De barre winter is gekomen. Eindelijk vakantie, al kon je eerlijk zeggen dat Nina al een relaxed jaar volgde. De tentamens en proefwerken waren ook al weer langs gekomen en er stonden er nog een aantal te wachten. Iets wat erg leuk was, aangezien Nina voor het grootste deel al vakantie had, het hele jaar. Je kon de lessen die ze had gemist niet meer op een hand tellen. Sowieso had ze bijna alle lessen van Savador al gemist, maar dat was zijn eigen schuld. En ze zou wel bijkomen door alle aantekeningen die ze her en der kreeg en de boeken. Zo af en toe kon ze nog wel een kleine studie bol zijn. Ze moest er maar net zin in hebben. En dat kwam eigenlijk nauwelijks voor, als ze eerlijk was. En als dat moment er wel was, dat kwam Wren of Mitsu wel binnen vallen, ja dat was de keuze eigenlijk snel gemaakt. En ook nu besloot Nina om het huiswerk te laten liggen en om lekker naar buiten te gaan. Want wees eerlijk, wat is leuker? Sneeuw of Huiswerk? Nina trok een dikke legging onder haar broek waarna ze haar heerlijke warme hakken aan trok. Een hoge sleehak, zoals ze het het liefst had, met een dikke bont rand die de buitenkant sierde. Vervolgens trok ze over haar strakke colletje haar dikke winterjas aan. Daarna deed ze een lekkere warme sjaal om haar hals. Ready to go. Nina verliet de kamer waarna ze langs de woonkamer de etage verliet. Het was immers vakantie en daar ging ze dubbel van genieten. Dit jaar geen bezoek naar huis, gewoon vertoeven op school. Ze had nu totaal geen zin in haar ouders. Hoewel ze haar zussen miste, maar dan moesten ze maar een keer hier heen komen. Terwijl Nina haar jas dicht ritste en knoopte stapte ze de verste sneeuw in. Snoof de heerlijk winter lucht in haar longen en liet de sneeuwvlokken smelten op haar licht getinte warme huid. Een klein glimlachje sierde haar lippen. Ze kou sneed dan wel in haar gezicht, de sneeuw maakte alles goed. Ze zuchtte even en liep verder het terrein op, verder van het huiswerk weg. En dat voelde werkelijk heerlijk. Nina zuchtte even. Misschien was de sneeuw wel een van de leukste dingen in een jaar, haar favoriete seizoen was toch echt zomer. Dan kon ze ongegeneerd in topjes en korte dingen lopen. Dan had ze de smoes, het is zo warm. Maar goed, misschien zou dat nu minder moeten, aangezien ze met Mitsu had. Om hem niet jaloers te maken, maar Nina kon het vaak niet laten om onschuldig te flirten met de een of ander. Wat was daar nou mis mee? Er gebeurde toch verder niks. Maar hier hoefde ze nog geen zorgen over maken. Zover was het nog niet. Eerst de winter weer een keer doorbrengen. Zodra Nina bij het grote veld was gekomen hurkte ze neer. Voorzichtig maakte ze met haar hand een bal van sneeuw, die ze voorzichtig over de grond begon te rollen en voerde met sneeuw. Steeds een groter balletje. Dit had ze altijd al leuk gevonden, als kind, maar ook nu. Wat zou het heerlijk zijn om het ooit met Alice te doen. Nadat Nina vond dat de bal groot genoeg was ging ze staan. Concentreerde zich op de bal en liet zo'n zelfde bal maken met haar magie, vuur. Terwijl ze er mee bezig was werd ze uit haar concentratie gehaald door een rond vliegende sneeuwbal. Die plots met een knal tegen haar achterhoofd kwam. De vuurbal verscheen, maar wakkerde juist in haar ogen aan. Met een ruk draaide ze zich om om te zien waar de bal vandaan was gekomen.

Open voor iedereen, dus als je zin hebt?!

Let it snow, let it snow, let it snow. Het was grappig hoe hard mensen de winter haatten terwijl Charlie samen met zijn broer dan juist de leukste tijd van het jaar beleefden. Lekker sneeuwballen gooien naar mensen die toch nog in de vakantie wilden leren en dus met hun armen vol boeken over het schoolterrein liepen. De leraren plagen was ook altijd leuk geweest, maar dit jaar hadden ze er maar een in het vizier, master Savador. Het was hun doel om de man eens te laten genieten van het leven, op hun manier dan. Misschien was het wel goed dat ze eerst naar een paar verstopplaatsen hadden gezocht voordat ze hun plan uitvoerden. Niet dat ze zo laf waren om iemand anders de schuld van hun gerotzooi te geven, nee daar waren ze juist trots op, maar om al meteen te moeten gaan nablijven klonk ook niet echt leuk. Niet de eerste dagen dat ze hier waren tenminste. Savador was zo'n man waarmee je eens plezier mee wilde hebben, maar die dat echt niet kon waarderen, juist daarom en om het feit dat leerlingen hem gewoon haatten hadden ze hem uitgekozen. Een sneeuwbal vloog rakelings langs hem een en de jongen klapte bijna dubbel van het lachen. "Leer mikken, Allen!" Eigenlijk had hij beter moeten opletten inplaats van zijn broer te bespotten, want de tweede sneeuwbal smakte volop in zijn gezicht. Proestend boog Charlie voorover om al het sneeuw uit zijn mond te krijgen en pakte een hoop sneeuw van de grond af. Soepel maakte hij er een bal af en smeet deze terug naar zijn broer. Zo gingen ze wel een tijdje verder totdat hij hoorde dat een bal die hij ontweken had met een harde plof ergens tegenaan vloog. Een boom kon het niet zijn, want voor hun spel hadden ze speciaal een plek uitgekozen zonder bomen zodat je je niet laf achter een zou kunnen gaan verstoppen. Glimlachend draaide Charlie zich om en keek recht in de ogen van een meisje, ogen die net vuur leken te spuwen. "Sorry voor die bal, maar dat was zijn schuld daar." De glimlach bleef mooi op zijn gezicht geplakt terwijl hij naar Allen wees die een eindje verderop stond. De jongens waren zo'n typische tweeling die je nooit van elkaar zou kunnen scheiden. Als je Allen zag, zag je Charlie en omgekeerd. Allebei hadden ze altijd wel een ondeugend grijnsje op hun gezicht staan en hadden echt altijd dezelfde gezichtsuitdrukking. Dat konden ze ook nog gebruiken om de leraren te sarren, leek wel tof om te doen. "Charlie," stelde hij zichzelf na een tijdje voor. Hij vond het wel leuk om iedereen bij naam te kennen. Dan was het al meteen een stuk makkelijker om mensen te zoeken om een beetje te plagen of mensen die eventueel wilde helpen met hun geintjes.

Hij liep kalm naast zijn broer naar buiten. Zijn handen in zijn jaszakken geduld en zijn lippen getuit, waardoor hij zachtjes voor zich uit fluite. Het sneeuwde en dat vond hij prachtig. Zijn blauwe ogen fonkelden ondeugend terwijl hij om zich heen keek. Ja, met deze sneeuw konden ze nog wel eens wat plezier gaan beleven. Hij grinnikte even zachtjes en ging toen door met fluiten. Charlie leek niks door te hebben, die leek diep in gedachten verzonken. Misschien dacht hij wel na over wat ze uit konden voeren, maar hij ging niet wachten op het moment dat hij daar mee klaar was. Hij liep een eindje van zijn broer vandaan en stopte met fluiten. Charlie leek nog steeds niks door te hebben en daarom schudde hij even afkeurend zijn hoofd. Al meende hij daar eigenlijk helemaal niks van. Hij was er toch ook bij, dus dan kon je best even in gedachten verzonken zijn tenminste dat vond hij. Alleen hij ging in ieder geval die tijd even benutten. Hij hurkte bij de sneeuw neer en veegde het bij elkaar tot een stevige bal. Het was goede plaksneeuw daar kon hij nog wel eens wat leuks mee gaan doen. Hij maakte er nog drie, waardoor hij er in totaal vier had en pakte en pakte ze toen op om achter zijn broer aan te rennen die al een eindje weggelopen was. Toen legde hij ze weer neer en hield er een in zijn hand die rakelings langs Charlie zijn hoofd schoot. Hij grijnsde breed terwijl Charlie het doorkreeg, alleen die grijns verdween weer toen hij zei dat hij moest leren mikken. Meteen pakte hij er weer een op en smeet hem recht in het gezicht van zijn broer. Toen was het zijn buurt om dubbel te liggen van het lachen. “Wat zei je broertje lief?” schreeuwde hij grinnikend. Het was in ieder geval het begin van een sneeuwgevecht. Hij kreeg er ook nog een paar in zijn gezicht en in zijn haar, maar dat kon hem niks schelen. Hij lachte zich alleen maar kapot. Toen er nog een bal in Charlie zijn richting scheerde en hij die ontweek, kwam de sneeuwbal tegen het achterhoofd van een meisje aan. Oeps, en hij grijnsde. Ach ja, misschien had zij ook wel zin om mee te doen. Ze keek best wel boos, maar ja Charlie ontweek hem daar kon hij niks aan doen. Hij liep in hun richting terwijl hij nog net hoorde dat Charlie hem de schuld gaf. “Ik gooide hem ja, maar jij ontweek hem.” Zei hij met een grijns terwijl hij naast zijn broer stil stond. Toen Charlie zich voorstelde deed hij dat ook. “En mijn naam is Allen.” Hij keek het meisje met een ondeugende blik in zijn ogen aan.

Volledig in haar concentratie op de grote bal, was Nina bezig om hem te klonen van vuur. Iets wat ze als een klein kind altijd probeerde met een klein balletje, ging ze naar steeds grotere ballen tot sneeuwpoppen. Volledig in haar element gemaakt, vuur. Je had er echter de concentratie voor nodig en dus sloot Nina zich helemaal af van wat er om haar heen gebeurde. Van gelach en gepraat werd ze gek. Ze kon zich er dan gewoon aan irriteren. En de bal van dit formaat was nou eenmaal groter dan die van vorig jaar. Ieder zo zijn gewoontes en dingen. Maar hoe verder Nina kwam met de vuur bal, werd ze ineens met een klap uit haar concentratie gehaald. Hoe durfde ze! De klap tegen haar hoofd was vrij hard, dus het kon niet anders zijn dan dat het een jongen was met misschien wel een gespierd boven lijf. Nina draaide zich met een ruk om. De vuurbal was ineens verdwenen maar de plek waar hij kwam was duidelijk zichtbaar. Een plasje water bleef er over. Haar ogen spuwde zowat vuur. Voor haar stonden twee jongen, waarschijnlijk een tweeling, anders was ze gaan hallucineren. "Sorry voor die bal, maar dat was zijn schuld daar." Zei de een. “Ik gooide hem ja, maar jij ontweek hem.” Zei de ander. God god. Krijgen we nu zo een welles nietes gesprek. "Maar ik kreeg hem op mijn kop." Siste Nina zachtjes naar hen toe. Verdomme. Kon ze niet gewoon normaal iets doen zonder gestoord te worden?! "Charlie" Hoorde ze de ene zeggen. Kon die verdomde grijns niet van zijn gezocht ofzo?! Of moest Nina hem er dan af slaan? Ze had hier dus zo geen zin in. “En mijn naam is Allen.” Zei de andere. Het zal haar een worst wezen hoe ze heette. "Fijn voor je." Snauwde ze naar die Allen. Ook hij had al zo'n vervelend gezicht. Goh, logisch het waren broers, tweelingen, die hadden altijd de zelfde gezichten. Om gek van te worden. Hoewel, dit waren er twee. Nina was zelf een van de drie. En alle drie trokken ze vaak de zelfde gezichten, al was het nu gewoon vervelend. Konden ze haar niet gewoon met rust laten? En die verdomde rot gezichten van hun kop halen. Nina draaide zich weer om. Liep met een zwaar chagrijnig gezicht weer naar de grote bal, wist daar in een kleine handeling twee ballen uit te halen en draaide zich weer om. Tegelijkertijd met het omdraaien wierp Nina de twee ballen met een rotvaart richting de jongen. Waarbij de ballen niet gezegd zacht aan kwamen. "En die zijn voor het gooien en ontwijken van die rottige sneeuwbal." Kaatste ze naar hen toe. Een kleine grijns, heel klein, lag om haar lippen. "Stoor een vrouw nooit als ze in concentratie is." Gooide ze nog even naar hen toe. Ze lachte even kort en keek naar de jongens, ergens wel benieuwd hoe ze zouden reageren..

-- Aan jullie waar die ballen komen (:

“Ik gooide hem ja, maar jij ontweek hem.” Charlie keek zijn broer met een opgetrokken wenkbrauw aan. Als hij die bal niet zo hard uit de richting had gegooid had deze het meisje nooit geraakt. Over dat meisje gesproken: ze zag er nu ook niet bepaald vrolijk uit, moest hij zeegen of kwam dat gewoon door die bal? "Fijn voor je." Wauw, met het verkeerde been uit bed gestapt misschien? Er kwam abrupt een eind aan het gewauwel in zijn hoofd toen het meisje naar de grote sneeuwbal die ze gemaakt had liep, daar iets pakte en zich daarna terug omdraaide. Charlie kon net tot de conclusie komen dat ze twee sneeuwballen gegooid had toen er eentje tegen zijn maag aankwam. De jongen klapte dubbel en de grijns was voor even van zijn gezicht gevogen. Die meid kon hard gooien! "Stoor een vrouw nooit als ze in concentratie is." Dat was iets wat ze normaal al lang zouden moeten weten, maar ze konden het geen een van alle bij laten om meisjes toch een beetje te plagen. Niets mis mee, toch? Het was gewoon leuk om ze wat op de kast te jagen en dan vooral als ze iets te diep in het glas gekeken hadden. Na een paar seconden naar de grond gekeken te hebben, keek hij terug op met een geforceerd glimlachje om zijn lippen. "Ok, die had ik verdiend, maar nu heb je er wel zelf om gevraagd." Even keek hij zijn broer aan om te zien of ´ie wist wat hij bedoelde. Toen het duidelijk was dat ze allebei hetzelfde dachten, liep Charlie op het meisje af, pakte haar beide polsen vast en schopte haar benen onder haar lichaam vandaan zodat ze tegen de grond viel. Hij hield haar wat tegen zodat ze de grond niet te hard zou raken en keek met een scheve grijns op haar neer. "Wij hebben ons allebei netjes voorgesteld, misschien moet jij dat ook maar eens doen." Hij wende zich even terug tot zijn broer en knikte naar hem. Allen zou wel weten wat te doen. "Weet je dat sneeuw eigenlijk heel lekker kan smaken?" De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn ogen terwijl hij de polsen van het meisje steviger beet nam. Het was een probeersel. Eigenlijk hadden ze een meisje nog nooit echt sneeuw laten proeven en zeker geen die van zich af kon bijten. Het was eens wat anders en wie niet waagt, niet wint.