Zijn kin had hij eerst keurig opgeheven, rechtte rug en schouders die gedwongen naar onder werden geduwd. Het deed pijn, meer pijn dan zijn borstkas. Die kapot gehamerd leek te worden door zijn hart. Stom gevoel. Hij wilde het niet hebben, maar hij kon er niets aan doen. Het was altijd hetzelfde liedje. Zodra hij de stof van een willekeurig jurkje of rokje met een doelbewuste reden lang zijn huid voelde… Schuren gewoon, nam hij vrijwel automatisch die keurige houding aan. Het was hem aangeleerd. En als hij zich niet aan de bepaalde regeltjes hield kreeg hij klappen. En dan ook nog eens harde klappen. Hij hield niet van slaan en trappen, nou… Als hij het niet mocht. In het begin had hij geprobeerd het terug te doen. Maar wie was hij nou? Een jongetje. Dat niets kon. Helemaal niets. Enkel zichzelf had aangeleerd hoe hij kon profiteren in zelfs de slechtste situaties, mensen kon manipuleren met enkel zijn glimlach en blik. Een jongen die ziek was in zijn hoofd, genoot van andermans hun angsten. En ondanks het feit dat hij het zo dapper probeerde te ontkennen, had het geen zin. Hij was nog steeds zo. Hij was niets veranderd, helemaal niets.
En dan was er nog… Noah. De persoon die toch onbewust iets moest doen om ervoor te zorgen dat hij zich inhield. Het hemzelf angst aanjoeg enkel bij het idee al om de ander bang te maken, te onderdrukken. Te dwingen zijn voeten te kussen, hem als slaafje te gebruiken. Hij was wel het perfecte persoon ervoor, en het was ook eerst zijn bedoeling geweest. En toen had de ander hem een klap gegeven en had hij eigenlijk niet meer geweten waar hij nou precies mee bezig was. Het was vreemd… Onverklaarbaar. Hoe kon het dat een persoon zoals Noah, met zelfvertrouwen leven nul, hem om had gekregen. Zowaar ervoor had gezorgd dat hij voor één keer in zijn leven wel aardig tegen iemand was. Want schijn bedroog gewoon altijd bij hem, was een standaard. Maar nu leek hij niet te kunnen liegen. Niet met zijn houding, niet met zijn woorden… Nergens mee.
Hij knipperde met zijn ogen, keek op. Hij staarde eventjes naar de ander, maar leek deze niet echt te zien. Vervolgens keek hij weg. ‘Noem me niet zo,’ mompelde hij zachtjes, gaf de ander een por in zijn zij, ‘Ik ben alles behalve.’ Het was gewoon dat hij zulke benamingen niet meer wilde horen, hij had ze al te vaak gehoord. Hij liep naar binnen, draaide zich al snel weer om. ‘Maar,’ begon hij met een zwak lachje op zijn gelaat terwijl hij zijn jas uittrok, ‘Als je het perse zo wilt spelen, wees dan een schat en hang mijn jas ergens op. Ik ken deze plek namelijk niet.’ Omdat ik nog nooit van school terrein af ben geweest, wat me een groter mietje maakt dan jou; voegde hij er in gedachtes aan toe. Op dat gebied was hij dan stiekem wel weer zielig, durfde niet van school terrein af omdat hij bang was te verdwalen. En als er een ding was waar hij niet tegen kon was het verdwalen in grote menigtes. Hij was dan weliswaar niet alleen, maar voelde zich wel zo. Maar ach, nu was Noah er. En die scheen alles hier te kennen. Dus het was allemaal goed.

Hij keek een beetje verloren om zich heen, voelde zich gelijk al een stuk eenzamer wanneer de ander eventjes weg was gelopen om zijn jas op te hangen. Hij fronste, wat waren hier weinig mensen zeg. Maar ja, het was Noah. Hij had het aan Noah overgelaten. Het was logisch dat het een plek als dit zou worden, had hij wel aan moeten zien komen. Maar Noah was vandaag de baas en hij moest zich er maar aan houden. Hij liep hier toch al rond als meisje, dus kon hij het beste maar ook zo gedragen en de jongen werkelijk alles laten doen en regelen.
Wanneer de ander weer terug was pakte hij gelijk zijn arm vast, alsof hij hem zo erg had gemist. Hij keek hem nogal smekend aan. ‘Noah, ik heb dorst,’ kwam er ietwat zeurderig uit. Als hij zich als een verwend kind – wat aangesproken werd met majesteit – moest gedragen, dan deed hij dat. En hij was er ook nog eens goed in. Hoe vaak gedroeg hij zich wel niet zo in de buurt van Hannah?... Altijd. Ja, gewoon altijd omdat hij er lol in had. Hij ging eventjes een beetje op zijn tenen staan, drukte zijn lippen kort tegen de wang van de ander. ‘En dank je dat je mijn jas hebt opgehangen. Zou je nu wat drinken voor me kunnen regelen?’ Hij krulde zijn mondhoeken omhoog, glimlachte zijn tanden bloot. Hij sloot zijn ogen, hield zijn hoofd een tikje schuin. Hij wilde het eigenlijk niet, maar toch deed hij het. Zelfs als hij gewoon heel gemeen zou kijken naar de ander zou deze hem nog wat te drinken brengen. Maar hij moest perse zo gaan slijmen met een glimlach. Natuurlijk.
Uiteindelijk liep hij maar gewoon naar de bar toe, wist eigenlijk niet waar hij anders naartoe zou moeten gaan. Hij ging op een kruk zitten, bungelde een beetje kinderachtig met zijn benen. Hij dacht eventjes na, schraapte vervolgens zijn keel. Hij legde zijn beiden handen op bar, en haalde eventjes diep adem. ‘Meneer?’ zijn stem hoog, zowaar meisjesachtig. Hij had er genoeg ervaring mee, zijn stem verhogen. Het klonk niet meer als een slechte imitatie, nee, hij was een professional hierin. ‘Zouden… Mijn vriendje en ik wat mogen bestellen?’ glimlachte hij vriendelijk naar de man achter de bar. Deze kon natuurlijk geen nee zeggen, zeker niet tegen een lief en onschuldig ogend meisje. Hij zocht met zijn ogen naar Noah. ‘Bestel jij maar wat, verras me.’ Hij kon het niet laten om zijn lieftallige glimlach eventjes af te laten zwakken naar een speelse grijns, maar herstelde zich weer snel. Hij moest zich maar gedragen.

» Sorry, ik wist echt niets D:

Hoe had hij de jongen anders moeten noemen? Ze hadden elkaar gezoend, al vaak genoeg, en als het aan hem had gelegen was het al veel meer geweest dan alleen dat. Het was te danken aan Noah’s onervarenheid dat ze nog niet verder waren gedaan, en hij maar geduld moest opbouwen. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hij de ander hetzelfde zou aandoen als men hem had aangedaan. Nee, dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. En daarom bouwde hij geduld op, een geduld dat hij nog nooit had gehad. En hij verwonderde zich er nog steeds over hoelang hij het al had volgehouden. En als het moest zou hij een eeuwigheid wachten, enkel en alleen… Voor Noah zou hij zolang wachten.
Zijn ogen werden eventjes iets groter wanneer hij voelde dat iemand zijn hand vastpakte, keek zijdelings naar de jongen die naar hem glimlachte. Ietwat verlegen keek hij weg, kneep in de hand van de ander. Het voelde fijn en vertrouwd… En het liefste had hij de jongen gewoon met zich meegetrokken deze kroeg uit, weer terug naar zijn kamer. Waar alles stil was, en waar ze gewoon alleen konden zijn. Maar Noah was de baas, dus hij moest maar weer eens geduld hebben. Maar dat had hij, hij zou er wel voor zorgen dat hij het had. Gewoon omdat het moest, punt uit.
Hij fronste, keek weer naar Noah. Wacht… Het was niet dat er veel alcohol in zat, maar hij had Noah toch meer verwacht als het persoon dat al helemaal gek zou worden als iemand hem iets zou geven waar maar… nul komma nul nul nul nul… Nog wat nullen… En een één procent alcohol inzat. Oké, ook weer goed om te weten. Hij keek eventjes op wanneer de barman gewoon twee flesjes op de bar zette. Geen… Glazen? Ook lekker ordinair.
Ach ja, hij had het altijd al willen proberen. Blij pakte hij het flesje met zijn vrije hand vast, weigerde die van Noah los te laten. Zette het aan zijn lippen en nam een flinke slok, het was dat hij al wat gewend was. Moest altijd gedwongen wijn drinken, en voor zover hij wist was Breezer minder erg dan wijn. Hij staarde eventjes voor zich uit nadat hij het flesje had laten zakken. ‘Dat was… Niet was ik had verwacht,’ mompelde hij zachtjes, ‘Maar het was wel lekker. Noah, probeer ook eens!’

Hij richtte zijn gehele aandacht op de witharige jongen, knipperde met zijn grote blauwe ogen. Iets fout gedaan? Waarom vroeg hij dat, waren ze niet al deze etappe gepasseerd? Blijkbaar niet – O, hij snapte het al. Hij had gefronst, deels onbewust. En daarom zorgde hij weer voor dat hele onzekere gedoe. Zijn mondhoeken krulden omhoog, hield zijn hoofd een tikje schuin. ‘Je bent zo schattig, weet je dat?’ fluisterde hij zachtjes, niet zeker of de ander hem wel zou kunnen horen. Maar het was gewoon zo, de ander was schattig en zorgde er met deze houding voor dat hij gewoon het gevoel kreeg alsof hij aan het smelten was. Zo… Ongelofelijk… Schattig~!
Hij had gewoon uit dat flesje willen drinken, gewoon omdat hij het nooit had gedaan. Goede manieren die er te zeer waren ingestampt en waardoor hij eerst altijd een naar gevoel kreeg als hij zich er niet aan hield. Maar nu… Hij zat hier als meisje, met Noah… Ach, wat maakte het nog uit? Er steeg een vreemd, zacht protesterend… Piepje op uit zijn keel wanneer de jongen zijn flesje vastpakte, wilde het niet. Nee, hij wilde geen glazen. Ga weg, stomme glazen. Maar lang hield hij het niet vol om te protesteren tegenover de ander, liet het flesje los en sloeg zijn ogen neer.
Er waren weer die tintelingen gekomen in zijn vingertoppen, maar waarom wist hij eigenlijk niet. Hij sloeg zijn ogen weer op wanneer de ander hem wat vroeg, keek hem aan. Wat hij normaal dronk? Nou, tegenwoordig vooral water. Want hij voelde niet echt behoefte voor iets anders, het was goed zo. Het was dan ook al een hele tijd terug geweest. Hij slaakte eventjes een zachte zucht. ‘Nou, door mijn leven heen heb ik heel wat dingen moeten drinken,’ grijnsde hij, ‘Maar de dingen waren wel wat bitterder dan dit. Je leert het drinken, dus… Tja, ik heb het nooit echt bijgehouden. Maar het was vooral wijn, en dan wilde ik altijd witte omdat ik die lekkerder vond.’ Hij had een beetje bedenkelijk naar de ander gekeken, leek het allemaal niet meer zo goed te weten. Maar het waren nou eenmaal dingen die hij allemaal verdrongen had. ‘Maar vertel eens Noah,’ pakte zijn glas vast, ‘Wat drink jij zoal?’

Hij schaamde zich dood voor dat piepje. Enkel omdat hij zijn zin niet kreeg moest hij weer eens gaan piepen, als een of ander muisje. Het was allemaal te danken aan het feit dat zijn stem nogal hoog was, hij had niet eens tekenen gehad van de baard in de keel. Zoals men dat noemde. Vandaar dat hij nog perfect een meisjes stem kon nadoen. Hij moest toegeven dat zijn stem ergens toch dat lage toontje had waardoor men hem aan zijn stem kon identificeren als jongen. Maar alsnog… Ergens had het Hannah altijd zorgen gebaard, hij snapte nooit zo goed waarom. Ja ja, hij was al vijftien. Had al veel langer moeten zijn, en veel… Volwassener qua alles.
Misschien wilde hij wel niet volwassen worden… Volwassene waren allemaal vreselijke mensen. Docenten met hun vieze blikken, zijn pleegvader met die blik… Die blik die hij gewoon… Nee, die viel niet te omschrijven. En dan was er nog Hannah. De enige die immuun leek te zijn voor zijn pesterijtjes, die alles over zich heen liet glijden. Hoeveel pijn hij haar ook deed, ze zei er nooit wat over. Liet het voor wat het was. En dat haatte hij zozeer aan de vrouw. En dan had je ook nog Noah, die niet volwassen was maar zijn spelletje toch doorhad. Maar hij kon de jongen nu in geen mogelijkheid meer haten, kon hem zelfs geen hatelijke blik meer schenken. Enkel die quasi beledigde blik, die dan nooit serieus opgevat zou kunnen worden.
Hij hield zijn hoofd een tikje schuin, kreeg een warme glimlach rond zijn lippen bij het horen van de ander zijn antwoord. Net zoals hij had verwacht… Maar je kon maar nooit genoeg bewijs vinden, toch? Hij had enkel zijn beeld van Noah, meer niet. Rustig nam hij weer een slokje, wilde het net doorslikken tot hij het volgende woord uit de jongen zijn mond hoorde. Zijn ogen werden groter, verslikte zich en begon te hoesten. Hij liet de hand van de ander los, greep naar zijn eigen keel. Pijnlijk, waarom was alles altijd gelijk zo pijnlijk bij hem?
Uiteindelijk keek hij op, zette zijn glas op de bar. ‘W-Wodka?!’ schreeuwde hij bijna ongelovig uit, hield zich nog in omdat hij wist dat er andere mensen waren. Hij schraapte eventjes zijn keel, krabde in zijn nek. ‘Sorry… Het is gewoon, ik zie je er niet echt voor aan. Zit je je nu enkel en alleen in te houden voor mij?’ Ergens vond hij het vreemd… Het was gewoon… Het paste echt niet bij de ander. ‘Maar dat je dat naar binnen krijgt zeg, bravo! Ik heb het een keer toen ik jonger was geprobeerd, en het brandde toen te zeer in mijn keel dat alles in mij nu heel hard nee roept als ik het al probeer. Maar je hoeft je echt niet in te houden voor mij, hoor!’ Hij sloot zijn ogen, glimlachte weer zo breed dat er zich kuiltjes in zijn wangen vormden en hield zijn hoofd een tikje schuin. Een glimlach die hij normaal niet op zijn gelaat had kunnen krijgen, simpelweg omdat hij ergens dood ongelukkig was. Maar die tijden waren nu voorbij.

» O wee als je het hem ook nog eens echt laat bestellen, dat is zielig x')

Hoe was het mogelijk dat het hem wel gelukt was? Zodra het brandende gevoel zich had verspreid in zijn keel had hij probeert het spul uit te spugen, maar het was al te laat geweest. Hij had het glas laten vallen, waardoor men hem had ontdekt. Het was maar goed dat hij niet zo naïef was gewoon om gewoon van die fles te zuipen, anders zou hij nog lang niet jarig geweest zijn. En ze hadden altijd zijn handen al vol gehad aan hem. Meneertje vreemde hobby’s. Zo was hij een professional in het afglijden van trapleuningen, het was dat hij er nog geen had gespot in de tijd dat hij hier was. Anders zou hij de verleiding allang niet kunnen hebben weerstaan.
Misschien dat als hij er ooit een keer eentje vond, hij het ook kon leren aan Noah. Het was altijd leuk om te doen, hoewel je wel lelijk kon vallen… Wat als de ander zou vallen? Wat als hij zich pijn zou doen omdat hij wilde dat hij iets deed? Nee, dat wilde hij niet. Niet doen dus. Dan ging hij het maar gewoon alleen doen, en desnoods zou hij ermee stoppen. Maar het was juist zo leuk om het te doen in de aanwezigheid van anderen; die het dan afkeurden natuurlijk. En dan ging hij altijd rennen en dingen omgooien zodat hun erover zouden struikelen en zouden vallen. Kon hij weer eens lachen. Dat waren wel de fijne tijden geweest uit zijn jeugd… Een nogal vreemde jeugd, maar hij had wel kind mogen zijn.
‘Echt niet?’ Had nog steeds niet door dat de ander gewoon aan het liegen was, dacht dat het er gewoon aan lag dat hij verlegen was. Hij praatte wel vaker zo, dus waarom zou hij er een conclusie uit moeten trekken; de manier waarop hij praatte? Het kon ook zijn dat de ander hem niet slecht wilde laten voelen omdat hij iets kon drinken, wat hij amper in zijn mond kreeg. Want alles in hem weigerde gewoon sinds die dag, geen enkele sterke drank kwam er nog in. Enkel de geur al deed hem zachtjes huiveren. Hij was destijds te jong geweest, en de pijn was te erg geweest. En de rest kon je zelf wel bedenken.
Hij opende zijn ogen, knipperde ermee. Zijn glimlach verdween, keek vragend naar de ander. Het was niet dat hij het onprettig vond, die hand op zijn wang, maar hij wilde gewoon weten waar hij het voor had verdiend. Hij bleef de ander nog eventjes met grote ogen aankijken wanneer deze had gesproken, krulde uiteindelijk zijn mondhoeken omhoog. ‘Ik zal mijn best doen,’ fluisterde hij. Hij maakte niet graag beloftes, en vooral niet hierover. Omdat hij niet wist of hij zich eraan kon houden.
Omdat de situatie hem ergens wel in verlegenheid trok, pakte hij zijn glas en gooide het zo helemaal naar achter. ‘H-Het is op, kun je nog eentje voor me bestellen?’ Vrij domme actie, maar als hij in verlegenheid werd getrokken wist hij gewoon niet zo goed wat hij moest doen. Noah was tot nu toe de enige die dat voor elkaar had gekregen. Dus na vijftien jaar ineens overrompeld worden met een gevoel dat je niet kende, ja… Dat zorgde voor vreemde acties.

Iemand een lief lachje schenken was nooit zijn beste talent geweest, eerder zijn slechtste. Of hij grijnsde gewoon erg angstaanjagend, waarna hij begon te lachen omdat hij het grappig vond dat hij enkel met een grijns anderen angst aan kon jagen. Als hij het dan probeerde te menen en aardig wilde zijn, zag het er uiterst geforceerd en krampachtig uit. En dat was gewoon goed af te lezen, hij was niet zo goed in het neppen van zijn gezichtsuitdrukkingen. Zo was die beledigde blik van hem altijd meer schattig, waardoor men hem nooit serieus zou nemen als hij zo keek. Wat hem dan meer irriteerde, maar het lukte hem dan niet om echt boos te worden. Nou begon hij dan wel te schreeuwen, grote mond die hij zonder enige moeite kon opzetten. Maar het zou toch niet meer helpen, het zou het alleen maar erger maken.
Dat was dan weer een van die puntjes die hij haatte en dan toch ook weer niet. Hij was schattig, er was niets wat dat kon ontkrachten; het was een feit. En hij had er nog niet echt iets aan kunnen veranderen, zijn uiterlijk. Hij leek nog zo jong dat hij zich zelfs kon verkleden als meisje en ermee wegkwam: deze hele situatie was het bewijs ervan. Het zorgde ervoor dat men hem niet serieus nam, en daar kon hij niet tegen. Maar Noah vond hem schattig, en bij het horen van dat compliment schreeuwde iets in hem om nooit te veranderen. Om voor altijd zo schattig te blijven. Het was verwarrend en hij wist niet echt wat hij moest kiezen, ooit zou hij toch echt volwassen moeten worden. Ach, hij was pas vijftien tijd zat.
Hij knipperde met zijn ogen, was een beetje afgedwaald in zijn gedachtes. O, nieuw drinken. Jeej. Hij keek naar de ander wanneer deze hem wat vroeg, hield zijn hoofd een tikje schuin. ‘Waarom vraag je dat?’ Het was nogal monotoon over zijn lippen gekomen, maar hij wilde niet dreigend overkomen. ‘Ik heb het altijd naar mijn zin bij jou,’ beantwoordde hij de vraag uiteindelijk, een lachende ondertoon, ‘Niet meer aan twijfelen.’ Hij leunde dichter naar de ander toe, gaf hem een kort kusje op zijn lippen en leunde toen weer naar achter. ‘Oké?’ Hij hield zijn hoofd weer een tikje schuin – leek wel een tik – liet zijn mondhoeken omhoog krullen. Glimlachte zijn tanden bloot, maar had ergens toch nog iets bescheidens. Uiteindelijk pakte hij zijn glas, deed er weer wat drinken in. De ander wilde dat hij uit een glas dronk, dan zou hij dat ook doen. Hij had het liefst alle van zijn goede manieren willen uitwissen, maar als Noah hem liever als keurig jongetje wilde; dan zou hij hem ook krijgen als perfect opgevoed kind.
‘Hoe gaat het trouwens met je muziekles?... Als ik moet helpen moet je het zeggen.’ Een beetje een vreemde vraag, maar het was allemaal begonnen met hem – Alois – die de ander wilde helpen met zijn muziekles. Omdat hij er niet zo goed in was, tekende liever. En dat kon hij ook wel begrijpen als hij de creaties van de ander zag. Hijzelf was in geen van beiden goed, had eigenlijk niet echt een talent. Acteren ja, dat kon hij wel. Maar dat durfde hij liever niet echt een talent te noemen.

Hij moest ongemakkelijke stiltes voorkomen, dat moest gewoon. Hij was altijd degene die een woordje klaar had, dus moet hij dat ook nu hebben. Maar het liefste zou hij gewoon willen staren, staren en zwijgen. Verzinken in de pracht van de ander zijn ogen, dat was genoeg. Maar in het openbaar zou dat vreemd zijn. En er was ook iets aan dat hele ‘publiek’ dat ervoor zorgde dat stiltes ongemakkelijk waren. En dat ze niet meer aantoonden dat er een bepaalde klik tussen hun twee was. Iets wat hij eerst had willen ontkennen. Natuurlijk had hij de ander niet als lelijk bestempeld, nee gewoon als speeltje. Leuke prooi, puur voor zijn vermaak. Wist hij veel dat deze ergens toch het mentaal vermogen had om hem in te zien, hem zelfs een klap te verkopen. En hij had het zelfs niet eens zo erg gevonden, die klap. Want als die er niet was geweest… Nee, hij wilde niet eens weten wat er dan misschien gebeurd had kunnen zijn.
Hij grinnikte zachtjes, zette het glas aan zijn lippen en nam een slokje. ‘Je bent Noah,’ was zijn reactie op zijn woorden, ‘En dat is genoeg voor mij. Ik verveel me nooit bij jou, dat weet je toch?’ Hij hoefde niet meer te zijn dan zichzelf. Hij wilde niet dat de ander zich voordeed als een ander. Nee, alles behalve dat. Hij hield van de ander om wie hij was. Oké, oké… Nou was er héél toevallig dat kleine puntje dat hij de ander fysiek ergens ook wel aantrekkelijk vond. Maar niet zoveel als zijn innerlijk. Hij was een halve tegenpool. Misschien dat het daarom zo was. Net zoals met magneten, de plus en min kant. Nu wist hij niet wie wat was, maar er was een hele grote kant dat hij gewoon zelf de min kant was, wat dan nou weer niet zo leuk was.
Hij knipperde een paar keer snel achter elkaar toen de ander zijn hand ophief, zijn handpalm naar boven gericht. Was er iets met zijn hand? Was deze te koud, of te warm? Misschien wel klamp… Hij voelde het eigenlijk niet meer zo goed. Al zijn zintuigen leken altijd een beetje uit te staan in de buurt van de ander, maar het was meer dan normaal. Het was vreemd, en hij wist niet waar het aan lag. Er klopte iets niet, maar het ontging hem wat het nou precies was. Hij werd uit zijn gedachtes getrokken, hapte één keer naar adem. Een blos die zich verspreidde over zijn wangen, deze werd enkel en alleen nog erger bij het horen van de woorden die na de handeling volgden. ‘I-Ik…’ begon hij met een trillerige stem, was ergens te verbaasd door de ander om goed te kunnen reageren erop, ‘Ik hou ook van jou.’ Het was niet meer dan een fluistering geweest. ‘Maar als je echt van me houdt, geef je me geen kusje daar… Maar gewoon op mijn lippen.’ Hij wilde het mede niet daar hebben omdat het ergens formeel was, en gewoon te lief dat het hem in verlegenheid trok. Iets waarmee hij nog steeds moeite had… Dat hele verlegen-zijn gedoe.