αηgєℓ ιη ∂ιsguιsє

Gereserveerd voor Takumi n_n

Langzaam liep ze wat rond. Nog steeds ietwat zomers kleding aan, kippenvel die zich verspreidde over haar blote huid. Ze moest niet iedere keer als een hopeloos kind haar broer volgen. De tijden dat ze niet bij hem was kreeg ze dat nodige gevoel van zelfstandigheid. Ze was zestien, hoewel ze erg klein was voor haar leeftijd. En er nog steeds uitzag als iemand van… Hooguit dertien. Haar gedrag tegenover anderen, als haar broer niet in het gezelschap was, liet zien hoe volwassen ze mentaal eigenlijk was. Haar opvoeding had ervoor gezorgd. De invloed van goed en slecht, en dat zij een neutrale bron was. Neutraal tot op het bot, met als kleine uitzondering William. Haar zusterliefde voor hem was zo immens dat ze hem niet zoals de anderen kon behandelen, hij was haar uitzondering. En hij zou ook de enige blijven.
Maar ze moest ook niet zo achter hem aan blijven huppelen. Met haar altijd zo perfect lijkende uiterlijk tegenover het zijne. Het maakte het beeld alleen maar erger. Hij het monster, zij de prinses. Ze wilde niet voor dat beeld zorgen. De jongen was een geweldig persoon, je moest alleen door zijn uiterlijk heen kijken. Maar de meesten waren te blind om dat te doen. Het was zonde. Misschien verklaarde dat ook waarom hij zo stil en gesloten was geworden qua persoonlijkheid, of ja zo kwam hij op haar over. En dan niet op haar, maar op anderen terwijl zij toekeek. Tegen haar was hij altijd zichzelf gebleven.
Het geluid van kletterend water drong haar oren binnen. Ze bleef stilstaan, keek om zich heen. Het klonk net… Net zoals men altijd een waterval had beschreven. Het geluid ervan dan. Ze had nooit een echte gezien, enkel een getekend plaatje of omschrijvingen ervan doorgekeken. Ze liet zich leiden door het geluid, ging erop af. Haar ogen werden groter, haar mond viel een beetje open. Met een hand zocht het kleine meisje steun bij een boom. Het was mooier dan verwacht. Maar waar kwam het water vandaan? Ze keek omhoog, maar kon het punt van oorsprong niet zien. Het punt waar het water door de zwaartekracht naar beneden werd getrokken.
Ze liep naar de rand van de rivier, keek naar haar eigen spiegelbeeld. Geen vriendelijk lachje zoals gewoonlijk. Leek alsof de realiteit nu wel tot haar doordrong, het was er enkel voor nodig dat er een scheiding was tussen haar en haar broer. Maar de ware situatie drong altijd tot haar door, maar door het te negeren creëerde ze het beeld van naïef en onwetend meisje. Het beeld dat ze moest hebben bij anderen. Ze haalde diep adem, wilde dichter naar de waterval toe lopen. Maar ze wilde niet nat worden. Maar met behulp van haar luchtmagie kwam ze al erg ver. Watermagie was ze nooit goed in geweest, hoewel ze er wel een beetje aanleg voor had gehad.
Langzaam trok ze haar schoenen uit, op blote voeten ging het altijd beter. Voorzichtig zette ze een stap, en nog een. Ze zweefde net boven het water, liep op de lucht. Rustig liep ze dichter naar de waterval, voelde de kleine druppels tegen haar huid spetten. Ze sloot haar ogen, ademde diep in door haar neus. De frisse lucht van de natuur vulde haar longen. Weer richtte ze haar blik naar boven, nieuwsgierigheid die steeds groter werd. De witte vleugels kwamen langzaam tevoorschijn, ingeklapt. Een lichte witte gloed kwam van ze tevoorschijn, werden steeds groter. Haar kin een tikje naar haar borst gericht, haar ogen gesloten. Uiterste concentratie. Ze spierwitte vleugels spreidden zich, klapperde een keer langzaam. Een eenzaam veertje afkomstig ervan dwarrelde weg. Ze volgde het met haar ogen, draaide zich om. Ze was eigenlijk van plan om naar boven te vliegen. Maar het veertje leidde haar af, eveneens als de aanwezigheid die ze voelde. Deze werd overigens ook steeds sterker. Maar ze nam niet de moeite om van houding te veranderen. Iedereen gebruikte hier magie, dus waarom zou zij niet doen alsof ze het kon gebruiken? Als het William was geweest die ze had gevoeld had ze zich abrupt in het water laten vallen, maar het voelde anders… Ze kende haar broers aura uit duizenden, en dit was hem dus niet.

Alles begon langzaam maar zeker gewenning te worden. Hij ontwaakte ’s ochtends. Soms ontbeet hij soms niet. Maakte een wandeling voordat de rest van de school ontwaken zou en ging dan pas op weg naar zijn eerste les. Volgde de lessen die hij aanwezig moest zijn en vertrok. Maakte huiswerk op momenten dat het nodig was en vond toen al weer snel zijn weg naar buiten. Om continue maar tussen vier muren te zijn vond hij vreselijk. Daarnaast kon hij dan eindelijk zijn masker verwijderen en écht zichzelf zijn. Namelijk die gestoorde jongen die veel te veel over zijn eigen emoties in zat en er in leek te verdrinken. De jongen die het licht niet meer leek te zien en overal negatief over dacht. Terwijl het leven o zo mooi kon zijn. Als je het maar wilde zien. En op dagen zoals deze kon hij dat zeker niet. De laatste paar maanden was het niet anders dan dit. Het was allemaal zo saai. Zo gewoon. Tot hij hier naar deze school ging. Voor het eerst werd hij weer een beetje geprikkeld nieuwe dingen te doen. Om zijn dagelijkse gewoontes los te laten. Want niet elke dag hoefde hetzelfde te zijn als die dag ervoor. Het besef daarvan was echter helemaal verdwenen. Zijn handen had hij diep in de zakken van zijn zwarte broek gestoken. Met zijn lange postuur was hij niet onopvallend. Zijn rode oog- en haarkleur hielpen daar ook nog eens goed bij. Het had echter wel voordelen zo lang te zijn. Met gemak keek hij over anderen heen die kleiner waren dan hij waardoor het voor hem makkelijk was te zien waar het rustig was en waar niet. Dat was dan ook vaak de kant die hij op schoot als hij er de kans voor kreeg. Zo ook vandaag. Voor hem liepen talloze medeleerlingen. Sommigen druk met elkaar aan het praten. Anderen die snel langs de rest opbeenden. En een groepje Shardanen die breed lopende iedereen die in de weg liep aan de kant beukte. Een diepe zucht verliet zijn mond. De ‘leider’ van het groepje deed hem herinneren aan de leider van zijn oude bende. Eentje met een grote bek maar een klein hartje. Klein van stuk maar gespierd en een harde blik in zijn donkere ogen. Precies. Hijzelf daar in tegen was ook niet smal en iel. Lichtelijk gespierd was hij met brede schouders. Maar niet zo’n opgepompte driftkikker als die jongen daar die nu precies zijn kant op liep. De blik in zijn ogen verraadde al niets goeds. Net alsof er niets aan de hand was liep Takumi door. Zijn handen nog altijd diep weggestoken in zijn broekzakken. Keek over de jongen heen naar het einde van de gang waar het een stuk rustiger was. Totaal niet op de jongen lettende voelde hij een harde duw tegen zijn schouder. Meteen stond hij stil. Zijn handen nog altijd in zijn zakken. Het groepje was doorgelopen. Hadden nóg niets in de gaten. Langzaam. Tergend langzaam draaide hij zijn hoofd om. De blik in zijn ogen totaal onbekend van de jongen die hij gewoonlijk was. Niks geen glimlach of warme blik. Als het aankwam op overleven was hij gehard. En die harde kant wilde hij juist vergeten. Zulke incidenten als deze zorgden ervoor dat die herinneringen toch weer boven kwamen. Met een ongekende snelheid stond hij achter de jongen. Pakte diens schouder vast. De plaats waar hij hem vast pakte begon meteen te gloeien. Twee paar rode ogen keken koel in de donkere ogen van de jongen. Woest keek de ander hem aan. Begon echter te schreeuwen toen de huid waar Takumi hem aanraakte begon weg te schroeien en de gang naar verbrand vlees rook. Takumi zei niets. Liet de jongen los en vervolgde zijn weg. Stak zijn handen in zijn zakken en wandelde verder. Een liedje fluitende alsof er niets gebeurd was.

De frisse buitenlucht blies in zijn gezicht. Deed hem goed. Koelde hem af en maakte zijn hoofd leeg. Waar zijn voeten hem heen brachten wist hij niet. Dat wist hij nooit. Hij ging altijd op zijn gevoel af. Of dat een juiste keuze was wist hij niet. Want er waren nooit verkeerde of goede keuzes. Het was de keuze die je op dat moment maakte. Later kon je er over nadenken zo lang je wilde maar het hing altijd van het moment af. Bladeren knisperden onder zijn voeten. Het was overduidelijk dat het herfst was. Niet lang zou het duren voor de winter zijn intreden deed. Voor hem was het nog onbekend of er dan sneeuw zou vallen en de wereld in een wit sprookjesland zou veranderen. Op zijn ouderlijke planeet was dat echter nooit het geval geweest. Normaal gesproken hing hij rond bij de ruïnes. Vaak omdat daar nooit iemand anders rond hing. Misschien een groepje kraaien. Meer ook niet. Tot het geluid van vallend water hem bereikte. Had hij dat ooit eerder gehoord? Met lichte interesse ging hij een andere kant op. Verwijderde zich zo verder van de ruïnes en struinde richting wat men het donkere woud noemde. Nog lang niet had hij alles hier gezien. Wat ook niet zo vreemd was aangezien hij zich hier nog maar enkele dagen op school bevond. Zijn blik voor zich uit gericht liep hij ontspannen verder terwijl het geluid van vallend water versterkte. Druppels water voelde hij al op zijn gezicht toen hij de schoonheid van het vallende water zag dat zich met geweld naar beneden liet storten. Maar dat was nog niet alles. Daar. Boven het water leek een waternimf te dansen. Speelde met het water. Zijn ogen verwijdden zich. Nee. Hij had het fout. Het was geen waternimf. Het leek. Nee dat kon nooit. Het was. Het was een engel?! Op haar rug sierden twee witte vleugels. Haar kleding was zomers hoewel het weer druilerig en fris was. Haar voeten waren onbloot. En daarnaast. Leek ze zo sereen en puur. Dat het wel een engel moest zijn. Of het werkelijkheid was of dat zijn geest een spelletje met hem speelde wist hij niet. Wat hij wel wist was dat ze beeldschoon was. Zo dansende boven het water. Zijn roodbruine ogen volgden haar sierlijke bewegingen. Ze leek wel een gloed af te staan. Als een schitterende aura. Een wit veertje kwam los. Dwarrelde van links naar rechts. Hij volgde het met zijn ogen tot het voor zijn voeten terecht kwam. Was het een meisje of een jonge vrouw? Het was zo moeilijk in te schatten maar ze leek zo puur. Ja het was zeker weten een engel. Geen vergissing over mogelijk. Haar ogen waren geopend. Hadden eveneens het veertje gevolgd en ze leek nu wel degelijk bewust van zijn aanwezigheid. Shit. En hij had nog zo graag even rustig gekeken naar haar prachtig uitgevoerde dans.

Hopelijk kan je er wat mee ^,^

Haar hand reikte uit naar de waterstraal. Er kroop een rilling over haar rug en ze trok hem weer een beetje terug wanneer de top van haar wijsvinger het koude water aanraakte. O ja, het was winter. Zacht briesje en het koude water dat haar weer lieten realiseren hoe koud het eigenlijk was. Liep zij hier rond met haar korte lichtblauwe rokje en simpele witte hemdje. Ze had niet veel tijd gehad om haar tas in te pakken, alles was zo haastig gegaan. En ze had maar snel wat dingen gepakt. Helaas waren het voornamelijk zomerkleren en het was een kwestie van tijd voordat ze verkouden zou worden. Ze had maar een lange spijkerbroek. Gelukkig wel nog wanten en een dikke winterjas. Maar meer niet. Misschien zou ze ooit nog ergens kleren kunnen regelen. Maar die hele directeur stond haar nog steeds niet aan, dus hij zou wel de laatste waarbij ze zou komen aan proppen met haar problemen. En desnoods kon ze altijd wat lenen van William. Hij had toch vrijwel altijd een dik vest of hoody aan. Die kon ze dan nog wel dragen, hoewel ze haar allemaal te groot waren. Maar een broek zou toch echt te ver gaan, die zou haar waarschijnlijk afzakken.
De aanwezigheid die ze ergens op de achtergrond voelde negeerde ze maar. Als het die van William was zou ze waarschijnlijk overhaast naar de kant zijn gerend, haar schoenen hebben aangetrokken en naar hem toe zijn gegaan. Tenzij er iemand anders bij hem was. Dan zou ze zich ergens achter een boompje hebben verstopt en ze hebben bespied. Ze wilde niet voor verstoring zorgen, maar wilde maar al te graag de reacties van anderen weten op haar broer. Zodat ze wist hoe ze die mensen moest behandelen. Normaal was haar indruk altijd neutraal en bepaalde de persoonlijkheid, of de manier waarop deze omging met haar broer en hij met hen, hoe ze zich verder zou opstellen tegenover de persoon.
Ze volgde het veertje met haar ogen, voelde hoe het aura vele malen sterker was geworden. De persoon was dichtbij, slechts een paar meter van haar verwijderd. Ze wilde over haar schouder kijken, het veertje volgen met haar ogen. Maar stopte haar handeling, haar kin ongeveer bij de plek van haar schouder, volgde het objectiel verder met enkel haar ogen. Tot deze in haar ooghoeken zaten, keek toe hoe het voor zijn voeten bleef liggen. Ze zette haar hak op de grond, zette zich af met haar andere voet – om deze vervolgens een beetje in de lucht te tillen, en draaide zich zo handig om. Haar lichte lange haren bewogen sierlijk met haar draaiende beweging mee, wilde zelfs nog verder gaan dan honderdtachtig graden, maar werden tegengehouden. Haar amberkleurige ogen waren nog steeds gericht op het veertje, maar gleden langzaam omhoog. Ze moest haar kin een beetje opheffen om de persoon geheel te bekijken. Rood haar, rode ogen, jongen. Brede schouders, oogde overduidelijk sterker dan haar. Maar ze kende hem niet, ze kende niemand. Ze was de vreemde onbekende. Zijn ogen waren groot, maar de verbazing die eruit sprak gaf aan dat ze nu enkel verwijd waren. O ja… Haar positie. Vleugels, vlak boven het water zwevend. Natuurlijk was hij verbaasd.
Ze bleef hem een tijdje aankijken, waarna haar mondhoeken zich langzaam omhoog krulden. Een bescheiden lachje sierde haar gelaat. Rustig liep ze naar hem toe, moest steeds verder omhoog kijken. Het was duidelijk dat hij een stuk groter was. Maar misschien had hij een bepaalde indruk van haar… Haar eerste verschijning voor hem was nou niet echt normaal geweest. Misschien kon ze hier nog wat plezier aan beleven. Een meter van hem vandaan bleef ze staan, keek hem vriendelijk aan. Ze reikte een hand naar hem uit, haar handpalm naar boven. Haar ogen sloten zich, hield haar hoofd een tikje schuin. Ze vroeg hem met haar houding of hij haar hand wilde pakken, of dat dacht ze. Het was aan hem of hij het spelletje mee wilde spelen, onbewust weliswaar.

» Always o3o
» En hopelijk is deze post bruikbaar ;D

PROFILE MAGICIAN