Lichtelijk geïrriteerd keek Alexis naar haar spiegelbeeld. Niet dat die anders wel beviel, maar deze keer was het extra vervelend. Ze haalde een kam door haar haren en zag dat haar haren perfect langs haar gladde gezicht viel. Ze haatte haar lichaam. Misschien als ze vroeger niet dat soort ervaringen had gehad, dan zou ze van haar lichaam haten. Ze haatte het hoe sommige jongens hun ogen niet van haar konden afhouden, ze haatte het als ze in de middelupunt van de belangstelling stond.
‘Je bent mooi, Alexis. Veel te mooi,’ mopperde ze en ze schudde boos haar hoofd. Maar ze wou niet mooi zijn. Ze wou mannen niet het hoofd op het hol brengen. Ze wou een gewoon normaal schoolmeisje zijn, die eens in de tijd verliefd werd op iemand en daarmee eens in de tijd ruzie kreeg. Ze wou niet het meisje met een pijnlijk verleden zijn. Daar had ze nooit van genoten en dat zou ze nu ook niet doen. En ze hield er al vooral niet van als jongens dachten dat ze makkelijk was. Maar misschien was ze dat ook. Misschien liet ze haar muur veel te makkelijk zakken om toch contact te maken met de jongens die zeiden dat ze ‘anders dan andere jongens’ waren.
Ze slikte even en schudde haar hoofd, waardoor haar blauwe, lichtkleurige haar langs haar lichaam viel. Ze balde een vuist, pakte een windel, legde die naast haar neer en sloeg met haar vuist hard tegen de spiegel. Ze sloot haar ogen genietend toen een warm, rood vloeistof zich verspreidde over haar knokkels. Ze nam de windel en deed die snel en vakkundig rond haar hand, waardoor er alleen een grote vlek te zien was. Een grote rode vlek. Daarna keek ze omhoog en keek zichzelf met een glimlach in de spiegel aan. Nu ging ze.
Rustig opende ze de deur en sloot die, waarna ze naar haar jurk keek die haar benen sierde. Ze hield haar hoofd even scheef, sloot haar ogen toen en stapte rustig door, waarna ze opzij keek en een paar jongeren bij elkaar zag zitten. Toen een van hun opvallend naar haar keek en floot naar haar, stak ze haar middelvinger op. ‘Fuck you,’ schold ze hem uit, waarna ze gewoon verder liep. Het kon haar niks schelen welke naam ze nu zou krijgen, zij liet zich niet kisten en dat liet ze de anderen zo snel mogelijk weten ook!
Het gras was zo lekker aan haar tenen aan het kriebelen, dat ze geen zin meer had om haar schoenen te gaan halen. Tevreden zag ze dat het veld leeg was. Op de bonkende plaats op haar knokkels na, was haar lichaam ook wel rustig. Ze zag een boom en liep daar naartoe, waarna ze zich liet zakken en haar ogen half sloot, genietend van de rust.

- Sly? -

Woedend staarde Sly over de eindeloze grasvelden. Hij zat hier nu al drie kwartier, maar nog steeds kon hij het niet geloven. Die Civriël. Die rotzak! Hard kneep hij in zijn zachte, zwarte capuchon die al de tijd al om zijn hoofd geslagen was. Zo hard dat zijn vingers elkaar al door de stof heen raakten. Civ. Civ. Civ. Altijd hij! Waarom kon hij hem nou niet eens met rust laten? Nu zat hij al op een andere school en nog steeds zat zijn broer achter hem aan, probeerde zijn leven te verzuren. Schurend knarsetandde Sly en kneep zijn ogen hard dicht. Er was toch niet iemand in de buurt die hem nu zo kon zien. Hij was altijd alleen en loste alles alleen op. Hij had niemand anders nodig. Hij legde zijn armen even over zijn iets opgetrokken knieën heen en keek verbitterd om toen hij geluiden hoorde en een meisje met lange blauwe haren tegen een boom een aantal meter verderop zag zitten. Jeez, net nu hij het het hardste nodig had, moesten anderen zijn rust zonodig weer verstoren. Voor een moment bleven zijn paarse ogen met een emotieloze blik op haar rusten. Sly had zich gauw hersteld. Van zijn woede was niets te zien. Nee, hij was een proffesional. Met een ruk trok hij zijn hoofd terug en staarde naar het lichtblauwe meer aan de andere kant van de velden. Toen hij de aanwezigheid van het meisje had opgemerkt was zijn gelaatstrekking automatisch naar normaal teruggetrokken. Nu moest hij zich gedwongen kalm houden. De rust proberen terug te vinden in zijn hoofd. Sly mocht haar misschien niet kennen, dat risico wilde hij niet riskeren. Misschien was het maar het beste om te gaan? Maar waar kon hij dan heen? Het zou niet meer lang duren voordat het te donker zou worden om nog naar het Duistere Bos te mógen gaan en bij de ruines voelde hij zich niet zo fijn. Het was daar te stil voor hem. Dieren durfde immers niet bij hem in de buurt te komen of ook maar geluid te maken en de wind werd verhinderd door de bomen. Juist op deze plek kon hij zich even alleen wanen en tegelijkertijd zich niet helemaal verlaten voelen. Waarom moest zij het nou weer verpesten? De neiging om iets naar haar te gooien die voort kwam uit zijn hervonden irritatie was groot, maar hij hield zich in. Het was sowieso maar kinderachtig om haar zo zogenaamd terug te irriteren. Er was maar een ding wat echt zijn aandacht had getrokken en dat steeds weer deed. Hij had het gezien, maar door dat bewustzijn dacht hij het zelfs te kunnen ruiken. Bloed. Haar hand was bebloed. Plotseling sloop een idee hem te binnen. Krachtig zette Sly zich af tegen de grond en stond rustig op. Hij haalde de capuchon van zijn hoofd waardoor zijn haar wat uit elkaar piekte. Hij veegde het terug op zijn plaats en liep toen op het meisje af. Vlak voor haar bleef hij staan, wetend dat zijn schaduw haar nu zou verduisteren en haar hem zou doen opmerken als ze dat al niet deed. Sly maakte een korte analyse van het meisje: ouder dan hem, ongeveer 17 of 18, genietend, waarschijnlijk van de stilte waar hij zonet ook van probeerde te profiteren, maar iets aan haar stootte hem af. Hij wist alleen niet wat het was en wachtte nu alleen nog maar op enige reactie waarna hij vervolgens wees naar haar arm. De meeste kinderen op deze school zouden zo wijzen wist hij op te kunnen maken uit hun dagelijkse handelingen op school en zo moest hij ook zijn. Hij moest iemand zijn die je gelijk al na de eerste ontmoeting zou vergeten, zo onbelangrijk. Dat was belangrijk. Niemand zou hem zo ooit van de veel duistere zaakjes kunnen verdenken als deze leeghoofden daar sowieso ooit al op zouden kunnen komen.
‘Je bent gewond,’ merkte hij op. Het meisje zou dat zelf ook wel weten, maar lekker boeiend. ‘Misschien moet je het even na laten kijken? Het zou weleens heel vies kunnen gaan ontsteken.’ Sly lachte niet. Niet zoals hij normaal wel zou doen, maar wie lachte er nou na zo’n opmerking? Onzin. Hij wachtte de reactie van het meisje op. Ze zou zijn werkelijke bedoelingen toch nooit kunnen bedenken.

~ Oei, twee vet goedgehumeurde mensjes x3

Als er een plank boven haar hoofd gehangen had, zij in bed gelegen had en ze even aan het rusten was, had ze nu waarschijnlijk haar hoofd flink gestoten. Met een woedende blik keek Alexis omhoog. Wie of wat durfde zomaar haar te komen vervelen? Waarom rotten ze gewoon niet op? Rustig bekeek ze de jongen zonder schaamte van top tot teen. Hij zag er niet verkeerd uit, maar daar had ze geen zin om langer over door te gaan.
‘Dat had ik nog niet door,’ snauwde ze hem toe en ze keek gauw naar haar vuist. Het windeltje was ondertussen al helemaal rood geworden en ze voelde het bloed gewoon uit haar knokkel vloeien, maar het kon haar helemaal niks schelen. Niks meer kon haar schelen, dus waarom een zo’n klein wondje wel?
‘Wat kan jou dat schelen of het ontsteekt? Dan ga ik maar dood aan die ontsteking of wordt het maar erger, ik heb geen verpleegstertje nodig die in haar korte rokje naar me toe drapeert om me vervolgens een paar medicamenten voor te schrijven die ik moet gebruiken en die me helemaal vanbinnen verrotten,’ snauwde ze de jongen in een ademhaling toe. Rustig nam ze adem en haar ogen gleden glashard terug over zijn lichaam naar zijn ogen. Ze was het zo zat als mensen haar probeerden te verzorgen of medelijden met haar hadden.
‘Ik ga niet voor een beetje bloed naar de ziekenzaal,’ zei ze, nu wat meer vriendelijk. Alhoewel, wat je maar vriendelijk kon noemen. Haar toen was nog steeds snauwerig, maar er was een iets zachtere klank ingekomen die gelijk ook haar originele, zachte en melodieuze stem weergaf.
Ze schudde boos haar hoofd, zodat haar haren opnieuw een soort dans maakten rond haar hoofd. Het kon haar niet schelen of haar haren zo nodig mee bewogen op de beat of niet, ze zou ze het liefst willen afknippen, zodat geen enkele jongen meer naar haar zou kijken en haar gewoon zou vermijden. Maar ze ging over een jaar toch dood, dus dan was het sowieso niet de oplossing om nu voor kaal rond te gaan wandelen.
‘En jij bent?’ vroeg ze hem in een snauw en ze trok nijdig een wenkbrauw op, waarmee ze hem eigenlijk redelijk liet zien dat het haar niet eens kon schelen wie hij was. Hij was net zoals al die andere jongens. Kijken, voelen, wegwezen. Ze wendde haar hoofd met een ruk weg en keek toen naar haar vuist, die ze onwetend had gespannen.
Het rood werd alsmaar erger en de windel leek wel te gaan doorlekken. Misschien dat ze straks toch even de ziekenzaal in zou gaan sneaken, maar dan wel met een soort mantel die haar onzichtbaar zou maken. Die had ze inmiddels zelf kunnen creëren. Gewoon een windeltje pakken en wegwezen, dan was die jongen ook weer tevreden. Stelletje zeikerds allemaal.
Het liefst had ze de plek naast zich willen domineren, maar ergens kon het haar ook geen barst schelen als ze hem naast zich liet zitten, dus ze schoof een klein beetje op, maar zei niks. Hij kwam er maar zelf achter wat zijn plicht was, ze was zijn moeder niet!

- Ja hè? Vind ik nu ook xd -

De ongegeneerde blik die het meisje over zijn lichaam liet glijden bezorgde Sly diep vanbinnen een branderig gevoel. Het was raar. Normaal keken meisjes nooit zo naar hem. Het maakte hem ongemakkelijk, alsof er misschien iets mis met hem was. Toch viel het niet te zien. Zijn uitdrukking liet zoals gewoonlijk zijn werkelijke gevoelens niet aflezen. Sly liet de boze uitvallen van het meisje voor hem lusteloos over zich heen komen. Ze had wel gelijk. Het interesseerde hem totaal niet dat ze gewond was of pijn had. En hoe kwam ze erbij dat ze aan een kleine ontsteking zou kunnen sterven? Toch laaide haar brutale toon langzaam zijn oude woede van net weer op. Waar haalde ze het lef vandaan om zo tegen hem tekeer te gaan? Hoe kon ze zo onrespectvol tegen hem doen nadat hij zo meelevend was geweest? Maar Sly liet zich niet uitlokken. Zeker niet! Waarschijnlijk was ze gewoon in een slechte bui en reageerde ze dat nu op hem af wat hem toch verbaasde aangezien ze net nog zo rustig had gezeten. Tijd om erover na te denken kreeg hij niet. Het meisje ratelde in een ademteug door. Langzaam liet Sly zijn handen in zijn zakken glijden. Tijd genoeg. Eigenlijk had Sly niet eens door waar ze het nu allemaal over had. Het sloeg toch niet echt ergens op. Toen ze eindelijk klaar was moest ze weer op adem komen en liet ze haar ogen weer zo vervelend over hem heen glijden totdat ze hem strak aankeek. Ontspannen keek hij haar terug aan en haalde wat onverschillig zijn schouders op als blijk van verontschuldiging. ‘Het spijt me al dat ik het vroeg,’ zei Sly in de korte pauze die hij kreeg om te praten. Het klonk niet erg sarcastisch, maar echt gecharmeerd van haar boze toon was hij nou ook weer niet. Hijzelf had er ook een echte rotdag opzitten. Civ. probeerde als gewoonlijk zijn leven te verpesten en nu viel dit meisje tegen hem uit terwijl hij alleen maar alleraardigst had proberen te helpen of nou ja, zo zou het op ieder normaal mens over moeten komen. Gelukkig leek ze al iets te kalmeren toen haar stem een andere vorm aannam. Sly wist niet wat, maar het klonk zachter of misschien zelfs wel ietwat warmer doch niet anders genoeg om echt vriendelijk te noemen. In ieder geval vond hij haar opmerking maar vaag. Een beetje bloed zei ze? Het verband om haar hand begon bijna door te lekken, maar oké, Sly zelf zou waarschijnlijk ook niet voor zoiets naar de schooldokter gaan, maar daar ging het nu niet om. Dat was ook niet zijn doel. Opeens sloeg de stemming van het meisje weer helemaal om toen ze Sly om zijn naam snauwde. Minachtend trok hij zijn wenkbrauw op en deed een stapje naar achter. Hij nam haar vraag zo ook niet serieus. Wat deed hij fout dat ze hem behandelde als een straathond? Ze deed hem denken aan Civ., die iedereen ook maar afsnauwde wanneer ze hem niet bevielen alleen deed dit meisje het op een minder tactische manier. Onverschillig wendde hij zijn hoofd af en schokte even met zijn schouders. ‘Ik geloof niet dat het je werkelijk interesseert hoe ik heet of wie ik ben, maar omdat je het zo aardig vraagt: Sly, de naam is Sly.’ Het meisje schoof een stukje op, waarom wist hij niet, maar het leek een teken dat hij ook moest gaan zitten wat hij maar vreemd vond na haar gefrustreerde houding, maar goed, als dat was wat ze wilde. Met een zachte plof zakte hij naast haar neer. Ontspannen liet Sly zijn armen over zijn knieën leunen en staarde hij voor een moment naar de grond. Hij voelde zich minstens net zo rot als het meisje al kon hij dat natuurlijk niet zeker weten, maar wat Civ. hem weer eens had geflikt viel hem zwaar. Opeens was hij blij met zijn gave om zijn gevoelens zo goed te verbergen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij snel even opzij naar het meisje waar hij nu naast zat. Stel je voor dat hij gelijk zou flippen wanneer iets hem niet meezat? Dan zou hij zijn carrière als huurmoordenaar mooi op zijn buik kunnen schrijven en net zo’n loser als Civ. worden. Vermoeid zuchtte Sly en bedacht dat hij een stilte wilde vermijden. ‘Zeg…’ begon hij niet wetend hoe hij zijn vraag het beste kon formuleren. In nog zo’n uitbarsting had hij geen zin. Niet zozeer omdat hij haar gevoelens weleens weer zou kunnen kwetsen, maar om zijn oren nog enigszins intact te houden. Het geschreeuw deed namelijk pijn. Rust was waar hij gedeeltelijk naar verlangde. ‘Mag ik ook vragen hoe jij heet of word je dan weer boos?’ vroeg hij voorzichtig, maar met zelfvertrouwen. Hij keek het meisje weer aan en wachtte geduldig op antwoord.

Haar hoofd vloog opzij en een beetje wantrouwend keek Alexis naar Sly. Ze vond het nog steeds niet echt geweldig als jongens te dicht in haar buurt kwamen, maar ze kon ook niet vermijden dat ze net een stukje opgeschoven was. Ze had het zelf voor elkaar gekregen om hem hier te laten zitten, iets waar ze de volgende keer een beetje beter over kon nadenken.
‘Ik word boos wanneer ik dat wil,’ snauwde ze hem toe en ze voelde opnieuw die bekende adrenaline als ze een woedeaanval probeerde te onderdrukken. Dat moest ze nou eens net niet hebben. De vorige keer dat ze zoiets had, was ze flauwgevallen en lag ze de volgende dag in een soort ziekenhuis.
‘Maar ik ben Alexis,’ mompelde ze zachtjes en ze merkte dat ze opnieuw die zachtere klank had aangenomen. Sinds ze op deze school zat had ze steeds andere gevoelens. Eerst wou ze snauwen en boos zijn en vervolgens wou ze gewoon aardig en rustig zijn. Het was allemaal verschrikkelijk verwarrend en onbegrijpelijk ook.
Alexis had even geen idee wat ze kon zeggen tegen de jongen. Hij was misschien wel aardig, of hij kon zijn gevoelens gewoon goed verbergen, maar uit de toon van daarnet op te merken, vond hij haar snauwende klank niet echt leuk. Nou ja, daar moest hij maar aan wennen als hij door haar muur wou raken. Eigenlijk wou ze gewoon dat hij het opgaf en wegging. En dat was nu precies waar ze naar ging streven.
‘En mag ik dan vragen waarom je je om mijn vuist bekommerd of word je dan weer zo overbezorgd?’ zei ze en ze probeerde om het geen snauw te maken. Ze schudde haar hoofd even en wou eigenlijk gewoon wel snauwen. Wat maakte het nu uit? Het was niet dat ze naast een of andere moordenaar zat of zo. Zoveel kon haar niet gebeuren en ze wou hem gewoon bij haar weg hebben.
Rustig wreef ze over haar arm en volgde de weg naar haar hand toe, waarna ze haar eigen ogen opzij liet glijden en Sly nog eens rustig bekeek, maar wel zo dat het niet geïnteresseerd overkwam of zo.
Het zou afgang voor haar zijn als ze eerst snauwend tegen hem deed en zich daarna opeens ging interesseren in hem.

- Aah, ik krijg niet veel meer O_O -