Free~

Zucht. In kleermakerszit zat ze onder een boom op het grasveld, kijkend naar de horizon. Er was weinig te zien, een grasveld en dat was het maar het was wel een fijne plek om te komen, alleen te zijn en te ontspannen óf je huiswerk te maken. Oftewel een ideale plek. Gelukkig was er niemand vandaag, voorlopig, want misschien was er wel iemand onderweg, wie het was, wat het was, hoe het was, dat wist ze niet en zou ze pas weten als er écht iemand onderweg is en als die iemand haar zou vinden, niet dat dat moeilijk is op zo'n open plek. Ze grijnsde en liet zich achterover in het gras vallen, ze keek naar de wolken die langzaam voorbij trokken. Het zou mooi zijn om een wolk te zijn; weg van al je zorgen zwevend mee met de lucht. Maar dat was voor haar onmogelijk, Puffoonsen zouden dat misschien wel meemaken, om te vliegen. Heerlijk leek het haar, echter was zij de dochter van een Shadraan en Raziaan. Ze wou er niet verder op in gaan, die rot gedachte moesten een keer ophoepelen. Ze hield haar handen onder haar hoofd en haar knieën wat gebogen, ze sloot haar ogen. Er hing een zacht briesje over het gebied en er lagen verschillende gekleurde bladeren om haar heen, echter zag ze die niet. Het was warm, althans, voor de herfst ze had ook geen zin om haar jas aan te doen dus lag ze in haar korte rok en t-shirt. Een soort van schooluniform, al waren die details onbelangrijk.
Ondanks de pracht van dit gebied, de heerlijkheid van de bries en de ontspannende sfeer, verveelde ze zich. Misschien zou het zo erg nog niet zijn al zou er iemand voorbij lopen, dan verveelde ze zich tenminste niet meer. Al kon het 'gesprek' verschillende wendingen nemen, wendingen die prettig of onprettig zijn.

~ Sasuke

Sasuke at een dango, een soort kleefrijst met extra suiker en een kleverig mierzoete saus errond. Hij at er vol genot van en liep rustig rond het veld, heen en weer, met een stokje in zijn mond, waar daarvoor die bolletjes kleefrijst met saus hadden gehangen. Hij ging zitten, hij had alleen niet door dat hij vlakbij een meisje zat. Hij knabbelde wat aan het stokje, zijn pure gewoonte, gekregen van zijn broer. Sasuke trok een zuur gezicht bij de gedachte aan zijn broer. In zijn gedachten beelde hij zich in hoe hij zijn broer martelde en hij eindelijk eens gewonnen had. Dus zo eindelijk eens geen por op zijn voorhoofd zou krijgen. Hij schrok uit zijn gedachten op door een plof die hij hoorde. Hij sprong op en zag dan dat er geen gevaar was. Alleen een meisje dat vol overgave in het gras ging liggen. Ze had een t-shirt en een rok aan. Sasuke een T-shirt en een kniebroek. Hij zette zich rustig naast het meisje neer. Zonder iets te zeggen. Voorlopig toch. Hij trok zijn knieën tot tegen zijn borstkas en leunde met zijn voorarmen op zijn knieën, zodat zijn handen voor zijn mond waren. Hij bekeek het meisje, een beetje jonger dan hem, kleiner, mager, mooi... Wacht mooi? Sasuke schudde zijn hoofd en zei dan om het ijs toch maar te breken: "Hallo, je bent hier nieuw denk ik... Ik heb je nog nergens hier zien rondlopen. Ik ben Sasuke Uchiha." Hij keek het meisje vriendelijk aan, alleen glimlachen kon hij niet echt. Niet omdat hij haar niet leuk zag uitzien, maar om wat zijn broer hem had aangedaan vroeger..

Ze glimlachte, ondanks dat er niks grappigs of leuks was. Wat zou er uberhaupt leuk of grappig moeten zijn? Wat houdt grappig in, wat houdt leuk in? Dat ligt aan de persoon zelf, waarschijnlijk. Niet iedereen vindt dit leuk, niet iedereen vindt dat leuk, daarom is iedereen uniek. Iedereen is verschillend, dan is iedereen hetzelfde. En weet je waarom? Omdat iedereen dan verschillend is zijn we allemaal hetzelfde, wat hebben we dan gemeen? Dat we allemaal verschillend zijn. Je kon er zo eeuwig over door gaan, hoe meer je er over zou denken hoe moeilijker het zou zijn om te begrijpen en in woorden te vertalen. Tja, leven was niet altijd makkelijk, of het nou een moeilijk gevecht is, of je vriendje het heeft uitgemaakt of dat je nou een moeilijke rekensom moet oplossen.. Het is altijd moeilijk, je wordt er moe of verdrietig van, of zelfs boos. Zelf-beheersing, sommige hadden dat meer dan de andere, degene die dat meer hebben zouden minder snel boos worden. Misschien is het raar, ze wist het bijna zeker, maar mensen die veel zelf-beheersing hebben willen soms minder en hetzelfde geld andersom maar ook dat ligt aan de persoon zelf. Waarom zou het anders zo moeilijk zijn om gedachte te lezen? Ze grijnsde, in haar gedachte tenminste, want op haar gezicht was geen uitdrukking. Alleen haar mond was iets open en haar ogen waren gesloten, ze was wel wakker, dat wel. Ze hoorde wat naast haar neer ploffen, maar negeerde het, vast niets bijzonders.
Ze hoordde een stem, opende haar ogen maar bleef liggen. 'Aisaka Ran' meer zei ze niet, ze wist ook niet waarom, maar het had geen nut om meerdere woorden te verspillen voor iets waar ze niks van wist. Uchiha Sasuke, heette hij. Een hij, waarschijnlijk een meisje zal het wel niet zijn, de stem en de naam zouden gewoon eng zijn voor een meisje. Ze keek niet naar hem, maar naar de wolken, nog steeds maar vanuit haar ooghoeken zag ze hem zitten, zwart haar en zwarte ogen, ze wou wel wat zeggen maar wist niet wat. Oh ja, hij dacht dat ze nieuw was hier. 'Ja, zoiets' ze had geen lage stem maar ook niet een hele hoge, haar woorden klonken afstandelijk en misschien ietwat koud. Maar zeker niet boos of onvriendelijk, ze praatte gewoon zo. Waardoor, ze wou er niet aan denken..

Ze glimlachte, ondanks dat er niks grappigs of leuks was. Sasuke begon zelf te grijnzen, maar meer dan een grijns kwam er niet. Hij keek naar het meisje, ze was ongeïnteresseerd, vast. Hij haalde zijn schouders op en keek naar de wolken. Toen hoorde hij haar wat zeggen: 'Aisaka Ran' meer zei ze niet. Ook geen prater zoals hij. Dat hadden ze allesinds al gemeen. Hij was nooit echt een prater geweest. 'Ja, zoiets' ze had geen lage stem maar ook niet een hele hoge, haar woorden klonken afstandelijk en ietwat koud. Maar daar lette hij niet echt op. Hij keek weer richting Ran "Net zo'n niet-prater zoals ik.." Hij zweeg en keek weer voor zich uit. Hij dacht weer aan zijn broer. Itachi... Waarom had hij zo'n zak als broer?! Hij gromde binnenin, niet hoorbaar en keek weer nors voor zich uit. Hij hoopte maar een ding dat hij niet naar hier kwam, dan was StarShineAcademy te klein. Hij keek dan weer naar Ran. "Vind je het hier al... Leuk?" Het woordje leuk, het kwam er te moeizaam uit dan normaal. Sasuke vroeg zichzelf af waarom. Achja, het zal vast niet erg zijn, want hij wist het zelf niet eens. Hij wendde zijn blik af en keek naar de wolken. Zich afvragend waarom hij het woordje leuk er maar zo moeizaam uitkreeg.

Ze opende haar ogen, keek nog even naar de wolken en ging zitten, draaide zich naar Sasuke toe en keek hem aan. 'Waar zouden we dan over moeten praten?' ze hield haar hoofd iets schuin en haar benen tegen haar borst aan met haar armen om haar benen geslagen. Ze wist niet wat ze wou, helemaal niet. Haar vader vermoorden, ze hield wel van hem, altijd al gedaan en nooit geweten dat hij zoiets zou kunnen doen, haar moeders dood was dankzij hem. Zou er een middenweg tussen haat en liefde zijn? Zo ja, ze zou die route graag nemen maar niks in haar hart zegt haar dat er zo'n uitweg bestaat.. Of ze het hier al leuk vond wist ze niet. 'Wat is leuk?' een domme vraag, waarschijnlijk, maar het was de waarheid ze besefde niet meer wat leuk en stom was, misschien wel maar realiseerde ze het gewoon niet. 'Als ik toch iets moet antwoorden. Nee. Ik heb geen vrienden, ben altijd alleen en er gebeurt niets' Juist. Het was uiterst saai hier, maar misschien zou het leuk worden, ooit. Ze zuchtte en liet haar voorhoofd op haar armen rusten die ze inmiddels boven op haar knieën had geplaatst. Misschien om zijn blik te ontwijken, misschien omdat ze het saai vond of was het gewoon omdat ze moe was? Het is moeilijk om jezelf niet te kennen, toch komt het voor, vaker dan je zou denken. Misschien loop je weg van jezelf, wil je anders zijn of weet je echt niet wie je bent. Zucht. Ze tilde haar hoofd op en keek hem wachtend aan.

Ran opende haar ogen, keek nog even naar de wolken en ging zitten, draaide zich naar Sasuke toe en keek hem aan. 'Waar zouden we dan over moeten praten?' ze hield haar hoofd iets schuin en haar benen tegen haar borst aan met haar armen om haar benen geslagen. 'Wat is leuk?' vroeg ze, Sasuke haalde zijn schouders op 'Ik heb zelf eigenlijk geen idee, ik weet niet goed wat ik leuk en niet leuk moet vinden.'
'Als ik toch iets moet antwoorden. Nee. Ik heb geen vrienden, ben altijd alleen en er gebeurt niets' zei ze dan vervolgens en Sasuke keek haar aan: "Ik heb zelf ook niet echt vrienden als ik eerlijk mag zijn. Maar ja, leven is saai. Bij mij gebeurt er wel iets, maar meestal in de negatieve zin."
Meteen doemde een beeld op van Itachi die hun bloedeigen ouders martelde. Hij slikte en keek dan weer naar Ran "Nu ben je niet meer alleen... Denk ik."
Hij zweeg en keek dan naar de wolken die allerlei vormen kregen. Hij keek er vol stilte naar en dan nadat hij dat zowat beu werd, keek hij naar Ran.

'Dat weet je, je voelt het' Logisch, toch? Maar ze zou het niet met woorden kunnen beschrijven, dat gevoel. Ze sloot haar ogen en verbeelde zich dat ze in een groot veld was, net als dit gebied alleen dan zonder deze boom en met allemaal verschillende bloemen die vrolijk gekleurd waren. 'Negatief, tja. Leven is geen sprookje en zou het ook nooit worden.' Toch, ondanks dat ze dat zei wou ze wel dat het leven als een sprookje was, zonder zorgen en enkel plezier en liefde. Maar nee, dat zou het nooit worden. Nooit. Ah gut, het was alsof heel haar hoofd leeggezogen werdt, leeg, één groot wit vak van leegheid. Het was moeilijk om haar hoofd weer met iets te vullen, tja. 'Nee, ik ben nú niet alleen' het was wel logisch ze wist ook niet hoe ze het anders zou moeten zeggen.

-Inspiloos, maar wou wel posten, cyberpesten *kugh* tja er was wat aan de hand-

'Dat weet je, je voelt het' zei Ran en Sasuke knikte, "ik voel het."
'Negatief, tja. Leven is geen sprookje en zou het ook nooit worden.' zei ze dan daarna.
"Allemaal eerlijke woorden, leven is oneerlijk voor diegenen die het verdienen om een eerlijk leven te hebben, en andersom."
Sasuke zweeg dan weer eventjes en liet dan een diepe zucht uit zijn mond ontsnappen. Hij keek dan eventjes naar Ran en klopte zachtjes op haar schouder toen ze zei: 'Nee, ik ben nú niet alleen'.
Hij nam een sandwich uit zijn tas en brak die in de helft "Zin in een halve sandwich met kaas? Ik heb zelf zin om te delen."
Hij legde de halve sandwich in haar handen en begon dan aan zijn deel. Hij at het snel op en dronk dan van een drankflesje waar water in zat. Hij stopte het weg en keek dan weer naar Ray. "Smakelijk."

Ze wist niet wat hij met de woorden bedoelde, misschien wel, maar wou ze het gewoon niet weten en wou ze het ontkennen, ze wist het niet. Ze glimlachte wel, het ging automatisch, ze was tenminste niet meer alleen, gelukkig niet. Misschien was hij haar eerste vriend, ze hoopte het. 'Waarschijnlijk omdat de gene die het niet verdienen de kracht ervoor hebben' het vloog ervan zelf uit, die woorden. Ze voelde zijn hand op haar schouder, even maar, een klopje. Ze zag hem in zijn tas rommelen en een sandwich er uithalen, haar maag knorde even, ze bloosde en keek hem aan toen hij sprak. 'Uhm' ze pakte de sandwich van hem aan en nam er kleine hapjes van, hield het broodje affentoe stil in haar handen en nam weer een hapje, een muizenhapje. Maar ondanks dat ze honger had at ze niet zo snel. 'Smakelijk' mompelde ze uit terwijl ze op het punt stond een hap te nemen. Ja, het was allemaal prima zo, prima.
Ze wou niet terug naar het verleden, zeker niet en hoe het er voorlopig uitzag zou dat ook niet gebeuren. Dan nog, het verleden zou niet nog een keer gebeuren het is verleden tijd, geschiedenis, een tijd die geweest is en niet meer zal komen, in de meeste gevallen dan.

PROFILE MAGICIAN

» The sky wants you to be free
» Finally Free.
» The feeling to be totaly free.
» Some free time, please ~
» just a free spirit.

Free~

Free~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen