Kiyomasa Otoya Takumi. ~

GENERAL;;

Naam: Takumi Otoya
Betenis:
Achternaam: Kiyomasa
Leeftijd: 18 Jaar
Planeet: Razen x Nova || Fire x Light
Magie: Fire
Verjaardag: 11 April
Geaardheid: Bi

APPEARANCE;;

Bouw: Takumi is lang en licht gespierd. Niet zo’n opgepompte macho. Hij heeft lange benen en een goed gevormd lichaam. Zijn schouders zijn breed en zijn heupen zijn smal
Lengte: 1.85 m
Gewicht: 65 Kg
Haarkleur: Soms lijkt het vuurrood als er licht op valt op andere momenten kastanjebruin.
Haarlengte: Kort / Halflang met een pony die half voor zijn ogen valt en zijn gezicht tot aan zijn kaken omlijst
Oogkleur: Roodbruin
Huidskleur: Blank

INSIDE;;

Innerlijk: Takumi is een jongen waarvan je op het eerste moment denkt dat hij gewoon heel vriendelijk en vrolijk is. Hele dagen is er een glimlach op het gezicht van de lange jongen te zien. Maar of die ook echt is? Want de glimlach die hij draagt is niet meer dan een masker. Na een lange schooldag komt hij uitgeput terug in zijn kamer en voelt hij alle kracht uit zich wegvloeien. Het blijkt maar weer dat de wereld nooit zo is als het lijkt. Toch is hij geen slecht mens. Integendeel. Hij neemt het graag voor anderen op. Maar heeft altijd geweten dat hij anders was. Hij leeft voor zijn muziek en kan daar ook zijn gevoelens in kwijt. Op zijn oude school wist hij dat hij er niet hoorde. Want hoe vriendelijk hij ook was en hoeveel “vrienden” hij ook had. Hij voelde zich altijd eenzaam. En verafschuwde zichzelf. Verafschuwde zich voor alles wat hij had gedaan en nooit had moeten doen.

Karaktereigenschappen: Vriendelijk, vurig, opvallend, eerlijk, mysterieus, eenzaam, depressief.

HISTORY;;
Takumi is opgegroeid in een welvarend gezin als de enigste zoon van twee welgestelde ouders. Tot aan zijn zevende levens jaar leek zijn leven wel een sprookje. Alles kreeg de jongen wat zijn hartje begeerde. Hij kreeg liefde, cadeaus, warmte en aandacht. Tot die ene noodlottige dag waarop hij alles verloor. Zijn moeder werd ziek. Niet lichamelijk. Nee. Was dat maar zo geweest dan waren dingen misschien anders gelopen dan ze gelopen waren. Nee. Geestelijk draaide ze door. Hele dagen praatte ze tegen zichzelf. En als je haar dan vroeg tegen wie ze sprak keek ze je op een beangstigende manier aan. Vandaar dat hij daar nooit meer naar gevraagd heeft. Zijn bloedeigen moeder beangstigde hem. Haar krankzinnige lach hield hem ’s avonds uit zijn slaap. Tot die volgende ochtend. Waarop hij als eerste het lichaam van zijn vroegere kindermeisje aantrof. Het aantal messteken in haar buik waren haar fataal geworden. Iets wat echter nog macaberder was, was dat ze haar ogen miste. Over haar wangen liep opgedroogd bloed. Bloederige tranen. Tranen die hij nog wel vaker tegen zou komen. Want hun gehele villa was verlaten. Overal lag bloed. Kleden waren besmeurd, de vloer was er van doordrenkt, spetters op de muren. Overal vond hij lichamen. En allen nmisten ze de ogen. Tranen liepen over zijn wangen toen hij de deur van het kantoor van zijn vader opende. Want wat hij daar aantrof zou hij nooit meer van zijn netvlies krijgen. Zijn vader. Vastgebonden. Miste één oog. De ander keek hem bedroefd aan. Maande hem aan te vluchten. Want een andere gestalte was nog in de kamer. Zijn moeder. Haar gezicht bedekt met bloedspetters, haar handen en kleding besmeurd van het bloed. Het ergste waren echter nog haar ogen. Die van een ander leken. Die hem krankzinnig en moordlustig aankeken. Ze bond hem vast in een stoel en liet hem toe kijken. Toe kijken hoe ze zijn vader in stukken hakte terwijl hij nog leefde. Bloed dat alle kanten op droop. Dat zijn gezicht bedekte. Bloed van zijn vader. Hoe wist hij niet maar hij was ontsnapt. Ontsnapt aan misschien wel zijn eigen dood. Het enige wat hij nog kon herinneren dat hij rende. En rende. En rende..
Wat er daarna gebeurd is is allemaal erg vaag. Hij groeide op. Levend van de straat. At uit de vuilnisbakken. Stal van weerloze oude vrouwtjes. Hoe ouder hij werd hoe gevaarlijker hij werd en hoe erger zijn daden waren. In het begin waren het nog maar kleine akkefietjes. Zoals brood stelen. Of stiekem een appel meepikken. Oude vrouwtjes hulp aanbieden met oversteken en er dan stiekem met hun portemonnee vandoor gaan. En aangezien hij niet de enigste was had hij twee keuzes. Zich bij een criminele bende aansluiten. Of door diezelfde bende gedood worden. Takumi die toch niets te verliezen had koos het eerste. De kinderen in de bende waren allen wees. Waren zowel jongens als meisjes van zijn leeftijd. Allemaal gehard door het harde leven op straat. Kinderen van twaalf tot veertien jaar die in staat waren een ander te doden om een simpel stuk brood. Zo was het leven nou eenmaal. En hoezeer hij er ook van walgde en nooit zo wilde worden veranderde hij langzaam maar zeker ook. Van het lieve, warme jongetje dat hij ooit was veranderde hij in een dief, een schurk. Een moordenaar. Hoe langer hij bij de bende zat hoe erger. Drugs en moord. Hij draaide er zijn hand niet voor om. Tot die ene dag. Die dag dat hij een oude man een mes op zijn keel gedrukt had. En hij had gevoeld hoe het lemmet in zijn hand was begonnen te branden zodat hij het wel los moest laten. De man bleek geen oude man te zijn. Het was iemand die hem scheen te zoeken. Die hem via via kende. Altijd had hij een zwak voor muziek gehad. Vroeger was hij onderwezen in allerlei soorten muziek en had hij vele instrumenten bespeeld. Toch bleef zijn favoriet de gitaar.
Zo rolde hij van het één in het ander. Het feitje van het mes werd nooit uitgelegd en weer werd hij van hort naar her gesleept. Kende de naam van de man nog niet eens en voor hij het wist zat hij in een auto. Nu pas rook hij zichzelf. Vreselijk. Zag zichzelf in de achteruitkijk spiegel van de auto en schrok. Werd wakker uit dit duistere lied. Een lichtere melodie vond zijn weg naar hem. Maakte hem bewust van alles. Zodat hij meer van zich walgde dan ooit. De man bleek een broer van zijn vader te zijn. Alleen herinnderde hij hem niet meer. Maar net zoals zijn vader had hij een goede stem en was hij zeer muzikaal. Zo werd hij in een bandje geplaatst. Leerde weer opnieuw te leven. Speelde op concerten. Verkocht cd’s. Meisjes die verliefd op hem waren. Het leven was weer geweldig. Tot het noodlot weer toe sloeg. Na een simpele ruzie met hun manager was hij zo kwaad geworden dat hij alles in vuur en vlam gezet had. Geen doden of gewonden maar toch. Hij was al net zo’n monster als zijn moeder. Takumi raakte in een zware depressie. Kon en wilde geen muziek meer maken en verdween uit de groep. Zijn oom kon geen andere oplossing vinden dan hem naar Star Academy te sturen. De school die kinderen als hem begrepen en konden onderwijzen. Leren om met zichzelf om te gaan.

BONDS;;

Moeder: Kiyomasa-Midou Azami
Vader: Kiyomasa Senji
Bloedverwanten:
Oom: Kiyomasa Yoh

Kennissen:
x

-Postsheet is in de maak ;D

oh em gieh. Wat zielig. D': 'k heb te doen met hem.

Bij dat stukje van zijn gekke moeder werd ik echt helemaal verdrietig :'(
Zo zielig D: maar wel goed bedacht!

Thanks! =D
Hoopte een beetje een nieuw karakter te creëren. Dus blij om te horen dat dat aardig gelukt is :3

Jaa echt zielig he! Arme drol xP

Pwahaha, geniaal, en die ogen O.o"

Ik zat hier zo: OMG NOO! Arme Takumi D:

xD

PROFILE MAGICIAN