zo vriendelijk en vertrouwd, vanaf het eerste gezicht leek het alsof ze best friends waren, nouja bijna dan. Hij gaf toe, ze moeten eerst een beetje op gang komen.
Sayuri liep dichter naar het meisje toe, nog steeds met zijn handen in zijn zakken en heel erg voorzichtig zodat hij niet ergens van kan schikken en weer problemen voor zichzelf veroorzaakt. Ze keek naar het water, af en toe rimpelde het water van een traan die erin viel. Het liefst ging hij meteen naast haar staan om een arm om haar schouder heen te leggen en haar te troosten, ookal kenden ze elkaar niet, maar dit kan niet als hij dat ook maar in zijn hoofd zou halen dan is Jirou er binnen no time en schikt hij haar nog verder af. Nee hij bleef wel even achter haar staan totdat ze zijn aanwezigheid voelde. Op het moment dat ze omkeek was haar gezicht betraand en opgezwollen, ze heeft lang gehuild dacht hij meteen. Ze keek geschokken naar hem, misschien omdat ze hem niet heeft gehoord. Misschien omdat hij er niet echt vriendelijk bij stond, van zijn ijskoude gezicht was geen enkele emotie te bekennen.

-Geschreven op
BtoB - Imagine-

Ze bleef naar het water turen. Een vreemd gevoel van aanwezigheid, ze draaide zich om. Een jongen, langer dan haar en met een tamelijk koud gezicht waarop emoties moeilijk te zien waren. Ze bleef hem aankijken met haar bange, droevige ogen en besefte niet dat ze onbedaarlijk trilde. Enya voelde een vreemde persoonlijkheid bij hem, alsof hij zijn echte karakter wilde verdringen met die ijskoude, eenzame blik. Ze voelde zich nog verlegener en kleiner dan ze al was. Ze huilde nog steeds maar dat lied haar vrijwel koud. 'Wat wil je?' vroeg ze met een trillende stem. Ze wist niet of dit iemand was die ze kon vertrouwen. Enya kon goed emoties lezen bij mensen maar het was alsof deze jongen een metalen harnas aan had waar ze niet doorheen kon dringen. Een windvlaag deed haar haar even voor haar gezicht waaien zodat alleen haar ogen zichtbaar bleven. Op haar gezicht was niks dan wanhoop af te lezen omdat, dat besefte ze met een schok, dit hetzelfde was als bij haar vader. Die had zijn liefde voor zijn dochter verdoezeld door haat en pijn om de vele niet geboren broertjes of zusjes. Wanneer Enya naar zijn gezicht had gekeken had ze niet kunnen zien waar hij aan dacht of wat hij voelde. Een keer had ze gewaagt hem te vragen waarom hij altijd zo koud leek en ze had als antwoord gekregen: 'Wat kan het jou schelen, werk door en stel geen vragen.' ''Stel geen vragen''. Dat was het eerste wat je moest weten als je bij haar vader in de gunst wilde komen. Ze wilde hem eigenlijk vragen waarom hij zo ongelukkig leek, waarom hij niks wilde laten merken van emotie maar dat leek haar onfatsoenlijk. Als er iets was wat zij geleerd had, dan was het dat anderen alleen iets van emotie lieten merken als ze dat zelf wilde.

(inkomen)

'Wat is er' vroeg ze met een trillende stem. Hij merkte dat hij haar ongemakkelijk maakte en probeerde zich iets vriendelijker op te stellen, niet te vriendelijk. Gewoon dat ze met hem kon praten zonder bang te zijn voor hem. Veel emotie zal ze niet zien bij hem, ookal is hij diep van binnen de liefste en vrolijkste jongen die je maar kan zien. Hij antwoordde 'Niks, ik zag je zo door de gangen rennen en dacht dat je misschien gezelschap wilde. Je hoeft me niks te vertellen maar misschien vindt je het gewoon fijn als iemand bij je is.' zei hij op een wat vriendelijkere manier, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Dat was wat hij tenminste altijd wilde als hij verdrietig was. 'Wil je dat ik naast je kom zitten?' vroeg hij op een kalme manier. Jirou ondertussen al wat wakkerder 'JAA, ga naast haar zitten, doe het ik maar haar leven zuur.' Waardoor hij even pijnlijk fronste en daarna weer emotieloos naar haar keek. Het was blijkbaar niet mogelijk bij haar zich wat losser te maken om haar te kunnen trosten. 'Wat is je naam' om wat makkelijker te praten en zei die van zichzelf er meteen achteraan 'Sayuri Minami, Puffoon, net een paar weken op Starshine.'
Het was heerlijk weer, de zon scheen en af en toe was er een briesje. Het weer om bij te dagdromen, normaal gesproken was Sayu niet aanspreekbaar bij dit soort weer, maar op de een of andere manier is dat al aardig weggetrokken en denk hij alleen nog maar ernstig na over dingen als hij alleen is of in een dipje zit. Haar rode lange haar waaide voor haar gezicht, wat ze zo liet hangen. Hij zag alleen haar ogen, ze had blauwe ogen. Bijna dezelfde kleur als die jongen die zo verwarrend was. Moest meteen weer aan die intense blik van hem denken, de gedachte alleen al zorgde voor een raar gevoel van binnen. Hij wilde hem zien maar aan de andere kant ook weer niet. Op de een of andere manier kan hij niks van zijn emoties binnen houden bij hem, alles komt eruit wat hij vast houd, ook Jirou. Wat ook weer wat is, de eerste keer dat zijn ogen veranderde bij hem, gebeurde er niks. Er was niks van Jirou zijn woede te zien. Hij deed iets met hem, Jirou en Sayuri.
Ook al stond hij recht voor haar, ze bleef huilen en huilen. Kon er niks aan doen dan medelijden met haar te hebben. En haatte het ook dat hij niks kon doen. Zonder op haar antwoorden te wachten liep hij naar haar toe en ging naast haar over meer staren. 'Prachtig is het niet, het uitzicht' zei hij om te proberen haar ergens anders aan te laten denken dan wat haar zo verdrietig maakt. Hij bleef een paar minuten zo staan, zonder naar haar te kijken of te bewegen. Genoot even van het briesje wat er zo af en toe woeide. Lucht is zijn plek, zijn territorium, en is daarom ook graag buiten. Het liefst zou hij alleen maar naar binnen gaan om te slapen. Toen hij uit huis was geschopt, sliep hij ook buiten in alle jaargetijden, wat hem niet zo beviel. Het maakte hem stijf en koud.

-Geschreven op
Tokio Hotel - Spring Nicht-

Hij antwoordde 'Niks, ik zag je zo door de gangen rennen en dacht dat je misschien gezelschap wilde. Je hoeft me niks te vertellen maar misschien vindt je het gewoon fijn als iemand bij je is.' zei hij op een wat vriendelijkere manier, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Enya begon zich al wat meer op haar gemak te voelen. 'Wil je dat ik naast je kom zitten?' Enya knikte zachtjes, dit kon ze wel even hebben. Hij fronsde even pijnlijk waarnaar hij weer strak keek. Enya snapte het al, hij was in tweestrijd met een andere persoonlijkheid. 'Wat is je naam' Vroeg hij en vervolgde vrijwel onmiddelijk: 'Sayuri Minami, Puffoon, net een paar weken op Starshine.' Enya knikte wat opgewekter, veegde haar tranen weg en zei zacht: 'Ik heet Enyana Luccas, dat krijg je als je een deftige grootmoeder hebt, noem me maar gewoon ''Enya'' als je wilt.' Een nieuwe leerling dus, dat betekende dat hij nog niet van haar reputatie als favoriete pestpersoontje had gehoord. Hij bleef even bij zijn eigen gedachten en zei toen: 'Prachtig is het niet, het uitzicht' Enya knikte. 'Dat was mijn troost toen ik hier voor het eerst kwam, ik ben nou niet echt....populair in de vrolijke zin.' Ze veegde haar laatste tranen weg en liet een waterig glimlachje verschijnen. 'Ik heb gewoon net slecht nieuws gekregen, mijn vader is.....' Ze stokte even en hoopte dat hij haar zin zelf zou kunnen afmaken. Ze schoof een stukje op en klopte naast haar. 'Kom maar zitten als je wilt, ik kan wel wat gezelschap gebruiken.' Ze was zelf verbaasd van haar durf om dat te zeggen, normaal zou hem niet eens meer durven aankijken. Ze keek naar het uitzicht over het meer, dat altijd spectaculair was. Enya, waarbij dat nou eenmaal in haar genen zat, hield van deze rust, deze vertrouwde, schone aarde. Haar kleine beetje Shadra was nooit tevoorschijn gekomen. Het was altijd haar natuurkant geweest die over haar karakter besliste.

Enyana Luccas heette ze, dat lukte hem wel te onthouden. Ze vond het een deftige naam, hij vond het wel meevallen. 'Zo deftig vind ik het niet' zij hij met een ooglach. Nog steeds oplettend dat hij niet te veel emotie liet zien. Jirou was nog steeds aan het spelen met hem, het voelde voor Sayu aan dat Jirou rustig was maar eigenlijk als hij zich losser liet kwam hij met volle kracht aanzetten. Vaak met zoveel kracht dat het binnen een paar minuten niet meer lukt hem te controleren. Met dat alles ging zijn hoofd hevig bonken en werd de stem luider en wilder, wilder in mensen willen bespelen, vermoorden, bang maken. Er zijn mensen waarop hij intens op reageert en andere helemaal niet.
Het meer was haar troost toen ze hier voor het eerst kwam, dat is ongeveer hetzelfde. Sayu had in het begin nog een beetje rust nodig, weg van alle mensen, om zich voor te bereiden. Wat hier ook redelijk goed had gewerkt. De lucht om haar heen begon ook weer wat kalmer te worden, ze veegde haar tranen weg en porbeerde alweer een beetje te lachen. Dat lijkt er meer op dacht hij bij zichzelf, is hij toch nog van pas gekomen. 'Ben ook niet populair, nooit geweest ook niet. Ik vind het wel best zo, het kan me niet zoveel meer schelen.' zei hij kil en ongeinteresseerd. 'Ik heb gewoon slecht nieuws gekregen, mijn vader is.....' ze maakt haar zin niet af. Ze keek weer eventjes naar beneden, hij wist al wat er was gebeurt dacht hij. Hij is overleden.
De pijn wist hij maar al te goed, al helemaal als je het met je twee eigen handen hebt gedaan maar niet je echte zelf. Heeft het de hele tijd tegen willen houden, maar was gewoon niet sterk genoeg. Semi Jirou heeft hij al moeite mee tegen te houden, laat staan de grote Jirou himself. Dat is gewoon. Onmogelijk. Schudde zijn hoofd even om van die nachtmerrie af te komen en keek weer naar Enya. Ze was een stukje opgeschoven en klopte op de grond naast haar. Ze wilde dat hij naar haar ging zitten.
Rustig ging hij zitten, wel ongeveer 1 meter bij haar vandaan voor de zekerheid. Je weet maar nooit, zo onvoorspelbaar is hij wel en keek naar Enya. Ze was weer redelijk kalm, was gestopt met trillen en keek in haar gedachten over het meer. Als het echt is wat hij denkt dat er is gebeurt, is gebeurt dan vind hij het niet zo gek als iemand niet zo aanspreekbaar is. Bij hem moet je ook de woorden eruit trekken soms. Het liefst is hij alleen omdat hij Jirou dan het beste kan onderdrukken, maar aan de andere kant wil hij dolgraag samen met andere zijn om te voelen hoe dat is. Nooit wetende hoe het is om vrienden te hebben, alles los te laten bij een persoon, lol hebben met elkaar. Altijd maar kijkende naar dat soort mensen maar nooit zelf kunnen voelen is nog het ergste. Hopelijk had hij hier wat meer geluk, met zichzelf en Jirou.

'Zo deftig vind ik het niet' zij hij met een ooglach. Enya glimlachte flauwtjes. Haar halfgare grootmoeder had haar er mee opgezadelt, ze was in ieder geval blij dat ze er nog Enya van kon maken 'Ben ook niet populair, nooit geweest ook niet. Ik vind het wel best zo, het kan me niet zoveel meer schelen.' zei Sayuri kil en ongeinteresseerd. Enya had het idee dat ze een gelijke had gevonden. Ookal, zehad altijd wel geweten dat er ook kinderen zoals haar zaten maar was ze nooit tegengekomen. Hij ging naast haar zitten maar hield flink wat ruimte tussen hen in. Enya dacht dat ze wel wist waarom. Ze keek naar de zon, het was een vrij warme namiddag en de lucht maakte haar loom. Een paar jaar geleden, toen ze hier voor het eerst op school kwam, had ze net een flinke ziekteklap verwerkt. 'Weet je, bijna vijf jaar geleden stond ik op het punt voor het eerst naar school te gaan. Maar toen kwam de ziekte, eerst leek het wat koorts en buikpijn maar op een nacht kreeg ik bijna geen lucht meer en mijn...mijn benen deden het niet meer...Ik heb daarna twee jaar thuis gelegen, soms wat beter en soms doodziek. Op een dag kwam mijn moeder met een dienblad aanzetten maar struikelde over het vloerkleed, ik wilde haar helpen en greep het dienblad net op tijd vast. Het bleek dat ik mijn benen half uit bed had gezwaaid... Sinsdien ben ik gewoon erg verlegen...' Ze wist niet zo goed waarom ze het hem vertelt had maar het deed haar goed, haar ziekte was overigens nog niet voorbij, soms had ze koortsaanvallen en luchtgebrek maar dat was erg verminderd de laatste jaren.

Kijkend naar de vogels in het water aan het baden waren, de zonnestralen die in het water lieten glinsteren, een zacht briesje over je huid. Het was de perfecte lente dag. In iedereen hun ogen behalve die van Sayuri. De dag die hij het liefst uit zijn leven wil wissen, was op precies zo'n dag. Iedereen vrolijk, verliefd, genietend van alles. Maar hij niet, nee hij was zijn plannetje aan het uitvoeren op zijn moeder. Zijn geliefde moeder. De irritatie zag je op zijn gezicht, zijn nagels in zijn palmen knijpend en bijtend op zijn onderlip. Irritatie is de enige emotie die hij niet kan tegenhouden. Het was ook de enige emotie waar Jirou amper op reageerd. Hij keek weer even opzij of Enya het merkte, gelukkig zag ze niks. Ze was naar de zon aan het staren, ze zag er een beetje moe uit. Het moet vast een zware dag voor haar geweest zijn, niet iedereen is zoals Sayu waarbij het lijkt alsof hij elke dag 1 jaar ouder word van de stress.
Nog steeds kijkend naar de zo'n zei ze 'Weet je, bijna vijf jaar geleden stond ik op het punt voor het eerst naar school te gaan. Maar toen kwam de ziekte, eerst leek het wat koorts en buikpijn maar op een nacht kreeg ik bijna geen lucht meer en mijn...mijn benen deden het niet meer...Ik heb daarna twee jaar thuis gelegen, soms wat beter en soms doodziek. Op een dag kwam mijn moeder met een dienblad aanzetten maar struikelde over het vloerkleed, ik wilde haar helpen en greep het dienblad net op tijd vast. Het bleek dat ik mijn benen half uit bed had gezwaaid... Sinsdien ben ik gewoon erg verlegen...'
Het klonk allemaal een beetje vaag, sommige stukken moest hij 2x over denken voordat hij wist wat ze nou zei. Ze heeft een ziekte gehad, dat is dus de reden dat ze een beetje zwak overkomt. 'Dat moet zwaar voor je zijn geweest' probeerde hij een beetje met haar mee te leven, ze moet eens weten wat de hel is. Maar daar gaat het niet om, iedereen is anders en iedereen denkt anders. Sayuri wil nog wel eens negatief denken, ook over anderen die hij niet eens kent. Heeft redelijk snel een oordel klaar staan, die hij voor zich houd, wil niet dat hij op valt natuurlijk. Hij wist zeker dat bijna iedereen ook een oordeel over hem had, door zijn eigen aura. Koud, afstandelijk, negeert alles en iedereen. De Sayuri die hij haat te moeten zijn, wil het liefst dat Jirou gewoon uit hem word getrokken en ergens anders maar een eigen leven gaat leiden als huurmoordenaar ofzo. Ergens ver van hem vandaan. Diep van binnen wil hij bemind worden, de liefde van mensen voelen, de aanraking, bezorgdheid en alles wat er mee te maken heeft. De enige manier waarop hij dat nu kan krijgen is door verliefd te worden. Op iemand die met Jirou kan omgaan en Sayuri veilig laat voelen, veilig genoeg om zich voor een keer te kunnen ontspannen en alles laten vloeien zonder zich ook maar ergens zorgen over hoeft te maken.

-Geschreven op
Tokio Hotel - Alien (German Version)-