"Nooit!" gilde Mizuki terwijl de krijsend uit de shuttle werd geduwd. Ze pufte en viel op de grond. Ze stond op en veegde haar rok schoon. Ze bromde wat gemene woorden naar haar vader en de trok haar neus op. Ze draaide zich om en ging naar het dichtsbijzijnde plekje. Ze liet zich op de grond zakken. Ze haalde haar MP3 boven en stak de oortjes in haar oren. Ze begon zachtjes een liedje te zingen. "Why do all good things come to an end?". Ze wreef in haar ogen en zag eigenlijk nu maar pas hoe mooi het hier was. Misschien kon ze hier toch blijven? Maar ze wou dit niet, ze wou terug naar Nova. De grond onder haar begon licht te geven terwijl ze lichtjes rood begon te zien van woede "IK HAAT JE VADER!" schreeuwde ze zo hard ze kon en ze sloeg een gat in de grond van 4 centimeter diep. Ze had wel kracht, maar ze was te uitgeput om echt met volle kracht in de grond te slaan, ze had daar ook geen zin in trouwens. Ze haalde een broodje uit haar tas en begon er zachtjes op te knabbelen. Van al die woede had ze honger gekregen en vroeg ze zich langzaam af wie hier ook allemaal zat, niet dat het haar echt kon schelen. Ze kon haar mannetje wel staan. Ze keek om zich heen en een vogeltje landde naast haar. Ze gaf het beestje een klein korstje van haar broodje dat het beestje gulzig naar binnen slokte. het beestje vloog naar zijn nestje en begon de kleintjes te voeren met het korstje dat Mizuki juist had afgegeven. Ze glimlachte haast onzichtbaar en ze at weet een stukje op van haar broodje. De natuur kon mooi zijn. Ze droomde een beetje weg toen haar broodje op was en opeens hoorde ze voetstappen haar naderen.

(flutpost, er komt wel een betere :3)

Hij was moe, maar hij had vannacht tenminste een paar uur kunnen slapen, wat sinds korte tijd bijzonder was geworden. Hij was langs de ziekenzaal gegaan om daar slaappillen te vragen en die hadden wel wat geholpen. Hij overwoog nu om vanavond een dubbele dosis te nemen. De dokter had zelf gezegd: Als het niet werkt, neem je er de volgende keer twee. En de pillen hadden wel geholpen, maar nog niet perfect. Hij hoopte eigenlijk dat hij de pillen vannacht niet nodig zou hebben, maar dat zou hij dan wel beslissen.Hij liep naar buiten en voelde de koude lucht tegen zijn gezicht. Het gaf hem energie en hij genoot van de frisse lucht die hij inademde.
Op het gras zat een mooi meisje met lang zwart haar. Hij zag de oortjes en vroeg zich af welke muziek ze luisterde. Hij zag haar mond bewegen, dus waarschijnlijk zong ze mee. Hij kwam iets dichterbij en hoorde de woorden van het liedje dat ze zachtjes zong. Hij herkende het liedje en in zijn hoofd hoorde hij de melodie. Ze zong aardig goed, in ieder geval vol emotie. Ze klonk boos, teleurgesteld en eenzaam. Nou aan dat laatste kon hij in ieder geval verandering brengen. Hij begaf zich zo snel als hij kon mogelijk in haar richting. Het meisje sloeg plotseling met kracht op de grond en de aarde begon te gloeien. "IK HAAT JE VADER!" schreeuwde ze boos en ze sloeg nog eens op het gras. Een groot gat vormde zich waar ze de grond had geraakt. Mineko was verbaasd, het meisje zag er nog niet zo sterk uit. Zo zag je maar weer dat je iemand niet moest beoordelen op hoe hij of zij er uitzag. Zelf zag hij er ook niet zo sterk uit, maar hij was wel degelijk gespierd. Maar een gat in de grond slaan..
Even stond hij verbouwereerd te kijken. Het meisje pakte een broodje en begon te eten. Mineko glimlachte, ze had blijkbaar honger gekregen van het slaan en nu zag ze er weer zo lief en onschuldig uit. Hij liep naar haar toe en hurkte naast haar. ''Zo, een beetje de grond aan het mishandelen en molesteren zie ik, jongedame. Vandalisme word hier niet getolereerd. Je naam alsjeblieft.''zei hij serieus terwijl hij naar het gat wees. Hij haalde een papiertje uit zijn broekzak en pakte een pen uit zijn borstzakje in zijn overhemd. Met zijn nette witte overhemd en groene losjes gestrikte stropdas zag hij er behoorlijk officieel uit. Hij was benieuwd hoe het meisje zou reageren op zijn grapje. Hij keek haar aandachtig aan en zag plotseling dat ze allemaal modderspetetrs op haar gezicht had. Hij pakte een smetteloos witte zakdoek uit zijn zak en veegde de ergste resten modder voorzichtig weg. Haar gezicht was mooi, vooral zonder modder erop. Hij glimlachte lief naar haar, in de hoop dat ze hem niet als een enge rotzak zou beschouwen. Hij veegde zoveel mogelijk aarde terug in het gat. Daarna legde hij zijn hand op de beschadigde planten en liet ze met woudmagie weer een beetje teruggroeien. "Ja dat is allebei al stukken beter.'' zei hij vrolijk, terwijl hij eerst naar het gat en daarna naar haar gezicht keek.

~Jippie, doen alsof je politieman bent!~

Mizuki keek op naar wat de jongen zei en ze schrok. Ze kreeg weer een knalrood gezicht en ze begon zachtjes te stamelen "S-sorry meneer ik k-ken mijn eigen k-kracht niet... Mijn naam is Mizuki...". Ze spande zich helemaal op toen hij een zakdoekje naar haar gezicht bracht en de modderspetsen wegvaagde. Ze kon zich niet meer bewegen en hij zei dan dat het er al stukken beter uitzag. Gelukkig kon ze nog een beetje glimlachen toen hij de planten weer liet groeien. "Sorry" zei ze nogmaals en ze maakte de put weer zo effen mogelijk. Ze veegde de kruimeltjes van haar rokje en de vogeltjes kwamen ze weer opeten. Ze glimlachte en aaide eentje op zijn kleine hoofdje. Ze ging dan met haar andere hand door haar haar en bekeek dan de jongen. Hij kwam vast van Gren vanwege dat hij de planten liet groeien. Hij had een wit hemdje en een stropdasje aan. Dan gingen haar ogen naar zijn gezicht. Hij had felblauwe ogen en groen (?) haar waarvan een plukje voor zijn neus hing. Ze wendde dan haar gezicht af toen hij naar haar keek. "Krijg ik een straf?" vroeg ze beschaamd.

Het meisje werd rood en schrok zichtbaar. "S-sorry meneer ik k-ken mijn eigen k-kracht niet... Mijn naam is Mizuki..." Mizuki. Hij proefde de naam in zijn mond. Het paste bij haar.
"Krijg ik een straf?" vroeg ze ongerust.
"He Mizuki, maak je niet ongerust. Ik ben gewoon een leerling dus straf kan ik je niet geven en ik beloof je dat ik het aan niemand zal vertellen.'' Hij voelde zich schuldig dat hij haar zo had laten schrikken. Hij keek haar quasi-schuldbewust aan en zei. ''Ik ben Mineko, het spijt me dat ik je zo heb laten schrikken, het was maar een grapje.''

Het meisje veegde de kruimels van haar schoot en meteen vlogen de vogels erop af. Ze aaide een vogel over zijn kop.
Mineko keek verwonderd toe, ze was zo zorgzaam en voorzichtig met het vogeltje bezig. Ze streek met haar hand door haar haar en bekeek hem onderzoekend.

Ook hij ging verder met het bestuderen van haar gezicht. Ze was erg mooi. Lang zwart haar omlijste haar gezicht en hing lichtjes voor haar ogen. Dat vond hij jammer, hij wilde haar ogen goed kunnen bekijken. "Haal je haar eens weg voor je gezicht... Ik wil je ogen beter bekijken.'' zei hij zachtjes. Hij bleef aandachtig naar haar gezicht kijken.
Hij was verbaasd dat hij plotseling zoveel durfde, normaal gesproken was hij in dit soort situatie's verlegen, maar nu voelde hij zich zeker en absoluut niet gegeneerd.

Toen vroeg hij bezorgd aan haar:''Wil je me vertellen waarom je zo boos bent op je vader, Mizuki? Wat heeft hij gedaan?'' Hij hoopte dat zijn vraag haar niet verdrietig zou maken. Maar hij wist uit ervaring dat praten over je emoties hielp met het verwerken. Als er iemand alleen al naar je luisterde, kon dat enorm opluchten.

Mizuki keek hem aan en hij zei dat hij een grap had gemaakt. Ze glimlachte zachtjes "Hallo Mineko, sorry ik weet soms niet goed wat het verschil is tussen een grap en serieuze praat.”. Ze keek beschaamd naar de grond en ze haalde gehoorzaam haar haar uit haar gezicht. Ze had paarse ogen, merkwaardig voor een meisje, het waren geen lenzen “Gelukkig ben je maar een leerling. Ik begon al helemaal te flippen.” Ze lachte lichtjes en enorm zacht zodat het amper hoorbaar was. Ze keek naar Mineko en hij vroeg wat haar vader had gedaan. Ze begon te trillen en ze haalde haar handen snel naar haar gezicht. De tranen begonnen te vloeien en ze snikte heel zachtjes en begon haar verhaal, maar Mineko moest zijn oren open trekken, ze had moeite met goed te articuleren. “Mijn vader komt van Shadra en hij is puur en puur gemeen en slecht… Hij sloeg me en deed me pijn. Ik heb me een keer verweerd en ik sloeg hem. Hij dumpte me hier en ik ben uit huis gestampt…” ze stortte helemaal in en ze bleef zitten zoals ze zat: knieën opgetrokken, haar handen tegen haar gezicht, huilend. Ze wou niet huilen! Maar ze kon het niet tegenhouden. Het was onmogelijk op dit moment… Al de slechte dingen die er gebeurt werden met haar flitsten voor haar ogen. Ze voelde weer de pijn die haar vader haar deed voelen… Aan de ene kant deed het goed het te vertellen maar toch deed het zo'n verschrikkelijk veel pijn.

Mizkui streek haar haar voor haar gezicht weg. Mineko glimlachtte en keek in haar bijzondere paarse ogen.
“Gelukkig ben je maar een leerling. Ik begon al helemaal te flippen.” Hij hoorde het meisje heel zachtjes lachen.
Zijn vraag over haar vader had meer impact dan hij verwacht had, Mizuki begon te trillen en huilde zachtjes. Slecht verstaanbaar begon ze haar verhaal: “Mijn vader komt van Shadra en hij is puur en puur gemeen en slecht… Hij sloeg me en deed me pijn. Ik heb me een keer verweerd en ik sloeg hem. Hij dumpte me hier en ik ben uit huis gestampt…”

Mineko was geschokt dit te horen. Zijn vader was ook niet perfect geweest, maar had hem of zijn zusje nooit pijn gedaan. Voor ze het verhaal af kon maken stortte Mizuki in. De tranen gleden over haar wangen. Ze trok haar knieën op en zat met haar handen tegen haar gezicht te huilen. Hij ging voorzichtig vlak naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar schouder. Hij voelde haar warme lichaam schokken van het huilen.
Een beetje stuntelig begon hij over haar rug te wrijven. Hij hield zijn hoofd dichtbij haar oor en fluisterde geruststellende dingen: ''Het is goed... Ik ben bij je. Het is allemaal in orde. Het komt allemaal goed... Ik ga je helpen. Hé, rustig maar. Ik ben bij je.'' Steeds weer herhaalde hij die zinnetjes in de hoop haar een beetje te kalmeren. Hij begreep haar verdriet en wilde haar steunen. Hij sloeg zijn andere arm ook om haar heen en omhelsde haar zachtjes en troostend.

Mizuki's voelde Mineko's omhelzing, maar niets in haar verweerde zich. Ze bleef maar huilen in zijn armen en na een tijd vond ze de rust. Ze haalde een tissue uit haar broekzal en begon haar wangen droog te deppen "H-het spijt me... Normaal ben ik zo niet. Normaal... Zie ik het verleden nooit zo helder als ik nu deed. Mijn emotie kan ik nooit veel tonen maar soms... Zoals nu word het te veel en stort ik in.. Ik weet dat je bij me bent en dat je me wilt steunen.. Alleen... Ken ik je niet zo goed. WIl je me wat over jezelf vertellen?". Haar wangen waren ondertussen droog en je zag niets meer van dat ze had gehuild, buiten dan de vochtige ogen en haar triestige glimlach. Misschien dat ze best nu haar chocolade kon tevoorschijn halen. Ze had gelezen dat het haar voor eventjes wat euforie zou bezorgen. Ze nam uit haar tasje een reepje chocolade en brak het perfect doormidden. Zoals elke lichte autist streefde ze naar perfectie. Alles was netjes bij haar, en piekfijn. Maar ze zou nooit flippen als iets niet perfect recht lag, ze zou het alleen recht leggen. Ze gaf de rechterhelft aan Mineko en ze begon op haar stukje chocolade te knabbelen. Een gewoonte waarvan de niet snel afraakte, met muizenbeetjes at ze haar chocolade op en vouwde ze het papiertje in vier. Snel stak ze het papiertje in haar tas en keek ze weer naar Mineko "Zelfgemaakt. 25% pure chocolade 72% melk en 8% procent suiker." zei ze zachtjes "hopelijk vind je het lekker." ze glimlachte en probeerde haar ogen minder vochtig te laten worden door de laatste tranen langs haar wangen te laten lopen en ze op te drogen met haar tissue.

Na een tijdje werd Mizuki weer wat rustiger. Ze droogde haar tranen met een zakdoek.
"H-het spijt me... Normaal ben ik zo niet. Normaal... Zie ik het verleden nooit zo helder als ik nu deed. Mijn emotie kan ik nooit veel tonen maar soms... Zoals nu word het te veel en stort ik in.. Ik weet dat je bij me bent en dat je me wilt steunen.. Alleen... Ken ik je niet zo goed. Wil je me wat over jezelf vertellen?"
'Het is niet erg, echt niet. Je hoeft je niet te schamen. Emoties maken ons tot wat we zijn.'' zei hij vriendelijk.
Mizuki rommelde even in haar tas en haalde er een reepje chocolade uit. "Zelfgemaakt. 25% pure chocolade 72% melk en 8% procent suiker." zei ze zachtjes "hopelijk vind je het lekker." Mineko nam een hapje en was verbaasd. Zelfgemaakte choclade smaakte nog beter dan gewone chocolade.''Het is..heerlijk, Mizuki! En natuurlijk wil ik je wat over mezelf vertellen.'' Hij besefte plotseling dat zij haar hart had uitgestort bij een volslagen vreemde. Het was niet meer dan logisch dat ze wat meer over hem wilde weten. Hij haalde diep adem en begon.
"Ik heb een zusje, Miku. Zij zit hier ook op school. Onze vader heeft ons naar SSA gestuurd toen hij er achter kwam dat we magie beheersden. Hij wilde ons eigenlijk naar een strenge kostschool sturen, maar gelukkig haalde mijn moeder hem over om ons hierheen te sturen. Hij haat magie en is er bang voor. En nu is hij dus ook bang voor mij.'' zei hij zachtjes. ''Ik hou heel erg van zingen en pianospelen en eigenlijk van alles wat met muziek te maken heeft. Mijn moeder is professioneel zangeres, of was zangeres eigenlijk, ze is al voor mijn geboorte gestopt. Zij heeft me leren zingen en door haar hou ik zo van muziek.''

Hij nam nog een hap van de heerlijke chocolade en keek hoe Mizuki haar stuk gestructureerd opat. Ze deed hem denken aan een klein muisje, zoals ze daar zat te knabbelen. In haar tas zag hij nog meer zo te zien huisgemaakte etenswaren liggen ''Maak je al je eten zelf?'' vroeg hij bewonderend. Zelf was hij niet zo'n goede kok. Hij was in staat om iets makkelijks klaar te maken en dan was het ook zeker wel te eten, maar het was niet te vergelijken met deze kwaliteit.

Mizuki zag hoe Mineko bestudeerde hoe ze haar chocolade gestructureerd opat en ze begon te blozen. Ze luisterde dan rustig naar zijn verhaal: "Ik heb een zusje, Miku. Zij zit hier ook op school. Onze vader heeft ons naar SSA gestuurd toen hij er achter kwam dat we magie beheersden. Hij wilde ons eigenlijk naar een strenge kostschool sturen, maar gelukkig haalde mijn moeder hem over om ons hierheen te sturen. Hij haat magie en is er bang voor. En nu is hij dus ook bang voor mij.'' zei Mineko zachtjes en ze glimlachte weer "Mijn moeder gaf me zelf les. Maar door die ruzie met... hém ben ik hier beland.". Dan liet ze hem verder praten ''Ik hou heel erg van zingen en pianospelen en eigenlijk van alles wat met muziek te maken heeft. Mijn moeder is professioneel zangeres, of was zangeres eigenlijk, ze is al voor mijn geboorte gestopt. Zij heeft me leren zingen en door haar hou ik zo van muziek.''. Ze reageerde weer "Ik hou ook van zingen en muziek, het geeft me een gevoel dat ik geen zorgen meer moet hebben, zoals mijn favoriet liedje beschrijft, dat ik heb geboet voor zijn fouten en dat ik geen zorgen meer heb.".

Toen zag Mineko in haar tas en weer moest ze haar gezicht wegstoppen omdat ze er zich voor schaamde dat haar tas altijd zo perfect ingepakt was en er altijd eten in zat. "Maak je al je eten zelf?" vroeg hij en ze knikte "Ik hou enorm van koken en door mijn autisme streef ik naar perfectie, dus als je wilt proeven, ik heb... Brownies, muffins, chocolade koekjes, allerlei zoetigheden. Allemaal zorgvuldig en perfect afgemeten. Ik vind het leuk als ik weet wat er beter moet.". Ze gaf hem van alles kleine perfect vierkante blokjes. "Gisteren avond gemaakt voor het incident met... hém."

Ik hou ook van zingen en muziek, het geeft me een gevoel dat ik geen zorgen meer moet hebben, zoals mijn favoriet liedje beschrijft, dat ik heb geboet voor zijn fouten en dat ik geen zorgen meer heb." ''Wat is je lievelingslied, Mizuki? Wil je het misschien voor me zingen?'' hij was benieuwd, hij vond dat liedjes veel over mensen vertelden. Als je keek wel liedje iemadn luisterde, kon je zijn stemming al voorspellen. En als je iemand lievelingsliedje wist, wist je meteen heel veel over iemand persoonlijkheid. Hij zou het wel snappen als ze niet wilde zingen, sommige mensen waren bang om in gezelschap te zingen.

Mizuki keek beschaamd weg. ''Ik hou enorm van koken en door mijn autisme streef ik naar perfectie, dus als je wilt proeven, ik heb... Brownies, muffins, chocolade koekjes, allerlei zoetigheden. Allemaal zorgvuldig en perfect afgemeten. Ik vind het leuk als ik weet wat er beter moet. Gisteren avond gemaakt voor het incident met... hém."
''Hé, je hoeft je niet steeds te verstoppen. Ik ben niet eng en ik bijt niet.'' zei hij lachend toen haar gezicht weer tevoorschijn kwam. Blij pakte hij daarna de blokjes eten aan. Hij hield zijn hand bij zijn neus en rook de heerlijke geuren. Hij watertandde en nam een hapje van een van de blokjes. Ohhh... hij zuchtte, dat kind had echt kooktalenten. En ze had dus autisme, dat verklaarde een boel van haar gedrag. Nouja, iedereen was anders en hij vond haar lief en aardig en zou niet opeens anders over haar gaan denken vanwege haar autisme.
''Kijk maar niet gek op als ik je morgen ''toevallig'' weer tegenkom'' zei hij met de nadruk op toevallig. ''Jij wordt denk ik mijn privekokkin. Man wat is dat allemaal lekker zeg.'' Hij likte de kruimels van zijn hand en lachtte ondeugend naar haar. Hij vond haar echt heel leuk en wist zeker dat hij haar nog vaak zou gaan opzoeken.

Mizuki keek geschrokken op, op een positieve manier en kon zich niet inhouden hem een knuffel te geven. Ze nam hem vast en bedankte hem wel duizendmaal. Daarna liet ze hem snel weer los en begon ze zachtjes te zingen: "Are you lost in your lies? Do you tell yourself "I don't realize"? Your crusade's a disguise. Replaced freedom with fear, You trade money for lives. I'm aware of what you've done. No, no more sorrow. I've paid for your mistakes. Your time is borrowed. Your time has come to be replaced.". Hij glimlachte verlegen "Sorry van de knuffel soms kan ik impulsief zijn en doe ik stomme dingen." . Ze keek toe hoe hij verlekkerd haar eten opat en ze wreef verlegen in haar haar en ze stak het meerdere keren telkens achter haar oor. ''Kijk maar niet gek op als ik je morgen ''toevallig'' weer tegenkom'' zei hij maar de nadruk op toevallig viel haar niet op. ''Jij wordt denk ik mijn privekokkin. Man wat is dat allemaal lekker zeg.''. Ze bloosde weer en ze wou nog wat dingen klaarmaken voor hem. "I-is er i-iets wat je h-heerlijk vindt?" stotterde ze, ze raakte amper uit haar woorden vanwege al de complimentjes dat ze kreeg. "Blijf je nog even?" vroeg ze, ze wou nog niet dat hij wegging. Ze kreeg juist de energie die ze wou hebben en ze zong zachtjes een ander liedje "Hello there, the angel from my nightmare. The shadow in the background of the mourge, the unsuspected victim. Of darkness in the valley...". Ze stopte en begon de neiging te krijgen om weer iets impulsief te doen, hem te vragen naar zijn mening, maar ze hield zich in. Wachtend op reactie.

Opeens knuffelde ze hem. Stomverbaasd en blij verrast liet Mineko het allemaal over zich heenkomen. Mizuki begon zachtjes te zingen. "Sorry van de knuffel soms kan ik impulsief zijn en doe ik stomme dingen." Hij wilde haar weer vertellen dat ze zich niet de hele tijd hoefde te verontschuldigen, maar besloot dat voor een ander moment te bewaren. Hij wilde eerst zo veel mogelijk genieten van dit moment.

"I-is er i-iets wat je h-heerlijk vindt?" Hij lachte vrolijk en zei: ''Alles wat jij voor me maakt. En chocolade...en prei.'' Dat laatste klonk misschien raar en als een grap maar Mineko was bloedserieus. Hij hield van prei. "Blijf je nog even?'' Hij pakte haar hand en kneep er zachtjes in. ''Ik was niet van plan om weg te gaan, nee. Maak je maar niet ongerust'' Hij deed zijn jasje uit en spreidde het als een echte gentleman over het gras. Voorzichtig trok hij haar achteruit tot ze op de grond lag. Hij ging naast haar liggen en draaide zich naar haar toe. Mineko steunde op zijn eleboog en keek haar blij aan. Hij grijnsde loom en had haar hand nog steeds niet losgelaten. Hij ging ook op zijn rug liggen met zijn schouder heel dicht bij die van haar. Zo lagen ze daar hand in hand. Mizuki begon aan een ander liedje. Genietend sloot Mineko zijn ogen en hij kwam tot rust. Plotseling stopte ze met zingen. ''Nee niet doen.'' zei hij verdrietig met pijn in zijn ogen.'' Zing het liedje alsjeblieft af.'' Hij had het haar niet verteld, maar hij kon er niet tegen als mensen liedjes of melodieën afbraken. Dan werd hij kwaad of verdrietig en het verpeste zijn stemming. Om haar aan te moedigen zong hij zelf verder, zo zachtjes dat alleen zij het kon horen. ''We can live like Jack and Sally if we want ...Where you can always find me. We'll have Halloween on Christmas. And in the night we'll wish this never ends''
Zijn stem klonk helder en goed verstaanbaar, ook al zong hij niet hard. Dit was een van de stemtechnieken die hij van zijn moeder had geleerd. In zijn hoofd hoorde hij de begeleiding van het liedje en hij zong perfect getimed mee. Maar toch was hij er nog niet helemaal blij mee, hij wilde samen met haar zingen.

~zie http://www.zerochan.net/152677 voor Mineko met prei <3

Mizuki zag hoe hij zijn jas neerlegde en zorgde dat er plaats was voor twee. Ze legde de jas perfect recht en ze werd dan meegetrokken door hem op de jas. Toen Mineko zei dat hij hield van prei keek ze verast "Dat is ook de eerste keer dat iemand graag prei lust, ik mag erg graag prei met aardappelpuree. Ze glimlachte en zong verder waar hij stopte met zingen: "We'll wish this never ends. Where are you and I'm so sorry.I cannot sleep I cannot dream tonight. I need somebody and always. This sick strange darkness comes creeping on so haunting everytime. And as I stared I counted the webs from all the spiders. Catching things and eating their insides. Like indecision to call you. And hear your voice of treason. Will you come home and stop this pain tonight? stop this pain tonight. Don't waste your time, I mean you're already the voice inside my head.". Ze keek naar de grond naast haar en ze sloot haar ogen, ze zag het hele liedje in haar hoofd afgespeeld worden. Ze opende haar ogen weer om even haar haar weer perfect in vorm te leggen. Ze haalde het touwtje uit haar haar en begon 250 haartjes zorgvuldig met haar touwtje vast te maken. Eenmaal ze klaar was keek ze weer naar Mineko en grinnikte. Ze haalde een sprinhaan weg met de top van haar vinger die in Mineko's haar zat. Ze liet het beestje vrij een twintigtal centimeter verder "Zo dat beestje is weer vrij" en ze moest lachen, ze had zich nog nooit zo goed gevoeld.

Waar hij gestopt was, ging Mizuki verder. Na een paar seconde van haar zuivere stem genoten te hebben begon Mineko zachtjes mee te zingen. Niet te hard, niet te overheersend. Hij wilde nog steeds haar mooie stem horen en die opslaan in zijn geheugen. Hij wilde dit moment vastleggen en nooit meer vergeten. Het was gewoon perfect en hij wilde dat het eeuwig zou duren. Helaas wist hij dat dat niet mogelijk was. Aan alles komt een eind, bedacht hij, spijtig genoeg. Het werd al later en donkerder en Mineko wist dat het langzamerhand tijd werd om naar binnen te gaan.

Mizuki begon haar haar te doen. De precisie waarmee ze dit deed verwonderde hem. Ze was klaar en Mineko bewonderde het resultaat. ''Het staat je prachtig, Mizuki.'' zei hij welgemeend. Hij vond alles aan haar prachtig.
Hij voelde haar hand in zijn haar en zag dat ze er een sprinkhaan uitviste. "Zo dat beestje is weer vrij" Ze liet het dier een stukje verderop los.

''Dankje...'' zachtjes streelde hij over haar wang. ''Ben je voor iedereen zo lief? Je houdt van dieren, he?'' Hij streek haar pony uit haar gezicht. Zijn hart bonsde in zijn borst en hij voelde zich opgelaten. Zijn hand lag nu stil op haar wang en hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. Plotseling haalde hij zijn hand van haar af en keek haar verontschuldigend aan. Hij had het gevoel dat hij te ver was gegaan. ''Sorry Mizuki. Dat had ik niet moeten doen.'' Hij ging overeind zitten en schoof een stukje van haar weg.

Mineko begon mee te zingen en Mizuki sloot haar ogen en genoot van zijn zangstem. Hij klonk zo mooi. Ze glimlachte en opende haar ogen weer. Na haar haar gedaan te hebben kreeg ze een compliment en ze keek verlegen weg "D-dankje" stamelde ze een beetje. Ze liep helemaal rood aan toen hij haar wang begon te strelen en de pony uit haar gezicht streek. Ze waren onopgemerkt heel dicht bij elkaar nu. ''Ben je voor iedereen zo lief? Je houdt van dieren, he?'' vroeg hij en ze knikte voor het laatste 'ja' en voor het eerste zei ze zachtjes "Ik weet het eigenlijk niet." ze deed dit al stotterend. Toen haalde hij zijn hand weg en excuseerde hij zich "Shhhttt..." en ze legde een vinger op zijn lippen. "Geen excuses" glimlachte ze en ze keek hoe de zon onderging "Spijtig hé? Ik zou hier zo kunnen slapen op die confortabele jas van je." ze lachte en hield haar twee vingers voor haar mond als teken voor zichzelf dat ze zich moest inhouden. Ze bleef in Mineko's groene ogen kijken met een smile. Ze was gelukkig en ze vond Mineko leuk. Ze wou hem zeker vaker zien. Ze glimlachte wat breder en wreef speels in zijn haar. Dan deed ze hem na en wreef over zijn wang. Ze streek zijn haar uit zijn gezicht en grinnikte. "Hiervoor moet je geen sorry zeggen hoor."

Mizuki onderbrak zijn excuses. Ze legde een vinger op zijn lippen om hem het zwijgen toe te brengen. Hij kreeg het gevoel dat hij zweefde en zijn hart sloeg volkomen op hol. Waarom maakte ze hem zo zenuwachtig? Normaal gesproken was hij zelfverzekerd en nam de leiding, maar nu wachtte hij willoos af wat ze zou doen.
"Geen excuses.'' Hij knikte ademloos. ''Spijtig hé? Ik zou hier zo kunnen slapen op die confortabele jas van je." Om hen heen werd het snel donkerder en er was niemand meer buiten.
Hij voelde haar hand door zijn haar gaan en Mizuki legde haar hand nu ook op zijn wang. Hij hapte naar adem. "Hiervoor moet je geen sorry zeggen hoor." Niet in staat om antwoord te geven legde hij zijn hand bovenop die van haar. Na een halve minuut pakte hij haar hand zachtjes van zijn wang en stond op. Hij reikte haar zijn hand aan om haar te helpen met opstaan. Op de een of andere manier had hij haar verandert in zo'n ouderwetse welgemanierde man. ''We moeten inderdaad maar eens naar binnen gaan. Als je nieuw bent is het moeilijk de weg te vinden. Ik breng je wel even naar je etage.'' zei hij als excuus om hun samenzijn nog iets te verlengen. ''Lichtmagie, nietwaar?'' Hij pakte haar tas op en ritste hem dicht. ''Ik zal je tas voor je dragen.'' zei hij als een echte gentleman. Hij dacht terug aan de vorige keer dat hij had aangeboden de spullen van een meisje te dragen. Hij had het idee dat het deze keer allemaal anders zou lopen.

Mizuki voelde hoe het hand van Mineko naar het hare greep, na een halve minuut stond hij recht en bood hij haar aan om haar recht te trekken. Ze grinnikte, stond op met de hulp van Mineko en bood haar tasje aan "Je doet maar, je mag ook aan het eten zitten als je wilt". Ze deed haar schoentjes uit en huppelde met haar blote voeten naar het kasteel. Ze floot een melodieus deuntje en met de schoentjes in haar hand huppelde ze op snelle pas naar het kasteel "Ik heb een aparte kamer gekregen, ik noem het mijn geheim kamertje" ze grinnikte weer. Haar haar zwiepte elegant van de ene kant naar de andere dus dat moest ze niet goedleggen. Het hoorde zo voor een keer volgens haar. Ze keek achterom en begon te lachen "Zo zwaar is mijn tas hopelijk toch niet he?". Ze giechelde en draaide zich weer om en liep verder naar het kasteel "Kom probeer me maar bij te houden. Ze liep al giechelend weg van Mineko, hij moest haar maar bij houden..

[topic uit en ander topic is al klaar lol :3 ga het even publiceren]