Het was weer een dagelijkse routine. Om half acht klaar staan en ontbijt naar binnen werken onder het genot van een heerlijke kop koffie. Half negen beginnen met de les en zo af en toe een pauze. Na de lessen naar je kamer douchen eten en dergelijke kortom het was constant hetzelfde. Maar om een of andere rede had Norwood vandaag een andere routine. Een of andere waas hing constant voor zijn ogen. De lessen waren nu niet zo vullend maar meer theorie en hij hield zijn kop er niet bij. Zwijgend had hij zijn pauze nadenkend in zijn lokaal gehouden proberend om een rede te vinden voor zijn afwezigheid. Tot maar een simpele oplossing duidelijk bleek. Hij had de lessen gegeven zoals hij vandaag nog had gedaan en was toen kalmpjes naar de leraren etage gegaan. Zwijgzaam had hij zijn overhemd los geknoopt. Zijn broek uitgetrokken en was onder een warme douche gaan staan. Heerlijk dat kletterende water op je gezicht. Niets was meer verfrissend. Glimlachend liep Norwood na het douchen richting zijn kledingkast. Gritste een donkergroen overhemd er uit en een zwarte broek. Een beetje losjes allemaal maar ergens toch netjes. Hij liep naar het keukenblok dat in zijn kamer aanwezig was en maakte een simpele maaltijd. Kalmpjes at hij deze op. De bord met restjes kwam op de grond terecht waar Eyolf er heerlijk van kon genieten. Hij glimlachte en aaide Eyolf over zijn bol. Vrijdag avond, inmiddels zeven uur. Ze zou toch wel klaar zijn met haar avondeten. Glimlachend liep hij richting de spiegel. Kamde zijn haar nog even door maar hield het in zijn normale model en liep toen glimlachend richting de deur. Klaar om te vertrekken. Nou ja, vertrekken, hij zou hooguit een paar deuren verder op aankloppen. Zwijgzaam liep hij naar 'The Sunshine Chamers' waar niemand minder dan Malaika zich schuil hield. Hij glimlachte tevreden. Zachtjes klopte hij driemaal op de deur en wachtte geduldig op een mogelijke reactie.

- Alleen Malaika -
- Ik dacht dat het eens weer tijd werd dat Norwood je lastig ging vallen -

Om eerlijk te zijn zou ze nooit toegeven dat ze bij iedere klop op de deur dacht dat het Norwood was. Steeds was het iemand anders, wat op zich natuurlijk niet erg was; even gezellig. Maar toch.. Ze zag hem in de pauzes, in de gangen, soms tijdens een les als ze wat moest halen en langs zijn lokaal kwam.. Steeds minder na de lessen, aangezien ze beiden vonden dat ze hun werk goed moesten doen. De kinderen moesten immers wel wat leren, niet? Ook al was ze best bereid om een keer een belabberde les te geven als ze daarvoor tijd met Norwood in ruil kreeg.
Ach ja.. Met een zucht leunde Malaika achterover in haar stoel en keek op de klok. Tien voor zeven, en ze had er nu al geen zin meer in. Het was toch triest. Niet dat ze nog veel te doen had; voor toetsen was het nog te vroeg en ze had haar lessen in de vakantie al een beetje voor lopen bereiden. Toch was er altijd wel wat te doen als leraar; op zich heel fijn, maar nu had ze er gewoon geen zin in. Daarom stapelde ze haar boeken op elkaar, schoof haar stoel wat naar achteren en gooide haar benen op haar bureau. Héhé, eens lekker uitrusten. Dat had ze nog niet gedaan. Haar hoofd leunde op de rand van haar stoel en ze sloot haar ogen, was lekker aan bedenken wat ze allemaal zou gaan doen in haar vakantie. Ook al was die eigenlijk nog maar net voorbij. Ze had gewoon te weinig slaap gehad en een actieve vakantie gehouden; volgende vakantie werd dus heel rustig. Duidelijk. De minuten tikten verder, maar ze lette er niet echt meer op. Zo was het wel goed, lekker rustig.. Geklop. Ze probeerde zich om te draaien, ging eerst maar recht zitten. Zou dat? Ze hoopte het bijna, net zoals eerder. Misschien wel.. Wie kwam er anders om zeven uur? Delaija had het te druk, dus zij zou het wel niet zijn. Snel liep Malaika naar de deur, nieuwsgierig. 'Binnen,' zei ze best luid, waarna ze gewoon zelf de deur opendeed. En ja, het was Norwood. 'Norwood!' riep ze uit, blij dat hij het was. Spontaan gaf ze hem een knuffel en een kus op zijn wang, waarna ze hem aan zijn arm haar kamer introk. 'Je hoeft niet zolang buiten te blijven staan hoor,' lachte ze. 'Leuk dat je langskomt! Hoe gaat het?' Nieuwsgierig als ze was, was ze dat natuurlijk ook naar zijn dag, week, leven wat dan ook. Ze zou momenteel naar alles kunnen luisteren, zolang hij het maar zei.

Norwood had kennelijk net zo veel zin in het werk gehad als Malaika, of eerlijk gezegd nog veel minder. Hij was er niet eens aan begonnen. Hij had nog wat langer les gehad dan haar zo ver hij wist maar hij kon niet wachten om langs te komen. Norwood was met wat nettere kledij naar haar toe gelopen maar hield het subtiel, hij stond niet echt in pak voor haar deur. Hij glimlachte toen ze binnen riep. Ze had hem dus niet verwacht. En haar woorden deden het alleen maar bevestigen. "Malaika?!" riep hij op een licht vragende toon. Hij grinnikte en omhelsde haar terug. Hij gaf haar een klein kusje op haar wang terug. Echt veel tijd had hij niet of hij werd al naar binnen gesleurd. "hoe het gaat? Sinds zo'n vijf seconden beter dan anders. Maar ja, zijn gangetje...'' sprak hij kalm en glimlachte liefjes naar haar. Hij gaf haar een kusje op haar mond. "Oh wacht, ik heb nog iets..." sprak hij kalmpjes. Hij stak zijn hand in zijn broekzak. Met gebruik van wat magie ging hij voor de helft er in. "Waar zit dat ding..."" sprak hij terwijl hij leek te zoeken. Hij haalde zijn hand uit zijn zak en haalde een flinke bos bloemen tevoorschijn. "Nee, dat zocht ik niet..." sprak hij en strekte zijn arm naar Malaika om haar de bleomen te overhandigen. Hij grabbelde opnieuw. Nu een doosje chocolaatjes. Hij gaf ook deze aan Malaika. Hij wilde nog wat grabbelen maar kwam terug met lege handen. "Sorry, ik heb alleen deze twee dingen..." sprak hij teleurgesteld en glimlachte. Hij wist dat ze hem allang door had. Hij glimlachte en streek een lok achter haar oren. Hij was niet zonder rede gekomen. Hij wilde vanavond nog wat vragen aan haar. Iets waar hij al geruime tijd mee liep. Hij glimlachte en keek rond. "Sinds deze plekken er zijn gekomen heb je het al aardig ingericht..." sprak hij kalmpjes en glimlachte. Het was echt gezellig ingericht. Maar hij had niet anders verwacht van zo'n gezellige vrouw als Malaika.

Hij had zo te zien wel zijn best gedaan om iets netjes aan te doen, terwijl zij hier stond in haar dagelijkse kloffie, kleding die al een beetje verschoten en vaak gedragen was. De kleuren waren al minder fel en er zaten vouwen in, als rimpels in de huid van je favoriete kledingstuk. Nou ja.. Hopelijk zou Norwood het niet erg vinden dat ze er niet bepaald charmant bijliep. Zijn kleding was gelukkig ook niet de netste.. Maar zeker netter dan de hare. Hij zag er in ieder geval verzorgd uit. Malaika was nu wel blij dat haar haar tenminste goed zat en dat ze zich over haar make-up ook geen zorgen hoefde te maken. Gelukkig maar! Ze had Norwood bijna naar binnen gesleept, al was dat niet omdat niemand het mocht zien. Ergens had ze wel het idee dat mensen al doorkregen dat er zich iets tussen hen afspeelde; het viel dan ook best wel op. Als leraren het bijvoorbeeld niet doorhadden dan zou zij er ook niets meer van snappen. Kom op! Zijzelf was maar allerminst goed in dingen verbergen en ze deden er dan ook totaal geen moeite voor. Ze grinnikte even bij zijn antwoord op haar vraag. Altijd even gevat en ook altijd even lief. 'Gelukkig. Ik ben blij dat je even de sleur komt doorbreken,' lachte ze, terwijl haar vingers speelden met de ketting die hij haar gegeven had. Ze had het ding nog altijd om; je wende aan het gewicht en het voelde eigenlijk best prettig. 'En ja, ik ben met je eens dat er in deze vijf seconden een enorme verbetering is opgetreden, maar die wordt alleen maar beter.' Soms wenste ze dat ze even goed was als hij in het geven van complimentjes, al vond ze het niet erg dat hij beter was dan zij. Als iedereen zo onhandig was als zij met woorden en lieve opmerkingen zou minstens de helft van alle relaties stuklopen bij de eerste ontmoeting. Ze deed de deur achter hem dicht en keek even rond of er genoeg stoelen dichtbij stonden om in te gaan zitten. Voor ze echter kon voorstellen om te gaan zitten meldde hij dat hij iets voor haar had. Meteen kreeg ze een verbaasde maar ook vertederde uitdrukking op haar gezicht; wat lief! 'Dat meen je toch niet,' zei ze vrolijk, terwijl ze weer naar hem toe liep. 'Dat je daaraan gedacht hebt!' Zij vergat dat altijd, behalve bij belangrijke dingen als een verjaardag dan. Ze fronste even verbaasd - wel op een positieve manier - toen hij ineens een bos bloemen tevoorschijn toverde. 'Ik vergeet altijd weer hoe leuk het is dat je Woodmagician bent,' zei ze, terwijl ze hem een kus gaf en toen de bloemen aanpakte om eraan te ruiken. 'Ze zijn prachtig,' vond ze. Ze moest ze echter al snel weer neerleggen, aangezien er nog iets aankwam; een doos chocolaatjes. 'Jij hebt je research wel gedaan, hé,' zei ze, terwijl ze even met haar hand pesterig door zijn haar ging. Ze was dol op chocolade. 'Alleen maar deze twee dingen.. Dat is toch meer dan genoeg! Ik was al gelukkig toen je binnenstapte,' zei ze, ten teken dat ze het niet erg vond dat hij niet méér bij had. God, dat zou toch een verschrikkelijk veeleisende houding zijn? 'Ja, ik had besloten jouw voorbeeld eens te volgen en op tijd met iets te beginnen,' antwoordde ze. Zelf was ze er ook wel tevreden over, al had ze weinig dingen bij het raam staan om zoveel mogelijk licht binnen te laten vallen. Een irritant trekje van haar, wat vast iets te maken had met haar Novaanse familiestamboom. 'Zullen we gaan zitten?' opperde ze, nu ze er de kans voor zag. 'En kan ik wat voor je inschenken?' Ze liep alvast naar het aanrecht en begon water in een vaas te doen voor de bloemen. Norwood kon vast wel zelf een stoel uitzoeken, niet? 'Maar in ieder geval, gezellig dat je langskomt. Dit is veel beter dan in zo'n warm klaslokaal zitten,' zei ze vrolijk, verder pratend ondanks dat de afstand tussen hen groter was geworden. Een onstopbaar mechaniek, dat waren haar stembanden. Ach ja.. je moest er maar mee kunnen leven. En gelukkig kon Norwood dat.

Norwood zijn ogen waren niet van haar af gegleden toen hij naar binnen was getrokken. Ze vond dan wel dat het een oude sloffie was waar ze in zat. Hij vond het anders. Het stond haar zoals altijd wel. Enhaar gezicht bleef zoals altijd onweerstaanbaar. Hij glimlachte en had haar woorden aangehoord. "Als het je gelukkig maakt dat die sleur doorbroken wordt kan ik er wel een gewoonte van maken..." sprak hij zacht en gaf haar een kusje op haar mond. "Tja, al zijn kadootjes niet altijd alles, vind ik dat ik voor een lieve dame zoals jij iets mag meebrengen..." sprak hij. Hij glimlachte en hoorde haar woorden. Hij keek haar aan en grinnikte. "Dan wordt het eens tijd dat ik jou dat ga laten onthouden..'' sprak hij plagend en gaf haar een tikje op haar neus. ''Research? Waar? Ik heb geen onderzoek gedaan...'' sprak hij grinnikend. ''Daarbij is iedere vrouw dol op chocolaatjes, waar om zou jij dat niet zijn'' sprak hij glimlachend en grinnikte. Norwood glimlachte over haar woorden. Het voelde goed om complimentjes terug te krijgen. Hij grinnikte toen ze sprak over optijd iets beginnen. ''Het is goed uitgepakt hoor...'' sprak hij gemeend. Het was prachtig hoe ze had had ingericht. Hij zou hier iedere dag binnen kunnen stappen, zonder moeite. En dat lag nog niet eens aan Malaika. Die maakte het alleen maar verslavend om hier terug te komen. Een verslaving waar Norwood maar wat graag aan toegaf. Hij glimlachte. ''Ik was niet van plan om heel de tijd te blijven staan, dus ik heb daar geen bezwaar tegen...'' ging hij in op haar voorstel. ''Ja, een heerlijk kopje koffie. Of een heerlijke Latte Machiato...'' sprak hij om zijn research al helemaal bloot te leggen. Hij glimlachte en grinnikte. ''Vertel mij wat, het is dat de planten er zitten maar anders houdt ik het niet uit in die sauna van mij hoor...'' sprak hij glimlachend en glimlachte. Hij had helemaal niet last van haar stembanden die constant werkte. In tegendeel. Hij had liever eentje die teveel praatte. Dan eentje die stil zat naast je en totaal niets zegt.