♫ Kom en red mij ♫

Met trillende handen gleden zijn blauwe ogen over de brief heen. De woorden die erop stonden drongen echter niet tot hem door. Achter zijn ogen branden tranen. Het kon niet waar zijn. Het kon gewoon niet!? "Nein!" Zijn volle stem geluid vulde het klaslokaal. Hij had zich hier teruggetrokken toen hij de zwarte brief ontvangen had. Hij had even niemand wilde zien. Master Gavin gooide de brief door het lokaal heen en zakte op de rand van zijn bureau neer. Het kon niet waar zijn. Dit was niet waar. Ze kon niet weg zijn.
Met zijn vrije hand pakte hij zijn gitaar en tokkelde wat. Niet veel later werd het lokaal gevuld met een zielig deuntje. Zachtjes begon hij te zingen.

Kom en red mij
Wees voor mij de waarheid
Kom en red mij
In al mijn eerlijkheid
Accepteer mij
Bescherm me voor mezelf
Respecteer mij
En dat je mij heel stevig vasthoudt
Heel laat wat we samen bouwden
Zodat je mij weer, weer opnieuw vertrouwd

Inmiddels waren zijn blauwe ogen vol met tranen en zijn zicht werd troebel. Maar hij had zijn ogen niet nodig. Hij kon het liedje uit zijn hoofd spelen. Tranen vielen op zijn gitaar, maar hij stopte niet met spelen.

Vreemde ketting om mijn nek
Breng me naar een betere plek
Bescherm mijn ziel en laat me vrij
Je bent mijn redding, dat ben jij

Zijn handen trilde inmiddels zo erg dat hij geen eens meer fatsoenlijk kon spelen. Hij liet de snaren stoppen met trillen. Zijn hart bleef een tel stil staan en vlak daarna barsten hij in tranen uit. Master Gavin planten zijn handpalmen in zijn ogen en bleef snikkend in de stilte zitten. Een stilte die hem goed deed.
Het kon niet waar zijn. Ema ... Ze was dood.

1 iemand die hem even kan opvrolijken :3
En om het even te verduidelijken, Ema is zijn vriendin,
hij wilde zich net met haar verloven, maar nu is ze om het leven gekomen bij een ongeluk.
Originele nummer: Klik

Haar passen dansten door de gangen, maar het was geen gelukkige dans. Weer had hij gebeld, gevraagd hoe het nu met haar ging. Ze had hem nog net niet laten horen hoe ze huilde, had dat voorkomen door kortweg op te hangen. Haar blauwe ogen zochten wanhopig naar iets wat niet met Simeon te maken had. Iets wat haar kon verlossen uit het vreemde, stille lijden waar ze nu al vier jaar mee zat. Vier jaren geleden was het nu, en Zoë was er nog steeds niet overheen. Liefdesverdriet was een vreemd soort pijn, eentje die haar al jarenlang martelde. Alsof het nooit saai werd te denken aan de tijden die ze samen hadden doorgebracht. Die tijd dat ze niets had gevreesd, zich geen zorgen had gemaakt. Zelfs Momji was er toen nog niet, maar ze had het vogeltje nooit nodig gehad. Maar nu, nu hij haar telkens contacteerde begon de pijn weer. Alsof er iets in haar lichaam zeurde. Twee keer was ze naar de lanceringsplatformen gerend, bijna wanhopig om naar Razen te vertrekken. Hem te vertellen dat het niet ging, dat ze hem nodig had. Hoofdschuddend bleef ze stil staan, haar ogen gericht op het roodborstje dat voor haar uit was gevlogen. Hoofdschuddend trok ze haar shirt recht, klopte ze haar handen af op haar spijkerbroek. ‘Tisser, Zo?’ klonk de stem van het bezorgde vogeltje, en half glimlachend, tranen in haar ogen keek ze hem aan. ‘Wat er altijd is, Mom,’ zuchtte ze langzaam. ‘Sim heeft weer gebeld.’ Het vogeltje leek op te zwellen van kwaadheid, vloog met snelheid op haar af om op haar hoofd een noodlanding te maken. ‘Ik zeg het je nog zo, verander je nummer. Als je zo doorgaat dan kom je nooit van hem af, weet je.’
Haar hand ging naar haar hoofd, sloot zich om het kleine lichaampje heen. ‘Niet meer praten, dat weet je. Ik wil er niets over horen.’ Protesterend piepte het vogeltje, maar stopte abrupt toen er ergens om de hoek een kreet klonk. Haastig liet de rozeharige vrouw haar vogel los en rende half naar het lokaal waar het vandaan kwam. Niet haar lokaal, maar het muzieklokaal. Half verbaasd bleef ze buiten de deur staan luisteren naar het gezang dat erbuiten klonk, maar nadat dat was afgelopen opende ze de deur voorzichtig. Er was inderdaad iemand. De muziekleraar, ze herkende hem van uit de lerarenkamer. Erg persoonlijk kende ze hem niet, maar het was asociaal om hem nu zomaar te laten zitten. ‘Ehm,’ Haar stem zacht en voorzichtig, alsof ze bang was hem met haar geluid te breken, ‘Ik hoorde iets, en ik dacht.. Ik dacht dat- Nou ja, ik hoorde gezang. Het was heel mooi. Is er iets?’ Haar woorden kwamen als watervallen, zonder erover na te denken. Daar ging ze weer, met haar gestuntel. Blozend keek ze naar het vogeltje op haar schouder. Wat had ze zichzelf nu weer aangedaan? Ze kon toch wel zien dat de man alleen wilde zijn? Dat hij verdriet had? Maar nee, ze had haar mond weer niet kunnen houden.

Uiteindelijk waren er geen tranen meer. Alhoewel er wel een drukkende pijn achter zijn ogen bleef en hij stond te beven van top tot teen. Het was lang geleden dat Klavier zo was ingestort. Eigenlijk kon hij zich helemaal niet meer herinneren dat hij zichzelf zo verdrietig had gevoeld. Misschien toen Kristoph 't gevang in moest, maar toen voelde hij zich meer teleurgesteld in zijn grote broer.

Jij bent het licht dat nooit verdwijnt
Wijst mij de weg met goud omlijnd
Jij zorgt dat de zon nog verder schijnt
Jij bepaald mijn levensweg
En alles wat ik doe of zeg
Jij verkondigd liefde alleen aan mij

Zonder er bij na te denken kwamen de woorden uit zijn mond. Hij had van dit nummer nog een demo willen maken om naar Puffoon te sturen zodat Ema het kon horen. Een huivering ging over zijn rug heen. Hij hoorde dat de deur achter hem open ging en niet veel later hoorde hij voetstappen. Abrupt veegde hij de tranen weg, maar hij wist dat zijn ogen waarschijnlijk knal rood waren van het huilen. Ze moesten er maar niets over zeggen, anders zou hij nog eens zijn broer achterna gaan. 'Ik hoorde iets, en ik dacht.. Ik dacht dat- Nou ja, ik hoorde gezang. Het was heel mooi. Is er iets?’ Klavier zuchtte en draaide zich om. Hij probeerde een glimlach te forceren, maar het leek meer op een grimas.
Met een kleine beweging met zijn hand deed hij de deur dicht door middel van luchtmagie en ging op de rand van het bureau zitten. In de verte zag hij de zwarte brief liggen en naast hem stond een foto van hem en Ema. Hij slikte een brok weg en moest zich inhouden om niet weer te gaan huilen. "Nee... Het is niets," zei hij zacht, hij probeerde zijn trillende en overslaande stem zo veel mogelijk te verbergen, maar het leek niet echt goed te lukken.

Momji was altijd een probleem geweest, vooral in gevoelige situaties. Maar wat hij nu deed, sloeg werkelijk alles. Het vogeltje met zijn rode borstje vloog van haar schouder, naar de man toe. ‘Echt wel,’ kwetterde het beestje met zijn zuivere stemmetje, ‘Er is zeker iets aan de hand. Zoë heeft het nooit mis met dat soort dingen, en zelfs ik, een roodborstje, kan het voelen. Hoewel ik natuurlijk het meest geweldige en dappere roodborstje ooit ben, daar niet van. Dus kom, zeg op. Of moet ik gaan pikken?’ Momji had een redelijk groot ego, iets wat Zoë dan weer miste. Maar dat vulde ze aan met haar vriendelijkheid en drang om mensen te helpen. Dezelfde drang die haar in deze positie had gekregen. Zoë’s afgeleide ogen waren in een flits weer op Momji gefocust, stonden verschrikt. Ergens was ze bang voor de reactie van de man op haar brutale huisdier, dat hij haar verantwoordelijk stelde voor de woorden van het roodborstje. Misschien was ze dat ook, maar toch. Het zou wel oneerlijk zijn, in Zoë’s ogen. Haar vogel was vreselijk irritant en bemoeizuchtig, maar zij was eraan gewend. Deze man in zijn verdriet waarschijnlijk niet. Haar oog viel op de zwarte brief naast hem, bezorgd stopte ze een roze lok achter haar oor. ‘Het zal toch niet,’ kwam er zacht uit, zonder dat ze het überhaupt merkte. Daarna richtte ze zich weer tot het vogeltje. ‘Momji,’ kwam er streng uit, ‘Kom hier. Het is tijd dat we gaan, hem alleen laten.’ Het trotse vogeltje, wat nog steeds rond het hoofd van de man vloog, keek naar zijn bazin. Zo kende hij Zoë helemaal niet, zo streng en vastberaden. Eigenwijs bleef hij nog even doorfladderen, tot zijn oog op iets anders viel. ‘Zeg Zoë, vrolijk hem eens op,’ begon het vogeltje op een serieuze toon door zijn gekwetter heen, en fladderde naar zijn bazin. Met een stevige duw tegen haar schouder struikelde Zoë half naar voren, maar het vogeltje ging al verder met zijn verhaal. ‘Zie je wel, zo bang ben je nu ook weer niet. Nou, kom op. Pak die gitaar en doe hetzelfde als je altijd bij Simeon deed als hij verdrietig was. Hij werd er toch ook altijd zo vrolijk van?’ Bijna geschrokken keek Zoë naar het roodborstje. Ze had hem wel verteld dat ze vroeger veel zong, maar alleen voor Simeon. En nu wilde hij dat ze ging zingen voor iemand die het waarschijnlijk zelf niet eens wilde? Waar zaten de hersenen van dat beest? Haar blauwe ogen vulden zich even met de eenzaamheid van een gebroken hart, maar toch pakte ze de gitaar bij de hals vast. Hij stond naast het bureau, vast gewoon een gitaar die ze in de les gebruikten. Voorzichtig ging ze op een tafel vlak bij het bureau zitten, gleden haar vingers over de snaren. Even vergat ze de man tegenover haar, begon voor het eerst in maanden weer met zingen. Het was niet eens zo slecht, maar daar had ze ook talent voor geërfd.

There I was again tonight forcing laughter, faking smiles
Same old tired, lonely place
Walls of insincerity
Shifiting eyes and vancancy vanished when I saw your face
All I can say is it was enchanting to meet you

Even haalde ze diep adem, weigerde de tranen toegang te geven tot haar gezicht. Ze mocht niet huilen als er iemand bij was, dan zou hij alleen maar nog verdrietiger worden. Ze probeerde er niet aan te denken, aan het publiek, en ging weer verder.

Your eyes whispered "have we met?"
Across the room your silhouette starts to make it's way to me
The playful conversation starts
Counter all your quick remarks like passing notes in secrecy
And it was enchanting to meet you
All I can say is I was enchanted to meet you

Daarna stopte ze, niet willend verder te gaan. Je zou het plankenkoorts kunnen noemen, of gewoon verlegenheid, maar in gezelschap zingen deed ze liever niet. Bovendien wist Zoë precies wat voor brief het was geweest, die zwarte brief. Niemand van Puffoon die ze niet kende, de rouwbrieven. Haar mond vormde de woorden voordat ze er over na had kunnen denken. ‘Hield je van haar?’
Liedje~

PROFILE MAGICIAN