Hoeveel hij ook zijn best deed, echt uit zijn gedachten verdween ze niet. Het meisje had gewoonweg zijn interesse gewekt en hoewel hij haar probeerde te vergeten, dook ze telkens in zijn hoofd op. Wanneer hij een zoetsappig meisje in de ogen keek en zij bang zijn blik ontweek, herinnerde hij zich hoe anders haar ogen waren geweest. Hoe zij hem vol vurige haat aan had gekeken. En hoe hij voor het eerst sinds lange tijd geen toneelstukje hoefde te spelen, gewoon zijn eigen koude emoties kon laten zien. Wanneer het stil was en hij zich verveelde, begon hij koortsachtig iets te doen, omdat hij wist dat hij anders aan haar zou gaan denken. Anderen zouden zeggen dat hij verliefd was, omdat hij aan haar dacht. Maar Dominic wist dat het anders zat, het meisje was de eerste geweest die hem hetzelfde had behandeld als hij met meisjes deed. Zij was de eerste die zijn blik had weerstaan, die had teruggekeken, die hem had uitgedaagd om een volgende zet te doen. Ze had een spel gespeeld en nog goed ook. En dat maakte haar zo ontzettend interessant. Nu liep hij op het oog in gedachten verzonken langs het meer, maar hij lette scherp op of er nog ergens iets interessant gebeurde. Als er mensen in de buurt waren konden die het beste weggaan voor hij ze doorhad, want Dominic was niet bepaald vrolijk nu. Hij had nu weer al zijn medicijnen geslikt, dat wel, bang voor nog zo'n rare ervaring waarin iemand anders hem in de macht had. Nu zocht hij naar een zwak slachtoffer, een meisje dat hij kon inpalmen met lieve lachjes of een jongen die hij helemaal gek kon maken. Hoe hij dat zou doen wist hij nog niet zeker, maar dat hij het voor elkaar zou krijgen wel. Hij zou een beetje van zijn irritatie op iemand anders af kunnen reageren, een onschuldig persoon pijn laten voelen. Voor Dominic maakte het niet uit of dat dan geestelijke of lichamelijke pijn was, hij zou er gewoon van genieten. Hij genoot er altijd van om te zien hoe iemand pijn had.

Zo dacht hij terug aan zijn tante. Ze was ziek geweest, geveld door hoge koorts lag ze op bed. Maar als hij thuiskwam dwong ze zichzelf om op te staan en het hem naar de zin te maken. En nadat hij volledig verzorgd was en ontspannen op de bank zat, precies op de plek waar zij daarvoor had gelegen, maakte hij haar gek met zijn gemene steken onder water en precies op het juiste moment geslaakte zuchten. Hij sprak op lieve toon, keek met onschuldige ogen, maar vanbinnen was hij koud als ijs. Altijd aan het bedenken hoe hij kon krijgen wat hij wilde, altijd op zoek naar mensen om zich mee te vermaken. Echte vrienden had hij niet en wilde hij niet, enkel mensen die uit vrees deden wat hij zei. Tegen zijn laatste echte vriendje had hij persoonlijk een offensief gevoerd om hem klein te krijgen. En dat was gelukt, het jongetje had hem nooit meer dwars gezeten en hij had wederom het schoolplein overheerst. Uiteindelijk kreeg hij gewoon altijd wat hij wilde. Wat hem betreft kon het goedschiks of kwaadschiks gaan, dat maakte niet uit, maar aan het einde van de rit was de uitkomst altijd hetzelfde. Dominic kreeg wat hij wilde hebben.

Hij hoorde gekraak en draaide zich vlug om. Nog voor hij volledig was omgedraaid had hij zijn lieve charmante masker alweer opgezet en leek op een gewone gezellige schooljongen. Maar wie echt goed en diep in zijn ogen keek zag dat het anders zat, dat hij bestond uit haat en geen greitje goedheid bevatte. Als hij aardig deed was dat met een reden, niet omdat hij zo was. Hij zag een gestalte en wachtte met een vriendelijke lach af wat er tevoorschijn zou komen. ''Hoi...'' sprak hij, aarzelende stem, alsof hij niet goed wist wat hij meost zeggen. Alsof hij niet had verwacht nu iemand tegen te komen. Maar hijw as doelbewust op zoek geweest naar gezelschap, naar iets dat zijn aandacht af kon leiden en hem bezig hield. Een speeltje, gewoon iemand die hij even zou bekijken, even uit zou testen en dan weer weg zou gooien. Misschien zou hij het kapot maken, maar misschien was hij genadig en liet hij de ander zowaar zonder al te veel kleerscheuren weg komen. Maar dat was allemaal van later belang, eerst zou hij gewoon met zijn glimlach de ander beinvloeden en besturen. Hij zou de touwtjes deze keer stevig in handen nemen en ze hem niet laten ontglippen. Nee, deze keer had hij weer de volledige controle.

Winter… Terwijl iedereen zat dood te vriezen van de kou, stond Hidan daar in zijn hemdje met een brede grijns rond te kijken naar iedereen die kou zat te lijden. Blijkbaar vond hij het nog amusant ook. Mensen bekeken hem met een blik: ‘die is knettergek!’ en ja dat was hij. Hidan liep elke winter in een t-shirt of hemdje zonder mouwen, zonder ook maar enig teken te vertonen van bevroren vingers of een blauwe neus. Zijn geheim? Hij was van Razen, hij had het altijd abnormaal warm dat hij zelfs zou durven in bloot bovenlijf rond te lopen. Hij zong een liedje waar hij al lang mee in zijn hoofd zat: “They're coming to take me away, HA HA. They're coming to take me away, HO HO HEE HEE HA HA. To the funny farm. Where life is beautiful all the time. And I'll be happy to see those nice, young men in their clean, white coats. And they're coming to take me away, Ha-haaa!”
Die lach horde erbij dus hij was niet zelf uit zichzelf aan het lachen omdat het liedje grappig was. Maar hij vond het wel een lollig liedje dat al 2 dagen in zijn hoofd spookte en hij dus daardoor het de hele dag zong. Misschien hoorde hij wel in het gekkenhuis door zijn vreemde handelingen, zoals als hij bloed zag, helemaal door het lint ging en zelfs een aantal naar het ziekenhuis had gestuurd omdat een van hun pezen doormidden was gestoken, maar niemand zag waar dat van kwam, want een wond was nooit te bespeuren. Het was allemaal zijn schuld geweest omdat iemand zich sneed in een blad papier of iets anders en hij weer in de buurt was en door het lint ging en met zijn scythe het bloed opnam en van zijn wapen aflikte en zo een ritueel startte. Hij was het slachtoffer zijn voodoopop.
Hidan viel in een struik en zijn shirt scheurde. “GODVERDOMME!!!” riep hij luid en meer scheldwoorden dat je je ooit had kunnen bedenken vloeiden uit zijn mond. Hij stond op en zag dat er gelukkig geen bloed uit zijn gespierde borstkas stroomde. Hij grijnsde gemeen en zag een dier dat bloedde. Natuurlijk ging hij door het lint en nam het bloed op met zijn scythe en likte het op. Hij begon zijn ritueel en sneed in zijn hand om dan een bloedspoor op de grond te tekenen in de vorm van een cirkel met daarin een driehoek. Hij stak in zijn been en het beest viel jankend neer en likte piepend aan zijn achterpoot. Hidan haalde zijn steekwapen uit zijn been en stapte uit de cirkel. Zijn gezicht hing onder het bloed en hij had een zelfvoldane grijns op zijn gezicht. Toen hoorde hij een stem achter zich: ''Hoi...'' sprak hij, aarzelende stem, alsof hij niet goed wist wat hij moest zeggen. Hidan draaide zich om en keek recht in de ogen van een jongen die een masker van een eeuwige lieve jongen had opgezet. Hidan keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, zonder enig woord te zeggen. Buiten een "Hallo" zei hij niets meer terug en hij keek de jongen bestuderend aan. Hij spuwde wat bloed uit zijn mond dat hem irriteerde en zweeg voor de rest. Hij keek de jongen aan en zag de kilheid, maar als hij een spelletje wou spelen, speelde Hidan met plezier mee.

Dominic stond doodstil en keek aandachtig naar de jongen. Zijn shirt was gescheurd alsof hij had gevochten en bloed gleed langzaam over het gezicht van de jongen tegenover hem. Een beetje bloed werd uitgespuwd en Dominic keek er minachtend naar. Het was nu wel duidelijk dat de jongen niet gevochten had, er was geen spoor van een verwonding te herkennen. OF de jongen vocht zo goed dat de tegenstander hem niet had kunnen raken, dat was ook nog een mogelijkheid. De jongen beantwoorde zijn groet en zweeg daarna. Des te beter, dan kon Dominic zelf de leiding nemen en bepalen hoe dit gesprek zou verlopen. Als de jongen netjes antwoord zou geven en hem niet irriteerde, was het best mogelijk dat hij de witharige knul een soort vriendschap zou bieden. Het zou geen gezellig samenzijn worden, met broederlijke gevoelens of enige positieve gemeende gevoelens, maar Dominic kon best een sterke gewapende ''vriend'' gebruiken. Zijn vrienden waren mensen die hem hielpen en in ruil daarvoor bejegende hij ze aardig en zonder al te veel haat. Zolang je tot zijn groep behoorde was je er zeker van dat Dominic nooit zijn ware hatelijke gezicht liet zien. Zijn ogen gleden over het wapen, een scythe was het. Hij bestudeerde het vlijmscherpe snijvlak en lachte bewonderend. Alle kou was uit zijn blik verdwenen en weggestopt in zijn hart, om daar af te wachten of het nodig zou zijn om te voorschijn te komen. ''Mooi wapen, een scythe is het toch?'' zei hij vriendelijk. ''Mag ik het misschien wat beter bekijken?'' vroeg hij daarna, met oprechte, voor zover Dominic oprecht kon zijn, interesse. Het was een bevel, verpakt in een vraag. De ander kon nee zeggen, maar dat zou hij op zijn zachts gezegd niet bepaald waarderen.

Hij was geen echte wapenkenner of liefhebber, het leukste was toch om iemand met onzichtbare wapens als je woorden te raken en beïnvloeden. Als de jongen hem weigerde de scythe te geven kon het echter nodig blijken om zijn magie te gebruiken en een wapen te creëren. Hij hoopte van niet, een jongen met zo'n wapen kon vast ook vechten en hij had geen zin om gewond te raken. Sowieso bleef Dominic bij een handgemeen liever op afstand, hij was te goed om op zo'n barbaarse wijze zijn zin door te drijven. Natuurlijk zette hij wel eens hardhandig zijn nagels in iemands hand, als diegene twijfelde of Dominics bevelen opgevolgd moesten worden. Met zijn kille blik en scherpe nagels lukte het hem meestal wel de twijfel weg te nemen en iemand geheel vrijwillig te laten luisteren. Ja, dat was zijn stijl. Onopvallend tot je hem te ver uitdaagde en hij stopte met toneelspelen.

''Mooi wapen, een scythe is het toch?'' zei Dominic vriendelijk. ''Mag ik het misschien wat beter bekijken?'' vroeg hij daarna.
Hidan keek de jongen met een vreemde blik aan, alsof zo'n smalle jongen interesse zou tonen in ZIJN wapen? Hij grijnsde en haalde zijn wapen uit zijn schede op zijn rug. "Het heeft drie snijvlakken om zo de kans op raken te vergroten. Maar ik gebruik het voor mijn ritueel." Het maakte hem niets uit dat je jongen wist dat hij rituelen uitvoerde, maar meer zou hij er vast niet over zeggen. Alleen als hij bloed van het slachtoffer in zich op kon nemen, zijn cirkel met driehoek kon tekenen met zijn eigen bloedoffer, was je gedoemd want hij gebruikte zijn lichaam om jou pijn te laten voelen die hij normaal gezien zou moeten voelen. Ook vechtte hij van dichtbij en zwaaide hij letterlijk met zijn scythe in het rond. Als hij ook maar één druppeltje bloed van je zag werd hij gek en kleurde zijn gezicht zwart met een witte tekening, ook zijn hele lijf werd zwart en met witte tekeningen waar je aan kon zien waar zijn botten zaten. Hij voelde zelf niets in zijn hele lichaam, of toch heel weinig, als hij in die vorm zat. Hij liet de jongen de scythe bekijken, want hij had niet expliciet gevraagd om hem eens vast te houden. De scythe was even groot als Hidan zelf en dus heel zwaar. Dus Hidan waagde het er niet op om hem te overhandigen "Als je hem wilt vasthouden, je mag." Hij gaf hem de scythe, want wapens zaten overal, zelfs in zijn broek zaten er wel. Dus als de jongen hem wou aanvallen had hij nog nunchucks in zijn broek zitten.

De ander was vast verbaasd dat hij naar een wapen vroeg. Dominic zag er nou eenmaal niet zo bedreigend uit, had een onschuldig uiterlijk. Maar de mensen die echt met hem te maken hadden gehad wisten wel beter, hij was alles behalve onschuldig. Hij was wreed, onbetrouwbaar en harteloos. En mensen die hem vertrouwden of onderschatten zouden daar snel genoeg spijt van krijgen. "Het heeft drie snijvlakken om zo de kans op raken te vergroten. Maar ik gebruik het voor mijn ritueel." Ritueel, wat voor een ritueel. Dominic ging al zijn kennis over rituelen en godsdiensten af. Het was sowieso iets met bloed, waarschijnlijk een soort offer. Dat zou dan aan een goddelijk iets moeten zijn, maar wat precies kon hij niet bedenken. Een of ander onbelangrijk raziaans godje, niet interessant en ook niet de moeite waard om over verder te vragen. Het enige wat van belang was was dat hij weer een stukje informatie over zijn ''tegenstander'' had verzameld. Natuurlijk, de ander was niet echt een vijand, nog niet, maar voor Dominic was zo ongeveer iedereen een tegenstander. Ze waren gewoon iets om te proberen te verslaan, te beïnvloeden, aan zijn zijde te krijgen. De witharige jongen met zijn grote wapen zou zeker welkom zijn om zich aan zijn kant te scharen, maar moest niet verwachten dat er dan aardige woorden zouden komen of een echte vriendschap zou ontstaan.

De scythe werd voor hem gehouden, zodat hij hem nauwkeurig kon bekijken. Hij streek voorzichtig met zijn vinger over de platte kant van het snijvlak, zachtjes zodat hij zich niet sneed. Hij vermoedde dat dat vreemde ritueel iets met een bloedoffer te maken had en wilde niet het risico nemen om nog zo'n ritueeltje uit te lokken door zijn vinger open te snijden. "Als je hem wilt vasthouden, je mag." Dominic pakte met een lachje het grote wapen in zijn handen. Moeiteloos hield hij het vast en wreef met zijn duim over het handvat. Toen deed hij een paar grote stappen achteruit, creëerde een grote afstand tussen hem en de ander. ''Mag ik?'' vroeg hij, een loze vraag en hij achtte ook niet op antwoord. Hij zwaaide een keer langzaam door de lucht heen. Nog een keer doorkliefde hij de lucht, sneller. Een zacht gezoef klonk door de stilte toen de drie bladen voor de derde keer de lucht doorsneden. Toen stopte hij, zette de scythe kort met de onderkant op de besneeuwde grond en keek weer naar de ander. ''Het is een mooi wapen,'' zei hij. Toen zweeg hij even en bedacht dat de naam van de jongen met het bebloede gezicht hem nog steeds onbekend was. ''Zeg, ga je je nog voorstellen? Dominic Gabriël Fedelmid,'' Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en keek vrolijk in de richting van de onbekende. Zijn volledige naam had hij weloverwogen genoemd, zoals hij wel vaker deed. Gabriël, uit alle oneindige mogelijkheden kozen zijn ouders uitgerekend deze zoete, engelachtige naam. Hij had dat al vaak in zijn voordeel gebruikt, mensen konden zich moeilijk voorstellend at iemand met zo'n onschuldige naam en zo'n lief uiterlijk alleen maar uit haat en kou bestond. Nee, hij aanbad niets, offerde aan niemand. Hij was zijn eigen god, zijn eigen baas, te trots om voor iemand te buigen. Na zijn naam te hebben genoemd reikte hij het wapen weer een stukje naar voren. Net zo ver van de ander af dat die hem niet in een keer kon grijpen. Die moest of naar voren stappen of gewoon zijn naam zeggen. Want dan zou Dominic hem met een engelachtig gezichtje het wapen teruggeven. Hij wilde gewoon zijn zin krijgen, daar was toch niets mis mee?

"Als je hem wilt vasthouden, je mag." De jongen pakte met een lachje het grote wapen in zijn handen. Moeiteloos hield hij het vast en wreef met zijn duim over het handvat. Toen deed hij een paar grote stappen achteruit, creëerde een grote afstand tussen hem en de ander. ''Mag ik?'' vroeg hij, Hidan haalde zijn schouders op. De jongen zwaaide een keer langzaam door de lucht heen. Nog een keer doorkliefde hij de lucht, sneller. Een zacht gezoef klonk door de stilte toen de drie bladen voor de derde keer de lucht doorsneden. Toen stopte hij, zette de scythe kort met de onderkant op de besneeuwde grond en keek weer naar de ander. ''Het is een mooi wapen,'' zei hij. "Natuurlijk, hij is van mijn vader geweest."
''Zeg, ga je je nog voorstellen? Dominic Gabriël Fedelmid,''
De jongen hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en keek vrolijk in de richting van Hidan en die antwoordde "Hidan, een achternaam heb ik niet omdat ze mij die nooit hebben verteld of op mijn akte hebben laten schrijven." Hij stapte naar voren en nam zijn wapen weer over. Hij stak het weer in zijn schede en keek de jongen die Dominic heette aan en keek recht in zijn ijzig emotieloze ogen. Zijn ogen verraadde hem, Hidan speelde het spelletje gewoon mee, Dominic zou een mooi gezelschap zijn want hij zag hoe hij met zijn scythe kon werken, ondanks het gewicht. Schijn bedroog, dat deeltje drong al tot Hidan door. Hij grijnsde naar Dominic.

Op zijn compliment volgde een kort antwoord, iets wat de jongen blijkbaar genoeg verklaring vond voor de schoonheid van het wapen. "Natuurlijk, hij is van mijn vader geweest." Een echt vaderskindje dus. Het wapen was echt mooi, goed hanteerbaar als je er de kracht voor had. En het zou andere mensen zeker afschrikken als er iemand mee liep te zwaaien. De jongen keek hem aan, leek hem door te hebben. Waarschijnlijk was hij ontmaskerd door de niet zeer goed verborgen ijskoude blik in zijn ogen. Hij besloot dat het geen zin meer had om nu nog zijn emoties te verbergen achter nietszeggende ogen. De jongen had het of allang door of zou ook nooit iets merken. Sommige mensen waren gewoonweg zo nietszeggend en onoplettend dat ze nog niet zouden merken hoe iemand echt was als er een mes tussen hun ribben stak. Dan zouden ze verdwaasd rondkijken, hulpzoekend, niet in staat te geloven dat iemand zo wreed kon zijn. Nou, dat kon dus wel. Dominic was het levende voorbeeld van wreedheid en gemeenheid op het hoogste niveau. Hij had pas een keer iemand ontmoet die zich met hem kon meten, die het lef had om hem te weerstaan en hem net zo hatelijk in zijn blauwe ogen te kijken. En aan diegene dacht hij zo min mogelijk, probeerde haar uitdagende lach te vergeten. Hij zou haar vast nog wel een keer tegenkomen en alles wat hij hoopte was dat zij dan degene in de zwakke positie was. Want het was hem zachts gezegd niet bevallen dat hij zich al was het maar voor heel even aan haar over had moeten geven. Dominic merkte heus wel dat hij minder goed speelde dan normaal, maar dat kwam omdat hij telkens aan Yazuki dacht en dat leidde hem af, zorgde dat zijn emoties niet zoals gewoonlijk achter een charmante blik verborgen lagen. Het kwam omdat hij zich voorstelde wat zij zou zeggen als ze hem hier zo zag staan met een of andere vreemde gast. Met een bebloede freak die iets of iemand had geofferd. En hij vroeg zich af wat zij in zijn plaats zou doen, waarschijnlijk zou ze deze vrolijke jongen met haar lieve gezichtje verleiden. En dat leidde hem nogal af, het vergde een vrij goede concentratie om je echte emoties zelfs uit je ogen te laten verdwijnen, zoals hij normaal gesproken zo ongeveer altijd deed. Hij maakte zich heus ging illusie's over Yazuki, verwachte echt niet dat hij iets voor haar betekende, maar dat hoefde ook niet.

Hij besloot dat het geen zin meer had om nu nog zijn emoties te verbergen achter nietszeggende ogen. De jongen had het of allang door of zou ook nooit iets merken. Sommige mensen waren gewoonweg zo nietszeggend en onoplettend dat ze nog niet zouden merken hoe iemand echt was als er een mes tussen hun ribben stak. Dan zouden ze verdwaasd rondkijken, hulpzoekend, niet in staat te geloven dat iemand zo wreed kon zijn. Nou, dat kon dus wel. Dominic was het levende voorbeeld van wreedheid en gemeenheid op het hoogste niveau. Hij had pas een keer iemand ontmoet die zich met hem kon meten, die het lef had om hem te weerstaan en hem net zo hatelijk in zijn blauwe ogen te kijken. En aan diegene dacht hij zo min mogelijk, probeerde haar uitdagende lach te vergeten. Hij zou haar vast nog wel een keer tegenkomen en alles wat hij hoopte was dat zij dan degene in de zwakke positie was. Want het was hem zachts gezegd niet bevallen dat hij zich al was het maar voor heel even aan haar over had moeten geven.
"Hidan, een achternaam heb ik niet omdat ze mij die nooit hebben verteld of op mijn akte hebben laten schrijven." Het wapen werd uit zijn handen gepakt, hij had natuurlijk steviger vast kunnen houden, maar nu de jongen al zonder enig protest had geantwoord was dat ook niet meer nodig. Geen achternaam he, hoe zou dat zo komen. Was hij geadopteerd, in de steek gelaten vlak na de geboorte? Was het wapen het enige wat hem van zijn ouders restte? Nou, wat een triest verhaaltje zeg, bedacht Dominic met een sadistisch grijnsje. ''Oke Hidan zonder achternaam. Welke magie? En wat is het doel van je gezellige, maar ook erg bloederige, dat moet je toegeven...ritueeltje?'' Zijn vragen waren misschien lichtelijk minachtend gesteld, hij wilde toch graag antwoord hebben. Als je de kans had moest je sowieso alle informatie verzamelen die je uit iemand kon krijgen, dat kwam altijd nog wel eens van pas. Als Hidan antwoord zou geven zou Dominic misschien welwilend zijn en ook een of twee vragen beantwoorden. Maar als ze over familie gingen of zijn recente verleden zou hij of overtuigend liegen of zwijgen, een trauma voorwenden zoals hij ook in de kliniek had gedaan. Ja, hij was waarlijk een zeer geoefende toneelspeler, wist zonder overdreven gebaren en bewegingen moeiteloos een valse persoonlijkheid neer te zetten. Hij vergrootte zijn ogen ietsjes en lachtte geinteresseerd naar de jongen. Die droeg enkel een dun shirtje, waarschijnlijk een raziaan. Dat was nog acceptabel, stukken beter dan een zweverige luchtmagier of een of andere plantenfreak van Gren. Nee, dan genoten Razianen toch duidelijk de voorkeur. Het beste was natuurlijk gewoon Shadra bedacht Dominic, bevooroordeeld als hij was. In zijn ogen waren alle andere planeten minderwaardig, net als de meeste mensen die hij ontmoette. Het enige waar alle dromerige, hopeloos naieve mensen goed voor waren was om zijn doelen te bereiken en hem bezig te houden. Want het was behoorlijk vermakelijk om te zien hoe een meisje haar geliefde vriendje verliet voor een eenmalige ontmoeting met hem. Als ze daarna beseften wat ze hadden gedaan werd het alleen maar vermakkelijekr. Ze smeekten hem om het geheim te houden, boden hem vanalles aan. Soms nam hij iets aan, hield een tijdje zijn mond. En als ze dan dachten dat alles weer veilig was sloeg hij toe. Hij was geduldig als het ging om het vernietigen van een relatie of gewoon van een persoon. En dat maakte hem juist zo gevaarlijk, hij kon maandenlang aardig zijn en dan wraak nemen voor een kleine ergernis. Maar nu moest hij stoppen met terugdenken en eens kijken hoe het allemaal met dit nieuwe slachtoffer zat.

Oke Hidan zonder achternaam. Welke magie? En wat is het doel van je gezellige, maar ook erg bloederige, dat moet je toegeven...ritueeltje?''
Hidan keek hem minachtend aan. "Doden."
Hij keek Dominic aan en pakte een eekhoorn vast voor het kon wegrennen. Hij nam bloed van het beestje, likte het op via zijn scythe en maakte een snee in zijn handpalm. Hij liet het bloed rijkelijk op de grond vallen en maakte een cirkel met een driehoek in met zijn rechtervoet. Zijn hele lijf werd zwart met witte tekens op zijn gezicht. Hij lachte en stak een speer in zijn been. Het beestje piepte van de pijn en hidan lachte duivels en psychopatisch, hoe je het ook zag. Hijzelf mankeerde niks maar het beestje zat te piepen en te spartelen. "Werkt ook op mensen, maar alleen ik kan dit, alleen mijn familie kon dit ritueel uitvoeren, maar ik ben de laatst overblijvende." Zonder enige emotie keek Hidan hoe het beestje doodging van de innerlijke bloedingen. Hidan keek dan naar Dominic en hij hield zijn scythe stevig vast. Het eekhoornbloed vermengd met zijn bloed drupte van zijn scythe af. Hij stond nog steeds in de cirkel, dus bleef hij onsterfelijk tot hij uit de cirkel stapte. "En welke magie? Ik toon het je."
Met een simpele knip met zijn vingers vloog de nabije boom in brand. Hidan kon je niet vernietigen, voor manipulatie viel hij gewoon niet. Dominic moest maar oppassen met wat hij deed, een misstap en hij had een scythe voor zijn keel. Hidan keek Dominic met een grijns aan. "Jij bent vast Shadra, sluwe schaduw." Als ze een soort van team konden vormen, zou het hem perfect uitkomen. Dat kwam gewoon goed van pas.
(flut)

Zijn minachting werd beantwoord met een minachtende blik en een kort antwoord. Doden. Hoe bijzonder. In elke straathoek op Shadra stond wel een moordenaar. Oke, dat was overdreven, maar moord was de orde van de dag waar Dominic vandaan kwam. Hij moest niet aan moord denken, dan zou zijn zusje 's nachts weer door zijn gedachten spoken. ''Wat een ontzettend leuke hobby, lieverd...'' Dominics toon en woorden prijzend, lovend, warm. Maar het was duidelijk slechts een spelletje wat hij speelde. Zijn spottende grijns en koude blik zouden de meeste mensen helemaal doen flippen. Die zouden woedend worden dat hij zo sarcastisch deed, zo vervelend. Ja, hij haalde graag het bloed onder iemands nagels vandaan, dat gaf hij toe. Het was gewoon interessant om te zien hoe ieder persoon anders reageerde op de dingen die je zei en deed. Sommige mensen bleven aardig of werden zelfs nog liever als ze merkten dat je in hun bewoordingen 'gek' was. Anderen werden boos of zeer gefrustreerd. En het leukste waren de mensen die zich volkomen lieten beïnvloeden en als dansers perfect in jouw choreografie meededen zonder te beseffen dat ze dat deden. Een klein eekhoorntje werd in zijn vlucht gegrepen en de vacht opengehaald met het scherpe wapen.

Toen begon een vreemdsoortig ritueel waarnaar Dominic onbewogen stond te kijken. Zijn ogen richten zich geamuseerd op het spartelende dier. Een vreemde lach galmde over de open plek. Hidan was nu helemaal in de ban van het ritueel, voor welke god het dan ook mocht zijn. Het beestje stierf na een laatste stuitrekking en Hidan keek hem aan. "Werkt ook op mensen, maar alleen ik kan dit, alleen mijn familie kon dit ritueel uitvoeren, maar ik ben de laatst overblijvende." De witharige jongen sond in een vage cirkel van bloed, met zwarte huid en witte tekens over zijn hele lichaam. Een nabije boom vloog in brand en verlichte te open plek met warme kleuren. ''Vuurmagie, Razen. Werkelijk, hoe ontzettend interessant, allebei. Voor welk godje was dat...'' Dominic maakte een achteloos wegwerpgebaar. Hij was niet bepaald onder de indruk, een weerloos beestje pijnigen en vermoorden, dat kon iedere gek. En gekken had hij al genoeg ontmoet in de tijd die hij in de kliniek had doorgebracht. ''Ritueel, gedoe, offer... bedoeld?'' Hij lachte onschuldig, leek zich van geen kwaad bewust. Zijn woorden waren vast kwetsend als Hidan echt rotsvast geloofde en dat was nou net de bedoeling. Om de ander een beetje uit te testen, kijken hoe die zou reageren op een belediging. Want een zogenaamde vriend oftewel partner van Dominic werd je niet zomaar, daarvoor moest je aan een heleboel eisen voldoen. Deze jongen maakte wel een kansje, zoals het er nu uitzag. Dominic grijnsde loom, maar was op zijn hoede. Als het nodig was kon hij elk moment een wapen vormen, als de jongen besloot tot een aanval over te gaan was hij er klaar voor. "Jij bent vast Shadra, sluwe schaduw." Hij knikte langzaam, bevestigend. ''Shadra, ja... Bijna goed, ook half Novaan. Dark en Light dus.'' Dominic draaide zijn handpalm naar boven en verzamelde al het licht van het vuur. Toen trok hij de schaduwen ernaartoe en omhulde het felle lichtje. De boom brandde nog, maar gaf haast geen licht. De schaduwen waren nu vervormd, vreemd. Hij liet beide magieën weer los en alles werd weer normaal. ''Duister heeft de voorkeur.'' Hij maakte een kort, stijf buiginkje. ''Ik hoop dat je ook van mijn demonstratie hebt genoten, Hidan.'' Het woord demonstratie sprak hij met extra nadruk uit, om aan te geven dat dit nog helemaal niets was. Hij haalde zijn hand nonchalant door zijn haar en wachtte rustig op de reactie van de ander. Als die fel zou reageren, had Dominic doel bereikt. Zou de ander rustig blijven of verdrietig worden, dan was hij ook geslaagd. Het was gewoon bedoeld om te kijken uit welk hout de ander gesneden was en of diens persoonlijkheid geschikt was voor een partnerschap. Dominics verbindingen waren zakelijk en vluchtig, als hij de ander niet meer nodig had was het zo gedaan met de lieve lachjes.
Dominic is weer lekker op dreef :3

'Wat een ontzettend leuke hobby, lieverd...'' Dominics toon en woorden prijzend, lovend, warm. Maar het was duidelijk slechts een spelletje wat hij speelde. Hidan keek Dominic aan zonder enige emotie.
'Vuurmagie, Razen. Werkelijk, hoe ontzettend interessant, allebei. Voor welk godje was dat...'' Dominic maakte een achteloos wegwerpgebaar. Hidan lachte weer eens voor zijn bewegingen, vreemd genoeg deed het hem niets, normaal had Dominic nu al dood op de grond moeten liggen, maar Hidan had andere plannen met hem.
''Ritueel, gedoe, offer... bedoeld?'' Dominic lachte onschuldig, leek zich van geen kwaad bewust. Hidan wist wel beter en grijnsde weer eens. "Novaan, haha, vreemde vermengeling, maar ach, een mens kiest zijn afkomst niet." Hij strekte zijn handen en het vuur laaide op en binnen enkele seconden lag er waar de boom was alleen nog een hoop as over.
Jij bent vast Shadra, sluwe schaduw." Hij knikte langzaam, bevestigend. ''Shadra, ja... Bijna goed, ook half Novaan. Dark en Light dus.'' Dominic draaide zijn handpalm naar boven en verzamelde al het licht van het vuur. Toen trok hij de schaduwen ernaartoe en omhulde het felle lichtje. De boom brandde nog, maar gaf haast geen licht. De schaduwen waren nu vervormd, vreemd. Hij liet beide magieën weer los en alles werd weer normaal. ''Duister heeft de voorkeur.'' Hij maakte een kort, stijf buiginkje. ''Ik hoop dat je ook van mijn demonstratie hebt genoten, Hidan.'' Het woord demonstratie sprak hij met extra nadruk uit, om aan te geven dat dit nog helemaal niets was. Hidan grijnsde "mooi mooi, je kan vast veel meer, net zoals ik, ik kan veel meer met vuur dan ze denken, ik steek niet gewoon dingen in brand, ik maag vuur vloeibaar, ik kan ze laten afkoelen tot obsidiaan." Kwaad was hij niet, Dominic had zijn interesse zeker gewekt. "Mijn god heet Jashin, deze god geeft me onsterfelijkheid als ik mijn ritueel uitvoer." Hij grijnsde, natuurlijk zou hij een werktuig worden van Dominic dus stapte hij op Dominic. "Lieve lachjes, dat doe je graag he? Kom waarvoor heb je me nodig." Hij was 1m89 groot dus hij was echt wel groot voor een jongen van zijn leeftijd. Hij keek Dominic aan "Je hebt mijn interesse gewekt, waarvoor heb je me nodig dat je lief doet, terwijl je je eigenlijk verbergt achter een masker van onschuld?" Hij keek Dominic met een brede grijns aan.

(oeh Hidan ook :3)

"Mooi mooi, je kan vast veel meer, net zoals ik, ik kan veel meer met vuur dan ze denken, ik steek niet gewoon dingen in brand, ik maag vuur vloeibaar, ik kan ze laten afkoelen tot obsidiaan." Geen woede in de rustige stem. Iets wat Dominic bijna jammer vond. Het was altijd leuk om te zien hoe je wilde en haast onbeheersbare emoties bij iemand los kon maken. Maar dit was ook goed, iemand die zich niet zo snel gek liet maken had zeker voordelen. Dat betekende dat je bij hem zelf ver kon gaan en ook als die persoon je partner voor moest stellen was het handig. Altijd fijn als de gevoelens in de hand werden gehouden. "Mijn god heet Jashin, deze god geeft me onsterfelijkheid als ik mijn ritueel uitvoer." De jongen stapte vooruit, naderde de buitenkant van de cirkel. Dominic vermoedde dat die onsterfelijkheid alleen in de cirkel gold. "Lieve lachjes, dat doe je graag he? Kom waarvoor heb je me nodig. Je hebt mijn interesse gewekt, waarvoor heb je me nodig dat je lief doet, terwijl je je eigenlijk verbergt achter een masker van onschuld?" Hij keek Dominic met een brede grijns aan. Dominic knikte kort. Oke, zijn vermoeden was juist geweest, deze jongen had het doorzien. Maar zelfs als iemand doorhad dat hij gemeen was, beseften ze meestal niet ten volle hoe ontzettend gemeen dat dan was. Want je had wel meer mensen die het etiket gemeen kregen. Maar dat waren dan mensen die bijvoorbeeld anderen lieten struikelen of andere onbenullige dingen deden. Nee, Dominics gemeenheid zat op een ander niveau. Hij was er mee doordrenkt, tot op het bot bestond hij uit kilte en haat. Dominic lachte nu nog eens extra onschuldig. Ja, hij vond het leuk om toneel te spelen, om een geheel verzonnen personage te vormen en anderen te overtuigen van het feit dat dat de echte jij was. ''Lieve lachjes? Nou, het is altijd leuk om een compliment te krijgen, nietwaar? Als je maar niet verwacht dat ik nu positieve onzin ga lopen verzinnen, daar doe ik niet aan.'' Hij zweeg even en haalde zijn hand nadenkend door zijn steile bruine haar. Wat zou Yazuki nu doen? Was ze nu een ander belachelijk aan het maken of voor de gek aan het houden met haar onschuldige gezicht? Hij schudde geërgerd zijn hoofd, hij moest niet aan haar denken, was juist naar buiten gegaan om zichzelf af te leiden. Hij moest zich op Hidan concentreren, dat was de enige mogelijkheid. ''En het klinkt misschien bot, maar het is de waarheid, dus wen er maar aan. Ik zal jou nooit nodig hebben...'' Hij lachte schamper. ''Ach, nu heb ik tenminste wel een compliment voor jou terug, zoals het hoort: Wat heb jij een levendige fantasie.'' Hij zweeg kort. ''Nee, zo werkt het niet, lieverd. Ik kan je best gebruiken, dat is wat je bedoelt, maar maak je geen illusies alsjeblieft.'' Ja, hij deed gemeen. Ja, dat wist hij en het was prima. Hij moest gewoon even afzoeken hoe ver hij hier kon gaan, wat hij allemaal kon zeggen, wat hij Hidan kon flikken zonder dat die actie ondernam. ''En, Hidan, vertel me eens wat over je vast ontzettend ontroerende geschiedenis. Hoe ben je op Starshine Academy gekomen en wat is er met je nu dode familie gebeurd, arme jongen?'' Dominic had goed opgelet, wist nog ongeveer woordelijk wat er allemaal gezegd was. Dat probeerde hij altijd te onthouden, alle informatie kon immers van pas komen wanneer je iemand wilde vernietigen of iets aardiger: beinvloeden.

. ''Lieve lachjes? Nou, het is altijd leuk om een compliment te krijgen, nietwaar? Als je maar niet verwacht dat ik nu positieve onzin ga lopen verzinnen, daar doe ik niet aan.'' Hij zweeg even en haalde zijn hand nadenkend door zijn steile bruine haar. "Gelukkig maar dat je geen onzin verkoopt, anders zou je masker helemaal aan stukken breken." Hidan bleef ijzig kalm en keek Dominic aan toen hij zei: ''En het klinkt misschien bot, maar het is de waarheid, dus wen er maar aan. Ik zal jou nooit nodig hebben...'' Hij lachte schamper. ''Ach, nu heb ik tenminste wel een compliment voor jou terug, zoals het hoort: Wat heb jij een levendige fantasie.'' Hij zweeg kort. ''Nee, zo werkt het niet, lieverd. Ik kan je best gebruiken, dat is wat je bedoelt, maar maak je geen illusies alsjeblieft.''
"Dat bedoelde ik, je kan me best gebruiken. Die zin, klinkt zo zoet in de mond als je beseft dat mensen je talent zien." Hij lachte even vals als Dominic en keek hem uitdagend aan "Wat ga je doen? Je bent kwaadaardig tot op het bot. Van mij had je het nooit kunnen verwachten maar..." Hij keek Dominic uitdagend aan, afwegend van wat hij kon zeggen tegen hem.. "Dominic laat me je iets zeggen, mij mag je kleineren, uitschelden zoveel je wilt. Het... Helaas genoeg, raakt me niet. Je hebt mijn interesse te hard gewekt." Hij grijnsde toen Dominic die vraag stelde: ''En, Hidan, vertel me eens wat over je vast ontzettend ontroerende geschiedenis. Hoe ben je op Starshine Academy gekomen en wat is er met je nu dode familie gebeurd, arme jongen?''
"Mijn moeder gestorven bij geboorte en ik heb mijn vader vermoordt." zei hij "En bij jou? Wat is er bij jou gebeurd?"
Informatie was inderdaad misschien van belang bij Dominic, maar bij Hidan was dit anders, hij zocht de zwakke plekken van zijn tegenstander, fysisch.

Hidan keek hem vals aan, Dominic lachte breed. Het was altijd leuk als mensen weerstand boden. Maar deze jongen haalde het niet bij Yazuki, nee, deze jongen had ergens nog emotie, had nog gevoel. En daarom kon Hidan nooit zo hatelijk en ijzig zijn als Dominic en als Yazuki dat ook was gebleken. "Dat bedoelde ik, je kan me best gebruiken. Die zin, klinkt zo zoet in de mond als je beseft dat mensen je talent zien." Een uitdagende blik maakte het spelletje zoveel interessanter. "Wat ga je doen? Je bent kwaadaardig tot op het bot. Van mij had je het nooit kunnen verwachten maar..." Hidan leek zijn woorden af te wegen. "Dominic laat me je iets zeggen, mij mag je kleineren, uitschelden zoveel je wilt. Het... Helaas genoeg, raakt me niet. Je hebt mijn interesse te hard gewekt." Hmm, openlijk toestemming om iemand uit te proberen en dan ook nog eens een uitdaging door de woorden dat Hidan er niet door geraakt zou worden. Nou, challenge accepted. Dominic wist het nu al, het zou vast moeilijk worden. Moeilijk, maar niet onmogelijk. En er was toch ook niets mis met een uitdaging? Want op een gegeven moment zou Hidan breken en reageren op de manier die Dominic wilde, het was enkel een kwestie van tijd.

"Mijn moeder gestorven bij geboorte en ik heb mijn vader vermoordt." zei hij "En bij jou? Wat is er bij jou gebeurd?" Dominic dacht even na. De waarheid vertellen was geen optie, alleen omdat hij dan in de problemen zou komen als de politie er achter kwam. Dus het echte verhaal vertellen zou betekenen dat Dominic Hidan op de een of andere manier zou moeten dwingen om zijn mond te houden. En dat zou dan weer kunnen leiden tot allerlei onnodige problemen. Nee, hij zou de algemeen geaccepteerde waarheid vertellen, een leugen die hij al zo lang vertelde dat het als een tweede natuur was geworden. Het zou dan ook geen probleem moeten zijn om de jongen te overtuigen van dat dit was wat er in zijn verleden was gebeurd. ''Je vader vermoord? Zozo, je bent wel een beetje moordlustig zeg... Ik zal maar voor je oppassen dan,'' zei hij met een grijnsje. ''Nou, waar zal ik beginnen... Mijn vader vermoorde voor mijn ogen mijn moeder en daarna mijn zusje... Hij werd veroordeeld tot levenslang en ik ging bij mijn oom en tante wonen. En nu ben ik door hen hierheen gestuurd om mijn beide magieën nog beter te leren beheersen.'' Hij zweeg kort, dacht aan de laatste woorden van zijn zusje. Ze gleden nu langs hem heen, konden hem niet raken, omdat hij al zijn medicijnen in had genomen. Maar hij wist dat vanaccht, als hij weer eens niet kon slapen of Yazuki of Sophia door zijn hoofd zou spoken. ''Nou gefeliciteerd, Hidan de moordenaar zonder achternaam, jij hebt officieel de meest ontroerende en zielige geschiedenis van iedereen...'' Dominic wreef in zijn ooghoek, een gebaar om duidelijk te maken dat hij zo geëmotioneerd was. Not. ''Je laat me bijna huilen. En je weet het, makker, als je er over wil praten kan je altijd bij mij terecht...'' Het sarcasme droop van zijn woorden af. Als iemand hem vertelde dat woorden hem niet konden raken, was dat een uitdaging. ''En waarom heb je je pappa vermoord? Was hij zo gemeen tegen de arme kleine Hidan?'' Dominic schudde zijn hoofd en trok een pruillipje. ''Ach gossie, stort je hart maar uit bij mij, ik ben er om je te steunen...''
haha gemeenheid hij gaat echt steeds gemener doen totdat Hidan geraakt wordt xD

''Je vader vermoord? Zozo, je bent wel een beetje moordlustig zeg... Ik zal maar voor je oppassen dan,'' zei hij met een grijnsje. ''Nou, waar zal ik beginnen... Mijn vader vermoorde voor mijn ogen mijn moeder en daarna mijn zusje... Hij werd veroordeeld tot levenslang en ik ging bij mijn oom en tante wonen. En nu ben ik door hen hierheen gestuurd om mijn beide magieën nog beter te leren beheersen.'' Dominic zweeg kort. Hidan wist dat hij dingen verweeg en bleef gewoon naar hem grijnzen.
'Nou gefeliciteerd, Hidan de moordenaar zonder achternaam, jij hebt officieel de meest ontroerende en zielige geschiedenis van iedereen...'' Dominic wreef in zijn ooghoek, een gebaar om duidelijk te maken dat hij zo geëmotioneerd was. Not. ''Je laat me bijna huilen. En je weet het, makker, als je er over wil praten kan je altijd bij mij terecht...'' Het sarcasme droop van zijn woorden af. Hidan begon gewoon te lachen "Je woorden zijn hilarisch makker. Ah kom huil dan, laat zien dat je het kan, dat je het in je hebt."
Hij nam zijn wapen vast en hield het voor zich: "Waar blijven de tranen hé? Och kom, ik weet dat je me wilt raken hoho."
Hij grinnikte en keek Dominic uitdagend aan. ''En waarom heb je je pappa vermoord? Was hij zo gemeen tegen de arme kleine Hidan?'' Dominic schudde zijn hoofd en trok een pruillipje. ''Ach gossie, stort je hart maar uit bij mij, ik ben er om je te steunen...''
"Nee hoor, ik ga juist niets uitstorten, dit was maar algemene kennis van mij." zei hij opeens zonder enige emotie toen hij bloed rook. Zijn gelaat veranderde weer van zwart naar wit en hij keek Dominic zonder aarzelen aan. Zonder nog enig woord te zeggen.

"Je woorden zijn hilarisch makker. Ah kom huil dan, laat zien dat je het kan, dat je het in je hebt." Hidan lachte, blijkbaar nog steeds te stom om te begrijpen dat dit door zou gaan tot hij duidelijk maakte dat Dominic niet met hem kon spotten. Maar dit was alleen maar leuker, alles zeggen wat je wilde en enkel een lach ontvangen. Hidan kon wel doen alsof hij door niets geraakt werd, maar ooit zou de jongen breken. Dan zou een laatste scherpe opmerking te veel worden en zou de jongen boos of verdrietig worden. Het was alleen een kwestie van tijd. Hidan nam zijn wapen vast en hield het voor zich: "Waar blijven de tranen hé? Och kom, ik weet dat je me wilt raken hoho." Dominic keek de jongen aan, zijn liefste lachje nog steeds op zijn gezicht. ''Jij, mijn beste, bent nog geen traan waard.'' Hij haalde onverschillig zijn schouders op en staarde met zijn felblauwe ogen onschuldig naar de ander. ''Dus huilen zit er helaas niet in, ik hoop dat je nu niet al te teleurgesteld bent.'' Na zijn volgende ontzettend vriendelijke vraag veranderde de hele houding van Hidan. Van geamuseerd ging de jongen naar emotieloos en aggresief. "Nee hoor, ik ga juist niets uitstorten, dit was maar algemene kennis van mij." Dominic trok vragend zijn wenkbrauwen een stukje op. Hidan zag er nu dan wel gevaarlijk uit, maar Dominic toonde geen angst. ''Och jeetje, was dat een gevoelig onderwerp? Heeft mijn vraag je...geraakt?'' vroeg Dominic verbaasd. ''Geweld is niet de oplossing, Hidan, als je soms wilde gaan vechten.'' Teleurstelling in zijn ogen, maar een vrolijk lachje om zijn lippen. Ja, dit was een onverwachte wending, maar daarom niet minder leuk en interessant. Het was jammer dat hij de jongen nu niet langer ongestraft kon jennen, maar nu hij op zijn woorden moest letten werd alles een stuk interessanter. Dominic zette twee stappen achteruit, voor het geval de jongen besloot hem aan te vallen. Hij was nu buiten het bereik van de scythe, maar bleef op zijn hoede. Hij had geen zin in een of andere verwonding, dat kwam hem helemaal niet goed uit. Als je gewond was wilde mensen weten wat er aan de hand was en daar had hij geen zin in. Hij hield van aandacht, maar dan wel zoals hij het zelf had gepland. ''Wilde je vechten Hidan? Moet je je eer verdedigen? Kan je niet met woorden oplossen wat met woorden begon, moet je geweld gebruiken om jezelf duidelijk te maken?'' Hij zweeg even, bekeek de jongen schattend. Bij een gevecht zou hij waarschijnlijk verliezen, maar hij kon wel zorgen dat de ander ook zwaar gewon raakte. Of hij kon zorgen dat er helemaal geen gevecht kwam, daar was hij nu mee bezig. Hij stond in een zo te zien ontspannen houding, niet op zijn hoede, onoplettend. Maar Dominic hield zijn tegenstander nauwkeurig in het oog, lette op elke kleine beweging, was klaar om op ieder moment te reageren. ''Nee toch? Hidan kan toch wel gewoon uitpraten wat er aan de hand is? Kom op, vertel, waarom is 'ie nu opeens boos? De jongen die niet geraakt kon worden is boos, waarom dan?'' Zijn spottende woorden waren ijskoud uitgesproken, geen vleugje warmte. Alleen maar haat, alleen maar minachting. Ja, hij had geen respect voor mensen die bruut geweld gebruikten. Maar hij had over het algemeen bijna nooit respect voor een ander, dus dat was niets nieuws. Vogeltjes floten hun melodieën, zo ontzettend ongepast op dit moment. Hij hield zijn hoofd vragend schuin, zijn ogen recht op Hidan gericht. Zou die hem aanvallen of beginnen te praten. Hij hoopte op praten, dat was een stuk interessanter dan vechten. Hij vond een psychologisch gevecht, woorden als wapens om een ander aan stukken te rijten, veel leuker en uitdagender. Want vechten kon je leren, maar iemand met je woorden raken was een kunst die maar weinig mensen echt beheersten.