Soepel gooide ze haar slanke benen over de rand van haar bed. Rekte zich eens goed uit door haar handen boven haar hoofd te strekken en ze daarna weer langs haar lichaam te laten vallen. Haar rechthand hield ze voor haar mond terwijl ze een geeuw slaakte. Deze avond was haar bed helaas leeg geweest. Vannacht was Zephyr niet bij haar blijven slapen. Logisch waarschijnlijk. Behalve voor haar. Ze hield niet van een leeg koud bed dat op haar aan het wachten was. Bracht de nacht liever nooit alleen door. Maar het zij zo. Vandaar dat ze dan ook al zo vroeg wakker was. Een lange slaapster was ze nooit geweest. Kwam ook deels zo door de gewoonte die ze zichzelf had aangeleerd om haar scharrels altijd voor te zijn. Altijd voor hen te ontwaken. Het zou toch wel awkward worden anders. Niet dat ze het niet aan kon om de desbetreffende jongen hem keihard in zijn gezicht te zeggen dat hij op kon hoepelen maar ze bespaarde zichzelf zo gewoon enorm veel moeite. Het was niet zo dat ze lui was. Maar die tijd en moeite stopte ze dan velen malen liever ergens anders in. Het kwam dan ook het vaakste voor ze de volgende morgen gewoon weg was en de ander alleen achter liet. Maar had ze haar nacht niet gehad. Was de jongen dus toch tegen gevallen dan kon ze erg vervelend zijn. Anders dan haar broer was zij de echte sadist van de twee. Hij hield het met name bij de pleziertjes. Zij deed het vaak ook om de ander te raken. Heerlijk aan stukken te rijten bij wijze van spreken. En ze zou er nog bij staan lachen ook. Zo’n type was ze dan ook wel weer. Ooit had ze een jongen gewoon haar bed uit geknikkerd. Het haar kamer uitgegooid en half ontbloot op de gang gezet. Het kon haar niets schelen wat men dan dacht. Als ze ergens niet tevreden mee was loosde ze het. Net zoals een klein kind die niet meer met zijn speelgoed speelde. Of het wel eens voorgekomen was dat haar speeltje ‘kapot’ ging? Ook dat. Maar dat was niet geheel gepland of bewust gebeurd. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Bleek maar weer hoe nutteloos ze waren. Even konden ze haar behagen maar daarna moesten ze ook snel maken dat ze wegkwamen.

Niet eerder had ze een jongen vaker dan één keer gebruikt. Het was hetzelfde als twee dagen dezelfde onderbroek dragen. Dat deed je toch ook niet? Zij tenminste niet. Vond dat gewoonweg ranzig. Smerig. Walgelijk. Yazuki streek door haar gezicht terwijl ze in de spiegel keek. Ze verzorgde zichzelf goed. Geen wonder dat er op haar ivoorkleurige huidje geen kleine littekens op jeugdpuistjes te vinden waren. En dat zonder een laag make-up over haar gezicht te kalken. Simpel trok ze een zwart lijntje onder haar helblauwe ogen. Bracht donkere schaduw aan boven haar ogen en benadrukte haar lange wimpers met een laagje mascara. Soepel trok ze zwarte kousen aan die tot op haar bovenbeen liepen. Droeg daarboven een lila kleurig rokje met wit kant aan de onderzijde. Boven het rokje droeg ze een wit vestje met een lila kraag zodat haar outfit volledig op elkaar afgestemd was. Een lila strik die iets donkerder van kleur was dan haar kraag en rokje hield de kraag netjes bijeen. Als laatste trok ze haar nette zwarte schoentjes aan met een lage hak. Deed een zwarte haarband in haar ravenzwarte haar nadat ze het grondig uitgeborsteld had en knikte toen goedkeurend. Griste haar schooltas van haar bureau en liep rustig naar de eerste les van vandaag. Dark Magic. Niet dat ze daar zo’n enorme zin in had. Yazuki was al aardig bedreven in deze magie. Niet voor niets was het de magie waar ze het beste in was. Ze kwam dan ook van Shadra waar ze thui altijd privéles kreeg. Niet eens altijd samen met haar geliefde broer Zephyr. Ach ze zou deze lessen volgen. Moest ze van zichzelf minimaal met een 9 af kunnen sluiten. Ja, Yazuki was zeer bedreven in het studeren. Als ze ook maar ergens een 7 voor stond werd ze gek. Overal zou ze een 8 of hoger voor staan. Voor minder deed ze het niet. En soms wilde ze dat Zephyr dat ook eens deed.

Het zou haar benieuwen in hoe verre haar geliefde broer aanwezig zou zijn in de lessen ja of nee. Het was nog altijd vreemd dat hij nu in dezelfde klas als haar zat. Des te beter kon ze hem in de gaten houden. En hij wist dat ze wilde dat hij eens beter zijn best deed. Tegelijk wist ze ook dat ze het echt niet voor elkaar ging krijgen bij hem. Veel lukte haar. Maar dat? De rest van de klas negerend ging ze elegant op een stoel zitten ergens achter in het lokaal. Vandaag zou Zephyr echter niet aanwezig zijn. Wat hij te doen had wist ze niet maar hij had zich netjes afgemeld voor de lessen van vandaag. Het boeide haar ook niet zo heel veel. Ze was immers niet zijn moeder. Hell no gelukkig niet. Echter zag ze ook hoe iemand haar kant op kwam. Gewoonlijk nam niemand plaats naast haar. Zo dom waren ze niet. Al helemaal geen meisjes graag. Daar kon ze simpelweg gewoon niet mee op schieten. Daarnaast wilde ze dat ook niet. Waarom ze zo’n hekel aan gezelschap had? Nou waarom niet. Ze ging toch niet voor niets alleen zitten? Hopende dat die ander dan ook niet naast haar ging zitten staarde ze koeltjes voor zich uit. Hief haar hand ietwat om haar nagels te bestuderen en ze daarna netjes in elkaar te vouwen. De overige leerlingen in het lokaal waren haar blik niet eens waardig. Waren allen niet interessant genoeg. Oké ze kon het niet laten om een blik te werpen op het blonde barbiepopje van wie ze eerder deze week het haar had doen vergaan als de dorre bladeren van een boom. Een pruik sierde ditmaal het hoofd van het grietje. Een pruik nog lelijker dan haar eigen haar al was. Tshh. Nou ja net goed. Liep ze ook mooi voor gek. Met een zelfvoldane, tja noem het een glimlach, staarde ze naar het bord. De les kon wat haar betrof niet snel genoeg beginnen. Echter verbaasde ze zich nog over het aantal leerlingen. Op haar en het blonde meisje na waren er nog een jongen achterin en dat persoon dat nu haar kant op leek te komen.

Wie o wie >:3

Kanda werd weer wakker in het donkere bos zoals wel vaker gebeurde. Gelukkig had hij een magische vleermuis die ook zijn wekker was. Hij rekte zich uit en wreef in zijn ogen. Hij vond het heerlijk om rustig wakker te worden zonder iemand om zich heen. Om zich heen kijkend klom hij uit de hoge boom en liep naar een open plek met een klein meertje. Hij waste zijn gezicht en ging richting de school lopen. Kanda zag het gebouw al na een paar minuten lopen. Zijn eerste les was duistere magie wat voor hem dus heel makkelijk was. Op Shadra was hij getraind in om duistere magie te gebruiken op allerlei manieren. Hij liep de gangen door en uiteindelijk kwam hij bij het lokaal duistere magie aan. Hij liep naar binnen en zag dat er veel mensen naast elkaar zaten. Bijna alle plekken waren al bezet of zou hij naast tutjes moeten zitten, daar had hij dus geen zin in. Hij zag een meisje alleen zitten en liep erheen. Ok dit meisje is hopelijk niet zo'n tut en bemoeit ze zich niet met me. Hij ging gewoon bot zitten en ging werken.

De dag was weer eens goed begonnen voor Wren Máraz. Het was een feit dat ze al opstond met een ochtendhumeur, wat haar al zo 'aardige' persoonlijkheid er niet veel beter op maakte. Ze had een hekel aan vroeg wakker worden, aan piepende wekkers, aan zeurende en lachende kinders die verdorie blij waren dat ze naar de les konden; ze haatte de zon die in haar ogen scheen en haar verblindde in de eerste seconden dat ze wakker was, ze haatte de wolken die er zodra ze eindelijk uit bed was voor de zon schoven evenzeer. Ze haatte regen omdat ze dan haar raam niet open kon gooien en alles even te laten luchten en haatte harde wind om dezelfde reden. Ze had de pest aan de koude vloer onder haar voeten, aan de mensen die het nodig vonden haar wakker te maken, aan de spullen die in haar weg lagen terwijl ze naar de badkamer probeerde te stommelen. Ze kon niet tegen de klitten in haar lange haren, niet tegen de irritante klip waar haar roosje opzat, niet tegen de strikken aan haar kleding die niet wilden blijven zitten. Ze kon er al helemaal niet mee leven dat sommige spullen zo hoog moesten staan dat zij weer eens een krukje moest pakken om erbij te kunnen en dat mensen haar daar standaard voor uitlachten, ze kon er ook niet tegen dat die mensen dan gingen huilen als ze ze een mep in hun gezicht gaf of haar wekker tegen hun porseleinen neusjes aangooide. En als ze dan eindelijk omgekleed was, tevreden was met wat ze aanhad en hoe ze eruit zag en de etage verlaten had, haar gebruikelijke spoor van vernieling achter zich latend, dan irriteerde ze zich aan de drukke gangen, aan het gewicht van haar schooltas, aan de blije stemmen die tegen de muren weerkaatsten en de hal vulden. Ze had al slecht geslapen vannacht - iets waar ze ook een hekel aan had, lag je een keer op tijd in bed, kon je de slaap niet vatten - omdat al die herinneringen van haar enkeltje IJswater haar nog steeds niet met rust lieten. Het was zo'n beklemmend gevoel geweest, zo pijnlijk.. Ze was midden in de nacht omhoog geschoten, had per ongeluk een paar andere mensen gewekt toen daarbij haar kussen omgevallen was op de spullen die random op de grond rond haar bed lagen en een soort kettingreactie van geklingel veroorzaakt hadden. Mensen die haar chagrijnige blikken toewierpen, alsof zij er blij van werd, zeg. Een doodblik van haar kant liet iedereen weer snel wegkijken en toen kon zij ook weer proberen de slaap te vatten.

Om een lang verhaal nog langer te maken: Wren was in één van de meer chagrijnige buien die ze had verspreid over de week, omdat zowat alles waar zij een hekel aan had gebeurd was vandaag. Ze had alleen niet met haar wekker gegooid, alleen maar iemand een mep verkocht. Moesten ze maar niet zo hinnikend lachen, alsof ze een paard was. Stom kind. Ze had eigenlijk een paardenkop, dus het maakte niet uit dat ze zo lachte, maar het werkte Wren op haar zenuwen. Ze was best nieuw, wist dus nog niet dat ze op moest passen voor het blauwharige meisje op de Air-etage. Praten op eigen risico. Wren had met veel moeite haar Dark Magic boeken en schrift gevonden, zelfs nog een random verdwaalde pen die niet leeg was - zo had de kaft van haar boek ondervonden - en een rooster dat haar vertelde dat ze moest beginnen met Dark Magic. Nou ja, misschien zou dat wel goed zijn. Dat kon ze tenminste, met haar geweldige Duistere aura gebruiken. Ze was misschien nu wel eens op tijd in de les, omdat heel wat mensen haar bui al zagen hangen en haar vrij snel lieten passeren. Fijn. Niet dat zij zoveel gaf om op tijd komen, of te laat. Zolang ze haar eindexamen haalde was ze dik tevreden, of ze nu een 6 stond of een 8. Boeiend, Wrens werkhouding was nooit echt indrukwekkend geweest en dat wisten de leraren zo ondertussen ook wel. Alleen bij nieuwelingen probeerde ze nog wel eens een goede start te maken, maar uit je oude gedragspatronen raken was zo..

Goed, als ze zo vroeg was kon ze misschien wel haar plekje veroveren! Wren zat altijd op dezelfde plek, zelfs als ze er mensen af moest schoppen. Aangezien ze Dark Magic altijd het eerste uur had was ze dan altijd zo lekker vrolijk, dus had ze er ook totaal geen moeite mee en een goed excuus, genaamd 'ochtendhumeur'. Ze zat graag op de plek, vanaf daar kon je alles goed in de gaten houden en prima propjes op de leraar mikken. Niet dat ze dat vaak deed, alleen als ze te lui was en niets anders wilde verzinnen. Die plaats was echt perfect, je kon er lekker hangen, tegen iedereen praten, je boeken op de grond smijten zonder dat ze de muur raakten of de verwarming, het bord goed zien en alle aandacht opeisen. Ja, daar zat ze altijd. Wren stapte het lokaal binnen met haar gezicht nog steeds op onweer, al was ze al iets meer ontspannen vanwege haar rustgevende gedachten aan een chille les. Op haar eigen pl- Wat?! Er zát al iemand op die plek! Wren beende verder door het lokaal, recht op het meisje af dat daar zat. Ze negeerde de jongen en de barbie die er al zaten, daar had ze geen boodschap aan. Voor het tafeltje van het meisje bleef ze stilstaan, sloeg haar armen over elkaar en keek het meisje boos aan met haar lila ogen. Ze straalde een en al arrogantie en chagrijnigheid uit, typisch Wren. 'Opdonderen. Dit is míjn plek,' beval Wren het meisje. Ze was nu eenmaal een beetje grofgebekt en niet zo netjes, dat kreeg je als je in de armere wijken van Puffoon opgroeide. Demonstratief dumpte ze haar tas op de tafel van het meisje en bleef haar aankijken. Ze moest de boodschap nu wel doorkrijgen, hopelijk zou het net zo gemakkelijk gaan als met die mensen op haar etage. Die gingen al janken als ze nog maar zei dat ze hen ging slaan.

Alsof zijn dag nog niet erg genoeg begon, eerst wakker worden in het bos en dan nog naar die lessen. Bij de les duistere magie zag hij heel veel onwaardige mensen behalve één klein tenger meisje met helblauwe ogen. Ze was duidelijk anders dan de andere leerlingen, Kanda was zeer geïnteresseerd in het meisje dus ging hij naast haar zitten. Hij pakte al zijn boeken en maakte even wat aantekeningen voor dat hij begon te praten. Kun je niet ergens anders gaan zitten? begon het meisje nadat ze hem lang had aangestaard en eventjes gaapte. Hij merkte dat ze niet erg blij was maar Kanda bleef geïnteresseerd. 'Waarom zou ik? En zeker naast een van die blijk onwaardige types gaan zitten zeker.' Kanda liet zich niet over hem heen lopen, daar was hij veel te hoog in rang voor. Hij was hier misschien een gewone leerling hier, maar elders niet meer. Als een koelbloedige ex-huurmoordenaar keek hij haar aan. 'Ik zit waar ik wil, en jij trok nou eenmaal mijn interesses. Je bent anders dan de andere in dit lokaal.' Kanda gedroeg zich heel anders dan normaal, kwam dat door haar? Nee, waarschijnlijk niet. Hij voelde zich al anders voordat hij de les binnen kwam. Ineens werd er een tas op de tafel naast hem gegooid, best hard eigenlijk. Er stond een andere meid met de armen over elkaar heen en stuurde de ander weg. Ze gaf niet in en bleef hoogmoedig zitten en zei dat zij maar weg moest. Nog even en dit werd een bitchfight in de klas. Hij keek even naar het chagrijnige meisje schuin voor hem en keek weer terug in zijn boeken. Hoezo moest zij nou daar zitten? Er is toch niks bijzonders aan deze plek? 'Jeez, shut it. Als je gaat bekvechten doe dat ergens anders, jullie zijn te luid.' Kanda keek naar het meisje schuin voor hem, zij was niet interessant genoeg voor hem. Hij bleef kijken met zijn dodende blik, als hij nu nog bij de Suasama had gezeten was ze er niet lang meer geweest. Hij begon weer verder te werken zonder enig geluid.

Het meisje had eerst naar de jongen naast haar gekeken en iets tegen hem gezegd, maar dat boeide Wren voor geen ene meter. Hij was niet echt.. aantrekkelijk ofzo, zag er helemaal niet zo leuk uit als bijvoorbeeld Saito. Hij keek ongeïnteresseerd en hij zat naast dat vage meisje terwijl ze daar helemaal niet blij mee leek te zijn. Like, alsof het haar wat kon interesseren. Haar dag was begonnen op een manier die zij helemaal niet zag zitten, zowat alles wat haar humeur kon verpesten was gebeurd. Dat hadden bepaalde mensen ook gemerkt. Nou ja, dat ene kind was vast blij dat ze niet naar de les hoefde maar op de Ziekenboeg kon liggen janken. Wren was echt in een legendarisch slechte bui en als ze dan ook nog eens niet op haar plek kon zitten, dan kon je het vergeten. Wren schrok er niet voor terug om iemand een mep te verkopen of in een gevecht te raken: in de wijken waarin zij opgegroeid was, was het regel dat je minstens drie keer compleet in elkaar geslagen moest worden voordat je ergens bij hoorde. Ze was eraan gewend, was misschien niet goed in vechten maar kon zich aardig verzetten tegen meisjes. Jongens was weer een ander verhaal, die waren meestal sterker. Zeker de jongens die veel tijd op straat doorbrachten. Maar als überbitch kon Wren zich prima uit bitchfights redden. Natuurlijk kon ze ook aardig zijn! Ze had niet voor niets een paar vrienden, bijvoorbeeld Nina. De enige die haar begreep. Maar meestal lukte het haar om mensen af te schrikken alleen maar door alles wat ze uitstraalde. Minachting, afkeer, ze was gewoon één bonk desinteresse en chagrijn. Heel gezellig om naast te zitten, hoor.

Op zich vond ze het wel grappig dat dit meisje hier, voor haar, er net zo ongeïnteresseerd uitzag als zijzelf, alleen.. Koeler. Dat terwijl Wren juist licht ontvlambaar was. Een spreekwoordelijke vonk en BOEM! Wren bleef staan met haar armen over elkaar, haalde haar blik niet weg omdat ze zeker niet onder wilde doen voor deze Ice Queen, die echt emotieloos keek. Nou, dat moest ze doen ook. IJs en Vuur gingen nu eenmaal niet goed samen en dat mocht iedereen weten ook. Het kon Wren totaal niet schelen dat veel mensen opkeken toen zij luid het lokaal binnenkwam en haar mening eens liet horen: als ze wilden kijken, dan keken ze. Het was bij Wren heel simpel. Je kreeg een grote bek en als je dan niet naar haar luisterde kreeg je een mep en een eeuwige kans op ruzie. Wrens weerbericht stond bijna nooit op 'zonnig'. Het meisje dat op haar plaats zat had nog steeds niet zoveel gezegd, keek gewoon terug met haar ijsblauwe ogen. Wat een vreemd kind, dat ze nog niet doorhad dat ze opzij moest gaan. Ergens vond Wren het wel grappig dat er iemand eens niet voor haar bulldozerblik uit de weg ging om huilend op de grond te gaan liggen, maar het stond haar ook tegen. Ze kreeg wat ze wilde, punt uit.

Met een vermoeide zucht boog het andere kind zich naar voren en liet haar hoofd op haar handen leunen terwijl ze Wren rustig aankeek en haar aansprak met 'lieverd'. Oh, goed begin, daar ging het al mis. Vooral toen ze vond dat ze zelf op moest donderen. De teerling was nu geworpen, of hoe noemde je dat. Maar Wren was net een hond met een bot; ze liet niet meer los. Dat joch wat naast het meisje zat had net iets lopen mompelen over 'je bent interessant', nou, hij had ook geen smaak. Je zag toch zo dat dat meisje je liever wurgde dan dat ze een gezellig gesprek startte. Daar waren jongens alleen een beetje blind voor, maar ja. Moesten ze zelf weten. Nog steeds besteedde Wren geen aandacht aan hem, hield haar blik gericht op het zwartharige meisje, terwijl zij nu haar handen op tafel zette en wat verder voorover boog. Haar stem was nu niet hard meer, zoals net, maar op een normaal volume. Ze klonk zelfs een beetje aardig, al kostte dat moeite. 'Schat,' zei ze, met een ontzettend sarcastische nadruk op dat ene woordje omdat ze er niet tegen kon om lieverd genoemd te worden. 'Ik geloof dat je me niet helemaal begrijpt.' 'Jeez, shut it,' klonk er ineens. Wrens blik was nog op het meisje gericht, tot de jongen verder ging. 'Als je gaat bekvechten, doe het dan ergens anders. Jullie zijn te luid.' Wrens blik schoot nu naar de jongen, met een frons alsof ze bijna niet kon geloven dat hij zich ermee bemoeide. Hij had hier helemaal niets mee te maken! Arrogant joch. En trouwens, ze hadden beide op een normaal volume gepraat. Ergens voelde ze de neiging om eerst met hem af te rekenen en dan pas met het meisje, maar misschien was dat een beetje overdreven. Haar blik was ronduit dodelijk toen ze hem recht aankeek. 'En wat heb jij hier mee te maken? Nu klonk haar stem nog liefjes, al werd die wel snel geïrriteerden. Als je het niet wil horen ga je maar naast zo'n onwaardig type zitten,' sneerde Wren spottend. Hij moest zich er helemaal buiten houden! Zijn blik deed haar echt totaal niet, omdat ze nu vooral bezig was met het chagrijnig zijn zelf. Wat was zijn probleem? En ja, daar ging hij weer verder werken. Dat was voor Wren een teken dat hij het opgaf en niet meer zou zeuren, dus richtte ze haar blik weer op het meisje. 'Het is me de moeite wel waard,' zei ze, best trots op zichzelf dat ze haar stem op een normaal volume had kunnen houden en niet al te boos had geklonken ook. Goed bezig, meid, echt.

Lolz xD Allebei jankend in een hoekje O: Ik vind dit best wel grappig/leuk om te RP'en xD

Kanda had een behoorlijk korte lont als iemand hem tegensprak, hij kon het niet uitstaan dat iemand zich zo tegenover hem gedroeg. 'Hnnnm? Wat ik hier mee te maken heb? Geen idee, zeg het maar.' Kanda kalmeerde en leunde cool naar achteren. 'En ik zat hier al voordat je hier begon te bekvechten.' Kanda stond op en liep om de tafel. Hij stond voor Wren en keek haar neerkijkend aan. 'Probeer me maar te dwingen om naast zo'n onwaardig type te zitten. Dan kan ik je verzekeren dat je daar spijt van zult krijgen.' Hij grijnsde en begon in het Shadraans een spreuk te uit te spreken, snel en zowat onverstaanbaar voor anderen. Er gebeurde nog niets, maar al gauw kwam Kanda's schaduw omhoog in form van een kloon met de kleding aan van de Suasama. De kloon boog naar zijn meester Kanda. 'Zet haar ergens anders in de klas neer ik heb genoeg van haar.' commandeerde hij tegen de kloon. De schaduw bewoog zich in de richting van Wren en wou haar gaan oppakken. Intussen liep Kanda weer naar zijn stoel en ging weer zitten. Hij keek naar Yazuki, 'Ik ben Kanda, aangenaam.' zei hij met een lach. Hij vond het leuk om mensen weg te sturen met zijn schaduw magie die hij in zijn training bij de Suasama had geleerd. Hij deed er vroeger alles aan om aan geld te komen, zelfs hele families uitmoorden. Maar dat was vroeger, oftewel een paar jaar terug, nu zat hij op school om te leren. Dus ging hij leren, hij keek terug op zijn huiswerk en ging verder.


(Omg ik heb net Naruto gekeken en dat is te zien in het verhaal XD Mijn smexy Kanda gaat terug in killing mood)

Vroeger toen Kanda bij de Suasama zat had hij praktisch alleen geleerd hoe hij mensen het best kon doden met zijn eigen schaduw. Het zou dus niet in hem opkomen om ook maar een klein beetje aardig te doen tegen mensen die hij niet mocht. Allen tegen Alan was hij aardig omdat hij zijn enige vriend en partner is. Ookal zou Kanda wel nieuwe mensen leren kennen, moesten ze wel geschikt genoeg zijn. En dat was dus bijna niemand. Hij had geduld dus wachtte hij net zo lang totdat hij de juiste mensen zou ontmoeten. Zo te zien had hij eindelijk iemand gevonden die hij wel mocht. Een koelbloedig meisje met een gezicht zonder emotie, die zonder enige spijt iemand de hersens in kon slaan. Hij keek naar Yazuki, lachte en keek weer terug op zijn werk. Die oude drang om zo veel mogelijk schaduw magie bleef hem bij. Hij had een boek mee met oude verboden spreuken die hij had meegenomen uit die bieb bij de Suasama. Sterke spreuken met effecten die werkelijk onmenselijk waren. Kanda begon in zichzelf te mompelen, hoe de oud Shadraanse tekst moest klinken. Hij grijnsde en maakte een gemene lach erbij, niet te hard maar hard genoeg om het van een halve meter te horen.

Okej ^^ daar ben ik blij om.

Ze stond er weer eens alleen voor, zoals altijd eigenlijk. Het maakte Wren alleen nog maar strijdlustiger, eigenlijk. Bereid er meer voor te geven. Dat vage joch met de grote mond - moest zij natuurlijk nodig zeggen - irriteerde haar bijna nog meer dan het meisje, gewoon omdat hij er niets mee te maken had en zich er mee ging bemoeien. Dat terwijl zij gewoon het gevecht aan was gegaan met dat tutje daar, moest hij zich helemaal niet mee bemoeien. Ergens had ze zin om iemand te zoeken die aan haar kant stond, maar ze wist ook wel dat ze het alleen af zou moeten handelen. Zij was de arena in gestapt, ten slotte. Plus dat ze ergens wel zin had in een flinke ophef, dat zou haar gevoel van chagrijnigheid weer compenseren. Als ze won, dan. Anders kon de eerste de beste die ze na deze twee tegen het lijf liep het vergeten. Er waren bruggertjes op haar etage die bang voor haar waren, nog terecht ook. Ze vond het alleen maar grappig, het kon haar niets schelen dat ze wegrenden. Had zij geen last van ze. Maar Wren was geen moordenaar, zij was de typische belichaming van de persoon met de grote mond en het kleine hartje. Om haar lengte te compenseren zette ze een keel op en om te laten weten dat je niet zomaar van haar won kon ze je een flinke mep verkopen. En momenteel begon ze zich steeds pissiger te voelen, vooral door de jongen. Om het meisje kon ze nog wel lachen, die was gewoon geweldig bezig met meedoen aan het starten van de ruzie. Ziekelijk genoeg was dat waar Wren nu naar op zoek was. Een eeuwige ruziezoeker, ja, zo hadden haar ouders haar wel eens genoemd. Iemand die boos werd als ze het recht had om boos te zijn, maar ook als ze verdriet had of als iemand een zwakke kant van haar zag. Het meest hatelijke van Wren was nog wel dat ze totaal door het lint ging als ze niet kreeg wat ze viel. Niets listigs of doordachts, geen plan B: dan kreeg je gewoon een mep. Misschien was Wren wel succesvoller geweest als ze op de een of andere manier zou proberen dingen voor elkaar te krijgen met een glimlach en lieve woorden, maar dat kon ze gewoon niet. Eens bot, altijd bot. Haar ouders hadden nog wel zo haar best gedaan haar dat af te leren, vooral haar vader. Die was ontzettend rustig, kon goed tegen de woedeaanvallen van zijn dochter ingaan. Net zoals haar broer, Robin. Die lachte net zolang tot ze niet meer tegen zijn glimlach kon en ook ging lachen. Robin, die had altijd een ontzettend goede invloed op haar gehad. Beetje jammer dat hij hier niet was, dan was ze vast een voorbeeldige leerling geweest. Af en toe.

Wat was het eigenlijk walgelijk dat die jongen zoveel aandacht probeerde te krijgen van het meisje. Zo leuk was ze nu ook weer niet. Nou ja, ze was wel knap en alles, maar dat dode hoofd.. Dood was niet echt het juiste woord, maar ze keek zo voor zich uit. Emotieloze trut, dat stond er op haar voorhoofd geschreven. Wren begon haar armen te voelen omdat ze naar voren leunde, maar ze gaf haar houding niet op. Zo snel zou ze niet verdwijnen! Weglopen was nu fataal voor haar ego, dat zou dus no way gebeuren. Konden allebei de kinderen op hun buik schrijven. De jongen leunde naar achteren, begon oninteressant te lullen over dat hij niet wist wat hij deed. Zeg het maar? Oh, dat deed ze met alle liefde. 'Ik heb ook nooit gezegd dat je weg moest gaan, schat,' sneerde Wren. 'Aangezien jij er last van had leek het me goed voor je tere hartje dat je ergens anders ging zitten, maar als je dat liever niet wil mag je van mij best op je plaatsje blijven zitten,' zei Wren, haar stem weer lief. Ze gebruikte expres verkleinwoorden, vooral omdat de jongen groter was dan zij, wat ze merkte toen hij opstond en haar aankeek. Spijt van krijgen? Oh! Wrens ogen begonnen bijna te glimmen, dat soort onheilspellende opmerkingen, daar deed ze het voor. Wat erg dat ze hier plezier in had. Het was af te lezen van haar slinkse glimlach, die niet aardig was maar wel vrolijker dan net. Alhoewel haar algemene uitstraling hetzelfde bleef. Een schaduw werd opgeroepen. Gingen we magie gebruiken? Hoe slap. Wren grinnikte terwijl ze naar de vage kloon keek. 'Kan je dat niet eens zelf? Hoe zielig.' Een schaduw het werk op laten knappen, ja hoor. Dat was zo zwak. Dat zou zelfs zij niet doen, hoe lui ze ook was!

Ondertussen begon het meisje weer te praten, met zo'n vies bijnaampje. Geniaal. Hun aura's leken zowat te botsen, nog zonder dat ze met tafels smeten en aan elkaars haren trokken. Een gevecht op z'n tijd was wel grappig, Wren vroeg zich af of ze dit meisje zover zou krijgen. Het trutje mieterde haar tas op de grond, wat Wren maar even liet voor wat het was. Ze begon haar eigen spullen op de tafel te leggen, leuk. Dat zou dus niet gaan lukken, for the record. De jongen stelde zich ondertussen voor als Kanda, wat het meisje 'interessant' vond. Ja, tuurlijk. Als hij dat geloofde was hij dom. Kanda-kind ging weer aan zijn werk, stuudje. Terwijl het trutje een wenkbrauw optrok en haar vertelde om weg te gaan. Wren toverde een glimlach op haar gezicht die bijna echt leek, ware het niet dat de hatelijke atmosfeer tussen de twee meisjes bleef hangen. Ze bewoog haar hand om haar Luchtmagie te gebruiken, bijna niet oplettend, Luchtmagie beheerste ze wel. De rest was nogal.. twijfelachtig, dus daar zou ze nu maar niet over uitwijden. De lucht gebruikte ze om de schaduw op afstand te houden, die was immers gematerialiseerd als het haar weg wilde brengen. Ging niet lukken. 'Maar natuurlijk zal ik weggaan van voor de tafel!' zei Wren, het natuurlijk onderstrepend terwijl ze plots heel onschuldig keek. Juist. Ze kon wel een soort van acteren. Als ze haar best deed. Het kon haar niets schelen dat Kanda-kind weer was gaan mompelen, wat haar betrof moordde hij de halve wereld uit. Als hij maar bij haar uit de buurt bleef. Wren pakte netjes haar tas op terwijl ze langs de tafel liep, alsof ze het al opgegeven had. Maar in plaats van door te lopen duwde ze de spullen van het meisje opzij, kegelde Kanda's spullen op de grond door dat te doen en legde haar eigen boeken op de nieuw gecreëerde plek neer, die ze haastig uit de tas gegrabbeld had. Daarna schudde ze een beetje aan de stoel van het meisje en duwde haar er half af, waarna ze er zelf op ging zitten. Ze zou haar zin krijgen, al was het maar de helft. Met een lach keek ze naar het meisje, om daarna verder te gaan met het neerleggen van haar spullen. Dan kreeg ze er maar spijt van. Dit zou de atmosfeer er niet beter op maken, maar Wren had geen problemen met een bitchfight en ze moest en zou hier zitten. Een ontzettend zwak punt van haar, het was bijna een aandoening dat ze altijd alles moest hebben wat ze wilde. Ze deed wel haar best het te onderdrukken, maar.. het was moeilijk, eerlijk waar.

Ik zie het al voor me dat ze vechtend over de grond rollen en dat er dan iemand anders aan die tafel gaat zitten xD Yaz en Wrennie gaan echt de beste vriendinnetjes worden hoor, nu ze ook al aan dezelfde tafel zitten~

Kanda had nooit echt problemen met mensen. Als ze een probleem hadden met hem stak hij Mugen in hun lichaam. Hij riep in het Shadraans zijn schaduw terug. De schaduw knielde aan de zijkant van de tafel in het gengpad. 'Mugen.' snauwde hij. Kanda stak zijn hand recht in de borstkas van de schaduw. Vervolgens vervormde de schaduw en droop langzaam naar beneden. Toen alle zwarte schaduw verdwenen was werd een lange katana in een zwarte schede zichtbaar met een witte streep over de langte. Kanda haalde de katana uit de schede. 'Ik zei je nog zo dat je niet met me moest spotten. Vooral wanneer je niet weet tegen wie je het hebt.' Kanda kreeg een grote grijns op zijn gezicht met de ogen van een moordenaar. 'Jij zal niet de eerste zijn die bezwijkt onder mijn Mugen. Talloze onschuldigen zijn al vermoord door mij dus jij kan er ook nog wel bij.' Hij richte de punt naar Wren en haalde uit. Athans dacht zij, Kanda had een sterke illusie gebruikt die een langere tijd nodig heeft om te werken. Een handige spreuk die hij vaker gebruikte als hij geen zin had om moeilijk te doen. Langzaam schoof hij Mugen weer terug in de schede en liet hem weer zakken in een schaduw. In realiteit sprak Kanda maar één spreuk uit die Wren moest weg leiden. Een spreuk waarin alles wat Kanda dacht voor haar realiteit werd. Nou, soort van realliteit. Echte pijn en trauma's zou ze er niet van over houden. Maar ze zou wel als enige de gedachtes van Kanda kunnen horen. Al zijn moorlust kon zij als enige verstaan.

Terwijl Wren onder Kanda's spreuk zat keek hij Yazuki weer aan. Na al die verstoringen kon hij weer met haar gaan praten. 'Zei je net iets? Ik kon je niet goed verstaan...' Een ijzige lach ontstond er op Kanda's gezicht. Hij keek toch maar weer in zijn boeken en begon te schijven. Na een paar minuten was de spreuk helaas toch weer afgelopen dus kon hij nog even rustig werken.

Alleen Wren hoort Kanda het een na laatse zeggen...

Ze liet Kanda wat praten, het joch begon te zeuren over moorden en dingen: dat kon haar nu echt niets schelen. 'Onschuldig kan je mij niet noemen,' zei ze, ongeïnteresseerd, als commentaar. Wat kon haar het nu schelen! Desnoods raakte hij een slagader, ze zou ervoor zorgen dat hij nog meer pijn zou voelen. Ze kon ontzettend serieus zijn en dat was ze nu ook, al zou ze niemand vermoorden. Behalve als iemand het bij haar probeerde. Op een andere manier was ze bij Yazuki nu serieus. Bloedserieus. Zij wilde die tafel. Zij wilde die stoel, die plek. Per se. En niemand die dat van haar af ging nemen, ook niet dit trutje dat er ook graag wilde zitten. Jammer dan, want zij had deze plek geclaimd lang voor dat zij haar irritante neus dit lokaal binnen gestoken had. Echt hoor, niemand ging dat van haar afpakken. Mensen die dat bij Wren geprobeerd hadden waren er nooit goed vanaf gekomen, ze was gewoon te vals. Gaf er niet om of ze vals speelde of de regels volgde. Kon echter wel gaan zeuren als anderen de regels overtraden. Wren gebruikte geen lieve glimlachjes of schattige zinnen om te krijgen wat ze wilde; ze gebruikte haar killer-blik. Er waren maar weinig mensen die haar dan nog recht aan wilden kijken. Yazuki was er één van, net of ze immuun was voor het soort blikken dat Wren bereid was haar toe te werpen. Luca was een overduidelijk voorbeeld van mensen die daar niet tegen konden en ergens hield haar dat tegen om hem iets aan te doen; hij was gewoon te schattig, te bangig om hem zo de stuipen op het lijf te jagen. Yazuki daarentegen, dat kind was nu echt het bloed onder haar nagels uit aan het halen. En dat liet ze niet zomaar gebeuren.

Ze negeerde Kanda, net zoals zijn gemompel. Boeiend. Wat haar betrof stak hij die katana in zijn eigen maag; zij zou geen poot uitsteken om hem te helpen. Hallo, Wren en helpen? Dat stond gelijk aan een narcist die zelfmoord pleegde. Vrijwel onmogelijk. Er was natuurlijk altijd een kans dat iets gebeuren zou, goed, maar ze had geen zin om zich met kansrekening bezig te houden. Ze ging zich met niets anders bezig houden dan Yazuki, dat was wel duidelijk. Wren keek op toen een hand haar boek raakte; overduidelijk de sierlijke poot van Yazuki. Niet dat ze lelijke handen had, Wren dacht gewoon niet al te netjes. Haar hoofd werd al helemaal naar opzij gedwongen toen Yazuki haar bij haar kin vastgreep en haar nagels in haar wangen duwde. Wren fronste lichtjes, maar perste toen een glimlachje op haar gezicht. Een moordblik; te lang geleden dat ze die van dichtbij gezien had. Het was wederzijds en dat mocht het kind weten ook. Het boek.. haar boek vatte vlam, zag ze vanuit haar ooghoek. Oké, dat ging te ver. Niet dat Wren ook maar enige emotionele waarde aan het boek hechtte; het was alleen dat het ding van haar was en dat Yazuki het ding vernietigd had simpel en alleen omdat het van haar was. En daarom was het onacceptabel, al was het maar een boek. What the hell. Kanda's spreuk begon te werken, Wren merkte even niet dat Yazuki breed glimlachte en haar losliet. De duw had wel effect; Wren flikkerde op de grond nog voordat ze de spreuk van Kanda had kunnen verbreken, wat haar gelukkig wel lukte. Haar blik veranderde van vrolijk naar furieus. Ze schudde zachtjes met haar hoofd en maakte een snelle beweging met haar hand, waardoor de as van het boek recht op Yazuki's gezicht afvloog. In die tijd krabbelde ze onhandig overeind, klopte haar kleding een beetje schoon van het stof op de vieze vloer en zorgde dat de spreuk van Kanda echt doorbroken was. Haar mond was nu een rechte streep, haar haren hingen naar voren over haar schouders omdat ze iets naar voren stond om Yazuki recht aan te kunnen kijken. Haar blik sprak boekdelen, net zoals haar houding. Niemand. Niemand duwde haar van de stoel af die ze net geclaimd had. Nooit. Zodra ze Yazuki's blik gevangen had haalde Wren uit. Sloeg met haar vlakke hand tegen de bleke wang van het meisje. Een harde klap galmde door het lokaal en enkele hoofdjes draaiden om om te zien wat er allemaal gebeurde voor in het lokaal. Wren voelde dat haar hand een beetje trilde van de woede en sloeg haar armen daarom over elkaar, keek neer op Yazuki. Ja, ze was heus wel groter dan zittende mensen als ze stond, hoor.

Vechten~Vechten~ xD

Wren had de spreuk afgeweerd, jammer. Nu moest hij echt moeite gaan doen om haar neer te slaan. Yazuki had Wren even vast en brandde Wren's boeken. Maar dat werd al snel onderbroken door een klap. Wren had Yazuki een flinke mep gegeven. Dit ging Kanda te ver, nou te ver? Dat was niet het geval, Kanda hield ervan als mensen elkaar de hersens in slaan. Hij ging zich toch maar in dit gevecht mengen. 'Return of the apocalypse. Underworld insects! "First illusion"!'* Slang achtige wezens met een meertal ogen vlogen na een zwaai van Kanda's katana. De wezens beeten in de benen van Wren. Bloed liep langs de scherpe tanden van de wezens naar beneden op de grond. 'You pissed me off real time now. Nu ben ik benieuwd of ik je in leven laat. Helaas heeft de oude vent Savador mij strikt verboden om leerlingen te vermoorden.' Kanda liep richting Wren en greep haar vast aan haar haren. Hij trok haar hoofd omhoog en kwam dichterbij met zijn hoofd naast het hare. Mugen maakte een weg langs Wren's gezicht en maakte er een diepe snee in. Dat alles gebeurde in een oogwink. Kanda was super snel. 'Of ik naar hem ga luisteren is een vraag. Maar helaas heb ik geen keus.' zei hij met een fluisterende, geïrriteerde stem. Hij stond weer op. En veegde met een doek het bloed van Mugen af. Hij ging op zijn knieën zitten en pakte zijn spullen weer van de grond. Mugen in zijn mond vastgeklemd raapte hij de verspreidde spullen op. 'Je mag blij wezen dat ik niet meer onder leiding van de Suasama ben. Anders was had je allang dood geweest met je keel doormidden gesneden.' Kanda hield zich in. Hij kon Alan niet teleurstellen om hem te verlaten doordat hij van school is getrapt. Hij had ondertussen al zijn slippen in zijn tas gedaan en die op de stoel gezet. Hij was ook op de tafel gaan zitten in kleermakers zit met Mugen op zijn benen. Hij moest zijn hoofd leeg maken en afkoelen. Rustend tot er weer wat gebeurde.

*Oehlala Kanda gaat weer in de strijd XD. Voor die aanval van Kanda kijk D.Gray-man chapter 12 pagina 6 en 7.