ｌｉｏｎｓｍａｋｅｙｏｕｂｒａｖｅ

Haar geneurie was niet uit de lucht geweest sinds halverwege de ochtend. Zelfs terwijl ze eindeloos rapporten over zaken die haar niets aangingen had zitten doorspitten, had er een opgewekt gehum geklonken door Erdore. Ze danste bijna door de kamer, nam een keer uitgebreid de tijd voor haar werk. Normaal deed ze alles in een roes, nu had ze haar volle aandacht erbij. En het was nog positieve aandacht ook. Slechts een ding weerhield haar van schaterlachen, en dat was haar volwassenheid. Ze was abnormaal opgewekt, en niet eens de deur uit geweest vandaag. De zon stond hoog aan de blauwe lucht, slechts een paar witte vegen die het blauw verstoorden. Desondanks was het behoorlijk fris, dus niet alle ramen stonden open. Alleen de ramen op haar slaapkamer en in de keuken stonden wagenwijd open, de rest stond of op een kier of zat dicht. Je kon optimisme overdrijven, hoewel het moeilijk was om op dat moment iets slechts te vinden in Lesaiah's humeur. Geneurie was altijd een goed teken, en als ze dat met een glimlach deed was het helemaal moeilijk om haar boos te krijgen. Alleen zingen tijdens het werk kwam nog boven neuriën uit, maar dat had ze bijna nooit echt gedaan. Toen de herfst aanbrak, bij de eerste storm had ze wel haar keel opengetrokken, maar door het geruis van de wind had niemand het gehoord. Maar goed ook, want erg zuiver was ze die dag niet geweest. Je kon almachtig zijn wat je wilde, zelfs met gevorderde genezingsmagie had je af en toe last van verkoudenheid of een dichte neus. Zelfs als je dat voorkwam had je altijd nog even last van je keel. Dus was het maar goed dat de wind die dag zo hard waaide, en dat er amper iemand aanwezig was geweest. Vreemd hoe ze, ondanks dat iedere LM op zijn of haar thuisplaneet wel een woning had, toch hier woonden. Alsof dit neutraal gebied was; Voordat de school hier kwam was dat ook de reden geweest dat ze hier bij elkaar kwamen, was Lesaiah's grootste vermoeden. Met haren die op het ritme van haar regelmatige pas meedansten liep ze heen en weer, ging ze van piano naar boekenkast naar vensterbank naar bank weer naar piano, dan via een stukje vioolspel weer naar de vensterbank. Het was zo rustig vandaag, allesbehalve ingewikkeld in haar ogen. Ze deed wat ze moest doen, liet wat ze niet moest doen. En dat was het ongeveer, niets meer, niets minder. En er was natuurlijk een reden voor, dat ze zo vrolijk was. Naast het goede weer en alle moeilijkheden die soepel leken op te lossen, was er iets anders vandaag. Norwood had haar gevraagd op Aageth te passen. Natuurlijk had ze er ja op gezegd. Naast het feit dat ze hem had gezegd dat hij als hij haar nodig had het alleen hoefde te vragen, vond ze het ook heerlijk om onbezorgd met het kleine jongetje bezig te zijn. Zijn precieze leeftijd wist ze niet exact, maar hij was geen heel klein dreumesje meer. Dat had Lesaiah niet aangedurfd, een baby verzorgen. Maar een jongetje wat al kon lopen en praten, dat kon ze wel aan. Ze was niet voor niets goede vrienden geweest met de vrouwen op het kasteel waar ze was opgegroeid. Als haar vader weer in een verschrikkelijke bui was, had zij de kinderen in bescherming genomen door met ze bezig te zijn. Dan strafte hij alleen zijn dochter, niet de kinderen van de keukenhulpen en hofdames. Met haar hoofd tegen het raam aangeleund, haar blik half op het boek in haar handen gericht, zuchtte ze uit haar geneurie. Vroeger was voorbij; Eraan denken zou niet veel goeds met zich meebrengen. Dus moest ze er maar mee ophouden. Bovendien, ze hoorde de voetstappen al aankomen. Het geklop op de deur volgde, en met een snelle beweging stond ze op, het boek in de vensterbank laten liggend. 'Binnen,' klonk haar heldere stem; De vrolijkheid was duidelijk te horen.

-Norwood~ Of ja, eigenlijk Nor en Aageth~-

Aageth-Phyllo

Met een arm om zijn schouder liep Aageth zwijgzaam naast zijn vader. Zijn blik ongezien neergeslagen. Norwood was er toch achter gekomen. Hij was achter de spreuk gekomen waar Aageth onder leed. Het kleine slangetje daar het mee begon leek nu al twee koppen te vertonen op zijn nek. Het zwarte slangetje was omringt met rode huid die wat geïrriteerd leek. Norwood liep met een serieuze blik op zijn gezicht langs Aageth. Hij was ergens tegen de vriendschap van Aageth en Elwin. Hij had willen mopperen. Dat hij niet met de kinderen van Savador om mocht gaan. Maar kennelijk had Aageth zich verzet en had in laten zien dat hij wel degelijk vrienden kon zijn. Norwood was daar niet meer tegen gegaan. "Hoe is Lesaiah, pap?" vroeg Aageth voorzichtig. Norwood glimlachte en aaide kort door de haren van zijn zoon. Aageth werd er door aangestoten en glimlachte mee. "Lesaiah is een vriendelijke vrouw. En je zult het heus geen ramp vinden dat ze een tijdje op je past. Malaika heeft momenteel les dus kan niet op je passen. En als je je enigzins gedraagt zal Lesaiah niet de moeilijkste persoon zijn..." sprak Norwood. Aageth glimlachte en knikte. Hij wilde wel weten wat voor vrouw Lesaiah was. Misschien kon ze wel met hem trainen. Norwood glimlachte en legde zijn hand op de schouder van zijn zoon. Hij was trots op wat Aageth nu al kon en deed. Hij was alleen minder blij hoe hij nu toegetakeld was door Savador. Die spreuk deed iets en hij zou binnenkort persoonlijk verhaal halen. Nee, erger, hij zou het nu al doen. Zwijgzaam liep hij met Aageth verder de toren op. Eenmaal voor de kamer klopte Norwood op de deur. Aageth grijnsde breed. Norwood had het nog niet door en opende rustig de door. Aageth rende de kamer in en haalde uit het niets zijn bokken tevoorschijn en rende op Lesaiah af. Hij sloeg de houten stok richting haar zij maar hield hem stil. Eenmaal stil keek hij op en glimlachte. Norwood stond in de deuropening toe te kijken hoe Lesaiah zou reageren. "Goedendag, Mevrouw. Ik ben Aageth....Aageth-Phyllo... sprak hij en borg de bokken met zijn magie weer op. Norwood glimlachte en liep naar Aageth en aaide hem over zijn bol. "Zo groet je toch geen dame, met een zwaard op haar afrennen..." sprak Norwood. Aageth glimlachte en keek naar zijn vader omhoog. "Lesaiah...kan ik jou vragen om een tijdje op Aageth te passen...ik heb..nog een aantal zaken om te doen..." sprak Norwood en keek serieus. Niets zeggend. Aageth was inmiddels al richting een viool gerend en bekeek hem met volle interesse. Norwood glimlachte en knikte naar Lesaiah. "Hey, Aageth, jij gedraagt je terwijl ik er niet ben...dan ga ik er even vandoor" sprak hij tegen zijn zoon. Aageth keek op van de harp waar hij naartoe gehold was. Hij knikte en ging weer verder met de bestuderen van de instrumenten. Norwood liep naar de deur. Waar hij stopte. Lesaiah, Aageth is vervloekt en ik heb er een slecht gevoel over. Zijn nek bevat een teken, ik wil je vragen om vandaag op hem te passen. Mocht ik vanavond niet terug komen om hem op te halen...... .....wil ik je vragen om hem naar Malaika te brengen.. sprak Norwood in de gedachten van Lesaiah zodat Aageth het niet hoorde. Norwood had een slecht voorgevoel over alles. Hij deed toen de deur langzaam dicht om Lesaiah en Aageth alleen achter te laten. Aageth was voor Lesaiah gaan staan en keek omhoog. "Dus jij bent Lesaiah..." sprak hij glimlachend en grinnikte. Wachtend op een mogelijke reactie keek hij naar Lesaiah.

[hopelijk kunt u er wat mee]

ｌｉｏｎｓ ｍａｋｅ ｙｏｕ ｂｒａｖｅ

ｌｉｏｎｓ ｍａｋｅ ｙｏｕ ｂｒａｖｅ

ｌｉｏｎｓｍａｋｅｙｏｕｂｒａｖｅ

ｌｉｏｎｓｍａｋｅｙｏｕｂｒａｖｅ