[De titel is een uitspraak van Sir Toby uit Twelfth Night, acte 3, scene 4. Zoek maar op.]
Haar donkerbruine sjaal stevig rond haar hals en het onderste gedeelte van haar gezicht geslagen, voelde ze de ijzige wind nog maar amper. Het maakte de hele wandeling een stuk aangenamer, gezien ze nu niet hoefde te vechten tegen de kou. Haar staartjes dansten met haar pas, de krullen rekten zich uit en sprongen weer terug in hun oude vorm, zonder dat ze er ook maar iets voor hoefde te doen. Engelenhaar, zo noemde haar vader het wel eens. Alsof er iedere ochtend een engel met een krultang haar haar weer in haar klassieke pijpenkrullen maakte, zodat ze dat zelf niet hoefde te doen. Alleen als het nat was, echt drijfnat, dan hing haar haar tot over haar schouders stijl. Maar het maakte haar gezicht zo smal, zo onnatuurlijk, dat Stella nooit de stijltang had gepakt en het langer zo had gehouden. Alsof er in de villa een stijltang te vinden was die Stella kon gebruiken. Haar moeder hield dat soort apparaten ver van haar dochter, in de hoop de conservatieve opvoeding te laten doordringen. Wat haar duidelijk was gelukt, want zelfs op haar vrije dag zag het meisje er piekfijn uit. Blouse met lange mouwen, lichtbeige sweater eroverheen, en een rode stropdas in strikvorm, met een zwart geruit rokje dat maar net halverwege haar bovenbeen reikte, maar niet ongepast was. Een donkere panty tegen de kou, normaal droeg het meisje kniekousen, en keurige witte schoentjes. Tenminste, ze waren keurig vanaf boven gezien. Aan de onderkant kleefden een aantal blaadjes, die ze er met de grootste moeite maar niet afkreeg. Uiteindelijk tilde ze haar ene voet op, en maakte een licht windvlaagje zodat de blaadjes wegvlogen met de wind. Zo deed ze dat ook met haar andere voet, waarna ze haar bestemming binnenliep. Een gigantische boekenwinkel. Het was er hoog en licht, en er hing zo’n typische boekenwinkel geur. Die van nieuwe boeken, oude boeken, omgevouwen hoekjes, gedichten. Een geur waar Stella van hield, die ze bijna dagelijks wel wilde ruiken. Op de achtergrond klonk zachtjes klassieke muziek, iets wat Stella nog meer verheugde. Twee dingen die ze het liefst had, muziek en boeken, in een gebouw. Daarbij was het niet zo’n heel drukke winkel, maar druk genoeg om onopgemerkt rond te lopen.
Haar voeten verplaatsten zich bijna geruisloos door de zaak, naar een afdeling die wat minder druk was dan de pockets, de stripboeken en de poëzie. Ook geen moordverhalen, nee, ze ging naar de echte literatuur. Shakespeare, zoals ze er thuis minstens vijftien had staan. Maar niet in de taal die ze hier sprak, in het oud-Novaans. Begrijpelijk dat het blonde meisje er nooit echt de diepere betekenis uit had kunnen halen, alleen letterlijk wat er stond. De diepgang, de dubbelzinnige woorden waren haar altijd ontgaan. Maar niet langer, niet sinds ze Romeo en Julia in de bibliotheek had begrepen, de diepere ligging van de woorden eindelijk had begrepen. Eindeloos diep, sneden Shakespeare’s woorden, tot diep vanbinnen. Haar vingers raakten de boeken net niet aan, wilden ze niet beschadigen met haar aanraking. Het was donker hier, niet genoeg licht de titels te lezen. Voorzichtig hief ze een hand op, en ondanks haar voornemen voor zo min mogelijk magie te gebruiken, sprankelden haar vingers nu met kleine stipjes licht, die langzaam loslieten. Als kleine bolletjes bleven ze rond haar hoofd zweven, gingen mee met elke beweging. Helemaal gevangen door het zicht van al die boeken bleef ze staan, haar ogen over titels. Titels waar ze van smulde, wetend dat ze de verhalen al kende, maar alsnog steeds nieuwe dingen zou ontdekken.

[Shakespeare FTW~]

Zijn capuchon had hij ver over zijn hoofd getrokken, zijn blik was strak op de grond gericht, al wilde hij zichzelf niet beschermen tegen de koude. Die kou, daar deed hij het juist voor. Winter was het heerlijkste seizoen van al, waarin de ijzige wind zijn gezicht verdoofde en zijn warme bloed door zijn aderen liet pompen, zodat hij tenminste wist dat hij lééfde. Dat hij niet in die nachtmerrie zat waar hij een paar jaren doorheen gemoeten had. Hij wilde niet meer naar huis. Mensen negeerden hem, net zoals hij hen negeerde. Niemand moest naar hem kijken; ze zouden hem toch maar aanstaren vanwege zijn oog. Zijn haar, dat was niet eens zo vreemd meer, maar dat oog.. William slikte, kreeg en verbitterde trek om zijn lippen die al snel weer neutraal werd. Ach wat. 'What's done is done,' fluisterde hij, net toen het belletje van de boekwinkel klingelde omdat hij de deur geopend had. Een zucht kwam over zijn lippen, de warmte was voor één keer niet erg. Als hij zou sterven, waar hij voor zijn gevoel toch wel heel dichtbij was geweest, dan moest het hier zijn. Tussen de boeken. En dan zou hij het liefst hier ook weer wakker worden. Met een lichtjes opgetrokken wenkbrauw negeerde hij alle tijdschriften en schreeuwende blaadjes waar net zoveel informatie opstond als een theelepeltje op kon nemen; vooral afbeeldingen en taal die vol fouten zat en zo onaantrekkelijk geformuleerd was dat je ervan over je nek ging. Nee, hij wilde wat anders. William liep er zo doelbewust op af dat het bijna leek of hij de werken van Shakespeare kon ruiken; misschien was dat ook wel zo. The Tempest, Romeo and Julliet.. De wereld was nog niet helemaal vergaan. Hij stapte het pad van de literatuur binnen, zich niets aantrekkend van mensen die hem vreemd aankeken. Een lange, slungelige jongen in een donker vest met een capuchon op die hij nu afdeed, afgetrapte schoenen en een niet al te mooie broek. Hij hoorde hier misschien niet thuis als verschijning, maar geestelijk was dit de plaats waar hij altijd had willen zijn. Heel voorzichtig hief hij zijn hand op en liet zijn vingers langs de rug van een boek glijden. 'Shall I compare thee, to a summer's day?' prevelde hij, Shakespeare's woorden herhalend die in het desbetreffende stuk stonden. Hij kon het bijna uit zijn hoofd, maar toch kon hij niets genoeg krijgen van de verhalen met dubbele, nee, driedubbele betekenissen en woorden die tot in de puntjes uitgekiend waren.. Hij ging zo op in zijn gedachten dat hij de glinsterende lichtjes en het meisje met de pijpenkrullen niet eens zag, zo erg was zijn ene oog gefixeerd op de boeken voor hem. Voorzichtig nam hij er één uit de kast en sloeg het open, benieuwd naar de woorden waar zijn oog dit keer op zou vallen, er voor een moment niets om gevend dat zijn oog hem een gruwelijke aanblik moest geven. Zo zag hij het tenminste zelf; het Beest tussen de schatten die Shakespeare's pen gevormd had.

- Hopelijk hebt u er wat aan D: -

Hoe zou het zijn om hier voor altijd te blijven? Zich af te sluiten van alles waar ze zich echt zorgen over maakte. Niemand die haar nodig had, niemand die haar echt wilde spreken. Een stilte die lang duurde, voor eeuwig. Een eeuwigdurende geruststelling van woorden die niets van haar wilden, die er slechts waren om gelezen te worden. Ze hoefden niet meer te zijn dan dat ze waren, waren altijd genoeg geweest. Woorden hadden zoveel betekenissen, zoveel interpretaties die een mens onmogelijk allemaal kon kennen. Haar hoofd kende maar een paar van die duizenden woorden, zinnen, talen die er waren. Hoe onvoorstelbaar onbelangrijk was zij, een doodnormaal meisje, tussen Shakespeare’s werken? Iedereen kende die boeken, zelfs zij die nog nooit een boek van de meester zelf in handen hadden gehad. Niet dat Stella alleen Shakespeare las, maar ze moest toegeven dat haar favorieten wel door de schrijver der schrijvers waren geschreven. Naast al haar sprookjesboeken dan. Want op de een of andere manier leken de onschuldige karakters in Stella’s hart een warme plaats gevonden te hebben, waar ze nooit meer weggingen. Haar leven had op een sprookje geleken, vandaar dat ze zich in die verhalen het best kon vinden. Ongeluk, ziekte, dood, het had nooit echt een impact op haar leven gevormd. Ze waren ver van haar gehouden, ver buiten de tuinen van het enorme landhuis waar ze was opgegroeid. Zelfs de griep was Stella totaal vreemd, door gebrek aan mensen om het virus van te krijgen. Ze was haast opgevoed als een prinsesje, met maar een belangrijk verschil; Stella was niet verwend. Ze moest keihard haar best doen, al was het maar om even niets te kunnen doen. Nooit was haar inzet genoeg, ze moest het altijd beter doen. Haar vingers dansten door de lucht, net de boeken niet aanrakend. Boeken waren boeken, die hoefden niet meer te doen dat wat ze altijd deden. Mensen raken, de mensheid vertellen waar ze mee bezig waren. De lichtbolletjes verzamelden zich voorzichtig, om de boeken niet te raken, bij haar hand, waarna ze glimlachte. Stella moest altijd alles beter doen, alles behalve magie. Magie mocht niet, was vreemd. Het hoorde niet bij een dame van stand, of een dame van hogere klasse, om het correct te zeggen. Want echt van adel was Stella’s familie nooit geweest, dat wist het blonde meisje maar al te goed. 'Shall I compare thee, to a summer's day?' Shakespeare’s woorden, registreerde haar hoofd. Zonder na te denken antwoordde ze de stem, overtuigd dat het gewoon in haar hoofd zat; ‘Thou art more lovely and more temperate; Rough winds do shake the darling buds of May,’ fluisterde ze bijna, maar in de doodstille boekwinkel toch duidelijk hoorbaar. Sonnet 18, tweede en derde zin. Haar adem hield ze bijna abrupt in toen ze besefte wat ze had gedaan, en opkeek. De stem was niet die van haar innerlijk geweest, er was echt iemand die de woorden had gesproken. Een jongen nog wel, alweer. Ze leek altijd in ongemakkelijke situaties te komen met het andere geslacht sinds ze op SSA zat.

Kon hij hier maar blijven, tussen de boeken die hem nooit zouden verwijten dat hij lelijk was, dat hij het niet goed deed. Letters die hem alleen de woorden vertelden die ze iedereen zouden vertellen, maar die slechts weinigen het diepere inzicht schonken. Die er niets om gaven dat de ene helft van zijn gezicht afzichtelijk was en de andere kant van zijn gezicht niet veel beter, wel gezonder. Boeken hadden hem gered; ze hadden Alice de kennis gegeven om hem te redden. Boeken waren zijn leven. Hij haalde zijn hand weer van de boeken af, bang dat iemand hem weg zou sturen omdat hij zijn engigheid door kon geven aan de boeken. Boeken hadden geen vooroordelen. Waarom kon hij zich niet voor eeuwig opsluiten tussen hen, zich verdrinken in de lettergrepen en betoverende zinnen, sierlijk neergezet met alle liefde die er in een ganzenverenpen te blazen viel. Haast zonder het door te hebben prevelde hij de woorden, helemaal opgaand in zijn gedachten, zoals hij dat zo vaak deed. Een moment waarop hij niets met de wereld te maken hoefde te hebben. Met een schok keek hij op toen zijn zin beantwoord werd. Dat was nog nooit gebeurd! De volgende twee regels zweefden naar hem toe, zacht maar zeker gesproken door een blondharig meisje dat in hetzelfde gangpad stond, zelfs bij hem in de buurt. Ze had schattige pijpenkrullen in haar haren en zag er piekfijn uit. De blijdschap dat iemand gereageerd had op zijn woorden flakkerde en verdween toen hij zich realiseerde hoe hij er voor haar uit moest zien; als een zwerver. Verwassen kleding, weliswaar schoon maar niet van een merk en al vaal en met duidelijke vouwen van het vele dragen. Waar zij er verzorgd uitzag, zag hij er lusteloos uit, waar zij knap en lief en schattig was was hij.. een verminkt persoon, iemand die het licht niet zou mogen zien in een wereld waarin iedereen perfect moest zijn volgens de reclames. In het oude Sparta zou hij in een kuil gegooid zijn. Hij stond praktisch naast haar toen hij de volgende zinnen citeerde, zonder enige moeite. 'And summer's lease hath all too short a date.' Het eerste couplet was gesproken, de sonnet zou nog wel even doorgaan maar hij had niet het idee dat hij meer hoefde te zeggen. Hij keek voorzichtig op en glimlachte naar haar, hield zijn capuchon echter op. Wilde niet dat dit prinsesachtige meisje direct zijn gezicht zag en gillend weg zou rennen. Hij was de Quasimodo van dit hele gebeuren; zij de dame in de toren, wachtend op haar prins. Die gedachte was al eerder door hem heen geschoten; hij zou nooit de prins zijn; hij was altijd het gedrocht. Ze hield haar adem ineens in en even schrok hij. Zou ze zijn gezicht gezien hebben? Maar dat kon niet. Zijn verminkte oog zat in de schaduw van de capuchon, hij stond aan haar andere kant zodat ze, als ze goed keek, alleen zijn ingevallen wangen, zijn bleke huid, zijn droge lippen en diepe wallen kon zien. Niet de rest. Niet het 'mooiste' van zijn hele verhaal. Om te voorkomen dat ze daar direct naar zou kijken maakte hij beleefd een buiging, zoals in de oude tijden wel gebruikelijk was. Kon even geen quote verzinnen die niet of doemdenkerig of te romantisch over zou komen. 'U bent de eerste die met zoveel gemak antwoordt,' zei hij, onbewust in de oude spreekvorm blijven steken door de buiging en de oude Engelse woorden. 'Ventura, William Ventura,' stelde hij zich daarna maar voor. Een knap meisje dat van lezen hield; zag je tegenwoordig ook al niet zoveel meer. Als ze nu maar niet naar zijn capuchon zou vragen..

Ze stond als verstijfd, haar hand nog half opgeheven om een boek te pakken waar ze haar oog op had laten vallen. Het moest een schattig gezicht geweest zijn, haar verbazing die haar hele lichaam leek over te nemen. Als ze nu een boek in haar handen had gehad, had ze dat laten vallen. Zo schrok ze van haar eigen reactie. Normaal liet het meisje nooit een boek vallen, was dat heiligschennis. Boeken waren vrienden, kostbare vrienden. Ze lieten je niet in de steek, je kon ze altijd bereiken. Boeken konden dan wel niet luisteren, ze boden altijd wel een woord van troost. Iets wat iedereen wel eens nodig had. Niemand nam dat van een boek af, ze hadden een oorverdovend stille stem. En Shakespeare had die stem woorden gegeven, mooiere woorden waren er bijna niet. Het was alsof de man zijn eigen taal had geschapen met slechts woorden die al bestonden. Zelfs mensen uit zijn eigen tijd, toen die manier van spreken niet vreemd was, hadden de zinnen die de meester schreef weten te waarderen. Hij schreef toneel, en toch was het bekende literatuur geworden. Stella droomde ervan, ooit, op een dag, in staat te kunnen zijn haar verlegenheid te overwinnen en een keer, al was het maar een keer, de boeken echt na te spelen. Het originele spel van Shakespeare zelf te kunnen acteren, maar dat ging gewoon niet. Ze was gewoon niet in staat voor zoveel mensen uit haar woorden te komen, en dan begon ze nog niet over acteren. Stella kon niet liegen, iets wat van belang was als je een beetje overtuigend toneel wilde spelen. Maar dat maakte nu niet uit. Nu stond ze stijf van verbazing.
De jongen beantwoordde haar domme uitspraak met de volgende zin van het sonnet. Ergens maakte dat dat haar wangen net een tikje minder rood werden, hoewel niet veel, en dat er een glimlach op haar gezicht verscheen. De lichtjes gloeiden iets feller, maar niet veel. De glimlach verzwakte iets toen ze de jongen in zich opnam. Versleten, oud, maar toch goed onderhouden. Ergens was Stella verbaasd, door haar opvoeding in luxe en weelde, maar toch had het meisje nooit vooroordelen gehad. Ze was nog nooit zo iemand tegengekomen, dus echt een oordeel kon ze ook niet vormen. Hij zag er niet gezond uit, dat viel haar wel op. In het zwakke licht zag ze slechts ingevallen wangen, wallen en droge lippen. Acuut maakte het blonde meisje zich zorgen, haar verlangen goed te doen haar verlegenheid overheersend. 'U bent de eerste die met zoveel gemak antwoordt,' Haar ogen verwijdden zich van blijde verassing. Dus hij vond het niet erg? Ze had hem niet gestoord in zijn bezigheden? Van opluchting zuchtte ze, glimlachte nu echt. Probeer te ontspannen, vertelde ze zichzelf, niet al te gespannen. Je kunt dit wel, zo eng is hij niet. Hij is helemaal niet eng, en niet onaardig. Probeer die spanning te vergeten, Stella. 'Ventura, William Ventura,' haalde hij haar weer uit haar gedachten. Zijn buiging beantwoordde het welopgevoede meisje met een klassiek kniksje, gevolgd door dezelfde manier van voorstellen. ‘Del Core, Stella Sibille Amore del Core.’ Hopelijk klonk dat niet te bekakt, zo’n lange naam. Maar zij kon er ook niets aan doen, het was haar moeder die haar zo adellijk wilde laten overkomen. ‘Ik had werkelijk niet verwacht iemand tegen te komen die de meester zo goed kent, zijn woorden dan.’

Wat zou hij er veel voor over gehad hebben om gewoon rond te kunnen lopen, als ieder ander, zonder zijn gezicht te verbergen of zonder de wereld te laten lachen en walgen tegelijk. Het enige waar hij goed voor was, was andere mensen zich laten realiseren dat zij het goed getroffen hadden en nog een uiterlijk hadden waar ze mee konden leven. Hij kon niet eens in de spiegel kijken, omdat hij dan alleen nog maar meer geconfronteerd werd met wie hij was. Ooit had hij gewild stukken van Shakespeare te spelen, misschien slechts voor te lezen maar nu.. zou het publiek alleen maar in verwondering naar hem staren en zich afvragen hoe iemand zo lelijk kon zijn en nog geen zelfmoord gepleegd had. Hoe iemand kon zijn zoals hij was en dan nog steeds het lef hebbend op deze aardbol rond te lopen. William had niet zozeer lef; hij was gewoon te koppig. Wilde zijn ouders het niet gunnen dat hij voor altijd de wereld zou ontlopen. En daarom ging hij de confrontatie aan. Iedere keer weer, iedere dag dat hij opstond vocht hij opnieuw tegen de wetenschap dat iedereen hem verachtte en hield zich vast aan de hoop dat er wel iemand moest zijn die tegen hem zou willen praten. Zolang ze zijn gezicht nog niet gezien hadden, in ieder geval. Want wie wilde er nu met een verminkte jongen gezien worden? Kon Alice maar voor altijd bij hem blijven, ging ze maar niet verder met haar leven en kon ze maar zijn kleine zusje blijven dat 's nachts, uit angst voor haar nachtmerries bij hem langs zou komen en zijn armen als een veilige haven beschouwde, die zijn gezicht als iets bekends zag en van hem hield zoals hij was. Kon het maar.. Het meisje dat gesproken had stond nu als verstijfd, alsof ze al wist met wat voor verminkte persoon ze stond te praten zonder dat ze hem gezien had. Hij stelde zich aan, eigenlijk was hij ontzettend zelfingenomen door alleen maar aan zichzelf te denken en hoe andere mensen zouden reageren. Maar het was wel alles in zijn leven wat daar vanaf hing: hoe anderen op hem reageerden. Ze zag er schattig uit, zo netjes als ze was, bijna een pop die opgestaan was in haar beste outfit en de wijde wereld verkozen had voor de plaats waar ze de zon op haar porseleinen gezichtje wilde laten schijnen. Zo zag hij het meisje, ook omdat ze zo verlegen, zo voorzichtig en zo breekbaar was. Eigenlijk zou hij nu weg moeten lopen en haar een idylle schenken, of zijn gezicht nooit aan haar laten zien. Haar gerust moeten laten. Maar hij kon het niet; eindelijk iemand die de woorden van de Meester net zo vloeiend sprak als hij dat deed en iemand die zich daar niet voor schaamde. Hij zou niet alles achter zich laten wat ook maar een beetje blijdschap bracht; anders zou het leven één groot, zwart gat worden. Het meisje leek erg verlegen, maar toch kwam er een glimlach op haar lippen. Vals alarm. Ze had zijn oog nog niet gezien. William voelde een steek in zijn linkerarm, die al die tijd al zeer deed. Net als zijn slechte linkerbeen. De linkerkant van zijn lichaam had het moeten ontgelden, al was de rechterkant nu ook niet de charmantste. Beide waren ongezond en het zou nog jaren duren voordat de laatste restjes Crestworm verdwenen waren uit zijn systeem. Het zou nog jaren daarna duren voordat hij er weer een beetje gezond uit zou zien.. als hij het zolang vol zou houden. In zijn huidige conditie zou een goede arts hem een paar jaar geven, als de wormen hem genadig waren en hem niet verder vernietigden misschien een jaar of vijf. Haar glimlach leek nu echt, zorgde dat er rond zijn bleke lippen ook een glimlach speelde, al ging de linkermondhoek altijd wat lastiger omhoog vanwege de licht opgezette aderen die naar zijn nek liepen. Ze antwoordde met een knikje, wist blijkbaar hoe het werkte. Dat maakte dat hij toch door de pijn heen beet en echt glimlachte, hoewel hij nu wel met zijn rechterhand zijn linkerarm bij de elleboog omklemde, in de hoop de pijn uit te drijven met de warmte van zijn hand. Stella.. Stella del Core. Voor de rest was hij haar naam alweer kwijt, iets met Amore en Sibil of iets dergelijks.. Maar aan haar voornaam zou hij wel genoeg hebben, behalve als ze zich beledigd voelde als hij alleen haar voornaam uitsprak. 'Aangenaam, Stella,' zei hij terug, blij dat zijn stem normaal was gebleven, ondanks.. ondanks de rest. 'Ik was blij hier een boekwinkel te vinden,' besloot hij te beginnen, vond het wel zo netjes om het beginnen van een gesprek niet aan haar over te laten. Behalve als ze geen gesprek met hem wilde, ze was waarschijnlijk wel zo netjes om terug te praten ook al wilde ze dat niet.. Hij zou de gok nemen. 'Hebben ze hier ook het stuk van Macbeth?' vroeg hij aan haar, richtte zijn blik op de boeken, durfde haar niet recht aan te kijken. Ze kon zo ook wel zien dat hij er niet uitzag, hoefde de rest niet te zien. Hij wilde haar geen nachtmerries bezorgen. 'How now, my lord, why do you keep alone,
Of sorriest fancies your companions making, Using those thoughts which should indeed have died With them they think on? Things without all remedy Should be without regard: what's done, is done.' Hij keek even vlug opzij, met een glimlach, bleef zijn arm vasthouden. 'De laatste uitspraak heeft me altijd geraakt,' legde hij uit, meteen laten wetend dat Macbeth één van zijn lievelingstoneelstukken was. Vooral door die zin, ja, maar je moest ergens toch een onderscheid maken in allemaal geweldige stukken als je er een favoriet uit wilde halen?

Het was niet zozeer dat haar kennis over boeken haar moed gaf, dan wel de wil om haar kennis eindelijk een keer met iemand die er verstand van had te delen. Haar ouders, haar moeder dan, had er totaal geen verstand van. Haar vader was dan wel schrijver, maar had geen tijd voor zijn dochter. Boeken verkochten niet geweldig deze tijd, dus moest hij ook weer artikelen voor kranten en tijdschriften maken. Het was best alleen geweest in het enorme huis waar ze was geboren. Er waren geen huisdieren, geen andere kinderen, slechts een sikkeneurige huismeester die vaak een pijp rookte en een vriendelijke kokkin die Stella altijd zo min mogelijk vieze dingen opschepte. Ze was en bleef een kind, en hoewel ze een aan perfectie liggend kind was, was ze een kind dat toevallig een hekel had aan dingen als kippenlever of koeientong. Het idee om zo'n dier te eten, terwijl ze de rest wel gewoon at, stond haar tegen. Maar daar ging het niet over. Ze ontmoette een van de weinige mensen van rond haar leeftijd waarbij ze niet in stotteren uitbarstte, en ze dacht na over vlees? Vreemd. Ergens kwam haar gedachte met het "wees normaal, doe als iedereen" weer op, maar ergens in haar achterhoofd. 'Ook aangenaam, William,' reageerde ze op heldere toon. Wist zij veel, dat er tientallen jongens waren die haar totaal anders zouden kunnen benaderen. Stella was bijna nooit in contact geweest met mensen als William. Haar moeder liet het gewoon niet toe, contact met vreemde mensen van het wat minder rijke volk. Gelukkig wist Stella dat niet, had haar moeder het altijd achter de schermen geregeld. 'Oak's Field is het enige dorp in de wijde omgeving. Als ze hier geen boekwinkel hadden gehad, dan, nou ja...' Even wist het blonde meisje niets te zeggen, bloosde ze alleen maar. Het hele bestuderen van het uiterlijk van een ander was bij Stella afwezig, ze deed het gewoon niet. Weer een blijk van gebrek aan sociale vaardigheden. 'Dan zou ik het met de bibliotheek op school gedaan moeten hebben, denk ik. Maar die heeft lang niet alles van Shakespeare. Volgens mij alleen de heel bekende werken. Romeo en Juliet, een Midzomernachtsdroom, die werken.' De bekende werken waren niet minder goed, maar soms dan werd Stella het wel zat, iedere keer het geïmiteer van Romeo en de scène met de roos. Het was mooi als je het echt speelde, niet als parodie.
Overtuigd knikte ze, waardoor haar blonde krullen rond haar hoofd dansten. 'Vast en zeker. Ze hebben hier bijna alles, ik kom hier wel vaker.' Zacht bloosde ze weer. Oh god, wat had ze nu weer gezegd? Dit was gênant. De meeste mensen kwamen niet heel vaak in dezelfde boekwinkel. En als ze dat al deden, kochten ze wel iets. Stella niet altijd, die kwam gewoon om de boeken te zien, in te kijken, soms om er een te kopen. Aandachtig luisterde het meisje naar de voordracht uit het stuk, de opmerking over de laatste zin. 'Dat klopt. Van alle uitspraken die Shakespeare schreef, zijn er maar een paar die zo waar zijn als die. Als ik me niet vergis is een andere versie, later in het stuk, "What's done can not be undone." Beiden door Lady Macbeth, toch? Het is al een tijdje geleden.' Door haar spontane enthousiasme zag ze nu pas dat de jongen zijn arm nogal krampachtig vasthield, en een licht zorgelijke blik kwam in haar ogen. Die gleden nu nog eens over de jongen heen. Toegegeven, ze had geen ervaring, maar William zag er wel erg slecht uit. 'William,' vroeg ze zachtjes, 'Is er iets mis?'

Flutje, sorry~

'Ook aangenaam, William,' reageerde Stella netjes en rustig, heel normaal. Net alsof hij als ieder ander was. Natuurlijk was hij dat ook, maar zo voelde het maar zelden. Kon hij er maar gewend aan raken, wat zou dat een verschil maken. Zonder die wormen, zonder al dat onderzoek ernaar, was het vast beter geweest. Maar wie was hij om over de toekomst te oordelen, in die korte achttien jaren die hij geleefd had en de weinige die hij nog voor zich had? 'Oak's Field is het enige dorp in de wijde omgeving,' lichtte Stella hem in, waardoor hij een beetje verbaasd opkeek. 'Het enige dorp?' herhaalde hij, al waren er in de buurt van zijn geboortestadje op Puffoon niet veel meer dorpjes in de buurt geweest. 'Wat een geluk dat er dan een boekwinkel is,' was hij het roerend met haar eens. Want hoe kon een mens nu leven, zonder boekwinkel? William keek even naar haar. Bloosde ze nu, of leek dat maar zo? Daar hoefde je je toch niet voor te schamen, dat je graag naar boekwinkels ging? Dat onderscheidde je in ieder geval op intellectueel niveau van de rest van de mensen met hersenen maar zonder ambitie of echte opvoeding. Een ding dat hem wel duidelijk was; zij had een goede opvoeding gehad. Hij was ook niet verkeerd opgevoed, al zag je dat veel minder in de manier waarop hij gekleed was. Slecht onderhouden, vaal. Versleten. Precies zoals hij zich voelde, als hij het in dat soort woorden om kon zetten. Ongezond. 'Dat is toch bijna een misdaad,' stelde William, wat minder serieus dan eerst. 'Gelukkig is er een winkel die echte meesterwerken weet te waarderen,' zei hij, liet zijn blik over de bekende titels glijden, onderwijl de neiging onderdrukkend ze aan te raken. Die beweging zou alleen maar pijn veroorzaken, een pijn die steeds meer begon te steken en dan niet alleen in zijn arm. Hij voelde zich langzaamaan misselijk worden, duizelig. Hij probeerde haar beeld scherp te krijgen toen ze knikte en toezegde dat het stuk er wel moest zijn, maar alles wat hij goed zag was een vlek van ronddansende krullen, allemaal dezelfde kleur en lichtreflectie. Het meisje leek nog scherp, naarmate alles om haar heen steeds vager werd, tot de denkbeeldige waterdruppel die het beeld uit deed lopen en ook haar begon mee te nemen. Duizelingen. Het citaat kwam voor hem opvallend gemakkelijk over zijn lippen, misschien omdat de woorden van Shakespeare de enige heldere dingen bleven op dit soort momenten, dat de pijn weer hevig begon te worden en op verschillende plekken begon te steken, als een waarschuwing dat hij even moest gaan liggen en aan niets moest denken. Al bracht dat zijn gedachten naar het einde, dat er onherroepelijk aan zat te komen. Hoe dan ook. What's done, is done. Hij beet snel op zijn lip, voordat ze het kon zien, toen hij haar weer aankeek en knikte, hoewel dat de wazige vlek alleen maar groter maakte. Maagpijn. 'Dat is inderdaad waar; U bent een echte kenner,' complimenteerde hij haar. Zijn stem was veel minder zeker dan net, zwakker, het kostte hem inspanning om de woorden duidelijk te formuleren in zijn hoofd om ze gebruiksklaar te maken. Hij kreeg het idee dat zijn knieën aan het trillen waren, dat hij er ieder moment door kon gaan zakken. Hij klemde zijn arm vast, alsof dat de rest van alle klachten teniet zou doen. Jammer dat het nooit werkte. Hij miste totaal de bezorgde blik die Stella hem toewierp, tot ze sprak. 'William? Is er iets?' Krampachtig schudde hij zijn hoofd en probeerde te glimlachen op zo'n manier dat ze niet onder de capuchon zou kunnen kijken. 'Het gaat wel,' zei hij, al klonk het lang niet meer zo gemakkelijk als het citaat net. Glimlach mislukt, begon weg te vagen. William voelde dat zijn benen hem niet meer konden dragen toen hij onderuit ging, eindigde met zijn rug tegen de boekenkast, zijn benen voor zich uitgestrekt en zijn hand nog steeds om zijn arm, niet in staat geweest zichzelf op te vangen. Nu de inspanning van het staan weg was resoneerde alleen nog maar de doffe klap waarmee hij tegen de kast gekomen was in zijn hoofd en ruggengraat. William klemde zijn lippen op elkaar om niet te kreunen en probeerde wat rechter te gaan zitten. Zocht Stella met zijn blik; ze moest nu toch wel geschrokken zijn! De lucht rond zijn gezicht voelde kouder aan dan normaal, vooral tegen zijn achterhoofd. Damn. Nee! Zodra hij het doorhad kwamen zijn pijnlijke armen en handen in actie, trokken de capuchon terug over zijn gezicht voor hij zijn arm met een pijnlijke uitdrukking weer vastgreep. 'Maak je maar geen zorgen, gebeurt wel vaker,' mompelde hij, niet erg overtuigend. Ze zou zijn gezicht toch niet gezien hebben? Dat was wel het laatste dat hij wilde, dat hij zijn gesprekspartner kwijt zou raken.. Hij hield zijn blik nu op de grond gericht, zat als bevroren en durfde niet meer overeind te komen, zelfs al had hij daar de kracht voor gehad. Zijn maag bleef steken en even was hij bang dat hij over zou moeten geven, zoals wel vaker als iets teveel inspanning van hem eiste. Maar het gezicht van bloed en restjes worm op de vloer wilde hij haar al helemaal niet aandoen; ze zag er niet uit alsof ze ooit zoiets gezien had.

Dat hij haar u noemde, verbaasde haar ergens niet, ze was het bijna gewend. Toch was het op de een of andere manier wel raar, dat iemand die ouder was dan zij haar zo aansprak. Ze wist dat het Shakesperiaanse taal was, het u en de verschillende toonhoogten. Ook Stella wist hoe haar taal aan te passen zodat het klonk alsof ze uit de eeuw kwam waarin de meester had geleefd en geschreven. Ze waardeerde de afgekorte aanspreekvormen, wist zelfs hoe te schelden en het dan nog klassiek te laten klinken. Niet dat ze aan schelden deed, dat was gewoon onbeschoft, ongehoord en barbaars. Ze was veel te beschaafd, beleefd om zoiets te doen. En bovendien, wie had ze om op te schelden? Er was niemand die ze een verwensing naar het hoofd wilde smijten, was er ook nog nooit geweest. Dus waarom van gedachten veranderen, alleen omdat ze het mooi kon laten klinken? De woorden zouden ruw blijven, ondanks haar omschrijvingen. Paradoxaal, het hele fenomeen taal. Je zei iets, bedoelde iets anders, en de ander vatte het weer anders op. Een hel leek het Stella, om te moeten vertalen. Een taal was iets op zich, kende uitdrukkingen die zich in andere talen totaal anders uitten. Maar daar was het nu de tijd niet voor, om zich te richten op haar passie voor boeken en alles wat ermee te maken had. Stella’s bezorgde stem had William kennelijk bereikt, want hij schudde zijn hoofd. 'Het gaat wel,' hield hij vol, maar Stella schudde haar blonde krullen. Haar amberen ogen zochten naar zijn gezicht, zagen de vage glimlach maar net. Ze had zijn gezicht nog helemaal niet gezien, besefte ze ineens. Normaal keek je iemand aan als je met hem of haar praatte, maar met William ging het zo gemakkelijk dat dat niet had gehoeven. Ze kon hem gewoon toespreken alsof ze spontaan was, alsof ze totaal geen problemen had met sociale contacten. Alsof ze een normaal meisje was, met een normale jeugd en normale ouders. Niet het in elkaar gekropen, allenige hoopje mens wat ze normaal was. ‘William,’ Haar stem was licht paniekend van ondertoon, alsof ze vreesde dat hem iets heel ergs ging overkomen. Stella zag heus wel in dat William zich groot probeerde te houden, maar wist niet precies wat ertegen te doen. Daar had ze veel te weinig ervaring voor, ze kon amper normaal een gesprek voeren. Hoe kon ze dan ooit hem een standje geven en zeggen dat ze zag dat het niet ging? Haar handen schoten naar voren, net als haar lichaam, toen de jongen instortte. Nou ja, hij viel tegen de boekenkast aan, waardoor er een aantal boeken uitvielen. Een seconde werd Stella verscheurd tussen het verlangen om de boeken op te vangen en ze terug te zetten, en William te helpen, maar haar geweten won het van haar boekenliefde. Voorzichtig, maar zo snel als ze kon, knielde ze naast de jongen neer, haar ogen wijd van iets wat een mengeling was van bezorgdheid en angst. Angst om wat er zonet gebeurd was, niet om wat voor een gezicht ze te zien kreeg. Zijn ogen ontmoetten de hare, nog steeds paniekend gleden ze verder over zijn gezicht. Haar moeders stem in haar hoofd schreeuwde dat ze weg moest gaan, maar die legde ze het zwijgen op. ‘W-Wat-’ Voordat ze de kans kreeg verder woorden uit haar opengevallen mond te krijgen, wist de jongen zijn capuchon weer op te krijgen. Stella sloot haar mond, haar ogen nog steeds bezorgd. 'Maak je maar geen zorgen, gebeurt wel vaker,' Haar gejaagde ademhaling kalmeerde een beetje bij die woorden, hoewel ze ook angstaanjagend waren. Hoe bedoelde hij, vaker? Had hij dit iedere dag? Haar ogen gleden weer over de nu amper zichtbare contouren van zijn gezicht, terwijl haar handen heel, heel lichtjes zijn arm aanraakten. ‘Wat gebeurde er zonet? E-en waarom ben je bang je gezicht te laten zien?’ Arme, klunzige, anti-sociale Stella had geen idee wat ze aan het doen was, geen idee wat de jongen voor haar probeerde te behoeden. Maar ze was nieuwsgierig, het voelde bijna onbeleefd om zo nieuwsgierig te zijn. Dus kon ze het niet laten de vragen eruit te flappen. ‘O-Oh, sorry, dat was onbeleefd, gaat het wel?’ Ze kon het niet meer houden, de mengeling van onzekerheid en spanning. Het voelde alsof de lucht op springen stond, zo gespannen was Stella.

Blegh. Niet echt goed, sorry

Timing, dat was het sleutelwoord. En het woord waar hij helemaal niets aan had omdat het nooit, maar dan ook nooit werkte. Het weigerde gewoon iets in zijn voordeel te doen. Stomme, doodirritante timing. Maar het gesprek met Stella was zo goed gegaan, ze had niet naar zijn gezicht gevraagd, had niet moeilijk gedaan over zijn capuchon of wat dan ook; ze had gewoon geantwoord op die bijzondere manier en was een normaal gesprek met hem begonnen. Niet opdringerig, niet gemeen.. Hij wilde dat hij door kon blijven praten, dat ze niet hoefde te vragen of het wel met hem ging. Maar nooit, nooit zou het goed gaan, oh nee hoor. Maar ja, William zou doorgaan, doorgaan, niet ophouden. Hij had al wel geleerd dat je van het leven moest nemen wat er kwam en dat je daar blij mee moest zijn, omdat het zo voorbij kon zijn. Sommigen konden nog hopen op wat jaartjes verlenging; hij deed dat al niet meer. Het verbaasde hem wel dat hij zo gemakkelijk met haar kon praten, dat zij hem niet leek te dwingen op te gaan in de omgeving. Ze zag er niet alleen uit als een prinsesje, maar gedroeg zich er ook als één. Ze gedroeg zich echt.. perfect. Wat voor opvoeding had zij gehad? Niet negatief bedoeld, maar het was toch wel knap dat ze zo netjes kon blijven, ten alle tijden.. En boem, ja, het volgende moment lag hij op de grond. Hoezee! Het was hem weer gelukt, of beter gezegd, de wormen. Hoeveel was de score ondertussen al? 100-0? Kom op, de capuchon moest weer op, niets aan de hand, niets gezien, veel gebeurd.. Hij zocht haar gezicht met zijn ogen, keek recht in die amberen ogen van het goudharige meisje voor hij het voor elkaar kreeg het ding over zijn gezicht te trekken. Haar stem klonk vertwijfeld, ze staarde vol angst naar hem, zo leek het wel. William slikte, vroeg zich af waarom ze überhaupt naast hem bleef zitten. Ze was nu ineens heel verlegen, heel voorzichtig, zoals ze zijn arm aanraakte.. hij voelde het nauwelijks. Ze was weer meer verlegen dan bang, leek vertrouwen in zijn woorden te scheppen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Er was toch niets wat zij eraan kon doen, toch? 'Wat gebeurde er zonet?' Auch, hij had het kunnen weten. 'E-en waarom ben je zo bang je gezicht te laten zien?' Hij keek naar beneden, kon haar even niet aankijken. Ze vroeg het zo lief, dat hij wel antwoord wilde geven, maar wat moest ze dan wel niet van hem denken? Hij was geen ster in liegen, maar soms was de waarheid nu eenmaal niet het juiste.. Er hing een spanning in de lucht, zelfs toen ze zich verontschuldigd had. William slikte, keek weer een beetje op nu de schaduwen van zijn capuchon zijn gezicht verhulden. 'Nou.. eigenlijk, het is nogal een lang verhaal,' verzuchtte hij. 'Ik weet niet eens of je het wel wil horen,' verontschuldigde William zich. Het was een triest verhaal, zeker. Hij voelde zich echt een aansteller, zo af en toe. 'En mijn gezicht heeft daar mee te maken.. Dingen in het verleden, het is allemaal niet zo leuk..' probeerde hij zich er een beetje onderuit te praten, ergens in de hoop dat ze het zou laten doen. Maar ze was zo nieuwsgierig.. Misschien begreep zíj hem wel, maar.. misschien ook helemaal niet. Hij durfde zijn gok niet te nemen, speelde liever op safe. De vraag of het wel ging besloot hij ontwijkend te beantwoorden, al was dat één grote leugen. Hopelijk zou het haar geruststellen. 'Maar het gaat wel weer goed hoor,' zei hij, trok zijn benen een beetje naar zich toe en begon trillend aan de eerste poging om op te staan, hoewel hij zo trilde dat het niet erg lukte.