Ze zat zo ongeveer met haar neus tegen het raam geplakt tegen de tijd dat de shuttle bij het lanceringsplatform van Starshine gekomen was. Wat was het mooi! Ze had nooit genoeg kunnen krijgen van de sneeuw en ijs, wat door de lucht zweefde alsof het een lieve lust was. Het had even geduurd voor ze haar bloedrode ogen eindelijk op de dansende ijskristalletjes had kunnen richten, ondanks het feit dat ze zo graag wilde zien. Het raampje was zo.. Zo vies. Ze meende de vingerafdrukken van voorgaande personen, de bacillen en alles, er nog op te kunnen zien zitten. Zo vies was het gewoon! Daar kon je allerlei ziektes van krijgen, hoor! Griep was dan nog wel het minste, misschien zat er wel cholera aan de vingers van degene die het aangeraakt had.. Ilya peuterde een vochtig doekje uit het pakje wat ze ten alle tijde bij zich had en veegde dat stevig over het raampje. Hop, alles schoon! Nu pas durfde ze haar gezicht erbij in de buurt te houden, nu het grondig gereinigd was; het raampje, de omlijsting van het raampje, de leuning van de stoel. Het had ook even geduurd voor ze had kunnen gaan zitten, maar het was in ieder geval schoon. Ilya streek haar witte haren achter haar oor en onderdrukte de neiging enthousiast in haar handen te klappen. 'Zie je dat, James?' giechelde ze, dolblij met het betoverende weer. Gelukkig had ze haar winterkleding aan, dikke kleding zoals altijd. Eigenlijk was het nooit echt warm bij haar thuis, maar als je in je eentje was maakte het ook niet uit in hoeveel lagen je rondliep en hoe dik je dan wel niet leek. Ilya bleef een klein, licht meisje. Ze zou niet veel meer groeien; misschien zou ze er, als ze achttien was, nog wel zo uitzien. Geen idee hoe dat kwam, maar het kon haar niet zoveel schelen. Haar gedrag was ook nog steeds kinderlijk, dus.
Een stem vertelde haar dat de shuttle gestopt was. Vrolijk sprong ze op, pakte haar koffer in haar ene hand en lokte James mee met zacht gezang. De alligator kronkelde van de stoel af en volgde haar, het meisje dat hij alweer anderhalf jaar kende, misschien wel twee. Ze had voor hem gezorgd bijna direct vanaf de geboorte en was helemaal gewend aan het dier. Van hem hoefde ze tenminste niet te niezen. Voorzichtig om de randen niet aan te raken daalde Ilya het trapje af, deed haar paarse bontmuts goed. Hé, het was hier helemaal niet zo koud als op Shadra, in de winter. Vreemd, dat was ze helemaal niet gewend. Gelukkig lag er een dik pak sneeuw! Ilya had een brede glimlach op haar gezicht terwijl ze rondkeek. Ze streek haar paarse jas, die uitliep in een soort jurkachtige, geplooide onderkant zodat ze ermee rond kon zwieren, recht en trok haar koffer verder, ook al liet dat sporen achter in de sneeuw. En nu? Het leek bij lange na niet op de gebieden rond het kasteel waar zij woonde, ze zou daar niet verdwalen, maar hier.. Het gebouw van de school leek wel wat op haar huis, gelukkig, maar toch. Hoe moest je er komen? Ze snapte er nu al niets meer van. Had ze geen plattegrond gekregen bij de uitnodiging? Ilya keek naar haar koffer, toen naar James en haalde daarna haar schouders op. Ze ging hier haar koffer niet openmaken, wie wist wat er allemaal in de sneeuw ging vallen? Ze ging het wel aan iemand vragen. Ilya fronste lichtjes, maar behield haar brede glimlach en haar kinderlijk vrolijke manier van bewegen. Haar vader zei wel eens dat ze hoe dan ook schattig was, maar zou dat ook helpen om de weg te vinden? Uiteindelijk liep ze naar iemand toe, deed een poging om bij de schouder van die persoon te komen met haar 133 cm en glimlachte blij. 'Mag ik wat vragen?' James bleef een beetje achter, te druk met sneeuwvlokjes vangen.

O P E N