Het was begonnen met een koutje. En nu liep ze met een vreselijke snotneus rond, dom als ze was geweest. Had natuurlijk aan de medicijnen moeten blijven, maar ja. Ze was en bleef zestien. Eigenwijs, kon het wel zelf af. Ze nam haar normale medicijnen al met een stuk meer tegenzin dan normaal, ging niet ook nog eens medicijnen nemen tegen iets als een verkoudheid. En het resultaat daarvan was dus een loopneus, en een kans om een van Koen’s sjaals mee te grijpen uit zijn kast. Deed dat eigenlijk iedere keer, zelfs als ze niet verkouden was. Ze vond die dingen gewoon lekker zitten, zeker de wit-blauw gestreepte. Maar veel kans om haar broers te zien kreeg ze niet. Romano was druk, Koen was al helemaal druk, in zijn examenjaar, en Antonio was overgeplaatst naar een school op Razen. Een keertje te vaak zijn cijfers laten zakken. Het was jammer, maar van iedereen was ze het minst aan Antonio gehecht geraakt. Romano en zij waren het closet, daarna zij en Koen en daarna pas kwam Antonio. Hij plaagde haar meer, ze beschouwde hem echt meer als een pleegbroer. De andere twee waren echte broers voor haar, vrienden. Maar ja, als je het vreselijk druk had met dingen dan kon je elkaar soms wel eens missen. Waar zij belachelijk vroeg op moest voor haar lessen, konden de anderen wel eens blijven liggen. Op het moment sliep ze op de Puffoonetage, vond het daar net iets prettiger dan op de Novaanse. Ondanks dat ze aan de taal en de gebruiken was gewend, ze vond het prettiger op de luchtige etage met haar oudste broer. Niet dat dat nog lang zou duren. Over een paar weken, had ze besloten, ging ze weer verhuizen. Naar Romano toe, dit keer. Omdat ze hem al veel en veel te lang niet had gezien. Ze fronste, haalde haar neus op en schopte een steentje voor haar voeten weg. Het was al warmer, maar ze droeg nog steeds een jas en een sjaal als ze naar buiten ging. Het was meer een gewoonte dan echt nodig, maar op dit moment was het wel prettig dat ze die gewoonte had. Niet echt heel erg warm hierbuiten. Ze was eigenlijk naar Oak’s Field gegaan voor haar medicijnen, die hier iedere week werden afgeleverd vanaf Nova, maar ze had besloten om eerst een ommetje te maken. Door Kovomaka’s gardens, met planten die zich allemaal in hun volle glorie lieten ontpoppen. Planten hadden geen magie nodig om te groeien, niet als ze op hun normale tempo groeiden. Dus was zij als een plant, niet in staat om magie te gebruiken, maar het ook niet missend? Planten konden magie hebben, konden ertegen. Zij was er domweg allergisch voor, voor de energieën en de ladingen die magie bevatte. Haar lichaam pikte de golven verkeerd op, reageerde met signalen als misselijkheid en duizelingen, waarna overgeven en hoofdpijn volgden. Ja, ze kon in een coma raken, paste ze niet op. En dat deed ze wel, alleen niet iedere keer even vrolijk. Ze was zo in haar gedachten verzonken dat ze niet zag dat er nog een ander op het pad stond, en botste er vol tegenop. Viel achterover, op haar kont. Slaakte een kreet van schrik, niet van pijn, en keek op. ‘Oh, sorry,’ waren haar eerste woorden tegen de persoon, ‘Ik lette niet op. Deed ik je pijn?’

Feel free~