Zouden ze werken? Hij kon het nog steeds niet geloven, het was zo'n vreemd idee dat mensen hem nu maar gewoon zagen als een vage verschijning, een vreemde jongen die ze niet helemaal scherp konden krijgen. Maar ze zouden hem niet zien zoals hij was. En dat was de bedoeling. Voor het eerst in tijden voelde hij zich opgelucht, blij, vrolijk! Zijn vingers dwaalden over het bandje om zijn pols, voelden de structuur keer op keer opnieuw om zichzelf ervan te overtuigen dat het echt was, dat hij er gewoon normaal uitzag. Hoewel hij zijn capuchon ophield, puur uit gewoonte. Wat nu.. als het niet werkte? Maar niemand had hem vreemd aangekeken, dus had hij gewoon de gangen door kunnen dwalen tot hij uiteindelijk bij de lanceringsplatformen aangekomen was. Waar hij samen met Alice aangekomen was, dat wist hij nog wel goed. Het was een nieuwe stap in zijn leven geweest en een paar weken later ineens dit; zijn leven had een enorme omwenteling gemaakt. Eindelijk durfde hij weer te geloven!
Wat voor shuttle stopte daar nu? Hij keek even naar het ding maar kon er niets uit opmaken, geen tekentje of wat dan ook. Nou ja, hij zou wel zien, niet?
William vroeg zich af waar Alice was en hoe het nu met haar zou zijn, of ze al veel vrienden gemaakt had. Ze was wel langsgekomen bij hem en daar was hij haar dankbaar om. Ze konden natuurlijk niet op dezelfde etage slapen, zelfs al kon hij nu wel de etage op. Bij de meisjes zou er alsnog gegild worden. Kon ze maar altijd bij hem zijn, voor altijd en altijd en altijd, iedere keer voor als er iets gebeuren zou. Met haar erbij voelde hij zich zekerder, hoewel hij ook meer moeite deed om zijn klachten te verhullen. Maar door al die vreemde drankjes, poedertjes en middeltjes voelde hij zich wel beter, vreemd genoeg. Ja, hij liep nog steeds met zijn arm tegen zijn zij gedrukt, maar soms was dat meer een automatisme dan van pijn. Nu was het.. half om half, bedacht hij. Het ging echt beter met hem, allemaal door die ene keuze die hij gemaakt had.. en door de keuzes van de mensen om hem heen, zoals bijvoorbeeld van de Hoofdmeester. William stond in gedachten verzonken tegen een random bankje geleund, kon elk moment gaan zitten als hij even niet goed werd. Zijn verwassen vest had hij nog steeds aan; van winkelen of iets was het nooit gekomen. Hij was nog maar net de kerkers uit, in principe. En het meest positieve was nog wel dat hij niet meer het idee had daar thuis te horen. Het was allemaal veranderd. Als zijn ouders hem nu eens konden zien..
Hé? Hij meende even een stem te horen, een vraag, maar het zou toch niet zijn dat iemand tegen een vreemde, lange jongen aan ging praten die een aura uitstraalde alsof hij het liefst alleen was. Hij was zijn muziek vergeten, dat was wel jammer. Daar sloot hij zich graag mee van de wereld af..

Raïdon