Hij pakte de kaart erbij en met die in zijn ene hand en Miku vasthoudend met de andere doorkruisten ze het kasteel. Hij liep langzaam een trap op en duwde Miku voorzichtig voor zich uit. Ze liepen door de gangen en hij had het gevoel dat hij de weg kwijt zou raken, omdat hij met zijn hoofd ergens anders, namelijk allang bij Mizuki, was. Hij probeerde zich weer te focussen op de route en algauw herkende hij het weer. Trefzeker sloeg hij af en liep weer verder. ''Pas op, voorzichtig. Hier zit een afstapje'' waarschuwde hij haar zachtjes, zodat ze niet zou vallen. Na nog een paar gangen en trappen en deuren kwamen ze op de goede verdieping aan. Hij trok haar opgewonden naar een deur. ''Hier is het!'' Hij klopte op de deur en zenuwachtig deed hij zijn haar goed. Hij veegde zijn bezwete handen af aan zijn broek en streek zijn overhemd glad. Daarna keek weifelend naar Miku. Hij was opgewonden en voelde zich high bij de gedachte dat hij Mizuki weer zou zien, maar was toch ook nerveus. Hij pakte haar hand stevig beet en haalde diep adem. Hij hoopte dat ze er was, als hij nog veel langer moest wachten zou hij flauwvallen van de spanning. Hij haalde zich haar blije gezicht voor de geest en kalmeerde weer een beetje. Zijn hele lichaam verlangde naar haar en hij wilde haar stevig in zijn armen houden. Waar bleef ze nou? Had ze hem soms niet gehoord, bedacht hij ongeduldig. Hij klopte nog een keer op het hout, deze keer iets harder. Dat er nauwelijks tijd voorbij was gegaan na de eerste keer kloppen had hij niet door. Elke seconde leek langer te duren, terwijl hij op haar wachtte en hij schoof ongeduldig heen en weer met zijn voet. Daarna tikte hij met zijn voet ritmisch op de grond en leunde met een hand tegen de deurpost. Deze nerveuze tik irriteerde hemzelf sterk, maar toch kon hij er niet mee stoppen.

[alleen Mizuki en Miku aub :3]

Mizuki sliep nog, het was nog vroeg en ze zou nog niet al te snel uit haar bed komen. Ze droomde over Mineko en zijn zusje, ze was zo benieuwd maar zijn zusje vond haar niet leuk. Ze gilde zichzelf wakker en niet al te lang later werd er aangeklopt. "Ik kom" zei ze en ze liep in haar nachtjurkje naar de deur. Ze deed open en daar stonden ze dan. Haar schatje Mineko en Miku. Ze begon te gillen omdat ze in een kort nachtkleedje gewoon opendeed. Ze rende naar het bed en wikkelde haar lakens om zich heen "K-k-kom b-b-binnen" stotterde ze en ze verstopte zich in haar laken. Ze was te beschaamd. Wat zou Miku niet van haar denken? En mineko? Ze jammerde en begon te huilen. Terwijl viel zij en het laken op de grond. Ze bleef roerloos liggen en haar hand lag weer open. Ze kreunde en kroop half uit het deken met al haar haren alle kanten op. Ze keek Mineko aan "Goedemorgend zei ze en ze wreef over haar kaak terwijl ze zonder dat ze het merkte zichzelf volsmeerde met bloed, haar hand lag weer open en heel haar laken werd vies. Ze keek naar haar hand en werd lijkbleek. Ze spurtte naar de badkamer en zorgde dat ze een broek aanhad en een t-shirt. Ze kwam even mater uit de badkamer en ze keek beiden beschaamd aan. Dan legde ze het laken op zijn plaats op het bed.Ze bond een tissue rond haar hand en grinnikte. "Iemand een ontbijt?"

Miku liep met kleine pasjes naast Mineko en probeerde de weg naar de etage te onthouden. Hier rechtsaf en dan twintig stappen recht vooruit. Als ze haar broer ooit kwijt zou zijn en niemand had hem gezien zou ze eventueel naar haar kunnen komen. Gehoorzaam tilde ze haar voet iets hoger op dan normaal en nam een grote pas toen Mineko voor het opstapje waarschuwde. Ze grinnikte toen hij haar opgewonden ergens naar toe trok. ''Hier is het!'' Teer hoorde hoe hij op de deur klopte en een paar seconden later opnieuw. "Mineko, ze heeft het vast wel gehoord," zei ze lachend terwijl ze in zijn hand kneep. Gestommel achter de deur maakte duidelijk dat Mizuki hen inderdaad gehoord had en even later ging de deur, aan het zachte gepiep te horen, open. Miku had juist haar mond opengetrokken om dag te zeggen toen het meisje gilde en terug naar haar bed liep. Blijkbaar had ze haar nachtjurk nog aan, want Miku zag dat ze beschaamd was. Het meisje liet de hand van haar broer los om naar Mizuki toe te lopen toen ze begon te huilen, maar ze kreeg de kans niet. Nog voor ze de plaats waar de aura zich bevond had bereikt, was Mizuki al naar de badkamer gelopen om kleren aan te trekken. Het feit dat het oudere meisje gewond was geraakt ontging haar helemaal, maar wat verwachtte je ook anders van iemand die blind is? "Iemand een ontbijt?" Een glimlach verscheen op Miku's gezicht en ze knikte enthousiast. Daarna keek ze terug naar haar broer met verbazing die van haar gezicht af te lezen was.

"Mineko, ze heeft het vast wel gehoord," zei Miku lachend en hij keek haar zenuwachtig aan. Hij hoorde voetstappen en zijn hart maakte een sprongetje. Mizuki deed open en gilde. Ze rende weer naar binnen en sloeg haar laken om zich heen. Ze had alleen een nachthemd aan gehad en schaamde zich daar blijkbaar voor. ''K-k-kom b-b-binnen" stotterde ze en hij liep achter Miku aan naar binnen. Ze had haar hand weer open gehaald en maakte nu het laken bloederig. Mizuki rende naar de badkamer en kwam er even later aangekleed weer uit. "Iemand een ontbijt?" vroeg ze daarna en hij zag dat ze al een tissue rond haar hand had gebonden. Hij liep op haar af en omhelsde haar. Hij kuste haar op haar voorhoofd en lachte blij. Hij wees naar Miku en keek haar vrolijk aan.''Dit is nou mijn zusje Miku. En Miku, dit is Mizuki. En tegen een ontbijt zeg ik geen nee.'' grinnikte hij. Hij had het gevoel dat hij nooit nee zou kunnen zeggen als ze hem eten aanbood. Hij liep vlug naar een kast en haalde er drie borden uity. Daarna zocht hij door het kastje heen op zoek naar bekers en bestek. ''Waar liggen de bekers, Mizuukje?'' vroeg hij haar. Hij wilde haar helpen met tafel dekken, maar liep eigenlijk alleen maar in de weg. Hij zette de borden netjes op tafel en wachtte af of hij nog meer kon doen om haar te helpen.

"Mineko, ze heeft het vast wel gehoord," zei Miku lachend en Mizuki zag er nu al veel beter uit, haar haren waren gewassen, haar tanden waren gepoetst. Ze kreeg een antwoord op haar ontbijtvraag en zag dat Miku blind was. "Zal ik je even helpen naar een stoel "vroeg ze aan Miku en ze hielp haar op een stoel. "Is spek met eieren goed voor jullie?".
.''Dit is nou mijn zusje Miku. En Miku, dit is Mizuki. En tegen een ontbijt zeg ik geen nee.'' grinnikte hij. Hij had het gevoel dat hij nooit nee zou kunnen zeggen als ze hem eten aanbood. Hij liep vlug naar een kast en haalde er drie borden uit. "Hallo Miku" zei ze met een glimlach en ze nam haar hand vast. Ze glimlachte en vroeg: "Hoeveel eitjes?".
''Waar liggen de bekers, Mizuukje?'' vroeg hij haar. Hij wilde haar helpen met tafel dekken, maar liep eigenlijk alleen maar in de weg. Hij zette de borden netjes op tafel en wachtte af of hij nog meer kon doen om haar te helpen. "Alles is goed schat, ga maar zitten. Ik doe de rest wel." ze gaf hem een kus op zijn mond en begon met een beetje olijfolie in de pan te doen. Dan nam ze eieren, 6 eieren, 2 voor elks. Ze grinnikte en deed voor Miku haar eitjes in de pan, en dan in een andere pan liet ze stukjes spek knapperig worden, zonder boter, spek had al genoeg vocht van zichzelf. "Miku voor jou heb ik twee eitjes, is dat goed?". Ze legde de eitjes op het bord van Miku dat ze net was gaan halen en deed er drie stukjes spek bij. De zette het bord voor Miku neer.

Even later waren de borden van haar en Mineko ook klaar. Ze serveerde de borden en ging dan zitten "Smakelijk allemaal." En ze begon te eten.

Alles is goed schat, ga maar zitten. Ik doe de rest wel." ze gaf hem een kus op zijn mond en hij ging gehoorzaam naast Miku zitten. Hij keek haar aan en probeerde te bepalen wat ze van Mizuki dacht. Hij keek met een grote glimlach op zijn gezicht naar Mizuki en genoot van haar soepele trefzekere bewegingen. Het begon al heerlijk te ruiken en hij voelde zijn maag rommelen. Hij zag haar aan komen lopen met de borden in haar handen. Ze serveerde de borden en ging dan zitten "Smakelijk allemaal." Hij pakte meteen een stukje en nam een klein hapje. Daarna pakte hij echter mes en vork en begon netjes te eten. Hij genoot van de zoute knapperige spekstukjes en het lekker perfect zachte eitje. Zijn hele bord was nu leeg en hij legde zijn bestek slordig op het bord. Er klonk een zacht geklingel toen hij zijn mes iets netter recht neerlegde, aangezien hij wist dat Mizuki niet goed tegen imperfectie kon. ''Ohhw, je bent werkelijk van binnen een verborgen keukenprinses, driftkikkertje van me.'' zei hij liefdevol en hij aaide liefkozend over haar wang. Hij kwam iets overeind en kuste haar zachtjes op haar lippen. ''Verander je nu terug naar je prinsessengedaante?'' vroeg hij, doelend op alle sprookjes met kikkers die na een kus in prinsen veranderden. Hij keek haar verliefd aan en had niet door dat er een beetje eigeel op zijn bovenlip zat. ''Of mag ik je nog een keer kussen?'' en hij lachte speels naar haar.

Mineko keek met een grote glimlach op zijn gezicht naar Mizuki en genoot van haar soepele trefzekere bewegingen. Zijn hele bord was nu leeg en hij legde zijn bestek slordig op het bord. Er klonk een zacht geklingel toen hij zijn mes iets netter recht neerlegde, aangezien hij wist dat Mizuki niet goed tegen imperfectie kon. ''Ohhw, je bent werkelijk van binnen een verborgen keukenprinses, driftkikkertje van me.'' zei hij liefdevol en hij aaide liefkozend over haar wang. Hij kwam iets overeind en kuste haar zachtjes op haar lippen. ''Verander je nu terug naar je prinsessengedaante?'' vroeg hij, "Hmm ik weet niet, er zit eigeel op je lippen." Ze veegde haar lippen af omdat hij eigeel op haar lippen had gesmeerd. Ze grinnikte en legde haar bestek en dat van Mineko kaarsrecht. Ze keek naar Miku en glimlachte. Dan zette ze alvast haar bord en dat van Mineko weg. Ze begon ze af te wassen en glimlachte. Ze had al snel gedaan en veegde zijn bovenlip schoon. Dan gaf ze hem een kus die ze hem nog nooit had gegeven. Ze trok hem dicht tegen haar aan en eindigde toen ze haar tong net zijn lippen liet raken. "Zo dat was alles vanwege je ontrouw, weet maar zeker dat ik je het nog niet helemaal vergeven heb". Ze knipoogde naar hem en keek dan naar Miku. Ze wou niet beginnen over dat ze blind was. Ze leek haar een leuk meisje.

"Zal ik je even helpen naar een stoel?" Miku wende zich terug naar de aura van het meisje en knikte. Voorzichtig liep ze mee naar een stoel en ging zitten. Haar mondhoeken krulde naar boven toen het meisje haar hand vastpakte en vroeg hoeveel eitjes ze wilde. "Maakt niet veel uit." Miku's stem klonk zoals altijd redelijk zacht, maar toch luid genoeg om te kunnen verstaan. Mizuki ging meteen aan de slag met hun ontbijt en je hoorde hoe ze begon te kokerellen. De geur van de eieren en het spek drong de neus van het meisje binnen en ze sloot haar ogen genietend. "Danku," zei ze toen Mizuki, aan de geur die ineens sterker werd te ruiken, een bord voor haar neerzette. Haar vingers gleden over de tafel terwijl ze wat onhandig naar het bestek zocht. Na een tijdje had ze het gevonden en begon met smaak te eten. Miku had nog niet eens de helft op toen Mizuki en haar broer blijkbaar al klaar waren. Ze was altijd al een trage eter geweest, dus veel trok ze er zich niet van aan. Het meisje kon nog net een giechel onderdrukken toen Mizuki Mineko erop wees dat hij eigeel op zijn lip had hangen. Met een vrolijke trek om haar mond veegde Miku haar eigen mond schoon en was Mizuki dankbaar dat ze niet begon over het feit dat Miku blind was. "Je kunt echt goed koken." De bewondering en vrolijkheid waren duidelijk in haar stem te horen. Dit meisje was niet zoals Alexis en daar was ze blij om.

"Hmm ik weet niet, er zit eigeel op je lippen." Ze veegde haar lippen af en legde haar bestek en dat van Mineko kaarsrecht. Hij grinnikte omdat het zelfs na zijn poging om het recht te leggen nog niet goed was. Dan zette ze alvast haar bord en dat van Mineko weg. Ze begon ze af te wassen en glimlachte. Ze had al snel gedaan en veegde zijn bovenlip schoon. Dan gaf ze hem een kus die ze hem nog nooit had gegeven. Ze trok hem dicht tegen haar aan en eindigde toen ze haar tong net zijn lippen liet raken. "Zo dat was alles vanwege je ontrouw, weet maar zeker dat ik je het nog niet helemaal vergeven heb" Hij keek haar schuldig, maar ook een beetje ondeugend aan. Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan en genoot even van haar warme lichaam. Hij liet haar weer los en knielde voor haar neer. Daarna begon hij op dichterlijke toon te praten. Hij voelde zich een ridder die om het hart van zijn geliefde moest vechten. En hij vond dat niet erg, in tegendeel. Hij genoot ervan om met woorden en daden te proberen Mizuki helemaal voor zich te winnen en te overtuigen van zijn goede intenties. ''Waarom kwelt u me zo, prinses? Elke seconde die ik niet met je doorbreng duurt een eeuwigheid. Seconden lijken dagen en dagen worden eeuwen als ik jou en nu al smacht ik weer naar de aanraking van uw lippen. Ik zal alles, maar dan ook alles doen om uw vergeving te ontvangen. Zeg mij wat je wilt en ik doe het. Vraag me om de sterren en ik zal ze eigenhandig naar beneden halen. Alles, o werkelijk alles, wil ik doen om je hart de mijne te mogen noemen.'' Dramatisch zweeg hij en keek haar aan. Een klein lachje om zijn lippen en glimmende ogen van plezier. Hij genoot ervan om een drama voor Mizuki op te voeren en te zien hoe ze zou reageren. Zijn zusje zou nu wel denken dat hij werkelijk gek was geworden, nog gekker geworden beter gezegd. En dat was hij ook, hij was gek van liefde voor Mizuki.

Miku knikte dankbaar toen Mizuki haar naar de stoel bracht en haar haar eten bracht. "Danku" zei Miku en ze begon te eten. Mizuki glimlachte en hoopte dat ze goed genoeg was voor Mineko. "Je kunt echt goed koken." De bewondering en vrolijkheid waren duidelijk in haar stem te horen. Mizuki grinnikte "Dankje, ik zal dit nog vaker doen voor jullie als jullie willen tenminste."

Mineko keek haar schuldig, maar ook een beetje ondeugend aan. Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan en genoot even van haar warme lichaam. Hij liet haar weer los en knielde voor haar neer. Daarna begon hij op dichterlijke toon te praten. Mizuki trok haar wenkbrauw omhoog en kruiste haar armen. Hij begon te zingen: ''Waarom kwelt u me zo, prinses? Elke seconde die ik niet met je doorbreng duurt een eeuwigheid. Seconden lijken dagen en dagen worden eeuwen als ik jou en nu al smacht ik weer naar de aanraking van uw lippen. Ik zal alles, maar dan ook alles doen om uw vergeving te ontvangen. Zeg mij wat je wilt en ik doe het. Vraag me om de sterren en ik zal ze eigenhandig naar beneden halen. Alles, o werkelijk alles, wil ik doen om je hart de mijne te mogen noemen.''Nogal dramatisch vond ze; zweeg hij en keek haar aan. "Oke dan, geef me dan de zon." zei ze als droge reactie op zijn dichterlijke kunsten. "Enneuh kook eens voor mij, en dan mag je heel mijn kamer opboenen, mijn nagels lakken, ehm..." Ze dacht diep na, wat kon ze hem nog laten doen. Ze nam twee rekkertjes en deed deze zorgvuldig in zijn haar./ Ze begon hem nu werkelijk te plagen. Ze vond het geniaal dat hij zoveel deed voor haar. Ze grinnikte en gaf hem een kusje. "Zo dude looks like a lady." Ze begon te lachen en deed de rekkertjes uit. "Sorry haha."

Hij zweeg en wachtte op haar antwoord. Hij was benieuwd wat ze van hem zou vragen."Oke dan, geef me dan de zon." zei ze als droge reactie op zijn dichterlijke kunsten. "Enneuh kook eens voor mij, en dan mag je heel mijn kamer opboenen, mijn nagels lakken, ehm..." Ze dacht diep na, wat kon ze hem nog laten doen. ''Oh lieverd... Je weet niet wat je jezelf aandoet als je mij laat opruimen...of je nagels laat lakken.'' Hij grinnikte. ''Echt niet. Dat wordt een ramp. Maar de zon zal ik je je brengen. Ooit.'' Hij had al een vaag idee over hoe hij dat kon regelen, maar dat zou nog even tijd in beslag nemen. En met dat koken kwam het wel goed. Hij zou haar gewoon uitnodigen en een poging wagen. Daarna zou ze het nooit meer willen, bedacht hij grijnzend. Ze nam twee rekkertjes en deed deze zorgvuldig in zijn haar. Hij liet haar met een grote glimlach begaan. Toen ze klaar was zat zijn haar waarschijnlijk echt vreselijk. Ze grinnikte en gaf hem een kusje. "Zo dude looks like a lady." Ze begon te lachen en deed de rekkertjes uit. "Sorry haha." Hij wreef door zijn haar in een poging het weer enigszins normaal te laten zitten. ''O god, dat nooit meer. Dat is zonde van mijn prachtige haar.'' Zei hij met een knipoog.''Maar dan zal ik in het weekend voor je koken, goed? Als je zeker weet dat je het aandurft...'' Hij kuste speels en lichtjes haar niet gewonde hand en was in zijn hoofd al bezig met een menu samen te stellen. Het zou niet te moeilijk worden en ook niet culinair of bijzonder lekker, aangezien hij echt geen kok was. Hij kon wel iets simpels koken en het was ook zeker eetbaar, maar het werd nooit zo goed als Mizuki's creaties.
~En ze krijgt de ''zon''nog ooit...soort van

''Oh lieverd... Je weet niet wat je jezelf aandoet als je mij laat opruimen...of je nagels laat lakken.'' Hij grinnikte. ''Echt niet. Dat wordt een ramp. Maar de zon zal ik je je brengen. Ooit.'' Mizuki dacht na en kon het niet laten om zijn gedachten te lezen. Toen ze eenmaal een beeld had gekregen van hem met een meisje flirtend stapte ze geschrokken achteruit. Ze schudde haar hoofd en probeerde de gedachte te vergeten. Ze wreef zenuwachtig in haar haar en zakte dan in op het tapijtje dat haar 5 bolletjes wol had gekost en per millimeter draad, er 25 zachtje draadjes zaten zodat het tapijtje lekker zacht was. Ze staarde voor zich uit en hoorde vaag in de verte Mineko praten. ''O god, dat nooit meer. Dat is zonde van mijn prachtige haar.'' Zei hij met een knipoog.''Maar dan zal ik in het weekend voor je koken, goed? Als je zeker weet dat je het aandurft...'' Hij kuste speels en lichtjes haar niet gewonde hand. Maar ze bewoog niet meer, ze haalde alleen nog schokkerig adem per seconden wel 2 happen naar adem. Ze wou heus dat hij voor haar kookte. Ze bleef roerloos zitten. Ze wou vastbesloten bij hem blijven, al bedroog hij haar. Nadat ze was bekomen van de schok. Stond ze op en ging ze aan tafel zitten bij Miku "Ik blijf bij je Mineko, hoeveel je me ook bedriegen zal. Ik hou van je." bracht ze moeizaam uit.

Schokkerig haalde Mizuki adem. Ze bewoog niet en bezorgd keek hij haar aan. Aarzelend kwam hij wat dichterbij. "Ik blijf bij je Mineko, hoeveel je me ook bedriegen zal. Ik hou van je." bracht ze moeizaam uit.'' Hij hoorde haar woorden wel, maar ze drongen niet echt meer tot hem door. Hij keek haar geschokt aan en zocht naar woorden. Hij begreep niet waar ze het over had. Ging het nog steeds over die ene keer dat Fay hem had gekust zonder dat hij er iets aan kon doen? Koortsachtig draaiden zijn hersenen overuren in een poging om te begrijpen wat ze bedoelde. ''Mizuki, ik... sorry, maar waar heb je het over?'' Radeloos keek hij haar aan en zag de pijn in haar ogen. Hij hapte naar adem en voelde een steek in zijn hart. Waarom deed hij haar nou steeds pijn, waarom kon hij niet voorkomen dat ze verdriet had. Waarom was hij zelf steeds weer de reden voor pijn bij degene van wie hij zo hield. ''Ik...bedriegen....'' stotterde hij verbijsterd. ''Waar heb je het over?'' vroeg hij en zuchtte moedeloos. Een minuut geleden was hij nog zo gelukkig geweest en nu was zijn hele wereld aan het instorten. Hij sloot gepijnigd zijn ogen en probeerde zijn gedachten weer helder op een rijtje te krijgen. Hij was gefrustreerd, omdat hij niet wist wat hij kon doen om haar weer blij te maken. Hij hield van haar met heel zijn hart en haar pijn was zijn pijn. Hij wilde alle lasten van haar schouders halen en alle problemen voor haar oplossen, maar wist niet hoe. Machteloos balde hij zijn vuisten en boosheid op zichzelf en moedeloosheid gierden door hem heen.

''Ik...bedriegen....'' stotterde hij verbijsterd. ''Waar heb je het over?'' vroeg hij en zuchtte moedeloos. "Ik zag het... Je flirtte... Met een ander meisje... Maar ik zal altijd bij je blijven. Hoeveel keer je het ook doet, ik hou teveel van je om je te verlaten."
Hij sloot gepijnigd zijn ogen en Mizuki keek hem triest aan. "Je moet geen pijn voelen, het... Het is mijn schuld... Ik doe niet genoeg mijn best..."
Machteloos balde hij zijn vuisten en boosheid op zichzelf en moedeloosheid gierden door hem heen. Mizuki voelde het en ze stond trillend op. Ze liep voetje per voetje langzaam naar Mineko toe en ze sloot haar armen rond zijn middel. Ze sloot haar ogen en de tranen vloeien over haar wangen. Ze hield niets tegen en drukte hem stevig tegen haar aan. "Mineko, waarom doe je dat? Met andere flirten? Ik snap het hoor, er zijn v-veel m... Mooiere meisjes dan mij.". Ze snikte en duwde haar gezicht in zijn hemdje. Hij keek dan met betraande ogen naar de bos bloemen die ze had gekregen. "Ik vind je bloemen trouwens prachtig Mineko, je bent een schatje.."
Ze glimlachte met betraande wangen en ze zei zachtjes "Ik ga je nooit verlaten, dat beloof ik je."

"Ik zag het... Je flirtte... Met een ander meisje... Maar ik zal altijd bij je blijven. Hoeveel keer je het ook doet, ik hou teveel van je om je te verlaten." Hij probeerde te bedenken over wie ze het had. Gepijnigd sloot hij zijn ogen. "Je moet geen pijn voelen, het... Het is mijn schuld... Ik doe niet genoeg mijn best..." zei Mizuki en hij schudde verbijsterd zijn hoofd. ''Nee...Mizuki, jij...het is niet jouw schuld.'' Ze omhelsde hem en de tranen vloeiden over haar wangen en maakten zijn shirt nat. Hij was niet in staat iets te zeggen, maar hield haar gewoon stevig vast. "Mineko, waarom doe je dat? Met andere flirten? Ik snap het hoor, er zijn v-veel m... Mooiere meisjes dan mij." Hij hoorde haar woorden en trok haar een stukje achteruit zodat ze hem kon zien. ''Mizuki, kijk me in de ogen. Kom op, kijk me aan. En zeg nooit meer, nooit meer dat jij niet de mooiste bent.'' Hij voelde de tranen in zijn ooghoeken branden. ''Hoor je me.... jij bent de mooiste, de liefste, de enige van wie ik hou.'' Hij aaide zachtjes over haar rug. "Ik vind je bloemen trouwens prachtig Mineko, je bent een schatje.." Ze glimlachte met betraande wangen en ze zei zachtjes "Ik ga je nooit verlaten, dat beloof ik je." Een klein vonkje blijdschap om deze woorden in zijn hart. ''Ik weet niet over welk meisje je het had...'' hij stopte even en bloosde, omdat hij plotseling realiseerde hoe verkeerd deze woorden klonken. Hij kon er nu toch niets meer aan doen en ging maar gewoon verder. ''Maar ik weet zeker dat ze niets was, minder dan niets. Een ander meisje is er niet voor mij. Jij bent de mooiste en de enige.'' Hij omhelsde haar nog wat steviger.

Miku was even niet meer aan het luisteren naar haar broer en Mizuki, daarvoor was ze te hard in gedachten verzonken. Nog altijd vroeg ze zich af waarom hun vader haar en Mineko haatte. Het excuus dat hij 'bang' was voor mensen die magie bezaten was volgens haar klinkklare onzin. Van je eigen kinderen was je toch niet bang? Miku was al een heel plan aan het maken om op een dag terug naar Gren te gaan en te vragen of haar vader de waarheid wilde vertellen. Abrupt werd ze uit haar gepieker gehaald toen ze Mizuki's stem hoorde die vervuld was van pijn: "Ik blijf bij je Mineko, hoeveel je me ook bedriegen zal. Ik hou van je." Ze zag hoe Mizuki's aura op de grond zat en niets anders uitstraalde dan verdriet en pijn, maar waar had ze het over? Blijkbaar dacht Mineko net hetzelfde, want hij vroeg wat zij dacht. Haar ogen waren groot en verbaasd keek ze naar de aura van haar broer, die er niet beter uitzag dan die van Mizuki. "Ik zag het... Je flirtte... Met een ander meisje... Maar ik zal altijd bij je blijven. Hoeveel keer je het ook doet, ik hou teveel van je om je te verlaten." Een geschokt geluidje verliet haar mond, meer niet. Ze wilde weten wat er juist gebeurd was, maar aan de andere kant geloofde ze niet dat haar broer zoiets kon doen. Zoiets als het meisje van zijn dromen bedriegen. Ze had zijn aura gezien en die was helemaal vervuld van liefde toen hij over Mizuki vertelde. "Je moet geen pijn voelen, het... Het is mijn schuld... Ik doe niet genoeg mijn best..." Miku zat vastgenageld op de vloer terwijl ze gespannen naar de conversatie luisterde. Nog even en ze zou in tranen uitbarsten, gewoon omdat ze er niet tegen kon dat andere mensen, vooral haar broer, pijn lijdde. ''Nee...Mizuki, jij...het is niet jouw schuld.'' Mineko's stem was helemaal vervuld van pijn waardoor het meisje zeker wist dat hij spijt had. "Mineko, waarom doe je dat? Met andere flirten? Ik snap het hoor, er zijn v-veel m... Mooiere meisjes dan mij. Ik vind je bloemen trouwens prachtig Mineko, je bent een schatje.." ''Mizuki, kijk me in de ogen. Kom op, kijk me aan. En zeg nooit meer, nooit meer dat jij niet de mooiste bent.'' De eerste zoute tranen liepen over Miku's wangen, die ze wegveegde. "Ik ga je nooit verlaten, dat beloof ik je." Aan het trillen van Mizuki's stem kon Miku opmaken dat ze ook huilde, net als zij en Mineko. Een flits van blijdschap ging door Mineko's aura heen, maar toch kon Miku het niet meer aanhoren. Ze stond op en verliet met een zachte sorry de kamer. Ze kon alle emoties die in de lucht hingen gewoon niet meer aan en omdat ze niets kon zien voelde zij de emoties iets sterker dan anderen. Met haar gezicht in haar handen liet ze zich tegen de muur zakken en bleef met opgetrokken knieën zitten.


sorry voor het latertje

Gepijnigd sloot hij zijn ogen. "Je moet geen pijn voelen, het... Het is mijn schuld... Ik doe niet genoeg mijn best..." zei Mizuki en hij schudde verbijsterd zijn hoofd. ''Nee...Mizuki, jij...het is niet jouw schuld.'' Ze omhelsde hem en de tranen vloeiden over haar wangen en maakten zijn shirt nat. "Mineko, waarom doe je dat? Met andere flirten? Ik snap het hoor, er zijn v-veel m... Mooiere meisjes dan mij." Hij hoorde haar woorden en trok haar een stukje achteruit zodat ze hem kon zien. ''Mizuki, kijk me in de ogen. Kom op, kijk me aan. En zeg nooit meer, nooit meer dat jij niet de mooiste bent.'' Ze zag hoeveel moeite hij deed om niet te huilen. ''Ik weet niet over welk meisje je het had...'' hij stopte even en bloosde "Het was een meisje met rood haar, meer zag ik niet..." Ze keek naar de grond en zag dan Miku weggaan en ze zei zachtjes sorry. Mizuki ging zachtjes naar haar toe en ze ging naast Miku zitten "Alles in orde Miku?". Ze keek haar met een glimlach aan, door haar aura's die ze kon zien, zou ze vast wel merken dat Mizuki haar alleen wou helpen. Ze sloeg een arm rond Miku heen en knuffelde haar "Weet je? Soms word het me ook te veel, ik heb autisme en die stroom van emoties ben ik niet gewend." Ze zuchte, ze snapte zichzelf niet helemaal.

"Het was een meisje met rood haar, meer zag ik niet..." zei Mizuki zachtjes. Rood haar, meteen meteen schoten de beelden van het meisje door hem heen. ''Fay...'' siste hij woedend. ''Je weet niet wat je zegt...'' Zijn gedachten wazig en woede raasde door zijn lichaam. Boos sloot hij zijn ogen even en probeerde zich te beheersen. Het liefst zou hij meteen de kamer uitstormen en haar gaan zoeken. Hij zette zijn nagels in zijn hand en duwde vrij hard. De pijn bracht hem weer iets tot bezinning, maar in zijn ogen was nog steeds de woede te zien. Dat meisje, hij kende haar nauwelijks, bracht hem alleen maar problemen. Miku liep zachtjes weg en Mizuki ging haar achterna. Hij durfde hen niet onder ogen te komen tot hij weer volkomen kalm was.

Hij liep naar het raam en staarde naar buiten. Groepjes vogels vlogen voorbij en de enkeling die buiten was had dikke kleren aan. De bruine, oranje en gele bladeren lagen overal op de paden en de bomen stonden er triest en spookachtig bij. Achter hem hoorde hij de geruststellende stem van Mizuki en langzaam keerde de rust in zijn hoofd weer terug. Toch bleef hij bij het raam staan en keek naar de miniatuurmensen die de kou buiten trotseerden. Hij keek kort om en zag dat Mizuki Miku had omhelsd. Hij draaide hen zijn rug weer toe en keek in gedachten verzonken naar buiten. Op de vensterbank landde plots een klein vogeltje. Hij glimlachte en tikte zachtjes tegen het glas. Verrast sprong he beestje op en even schuifelde het zenuwachtig rond. Toen ontspande het weer en bleef zitten. Voorzichtig schoof hij het venster op een kiertje. Het vogeltje hipte onmiddellijk naar binnen en keek hem nieuwsgierig aan. Hij bekeek het beestje wat beter en zag dat het gewond was aan zijn vleugel. Zonder te aarzelen pakte Mineko het beestje op. Het piepte verschrikt, alsof het pijn deed. Geschrokken verslapte zijn greep iets en hij genoot van de zachte veertjes op zijn huid. ''Stil maar'' fluisterde hij en met geruststellende woordjes suste hij het beestje. Hij draaide zich om en liep naar de keuken. Daar opende hij een kastje op zoek naar de verbanddoos. Hij rommelde wat rond en triomfantelijk trok hij de felrode doos eruit. Hij zocht even rond en opende het ding met een luide klik. Hij begon zo voorzichtig mogelijk de wond te ontsmetten. Het jonge vogeltje trilde, misschien van de kou of anders van de pijn. Hij gebruikte zijn woudmagie om de wond deels te dichten. De vogel piepte zielig en opende en sloot zijn snaveltje smekend. Even stond hij na te denken en toen viste hij een stukje brood uit de kast. Hij zette het neer en opende met een vloeiende beweging de koelkast waar hij melk uit haalde. Op een schoteltje goot hij wat melk en hij legde kleine stukjes brood neer om te weken. Meteen veerde de vogel op en hipte naar het eten. Vertederd stond Mineko toe te kijken en hij was nu helemaal gefocust op het verzorgen van dit jonge beestje.

"Het was een meisje met rood haar, meer zag ik niet..." zei Mizuki zachtjes. ''Fay...'' siste hij woedend. ''Je weet niet wat je zegt...''.
"Wat bedoel je schat?" vroeg ze bezorgd. Ze liep naar Miku en omhelsde haar. Dan zag ze hoe Mineko uit het raam staarde. Ze keek hem nogmaals bezorgd aan. Ze zuchte en liep zachtjes naar Mineko. Hij verzorgde een vogeltje en zachtjes zei ze "Je hebt een diertje dat zich aan je hecht denk ik." Ze aaide het beestje op zijn kop dat het met een gelukkige piep toeliet. Ze grinnikte en zei dan "Aai het eens met het topje van je vinger, het zal het toelaten sowieso. Hij is dankbaar dat je hem hebt gevoed. Hij wilt bij jou blijven. Krijgt hij een naam schat?" Ze was de gedachten aan het lezen van de vogel. Mineko zou het vast snel genoeg doorhebben.
"Ik vergeef je alles want je bent zowat alles voor mij." Ze omhelsde hem heel voorzichtig en ze drukte hem stevig tegen zich aan. "Ik hou van je Mineko, je bent een schatje. Je bent geweldig en ik wil bij je blijven, voor altijd als dat lukt. En trouwens... Ik heb ook een huisdier, wacht ik ga haar halen." Ze liep weg
Na een vijftal minuten kwam ze met een roodgeverderde feniks naar Mineko toegelopen. Ze grinnikte en aaide het beest dat met een bevestigende kopstoot haar aai beantwoordde.

Plots stond Mizuki naast hem. "Je hebt een diertje dat zich aan je hecht denk ik." Ze aaide het beestje op zijn kop dat het met een gelukkige piep toeliet. Ze grinnikte en zei dan "Aai het eens met het topje van je vinger, het zal het toelaten sowieso. Hij is dankbaar dat je hem hebt gevoed. Hij wilt bij jou blijven. Krijgt hij een naam schat?" Hij lachte en haalde zijn schouders op. ''Hij krijgt vast wel een naam...maar welke...Daar moet ik nog eens goed over nadenken.'' Voorzichtig, heel voorzichtig strekte hij zijn vinger uit. Heel zachtjes legde hij zijn vinger op het kleine hoofdje. Langzaam aaide hij het kopje van de vogel en het gevoel van de zachte veertjes kalmeerde hem. Hij bleef afwezig over het kopje strelen en het beestje liet dit inderdaad toe. Toen omhelsde Mizuki hem. Zachtjes sloeg hij ook zijn armen om haar heen. Ze drukte hem stevig tegen zich aan en hij snoof de geur van haar haren op."Ik vergeef je alles want je bent zowat alles voor mij. Ik hou van je Mineko, je bent een schatje. Je bent geweldig en ik wil bij je blijven, voor altijd als dat lukt. En trouwens... Ik heb ook een huisdier, wacht ik ga haar halen."

Hij liet haar los en zag hoe het kleine vogeltje het zacht geworden brood naar binnen probeerde te schrokken. Het stuk was alleen te groot voor zijn kleine snaveltje en grinnikend schoof Mineko het bord naar zich toe. Het vogeltje piepte verontwaardigd en pikte naar zijn hand. Zonder op het best te letten scheurde hij een kleiner stukje af en hield dit uitnodigend naar het beestje. ''Kijk eens, kleintje...'' Het snaveltje pikte nu voorzichtig en zachtjes van het brood en was halverwege toen Mizuki terug kwam. Op haar arm had ze een grote rode vogel. Ze aaide over zijn kop en de vogel duwde als antwoord terug. Hij keek met grote ogen naar beest en bewonderde diens glanzende veren. ''Bijna net zo mooi als jij... Wat is het? Hij kwam dichterbij en boog iets door zijn knieën waardoor hij recht in de ogen van de vogel keek. ''Ik ben Mineko, leuk je te ontmoeten.'' zei hij op zachte toon en vriendelijk keek hij de vogel aan. Toen piepte het kleine vogeltje en bezorgd draaide hij zich om. Hij liep naar het vogeltje en stak zijn hand uit. Vlug trippelde het naar hem toe en ging op zijn handpalm zitten. ''Was je jaloers?'' fluisterde hij naar het kleine bolletje felblauwe veren. Zachtjes pikte het beestje in zijn hand en hij grinnikte. Nu bracht hij het vogeltje naar zijn schouder, maar het weigerde van zijn hand af te gaan. Hij twijfelde even en meer voor de grap tilde hij zijn hand nog hoger op. Het vogeltje fladderde onhandig met zijn vleugeltjes en landde op zijn hoofd. Daar nestelde het zich tussen de groene haren. Hij zuchtte en dacht terug aan Green. Souls leguaan had zich in zijn haar ook erg op zijn gemak gevoeld. Toen lachte hij vrolijk. ''Ook goed...'' grinnikte hij en hij pakte nog een klein stukje brood dat hij omhoog stak. Het snaveltje werd wijd open gesperd en met een lach voerde hij het beestje. Hij hield van dieren en was blij dat hij deze gewonde vogel kon helpen.
~plaatje vogel

Spoiler:

Spoiler:

(mijn feniksje)
''Bijna net zo mooi als jij... Wat is het? Hij kwam dichterbij en boog iets door zijn knieën waardoor hij recht in de ogen van de vogel keek. ''Ik ben Mineko, leuk je te ontmoeten.'' zei hij op zachte toon en vriendelijk keek hij de vogel aan. "Het is een feniks, ze zijn onsterfelijk, ze vergaan tot as als het tijd is om te sterven en ze herrijzen er ook terug uit. Duurt ongeveer 5 minuten voor je ze weer ziet als een kuikentje."
''Was je jaloers?'' fluisterde hij naar het kleine bolletje felblauwe veren. Zachtjes pikte het beestje in zijn hand en hij grinnikte. Nu bracht hij het vogeltje naar zijn schouder, maar het weigerde van zijn hand af te gaan. Hij twijfelde even en meer voor de grap tilde hij zijn hand nog hoger op. Het vogeltje fladderde onhandig met zijn vleugeltjes en landde op zijn hoofd. Daar nestelde het zich tussen de groene haren. Mizuki keek er met een glimlach naar. Haar vogel was te zwaar om op haar hoofd te zitten op dit moment. "Ik heb alle belangstelling verloren zie ik" zei ze al lachend en ze legde haar vinger op het gewonde vogeltje. Hij beet zachtjes in haar vinger alsof het voer was. Ze trok haar vinger met een grijns terug. Dan keek ze naar haar vogel, ze had alleen geen naam. Mizuki wist namelijk geen naam voor het prachtige dier.

"Het is een feniks, ze zijn onsterfelijk, ze vergaan tot as als het tijd is om te sterven en ze herrijzen er ook terug uit. Duurt ongeveer 5 minuten voor je ze weer ziet als een kuikentje." vertelde Mizuki. Mineko probeerde zich dit voor te stellen, maar was niet in staat deze mooie statige vogel als piepklein jonkie af te beelden. Hij schudde lachend zijn hoofd. ''Dat moet ik eens zien.'' zei hij verwonderd. ''Want ik kan het me niet voorstellen.''

Het vogeltje had het zich eerlijk gemakkelijk gemaakt tussen zijn groene haren en Mizuki bekeek hem glimlachend. Het zou er vast vreemd uitzien: Een groenharige jongen met een felblauwe minivogel in zijn haar. "Ik heb alle belangstelling verloren zie ik" zei ze al lachend en ze legde haar vinger op het gewonde vogeltje. Toen trok ze haar vinger weer terug en grijnsde. Mineko pakte voorzichtig met een hand het beestje op en zonder al te veel druk te zetten trok hij het beest van zijn hoofd. Hij bekeek het aandachtig. De vogel zat rustig in zijn hand en leek niet van plan om nog weg te gaan. ''Hmmm...Het ziet er naar uit dat hij wil blijven. Nu alleen nog een naam.'' Zijn gedachten schoten heen en weer tussen allerlei namen, maar hij kon geen geschikte vinden voor het hemelsblauwe vogeltje in zijn hand. Hij strekte zijn hand met het vogeltje naar Mizuki, hield zijn hoofd iets schuin en keek haar vragend aan. ''Weet jij zijn naam?'' zei hij zachtjes. Toen kwam hij aarzelend naderbij en met een trillende vinger streek hij over een vuurrode veer van de feniks. ''En hoe heet je feniks?'' vroeg hij zachtjes. Hij kon zich niet voorstellen wat de naam voor zo'n indrukwekkend beest moest zijn en dat maakte hem alleen maar benieuwd. Ondertussen was Mineko in zijn hoofd nog steeds bezig met namen voor de blauwe vogel. Allerlei namen passeerden het revue, maar geen van hen werd passend bevonden. De kleine vogel fladderde van zijn hand af en landde op het keukenblad. Het begon zachtjes een melodie te fluiten en Mineko grinnikte en floot zachtjes mee. Het lied bestond slechts uit een paar tonen en het was dus makkelijk om mee te doen. Hij bleef dus zachtjes meefluiten terwijl hij naar Mizuki keek. Hij genoot ervan om bij haar te zijn en hoopte dat ze hetzelfde voelde als hij. Hij voelde namelijk een grote bal met liefde en alleen al door naar haar te kijken sloeg zijn hart een slag over.