De luide muziek die door de boxen schalden zorgden ervoor dat ze zich moeilijk kon oriënteren, maar ze weigerde gewoon om hier weg te gaan. Miku wilde als ieder ander naar de discotheek kunnen gaan om even los te gaan en het feit dat ze blind was hield haar niet tegen. Misschien moest ze zich zo eens een stok aanschaffen, dan moest ze niet de hele tijd luchtmagie gebruiken. Vriendelijk glimlachte ze naar de aura van de barman of vrouw terwijl ze het glas water dat ze had besteld in ontvangst nam. Waarschijnlijk was het de meeste al opgevallen dat ze niets kon zien, ondanks de illusie waardoor haar ogen een normale kleur hadden. Mensen hadden het door omdat ze niet als een normaal iemand in het rond keek, niet van de kruk afgleed om leuk te gaan dansen. Dat kon ze gewoon niet: in de eerste plaats omdat alles zwart voor haar was, alleen de kleuren van aura's zag ze nog en op de tweede plaats speelde haar verlegenheid ook wel een rol. Miku was het gewoon om alleen met haar broer te zijn die haar beschermde tegen de buitenwereld, maar hij had zelf ook een leven. Over Mineko gesproken, als hij wist dat ze hier zat zou hij haar waarschijnlijk eigenhandig naar buiten komen sleuren. Het meisje hield met heel haar hard van haar broer, maar soms kon ze niet tegen die beschermende houding altijd. Haar blauwe schoentjes maakten een tikkend geluid op de grond toen ze toch aarzelend opstond en het korte rokje gladstreek. Ze mocht blij zijn met haar lichaam: niet te dik en ook niet te mager, wat aan de kleine kant, maar dat was nooit echt een probleem geweest. Met haar gestalte zouden mensen haar nooit pesten, nooit om lachen. Het was haar gebrek waar iedereen mee spotte, het gebrek aan zicht. Met een lichte frons op haar voorhoofd wurmde ze zich tussen de dansende mensen en moest echt moeite doen om niet te vallen. Op Starshine waren er nog niet zo heel veel mensen die wisten dat ze niet kon zien en het was nu niet echt het moment om te laten zien dat ze niet alleen blind, maar ook nog redelijk onhandig was. Na een tijdje gaf ze het op. Wat had ze gedacht op een dansvloer te kunnen doen? Met licht hangende schouders zocht ze terug een weg naar de bar en ging terug bijna als enige op een kruk zitten. Nee, niet gaan huilen, niet weer. Een keer had ze er niet meer tegen gekund en was in huilen uitgebarsten, maar nu moest ze zich sterk houden. Ze kon toch niet gaan dansen zonder hulp, dus tikte ze maar met haar voet op het ritme van de muziek.

Scáthach keek angstig om zich heen. Fijn, ze was verdwaald.. Ze was nog maar net op Starshine en was nu al verdwaald.. Ze had niet meteen naar de school durven te gaan en was eerst nog even op verkenning uit gegaan. Dat had ze beter niet kunnen doen! Ze keek de weinige mensen die rondliepen aan maar vroeg niks. Ze was te bang dat iemand haar zou uitlachen en ze wist zelf wel wat daarvan zou komen. Nee, ze moest het nu alleen doen. Ze wist dat als iemand haar zou uitlachen of iets in die richting, ze een enorme gedaante verwisseling doormaakte en van dat schattige, aardige meisje over zou gaan naar een kwade wraakzuchtige tiener. Ze schudde langzaam haar hoofd en keek naar het gebouw waar ze voor stond. Het was duidelijk een discotheek. Er zouden hier vast wel mensen van de school, zitten, misschien zelfs wel een leraar. Die zouden haar toch niet uitlachen of wel dan? Ze beet zacht op der lip en zei tegen zichzelf: 'Oke, Scáth. Nu niet bang worden!' ze voelde hoe haar hart in haar keel klopte toen ze naar binnen liep. e keek rond en drukte vrijwel meteen haar handen op haar oren toen ze de harde muziek hoorde. Al de hele dag had ze niks anders gehoord dan het tjirpen van vogels. Ze zuchtte en haalde haar handen weg. Als ze doof moest worden om terug op de school te komen, dan moest dat maar. Ze keek verschillende mensen aan maar allemaal waren ze te.. Anders. Ze wist bijna zeker dat ze haar zouden uitlachen en dan was ze nog verder van huis. Ze beet zacht op haar lip. Ze sloot haar ogen en dacht bij zichzelf: 'Als je nou gewoon iemand uitkiest en je word uitgelachen.. Dan zit je fout..' ze opende haar ogen. Ze had echt letterlijk niks aan die gedachte. Ineens zag ze een meisje bij de bar zitten. Het zag er niet naar uit dat ze erg vrolijk was, maar het was eerder verdrietig en niet boos. Scáthach liep op het meisje af en nam op een van de krukken plaats. Ze zag dat het meisje op de maat van de muziek haar voet bewoog. 'Hoi..' zei Scáthach een beetje bang. Ze keek naar de ogen van het meisje en schudde haar hoofd. Ze dacht dat er iets met haar ogen aan de hand was, maar er was niks te zien. Het waren dood normale ogen. 'Mag ik je misschien iets vragen?' nu moest ze wel. Ze kon niet meer terug. Ze had de vraag gesteld. Ze slikte krampachtig en vroeg toen: 'Ik.. Eh.. Ben een soort van verdwaald..' ze wende haar blik af en ze voelde dat ze rood werd. Ze hoopte echt dat het meisje niet zou gaan lachen of erger... Ze keek het meisje weer aan en wachtte geduldig af.

[flut, moet er nog een beetje in komen.]

Het was eigenlijk best ironisch dat ze van de etage van Gren helemaal naar hier was gekomen om gewoon aan de bar te zitten. Miku had al wat gefluister gehoord over het feit dat ze haar raar vonden, maar veel kon haar dat op dit moment niet schelen, was veel te druk bezig met in de duisternis te staren en te piekeren over vanalles en nog wat. Misschien moest ze wat meer leuks met Mineko gaan doen, dan voelde ze zich misschien wat minder eenzaam en bij Mineko voelde ze zich tenminste goed. Als ze op het schoolterrein voorbij liep voelde ze wel hoe de ogen van sommige jongens haar bekeken, dus lelijk was ze niet. Iedereen vond haar gewoon eng omdat ze blind was. Wat maakte het hen eigenlijk uit of ze blind was of niet? Zij hadden er geen last van. Zachtjes beet het blauwharige meisje op haar lip en sloot haar handen om het glas water. Doordat de lucht rondom haar wat verplaatste wist Miku dat er iemand naast haar was komen zitten vooraleer die persoon überhaupt iets zei. 'Hoi..' De stem klonk nog vrij jong dus het meisje was zeker jonger dan haar. "Hoi," groette ze haar zachtjes terug terwijl ze naar de aura van het meisje zocht. 'Mag ik je misschien iets vragen?' Miku knikte met een kleine glimlach en keek terug in de duisternis voor haar, wachtend op de vraag die ging komen. 'Ik.. Eh.. Ben een soort van verdwaald..' Het meisje klonk redelijk aarzelend, alsof ze bang was om haar mond open te trekken. "Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik bijt niet. Ik kan je wel naar je etage brengen als je wilt." Vriendelijk glimlachend keek ze terug naar het meisje, maar haar ogen lachten niet mee, konden dat niet eens. "Miku de la Faiette, aangenaam." Met twee grote slokken dronk ze de rest van het water op en stond voorzichtig op. "Heb je zin om te dansen?" Nu er iemand bij haar was zou ze misschien wel de dansvloer opkunnen.

"Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik bijt niet. Ik kan je wel naar je etage brengen als je wilt." Scáthach glimlachte en zei zachtjes: 'Dank je, ik was eigenlijk bang dat je me zou uitlachen of zoiets... Dat ben ik tenminste gewend dat mensen doen..' ze schudde haar hoofd om de herinneringen weg te schudde. Het meisje lachte al lachte haar ogen niet mee. Scáthach hield haar hoofd iets schijn. Ze vroeg zich af of ze het dan toch goed had opgemerkt.. "Miku de la Faiette, aangenaam." zei het meisje vriendelijk. Scáthach lachte en zei rustig: 'Scáthach Obie Souvree.. Noem me maar gewoon Scáth.' haar ogen volgde elke beweging van het meisje. Ze leek aardig, ze had Scáthach niet uitgelachen toen ze had gezegd dat ze verdwaald was. Ze zag dat het meisje heel voorzichtig van haar kruk afgleed en ging staan. Scáth wilde het niet vragen, het zou onbeleefd zijn. Wat nou als het meisje niks had?! "Heb je zin om te dansen?" Scáth zei niks maar keek naar de dansvloer. 'Dit.. eh.. klinkt misschien een beetje vreemd maar ik kan niet echt dansen..' ze keek het meisje weer aan. Ze beet zacht op haar lip toen de vraag weer omhoog borrelde. Uiteindelijk besloot ze de vraag op een andere manier te stellen en voorzichtig op te bouwen: 'Waarom vraag je me om te dansen, eigenlijk? Ik bedoel, toen ik aankwam zag het ernaar uit dat je al wou dansen.. Waarom deed je dat dan niet?' ze kneep haar ogen tot spleetjes. Ze zou het weten als Miku loog. Doordat ze altijd alles alleen had moeten doen had ze zichzelf aangeleerd hoe ze het kon zien wanneer mensen logen. Ze schudde haar hoofd en zei toen verontschuldigend: 'Sorry, dat kwam er een beetje bot uit. Misschien moet je wat over me weten..' ze keek de zaal rond en keek Miku toen weer aan. De kans bestond dat ze bang zou worden of haar gek zou vinden: 'Ik ben nogal wisselend qua karakter. Ik weet niet of dat een last voor je is?' ze knipperde even met der ogen toen er fel licht op kwam te staan. 'Maar ik wil wel dansen.' ze glimlachte en begon al richting de dansvloer te lopen. Het was vreemd. Ze kon niet dansen en toch wilde ze Miku een plezier doen. Er was iets aan dat meisje wat haar dwarszat. Ze bleef voor de menigte staan en wachtte op de reactie van Miku.

"Waarom zou ik je uitlachen? Ik en mijn broer hadden de weg ook moeten vragen toen we hier pas aankwamen." Het was niet prettig geweest om aan iedereen de weg te moeten vragen, maar met Mineko erbij had ze het niet zo erg gevonden. Hij hielp haar, wist wat ze had en omdat ze elkaar al heel hun leven kenden vertrouwde hij hem ook meer dan alle anderen die hier rondliepen. Ze vertrouwde hem zelfs meer dan hun eigen ouders, omdat ze bang was van haar vader. De man had redelijk veel macht op Gren en kon hen voor de rechtbank slepen gewoon omdat ze magie beheersten. Miku had het altijd erg gevonden dat hun vader een hekel aan hen had, maar kon daar spijtig genoeg niets aan veranderen. 'Dit.. eh.. klinkt misschien een beetje vreemd maar ik kan niet echt dansen..' Het meisje giechelde om die woorden. Je moest niet kunnen dansen om los te gaan op de dansvloer. De volgende woorden deden haar verstijven en wat verlegen sloeg ze haar ogen neer. "Ik kan niet alleen de dansvloer opgaan omdat ik niets kan zien," zei ze zachtjes. Dat was eruit dus dan zou Scáth ook niet raar opkijken als ze ineens haar hand zou pakken. 'Sorry, dat kwam er een beetje bot uit. Misschien moet je wat over me weten.. Ik ben nogal wisselend qua karakter. Ik weet niet of dat een last voor je is?' Miku schudde haar hoofd en toverde een glimlachje op haar gezicht. "Iedereen is hoe hij of zij is en daar kun je niets aan veranderen." Spijtig genoeg niet nee. Anders had ze er meteen voor gezorgd dat ze terug kon zien. 'Maar ik wil wel dansen.' Ze hoorde hoe Scáth al naar de dansvloer toe liep en liep haar snel achterna voor ze door de mensenmassa opgeslokt zou worden. Soms voelde het net alsof ze normaal was, alsof er niets met haar ogen aan de hand was en ze gewoon alles en iedereen om haar heen kon zien. Met een glimlach van oor tot oor voerde ze een paar dansmoves uit. Het meisje kon beter zingen dan dansen, maar als het moest lukte dat ook nog wel. "Zie je? Zo moeilijk is dat toch niet." Miku wiegde wat met haar heupen en maakte een pirouette. Het was best wel raar om zonder Mineke te dansen, zonder zijn handen vast te houden zodat ze niet zou vallen.

Ze wist dat het misschien bot zou zijn maar toen ze wist dat Miku blind was, glimlachte ze van oor tot oor. Ze had dus toch gelijk gehad. Ze keek naar Miku terwijl die vrolijk los ging. Nog een beetje zenuwachtig begon Scáth mee te dansen. Het zag er een beetje stijf uit, toch voelde het goed. Met Miku in haar beurt voelde ze zich niet meer zo alleen. Ze had eigenlijk nooit tegen iemand durven te zeggen dat ze niet kon dansen... Ze glimlachte toen Miku zei: "Zie je? Zo moeilijk is dat toch niet." Scáth schudde haar hoofd maar bedacht toen ineens dat Miku blind was en zei hard om boven de muziek uit te komen: 'Nee, zeker niet!' ze stopte even met dansen om naar de verschillende mensen te kijken. Ze schudde haar hoofd en keek om zich heen. 'Miku? Weet jij misschien hoe laat...' ze hield op en zei verontschuldigend: 'Sorry.. Ik moet echt onthouden dat je.. Niet op tijden let.' ze zei het lacherig. Ze zei niet dat Miku blind was, wat nou als ze niet wilde dat de andere hier het wisten? Dan had ze haar kunnen kwetsen. 'Is er eigenlijk niet een bepaalde tijd dat we terug moeten zijn? Trouwens..' ze hield haar mond toen ze het dansende meisje zag. Ze was blind maar ze was normaal. Niet vreemd of eng, niet anders dan andere. Ze maakte plezier net als ieder ander van haar leeftijd. Scáth dacht terug aan vroeger. Ze was eerder die dag niet erg blij geweest dat ze hier heen had gemogen, ze was verdwaald. Nu was ze dol gelukkig voor het eerst in haar leven. Eerst had ze altijd gedacht dat ze de enige was die een beetje anders was. De enige die nooit geaccepteerd werd. Ze dacht terug aan de momenten dat ze haar ouders had gesmeekt haar naar deze school te sturen. Ze had nog meer haar best gedaan op de vuile rot klusjes als anders, ze had Wicca al die tijd verstopt omdat ze wist dat haar ouders een hekel hadden aan de kleine vogel, ze was zelfs zo ver gegaan dat haar ouders niet wisten wat ze met Scáth aanmoesten als ze haar niet naar deze school hadden gestuurd. Ze glimlachte. 'Als ik het vragen mag.. Zijn de andere van mijn etage.. Nou ja.. Aardig?' ze wist eigenlijk het antwoord al. Iedereen, bijna dan, van haar thuis planeet was een slang. Niet letterlijk maar wel bijna... Ze had zich daarom ook vaak als buitenbeentje gevoeld. Ze keek Miku aan en begon weer langzaam te dansen toen ze wachtte op het antwoord.