Fay's maag rommelde, ze had ernstige honger. Dit was niet zo gek, want ze had al ruim vierentwintig uur niets gegeten. Dat was niet omdat ze de kans niet had gekregen, dat was omdat ze die kansen had ontweken. Ze ging niet naar de eetzaal om haar maag te vullen en ook ging ze niet jagen. Het laatste was iets wat ze liever deed dan het voorgeschoteld krijgen van een kantinejuf. Fay vond het niet kunnen dat het vlees wat ze at nooit heeft kunnen rondlopen. Velen vonden het afschuwelijk dat ze dieren doodde, maar ze zagen niet in dat de mensen die dat zeiden de dieren geen kans op leven gaven. Het vlees wat het meisje voornamelijk at had nog een goed leven gehad en ook ging ze respectvol met het dier om en ze was zich er bewust van dat ze het leven van een dier nam voor haar voedsel. In ieder geval, ze had al ruim een dag niet gegeten en dat deed fysiek pijn. De honger was een straf die ze zichzelf had opgelegd. Ze vond namelijk dat ze in het gesprek met Mineko te veel emotie had getoond en dit mocht niet meer gebeuren, dat moest ze maar eens goed afleren.
Met haar zwaard in haar hand, haar ketting om haar nek en haar Kaketoe op haar schouder, stapte ze op een grote steen en wreef met haar hand over haar maag. Voor haar was het normaal om zichzelf te straffen, het was iets wat ze ook regelmatig deed om zichzelf te verbeteren. Vanaf de steen had Fay goed uitzicht over de ruines als het licht was geweest. Het was echter midden in de nacht en je kon geen hand voor ogen zien. Ze was nog steeds bezig met het verkennen van het gebied en dit was er een onderdeel van. De ruines had ze nog niet gezien, maar wel veel over gehoord. Volgens Fay's vader was dit waar vooral groentjes en dikkoppen zich bevonden, zo werden inwoners van Gren en Erd genoemd door haar ouders.
Het meisje sprong van de rots af en lande op donzig mos, waar ze besloot om op haar rug te gaan liggen, kijkend naar de sterren. De nacht was fijn, betrouwbaar, kalm en koud. Het voelde een beetje als thuis. Ze wist niet zeker of ze thuis mistte of dat ze blij was om hier te zijn.
Achter zich hoorde Fay een voetstap en ze richtte in een flits haar zwaard op een jongen die ze herkende.


(Alleen Mineko!)

Het was al laat en donker. De sterren straalden helder an de hemel en de open lucht maakte dat hij zich nietig voelde. Onder deze eeuwenoude lichtjes leken zijn problemen zo klein en onbetekenend. Hij was naar buiten gegaan, omdat hij te veel in zijn hoofd had om te kunnen slapen. Hij schopte tegen een steentje en liep nadenkend door de ruïnes. Hij stond even stil en keek overweldigd door de grootheid naar boven. Hij kon echter niet stil blijven staan en kwam weer in beweging, de vele emoties maakten hem rusteloos. Al die sterren verlichten zijn pad en hij kon uitstekend zien. Hij liep voorzichtig over de steenhoop en probeerde zijn gedachten te ordenen. Hij hield van Mizuki, dat wist hij honderd procent zeker. Maar waarom bleef het roodharige meisje dan toch door zijn gedachten spoken. Hij walgde van haar gedrag, maar had gezien dat onder die emotieloze houding wel degelijk gevoelens zaten. En al had hij geen enkel respect voor de dingen die ze had gedaan, toch wilde hij haar helpen. Hij vervloekte Fay diep vanbinnen om wie ze was en hoe ze tegen hem had gedaan. Door haar had hij problemen gehad met Mizuki en ze had haar pijn gedaan. En dat nam hij haar zeer kwalijk. Ze mocht tegen hem alles zeggen wat ze wilde; ze mocht schelden, ze mocht boos worden, ze mocht zwijgen, ze mocht alles doen. Maar van Mizuki moest iedereen afblijven. En Fay was hierop geen uitzondering.

Hij liep door en zag haar liggen. Wat was het lot toch weer vreemd en onbegrijpelijk. Door toeval was ze op zijn pad gebracht en hij naderde haar voorzichtig. Ze had hem vast horen aankomen en richtte haar zwaard op zijn keel. Hij bekeek haar nuchter en het viel hem onmiddellijk op dat ze er zwakjes en een beetje ziek uitzag. ''Ook een goedeavond Fay. Ik kan helaas niet zeggen dat ik het erg leuk je weer te zien, hoe graag ik het ook zou willen. En ik stel voor dat je nu je zwaard wegstopt, ik ben echt geen bedreiging voor je.'' Dwingend keek hij haar aan en zou pas verdergaan met het gesprek als ze het zwaard wegstak. Hij zou haar niet aanvallen en zelfs als hij dat zou proberen was hij geen gevaarlijke tegenstander. Hij had nog weinig ervaring met vechten met wapens of magie en was sowieso niet echt gewelddadig. Hij was benieuwd of ze zou gehoorzamen en het gesprek verder zou zetten. Hij wilde een bezorgde opmerking maken over haar zieke gelaat, maar hield zich in. alleen in zijn ogen was even een bezorgde blik te zien toen hij naar haar gezicht keek. Waarom zag het meisje er zo ziekelijk uit?

Het was Mineko, waarom maakte hij niet gewoon duidelijk dat hij eraan kwam? Het was nu, net als gisteren, erg onverwacht. De gebruikelijke actie van Fay was dan ook dat ze zich wilde verdedigen, gewoon omdat ze niet zomaar een vreemde ging vertrouwen. Ook geen bekende. Mineko was dan ook ver weg van ook maar een beetje vertrouwen, verder dan een vreemde zelfs. ''Besluip me niet.'' snauwde ze en liet haar zwaard in de houder op haar rug glijden om weer te gaan liggen. Ze vertrouwde Mineko dan niet, maar hij zou haar niet vermoorden. ''Je weet van mijn zwaard, je hebt al twee keer erg veel geluk gehad.'' siste Fay met haar ogen gesloten.
Wat de jongen zei, dat voegde weinig toe. Ze had dan ook niet de energie om overal een reden achter te zoeken. Toch was er iets mis met de uitspraak dat hij niet blij was haar te zien. Alleen kwamen haar gedachte niet verder dan dat het je normaal niet zou boeien als er een ander was die je niet mocht. Zo wel, dan zou je degene negeren, toch? Maar snel genoeg wist ze niet waar ze nog over aan het nadenken was en richtte haar ogen op de sterren die deze nacht erg helder waren. ''Waarom loop je niet door? Dacht dat we het eens waren, dat ik een monster was?'' zei Fay met enige afschuw zonder dat zelf door te hebben. Het zat haar nog steeds dwars dat hij haar monster noemde, al wist ze niet waarom. Hij was de enige in erg lange tijd die haar een kans had gegeven, zelfs na enkele pogingen om hem af te stoten. Waarom baalde ze dan dat ze er bij de laatste poging in geslaagd was? Fay probeerde na te denken met welke poging ze erin slaagde om Mineko af te schrikken. Maar eigenlijk kon ze zich niets bedenken, wat had ze gedaan op het laatste moment? Ze kon eigenlijk al haar pogingen nog herinneren, in het begin haar zwaard, daarna de kus, de nadruk op dat zijn vriendin haar duivels noemt. Maar op het laatste moment, wat deed ze toen? Ze opende haar ogen en wist het, ze gaf hem een kans om dichterbij te komen. Had hij eindelijk door dat ze een monster was, omdat juist zij nu een stap naar hem zette? Een geval van held op sokken, stoer doen, maar als het er op aan komt...

''Besluip me niet.'' snauwde ze en liet haar zwaard in de houder op haar rug glijden om weer te gaan liggen.''Je weet van mijn zwaard, je hebt al twee keer erg veel geluk gehad.'' Hij zuchtte en liet zich naast haar zakken. Hij ging niet liggen, maar bleef rechtop zitten. ''Ik heb net zoveel recht om hier te zijn als jij. En ik besloop je niet, ik zag je en kwam naar je toe gelopen.'' Hij keek haar rustig aan en vroeg zich af wat ze hier zo midden in de nacht deed. ''Waarom loop je niet door? Dacht dat we het eens waren, dat ik een monster was?'' zei Fay met enige afschuw in haar stem. Het leek wel of dat ze het erg vond dat hij haar een monster genoemd. Hij kon zich haast niet voorstellen dat ze het echt erg vond, ze had immers steeds weer pogingen gedaan om hem hiervan te overtuigen, maar nu hij het er mee eens was leek het weer niet goed. ''Luister Fay, ik denk dat jij je inderdaad als een monster gedraagt... Maar soms zie ik een glimp van een ander persoon onder dat emotieloze gedrag. En dat verbaasd mij en heeft me ervan overtuigd dat je geen afschuwelijk monster bent, maar je alleen zo gedraagt. Waarom weet ik niet, dat weet alleen jijzelf. Denk eens goed na, ben je een monster of gedraag je je alleen zo? Ik ben nog steeds boos om hoe je je hebt gedragen, maar iedereen verdient een tweede kans. Als je wil zal ik je die geven, anders ga ik nu weg. Het is je eigen keuze.'' Hij keek haar even aan en een hele lichte glimlach speelde kort rond zijn mond. Hij was nu niet vrolijk, hij was zeker niet lief en aardig, maar wat hij had gezegd meende hij serieus. Als ze nog een kans wilde, zou hij haar die geven. Daarna keek hij weer weg en richtte zijn blik op de sterrenhemel.

Mineko besloot naast Fay te gaan zitten en was kennelijk nog steeds niet bang genoeg. Als ze sterker was geweest en meer energie had, had ze waarschijnlijk weer moeite gedaan om hem weer op afstand te brengen. Vandaag had ze er de energie niet voor, vandaag kon ze niet goed nadenken. Een bewuste keuze, een bewuste straf. Toch grepen de woorden van de jongen haar. Hij had het erover dat er naast het monster ook nog een persoon was, maar waarom? Waarom zou hij zich daar moeite in steken, al was dat allemaal zo? Ze was en bleef een monster, ookal was er maar een heel klein beetje in haar dat een bewustzijn had. Alleen was hij het daar niet mee eens, het klonk alsof de jongen vond dat als je 99% monster was, dat je dan geen monster was. Fay kon het niet helemaal meer volgen, maar vond het niet onprettig om te horen. Het was onbekend en wel een beetje onveilig, maar niet onprettig.
De tweede kans klonk voor haar alleen klote. Ze moest een keuze maken van hem en ze wilde die keuze helemaal niet maken, ze mocht de keuze niet maken om iemand dichterbij te laten komen. Dat ging in tegen alles waar ze haar hele leven al zo hard op geoefend had. Terwijl Fay's maag weer rommelde, zag ze haar Kaketoe in een boom gretig bessen eten. Het deed haar goed dat hij het wel naar zijn zin had en sloot haar ogen opnieuw. Ze wist wat ze moest doen, wat ze al veel eerder had moeten zeggen. ''Kansen geven is naief. Probeer je altijd de held uit te hangen?'' vroeg ze zachtjes en vouwde haar handen in elkaar op haar maag. ''Het is irritant.'' vervolgde ze zachtjes en wist dat hij weg zou lopen. Irritanter was dat Fay het niet echt heel nodig vond dat Mineko wegging. Ze opende haar ogen en keek de jongen aan. Voor ze het door had was haar volende woord al uit haar strot geslipt, ''Blijf.''

''Kansen geven is naief. Probeer je altijd de held uit te hangen?'' vroeg ze zachtjes en vouwde haar handen in elkaar op haar maag. ''Het is irritant.'' vervolgde ze zachtjes. Ze opende haar ogen weer en keek hem aan. Hij wilde al weggaan, aangezien ze hem blijkbaar niet in de buurt wilde hebben en was al een deel overeind gekomen. ''Blijf.'' zei ze zachtjes en verbaasd keek hij haar aan. Hij liet zich weer zakken en was door deze woorden echt verrast. ''Natuurlijk blijf ik. Ik heb immers beloofd dat ik zou blijven als je het wilde. En ik ben niet iemand die zomaar een belofte breekt.'' Hij draaide zich weer naar haar toe en dacht terug aan wat ze eerst had gezegd. ''En dan ben ik maar naïef'' zei hij zachtjes. ''Liever dat altijd negatief tegen alles aan te kijken. Ik bekijk de wereld onwetend en probeer altijd iets positiefs te zien in iedere persoon en iedere gebeurtenis, dat kun je zien als slechte eigenschappen maar ik ben het daar niet mee eens. Ik ben nou eenmaal zo en heb daar eerlijk gezegd geen problemen mee.'' Hij haalde een stuk brownie uit zijn schoudertas en brak het in twee ongelijke stukken. Hij duwde het grootste stuk in haar handen en glimlachte. ''Kom op, eet het. Je ziet eruit alsof je haast van je stokje gaat'' Hij nam zelf van zijn stuk een hap en genoot van de heerlijke rijke smaak. Hij hoopte dat ze het eten zou aannemen, ze zag eruit alsof ze elk moment flauw kon vallen en dat was niet waar hij op zat te wachten. Het was midden in de nacht en om dan met een bewusteloos meisje opgescheept te zitten was niet bepaald waar hij naar verlangde op zo'n mooie avond.

Mineko beweerde dat hij niet iemand was die beloftes brak. Een zin die ze vaak had gehoord en zelf had gebruikt, maar vaak om te dreigen. Het opvallende was dat die beloftes vaak werden gebroken en dus hechtte Fay niet zo veel waarde aan zijn uitspraak, enkel als ze het zelf had gezegd, dan had ze er alles aan gedaan om die belofte in te lossen. Zijn kijk op positief en negatief haatte het meisje ook, waarom zou je altijd van het positieve uitgaan? ''De keuze of alles mee- of tegenvalt.'' mompelde ze. Fay ging juist vaak van het negatieve uit, zo werd ze eigenlijk nooit teleurgesteld. De laatste keer dat ze zich teleurgesteld voelde was immers al lang geleden. Ze balde haar vuisten zo hard als ze kon, wat niet al te hard was met haar voedselgebrek. Ze kwam er immers achter dat ze gisteren nog teleurgesteld was. In Mineko, toen ze een monster werd genoemd. Ze had hem te hoog ingeschat en dat strafte haar meteen af. What goes around, comes around.
Hij bood haar een brownie aan en na even twijfelen, nam het meisje het stuk toch aan. Wat ze niet begreep, was waarom hij zelf het kleinste stuk nam. Het waren toch zijn brownies, hij had ervoor betaald, dus was het toch logisch dat het van hem was? Nouja, het was niet echt haar probleem en dus deed ze er niet al te veel opuit. Ze stopte haar vingers, waar ze de brownie nog niet mee had aangeraakt, in haar mond en floot kort maar krachtig. Haar vogel, Scula, vloog op en kwam boven het meisje cirkelen. Zijn opmerking over hoe ze eruit zag had ze eigenlijk compleet genegeerd, dat deed ze vaker als iets haar niet aan stond. Ze vond het niet erg wat anderen van haar vonden, als het maar niet om haar uiterlijk ging. Ze vond het niet leuk als mensen haar lelijk vonden.
Fay plukte stukjes van de brownie en gooide het in de lucht, waar haar Kaketoe het sierlijk opving. Het was goed dat hij zich vermaakte. Daarnaast deed voedsel haar niets meer als ze honger had, zeker niet als ze van zichzelf niet mocht eten. Terwijl ze de stukjes brownie aan haar Kaketoe gaf, dacht ze aan iets anders wat gisteren gebeurde en wat haar ook had geraakt. Mizuki was helemaal doorgedraait, toen Fay al was weggelopen. Wanneer ze echter bovenaan de waterval stond, ving ze ongemerkt iets op. Ze had de rest van de dag nog het schoolterein verkend en daardoor kon ze nog een detail opvangen, voor ze weer ver bij hen vandaan vluchtte. Ze hoorde dat Mizuki haar moeder had verloren en dit deed haar aan twee personen denken. Enerzijds kon ze haar pijn begrijpen, omdat Fay haar tante was verloren, anderzijds vond Fay dat Mizuki zich aanstelde. Geen moeder was niet de slechtste moeder die je kon hebben, het leek Fay hemels om geen moeder te hebben op sommige momenten.
''Hoe liep het gisteren af?'' vroeg het meisje, terwijl de helft van haar stuk brownie al naar de Kaketoe was gegooid.

''De keuze of alles mee- of tegenvalt.'' mompelde Fay. In haar stem klonk duidelijk door dat zij van het laatste uitging.''Is het glas halfleeg of halfvol...''vervolgde hij. Hij dacht terug aan de keer dat zijn vader deze vraag aan hem had gesteld. Hij was toen een jaar of zes geweest en had in zijn kinderlijke onschuld niet door dat dit weer zo'n diepe filosofische kwestie was, zoals zijn vader wel vaker met hem poogde te bespreken. Hij had het tot de helft gevulde glas gepakt en onder de kraan gevuld. Blij had hij zijn vader het glas terug gegeven, maar die was vervolgens boos geworden en dacht dat hij een grapje maakte. Hij had bang op zijn kamer piano zitten spelen, niet goed wetend wat hij fout had gedaan. En de volgende dag was de stemming van zijn vader juist 180 graden gedraaid en vond hij het een geweldige oplossing voor dit vraagstuk. ''Doe toch niet zo moeilijk en vul het gewoon.'' zei hij daarna, meer tegen zichzelf dan tegen Fay. Zelf vond hij dat de beste oplossing, het had geen zin te gaan sippen over iets wat je niet aanstond. Je kon beter zelf in actie komen en er iets aan doen. Hij had een klein lachje op zijn gezicht en keek naar haar, benieuwd naar hoe ze zou reageren. Boven hun hoofd vloog een zwarte vogel rond met een paar rode veren. Waarschijnlijk was deze van Fay, want ze voerde hem stukjes van de brownie. ''Hoe liep het gisteren af?'' vroeg het meisje, terwijl de helft van haar stuk brownie al naar de Kaketoe was gegooid. ''Goed, maar wat maakt jou dat eigenlijk uit?'' zei hij kortaf. Dit was niet een onderwerp waar hij het met haar over wilde hebben. Hij keek naar het stuk brownie dat ze nog in haar hand had en keek haar zogenaamd streng aan. Hij kon haar zijn wil niet opleggen, maar kon haar wel proberen te overtuigen. ''En de rest eet je zelf op. Je vogel heeft nu wel genoeg gehad, denk ik. Het is een kaketoe, niet waar? Mooi beest. Hoe heet hij?'' Hij keek met samengeknepen ogen naar de vogel en probeerde hem duidelijk in het zicht te krijgen. Maar omdat het beest zelf zwart was en daardoor tegen de donkere hemel niet erg opviel, was het moeilijk hem precies te zien. Hij gaf het maar op en keek weer naar Fay.

Mineko begon over het eeuwenoude spreekwoord van het glas. Nou, Fay's glas was niet halfvol, maar gewoon helemaal leeg. Vlak daarna beweerde hij dat je het glas moest vullen, iets wat het meisje niet begreep. Dan sloeg het spreekwoord toch nergens meer op? Of bedoelde hij dat hij haar glas wilde vullen, door haar te helpen? ''Een kapot glas kan je niet vullen, daarnaast moet je ook nog oppassen dat je, je niet snijdt.'' snauwde ze een beetje chagrijnig, vooral omdat ze niet meer precies snapte waar het om ging. Ook snapte ze niet dat hij haar nog steeds niet als monster zag en ze snapte al helemaal niet dat ze daar wel mee kon leven.
Mineko wilde het duidelijk niet over de afloop hebben, zijn woorden klonken fel en afstandelijk. ''Laat maar.'' zei Fay en voelde haar maag rommelen, hoewel hij min of meer aandrong om te gaan eten, had ze zichzelf verplicht om dat 36 uur niet te doen en als ze zichzelf een straf oplegde kwam ze daar echt niet onderuit. Bij zonsopkomst kon ze pas weer iets eten, wist ze. Aangezien Mineko dacht dat het slecht voor haar vogel was en ze geen zin en energie had in de discussie, besloot ze haar brownie neer te leggen op zijn schoot. ''Ik heb geen honger en dit is Scula.'' zei ze en sloeg twee keer op haar maag, waardoor haar vogel zich daar neerzette. Fay streelde zijn keel met haar wijsvinger en vroeg wat ze al een aantal keer had gevraagd, dit keer alleen uit pure interesse, niet uit haat, woede of verwijt, ''Op het moment zelf, wat dacht je toen ik je kuste? Alleen wat je dacht, niet hoeveel je van Mizuki houdt.''

''Een kapot glas kan je niet vullen, daarnaast moet je ook nog oppassen dat je je niet snijdt.'' snauwde ze een beetje chagrijnig. Hij keek haar geamuseerd aan. Hij hield wel van mensen die niet de standaard voor de hand liggende antwoorden gaven. Natuurlijk was dit een beetje een deprimerend en negatief antwoord, maar het was beter dan een saaie te verwachten reactie.
''Ik heb geen honger en dit is Scula.'' zei ze en sloeg twee keer op haar maag, waardoor haar vogel zich daar neerzette. Hij nam de vogel in zich op en zag dat hij een paar prachtige rode veren had. ''Geen honger dus. Het kan aan mij liggen maar zo zie je er niet uit, Fay.'' Hij pakte het stuk brownie en brak een klein stukje af. ''Neem dan op zijn minst een klein hapje'' zei hij en het klonk bijna smekend. Hij reikte naar haar met het kleine brokje eten op zijn hand. ''Kom op, proef het. Alsjeblieft...'' fluisterde hij aanmoedigend. Ze had toch geen anorexia ofzo he. Ze was verre van dik en toch weigerde ze ook maar een hapje te nemen van de brownie, die natuurlijk ''bomvol'' calorieën zat. ''Op het moment zelf, wat dacht je toen ik je kuste? Alleen wat je dacht, niet hoeveel je van Mizuki houdt.'' Hij haalde zijn hand door zijn haar en probeerde het moment terug te halen.
''Eerst dacht ik niets. Ik was geschrokken, het was volkomen onverwacht. Van jou had ik eerder iets... Iets agressiefs en minder emotioneels verwacht, heel eerlijk gezegd.'' Hij hield even stil en bracht zijn gedachten op orde. ''En daarna... ik weet het niet precies. Het was allemaal zo snel weer voorbij en zo verwarrend. Ik was in de war, geschrokken. Boos, maar ook benieuwd naar wie jij was. Beantwoord dat je vraag? Want ik heb er namelijk ook twee voor jou.'' Hij keek naar de sterrenhemel en ademde rustig in en uit. Toen keek hij weer naar Fay en maakte zich klaar om zijn vragen te stellen. ''En jij? Waarom deed jij het en wat voelde je, Fay? En nog een vraag. Je hoeft geen antwoord te geven als het je te veel pijn doet, maar... Wat was de reden dat je die mensen vermoorde en wie waren ze? Waar hadden ze de dood aan verdiend?'' Hij zweeg en wachtte haar antwoord af.