--Lame titel, I know!

Oke, Jody had de eerste dagen de campus verkent. Had meteen al de grootste lol gehad, maar er stond nog een klus te wachten voor haar lessen daadwerkelijk begonnen. Ze moest langs de hoofdmeester. In de gangen hoorde Jody al de enkele woorden, maar daar trok ze zich niks van aan. De meeste hoofdmeesters die ze kende waren aardige mannen en dus ging Jody daar ook nu van uit. Al zeiden ze wel op de etage dat je uit moest kijken. In haar gewone kloffie, niets bijzonders. Een wollen trui en een broek met laarzen, maar niet minder leuk, liep Jody door het gebouw heen. Ze was er al een enkele keer voorbij gelopen, maar elke keer liep ze door. Ze vond het redelijk spannend. Ze had op haar vorige scholen nooit iets fout gedaan. Ze was altijd een voorbeeldige leerlinge geweest. Enkel met een moeilijke jeugd. Ouders verloren, verschillende pleeghuizen en verschillende scholen. Jody was wel wat gewend. Ze had alleen iets nodig om aan vast te houden. Structuur was altijd belangrijk geweest voor Jody, anders werd ze gek. En toen haar structuur verdween kreeg ze het gewoon moeilijk. Vandaar dat de jeugdzorg van Cassia Jody hierheen stuurde. Ze vertelde haar dat er een goede structuur was. Aardige leerkrachten en veel te doen. De eerste dagen verliepen niet helemaal super, maar dat was Jody haar eigen schuld. Hierdoor zat ze gewoon af en toe niet lekker in haar vel. De ene keer kon het wel goed uitpakken en was ze desondanks toch heel vrolijk. De andere keer was het de totaal andere kant. Was ze humeurig, of kon ze bij alles wat je zei gaan janken. Mietje dat het was.
Jody zuchtte even. Vandaag voelde ze zich en lekker en vrolijk. Dus vandaag was wel de dag dat ze langs kon gaan mij die hoofdmeester, Master Savador? Nouja, het zal wel. Ze keek wel wat er van zou komen. Misschien viel het allemaal wel mee wat al die mensen in de gangen zeiden, maar misschien ook niet. Nou wat dan nog. Jody was gewoon Jody, en dat was dat. Dus daarom liep Jody in haar vrolijke pas richting die gang met die deur waar ze al een paar keer langs was gelopen. Ze had zelfs geen idee hoe die man er uit moest zien! Iedereen had het maar over een gebochelde man met zwart haar. Jody had haar schouders er bij opgetrokken. Ze wist alleen wel dat ze zou gaan lachen als het ook nog zo was ook. Maarjaat. Dat zou ze moeten inhouden. Niet echt de beste binnenkomer. Het enige voordeel was misschien dat ze geen les van hem had. Want als Water magiër had ze niet bepaald behoefte aan vuur, iets wat hij gaf, had ze gehoord. Ze had die behoefte nooit gehad. Enkel naar het duister als ze in een pokken humeur was(Ja of om het te gebruiken tegen haar broers en zussen), water en lucht. Dus voor deze vakken had ze zich voornamelijk in geschreven. En dan voor de standaard vakken waar geen magie bij kwam kijken. Nou goed. Daar stond ze dan voor de deur. Jody haalde eens goed adem en klopte drie maal op de deur. Nu maar wachten of ze binnen mocht komen. En hopen dat hij er überhaupt was. Goed, daar ging ze dan.

-- Derp. Wat een faal post. Succes (:

Hij had het maar simpelweg afgezien met het begin van het einde van de o zo rustige kerstvakantie. Althans, 'rustiger' was een beter woord, want het was niet zo geweest dat hij net zoals ieder ander lui achterover had kunnen hangen. Ook in de vakantie ging het werk voor een leraar en hoofdmeester ineen door. Nog stapels nakijkwerk en andere administratieve zaken. Eer dat dat kleine torentje aan papieren afgewerkt was, was de vakantie alweer tot zijn einde gekomen en moest hij zich gereed maken voor een nieuwe, lange periode van hatelijke leerlingen en vergooide inspanning tot de volgende vakantie. Spijtig.
Savador stond voor de spiegel in de zijkamer van zijn kantoor zijn stropdas om te doen. Het schikken van de grijze lap stof die goed samenging met de rest van zijn nette pak wilde vandaag maar niet lukken. Het ding kwam losser te zitten of raakte na een halfuur uit zijn knoop, en hij raakte er steeds geïrriteerder door. De twee uiteinden liet hij uiteindelijk gewoon maar losjes over zijn overhemd hangen, de moed voor nu opgegeven. Dat zou hij straks allemaal wel uitzoeken. Hij boog zich wat meer naar zijn spiegelbeeld toe om met een hand onder zijn kin zijn hoofd van links naar rechts te draaien en zijn gelaat te bestuderen. Hij slaakte een zachte zucht, zijn slangachtige blik daarbij op de kringen onder zijn ogen gefixeerd. Scheren hoefde hij niet vaak te doen, maar vandaag was een dag geweest waarop het voor eens in de zoveel keer weer genoodzaakt was. En toch maakte zijn gladgeschoren kaak zijn vermoeide indruk er niet minder op. De eerste week na de vakantie en hij liep er nu al bij alsof hij beter in het verzorgingstehuis kon zitten. Het ging weer eens triestmakend goed met de gezondheid. Savador petste met beide handen zacht tegen zijn ingevallen wangen. Kom op, een beetje viever. Hij hoefde zo alleen nog maar naar Shadra voor de laatste vergadering van de maand, zijn kinderen slapen doen en daarna kon hij zelf zijn bed opzoeken.
Hij bleef glazig naar zichzelf in de spiegel staren toen hij duidelijk geklop hoorde vanuit het kantoor, zijn handen nog steeds tegen zijn wangen gedrukt. Meh.
Een beetje bozig kwam hij het algemene deel van zijn kantoor binnen gebeend waar hij alle gasten ontving. In een rechte lijn liep hij op de deur af, waar ongetwijfeld weer één of andere mieperige leerling achter stond te wachten. Die vervolgens na een nutteloos tijdrovend gesprek onder alle moeite proesten onderdrukkend weg zou hobbelen naar haar of zijn dikke vriendjes om verder over hem te kunnen roddelen en haatpropaganda te verspreiden. Savador in pak, weheheh. Master Savador kreeg zijn stropdas niet om, woehoehoehoe. Want het was toch allemaal zo bespottelijk lachwekkend wat hij deed of zei. Ziek werd hij ervan. En hij was het spuugzat.
Hij was toch ook maar een mens. En hij was wel degelijk een man, en degelijke rijke mannen die zich formeeltjes op wilden stellen en op het punt stonden naar de zoveelste slaapwekkende vergadering van het schoolbestuur te gaan droegen nu eenmaal nette pakken. Ze moesten blij zijn dat hij nog niet met een dikke sport-automobiel op Puffoonse gassen de oprit van het schoolterrein op kwam gereden als de directeur die het wel goed had zitten met de centjes. Al had hij wel een rijbewijs en het nieuwste van het nieuwste terug op Shadra, maar dat terzijde. Geld maakte niet gelukkig, daar was hij inmiddels al wel achtergekomen.
Met een ruk zwaaide Savador de deur open, streek zijn lange gekamde lokken achter een schouder die in de ruwe beweging langs zijn hals naar voren vielen en keek neer op een jong meisje dat hij nog niet eerder op de school rond had zien lopen. Bij Medusa, een nieuwe leerlinge. Fijn.
'Je klopte?' vroeg hij op zijn eigen kille manier.



- Waha. Geforceerde inspi plus moeheid is een slechte combinatie :'D
En bochel XD
Daar heb ik wel even om kunnen lachen
Je doet net alsof hij een of andere quasimodo is kchh x'D

Als het aan hem persoonlijk had gelegen zou hij van tevoren overwegen hebben om een notitiebriefje aan de deur te hangen met de mededeling dat hij niet beschikbaar was op het moment. Maar helaas. De tijd had hij er niet voor gehad en spoedig genoeg moest hij toch door dezelfde deur naar buiten om zijn shuttle te halen. Een gesprek met een nieuwe leerling in de tussentijd kon er wel snel mee door. Het was zijn werk; hij moest wel.
Aan de uitdrukking op zijn bleke gelaat was alleen te zien dat hij er niet bepaald blij mee was. Savadors slangachtige ogen staarden op het meisje neer, zijn blik langzaam glijdend over haar gelaat, haar kledij, haar suikerspin-roze haar. Veel te lieflijk, veel te.. zoetjes. Daar hield hij niet van. Heldere logica als puur en volbloed Shadraan zijnde. Maar het feit dat ze een Cassiaan was tergde hem meer. Op die waterratten moest hij het al helemaal niet hebben. Daar had zijn waterfobie veel mee te maken.
Zijn blik dwaalde weer langzaam af naar het jonge gezicht van het meisje. Twee grote roodbruine ogen staarden zwijgzaam terug. Zijn stem was zo bitter als zijn prille blik bij het stellen van zijn vraag, al net zo sinister als zijn uiterlijk deed ogen. Het meisje knikte, en hij zou het niet vreemd vinden dat het uit terughoudendheid was. 'Dat klopt Master.' Erg geestige woordkeuze. Het volgende ogenblik werd hem een vriendelijk glimlachje geschonken, maar zoals typerend voor hem was bleef Savador hard en streng terugstaren. Er was tot nog toe ook nog geen reden in zijn geval om te glimlachen. 'Maar als ik verkeerd gelegen kom, dan kom ik een andere keer wel terug.' Zijn rigide gezicht leek even te betrekken bij die woorden. Medusa, hij had toch zo'n hekel aan die standaardzin van leerlingen. Als ze ongelegen kwamen zou hij niet open hebben gedaan, wel dan? Voor hij er echter iets op kon antwoorden haalde het meisje diep adem en nam de kans om allereerst, gewoon hier buiten de deur, haar verhaal te doen; 'De rede voor mijn komst, is dat ik me kom aanmelden. Ik ben pas geleden aangekomen hier. Mijn naam is Jody Caithlyn.' Goh. Je meent het. Dat was meestal wel de reden waarom ze bij hem aanklopten, en zoveel malen voorgekomen dat het inmiddels oude koek was. Maar ach. Voor hem was het afgezaagd, hij maakte het immers iedere dag van de week wel mee. Voor een tiener die zich kwam aanmelden als nieuwe leerling was het natuurlijk een geheel nieuwe ervaring. 'Welkom, juffrouw Caithlyn. Laten we eerst even naar binnen gaan, wellicht?' stelde hij nors, en misschien ook een beetje op een sarcastische manier voor. Hij ging geen kennismakingsgesprek in de deuropening houden, als dat soms Jody's bedoeling was. Zwijgend bleef Savador een tijdje op het meisje neerstaren, zijn blik en houding nog altijd behoorlijk stijfjes. Ze frunnikte wat aan haar zachtroze lokken en sloeg na een poos haar grote ogen weer naar hem op. Savador keek met licht op elkaar geperste lippen van haar weg en kon niet voorkomen dat zich een kleine geïrriteerde frons tussen zijn wenkbrauwen vormde. Schattig.. waarom moesten de meeste vrouwen hier zo snoezig en aantrekkelijk zijn? Het was niet eerlijk tegenover hem. En zijn pedofilische voorliefde voor jongere meisjes maakte het er hem niet bepaald gemakkelijker op. Met een zachte, bijna onhoorbare zucht deed Savador een stap opzij, deed met een hand een nieuwe poging zijn stropdas te knopen en maakte met de andere een uitnodigend gebaar naar binnen. Als Jody vrijwillig meewerkte zou hij zich helemaal niet eng op te hoeven stellen. En hoe sneller het was afgehandeld, des te sneller kon Jody verder met het verdere verkennen met het kasteel, en kon hij zijn procedure weer vervolgen met het inpakken van zijn laatste spulletjes.

- Daww dat hoeft toch helemaal niet? ;3
Het is moeilijk om je eigen posts te beoordelen.
Maar ik vind u er niet minder op posten hur.
Ghehe. Ya. Saf is gewoon een ouwe sammie.

Ironisch dat leerlingen of nieuwe aanmeldingen hem altijd lastig kwamen vallen op momenten dat hij op het punt stond aan de slag te gaan met de stapels aan administratieve zaakjes op de hoek van zijn bureau, of net moest vertrekken. Voor nu viel het nog redelijk mee, maar een blik op zijn dure zilveren zakhorloge wees hem wel op het feit dat hij niet alle tijd van de wereld had. De eerstvolgende shuttle arriveerde over anderhalf uur.
Was het de moeite wel? Zijn slangachtige ogen kort, onopvallend maar kritiserend over het slanke postuur van het rozeharige meisje voor hem, alsof hij haar voor een professioneel modellenbureau moest keuren. Ja - het was de moeite. Niet dat er ooit iets anders uit kwam dan het 'dank u wel voor de moeite, master' en van daaruit de langzaam maar zeker zelfontwikkelende stroom aan hatelijke opmerkingen, blikken en handelingen. Schijnheilig waren ze immers stuk voor stuk, hoe bescheiden vrouwelijk en engelachtig ze er ook uit mochten zien.
Zonder zijn strenge maar statige blik van Jody af te scheuren deed Savador een stap opzij. Dacht ze nu echt dat hij zijn kantoor ongebruikt zou laten bij een confrontatie zoals deze, waarbij hij normaliter altijd zijn gesprekken binnen de vier muren van het kleine kamertje hield. Het meisje keek om haar heen, alsof ze met haar stille blik de gang achter haar afzocht naar wellicht een betere plaats dan het voor hem vertrouwde kantoor om het gesprek te houden. Hij zou voor haar geen uitzondering maken, al deed ze zich nog zo schattig voor. Uiteindelijk leek ze ermee in te stemmen door zwijgzaam te knikken. Goed - leerlingen die meewerkten, daar vond hij zo zijn grootste prioriteiten in. Nog even sloeg Jody vertwijfelend haar ogen neer, stonden ze een beetje wezenloos tegenover elkaar elkaars blikken te ontwijken, wachtend op een lichamelijke of woordelijke reactie van de ander. Op een zeker moment besloot Jody zijn kantoor te betreden en bleven zijn slangachtige ogen roerloos op dat zoet-ogende haar vastgepind terwijl het meisje hem passeerde. Zwijgend in alle talen bleef hij haar met zijn blik volgen, sloot zachtjes de deur en liep Jody kalmpjes achterna. Savador was haar al voorbij gebeend om zich tot zijn bureau te wijden en daarachter plaats te nemen toen hij werd tegengehouden door een brief die hem werd toegereikt. 'Deze moest ik aan u geven, nietwaar?' vroeg Jody aarzelend. Savador draaide zich helemaal naar haar toe en pikte de brief tussen duim en wijsvinger tussen haar vingers vandaan. Hij bekeek het met een snelle blik even kort en draaide zich toen langzaam weer om. 'Allicht,' sprak hij tussen neus en lippen door. Hij zette een bleke hand ter steun op de rugleuning van zijn comfortabele zwartlederen stoel, zeeg in een langzame beweging op het zitvlak achter zijn bureau neer zonder zijn blik van de brief af te wenden. 'Het is het inschrijvingsbewijs,' deelde Jody mee. 'Juist.' Zijn toon klonk ietwat norsiger dan voorheen. Hij had immers al heus wel gezien wat het was. Na nog even snel zijn aandacht te richten op de inhoud van de brief, sloeg Savador zijn strikte blik op en maakte een kort, zwijgzaam gebaar naar de voor gastem bestemde stoel langs de wand. 'Neem plaats,' beval hij kalm. Hij zou immers niet tot zaken komen eer dat zijn gasten nog niet zaten.

- Mehe. U ook danku ;3
Dat gevoel ken ik bij mensen die van die awesum lange posts maken.
Maar dat betekent niet dat kortere posts per se slechter zijn.
Persoonlijk vind ik korte berichten fijner reageren, so I don't mind.
Maar ugh. Mensen hoeven hun manier van posten niet aan mijn belang aan te passen thou.
Nono.
En sawry. Jody doet me aan suikerspinshizzles denken :'D
Maar ze is wel schattig ^-^
En dit OOC berichtje wordt te lang ;d

- SORRY ;u;
En noes, ies okay.
Ik heb mijn post wat minder formeeltjes proberen te doen,
maar nu is het meer een beetje bullshitterig geworden.
Le crap x-x

Het wederzijdse gestaar buiten de deur van zijn kantoor hield een stil ogenblik aan, en hij voelde zich plots benomen worden door een gevoel van verveling. Het was iedere keer dezelfde routine; leerlingen kwamen, stelden vragen of hadden iets nodig, hij gaf antwoord en advies, leerlingen lieten hem weer alleen met zijn wijn en eenzaamheid, en hij kon vervolgens weer verder met waar hij mee bezig was. Soms werd hij er gewoon doodmoe van. Op dat soort momenten had hij de grote drang om alle kaarsen te doven en zonder een volledig bewustzijn in bed te kruipen, alsof hij even van de wereld was. Maar hij wist zelf heel goed dat dat nostalgische gevoel voortgekomen is uit die verschrikkelijke eenzaamheid die hem af en toe gewoon teveel werd. Ieder mens had behoefte aan gezelschap, hoezeer iemand zich ook afsloot en een kluizenaarsbestaan leidde. Dat zat gewoon genesteld in de menselijke aard. Typerend voor kuddedieren.
Zwijgzaam wachtte hij een reactie, lichamelijk of woordelijk, van de wederpartij af, maar die kwam maar niet. Jody stond daar maar een beetje snoezig te wezen, tot zijn ergernis toe. Hij vroeg zich af of als hij op haar haar kauwde, er een bubblegum-smaak vrij zou komen. Dat gruwelijk roze zoete spul. Nee, de kleur had toch iets meer weg van een suikerspin. Ook gruwelijk roze en zoet. Toch helde hij zijn bovenlichaam iets naar voren toen het meisje hem passeerde, en nam hij de gelegenheid haar geur onopmerkelijk op te snuiven in haar voorbijgaan. Rook.. normaal. Niet zo overdreven zoet als hij zich ingebeeld had. Geef hem maar wijn.
Er werd hem een brief overhandigd die hij even op zijn eigen gemakje doornam. Zwijgend zeeg hij neer achter zijn bureau, zijn blik nog op de brief gefixeerd. Aanmeldingsblaadjesgedoe. Iets dat hij iedere keer ontving bij een nieuwe aanmelding. En hij had het al zo vaak onder ogen gekomen dat hij de algemene context erin inmiddels wel kon dromen. 'Goed..' Verveeld sloeg Savador het ene been over het andere en liet de brief voor zijn neus traagjes zakken om het rozeharige meisje aan te kunnen kijken. 'Caithlyn,' zei hij er niet veel beduidend achter aan, zoals hij zijn leerlingen altijd met hun achternaam aansprak. 'Willen we eerst iets te drinken?' Hij stelde de vraag tussen neus en lippen door, bijna mompelend, want hij had zijn kin op zijn borst gelegd en was druk in de weer met het verdere knopen van zijn stropdas. Misschien dat zijn afspraak op Shadra nog wel even kon wachten als hij het geluk had dat de shuttle na de volgende op tijd zou arriveren.

Normaliter kwam hij ook niet altijd direct tot de orde. Men moest er immers rekening mee houden dat hij al een man op leeftijd was. Eerst rustig terugsloffen, voorzichtig en met beleid zodat hij niet door zijn rug ging neerzitten op zijn stoel, even slokje wijn. Ze waren immers in zijn kantoor, dus moesten ze hem die tijd ook maar gunnen. Bovendien had hij nu wat moeilijkheden met zijn stropdas, en dat wilde hij eerst gedaan krijgen.
Het meisje - Jody - nam rustig plaats op zijn verzoek en keek hem zwijgzaam aan. Niet echt een praatgrage tante naar zijn gevoel. Des te beter. De wat drukkere leerlingen waren ook gelijk de meer opstandigere tieners, herrieschoppers in zijn les, stuiterend door de gangen. Hij kreeg er meer dan vaak verschrikkelijke hoofdpijn van. Maar het waren dan meestal ook kinderen van de meer onwetende soort. Werkelijk, het leven was niet één en al joligheid en regenbogen. Dat moesten ze op zulke momenten hoognodig eerst zelf uitvogelen. Hij had persoonlijk al genoeg meegemaakt - genoeg gezien en gehoord - om te weten dat de wereld een harteloze plek was om in te leven.
Het rozeharige meisje was wat aan het friemelen aan haar vingers en haar kledij, alsof ze zich nog geen juiste houding wist aan te nemen, maar keek op toen ze werd aangesproken. Savador had eindelijk zijn stropdas even gelaten voor wat het was en richtte zich tot het meisje. Iets te drinken in de tussentijd kon geen kwaad, vond hij. Het geknoei met zijn stropdas ging nog wel even duren. Maar Jody sloeg zijn aanbod op vriendelijke wijze af en sneed met een nieuwe vraag direct een ander onderwerp aan; 'Ik zou wel graag mijn rooster willen, als dat kan?' Zijn slangachtige ogen staarden een poosje roerloos in de hare, alsof hij haar ware gevoelens wilde scannen. Ze mocht zo vriendelijk proberen te zijn als ze wilde, maar het was immers nog maar de vraag of het allemaal net zo welgemeend was als dat ze het waarschijnlijk wilde laten blijken. Hij had al genoeg welgemanierde leerlingen zoals Jody in zijn kantoor gehad. De helft van die leerlingen trotseerden nu de schoolgangen als de ergste relschoppers van zijn school. Savador zou Jody wel een kans moeten geven. Eerst zien hoe of wat, daarna kwamen de conclusies.
Hij richtte zich met een kleine ademteug in zijn stoel op, zijn handen nog om de stropdas geklemd. 'Dat kan uiteraard,' met zijn vrije hand trok hij een lade onder zijn bureau open om vervolgens even tussen alle documenten en papieren te bladeren. 'Zijn de schoolregels je al wat bekend geworden in de tijd dat je hier bent gearriveerd?' vroeg Savador kalmpjes tussen het zoeken door.

Waarschijnlijk had het rozeharige meisje nooit vaak personen ervaren die door ervaringen en gebeurtenissen uit het leven wat harder in omvang en emotie waren geworden. Maar zo'n typisch persoon zat nu pal voor haar neus. Savador voelde er weinig voor om een vriendelijke glimlach terug te schenken, voelde ook niet de drang om zijn mondhoeken charmant om te laten krullen. Zolang er niets te glimlachen viel was er ook geen reden toe om een uiting van vrolijkheid te tonen. Vond hij. En dit moment was er precies zo één. De hartelijke glimlach van Jody ging echter wel goed samen met haar vrolijke zachtroze lokken. Het bepaalde een iets completer beeld van het meisje.
Ze vroeg beleefd om een rooster, of ze er eentje kon krijgen, en Savador maakte zich gereed om kalmpjes in alle lades van zijn bureau te zoeken voor een nieuw exemplaar voor Jody. Met een vriendelijk bedankje van dien, dat was wel zo netjes. Tijdens het zoeken stelde Savador haar een nieuwe vraag. Zijn bleke handen tilden bruine mappen en documenten op, en terwijl hij tussen twee vingers een rooster tussen het papier vandaan op keek hij even op om zich kort tot Jody te richten, die inmiddels een bezigheid in de tussentijd verschaft had om haar haar te vlechten. Tot zijn voldoening knikte het meisje als zwijgzame reactie. 'Ja, ik heb me al ingelezen,' voegde ze er even later aan toe. Pas nu gingen Savadors mondhoeken lichtjes omhoog. 'Mooi.' Scheelde hem ook weer een boel uitleg over de gang van zaken hier. Hij duwde alle lades dicht, schikte met een enkele hand zijn stropdas weer even.
'Je rooster,' gaf hij zacht aan terwijl hij het rooster overhandigde. 'Mocht je nog vragen hebben, dan mag je ze nog stellen. Zoniet, dan ben je nu vrij om te gaan.' Rustig helde Savador weer terug in zijn bureaustoel en vouwde zijn bleke handen in een elegante positie tegen zijn onderbuik, zijn slangachtige ogen geduldig op Jody gericht.

-Sorry voor de late post :c

Geen extra uitleg, wat een heerlijk gevoel gaf het eigenlijk dat hij geen teveel aan tijd hoefde te verspillen aan iets wat de meeste leerlingen toch wel weer vergaten. Alsof ze zich de regels in gingen prenten, het daadwerkelijk doorlazen. Jody meende het wel gedaan te hebben, en de vrolijke en onschuldige uitdrukking op haar gelaat weerhield Savador ervan om te concluderen dat het niet zo was. Hoe kon je liegen met zo'n gezicht?
Het meisje pakte op vriendelijke wijze haar rooster van hem aan, bekeek haar vakken en haar tijden even voor haarzelf in stilte. Perfecte roosters bestonden niet; zelfs als je een goed rooster zou hebben was er wel iets op aan te merken dat een teleurstelling was. Een verschuiving van een les waardoor die ene dag wel weer wat langer was, extra lange tussenuren of gewoon nauwelijks een dagje vrij in de week. Hij kon er niets aan doen, moest in alle drukte alle roosters regelen en ze laten compenseren met die van de lagere klassen. En hij had het al druk genoeg om steeds precies af te gaan wegen of de ene leerling niet wat meer vrije tijd had dan de ander. Jody bedankte hem, en Savador liet zich naar achteren zakken in zijn stoel. 'Op het moment niet,' reageerde het meisje op zijn vraag, 'maar zodra ik er een heb zal ik komen.' Ze stond op, keek hem nog even aan. 'Dank u vriendelijk voor uw tijd.' Bij de deur draaide ze zich nog eens naar hem om, om hem een fijne dag toe te wensen, en Savador knikte met iets wat bijna een vriendelijk glimlachje terug leek kalmpjes terug. 'Graag gedaan.' Kijk, dat was wat hij graag zag. Was dat nu echt zo teveel gevraagd? Gewoon een leerling die vriendelijk en respectvol tegenover hem was, geen vooroordelen, geen brutale opmerkingen; niets. Met een verlichtend gevoel liet Savador zich iets meer onderuit zakken in zijn stoel, nog net een glimp opvangend van Jody's suikerspinroze lokken toen ze zijn kantoor verliet. Hij hoopte nog meer goede dingen te zien van het meisje in dit schooljaar.