With Akito

Delaija gaapte. Ze was een beetje moe, maar voor de rest ging het wel goed. Ze had een uurtje vrij, wat haar wel deugd deed. 's Nachts sliep ze niet goed, wat ook niet echt goed was voor haar sociale omgang, alhoewel je bij Delaija dat nooit zag. Alleen de wallen onder haar ogen waren nu eenmaal niet te vermijden. Delaija wreef even door haar ogen, legde haar hoofd even tussen haar handen, liet een lange uitgerekte harde 'oooh' horen en ging toen weer verder met nakijken van werkjes. Delaija zuchtte. Ze was eindelijk klaar! Delaija legde de bladeren terug in een kaftje en stak die in haar tas. Delaija keek even naar buiten, schoof haar stoel achteruit, opende het raam en keek naar buiten. Toen deed ze iets wat ze vaak deed als ze alleen was: ze zwierde haar ene been of de rand van het raam en vond met haar hand steun tegen de muur. Ze duwde zich overeind tegen de muur en sloeg haar andere voet de lerarenkamer in. Zo bleef ze zitten. Ze keek naar buiten en glimlachte. Een prachtig uitzicht vulde haar zicht, waardoor Delaija even fascinerend keek. Ze kon gewoon niet uit het raam vallen, omdat haar twee handen haar steun gaven. Delaija had haar haren in een knip gedaan, zoals ze het altijd had en zoals ze er op haar moois uitzag. Vond zij toch. Delaija zuchtte even en sloot haar ogen, terwijl ze met haar hoofd tegen de muur leunde.

Akito&Delaija

Akito liep door de gangen richting de lerarenkamer. In volle concentratie liet hij een stapeltje boeken en papieren achter zich aanzweven. Eén van die boeken zweefde opengeslagen voor zijn neus zodat hij onder het lopen las. Telkens als er een bladzijde omgeslagen moest worden knipte hij even kort in zijn vingers. Het was maar goed dat de deur van de lerarenkamer al open stond, anders was hij er geheid tegenaan gelopen.
Het was dat hij een lichte bries van buiten voelde, anders had Akito waarschijnlijk niet eens opgekeken. Net op tijd ook want hij stootte bijna tegen een tafel aan. In één klap was zijn concentratie weg en vielen alle boeken en papieren op de grond. Het boek dat hij aan het lezen was ving hij snel op maar de rest lag al op de grond. Akito zuchtte even zacht. Daarna merkt hij Delaija op. Ze zat half in het raam en half in de lerarenkamer. Maar hij had wel vreemdere verhalen over haar gehoord. Zelfs kende hij haar niet zo goed. Buiten vergaderingen om had hij haar nog nooit echt gesproken. 'Goedendag,' zei hij kalm tegen haar waarna Akito zich bukte en alle boeken en papieren oppakte. Hij legde ze op een nette stapel op de tafel waar hij daarnet nog bijna tegenaan gelopen was. Daarna schonk hij voor zichzelf een mok koffie in en deed er een flinke lepel honing bij. Hij pakte een lepel, roerde alles door elkaar en nam een grote slok.

De grond trilde een beetje aan het teentje waarop Delaija nog steunde, waardoor Delaija opzij keek. Vervolgens moest ze moeite doen om haar lachen in te houden toen het bleek dat Akito, die ze niet heel goed kende maar wel goed genoeg kende om zijn naam te weten, tegen de tafel botste. Proberend om niet te lachen haalde ze adem en keek hem aan. 'Goedendag,' begroette Delaija hem toen wederkerend. Ze grijnsde even kort en keek hem toen aan. Delaija keek weer even naar Akito. Zin om een drankje te drinken had ze niet bepaald, dus keek ze weer opzij. Was het niet wat beleefder als ze op de stoel ging zitten? Delaija dacht even na, maar besloot toch te blijven zitten waar ze nu zat. Tja... Je collega's leerden je het beste kennen zoals je was en voor Delaija betekende dat dat ze in een open raam ging zitten. Delaija bleef lekker zitten en keek ondertussen richting Akito. Ze grijnsde licht en zwaaide haar ene been toen in de ingang van lerarenkamer. Ze liep van het raam weg en ging toen aan een stoel zitten. Misschien was het toch beter als je je collega's op een normale manier kon aankijken. Trouwens, haar zitvlak deed een beetje zeer. Ze wist niet echt wat ze tegen Akito moest zeggen. 'Alles goed?' vroeg ze toch maar, om iets te zeggen. Tja... Je kon zwijgen of je kon spreken.

PROFILE MAGICIAN