Ze had zich wat bij laten praten over de verschillende Legendarische Magicians die er waren, al had ze er niet echt een boodschap aan. Het was belangrijk om haar collega's te kennen, verder.. Tja.. Fealwen haalde onbewust haar schouders een beetje op en duwde een beetje tegen een stoel om deze te verschuiven. Ze had Ilma nu ingericht, haar eigen spullen een plekje gegeven. Haar meubelen stonden, haar tapijtjes lagen op de grond, haar neutrale schilderijen hingen aan de muur. Haar kleding lag in de kast en het bed was strak opgemaakt. Bela lag in de witte stoel die hij geclaimd had en zijzelf zat ernaast in een andere stoel. 'Wat denk je, schat?' Ze woelde door zijn lange, witte haren en glimlachte naar hem. Hij blafte één keer en Fealwen knikte, alsof de hond wist waar zij op het moment mee bezig was. 'Het is stil, dat is wel rustig.. Maar waar zijn alle mensen? Het is hier best afgezonderd. Denk je dat ik met anderen zou moeten praten?' Bela leek even na te denken en blafte toen nogmaals. Fealwen liet haar hoofd even zakken en schudde het terwijl ze naar de vloerplanken keek. 'Denk je dat echt?' Nu was het stil. 'Oké.. Dan gaan we,' zei ze. Ze voelde nogmaals aan de hondenvacht en liet de warmte even door haar hand gaan, waarna ze opstond en haar jurk recht trok. Met Bela erbij voelde ze zich ook veel beter. Ze strekte haar benen, liet haar vingers even knakken en liep toen met een zelfverzekerde pas haar kamer uit, om een deur uit te kiezen waarachter ze een persoon verwachtte. Zachtjes klopte ze op de deur, anders dan Alejandro gedaan had. Als ze het goed had waren dit de vertrekken van Lesaiah, de Magician van het Woud. Fealwen kende haar totaal niet, maar een andere vrouw ontmoeten leek haar wel een goed idee. Had Aura hen allemaal gekend? Zij was er nog maar net mee begonnen.. Er waren ook nog andere Magicians, maar toch, het Woud had Water nodig en misschien maakte ze daarom wel de keuze om naar die kamer te gaan. Of misschien was het iets anders, maar zelfs een LM kon niet alles begrijpen.

[Les]

Haar lange bruine haren in een hoge staart opgestoken, was ze achter de piano gaan zitten. Niet het ding waarachter ze Alejandro les had gegeven, nee. Haar vleugel. Groot, donker en met een zuivere, diepe toon. Hij sneed door merg en been, zelfs als je niet enorm goed speelde. Hoewel Lesaiah dat natuurlijk wel deed, na al haar jaren oefening. Het was haar manier van ontstressen, alles te laten gaan. Als water laten wegglijden, door de grond laten opnemen. Kalm te worden, haar schild weer terug te laten komen. Het schild wat ze in al die jaren zorgvuldig, steen voor steen, had opgebouwd, om haar positie in eeuwige neutraliteit te laten komen. Ze was de katalysator, degene die de knoop doorhakte. De zwakste, gezien iedere magie afzonderlijk haar makkelijk aankon, maar ook de sterkste, omdat ze van alle magieën wel iets had. Ze kende zwaktes en sterktes van alle andere magieën, maar die van haar waren vaag en vaak verschillend per persoon.
Zuchtend plaatste haar vingers op de hagelwitte, ivoren toetsen, liet de muziek dansen. Dat was de enige juiste omschrijving voor Lesaiah op het moment, hoe haar vingers dansten over de toetsen. Als een wals, haar stem de begeleiding. Door simpelweg de rest van de instrumenten met haar magie te besturen, klonk het alsof er een compleet orkest in Erdore aanwezig was. Qua instrumenten klopte dat ook wel, maar de dirigent was ook degene die de instrumenten bespeelde, en degene die het vocale gedeelte op zich nam. Onbewust zong ze verschillende oude, Grense liederen, en uiteindelijk een simpeler lied, in een mengtaal die over het algemeen goed gesproken werd. Een van haar persoonlijke favorieten, omdat Gren haar altijd deed denken aan de tijd dat ze haar broertje moest leren hoe hij met een dwarsfluit moest omgaan. Nog steeds had de vrouw medelijden met het zilver van de fluit, verbogen als het was na drie lessen. Daarna had ze het opgegeven, en waren ze tijdens die lessen stiekem heel andere dingen gaan doen. Zonder elkaar, want Tyrel en Lesaiah konden elkaar gewoon niet uitstaan. Familieproblemen, dat was het goede woord. Haar moeder te week, haar vader te streng. Niets wat het meisje had gedaan was goed genoeg geweest, en uiteindelijk had ze het dus opgegeven. Haar stem stierf weg bij de laatste gedachte, een haar oren spitsten zich op een zachte klop. Er was iemand buiten de deur, maar het was niet Norwood. Met een vlugge blik in een van de spiegels die aan de muur hing haastte ze zich naar de deur, hopend dat het Alejandro niet was. Voorzichtig opende ze de deur, maar toen ze zag dat het de witharige man niet was, glimlachte ze breed. Het was een vrouw, bruin, kort haar. Watermagie. Zou dit Aura’s opvolgster zijn? Eigenlijk hoopte Lesaiah dit al bij de eerste aanblik. Op de een of andere manier zou ze beter met mannen dan met vrouwen kunnen opschieten had ze het idee. ‘Hallo,’ klonk haar stem, ‘En aangenaam. Aura’s opvolgster? Ik ben Lesaiah. Leuk kennis te maken.’ Ze had de deur nu volledig geopend, vrolijker dan ze in tijden was geweest. Omgaan met vrouwen ging haar gewoon makkelijker af, en hoe goed Norwood haar ook dacht te begrijpen, het was anders om met iemand van je eigen geslacht te praten.

Liedje; https://www.youtube.com/watch?v=IsaZOc8y-FM&feature=related

Fealwen stond als bevroren aan de deur, bewoog niet om de luchttrillingen niet te verstoren. Droomde ze het nu, was ze echt de gang op gegaan, of was daar echt een voltallig orkest achter de deur te horen? Ze wist wel wat Legendarische Magicians met hun magie konden, maar op het moment dacht ze daar even niet aan. De tonen van een krachtige piano galmden door het vertrek achter de deur en ze merkte dat ze wilde blijven staan luisteren, enkel en alleen omdat de muziek haar betoverde. Verdwaasd knipperde ze met haar ogen. Kendal had van muziek gehouden. Hij wilde soms wel eens dat ze wat zong; niet dat ze dat zo goed kon, maar gewoon omdat hij het wilde horen. Ze had lange tijd geen muziek meer geluisterd. Het herinnerde haar teveel aan Kendal. Ze sloot haar ogen een moment en haalde trillerig adem, zag even zijn gezicht weer voor zich. Wie haar had verteld dat tijd alle wonden heelde vertrouwde ze niet meer. Maar wat was tijd dan ook voor haar? Haar leeftijd stond stil, evenals haar besef van tijd. Ze zag de dingen voorbij stromen, maar wat deed ze ermee.. Ze lette erop dat de dingen bleven gaan zoals het moest, dat Cassia een rustige planeet zou blijven. Ze kon niet voorkomen dat er erge dingen gebeurden; die waren er nu eenmaal in het leven. Alleen voor echte rampen kwam ze in actie. Fealwen opende haar ogen en ging rechter staan toen ze een naderende aanwezigheid voelde. Bela had al die tijd gezwegen en keek nu op naar zijn bazin, die in één keer terug was in het heden. De deur ging voorzichtig open en onthulde een verschijning met een glimlach en lang, bruin haar in een hoge staart. Fealwen zelf had veel te kort haar om in een staart te doen, vandaar dat ze het ook altijd los en steil droeg. Waarom moeilijk doen als het ook gemakkelijk kon? ‘Hallo,’ groette de vrouw. Fealwen moest een klein beetje omhoog kijken; met haar 1 meter 59 was ze nu niet echt wat je noemt.. lang. ‘Hallo,’ groette ze terug. De stem van de vrouw was aangenaam, vriendelijk. Op haar vraag knikte Fealwen. ‘Dat is dan wederzijds, Lesaiah. Ik ben inderdaad Aura’s opvolgster.. en jij bent de Vrouwe van het Woud?’ De deur was nu volledig open en Fealwen nam aan dat dit betekende dat ze binnen mocht komen. ‘Ik hoop dat je geen problemen hebt met dieren?’ vroeg Fealwen, die zich nu pas realiseerde dat Bela achter haar aangehuppeld was, Erdore in. De grote, witte hond bleef altijd vlakbij Fealwen en dat vond de vrouw niet erg; het gaf haar kracht, energie. Het maakte haar dominanter en zelfverzekerder. Alles met dank aan Bela. Ze keek de kamer rond, die gezellig ingericht was. Daarna keek ze weer naar Lesaiah. ‘Ik heb gehoord dat het hier prima werken is, met de andere Legendarische Magicians. Ik heb nog niet veel van onze collega’s ontmoet, maar alles is een begin. Mijn enige kennismaking tot nu toe is met Alejandro.’ Haar blik bleef even hangen op de vleugel. ‘Die vleugel heeft een prachtig geluid, veel zuivere tonen,’ merkte ze op, terugdenkend aan de muziek die door de houten deur naar haar toe gestroomd was. Er was geen voltallig orkest aanwezig, maar misschien had Lesaiah dat geluid wel uit de vleugel gekregen. ‘Je hebt een erg mooie stem,’ complimenteerde Fealwen haar. Zelf had ze ooit zo willen kunnen zingen.. voordat ze in stilzwijgen verviel en voor muziek alleen nog naar de vogels luisterde. Soms naar het gedrag van Bela, maar de hond maakte niet altijd lawaai. Zoveel als haar karakter zich aan Bela’s had aangepast, zo had ook de hond zich aan het hare aangepast. De wereld was maar complex.. maar ze had het idee dat ze het met Lesaiah wel zou kunnen vinden.

Ergens beïnvloedde haar vrolijkheid de hele omgeving. Of in ieder geval Erdore. De bloemen die bijna uitgebloeid waren, leken iets minder somber. De kleuren van de herfst, die de kamer sierden, waren uitbundig en opgewekt, helder. Als het Alejandro was geweest, zouden de bladeren waarschijnlijk dreigend hebben geleken. Het hing maar af van haar humeur, hoe de omgeving, de hele natuur, zich gedroeg. En dat deed Lesaiah volledig onbewust. Dan maar bedenken hoe het was als ze zich concentreerde, iemand echt wilde aanvallen. ‘Natuurlijk, kom binnen.’ Ze bleef vriendelijk, opgewekt. Een Lesaiah die Norwood kende, die Ferost had gekend. Dacht ze. Hoopte ze. Ergens wist ze zelfs dat niet helemaal zeker. Het geheugenverlies frustreerde haar soms, maar dat liet ze nu niet blijken. Zelfs niet onbewust. ‘Vrouwe van het woud, ja. Zo kun je het zeggen. Opvolgster van Ferost, de eerste vrouwelijke LM van het woud in tijden. Of gewoon Lesaiah, dat is makkelijker.’ Op de een of andere manier waren Cassianen en Novanen makkelijker om aardig te vinden. Met mensen van Puffoon ging het ook nog redelijk goed, en Erd ook. Alles wat ze nodig had om te overleven. Razen en Shadra… Vernietigden zo snel, iets wat haar een soort natuurlijke angst had gegeven voor die twee planeten. De keren dat ze er was geweest, waren kort en gehaast, om zo snel mogelijk weer naar haar veilige positie terug te keren. Haar ogen stonden even afwezig, maar er was iets wat haar meteen terughaalde naar het hier en nu. Het was groot, wit en zacht.
Onwillekeurig lachte ze, terwijl ze zich naar de hond boog. ‘Ik ben de LM van het woud. Moeilijk om dan niet van dieren te houden,’ lachte ze. Met haar linkerhand kroelde ze het beest tussen zijn oren, op die plek die veel honden heerlijk vinden. ‘Ik heb gehoord dat het hier prima werken is, met de andere Legendarische Magicians. Ik heb nog niet veel van onze collega’s ontmoet, maar alles is een begin. Mijn enige kennismaking tot nu toe is met Alejandro.’ Haar wenkbrauwen trokken samen na de opmerking, ernstig stond ze op. ‘En wat… Vond je van hem?’ Ondanks al haar oefening was de afkeuring over Alejandro onmiskenbaar, hoewel dat ook wel van haar gezicht af te lezen viel. Nee, ze ging de vrouw nu niet meteen beïnvloeden met haar mening, maar ze mocht hem wel geven. ‘Hij is ook nieuw, net als jij. Niet dat ik oud ben, van de tweede generatie. Alleen Aidan is nog over van de oorspronkelijken.’ Met een glimlach hoorde ze de opmerking over de piano aan, haar humeur over Alejandro vergetend. ‘Zo goed nu ook weer niet. Maar dank je.’ Lesaiah wist dat ze kon zingen, maar opscheppen erover deed ze niet. Dat was gewoon onbeleefd, egoïstisch. Ze draaide haar hoofd naar de open haard die vrolijk knetterde, en de zachte stoelen die erbij stonden. ‘Kan ik je wat te drinken aanbieden…?’ De laatste stilte gaf aan dat ze de naam van de vrouwe van het water nog niet wist. Wel zo handig, als je een gesprek wilde beginnen.

Hopelijk kun je er iets mee

'Natuurlijk, kom binnen,' nodigde de vrouw haar uit. Lesaiah bevestigde dat ze de Vrouwe van het Woud was, inderdaad de eerste in tijden. Fealwen kon zich niet echt voorstellen hoe zoiets moest zijn; zijzelf was de volgende vrouw in generaties van vrouwen; al haar voorgangers waren vrouwelijk geweest. Misschien had het iets te maken met het element Water zelf, maar het maakte Fealwen niet zoveel uit. Het enige wat ze tegenwoordig nog zeker wist was dat er op Cassia geen toekomst meer voor haar was. Bela mocht ook binnenkomen, al had hij dat sowieso gedaan. Lesaiah lachte even en stelde dat ze dieren wel leuk moest vinden, waarop Fealwen met een glimlach knikte. Bela kefte even zachtjes toen Lesaiah hem begon te aaien en drukte zijn kop tegen haar hand. 'Ik denk dat je gelijk hebt.' Lesaiah leek haar een aardige collega; al had ze het altijd wel met Grenanen kunnen vinden. Over het algemeen waren dat rustige personen, niet al te luguber en ook niet overdreven vrolijk. Voor zover ze zich het kon herinneren had ze nooit problemen met hen gehad. En het leek er niet op dat dit nu zou gebeuren.
De naam die ze sprak had een negatieve uitwerking, lettend op de duidelijke verandering in Lesaiah's humeur. Hopelijk had ze niets verkeerds gezegd.. Lesaiah kreeg het voor elkaar te vragen wat ze van hem vond. Fealwen moest even denken aan het ongeluk met Bela, kon nog net een lach onderdrukken. Nee, ze zou het niet vertellen. Dat zou oneerlijk zijn, immers. 'Hij was niet zo gek op Bela en nogal blij met zichzelf,' kon Fealwen zeggen, dat was ook de indruk die hij op haar gemaakt had. Niet zozeer onaardig maar ook niet helemaal zonder eigendunk. Helemaal niet, eigenlijk. Er kwam gelijk nieuwe informatie; Alejandro was dus ook van de derde generatie. Lesaiah van de tweede. Fealwen knikte; er was dus nog steeds één magician van de eerste generatie. Ze keek in stilte wel op tegen haar collega's, die hier al ingeburgerd waren en alles zo gemakkelijk onder controle konden houden. Alsof zij geen problemen hadden gehad met het worden van een opvolger, alsof het hen zonder moeite afgegaan was. Afwezig gleed haar hand even naar de ring rond de vinger van haar linkerhand, zonder dat ze het door had. Kendal.. Lesaiah nam haar complimentje met gepaste bescheidenheid in ontvangst, hoogstwaarschijnlijk precies tegenovergesteld aan hoe Alejandro met dat soort dingen om zou gaan. Fealwen vond het wel grappig dat de eerste twee mensen die ze leerde kennen - al was het dan niet zo persoonlijk - zowat elkaars tegenpolen waren. Typisch. Ze liet haar opmerking voor wat het was; ze ging iemand niet dwingen om op te scheppen. Grenanen stonden daar ook wel om bekend, dat ze wat ingetogener waren. De open haard gaf een warme gloed af, die ze nu begon te merken; de warmte sloop tegen haar lichaam op en begon haar langzaam te verwarmen. 'Fealwen,' antwoordde Fealwen, de stilte in een paar miliseconden herkennend als een hint om naar haar naam te vragen. 'Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan,' vulde ze aan. Mooi, was ze ook weer gelijk van haar hele naam af, hoefde niemand daar moeilijk over te doen. 'En graag, als je wat thee hebt?' Fealwen sprak Bela even zachtjes toe dat hij niet in een stoel mocht gaan zitten en de hond ging daarop voor het vuur liggen, erop vertrouwend dat er geen vonkjes zouden komen om hem plat te branden. Dat was ook iets te pessimistisch gedacht, dus liet Fealwen hem zijn gang gaan. Ze wachtte tot Lesaiah terug was en besloot toen dat ze maar iets moest zeggen om een gesprek te starten. 'Dus er zijn hier verschillende generaties door elkaar,' vatte ze samen. 'Ik zit hier met een paar professionals,' voegde ze er met een glimlach aan toe. 'Mag ik je vragen hoe het hier meestal aan toe gaat, met vergaderingen en dergelijke?' Een praktische vraag leek haar een goed begin, ze moest hier toch alles nog te weten komen. Opnieuw begon ze aan de ring te draaien, een tic die ze niet zomaar meer weg zou krijgen. Ach ja, die goede oude tijd. Een tijd die nooit meer terug zou komen.

Alejandro haalde Lesaiah een beetje uit haar roes, alleen de naam al was verschrikkelijk vervelend. Hij was echt het enige onderwerp wat haar zo erg kon irriteren dat ze hem inderdaad fysiek had aangevallen. Met haar gedachten bij wat ze hem zou aandoen de volgende keer dat ze hem zag, knikte ze Fealwen toe. ‘Thee heb ik wel, volgens mij zelfs nog warm water. Laat me even kijken.’ Haar haren dansten toen ze zich naar de keuken begaf, en met een knip van haar vingers de theebladeren in het warme water liet zweven. Zelf dronk ze niet heel vaak thee, maar ze kon niet ontkennen dat het op een herfstdag goed smaakte. Op haar gemak zette ze alles op een dienblad, nam het mee naar de centrale kamer. De hond, Bela, was al voor het vuur gaan liggen. Natuurlijk, dat was vast zijn instinct. Lesaiah kon het hem niet kwalijk nemen, ergens was ze best jaloers. De hond leek behoorlijk zorgeloos, hoefde niet over tientallen mensen te heersen en beslissingen te nemen die het leven van een heleboel mensen kon veranderen. Met een soort van hol gevoel in haar maag zette ze de thee op het tafeltje vlakbij de haard, keek nog eens naar de hond. Ze had natuurlijk ook gewoon kunnen weigeren Ferost’s opvolger te worden. Toen had het allemaal zo geweldig geleken, de kracht, de onsterfelijkheid, alle roem. De opwinding was op dat moment waarschijnlijk groter geweest dan haar verstand, want ze had niet lang getwijfeld en ingestemd. Of zo dacht ze dat het was gegaan, want dat was een van de meest vage stukken in haar geheugen. Iemand had er grof gegumd, leek het wel.
'Dus er zijn hier verschillende generaties door elkaar,' Fealwen’s stem trok haar even terug, haar aandacht weer op het bezoek gericht. ‘Ja, drie om precies te zijn. En dan heb je de opvolgers nog, maar dat is een ander verhaal.’ Dat Aura ook nog een andere opvolgster had, liet Lesaiah buiten het verhaal. Hopelijk zou het net zo gaan als Norwood en zij, zonder al te veel ruzie en gedoe. Met Savador en Alejandro echter, was het wel amusant. 'Ik zit hier met een paar professionals,' Hoofdschuddend lachte de bruinharige vrouw. ‘Allesbehalve. Van Alejandro betwijfel ik zijn potentie ten zeerste, en ik vind mezelf niet echt een pro. Eerder iemand die maar wat probeert.’ Ja, proberen was de beste omschrijving. ‘Alleen Neara en Aidan zijn echt pro’s. Eric heb ik nog niet persoonlijk ontmoet, maar hij is ook nieuw, dus ik ga ervanuit dat hij in dezelfde positie is als ik.’ Kort haalde ze een hand door haar bruine haar, richtte haar blik op de muur. ‘Oh,’ bedacht ze zich ineens, ‘Je weet natuurlijk niet wie dat zijn. Neara is de vrouwe van de lucht, Aidan heer van het vuur. Eric is de LM van het licht, en dat waren ze volgens mij. Fennon is weg. Hij was de LM van de aarde. Op Erd is een hele paniek ontstaan rond de heerschappij, volgens mij.’ Ze volgde het niet precies, vond het al erg genoeg dat haar peetoom weg was. 'Mag ik je vragen hoe het hier meestal aan toe gaat, met vergaderingen en dergelijke?' Glimlachend keek ze Fealwen nu aan, ging in een van de gemakkelijke stoelen bij het vuur zitten. ‘Normaal hebben we om de week, of om de twee weken vergaderingen, en als het echt nodig is kun je altijd nog een noodoproep doen. Die hoort iedereen. Normaal gesproken opent Neara de vergadering, maar het is maar wie er het eerst is.’ Ze vlocht een pluk haar om haar vinger. ‘Maar als je echt persoonlijk iemand wil spreken, dan is het makkelijker om persoonlijk naar zijn of haar kamer toe te gaan. Hoewel ik van mezelf kan garanderen dat ik er niet altijd ben, ik ben liever buiten.’

- Sorry, ik had het niet gezien D: Volgens mij doen we een contest wie het langst erover doet om te posten~ Ik win >D -

Lesaiah meende nog theewater te hebben, wat alleen maar mooi uitkwam. Fealwen zou het al helemaal niet leuk vinden als haar collega veel moeite moest gaan doen om haar een kopje thee te bezorgen, zij die zomaar binnen kwam vallen op een random moment en daar maar net toestemming voor had gevraagd. Veel te laat, natuurlijk. Met een dankbaar knikje pakte ze het theekommetje, nadat ze Bela even geaaid had. Die hond had het toch zo gemakkelijk, af en toe. Jaloers kon ze daar wel op worden, maar wat had het ook voor zin. Bela zou niet terug praten en waarschijnlijk ook niet begrijpen waar ze op uit was. Dat zou ze zelf niet eens begrijpen, als ze haar hond ging confronteren met het zorgeloze leventje dat hij leidde. Daarvoor was ze veel te dol op hem. Drie generaties, dat was best wel wat. Oude Legendarische Magicians die al een tijd meedraaiden dus, de wat nieuwere die hier al een tijdje in de running waren maar nog wel wat konden leren en nog niet in de sleur vervallen waren; en mensen zoals zij, die net voet op de Academy gezet hadden en nog alles over de gang van zaken moesten leren. Onervaren lieden die misschien niet eens welkom waren, wat ze gevreesd had, maar wat door Lesaiah ernstig weerlegd werd. De Vrouwe van het Woud was ondertussen begonnen met het uitleggen wie er allemaal waren, wie pro waren en wie niet. Fealwen fronste een beetje, vroeg zich af wie het in 's hemelsnaam waren. Nou ja, ze had wel wat gehoord tijdens haar afgezonderde en eenzame verblijf op Cassia, maar om nu gelijk alles te weten.. Ze wist niet eens wie er nieuw waren, om eerlijk te zijn, afgezien van haarzelf dan. Neara, Eric, Aidan, Fennon; de namen sloeg ze op in haar geheugen, al zou die van Fennon niet echt nodig zijn. Ze kon er nu zelf de laatste drie aan toe voegen; Alejandro en Lesaiah, en zijzelf natuurlijk. Lesaiah was alweer begonnen met het beantwoorden van haar volgende vraag, op een rustige en geduldige manier. Daar had je wel geluk mee, als opvolger. Zo'n leermeesteres zou je niet snel laten vallen. Ze knikte, sloeg de informatie zo goed en zo kwaad als het ging op. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen Lesaiah een opmerking maakte over buiten. 'Dat lijkt mij ook het heerlijkst, om de hele dag buiten door te brengen. Tussen de planten en het water, met een beetje geluk nog zon ook. Muziek is meestal het mooist buiten,' vond Fealwen, die het idee kreeg dat ze zelf ook niet al teveel binnen zou zijn. 'Ik kan me eigenlijk niet goed voorstellen dat er mensen zijn die niet graag buiten komen, maar er zijn altijd uitzonderingen. Die Alejandro bijvoorbeeld, lijkt niet erg happig om naar buiten te gaan.' Ze moest goed nadenken over haar woorden om niets te laten ontglippen over het voorval met Bela. Alejandro zou dan een stuk minder charmant zijn, dat was wel zeker. Opvolgers, viel haar weer te binnen. 'Wie hebben eigenlijk een opvolger, hier? Daar heb ik vrij weinig van gehoord.'