A long time ago....

De maan stond hoog aan de hemel, volle maan. Precies zo een aan de laatste avond voor het vertrek van Iraf en Deshas dacht een vrouw compleet in het wit gehuld bitter. Haar spierwitte haren vielen over haar schouders en reikte bijna tot aan haar middel. Ze leek het witte licht bijna uit te stralen, haar zilver kleurige ogen op de maan gericht zodat die erin weerspiegelde. De vrouw haalde diep adem. Het was lang geleden dat ze zich zo vrij had gevoeld. Na die jaren van opsluiting was ze vergeten hoe mooi het maanlicht kon zijn. Het verlichtte haar bleke gelaat. Door de lange witte jurk leek de vrouw zowat te zweven terwijl ze voortschreed over de bevroren aarde. ''Zoveel veranderd'' sprak ze zacht. Haar stem helder en zuiver. Clera dacht aan een vervlogen tijd, een tijd van lang geleden.

Norwood had opnieuw iets gevonden wat hem erg verontrustte. Hij liep door het bos met zijn tas vol spullen die hij nodig had. Hij keek rond. Hij liep naar een boom en haalde wat boomschors er af. Hij bekeek het aandachtig. "Wat ik al dacht..." zei hij. "Niet weer..." zei hij. Hij pakte een potje uit zijn tas. Hij smeerde wat zalf op zijn handen en richtte deze op de boom. Niet veel ruimte zat er tussen. De boom kreeg een groene gloed om zich heen iets wat opviel in de donkerte. Hij zag iets bewegen en keek er even naar. Toen hij klaar was liep hij naar de volgende boom er naast. "Waarom hebben deze bomen toch vaak een ziekte..." zei hij en begon met de volgende.

Clera hoorde ineens woorden. Ze keek om en zag verderop een man lopen. Vermomming, ze moest een vermomming hebben. Clera sloot haar ogen en cincentreerde zich. Ze veranderde zichzelf in een kind, een student. Ze had een witte bloes aan hem een blauwe stropdas en rokje. Verder witte sokken en weer blauwe schoenen. Haar haar was kort en had een zilver witte kleur. Haar ogen waren gewoon zilver gebleven. Maar haar ogen keken te wijs. Te wijs voor het kind dat ze speelde. Nieuwschierig liep Clera in haar nieuwe gedaante naar de man. ''Hallo?'' zei ze zacht.

Norwood keek op en hoorde een stem. "Hallo.." zei hij vriendelijk. "Is het echt nodig om je te vermommen..?" vroeg hij ineens. Hij glimlachte. "Ik doe heus niets hoor..." zei hij vriendelijk. "Ik genees alleen maar de bomen..." zei hij. Hij keek naar het meisje dat voor hem stond. Hij had haar zien veranderen. Hij had de silouhet gezien en dat was genoeg voor hem om te bepalen dat het een volwassen vrouw was. Hij glimlachte en wachtte haar reactie af.

Clera sloeg haar ogen neer bij die woorden. ''Soms wel. Tijden zijn veranderd weet je. Dit is niet meer de wereld die ik kende waarin ik nu leef'' zei ze terwijl ze haar normale gestalte weer aannam. Nu zat ze tenminste wel op ooghoogte en kon ze de man normaal aankijken in plaats van naar boven te moeten kijken. Ze legde haar hand op een boom. ''Zijn ze ziek dan?'' vroeg ze kalm.

Norwood glimlachte. "Van verhalen hoor ik ook inderdaad dat het vroeger anders was..." zei hij en knikte. Hij hoorde haar vraag over de bomen. "inderdaad. Ze zijn ziek. Er is een virus die de boomcellen langzaam af laat sterven. Alles ontwikkelt zich. Van dier tot een ziekte. En ik help de bomen zich zo te ontwikkelen dat ze ook deze ziektes kunnen overleven. Al duurt dat wat lang..." zei hij. "Ik genees ze en zorg door de zalf dat ze antistoffen aanmaken voor dat virus." legde hij uit. "Bovendien maakt ook dit bos de school mooi. Het lijkt me niets om de school op een kale vlakte te laten staan..." zei hij met een glimlach.

Clera glimlachte even zwakjes terug. Als ze deze man zo hoorde praten over de bomen moest ze heel sterk aan Ferost denken. Hij legde er precies dezelfde passie in. Nu pas besefte Clera hoe erg ze hem miste. Ze wist niet precies waar hij was al moest hij hier in de buurt zijn. Ruw veegde ze langs haar oog met de muis van haar hand om een opkomende traan weg te vegen. Ferost was altijd een soort vredesbewaarder geweest. Altijd als zij ruzie had met Deshas of een andere Legendarische Magican met zijn of haar tegenpool, dan wist Ferost hen altijd wel rustig te krijgen. ''Denk je dat ze weer beter worden?'' vroeg ze daarna even zacht.

Norwood zag dat ze een traan kreeg en keek haar even bezorgd aan. "Is er iets, Mevrouw?" vroeg hij bezorgd en keek haar aan. Hij hoorde de vraag die volgde en glimlachte weer zwakjes. "Ik ben er haast zeker van..." zei hij. Hij knikte. "Ik doe mijn best en ik kan er weinig aan doen als een boom het niet haalt. Het enige wat ik zou kunnen doen is er een nieuwe boom voor terug plaatsen zodat dit bos haar schoonheid niet verliest..." zei hij en haalde zijn handen van de boom af. Hij keek even rond en zag momenteel nog geen andere boom die ziek was. Hij glimlachte een keek naar Clera. Hij pakte een doek uit zijn tas en veegde het overgebleven zalf van zijn handen af. Hij stak zijn hand uit. "Norwood is de naam..." zei hij vriendelijk en wachtte haar reactie af.

Clera schudde even licht haar hoofd zodat haar spierwitte lokken meezwierde. ''Het is niets'' zei ze licht aarzelend. ''Je doet me veel denken aan een oude vriend van me dat is alles'' vervolgde ze. Ze schudde de man die zich voorstelde als Norwood even zijn hand. ''Clera'' zei ze en liet zijn hand weer los. Haar blik ging opnieuw even naar boven, naar de maan. Opnieuw verbaasde ze zich over die heldere kleur. Ze had zo ongelofelijk lang in het duister gezeten dat ze er maar naar bleef kijken.

Norwood hoorde haar woorden. "Mag ik vragen wie...?" vroeg hij en keek haar aan. Hij knikte toen ze zich voorstelde. Hij keek naar de richting waar ze naar keek en merkte dat ze naar de maan keek. "Hij is mooi, hé? vroeg hij en glimlachte. Hij keek daarna weer naar Clera en ging tegen een boom aan leunen.

''Hij heet Ferost'' zei Clera zacht. ''Hij zorgde er altijd voor dat gechten nooit uit de hand liepen. Natuurlijk had iedereen vaak ruzie. Silo en Ira, Werta en Aiden en natuurlijk ik met Deshas. Maar ja dat heb je als tegenpolen van elkaar. Ferost zweefde er een beetje tussen maar hij zorgde er altijd voor dat de balans niet al te veel verstoort werd. Ik vrees voor wat er kan gebeuren nu hij er niet is'' zei ze maar hield haar blik gericht op de maan. Ze luisterde naar Norwood`s woorden. ''Ik heb zo lang in duisternis moeten leven, dat ik was vergeten hoe prachtig het maanlicht kan zijn'' fluisterde ze zacht.

Norwood knikte. "Ik heb wel eens van die naam gehoord..." zei hij en knikte. Hij keek nu ook naar de maan. "Ik vind de maan ook altijd mooi." zei hij. Hij glimlachte en keek naar de lucht. Het was helder en dat deed hem goed. Hij hield niet van de regen. Al was het wel goed voor de bomen en planten.

PROFILE MAGICIAN

» Long time no see (Vivespa)
» Long Time no see!
» Long time, no see....
» Yo! Long time no see~ || Victoire
» Long Time No See [OPEN]

A long time ago....

A long time ago....

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen