Ze komen terug. Allemaal. In flitsen, soms compleet, andere keren verlopen, zoals regen strepen in het stof trekt. Zoals bloed altijd sporen achterlaat, roestbruine vlekken, hoe vaak je je geweten ook poetst om al die herinneringen uit te bannen. Geloof me. Ik kan het weten
Een tijdlang hebben ze me met rust gelaten, hebben ze me laten doen. Ik dacht dat ze me vergeven hadden, vergeten in ieder geval. Misschien hebben ze me in die waan gehouden en hebben ze in hun eindeloze geduld gewacht tot mijn haren grijs begonnen te worden, mijn ogen troebel, mijn oren ten langen leste vatbaar voor hun gefluister.
Ze willen me spijt inpraten met hun bittere woorden, dat weet ik, spijt en zorgen en pijn. Ze willen me laten voelen wat ik hen heb laten voelen. Maar wat hebben zij mij en mijn poppen aangedaan? Ook zij zijn nu versplinterd, verscheurd en begraven. Het is net alsof ik de laatste ben. De allerlaatste.
Snap je het niet? Zet maar een stap dichterbij, dan kan je me horen. Wil je niet weten met wat voor zonden mijn vleugels bevlekt zijn? Zou je me nog in de ogen kunnen kijken, als je het wist. Het staat me nu zo scherp voor de geest, hun woorden, hun blik. Ze hadden nooit gezien, dat het te laat was, wat ons uiteen dreef… Blijf nu maar, ik moet het toch aan iemand kwijt, voor ze me in hun armen sluiten. Ze hebben van me gehouden, zoals ik van hen gehouden heb. Een liefde zonder hart.
Ooit moet alles goed komen, maar ik vertel je, het komt niet goed. Alle sprookjes zijn onzin. Niemand, echt niemand eindigt gelukkig. Geluk, wat is dat? Wat voor illusie wil men creëren, wat willen ze je wijsmaken? Sprookjes zijn nooit waar en het brengt slechts ongeluk ze te geloven. Zal ik je mijn verhaal vertellen? Een sprookje, zoals ze horen te zijn. Bloedrood en nachtzwart. Verscheurd.

Het vage gemurmel dat ik hoorde toen ik langs de grassige berm reed, viel me eerst totaal niet op. Niet dat ik nu zo vaak geluiden hoorde die enigszins menselijk leken als ik over deze weg reed, of over welke weg dan ook. Het was namelijk altijd stil en verlaten hier. Dat er gras in de berm stond vond ik trouwens ook al heel wat, aangezien het hier bijna altijd droog en dor was. Soms, met een flinke lenteregen zoals die ene vannacht, begon er wat te bloeien. Dat was ook maar zelden, maar ja, was dat nu zo boeiend? Als ik er was, wie keek er dan nog naar die berm? Dat was immers totaal niet interessant, nogal doods en, geef toe, ik was toch wel het beste dat er rond kon lopen hier. Zoveel knappers of leukers was er namelijk niet op deze wereld.
Maar goed, ik hoorde dus dat gemompel. Allereerst wilde ik langsrijden, ik was een beetje aan het denken over wat ik zou doen als ik het land van Vader zou krijgen. Ja, natuurlijk gaf hij het aan mij. Moest hij het dan aan Reynier geven? Of aan Daniel zeker, laat me nu niet lachen! Die twee bakten er helemaal niets van, vooral Dan niet. Zwak mietje dat hij was, zat altijd maar met zijn handjes te zwaaien en te zeuren over liefde en bloedverwantschap. Ik zou hem eens bloed geven, door hem een flinke mep op z’n neus te geven. Of Reynier zou zijn hoofd nog wel eens van zijn romp scheiden, als hij te erg ging doen. Dat was dan ook het enige punt waarop Rey en ik het eens waren, al zouden we dat nooit toegeven. In ieder geval; dat land zou naar mij gaan. Waarom ook niet? Ik was de beste, de leukste. Dus.
Het geluid dat ik hoorde werd wat luider en nu pas keek ik opzij, ook al zag ik niets bijzonders. Ja, hallo, moet ik dan bij ieder varkensgeluid gaan bedenken dat er iemand in de berm ligt? Zo geweldig is niemand, anders zou ik het meteen gehoord hebben. Uiteindelijk leek het geluid dus op een soort gesmeek, dat me smeekte om te stoppen. Allereerst klonk het als ‘Help me,’ maar wat heb je daar nu weer aan. Straks doen ze nog een zielige poging om je iets aan te smeren dat je helemaal niet nodig hebt. Ik was natuurlijk zo slim om daar niet in te trappen. ‘Oh, heer, alstublieft!’ Nu liet ik mijn blik eens goed over de grond glijden, tot ik een persoon zag liggen. Wat deed die nu weer in de berm? ‘Zo, kerel, lig je lekker daar?’ groette ik hem goed gemutst terug. Vreemde gewoonte, maar je zou het maar leuk vinden om daar zo te liggen. De lijfeigenen waren nu eenmaal niet te begrijpen, kwam vast door hun tekort aan verstand. Er moest toch iets doms zijn in deze wereld, niet? Wie moest er anders het land ploegen?
Ik was zo ondertussen gestopt bij de man, die nogal ongelukkig opgekruld in de berm lag. Hij zag er angstig uit, maar bewoog desondanks niet veel. Hij hapte naar adem, zijn lippen waren al droog. Mijne ook, trouwens. ‘Mijn been..’ kermde hij zwakjes, leek niet al te sterk. Ik liep terug naar mijn paard om mijn flacon met water te pakken. Had hij me toch op een idee gebracht! Luid smakkend nam ik een slok van mijn water voor ik terugliep. ‘Je treft het toch maar, kerel, dat je mij zo tegen het lijf loopt! Wie weet had je hier anders liggen.. hoe heet dat ook alweer, doodgaan, heel pijnlijk en langzaam.. Ja, creperen! Dan had je hier liggen creperen, tot ik gelukkig je pad kruiste. Zeg, is er iets mis met je been? Dan moet je naar de dokter gaan, ik zal eerlijk zijn, die kan er wat meer mee dan ik. Trouwens, wat bracht je eigenlijk hier? Hier zul je geen dokter vinden, beste man.’ Vragend keek ik hem aan, al kon hij mijn interesse niet vasthouden. Hij lag daar maar naar adem te happen, nou, interessant. ‘Ik.. ik heb een boodschap..’ kwam er over zijn lippen, nogal hortend en stotend. ‘Sorry? Praat eens wat luider, jij boer!’ Hoe kon hij nu denken dat ik mijn best zou doen om hem te verstaan? Hij moest echt zijn stem eens verheffen, zeg. Ik boog wat dichter naar hem toe, tot ik uiteindelijk doorkreeg dat hij een boodschap had. Voor de Krekelhovens nog wel. ‘Je kan je geluk niet op vandaag, is het niet!’ Ik sloeg hem enthousiast op zijn schouder, al ging dat een beetje moeilijk omdat hij zo opgekruld lag. ‘Ik ben de bekendste zoon van Johannes! Je kan mij je boodschap prima toevertrouwen,’ vertelde ik hem.
En zo gebeurde het dus ook, hij vertelde mij de woorden van de Segers die hij over had moeten brengen. Ik bedankte hem vriendelijk, waarna ik op mijn paard stapte om mijn vader het nieuws te gaan vertellen. ‘Voor een dokter moet je een paar mijlen terug, dan vindt je vanzelf een dorp, mijn beste,’ riep ik hem nog na voor ik de leidsels stevig in mijn handen nam en mijn paard de sporen gaf. Echt, een vreemde man. Als ik hem was, was ik allang begonnen met opstaan, zo langzamerhand. Het was ook helemaal niet beleefd om liggend tegen mensen te praten, maar goed, dat had ik hem in al mijn goedaardigheid vergeven vandaag. Hij had me immers waardevolle informatie verschaft! En ik had hem, in ruil daarvoor, de weg naar de dokter gewezen. Eind goed al goed.