Being new?

De sneeuw kwam rond deze tijd van het jaar haast tot je schenen, en daar was hij niet al te blij mee. Veel te koud en veel te nat. Maar hij had nog zaakjes af te handelen. Savador keek op van een grote kaart die hem het terrein, de school en de omliggende omgeving van Oak's Field liet zien. Gehuld in een net pak waarvan de mouwen haast loodrecht leken door de strakke manchetten om de polsen en een wit overhemd eronder, een donkere pantalon met glimmend opgepoetste herenschoenen eroverheen en een stropdas over zijn borst, gebonden onder de kraag van zijn overhemd - alsof hij net van één of andere formele vergadering kwam. Het was echter niets meer dan traditionele Shadraanse reiskleding, en met de juiste stof die hem in dit seizoen op z'n minst nog een beetje warm kon houden. Eigenlijk had hij zojuist ook een formele gelegenheid moeten bezoeken voor duffe zaken. Hij kwam net van een andere planeet af, en normaliter zou hij vervolgens direct terugkeren naar het kasteel om de stapel papieren en documenten op zijn bureau af te handelen. Vandaag had hij iets anders aan zijn hoofd. Iets dat nog op zijn planning stond om met zijn nieuwe creatie uit te proberen. Daar zweeg hij liever nog over. Maar het was Oak's Field waar hij wezen moest.
Zonder zijn starende slangachtige ogen van de silhouetten in de verte die de kerktorens en kapellen van het dorpje vormden af te scheuren rolde hij de kaart met trage bewegingen op. Hij zwaaide zijn buideltas over een schouder, gespte er de schouderband strakker van aan. 'Kom, Saethion.' De grote Raziaanse Reuzencobra die de taak vervulde als zijn dienaar en persoonlijk gebonden dier bewoog zich langzaam voort door de sneeuw, een lang kronkelig spoor achterlatend. De slang siste even zacht en sloeg zijn halsflappen uit terwijl hij via het been van zijn meester omhoog naar zijn favoriete plekje om diens brede schouders gleed. Saethion had ook een verdomde hekel aan dit weer. Het was logisch als je je bedacht dat de slang van oorsprong van het snikhete Razen kwam. Vastberaden trok Savador de stropdas aan en beende er zonder zijn blik van het punt af te scheuren waar de poort en daarbij het begin van het kleine dorpje werd aangeduid door de sneeuw in een rap tempo heen. Het was bijna snellopen te noemen. Zijn lange zwarte lokken deinden sierlijk achter op zijn rug bij iedere stap mee. Hij wist precies waar hij moest zijn, hoeveel tijd het hem zou kosten en hoeveel dukaten hij ervoor zou moeten betalen. En hoe sneller hij hiermee klaar was, des te eerder kon hij terug naar zijn kantoor om de warmte op te zoeken.
Verscheidende mensen liepen af en aan over het brede pad tussen het lanceringsplatform en het dorpje, dat vlak langs het terrein van Starshine liep. Savadors aandacht was teveel gefixeerd op Oak's Field om te merken dat één van de voorbijgangers al net zo onoplettend op weg was naar zijn of haar bestemming. Hij kon zich staande houden toen er plotseling een meisje tegen zijn borst opbotste, maar hapte daarbij wel zacht naar adem. De kaart viel in de sneeuw, evenals de spullen van het meisje die zich her en der verspreidden. 'Wel verdomme, bij Medusa!' In een ruk draaide Savador zich om, Saethion slaakte eveneens een hels gesis in een uiting van woede. Met een giftige blik keek hij op het bruinharige meisje en het vieze hondachtige mormel dat ze bij zich had neer. 'Kun je niet uitkijken, onnozel kind?!' Verontwaardigd griste hij zijn kaart van de grond. Hier en daar zaten er natte plekken op, en hij kon het zo laten drogen met behulp van vuurmagie, maar toch. Nogmaals wierp Savador het onwetende kind een dodelijke blik toe. Hij draaide zich vervolgens weer met eenzelfde ruk om, niet van plan het meisje te helpen haar spullen terug te krijgen.

- Oké xD Sorry, ik had even helemaal niet gezien dat ik überhaupt ergens moest posten C: -

Wat was er met Norwood gebeurd? Ze had al een hele tijd niets meer van hem gehoord, miste hem. Ze zorgde wel voor zijn zoontje, maar ze wist niet alles over de jongen en hoe zou ze hem dan uit moeten leggen waar zijn vader was? Ze wist het zelf niet eens? Eigenlijk was ze daarom op het platform gaan kijken, in de vertwijfelde hoop dat Norwood er ergens rondliep. Maar nee, er liepen genoeg leerlingen rond, nieuwelingen en dergelijke, maar geen Norwood. Zelfs niet bij de Gren-shuttle of wat dan ook, nergens. Er was toch niets ergs met hem gebeurd? Ze wilde dat ze een telepathische link met hem had, of wat dan ook.. Zomaar, iets, ze wilde hem vinden!
Malaika keek op toen ze een luid gesis hoorde, dat de rillingen over haar rug liet lopen. Ze trok de kraag van haar dikke jas wat dichter bijeen en zocht met haar blik waar het geluid vandaan kwam. Hé, Savador hier? Ze had de man hier helemaal niet verwacht, had eigenlijk niemand hier verwacht behalve dan, stiekem ergens, Norwood. Savadors blik was nogal boos op een meisje gericht dat haar spullen bij elkaar begon te grabbelen. Malaika fronste bezorgd en liep naar de twee toe, bereid om het meisje te helpen. Het viel haar niet eens op dat Savador niet bezig was met helpen, ze dacht juist niet aan hem om wat Norwood aan haar verteld had. Hij was altijd zo aardig, hoe kon ze dat verhaal nu geloven? Maar Norwood zou er toch ook niet om liegen, dat geloofde ze niet..
Ze bukte om een paar laatste eigendommen van het meisje op te rapen en gaf ze terug, glimlachte met enige moeite, een lichtelijk geforceerde glimlach. Norwood was er helemaal niet. Maar wacht, misschien wist Savador er wat van.. Dan moest ze het nu vragen, voor hij wegliep! 'Savador,' groette ze, richtte haar aandacht op hem. Het kwam even helemaal niet bij haar aan dat het redelijk onbeleefd zou zijn om direct naar Norwood te vragen; ze was gewoon bezorgd. 'Heb je toevallig Norwood ergens gezien, de laatste tijd?' Ze kon het niet helpen om ongelukkig te kijken, ondanks de glimlach. Ze was nu eenmaal niet goed in het verbergen van haar emoties, een groot minpunt.

Het kind verontschuldigde zich tegenover hem alsof ze nog veel meer gedaan had dan per ongeluk tegen hem op te botsen, maar Savador gaf er geen gehoor aan. Spijtbetuigen vond hij niets meer dan loze woorden. Daar had je niets aan. Misschien had hij haar nog wat geholpen wat van haar eigendommen op te rapen als ze niet zo gruwelijk onhandig was geweest. Met een chagrijnig gezicht veegde hij met een klein borsteltje nauwkeurig zijn nette pak schoon van sneeuwvlokken en kinderbacillen. Bij Medusa. Het betekende ook weer een verlies in tijd.
Terwijl hij op een duur ogend horloge keek om zijn pols draaide Savador zich van het meisje af, schudde de kaart even uit en stond op het punt om weer ongegeneerd verder te lopen. Zijn bleke hand klopte een aantal keer zacht op Saethions lijf. De grote slang had zijn felle priemende blik nog steeds over de schouder van zijn meester op het meisje gericht in een lang en aanhoudelijk gesis, kwaad als het dier was hoe ze zijn meester zo klungelig benaderd had. Savador drapeerde het sluike haar in zijn gezicht achter een schouder en richtte zich tot Oak's Field. Zo ver lopen was het gelukkig niet meer. En met hoe het weer nu mee zat had hij geluk dat hij niet in het dorp hoefde te blijven tot de sneeuwval wat minder was. Mooi.
'Savador,' hoorde hij een bekende stem achter hem roepen. Hij kapte zijn poging om tot de poort van Oak's Field te lopen af en draaide zich nors om. Zijn bleke gezicht leek echter iets op te klaren toen hij het bekende gestalte van Malaika zag. 'Ah, Malaika,' zijn mondhoeken krulden om tot een zuinig smalend glimlachje. Meteen nam hij een iets charmantere houding aan, zijn gewicht rustend op een been en een hand op zijn heup. Vrouwen die zijn aandacht opeisten waren een kleine uitzondering. Hij keek zwijgzaam toe hoe de jonge lerares hier en daar wat spulletjes van het meisje oppikte. Eigenlijk vroeg hij zich af wat ze hier deed buiten de school. Het was toch op een deel van de dag dat er vooral veel lessen werden gegeven op het moment, en hij geloofde niet dat ze niet veel meer werk als in nakijken en voorbereiden op de volgende lessen te doen had. Hij wilde net het initiatief nemen en vragen wat ze hier zoal deed toen hem een vraag gesteld werd; 'Heb je toevallig Norwood ergens gezien, de laatste tijd?'
Zijn glimlach zwakte wat af, al kwam de directe vraag niet als een verrassing aan. Zwijgend bleef hij Malaika in een kleine stilte aanstaren, en het viel hem daarbij op dat haar ogen niet meededen met haar glimlach. Ja - het moest vast opvallen voor de overige leraren dat Norwood niet meer aanwezig was sinds hij..
Zelfs Sigma leken ze dus niet grondig te bekijken, al liet hij de man hem altijd volgen met een kap op. Het was naar zijn mening ook onnodig dat iedereen van de school het wist. Onbehouwen wisselde Savador het been waar hij zijn eigen gewicht op liet rusten, nam een kleine hoorbare ademteug voor hij zijn antwoord gaf. 'Nee, ik heb hem niet gezien,' sprak hij uiteindelijk. 'En hij kan spoedig maar beter op komen dagen als hij geen ontslag aan zijn broek wil hangen.' Tewee gebracht met overtuiging in zijn stem, die hij geïrriteerd liet klinken alsof hij er echt geërgerd door was. Stiekem vond hij zichzelf best professioneel te werk gaan, want geloofwaardig was het wel.
'Uhm.. Ik ben.. Ik ben Iana..' Het meisje dat tegen hem was opgebotst stond op en stak haar hand uit naar Malaika. Savador keek nukkig op haar neer. Ach ja, het irritante kind was er ook nog. 'Sorry dat ik dit vraag, maar... Waarom help je me eigenlijk. De helft van de Academy lacht me nu al uit!'
'Je'. Daar had je het weer, een kind zonder fatsoen dat oudere mensen met 'je' aansprak. Het werd ook met de dag triester. Zonder verder iets aan zijn charmante houding voor Malaika te veranderen draaide Savador zijn hoofd en keek fronsend in de richting waar het meisje - Iana - naar keek. Daar stonden kleine groepjes andere kinderen, waarschijnlijk leerlingen, die naar haar leken te wijzen en uit te lachen. Kordaat stapte Savador erop af, en joeg ze weg met wuivende demonstratieve gebaren alsof ze een paar irritante vliegen waren. 'Vooruit, scheer je weg!' snauwde hij ze toe. Het had effect, want ze dreven uiteen als een kudde bange schapen en vluchtten ieder een andere directie uit. De jeugd ook. Moesten ze niet naar de lessen?
Hij nam zijn oorspronkelijke plekje weer in bij Malaika, om zijn vriendelijke maskertje weer op te zetten en zich glimlachend tot haar te richten. 'Maar zeg me eens, wat doet een mooie dame buiten in dit gure weer?' zette hij het gesprek verder voort alsof hij nooit onderbroken was. Daarbij moest hij zichzelf in gedachten herhaaldelijk toespreken om absoluut niets verdachts los te laten over Norwood en zijn welzijn. Hij wist van niets.

Het meisje was niet al te handig in het maken van haar start bij Savador, om eerlijk te zijn. Maar desondanks schudde Malaika haar rustig de hand. Iana, dus. 'Ik ben Miss Malaika,' antwoordde ze. 'En geen dank,' voegde ze er nog aan toe, voor ze rond zich heen keek. De hele Academy lachte haar al uit? Dat zou vast wel meevallen, toch? Er liepen niet eens zoveel mensen rond hier, om eerlijk te zijn. Hoopte Malaika. En anders zou dit nu niet echt iets zijn wat bleef hangen bij iedereen. Alleen hoe Savador reageerde schenen ze interessant te vinden. 'Waarom help je me eigenlijk?' De vraag verbaasde haar, ze hoorde de 'je'-vorm niet eens. Daar had ze geen antwoord op. Waarom deed ze het eigenlijk? Omdat ze zo was opgevoed, omdat het voor haar normaal was om mensen te helpen? Omdat het meisje haar niets misdaan had en omdat ze net nieuw en een soort van hulpbehoevend was daardoor? Malaika dacht er serieus over na, maar kon alleen maar een hoop suggesties vinden in plaats van een concreet antwoord. 'Dat antwoord moet ik je schuldig blijven,' besloot ze uiteindelijk, was veel te moeilijk aan het denken over iets wat er eigenlijk helemaal niet toe deed. Ze kon haar hoofd er toch niet bijhouden; Norwood spookte er continu in rond. Waar was hij gebleven? Hij lag toch niet ergens in de berm weg te rotten na een of ander ongeluk? Maar ze kon zich ook al helemaal niet herinneren dat hij ergens naartoe gegaan was, met de shuttle bijvoorbeeld. Er waren de laatste tijd ook geen shuttles gecrasht. Hij had gewoon niets van zich laten weten en ze wist bij god niet waar hij gebleven was. Iets van zich laten horen was toch niet zo moeilijk? Misschien wist Savador meer, heel misschien? 'Ah, Malaika,' antwoordde hij, stopte gelukkig met weglopen. Ze haalde een hand door haar haren, probeerde ze wat te schikken ondanks het feit dat ze een beetje verwaaid was en geteisterd werd door de sneeuwvlokjes. 'Nee, ik heb hem niet gezien,' was het antwoord, waar ze eigenlijk niet op gehoopt had. Waarom wist niemand aan wie ze het vroeg het? Was hij gewoon van de aardbodem verdwenen, of hoe zat dat. Ze twijfelde geen moment aan de waarheid van zijn woorden, sloeg haar armen om haar middel en beet een beetje op haar lip. 'Oh, dan vraag ik me echt af waar hij gebleven is,' zei ze, daarmee haar ietwat verslagen uitdrukking uitleggend. Ze lette even niet op toen Savador de groepjes uiteen joeg, dat was wel lief van hem, vooral voor Iana. Het meisje was immers nog maar net op school en als je dan al zo twijfelde aan alles en iedereen om je heen.. Savador kwam weer terug, stond bij haar en zag er weer even aardig uit als altijd. Hij sprak rustig verder, alsof er net niemand tegen hem opgebotst was en dergelijke. Hij kon best rustig blijven, tegenwoordig. Anders dan die ene keer dat ze met Delaija in de lerarenkamer gezeten had. Maar zo had ze hem eigenlijk nooit meer gezien. 'Eigenlijk hoopte ik Norwood hier te vinden,' besloot ze eerlijk te zeggen, had geen zin in smoesjes, zeker niet als haar gesprekspartner zo aardig deed. 'Het is echt niets voor hem om zomaar te verdwijnen,' voegde ze eraan toe. 'Maar als hij weet dat zijn ontslag eraan komt, zou hij toch wel terug moeten komen..' Ze voelde zich ontzettend afgedwaald. 'Het weer is inderdaad guur,' besloot ze van onderwerp te veranderen. 'Overal schijnt het wel koud te zijn,' kreeg ze eruit, met iets van een lachje. God, ging goed hoor, zo'n gesprek. Stuntelig kind dat ze ook was.

PROFILE MAGICIAN