[Kon geen betere titel verzinnen O_o]

Het gras kietelde onder haar voeten toen Miku de gardens in liep. Een grote glimlach stond op haar gezicht terwijl ze het geluid van Delailahs hijgen volgde. Kovomaka's gardens was de perfecte plek voor haar om te lezen zonder dat mensen de hele tijd vroegen wat ze juist aan het lezen was en of het moeilijk was om dat te doen als blinde. Op de eerste vraag kon ze meestal amper antwoorden omdat ze zelf nog niet een twee bladzijden had 'gelezen' en op de tweede vraag gaf ze altijd hetzelfde antwoord, namelijk nee. Je kon als blinde sommige dingen minder goed als anderen of soms helemaal niet, maar er waren dingen die Miku perfect onder de knie had die anderen nooit zouden kunnen. Toen het meisje de ruwe schors van een boom voelde, liet ze zich door haar knieën zakken en ging ze met haar rug tegen de boom aanzitten. Uit haar leren schoudertas haalde ze het boek van Romeo&Julliet tevoorschijn dat speciaal voor blinde mensen was gemaakt en sloeg het open op de bladzijde waar ze gebleven was. Haar vingers gleden over de bubbeltjes die samengevoegd letters vormde en staarde voor zich uit. Even draaide ze haar hoofd in de richting waar ze het geluid van voetstappen hoorde, maar besloot er zich niet veel van aan te trekken.

And Soul

Met een gaap rolde Soul zich om. Natuurlijk rolde hij weer net de verkeerde kant uit. Hij viel van het bed op zijn zij en slaakte een boze kreun, dat nogal raar klonk, maar goed. Hij schudde zijn hoofd even en voelde dat zijn piekerige haar vrolijk meebewoog, waardoor hij kalm zijn ogen opende en de bekende bruine vloer ontdekte, waardoor hij even moest grinniken.
‘Ja ja, ik kom al,’ mopperde hij, toen hij zijn wekker hoorde. Natuurlijk had hij dat rotding weer verkeerd ingesteld, waardoor het in het weekend afging en niet op schooldagen. Hij sprong overeind en mepte de wekker uit, waarna hij door zijn witte haren ging en zichzelf snel omkleedde en zijn haren in een piekerige stijl kamde. Hij deed zijn haarband met zijn naam erop rond zijn hoofd en wreef toen over zijn achterhoofd. Hij had eigenlijk niet zo’n zin om vandaag op het terrein te blijven en er bleek een soort stad in de buurt te zijn, dus ging hij daar maar eens naartoe.
Onderweg naar buiten stootte hij zijn knie tegen de deurpost, waardoor iets van de muur gerukt werd en op de grond viel. Soul hurkte zich en raapte het op. Het was een foldertje, met een beschrijving van Kovomaka’s Gardens. Hé ja, daar ging hij gewoon naartoe! Hij verveelde zich toch anders te pletter en Mineko was waarschijnlijk bij zijn meisje, eng gedoe allemaal, maar goed. Liefde was sowieso eng. Als hij verliefd zou worden, zou hij zijn gevoelens zoveel mogelijk proberen te verbergen, voordat dat meisje het door zou hebben en hem mee uit zou vragen. Heel zijn vrijheid was dan naar de knoppen en als hij Maka ooit weer tegen zou komen, zou die hem kunnen plagen met het feit dat hij een meisje zou hebben. Nee, mooi niet.
Zuchtend liep hij het terrein af en liep richting het park. Hij wreef over zijn achterhoofd, wat hij vaker deed en voelde dat zijn piekerige haar dankzij de zachte wind alle kanten op ging staan. Hij negeerde dit echter. Het waren gewoon zijn eigen haren, die stonden elk moment van de dag in een piekerige houding, dan had het geen zin om die te bewerken tot een fatsoenlijk kapsel.
‘Krijg nou wat, daar heb je Mineko,’ mompelde hij en slaperig wreef hij door zijn ogen, waarna hij naar het bankje ging waar een persoon zat. Pas toen hij dichterbij kwam, zag hij dat hij zichzelf stevig vergist had. Het was een meisje, jonger dan hem, maar ze had wel dezelfde blauwachtige-groenige haren als Mineko.
Soul zette zich naast haar neer en keek naar het boek. Hij zag haar vingers over de rare letters bewegen en vroeg zich af wat het meisje deed. Ja, lezen, dat zag hij ook wel, maar waarom op die manier? Hij schudde zijn hoofd even en wreef nog eens door zijn ogen. ‘Goedemorgen,’ mompelde hij slaperig tegen het meisje.

- En Mineko mag zich dadelijk ook voegen bij het topic ^^ -

Ze hoorde dat de persoon die naderde dichterbij kwam, maar koppig bleef ze verder lezen. Deze keer ging ze zich niet laten storen door andere mensen, al wist ze zelf ookwel dat als die persoon iets tegen hoor zou zeggen dat ze meteen zou antwoorden. Zo zat ze gewoon in elkaar, veel te sociaal. Na een tijdje zag ze de kleur van een aura en ze wist met een opslag dat die persoon nog niet goed wakker was. Miku sloeg het boek dicht toen de persoon naast haar was komen zitten. Het had toch geen zin om nu nog verder te lezen, ze wist nu al dat ze een heel gesprek zou aangaan met de jongen. Het was een jongen, dat hoorde ze aan zijn stem. Het was net alsof ze alleen nog maar jongen leerde kennen, op Mizuki na dan. Niet dat ze er iets op tegen had, jongens waren meestal wel grappig om mee om te gaan. Behalve Shadranen dan misschien, maar die had ze tot nu toe nog niet ontmoet. "Nog moe?" vroeg ze met een lichte geamuseerdheid en keek glimlachend naar de aura van de jongen. Dat was iets waar ze wel dankbaar voor was, dat ze aura's kon zien. Miku wist heel goed dat mensen het graag hadden dat je hen aankeek als ze met je praatte en dat was iets wat ze dus alleen kon met behulp van die aura's. "Miku de la Faiette, aangenaam." Aan een hand uitsteken begon ze nog niet, want waarschijnlijk stak ze die dan volledig de verkeerde kant op. Je voorstellen was dan weer iets dat ze wel deed, had ze geleerd van haar vader. Haar vader, de man die hen nu haatte met heel zijn hart. Zij konden er toch ook niets aan doen dat ze magie bezaten? Maar de man was te blind om dat te zien. Best grappig, zijzelf was blind en wist heel goed hoe anderen zich voelden. Hij kon zien en wist niets van zijn eigen kinderen af. Met nog altijd een glimlach op haar gezicht wachtte ze op een reactie.

Derp, moet er terug inkomen

‘Nee, hoe kom je erbij?’ vroeg Soul sarcastisch. Zijn blik gleed opzij en hij slikte even toen hij iets in haar ogen zag wat hij bij anderen nog niet gezien had. Zijn vermoedens werden bevestigd, maar daardoor vond hij het niet erg om contact met haar te hebben. Het leek wel alsof hij ook meteen de acceptatie die hij voor haar situatie had gevoeld had, gelijk dat hij in haar ogen keek. Oké, het klonk misschien raar, maar het leek wel zo. Dit meisje was blind. Maar ze kon er overduidelijk wel mee omgaan, iets wat hij wel respecteerde. Dat was nog iets heel anders dan zijn problemen met het vertrek met Maka. Wat dit meisje had, was wel drie keer erger dan dat hij had. Hij sloeg zijn ogen niet neer en bleef haar recht aankijken. Hij wou haar niet het gevoel geven dat hij haar eng vond of zo, want dat was helemaal niet zo. Hij had ook geen medelijden met haar, op zijn hardst gezegd. Hij respecteerde haar wel voor haar acceptatie voor haar eigen beperking, maar hij had ook het gevoel dat ze er zelf wel goed mee om kon gaan, iets wat hem wel beviel, ergens diep vanbinnen. Het verminderde op de een of andere manier zijn gemis over Esmira. ‘Ik ben Soul, aangenaam,’ zei hij, terwijl hij expres zijn achternaam wegliet. Gelijk dacht hij aan haar achternaam en de connectie met die van zijn beste vriend. Ook het blauwe haar bevestigden zijn volgende vermoedens en een lieve glimlach speelde rond zijn lippen, terwijl zijn roodkleurige ogen begonnen te fonkelen bij de gedachte aan zijn beste vriend. Diegene die hem geholpen had toen hij voor het eerst aangekomen was op Starshine. Iets wat naar zijn idee al zo lang geleden leek te zijn. Hij zuchtte even en keek naar het meisje. ‘Jij bent de zus van Mineko, niet waar?’ vroeg hij daarna geïnteresseerd, terwijl hij haar lichaam een beetje naar de hare draaide. Hij glimlachte even, maar besefte daarna dat ze dat misschien niet kon zien. Hij deed zijn gele jack dicht ritsen en liet zijn blik toen naar een paar jongen glijden die verderop stonden. Hij balde zijn vuist toen hij eraan dacht dat een paar mannen Esmira pijjn hadden willen doen. Hij schudde zijn hoofd. Hopelijk lieten ze deze keer hem met rust en ook Miku. Anders hadden ze met hem te maken.
Hij probeerde zijn aandacht weer op Miku te richten, maar waar hij bang voor was, was al gebeurd. Als hij zijn gedachten ook maar één keer naar Esmira liet gaan, bleef ze de hele tijd in zijn hoofd hangen. Hij had het vreemde gevoel dat hij bij haar had een stuk minder dan toen ze er was, maar toch was het nog altijd aanwezig. Hij wou niet verliefd op haar zijn. Hij hoorde niet verliefd te worden. Bovendien was Esmira niet de ware voor hem, anders was ze wel gebleven op Starshine. Nee, er was vast iemand anders naar wie zijn hart verlangde. Soul schaamde zich dood. Gelukkig kon hij onder al deze gedachten zijn blik emotieloos houden, anders schaamde hij zich nog meer dood. Hij geloofde eerst niet in die onzin, gelijk bij Esmira werd hij verliefd en nu ze eindelijk weg was, was hij maar aan het denken aan de tijd met haar. Nee, hij moest over haar heenkomen zoals hij bij Maka had gedaan. Alleen had hij bij Maka deze gevoelens niet gehad en was Esmira gewoon speciaal in zijn ogen. Hij keek naar Miku en probeerde zijn gedachten onder controle te houden. Hoe kon hij opeens verliefd zijn geworden op Esmira? Hij had haar eerst gewoon als vriend beschouwd. Misschien lag dat juist in zijn aard. Misschien werd hij pas verliefd als hij iemand wat langer kende. Hij wist het zelf niet eens. Hij keek naar Miku en glimlachte opnieuw, iets wat hij wel vaak gedaan had. ‘Ik heb eens gelezen dat blinden aura’s kunnen zijn en mensen hun gevoelens kunnen voelen. Kun jij misschien voelen hoe die gasten daar verderop denken?’ vroeg hij geïnteresseerd, aangezien hij zich mateloos irriteerde aan die jochies verderop die duidelijk rotzooi aan het zaaien waren bij een oudere dame. Jeetje, hadden ze echt niks beters te doen? En waarom ergerde hij zich er eigenlijk aan? Vragen, vragen, alsmaar vragen. Hij bleef toch emotieloos.

- Hopelijk kan je hier iets mee ;D