Het was maar goed dat haar spullen al eerder waren aangekomen hier en ook naar haar verblijf waren gebracht. Waar ze de komende zes jaar zou blijven, of ze dat nou wilde of niet. Eigenlijk maakte het haar niet zoveel uit, want thuis was er toch niets meer te doen. Ze kende alles daar zo, op Puffoon, of zo kwam het op haar over. Geen avontuur meer dus. Nu was ze wel een meester in verdwalen en nu was ze ook half verdwaald. Waren er ook nog eens geen mensen waaraan ze de weg kon vragen, geweldig. Ach ja, een beter smoesje kon je niet bedenken voor je te late bezoekje. Want zelfs als ze de weg zou weten; dan zou ze liever op verkenning uitgaan.
Haar rugzak had ze wel bij zich gehouden, niet dat er veel inzat, maar dan kon ze het beeldje verstoppen indien nodig. Meestal liet ze het gewoon op de grond vallen, om zichzelf dan vervolgens uit te schelden namens hem. Misschien nam ze dat hele Stephano gedoe iets te serieus… Ach, zo was ze er wel van verzekerd dat ze niet alleen was. Het was ook allemaal begonnen toen ze opzoek was naar spullen in de kamer van haar ouders. Vond al snel een glimmerding, in de vorm van het beeldje en had het al snel een naam gegeven. Ze had iets, iemand, nodig gehad en dat was dus Stephano geworden.
Ze fronste haar wenkbrauwen en bleef stilstaan. ‘Stephano, waar moeten we naartoe?’ Ze pakte het beeldje vast in beiden handen en hief het op, tot ooghoogte. ‘Ik denk die gang,’ sprak ze met haar verlaagde stem, liet hem een gang in wijzen. ‘Maar Stepha – Vertrouw me, ik ken dit gebouw!’ Ze was best geworden in dat stemmen wisselen. Ze vond het altijd leuk om voorwerpen tot leven te laten komen met haar fantasie. Nou was Stephano er al een lange tijd, maar soms waren er ook een paar korte vrienden. Het was begonnen met knuffels, maar ze had moeilijk al die knuffeldieren mee kunnen nemen. Dus had ze het maar op het gouden beeldje gehouden.
Ze liep de gang in die Stephano had aangewezen, dus eigenlijk zijzelf, maar oké. Ze keek om zich heen, probeerde iedere deur. De meesten waren op slot en ze deed eigenlijk niet de moeite om kijken wat voor kamer het moest zijn erachter. Op een bepaald moment wel, sprak dan uit wat er op de bordjes stond met een bedenkelijk stem. Meestal dan ook gevolgd door een nop, die aangaf dat ze dus wist dat het niet de goede kamer was. Want bij haar wist je het maar nooit, meestal was ze dan nog zo slim om de kamer alsnog te betreden.
Uiteindelijk had ze de deur gevonden die ze moest hebben. Moest ze kloppen? Waarschijnlijk, gewoon om te checken of het veilig was. Je wist maar nooit; dadelijk was er een of ander lelijk eng monster daar. Ze klopte op de deur, zachtjes. Vervolgens pakte ze de deurklink vast, stak haar kin in de lucht en opende de deur een beetje. Toen er een kiertje was keek ze naar binnen. ‘Helleuw?’ bracht ze uit met een hoog stemmetje voor haar doen, betrad uiteindelijk het kantoor nadat ze ervan overtuigd was dat het safe was. Altijd deur achter je dicht doen, wie weet sloop er dadelijk wel een of ander ding achter je aan en dat wilde ze niet.

» Whaha, moet nog eventjes inkomen x')

Natuurlijk zou nooit iemand haar serieus kunnen nemen, met haar lompe acties. Ze was ook altijd zo elegant, daar kon niemand iets tegenin brengen. Ahem, genoeg sarcasme voor vandaag. Meestal was ze wel dapper, ze had al heel wat ingebeeld qua enge dingen… Maar dat hield niet in dat ze soms nog wel eens kon gillen als een echt meisje. Ergens was het maar goed dat ze een meisje was, want het was ook zo aantrekkelijk als een jongen gilde als een of andere keukenmeid. Volgens haar leidde het dan wel als: echte mannen schreeuwen als kleine meisjes. Gewoon omdat ze hield van avontuur en er dus niets tegen had als iemand schrok of iets dergelijks. Meestal wilden anderen niet met haar mee spelen, daarom maakte ze er dus ook niet zo’n punt van als ze eindelijk iemand had gevonden, meestal in de vorm van een jongen, die dan wel stoer wilde doen en mee ging en eindige met wegrennen en gillen. Niet dat haar reactie veel verschilde, het was alleen jammer dat de personen haar daarna altijd ontweken. Ze schaamden zich zeker voor het feit dat ze zich een soort van voorschut hadden gezet bij haar, maar alsof zij zichzelf niet voorschut zette bij hen of zo?
Ze hield niet van deuren en eigenlijk ook niet van gangen. Ondanks dat ze soms nogal twijfelde om verder te lopen, liep ze wel altijd door in een flink tempo. Ze werd er altijd zo ziek van als ze achter mensen liep die ongelofelijk sloom liepen en frustrerend genoeg kon je er ook op geen mogelijkheid langs komen. Wat je ook deed, je kwam er niet langs. Als je ze wilde inhalen, bleek je uiteindelijk te dik te zijn om je langs de muur kant te wringen en werd je iedere keer tegengehouden door de andere stroming. Echt, het was gewoon irritant en het leek zo simpel om er wat aan te veranderen; maar als dat dan niet lukt was het des te irritanter.
Een gestalte wat zich aftekende toen ze zich weer richting de rest van de kamer draaide, niet meer naar de deur toe. ‘Stephano,’ fluisterde ze waarschijnlijk onverstaanbaar, ‘Is hij gevaarlijk?’ Ze keek naar het gouden beeldje in haar handen, liet deze naar het onbekende gestalte kijken. ‘Saar, maak. Gewoon. Geen. Geluid.’ Weer die verlaagde stem. Oké, stil zijn dus… Dan zou ze vast niet opgemerkt worden. O, wat was ze soms toch ook weer een genie! Of ja, eigenlijk was Stephano ook altijd degene die dacht. Zij deed maar wat en volgde hem. Ze focuste zich weer op het gestalte, kneep haar ogen tot spleetjes. Wie of wat was die gast?
Hij leek haar eigenlijk wel zo’n gast die ergens alleen in een kamer zitten. Die hij dan helemaal zwart verfde en dan alle gordijnen dicht en zo. Gewoon de hele dag super sloom aan wat rode, natuurlijk rood, wijn slurpen. En dan als hij een interview kreeg dan zouden al zijn antwoorden hetzelfde zijn en dan in de vorm van: ‘de dood’ of ‘de duivel’. Was haar gedachtestroom nog een beetje te volgen? Waarschijnlijk niet. Als mensen toch eens in haar hoofd konden kijken, dan zouden ze vast bang worden of hoofdpijn kijken of haar aankijken met een zenuwtrekje bij hun oog. Ja, dat was de reactie; een andere was niet mogelijk.
Ze knipperde twee keer achter elkaar met haar ogen bij het horen van de stem van de ander. We? Wie we? Welke we? Huh? Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Wie is we?’ vroeg ze nogal dom, maar ergens was het ook weer logisch. Want waarom zou hij zichzelf erbij betrekken? Hij kende haar niet eens en zij kende hem niet. “No, no, no, I don’t wanna make out!” schreeuwde een stem in haar hoofd en het had ook niet veel gescheeld of ze had het echt tegen hem geschreeuwd. Zoals ze dat wel vaker deed bij mensen.
Ze wachtte eventjes, dacht na. En nu? ‘Mijn naam is Sarah en ik moest opzoek gaan naar de directeur van deze school. Voor rooster en zo… Ik ben het eigenlijk vergeten.’ Ze loog vrijwel nooit en zei gelijk waar het om ging. Waarom zou je erom heen draaien. ‘Saar, ik wil mezelf ook voorstellen.’ Ze keek naar Stephano, hief hem op en strekte haar armen uit naar voren. ‘Elloes, mijn naam is Stephano.’ Verlaagde Stephano stem zoals altijd. ‘Jezelf gewoon eerder voorstellen, je bent ook zo asociaal.’ Nogal bedroefd keek ze naar het beeldje. ‘Sorry Stephano…’ Ze keek weer op, realiseerde zich dat ze de man een beetje buitensloot. ‘Weet U misschien wat ik ook al weer moest doen met dat rooster gedoe?’ Hij wist het vast wel. Hij was een man, oud dus en dat betekende dat hij hier al een tijdje rondliep. Dus dan wist hij vast wel hoe alles in zijn werk zat. Hopelijk.

» Het is nogal moeilijk om je te concentreren met dit op de achtergrond.

Het was vreemd dat ze Stephano eigenlijk altijd vertrouwde, hij had al vaak genoeg tegen haar gelogen. Hij moest altijd eerst gaan, moest voor haar uitlopen. Dan gooide ze hem vervolgens vooruit zodat hij kon checken of alles veilig was, zei hij dat dit zo was en vervolgens bleek hij te liegen. Kon zij weer gaan gillen en hem snel proberen op te pakken en weg te rennen. Dat was eigenlijk een dagelijks iets, hoewel ze niet zeker wist of het hier ook zo was als bij haar thuis. In de tuin, ’s avonds. Of als ze gewoon ’s nachts door het huis sloop, op zoek naar wat dingen. Van de Kerstman zoeken tot een hele omweg naar de badkamer.
Stiekem was ze het beeldje al best vaak kwijt geraakt, met haar o zo goede geheugen. Ze had waarschijnlijk het slechtste geheugen van al de mensen in het universum en haar concentratie was nog lager dan die van een fruitvliegje. Ze verloor hem vrijwel dagelijks, om dan half te gaan huilen dat ze hem kwijt was en gewoon te blij te zijn wanneer ze hem weer terug had gevonden. Ergens was het best zielig, het stimuleerde het feit dat ze sociaal nogal laag ontwikkeld was en gewoon dus geen vrienden had. Voor iedereen was het moeilijk als je pas op een nieuwe school kwam, maar zij was niet eens bang. Ze was niet bang voor anderen, maar deed onbewust dingen die niet echt in de smaak vielen bij vreemden en daarom kon ze dus geen vrienden maken.
Ze hield haar hoofd een tikje schuin, keek hem met grote ogen aan. ‘Dus U ook?’ De enige reden dat ze hem met U aansprak was omdat ze dat ook deed bij haar ouders, deze sprak ze ook met de voornaam aan. Er was geen echte mama of papa, het waren Alexandre en Katherine en niets anders. Ze zei U tegen alles en iedereen omdat ze niet beter wist. Kinderen die haar altijd vreemd aankeken omdat ze hun ermee aansprak en zij snapte maar niet wat er vreemd aan was. Stiekem was het best zielig, maar niemand zou dat ooit inzien. Iedereen dacht toch dat ze mentaal een grote achterstand had.
O, hij was slim! Hij wist wat dat hele rooster inhield en ergens vond ze dat best knap. Want met haar geheugen van ongeveer drie maanden, van een vis dus, zou ze het waarschijnlijk binnen de kortste keren weer vergeten. Ze beschouwde vakanties ook altijd als reset-mogelijkheden; ze vergat vrijwel alles wat ze ervoor had geleerd en begon geheel overnieuw als ze weer naar school moest. Zo simpel was het. Ze was nog maar een kind en zoveel ruimte was er nou ook weer niet in haar hersens om echt alles op te slaan. Dus daarom moest ze gewoon weer nieuwe ruimte creëren. Ze knikte langzaam als teken dat ze hem had gehoord en het ook had begrepen, liet het maar achterzijde om op te merken dat ze het waarschijnlijk wel kwijt zou raken; want dat was gewoon te voorspellen bij haar.
Ze moest zitten van hem, maar voor ze in beweging kwam keek ze eerst naar hem. Sow, meneer was elegant zeg. Slim en elegant, toe maar. Ze huppelde naar de stoel toe, bleef ernaast staan en keek ernaar. ‘Hoi hoi meneer stoel!’ begon ze blij, draaide zich om naar het voorwerp. ‘Hoi Sarah.’ Een ander stemmetje, niet hetzelfde als die van Stephano, maar ook niet die van haarzelf. Hoeveel verschillende stemmetjes had ze eigenlijk wel niet? ‘Mag ik op U gaan zitten, meneer stoel?’ Ze moest eventjes overschakelen, gewoon omdat ze niet vertrouwd was met deze stem. ‘Tuurlijk, Sarah, wacht eventjes dan moet ik wel weer uitgaan. Chair mode activated, boop.’ Blij nam ze plaats op de stoel, moest zich wel een beetje afzetten, raakte vervolgens de grond ook niet meer met haar voeten. Vrolijk liet ze ze naar voor en naar achteren bungelen, bewoog haar hoofd naar links en rechts en leek echt plezier te hebben met die nogal onzinnige gedoe.
‘Oké, Sarah, focus,’ sprak ze tegen zichzelf, hield Stephano met twee handen vast en installeerden hem op haar schoot. Ze voelde het ietwat koude goud op haar bovenbenen. Ze had zoals gewoonlijk weer een kort jurkje aan, licht roze en gewoon een simpel ding. Ze droeg vaak jurkjes en rokjes, ondanks haar avontuurlijke acties. Ze klom overal op, kroop vrijwel door ieder klein gangetje; maar ze deed niet zoveel aan broeken. Ergens voelde het niet fijn en daarom droeg ze maar jurkjes en rokjes. Bovendien was het ook weer lente, dus er was niets mis mee. ‘Zijn er nog meer dingen die ik moet weten? Ik ben dertien jaar, dus dat betekend dat ik in de eerste hoor te zitten en dat ik dus nieuw ben met alles. Hier zo.’ Hij zou die conclusie vast ook zelf wel kunnen trekken, maar er waren genoeg kleine mensen die ouder waren dan ze leken.

- Gemaakt tijdens studiehuis uur op crappy laptop, dus vergeef me als hij crappy is D:

Die uitwerking had ze wel vaker op mensen; dat zij ze een grote breinschade gaf. Sommigen beweerden ook dat hun IQ gelijk omlaag ging zodra ze ook maar naar haar keken. Hoe haar gedrag daar nou invloed op kon hebben wist ze niet. Ze wist dat ze soms nogal lomp was, of sloom wat begrip betreft en irritant… Dat ook. Dat hoefde dan nog niet gelijk te betekenen dat het invloed had op iemands intelligentie? Stiekem was ze eigenlijk helemaal niet zo dom als ze overkwam, maar ze was jong en dacht niet echt na over haar handelingen of over wat ze ging zeggen. En als ze dat al deed was het pas als ze het allang had gedaan of gezegd, dus veel zin zou het niet meer hebben.
Meneer slim en elegant leek blijkbaar niet meer zo goed te weten wat hij moest doen met haar vraag. Misschien was het ook een onnodige, vage en domme vraag geweest, maar ze wilde gewoon weten of hetzelfde gold voor grote mensen. AHA. Het gold dus ook voor grote mensen! Ze wist het wel… En haar ouders maar iedere keer beweren dat zij het niet hoefden te doen als ze in haar kamer kwamen. Nu had ze echter uitgevonden dat het een leugen was. Her whole life was a lie! Ah, kom op. Je moest een grapje maken.
Was hij dan werkelijk zo verbaasd dat ze rekening had gehouden met de gevoelens van meneer stoel? Stel je voor dat ze eens ongevraagd op zijn schoot ging zitten, eens kijken of hij dan nog zo vaag keek alsof hij het niet snapte. Zij vond het niet leuk als iemand zomaar op haar schoot gaan zitten, vragen was wel zo netjes. Dus deed ze dat ook netjes bij meneer stoel, was wel zo beleefd. Waar bleef dat rooster eigenlijk? Ze wilde wel zien wat het precies inhield. Niet dat hij het zo prettig zou vinden als ze iets ging lezen, want daar had ze altijd nogal erg veel pret mee.
Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Echt?’ kwam er nogal ongelovig over haar lippen, ‘U bent echt slim!’ Dat meende ze, echt waar. Hij was zo slim en elegant, ze werd er bijna jaloers op. Ze haalde diep adem bij het zien van het papiertje, alsof het iets heiligs was. Met grote ogen keek ze ernaar en ook o zo charmant met een open mond. In haar hoofd speelde zich nu zo’n; aaaah-geluidje af op de achtergrond en kwam er zo’n lichtstraal op het papiertje out of nowhere. Heilig dus.
Ze luisterde aandachtig toe bij zijn uitleg, keek hem met een ernstig gezicht aan en knikte soms als teken dat ze het begreep. Het was echter maar de vraag wanneer ze de man zou overladen met vragen, haar kennende. En aangezien het zoveel informatie in één keer was zou het niet een korte stroming zijn. Papiertje voor haar neus… Het rooster dus. Nog voor ze het een naam gaf keek ze weer op. ‘Bedoeld U we als in U ook? En als het net één seconde over zes is, kom je er dan niet meer in? En is het echt pas om tien uur? Van Alexandre en Katherine moest ik altijd al om acht uur op bed liggen, betekend dit dat ik hier langer mag opblijven?’ Ze liet haar blik afdwalen naar het rooster. ‘En waarom heb ik lessen over magie soorten die ik helemaal niet beheers? Ik kan er toch niets mee.’ Had ze nog wat om hem te vragen? Ja, eigenlijk wel. ‘En dan nog tot slot: er zijn hier toch geen tonnen in de buurt, of wel?’ Ze had een probleem met tonnen, ze vertrouwde ze gewoon niet. Het waren duivelse, onbetrouwbare dingen eveneens als opgezette harnassen. Of hoe je dat wilde noemen. Die vertrouwde ze ook niet.

Dat ze alweer dezelfde uitwerking had op de man als op vrijwel iedereen was nu wel duidelijk. Voornamelijk door de manier waarop hij soms gewoon keek, geniaal. Vond ze het grappig? Tuurlijk, wie zou het nou niet grappig vinden om bij mensen zo’n grote verwarring te veroorzaken. Het bleef wel zo dat ze zich prima bewust was van de realiteit, maar ze had – droog gezegd – gewoon schijt aan de realiteit. Wat was daar nou leuk aan? Haar fantasiewereldje was veel gezellig en bovendien zouden er nooit echte figuren zoals Stephano of Mister Chair in het dagelijks leven zijn. Het waren haar beste vrienden, ook omdat ze voor de rest geen vrienden had. Had ze een sociale achterstand? Een klein beetje wellicht, dat krijg je ervan als je de hele dag opgesloten zit in je kamer. Ze ging naar school, kwam thuis en ging dan gelijk opzoek naar Stephano. Trollende schoonmaaksters ook die hem altijd ergens anders neer moesten zetten, vandaar dat ze die ook niet meer vertrouwde. Ze waren gemeen en slecht.
Ze betrok ook vrijwel alles in haar wereldje. Zo ook meneer slim en elegant. Het was nog een wonder te noemen dat ze nog niets met het rooster had gedaan qua persoonlijkheden weggeven. Ze zei ook soms tegen zichzelf dat ze dat hele Stephano ding iets te serieus nam, maar wat moest ze anders? Zo zei ze zelfs au als ze het beeldje per ongelijk ergens tegenaan stootte. Of er ook echt een steekje los zat bij haar? Nee, waarschijnlijk niet. Zo erg was het dan ook nog niet. Natuurlijk was het wel altijd eventjes schrikken voor mensen, gewoon omdat ze niet zo goed wisten wat ze nou precies van haar moesten vinden, maar naarmate de tijd verstreek wisten ze wel beter. Kleine Sarah vond het gewoon moeilijk om serieus te zijn en dag in dag uit een pokerface te hebben, vandaar dat ze dus zo vreemd deed.
Ze hield haar hoofd een tikje schuin bij het horen van zijn woorden. ‘Wat heeft God met mij te maken? Is hij boos op mij?’ Ging ze weer met haar domme opmerkingen, nam dingen weer wat te letterlijk. Het was waar dat haar ouders hier niet waren… Maar wat als ze op bezoek kwamen? Moest ze dan ineens wel weer vroeg naar bed? De kans dat ze op bezoek kwamen was eigenlijk best klein, dus kon ze er maar beter niet vanuit gaan en de ander ook maar besparen. Het was al duidelijk dat hij haar vragen niet kon uitstaan, maar kom op: het was zijn werk. Zij was vast niet de enige leerling die vragen had over bepaalde dingen, hij zou dagelijks vragen naar zijn hoofd geslingerd krijgen; eentje meer zou er niet voor zorgen dat hij doodging of zo. Toch?
Stiekem wilde ze nee zeggen, ras echte troll die ze was, maar hij ging te snel door met zijn verhaal over dat educatieve gedoe dat ze er de kans niet voor kreeg. Jammer. O, dus ze ging alles leren beheersen? Awesome! Dan kon ze nog beter superheld spelen en ook nog beter op avontuur gaan. Dan zouden de rollen eens omdraaien en het de monsters zijn die het in hun broek deden en niet zijzelf! Ja… Dat idee beviel haar wel. Ze kon het niet helpen dat ze een nogal angstaanjagende grijns op haar gelaat kreeg bij de gedachtes, maar het was gewoon te geweldig voor woorden!
Echter werd haar hele droom verpest door het feit dat haar aartsvijanden dus ook hier huisden. Ze keek de man met grote ogen aan. ‘Tonnen…’ fluisterde ze zachtjes, ‘Ik vertrouw ze niet.’ Met een ongelofelijk chagrijnig gezicht, dat er gewoon komisch uitzag, staarde ze voor zich uit. ‘Stomme… Tonnen…’ mompelde ze, was overduidelijk niet blij met het feit dat er dat soort voorwerpen hier te vinden waren. ‘En hoe zit het met harnassen die dienen als sierobjecten? Zijn die hier ook?’ Ze plaatste Stephano netjes op het bureau om vervolgens ook haar handen erop te plaatsen. Ze drukte zich een beetje op, leunde een beetje over de tafel heen. ‘Nou?’ Met een bloedserieuze blik keek ze hem aan, maar dat bloed gedeelte werd al snel weggetrokken door haar kinderlijke uiterlijk en dus ook snoezige gezichtje.