Miya keek wat voorzich terwijl ze haar haren vlug had gekamt en nu weer wat warrig lagen omdat ze door verschillende gangen had gelopen, gevolgde met blikken van verschillende leerlingen die haar vreemd aan hadden gekeken. Het kon haar helemaal niet schelen wat de andere van haar zouden denken. Ze had altijd al genoten van plaatsen waar het stil was, niet teveel afgezondert van andere maar toch een plaats waar het niet stampen vol zou zijn. En waar is het nou niet beter dan in de schoolbibliotheek? Haar ogen gleden bij iedere deur en bleef daar enkele seconde hangen af en toe vroeg ze zelfs de weg aan sommige leerlingen. Meestal knikte ze gewoon alsof ze het begreep maar vaak had ze maar half geluisterde en zo was ze na twee gangen alweer alles vergeten. Toen vond ze eindelijk toch de deur van de grote bib. Even gingen haar ogen wijdopen maar dat was er zo snel en zo snel weer weg alsof het helemaal niet gebeurd was. Ze legde even vlug haar haren weer wat netjes en gleed geruisloos de grote zaal vol boeken binnen. Miya had altijd al graag boeken gelezen. Of het nu boeken waren om te leren of boeken om te lezen beide las ze met plezier en zelfs zo vaak dat ze wel soms haar deur van haar kamer sloot en er pas weer alleen uit kwam als het etenstijd was of als het boek uit was en ze een nieuwe wou nemen. Waar zij woonde in het huis van haar ouders -die weten dat ze graag leest- Was er in de woonkamer een hele giga grote boekenkast gestaan waar er heel veel boeken in stonden die Tsukimiya graag las. Een sierlijke grijns kwam op haar gezicht tevoorschijnt toen ze nieuwsgierig naar de vele boeken keek. Zonder nog na te denken stapte ze door de grote zaal en ging rechtstreeks naar de rekken vol boeken, al de andere leerlingen die er zaten negeren. Ze was hier alleen maar voor vele boeken te lezen. En omdat ze hier nieuw was op deze school zal ze verschillende boeken lezen dat over deze school zou gaan, en over de lessen en dingen dat hier te beleven of te leren viel. Direct had ze al een boek in handen, toch bekeek ze nog andere boeken en kreeg er snel weer 3 boeken te pakken. Vier vond ze voor het moment genoeg want alle vier waren nog redelijk dik. Met sierlijke bewegingen stapte ze naar een tafel wat verder af van de andere leerlingen. Ze smeet de boeken op tafel op een manier waardoor de boeken geen geluid maakte toen ze op de tafel belande. Geamusseerd keek ze naar de boeken. Ze kon het gelukkig nog steeds. Wat zou ze er toch zonder mee moeten. Vlug ging ze zitten en opende al snel een van de boeken en begon er grettig in de lezen. Tsukimiya stond altijd open voor nieuwe informatie in haar brein te prenten, want zonder wijsheid geraak je nou ook nergens. Ze had de deur heel even horen open gaan maar Miya was te druk bezig met haar boek om op te kijken wie het was-wat de meeste leerlingen wel deden- haar kon het niet schelen wie de binnenkomer was. Haar koptelefoon bungelde aan haar nek waardoor ze af en toe erover wreef. Een cadeau van haar ouders toen ze naar deze school kwam. Ze heeft het geacepteerd ja, maar ze vergeeft het haar ouders niet snel dat ze haar naar hier hebben gestuurd. Een beweging trok haar aandacht waardoor ze even haar hoofd draaide en ze recht in de ogen van een jonge gast keek die aan dezelfde tafel als haar was gaan zitten. Even glimlachte ze liefjes en zei "Hallo" maar focuste zich toen weer op haar boek. Mischien vind ze nog geheimen van deze school. Wie weet.

Op de een of andere manier kwam Charlie op sommige momenten terug naar de bibliotheek ookal zou je hem nooit een boek zien lezen. Nee, de enige rede dat hij naar hier kwam was om het feit dat hij hier mensen kon treiteren met zijn onhandigheid, vooral de Shadranen moesten eraan geloven. Met een ondeugende glimlach om zijn lippen liep hij dus richting de bibliotheek, gebruikte omweggetjes die niemand kende om sneller bij zijn bestemming te raken. Zou de bibliotheekaresse eigenlijk al terug zijn? De vrouw was namelijk lijkbleek weggelopen toen hij gezegd had dat er een paar dode ratten onder de kast gelegen hadden en in die paar keer dat hij de leerlingen ging vermaken had hij haar niet meer terug gezien. Met een soepele beweging duwde de roodharige jongen de deur open en werd door een paar nijdige blikken begroet. "Ook leuk om jullie te zien," mompelde hij grijnzend terwijl hij deed alsof hij een goed boek zocht, maar eigenlijk gewoon een geschikt slachtoffer zocht. Wacht, nam dat meisje nu echt serieus vier boeken mee terug naar haar tafel? En dan waren het nog niet van die kleine boekjes, nee, echt reusachtige boeken. Met een opgetrokken wenkbrauw liep hij naar het meisje toe en liet zich op de stoel naast de hare vallen. "Hoi," beantwoorde hij haar begroeting terwijl hij ongelovig naar de stapel boeken keek. Wie las er nu zoveel boeken voor zijn plezier? Zelf voor school raakten hij en zijn broer nog geen dik, stoffig boek aan. "Ga je echt serieus al die boeken uitlezen." Ja, hij had weer eens iets te luid gesproken aangezien overal om hem heen gessht werd. Even keek hij in het rond en zag de vrouw van de ratten weer aan haar bureau zitten. Toen ze oogcontact maakten zwaaide Charlie even lachend naar haar waarna hij zich weer op het meisje naast hem richtte.

Even lette Miya niet meer op hem maar doordat er gefluister te horen was richte ze haar hoofd weer op en merkte dat er verschillende leerlingen naar de jongen naast haar keken waardoor ze toch even haar wenkbrauw optrok en erover na dacht. Langzaam streek ze even door haar haren en legde die toen weer achter haar oren."Hoi," had ze hem horen zeggen maar ze antwoorde er nu niet echt precies op. Ze was druk bezig in de boeken te lezen. Ze zou hier informatie kunnen uithalen en het gebruiken als ze het ooit nodig zou hebben. Altijd vooraf denken, was altijd handig geweest voor haar. "Ga je echt serieus al die boeken uitlezen." sprak hij tegen haar. Ze keek juist op het moment dat ze verschillende ssstt hoorde zeggen. Even draaide ze met haar ogen. Gewoon omdat hij iets te luid sprak moesten ze weer zo onozel doen. Ze keek de jongen aan en deed dat zo een tijdje, zei zelfs helemaal niets."Ja dat doe ik " Sprak ze schouder ophaalend."Je weet maar nooit wanneer je het ooit nodig hebt. Ik lees toch graag dus is het niet echt een moeite" Vervolgde ze. Even bladerde ze door het boek. Merkte dat er niets interesants te lezen viel dus sloeg ze geruisloos het boek weer dicht. Om te voorkomen dat de andere leerlingen weer onozel zouden doen en hun het zwijgen opleggen. Even keek ze naar de mevrouw naar waar hij zwaaide en trok geamuseerd een wenkbrauw op toen Miya de reactie van de vrouw zag."En zo te zien ben je hier nu niet echt zo welkom" Fluisterde geamuseerd en keek even weer grijnsend naar de vrouw. Ze zag er nogal bleekjes uit vond Tsukimiya waarschijnlijk was deze jonge gast het probleem. Grappig dat hij daarom nog steeds naar hier was. Waarschijnlijk om nog meer kattekwaad uit te halen. Ze was best wel nieuwsgierig maar wachte rustig af.

Het meisje was blijkbaar redelijk druk bezig met haar boeken aangezien ze maar een paar seconden opkeek na zijn begroeting. Dat was toch een teken dat ze niet echt normaal was, wie negeerde er nu zo'n coole kerel als hij? Maar Charlie gaf niet op en stelde zelf dan maar de vraag die hem dwarszat. Terwijl hij op een antwoord wachtte tikte hij net als de andere keren met twee potloden op tafel, maar deze keer niet zo hard zodat ze hem er moeilijk uit konden gooien. Dit meisje had zijn intresse opgewekt en nu wilde hij wel weten of ze die boeken voor plezier las of niet. Even stopte hij met zijn drumsolo toen ze antwoord gaf. Dus ze vond het de moeite waart om veel te weten? Nja, Charlie zelf moest gewoon weten hoe hij op de beste manier lol kon trappen, meer moest het toch niet zijn? Vanuit zijn ooghoek bleef hij het meisje in de gaten houden terwijl hij verder ging met het tikken op de tafel. Na een tijdje zag hij de bibliotheekaresse staan en zwaaide vrolijk naar haar waardoor ze wat nijdig terugkeek. Zou ze weten dat dat van die ratten maar een grap geweest was? Zijn blauwe ogen keken in die van het meisje terwijl zijn lippen weer omkrulden in een grijns. "Kan ik eraan doen dat ik soms wat onhandig ben? Als hier nu niet zoveel leerlingen naartoe kwamen, hadden ze na die ene keer geen last meer van mij gehad, maar het is gewoon grappig om te zien hoe ze een voor een weglopen als ik aanwezig ben." In de bibliotheek had hij dus al een geweldige reputatie, nu moest hij samen met Allen gewoon nog een paar lessen onveilig gaan maken en dan was hun eerste doel al bereikt.

Miya keek weer heel even naar de vrouw die een nidige blik had gegeven naar de jongen naast haar. Ze grinnikte even toen ze zag hoe gelieft hij hier was in de bibliotheek. Even keek ze weer naar de boeken voor haar, die ze bijna uit had. Het meeste deel had Tsukimia er het meeste deel gewoon doorblaaderd en er vluchtig wat tekst gelzen die haar aandacht had kunnen trekken. Nog steeds was het gefluister niet opgehouden en werd het af en toe wel eens wat moeijlijk toen de jongen naast haar de hele tijd met zijn potlood op de tafel tikte. een zware zucht verliet haar keelgat "Kan ik eraan doen dat ik soms wat onhandig ben? Als hier nu niet zoveel leerlingen naartoe kwamen, hadden ze na die ene keer geen last meer van mij gehad, maar het is gewoon grappig om te zien hoe ze een voor een weglopen als ik aanwezig ben." Even schudde ze geamuseerd met haar hoofd. Slimme kerel was hij."Ah ja, niet iedereen is zo slim als je denkt" sprak ze grijnsend." Ik ben trouwens Tsukimiya, maar zeg maar Miya zoals al de andere, is veel korter" Stelde ze zich voor terwijl ze de verschillende boeken die voor haar waren dicht smeet zonder enig lawaai te maken en schuifde die aan de kant zodat ze niet in haar weg zouden liggen."Je hebt me nu eigenlijk best wel nieuwsgierig gemaakt, hoe heb jij het voor elkaar gekregen om de bibliotheekaresse zo nijdig te laten kijken, want meestal zou je van zo'n vrouw denken dat die streng zijn en altijd iedereen in de gaten houd, nu houd ze alleen vooral jou in de gaten" Merkte Miya bedachtelijk op, en keek daarom de jongen naast haar vriendelijk en rustig aan, Even streek ze toen met haar hand door haar roze haren en keek toen weer even grappig naar de vrouw. Ja hij had duidelijk haar nieuwsgierigheid gewekt.

Waarom keek dat mens nu altijd zo nijdig? Net alsof ze al maanden niet meer verwend was. Hij kreeg er kippenvel van en dat was iets wat niet snel gebeurde. Meestal was Charlie relaxt en zelfzeker, maar die vrouw zorgde er gewoon voor dat hij zich ongemakkelijk voelde. Waarschijnlijk probeerde ze hem zo weg te krijgen, maar zo makkelijk kwam ze niet van hem af. Om haar nog wat meer de stangen begon hij met zijn potlood op tafel te tikken, net zoals de eerste keer dat hij hier kwam. Blijkbaar had de vrouw die link ook gelegd, want ineens trok ze bleek weg en wende ze haar blik af, eindelijk wat rust. Het was best grappig om te zien hoe bang vrouwen van ratten waren, net alsof die dieren de dood met zich meedroegen. Misschien was dat nog eens een goed idee, ratten loslaten in de school. Daarmee kregen ze niet alleen alle vrouwen en meisjes op een stoel, maar zorgden ze er ook voor dat de hoofdmeester moest zorgen dat al die ratten uit zijn school verdwenen. Eigenlijk zag hij de man al wel achter zo'n rat aanhobbelen en inwendig begon hij te grinniken. Zijn blauwe ogen gleden terug naar het meisje toen deze iets opmerkte en zich voorstelde als Tsukimiya of Miya. "Niet iedereen is slim nee, maar jij duidelijk wel. Je hebt een mooie naam trouwens, ik ben Charlie." Nee hij kon het weer eens niet laten om het meisje een compliment te geven. Het ging automatisch zoals alleen jongens zoals hij en zijn broer dat konden. Jongens die niets anders deden dan te flirten en meisjes met complimentjes bestookten. "Je hebt me nu eigenlijk best wel nieuwsgierig gemaakt, hoe heb jij het voor elkaar gekregen om de bibliotheekaresse zo nijdig te laten kijken, want meestal zou je van zo'n vrouw denken dat die streng zijn en altijd iedereen in de gaten houd, nu houd ze alleen vooral jou in de gaten" Zie je wel dat ze slim was. Iemand anders zou dat waarschijnlijk niet opgemerkt hebben tenzij hij zelf gezegd had dat die vrouw hem de hele tijd in de gaten hield. "De eerste keer dat ik hier kwam was ik gewoon aan het tekenen en ik wilde opstaan, maar stootte per ongeluk mijn stoel om. Daardoor was ze al best nijdig, maar nadat ik na een paar minuten zo vriendelijk was om te zeggen dat er een paar dode ratten onder een van de kasten lagen barste de hel los. Sindsdien is het net alsof haar gezicht voor altijd zo blijft staan." Even keek hij terug naar dat mens en stak zijn tong uit. Ok, het was kinderachtig, maar de mensen tegen wie hij kinderachtig deed hadden het meestal wel zelf gezocht. "Zeg, als je ooit een jongen door de gangen van de school ziet lopen die hard op me lijkt moet je er niet direct vanuit gaan dat ik dat ben." Allen moest zelf maar leuke meisjes gaan zoeken. Het was niet de bedoeling dat ze met hetzelfde meisje uit gingen ofzo.

Miya vond het gesprek toch wel interessanter dan de boeken die voor haar lagen verspreid. Dus besloot ze de boeken weg te leggen. Tsukimiya stapelde de boeken op elkaar. Ginger toen heel even met haar hand over de stapel die toen langzaam verdwenen en terug verschenen op de planken waar ze hoorden te staan. Dus toen ze de tafel had opgeruimt zodat er niks meer rond lag keek ze weer de jongen aan toen ze merkte dat hij iets zou gaan zeggen. "Niet iedereen is slim nee, maar jij duidelijk wel. Je hebt een mooie naam trouwens, ik ben Charlie." Miya grijnsde even vriendelijk."aangenaam Charlie" sprak ze terwijl ze lief grijnsde Miya kon er niet echt aan doen toen ze weer geamuseerd naar de lijkbleke vrouw keek. Ze moest er nu toch nog angenieten want dat mok je nu ook weer niet iedere dag tegen. Eerst was Miya er tegen geweest om zelf naar een school te gaan, het meesten deel komt dat doordat ze dat bij haar als jongs af aan al bij haar hadden ingeprent haar ouders. TOch begint ze nu meer en meer het hier leuk te vinden. "De eerste keer dat ik hier kwam was ik gewoon aan het tekenen en ik wilde opstaan, maar stootte per ongeluk mijn stoel om. Daardoor was ze al best nijdig, maar nadat ik na een paar minuten zo vriendelijk was om te zeggen dat er een paar dode ratten onder een van de kasten lagen barste de hel los. Sindsdien is het net alsof haar gezicht voor altijd zo blijft staan." Lachend schudde Tsukimia met haar hoofd door Charlie zijn verhaal en keek toen lachen hoe hij zijn tong uitstak naar de mevrouw."Heel erg jammer dat ik dat heb gemist, wou maar dat ik er bij was geweest." sprak Miya luchtig. Een jongen dat wat verderop zat keek Geirriteerd naar Miya, ze hoorde hem zelf nog sstt zeggen. Even draaide ze met haar ogen en antwoorde duidelijk terug" Oh jasses, sstt toch zelf" Ze haatte het gewoon als ze gecommaneerd werd."Zeg, als je ooit een jongen door de gangen van de school ziet lopen die hard op me lijkt moet je er niet direct vanuit gaan dat ik dat ben." Even trok ze verbaasd een wenkbrauw op. Charlie was dus een tweeling, leuk." Hopenlijk lijken jullie niet perfect op elkaar" Momepde ze lichtjes" of is dat juist wel zo?" vroeg ze nieuwsgierig. Als dat wel zo het geval was zou ze wel iets moeten verzinnen zodat ze de 2 broers uit elkaar kan houden als Charlie of zijn broer op de gangen tegen zou komen. Lastig zou het misschien wel worden. Miya zal wel direct horen als ze perfect op elkaar lijken of toch wel duidleijke verschillen hadden. Je weet maar nooit.

De grijns op Charlie's gezicht bleef breder en breder worden. Hij had niet alleen de bibliotheekaresse redelijk nijdig gemaakt, maar had er ook nog eens voor gezorgd dat het meisje met wie hij praatte haar boeken opborg. Ze deed het op een rare manier, maar de boeken waren toch weg. "Heel erg jammer dat ik dat heb gemist, wou maar dat ik er bij was geweest." Ze bezat toch al een beetje humor, was niet zo geïrriteerd als alle anderen die hier moesten studeren. De roodharige jongen trok zijn mond al open om een opmerking tegen een jongen wat verderop te maken, maar Tsukimiya was hem voor. " Oh jasses, sstt toch zelf" Hij grinnikte even om die woorden en begon terug met tikken op de tafel. Hé, hij kon er toch ook niets aan doen dat anderen zo chagarijnig waren als hij of zijn broer in de buurt waren? Het was net alsof ze een virus die mensen geïrriteerd maakte met zich meedroegen. Het was goed om te weten dat sommige mensen hun grapjes wardeerden. Als dat niet zo was zou hij er ook niet van wakker liggen, maar toch. Met mensen die vrolijk meededen was het tien keer zo leuk en zeker als het zo'n knap meisje als Tsukimiya, of Miya, was die het op prijs stelde dat hij hier eens wat leven in de brouwerij kwam blazen. De wenkbrauw die ze optrok door zijn mededeling deed de pretlichtjes in zijn ogen weer eens harder oplaaien. Het was meestal wel een grappig gezicht hoe mensen moeite moesten doen om hem en Allen uit elkaar te houden. Meestal eindigde het met gestotter en hadden ze zoveel medelijden met die persoon dat ze gewoon zeiden wie wie was. Soms bleven ze hun slachtoffer wat plagen, eisen ze zegmaar dat hij of zij moest raden wie wie was. In de lessen zou dat nog geweldig zijn, gewoon de leraar een beetje plagen kon geen kwaad, toch? " Hopenlijk lijken jullie niet perfect op elkaar... of is dat juist wel zo?" "Sorry Miya, ik zal je teleur moeten stellen. Je kunt zeggen dat de als twee druppels water op elkaar lijken, alleen ben ik gewoon tien keer zo knap als mijn broer." Ja, iets waar ze meestal wel over discusieërden, wie is nu de knapste. Niet dat ze ruzie maakten, maar het was wel grappig om te zien hoe ze zich allebei uitsloofden voor een meisje. "Het is moeilijk om ons uit elkaar te houden, zelfs ons karakter is helemaal hetzelfde. Ok, Allen is misschien iets slimmer dan ik."

Miya mocht Charlie wel, het was geen saaie piet en een gast met lage humor had hij heel zeker ook niet. Daarom vond ze het zo leuk om met hem te praten, ze kon met hem lachen. "Sorry Miya, ik zal je teleur moeten stellen. Je kunt zeggen dat de als twee druppels water op elkaar lijken, alleen ben ik gewoon tien keer zo knap als mijn broer." Even dacht ze na. Als hij en zijn tweeling iets zouden uitspoken dan zou dat geweldig zijn want ze lijken op elkaar wat betekend dat niemand zou weten wie het was. Automatisch lachte ze even bij die gedachten. Een grote chaos op school? Dat zou toch geweldig zijn. Al die docenten en leerlingen zien heen en weer lopen."En je weet zeker dat jij de knapste bent?" Sprak ze geamuseerd terwijl ze volluit glimlachte die haar ogen bereikte."Het is moeilijk om ons uit elkaar te houden, zelfs ons karakter is helemaal hetzelfde. Ok, Allen is misschien iets slimmer dan ik." Ja Charlie mocht ze echt wel. "Ah dan weet ik al hoe ik jullie twee uit elkaar kan houden, door een quiz" Grapte ze terwijl. Miya kreeg wel zo'n gevoel dat ze het hier nog wel leuk zou vinden, waardoor ze niet meer zo asociaal is en met vele anderen gewoon ga omgaan. Natuurlijk moeten haar ouders dat wel niet weten. Nee ze is nog steeds boos op hun. Normaal zou je denken dat als de ouders van hun kind houden ze zouden luisteren wat zij er van vond, maar in dit geval hebben ze niet eens naar haar gedachten geluisterd. Dus zou ze een tijdje niet meer tegen hun praten."Weet je wat, als jij en je broer nog iets gaan uitspoken moet je me maar roepen, ik wil er de volgende keer bij zijn om te zien wat jullie allemaal uitspoken" Sprak ze weer met haar normale melodieuze stem die ze altijd verborg als ze wat nerveus was, wat hier nu helemaal niet het geval was. Met een snel gebaar streek ze haar haren weer achter haar oren. Het zou waarschijnlijk geweldig zijn om een chaotise school te zien. Op een dag wilt ze dat wel meemaken, dacht ze bij zichzelf. Misschien moet ze daarvoor wel nog wachten, maar dat zou waarschijnlijk wel de moeite waard zijn "Waarschijnlijk vind ik wel een goeie manier om jullie uit elkaar te krijgen" sprak ze peisend. Alleen moet ze dat nog vinden.