I want my soba.

Nadat Kanda de ziekenzaal verliet, ging hij op zoek naar Alan. Hij was niet in zijn kamer en sinds het al tijd was geweest voor het ontbijt zou hij in de eetzaal moeten zitten. Van alles wat Kanda herinnerde van Alan is het belachelijk vele eten hem altijd bij gebleven. Nooit zou hij die gigantische bergen voedsel vergeten en het feit dat Alan dat dan ook in een paar minuten had opgegeten. Kanda had niet zo veel eten nodig. Een portie soba was wel genoeg voor hem. Soba zat vol met proteïne, koolhydraten en vezels. Meer at Kanda eigenlijk ook weer niet, alleen als hij weer uit eten ging met weer een ander meisje dan zou hij het overwegen iets anders te nemen. Maar uiteindelijk koos hij dan toch altijd voor de soba.

Kanda liep weer door de gangen richting de eetzaal. Hij had behoorlijk last van een ochtend humeur dus hij bleef maar boos en geïrriteerd kijken. Veel van de meiden en jongens ontweken de moordlustige blik. Kanda kon het zich niets interesseren wat zij deden. Hij wou gewoon naar Alan toe en zich verontschuldigen. En natuurlijk zijn soba eten. Eenmaal aangekomen bij de eetzaal zag Kanda meteen een gigantische berg borden, een deel leeg een nog een deel vol. Hij haalde zijn soba en ging tegenover de berg zitten eten. Het was rustig en er werd niets gezegd. Hij wist niet eens of het Alan was, maar dat kon hem ook niet veel schelen. Hij had honger en moest zijn energie bijvullen na die wond. Hij zat gewoon rustig te eten en zei geen woord. Totdat hij een stem hoorde.

Voor nu Alan only!

Lag het nou aan zijn inschattingsvermogen of at hij gewoon meer wanneer hij bloednerveus was? Hij kon nooit echt de stapels borden en kommen die hij leeg at tellen omdat het er gewoon veel te veel waren maar vandaag leek de torenhoge stapel nog veel hoger. Alan had een belachelijke eetlust. Als hij porties zoals deze niet zou eten, zou hij gewoon flauwvallen. De reden ervoor was dat die verdomde experimenten iets met zijn hormonen en klieren deden waardoor zijn eten veel te snel weer verbrandde en verteerde. Hij had altijd gigantisch veel honger wanneer hij wakker werd omdat er gewoonweg niks in zijn maag zat. Bij het ontbijt haalde hij dat alles in, dan nam hij een lunch die ietsje minder eten bevatte en bij het avondeten had de kok altijd extra assistenten nodig om de afwas te doen anders zou de afwas nooit klaar zijn. Hij kon er helaas niks aan doen maar zo erg vond hij het nou ook weer niet. Hij was te dol op eten. Noodles, sushi, junkfood, toetjes, hij hield er gewoon van en hij werd ook niet dik. Elke dag trainde hij met de oefeningen die hij altijd bij Master Cross deed en dat hielp hem om dun te blijven. Gelukkig maar anders zou hij bij niemand meer in de smaak vallen. Hij vroeg zich nu echter één ding af: Waarom was hij zo nerveus? Was hij bang om Kanda weer te zien na die ene kus in de ziekenzaal? Nadat hij in een soort van roes zijn lippen tegen die van hem had gedrukt? Het zou kunnen. Misschien was Kanda zelf ook onder invloed en had hij later pas beseft wat ze gedaan hadden. Hij zou hem vast op den duur een pak slaag verkopen... Of niet. Hij wist het niet. Het was te ingewikkeld geworden.
Aan een duistere aura merkte hij al dat Kanda in de zaal was, waarschijnlijk zijn soba haalde en vervolgens bij hém aan tafel ging zitten. Het was ook bij de Suasama zo geweest. Ze zaten vaak genoeg samen, bekvechtten tijdens het eten (ja, zelfs dan) en liepen dan uiteindelijk geïrriteerd door elkaar weg. Hoe het nu zou gaan wist Alan niet maar ergens zou het toch wel fijn zijn als ze niet de hele tijd zouden bekvechten. Wel heel erg vreemd omdat hij niet anders gewend was maar op den duur zou hun sympathie tegenover elkaar toch ook meer dan normaal worden? Hij hoopte het maar. Hij wou niet eeuwig rondlopen met dat knagende gevoel in zijn maag... Tenzij hij nog steeds honger had en dat knagende dus zijn grommende maag was. Ugh, whatever. Hij slurpte stilletjes zijn noodles naar binnen, had nog steeds geen kik gehoord van Kanda en liet zijn kom uiteindelijk zakken. 'Ookal zouden er vrije plekken zijn, je zou altijd aan mijn tafel komen zitten... Nu nog steeds dus maar waarom?'

Het ging altijd weer hetzelfde. Ze moesten bij elkaar zitten als een team want dat ging makkelijker bij het oproepen voor een missie. Zo was dat ook met het eten en sinds ze elkaar toen niet konden uitstaan was elk maal net een gevecht. Slechte woorden werden over de stapels van borden gegooid. Maar dat ging allemaal verranderen na gister avond. Kanda kon er niets tegen doen. Het was magnetisch maar ook magisch. Alles door elkaar was verwarrend voor Kanda. Hij kon het niet meer plaatsen. Er was te veel gebeurt om het in een nacht te verwerken. Kanda hapte net een paar sliertjes naar binnen voordat hij wou antwoorden. Langzaam kauwde en slikte de soba door. 'Vroeger moest dat in geval van missies. Nu is het gewoon...' Kanda viel stil. Hier wist hij niets meer op. Na al die jaren zonder hem gegeten te hebben wist hij gewoon niet wat hij moest zeggen. Hij hoeste een keer voor hij verder sprak. 'Je hebt, zo te zien, je eetlust niet verloren in die jaren.' Wat een sullige woordkeus. Dit was niet zoals Kanda. Kanda hoort iedereen te haten zonder uitzonderingen. Zou Alan dan toch een uitzondering zijn? Hij had geen idee of dat wel mogelijk was. Snel stopte Kanda weer wat soba in zijn mond om te zorgen dat hij niet hoefte te spreken.

Geduldig wachtend op antwoord, roerde Alan met zijn eetstokjes in zijn kom noodles, wond de sliertjes aan zijn eetstok en staarde naar hoe ze er weer afgleden wanneer hij het stokje hief. Hij leunde zijn kin op zijn hand, bleef met zijn eten spelen en hoorde Kanda's antwoord. 'Vroeger moest dat in geval van missies. Nu is het gewoon...' Ja, wat was het nu? Ze waren weg bij de Suasama, ze hadden geen missies meer, die klootzak van een Cross was weg en Master Tiedoll was dood. Hij had geen enkele reden om bij hem te moeten zitten dus waarom deed hij het? Was het inmiddels een gewoonte geworden? Of wou hij gewoon praten? Wat wou hij eigenlijk? Was hij niet gechoqueerd van gisterenavond? Toen hij... Toen hij...
Alan's wenkbrauwen vormden zich tot een frons maar niet alleen dat, zijn wangen werden rood en warm. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij dat werkelijk had gedaan. Dat hij gewoon zomaar... In een opwelling... Iets had gedaan wat hij normaal nooit zou doen, vooral niet bij Kanda. De eerste reden, hij haatte hem. De tweede reden, hij was zijn eerste kus niet waard. Ten derde, hij zou niet eens met hem willen zoenen al was hij de laatste persoon op aarde. Of was hij zichzelf nou aan het voorliegen? Nee, hij had altijd zo gedacht. Waarom zou hij nu anders denken?
'Je hebt, zo te zien, je eetlust niet verloren in die jaren.' Ho, wacht. Hij veranderde nu van onderwerp. Van aan zijn tafel zitten naar zijn gigantische eetlust? Waar was zijn antwoord? Hij wou nog steeds weten waarom hij nou weer aan zijn tafel zat. Niet dat hij het heel erg vond of zo, de wereld verging heus niet als Kanda aan je tafel zat. Het was gewoon erg... vervelend. Op een schaal van 1 tot 10 voor irritatie zou hij waarschijnlijk een 10 krijgen. Nee, zo erg was het helemaal niet. 'Zeker soba genomen?' vroeg hij toen terwijl hij verder ging aan zijn laatste kom noodles en die leeg at. Hij zette de lege kom neer en veegde zijn mond netjes af met een witte zakdoek. 'Zeg... Kanda...' mompelde hij, vouwde het zakdoekje op en legde het neer. 'D-Dat van g-gisteren... D-Dat... ging opeens... vanzelf en ehh... sorry...' Zijn gezicht was inmiddels vuurrood en zijn stem stotterde vreselijk terwijl hij praatte. Om de een of andere reden kon hij het niet normaal ter sprake brengen. Het was ongemakkelijk en zo voelde hij zich ook want wie weet hoe de ander zou reageren? Hij was niet erg goed op dit gebied en ergens was hij ook bang voor Kanda's reactie, wou hij die ook eigenlijk helemaal niet horen.

Kanda wist dat Alan er niet goed tegen kon als hij snel van onderwerp verranderde. Hij wou de vraag wel beantwoorden, maar hij kon het gewoon niet. Hij wist niet wat hij moest zeggen. 'Wat anders? Ik heb geen zin in iets anders.' Kanda nam een slok van zijn thee. Alan stotterde een vraag en natuurlijk ging die over de vorige avond. Waarom verontschuldige hij zich. Dat alles was ten eerste niet zijn schuld en het was niet zoiets waar je sorry voor hoefte te zeggen. Kanda slurpte de laatste sliertjes soba naar binnen. 'Over gisteren... Dank je. Je hebt mijn leven weer eens gered. En waarom verontschuldig je je over wat er daarna gebeurde...de kus. Het was raar maar magisch en... Ik liet me meeslepen, ik ben degene die zich moet verontschuldigen...' Er ontstond een lichte rood, roze kleur op Kanda's wangen. Hij hield van Alan, dezelfde Alan die hij eerst haatte. Kanda verborg zijn rode kleur met een van zijn handen. Toen hij weer afgekoeld was, stond hij weer op om zijn bord weg te brengen. 'Loop je ook mee?' Kanda wist niet meer hoe het ging lopen en wat hij moest zeggen. Deze stiltes werden hem zowat teveel. Kanda pakte zijn dienblad op. Zijn handen trilden. Wat is er toch mis met me?!

De hoge muur van borden en kommen maakte het onmogelijk om Kanda te zien. Alan kon niet inschatten wat voor een uitdrukking hij op zijn gezicht had door zijn opmerking van gisteren, die sowieso wel ter sprake was gekomen als hij het niet had gedaan. Hij vond het irritant om hem niet in de ogen te kijken en zijn blik te onderzoeken, zodat hij wist of hij het meende of niet maar aan de andere kant vond hij deze muur wel fijn. Hij zag zijn rode gezicht niet en ook kon hij de wanhopige blik in zijn ogen niet zien, die hij het liefst wou verbergen. Hij hoefde niet te weten hoe verward hij op het moment was en hoe wanhopig hij was naar antwoorden. Hij wou gewoon dat alles... normaal was. Zoals vroeger. Toen hij niks gaf om gevoelens. Helaas kon dat niet meer. Niet alleen door de gebeurtenis van gisteren maar ook door de andere veranderingen in hun levens. Alan was een vluchteling geweest, Kanda kwam hem na enige tijd achterna en liet de Suasama achter, daarnaast was Tiedoll dood en als extra maakten ze ook geen ruzie meer. In plaats daarvan deden ze weer heel andere dingen. Het werkte frustrerend, al die verwarring. Hij kon het maar niet van zich afzetten en hij kon zich ook niet bedenken waarom hij er nou zo'n gedoe van maakte. Hij kon Kanda gewoon weer kussen, zeggen dat hij van hem hield en dan zou het toch goed zijn?
'Over gisteren... Dank je. Je hebt mijn leven weer eens gered. En waarom verontschuldig je je over wat er daarna gebeurde...de kus. Het was raar maar magisch en... Ik liet me meeslepen, ik ben degene die zich moet verontschuldigen...' Alan fronste opnieuw, stond iets te vlug op en zette nog een aantal borden op een stapel. 'N-Niet waar. Ik deed het opeens, ik begon ermee en ik heb geen idee w-waarom. Ik ben door de war, oké? D-Dus denk niet dat er een bepaalde b-betekenis aan zit.' Hij tilde een stapel borden op en bracht het zonder te antwoorden weg. Zo ook de tweede, derde en vierde stapel. Toen hij alles had afgegeven ging hij weer zitten, het was nog geen tijd voor de les. Hij leunde zijn kin op zijn hand, staarde naar het tafelblad in gedachten.

Alan is gemeen xD

Kanda keek nog even naar de stapels die vervolgens werden opgetild en weggedragen. Alan had alle borden netjes weg gebracht en ging vervolgens weer tegenover de naar beneden kijkende Kanda zitten. Kanda keek naar Alan en weer terug naar het tafelblad. 'Nee, ik was degene die hier naartoe kwam. Als ik hier nooit was gekomen, was dit alles nooit gebeurt.' Kanda keek weer naar Alan die nog steeds naar beneden keek. 'Maar ik zie eigenlijk geen probleem.' Kanda zei dat zeer nonchalant, gaapte een keer en ging een beetje achterover zitten. Alleen tegenover Alan kon hij rust vinden, net zoals vroeger. Eigenlijk zou Kanda willen dat het allemaal weer zoals vroeger was, maar in zekere zin toch ook weer niet. Als het was Zwols toen dan zouden ze altijd bij elkaar zijn. Aan de andere kant moesten ze dan wel koelbloedige moorden plegen. Nee, niets was nog zoals vroeger. De Suasama was verleden tijd en het feit dat Kanda en Alan elkaar haatten ook. Nu wist Kanda niet meer wat er nou tussen hen speelden. Was het liefde? Of misschien iets anders? Hij had geen idee meer. Alan zei dat hij in de war was maar hij was niet de enige. 'En trouwens, jij bent niet de enige die in de war is, beansprout.' Kanda ging weer overeind zitten met zijn ellebogen op de tafel en zijn hoofd steunend op zijn opgevouwen handen. Hij sloot zijn ogen. 'Dus je denkt dat er geen betekenis achter zit? Dat is dan jammer. Ik ben niet voor niets teruggegaan naar de Suasama om iedereens geheugen te wissen en vervolgens bijna dood gaan. Dat is dus geen hobby van me!' Kanda kon zijn stem niet houden. Zo lang had hij al niet meer zitten bekvechten met Alan dat Kanda er zowat gek van werd. Kanda keek Alan aan met een serieuze blik en zuchte diep.Kanda kalmeerde weer. Hoe zou Alan hierop reageren? Hij had geen idee, maar hij hoopte dat het niet te erg werd.

Sorry late reactie... En net nu Kanda soort van aardig begint te worden doet Alan gemeen... Niet lief! :p

Om de een of andere reden was Alan vandaag zeer kribbig en aangebrand terwijl hij normaal altijd vrolijk en vriendelijk was. Vandaag was er gewoon iets waardoor hij in een slechte stemming was. Waarschijnlijk te weinig geslapen of zo, of het was opgekropt wrok tegenover Kanda. Of hij had nog steeds honger. Nee, het was vast weer het eerste. Slapen ging de laatste tijd ook niet, het ging steeds maar slechter. Hij viel in slaap, werd herhaaldelijk wakker en sliep ook minder dan hij eerst deed. Eerst was hij echt een slaapkop, sliep langer dan de meeste mensen maar de laatste tijd was dat drastisch verandert. Daar lag het vast aan, waar kon het anders aan liggen?
Hij leunde zijn kin op zijn hand, keek half naar Kanda, half naar de tafel en luisterde maar half naar wat hij zei. 'Maar ik zie eigenlijk geen probleem.' Wacht even, wat? Geen probleem? Stelde hij zich nou vreselijk aan of vatte Kanda het veel te licht op? Er was wel een probleem en een heel grote ook! Hij. Was. Gewoon. Verdomde. Verliefd. Op. Die. Gozer. Terwijl hij hem haatte en verachtte en... en... Alan kon nu eigenlijk wel in tranen uitbarsten maar daar was hij nu echt te kwaad voor. Zijn hand balde zich tot een vuist, hij fronste opnieuw en hij moest zich inhouden, anders zou hij gaan schreeuwen. 'En trouwens, jij bent niet de enige die in de war is, beansprout.' Hij keek niet eens op. Pff, in de war. Met dat nonchalante commentaar van hem leek hij niet erg in de war, moest Alan toch zeggen. Als hij werkelijk waar in de war was geweest zou hij wel het probleem ervan hebben in gezien, of niet? Hij zou net zoals hem nachten wakker liggen (al wist hij niet of dat bij hem zo was). 'Dus je denkt dat er geen betekenis achter zit? Dat is dan jammer. Ik ben niet voor niets teruggegaan naar de Suasama om iedereens geheugen te wissen en vervolgens bijna dood gaan. Dat is dus geen hobby van me!' Alan stond met een ruk op, zijn stoel viel om, kwam met een klap op de grond terecht en zijn handen ramden zichzelf op de tafel. Het leek echt alsof hij woedend op hem was en hem elk moment een klap kon verkopen maar dat deed hij niet. 'Waarom deed je het dan, idioot!?' riep hij uit. De hoofden in de kantine keerden zich naar de twee, verbaasd en nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. Alan keek niet naar hun, daar was hij te afgeleid voor. Zijn handen trilden maar het was nou maar net de vraag of het uit woede of uit iets anders was. 'Ik heb nooit om jouw bescherming gevraagd! Ik kon me prima redden, was perfect verscholen! En trouwens, sinds wanneer kan het jou wat schelen wanneer er iets met mij gebeurt!?'

Gemene Alan is gemeen, lalala~
Don't worreh, hij gaat nog wel lievig doen c:

Kaboem! Een stoel vloog weg naar achteren. Alle ogen waren op de twee gericht. Alan was heel kwaad. En als Kanda hier niet wat aan ging doen kon het verkeerd aflopen. 'Je bent hoofdverdachte nummer 1 doordat je verdween op de zelfde nacht dat de generaal werd vermoord! Als ik er niet geweest was, was mijn enige vriend vermoord door de Suasama!' Kanda stond op toen hij dat scheeuwde. Hij stond nu oog in oog met Alan en keek hem scherp aan. 'Diva heeft mij hier naartoe geleid en Savador moest mij zonodig wegsturen. Savador liet me hier niet op het terrijn komen voordat ik mijn "problemen" bij de Suasama had opgelost. dus ging ik opweg om oersterke geheugen te wissen.' Kanda zuchtte diep en ging weer zitten. Hij had geen keus hij moet het hem vertellen, maar zou dat wel zo verstandig zijn? Nee, het was genoeg geweest zo. Hij moest alles vertellen. Zelfs dat. 'Generaal Cross heeft mij geholpen. Zonder hem was ik misschien echt dood geweest.' Dit nieuws moest bij Alan binnen komen als een bom. Zijn oude meester die verdween in het niets en ineens opdook voor Kanda. Dat moest wel shockerend zijn. Ze werden nog steeds bekeken door de mensen in de zaal. Misschien had Kanda het woord "Suasama" niet moeten laten vallen. Alle Shadranen wisten ervan maar onderdrukten het feit dat het bestond. Als er Shadranen in de zaal zaten kon er paniek ontstaan. Gelukkig kwam er geen paniek uitbraak en ging iedereen gewoon verder met wat ze aan het doen waren. Een onaangename stilte was er ontstaan tussen de twee. 'En zover ik weet, heb ik je altijd al proberen te beschermen. Vooral na....' Kanda wou het eigenlijk niet zeggen. Die naam was pijnlijk geworden om te horen. Alleen het denken eraan al. De pauze tussen de woorden was lang genoeg geweest dus moest hij het wel zeggen. 'Alma.' Kanda dacht weer terug aan vroeger. De tijd toen Kanda "geboren" was en de tijd dat hij opgroeide met Alma. Het was pijnlijk voor Kanda om die naam uit zijn eigen mond te horen komen. Door een raar experiment had Alan al Kanda's herinneringen gezien dus wist hij alles af van Alma. De Suasama had Alma al een keer willen wekken uit een eeuwige coma en dat lukte hen ook. Vervolgens hadden ze Kanda en Alma tegenover elkaar gezet en net voor de laatste klappen hielp Alan ze weg te komen. Helaas had Alma het niet overleefd maar zei dat Kanda zijn vriend, Alan moest beschermen. Dus sindsdien heeft Kanda nog nooit Alans zijde verlaten, op de afgelopen twee jaar na. Kanda was die jaren vreselijk verandert qua karakter. Maar nu Alan ervan zien te overtuigen dat Kanda meer gevoelens had was wel moeilijk. Wat kon je ervan zeggen. Kanda hield van Alan. Alleen vroeger wist hij niet hoe hij dat kon laten zien. Tegenwoordig had hij genoeg geleerd om te weten hoe je liefde moet uitdrukken. Kanda keek Alan aan en lachte. 'Haha, hoelang is het geleden dat we zo tegen elkaar schreeuwden? Je bent weer helemaal de oude.' Kanda voelde zich opgelucht na een potje schreeuwen. Alans uitdrukking nu onbeschrijflijk grappig. Een warme lach ontstond er op Kanda's gezicht.

Sorry late reactie lieverd... Please forgive meeee... :3 Ow en Kanda krijgt het Karakter van Nezumi... Maar alleen tegenover Alan :p

Op het moment was Alan net iets te kwaad om zich te realiseren dat hij zijn zelfbeheersing was verloren, dat hij zich niet in had kunnen houden ondanks zijn pogingen om alles terug te dringen zoals hij altijd gedaan. Zijn emoties, zijn herrineringen, alles wat hij voelde en wist drong hij terug tot diep in zijn geest, verstopte hij achter een stenen glimlachend masker die hij voor iedereen opzette. Velen van hen vielen in zijn valkuil, wisten echter niet wat hij echt voelde. Wisten ook niet van het wrok dat hij jegens de Suasama koesterde. Jaren en jaren was hij een experiment van hun geweest, werden er testen uitgevoerd op hem, werd hij tot in zijn aders verminkt met het chemische spul wat ze in hem spoten en werd hij veranderd in een soort demoon. Zijn vervloekte oog, zijn verminkte arm. Hij was in die tijd veranderd in een object, een voorwerp waarmee ze konden doen wat ze wouden en het maakte niet uit of hij vreselijke pijnen leed of niet. Zijn schreeuwen, zijn tranen, het deed ze niks. Zolang ze maar kregen wat ze wouden, de rest maakte niet uit. Toch hielden ze er mee op. De Suasama vonden het genoeg, zagen in dat er niks te testen viel en bevolen de wetenschappers om Alan vrij te laten. Helaas voor hem moest hij zich aansluiten bij de Suasama anders zou hij meerdere malen als proefpersoon moeten dienen. Alan wou het niet, wou zich niet bij de Suasama aansluiten maar weer als proefpersoon dienen wou hij ook niet. Het was te... ondraagelijk, te pijnlijk. Helaas voor hem haalden de Suasama een truucje uit, modificeerden zijn geheugen en zorgden ervoor dat hij zich niks meer van alle voorvallen zou herrineringen. Alles verdween. De momenten met Mana, het moment waarop hij vermoord werd, de experimenten. Alles werd vergeten maar hoe lang zou dat uiteindelijk duren? Geheugens wissen werkte lang niet altijd en bij Alan was dat dus het geval. Langzaam maar zeker kreeg hij fragmenten terug, voornamelijk in de vorm van dromen hoewel hij soms ook flashbacks kreeg. Het was al vaker gebeurd, dat hij angstig ineen was gekrompen en dat hij in zichzelf begon te praten of te schreeuwen. Het moment zelf was altijd erg vervelend maar het was beter. Zo kwam hij achter dingen die hij niet meer wist.
Het geschreeuw van Kanda galmde door zijn hoofd, net zoals de woorden die hij gebruikte. Zijn ogen werden wijder, hij keek eerder gechoqueerd dan woedend. Verdachten ze hem van de moord op Tiedoll...? Het was nog logisch te noemen. Het was inderdaad verdacht geweest toen hij die nacht verdween. Maar toch! Hij zou Generaal Tiedoll nooit vermoorden. Tiedoll was altijd zo aardig voor hem geweest, stond dichterbij hem dan Generaal Cross. Dus hoe...? Hij plofte neer op een andere stoel, staarde naar het tafelblad, verbluft. Hij hoorde de rest aan, hoorde dat Generaal Cross was opgedoken om Kanda te helpen. Zijn hoofd schoot omhoog, hij keek Kanda ongelovig aan. 'Dat ongedierte dook op om jou te helpen...?' zei hij verbaasd, alsof hij het maar niet kon geloven dat de norse man speciaal voor Kanda was opgedoken. Maar op zich... Kanda was een van de weinige personen die Alan vertrouwd had. Had Generaal Cross hem daarom beschermd? Nee, nee, natuurlijk niet! Als die man werkelijk een hart had, zou Alan vandaag nog van een klif springen. Nee, hij geloofde niet dat Generaal Cross Kanda daarom hielp. Maar hij besloot er verder niet over na te denken. Kanda was veilig, dat was wat telde.
Alan beet op zijn lip toen hij verder luisterde, voelde tranen in zijn ogen opwellen. Alma... Kanda's dierbaarste vriend. Alma, de persoon die net zoals hem een van de vele testobjecten was met wie hij een vriendschappelijke band had. Alma, die hij niet had kunnen redden toen hij zich tussen hem en in had geworpen, ze had proberen te stoppen. Het was voor niets geweest. Een van hun zou sowieso sterven, wat ze ook deden. En in dit geval verliet Alma de wereld, liet de arme Kanda achter die hij tevergeefs had proberen te troosten. Veel nut had het niet. Alan werd bij hem weggetrokken, ging weer terug naar het lab. En Kanda? Die werd aan zijn lot overgelaten.
Het was Alma dus... Hij had Kanda gevraagd om Alan in bescherming te nemen, ervoor te zorgen dat hem niks overkwam koste wat het kost. Was het dankzij hem dat de wetenschappers hem lieten gaan? Of was het echt genoeg geweest voor de Suasama?
Alan legde even een hand tegen zijn hoofd. Te veel informatie was er de afgelopen paar minuten binnen gekomen. Het werd hem wat teveel, hij moest gauw weer eens mediteren. Hij sloot zijn vermoeide ogen even, zuchtte even diep om daarna weer naar Kanda te kijken die nu lachtte, hem daarmee rillingen over zijn ruggegraat bezorgde. Zijn lach was... Adembenemend. Vooral omdat hij hem nooit had zien lachen. Het gaf Alan ook de neiging om te lachen maar hij hield die drang maar tegen, zette zijn pokerface op. 'Twee jaar of zo? Ik moet toegeven dat het echt even moest. Maar ik vind je nog steeds een idioot.' De toon in zijn stem klonk wat cynisch en een beetje schaapachtig, alsof hij een grap maakte. Maar dat deed hij niet. Kanda bleef een idioot en hijzelf bleef een beansprout. 'B-Bedankt, Kanda...' mompelde hij toen zachtjes, moest hem toch wel bedanken voor alles wat hij had gedaan. Hij had er nooit om gevraagd maar toch was hij er meer dan dankbaar voor.

Goed, dit was goed. Alles was weer zoals weer zoals het hoorde te zijn. En zoals gewoonlijk noemt Alan Cross nog steeds een stuk ongedierte. 'Ik kwam Cross tegen in een café. We kwamen aan de praat en hij besloot me te helpen. Ookal was hij toen behoorlijk dronken.' Kanda lachte nog gewoon een beetje door. Die geforceerde pokerface van Alan deed ook niet veel goeds. Kanda lachte even door maar dat hield al snel op. Al bleef er een subtiele glimlach op zijn gezicht. Hij voelde de blikken brandden door zijn lichaam. Ze werden nog steeds aangekeken door de mensen in de zaal. Kanda had een gemeen geintje in zijn hoofd om iedereen te stangen, maar vooral Alan. Hij pakte zijn Mugen en zette hem, in schede, onder Alans kin. Hij zette zijn hand op tafel en boog voorover. In een oogwink waren hun lippen weer tegen elkaar gedrukt. Alle ogen vlogen open in verbazing. 'Graag gedaan, moyashi.' Kanda keek om zich heen om te kijken welke kant hij op moest lopen. Hij wou nog even rusten want hij mog van de zuster de komende dagen niet uit bed. Maarja wist zij veel, zij wist niet van de experimenten op zijn lichaam af waardoor hij super snel geneest. 'Ik ga, ik moest van de zuster nog een paar dagen rusten zodat mijn wond kan genezen. Ookal zijn ze allang dicht. Later moyahi.' Hij liep in de richting van de dark magicans etage. Hij opende de kamer, ging naar binnen en vervolgens ging hij op bed liggen. Damn moyashi. Dacht hij en viel in slaap.

Bij deze topic gesloten?

Het duurde niet lang of Alan was weer gekalmeerd, zijn snel kloppende hart weer op een rustig tempo. Hij voelde zich opgelucht, alsof er een zware last van zijn schouders getild was ook al had hij nog veel meer lasten om te dragen. En die last kwam niet alleen door zijn gevoelens voor Kanda. Hij had nog steeds last van nachtmerrie’s, slapeloosheid en nog steeds zag hij dingen die hij nooit had gezien maar werkelijk waar nostalgisch voelden, waardoor hij nog eens extra stof had om over na te denken. Flashbacks, hij had er genoeg en het verhaal leek maar niet op te houden ook al wenste hij dat wel. Alles wat hij tot nu toe had gezien wees er op dat hij geen fijn leventje had gehad. Hij was in lichtelijke angst voor de rest van zijn herrineringen, wetend dat die wellicht ook niet fijn waren. Het enige goede in zijn leven was Mana en ook Kanda ook al ontkende hij dat nog zo. Buiten dat waren er alleen maar nare dingen gebeurd en waarschijnlijk waren die gebeurtenissen nog niet eens de helft van alle narigheid. Hij wist nog steeds niet waarom hij deze verminking aan zijn arm had, waar hij Timcanpy vandaan had, waar hij Kanda voor het eerst had ontmoet. Alles was nog een puzzel voor hem, een puzzel waar verscheidene stukjes misten.
'Ik kwam Cross tegen in een café. We kwamen aan de praat en hij besloot me te helpen. Ookal was hij toen behoorlijk dronken.' Klonk wel als iets dat Cross zou doen. Wanneer hij dronken was deed hij wel vaker ongewone dingen, zoals mensen helpen. Er was echter geen enkel moment geweest waarin hij zijn baka decchi had geholpen. Misschien toen hij zijn ongewone kracht ontdekte maar meer ook niet. Want nog steeds was genade, medeleven en liefde iets wat de duivelse man niet kende. ’Je hebt wat dat betreft geluk gehad, Kanda. Als ik aan een klif zou hangen zou hij gewoon zijn weggelopen. Hij is de duivel, serieus.’ Hij keek Kanda aan, hield zijn pokerface intact. Hij was nog niet in staat om hem een glimlach toe te werpen. Misschien wanneer hij hier eindelijk gewend aan was geraakt. Hij zuchtte diep, liet zijn handen zakken tot ze op de tafel lagen, keerde zijn grijsblauwe ogen naar het tafelblad in gedachten. Hij staarde, keek naar de tafel in diepe concentratie alsof hij levitatie probeerde toe te passen op de tafel. Dat was tot hij een hard oppervlak onder zijn kin voelde, die zijn hoofd omhoog wist te tillen. Hij staarde naar Kanda, nog steeds wat afwezig. Zijn blik zag er voor Kanda waarschijnlijk uit als een soort uitnodiging, gezien de nogal melancholische blik in zijn ogen. Kort nadat zijn hoofd was gekanteld, voelde hij dezelfde zachte aanraking op zijn lippen als die in de ziekenzaal. Hij schrok op, werd onmiddellijk uit zijn dagdroom weggetrokken om zijn ogen te openen voor de realiteit, waarin duizenden ogen op hun gericht waren dankzij de scéne die Kanda had gemaakt. Hij bleef als versteend zitten, kon zich geen centimeter meer verroeren. Kanda trok zich terug, liet Alan daar achter in verbazing en in shock. Hij hoorde zijn woorden niet eens meer, was compleet van de wereld door deze gebeurtenis. En echt, de oude Alan had hem een klap verkocht. Maar nu… zei iets in hem dat hij dat onmogelijk nog kon doen. Toen hij opschrok uit zijn shock, keek hij om zich heen en zag mensen met hun mond wijd open naar hem staren. Dankzij Kanda was alle aandacht nu op hem gericht, hadden ze waarschijnlijk verscheidene gedachten over hun twee. En dat zorgde voor een erg nerveuze Alan.

Topic uit~

PROFILE MAGICIAN