Hij moest naar buiten. Alles, werkelijk alles, werkte verstikkend in dat vervloekte gebouw. Misschien kon hij uit een raam springen… Nee. Dat zou ook niet werken, zou hij alleen maar pijn van krijgen. Ook zou iedereen hem dan vast zien als de zelfmoord jongen. Want wat moest je anders denken van iemand die uit een raam sprong? Hij beheerste geen lucht magie en voelde er ook geen behoefte voor. Dus kon hij niet het smoesje ophangen van: ‘Ik probeerde te vliegen’. Kon hij alsnog wel ophangen, maar dan zou iedereen hem voor gek verklaren. En daar had hij geen zin in. Hij was Alois. Alois Trancy, en dat moest iedereen weten. Zijn naam. Meer niet, want zijn naam zou toch al genoeg vertellen. Vond hij dan.
Blij een deur te hebben gevonden naar buiten, sprong hij letterlijk naar buiten. Later drong het pas tot hem door dat het best wel fris was, maar dat deed er niet toe. Hij liep verder van het gebouw weg, draaide af en toe een rondje. Hij kwam op het moment vast over als een of ander blij kind dat voor het eerst naar buiten was geweest in… Tien jaar of zo? Ach, kon het hem wat schelen. Als hij blij was, was hij blij. En rondjes draaien was leuk, dus waarom zou hij zich laten weerhouden ervan door de mening van anderen? Het deerde hem toch niet.
Uiteindelijk bleef hij stilstaan, draaide zich om. Met een brede grijns keek hij naar het gebouw, maar al snel trok iets anders zijn aandacht. Stenen. Of ja, dat was de droge term ervoor. Vast en zeker een of andere reünie. ‘Oe~’ grijnsde hij verrukt, huppelde er naartoe. Huppelen was dan niet echt mannelijk te noemen, maar er was in heel veel opzichten te twijfelen aan zijn mannelijkheid. Want het toonbeeld was hij nou ook weer niet.
Eenmaal bij zijn plaats van bestemming duurde het niet lang of hij begon gewoon op de stenen te klimmen. Hij wou naar het hoogste punt. Hij bleef eventjes zitten, pakte een steen in zijn hand. Hij keek om zich heen. Ineens gooide hij hem weg, met een gemeen lachje op zijn gezicht. Was wel de perfecte om je te verstoppen en dan stenen naar anderen te gooien in de zomer. En dan niet kiezelsteentjes, maar echte grote stenen ter grote van je handpalm. Hij pakte nog een steen, stopte die in de zak van zijn jas; zou hij bewaren totdat het echt nodig was.
Hij bleef staan op het, voor zover hij kon vinden, hoogste punt en strekte zijn armen uit. Hij had nu zijn eigen; I’m kind of the world, momentje en vond het wel fijn zo. Hij ging zitten, bungelde een beetje met zijn benen heen en weer en pakte de steen weer uit zijn zak. Hij hield hem in zijn beiden handen, draaide hem een beetje. Maar toen hij iets hoorde pakte hij hem krampachtig vast in zijn linkerhand, maakte aanstalten om over zijn schouder te kijken. Niet dat hij gezelschap niet op prijs zou stellen, altijd wel leuk; met mate, maar hij wou wel dat het ging zoals hij wou. En als hij zin had om iemand pijn te doen, dat deed hij dat ook.

» Iedereen welkom ;D

Zijn ogen waren halfdicht, enkel door de windvlaag. Zijn donkerpaarse jas danste zwakjes op de wind, en zijn blonde haren wouden ook graag meedoen. Maar het was allemaal van korte duur. Hij bleef naar de steen in zijn handen staren. Ondanks dat hij het niet fijn vond om alleen te zijn, had hij nu geen keus. Tot nu toe waren alle personen die hij tegen was gekomen erg schattig, en leuk om mee te ‘spelen’. Maar alsnog, hij wou weg. Hij wou terug naar huis, waar alles gewoon ging zoals hij wou. Hij wou geen lessen volgen, hij wist prima wat hij deed. En hij deed wat hij niet laten kon. En als mensen daar problemen mee hadden… Dat was niet zijn probleem.
De steen bleef in zijn linkerhand liggen, die zich er krampachtig omheen sloot. Hij maakte aanstalten om over zijn schouder te kijken, maar staakte in zijn handeling; liet wel zijn ogen nog naar zijn ooghoeken afdwalen. Hij wist zeker dat er iemand was, niet alleen hoorde hij het; hij voelde het ook. Klein vreemd talentje dat hij had ontdekt bij zijn eerste pleegvader. O, wat kon hij toch goed inschatten wanneer die vent kwam. Er kroop een rilling over zijn rug en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij moest daar niet aandenken, werd hij chagrijnig van.
Een stem riep iets naar hem, een begroeting. Nog steeds verroerde hij zich niet, was nog steeds hetzelfde van plan. Maar na de vraag gehoord te hebben borg hij de steen toch maar weer veilig op in zijn jaszak. Nee, zij was niet de juiste persoon, hij moest maar geduld hebben. Hij draaide zich een beetje, maar bleef op het muurtje zitten. Hij keek op het meisje neer, dat naar hem opkeek. En er was ook een… Eend. Interessant.
‘Weg terug? Ligt eraan wat terug inhoudt voor jou,’ grijnsde hij poeslief. Hij gooide zijn benen over het muurtje heen en liet zich ervan af vallen. Hij moest natuurlijk een beetje door zijn benen gaan om de klap goed op te vangen, maar toen hij eenmaal weer recht stond beviel het hem niet. Hij was amper groter dan haar, was maar wat blij dat hij zijn hakken aanhad. Maar die had hij altijd aan, maar het ging om het idee hoe het eruit zou zien als hij ze niet aanhad. Ze was lang. Iets wat haar al minder schattig maakte dan de anderen. Maar haar onwetendheid en uiterlijk hielpen dan nou weer wel om de term kloppend te maken voor haar omschrijving.
Hij keek langs haar, keek met een nogal vieze blik naar het dier. ‘Wat is de bedoeling van dát?’ vroeg hij, doelend op de eend. Hij mocht vogels niet, simpelweg omdat ze altijd wegvlogen en hij ze dan niet te pakken kon krijgen. Dit wel tot blijdschap van anderen, want die wisten maar al te goed waarom hij het beest wou hebben. Hij keek weer naar het meisje, trok zijn mondhoeken omhoog. Hoe zou hij het bij haar gaan aanpakken? Ze was lang, kwam lief over en zekerweten het tegenovergestelde van lelijk. Hij pakte haar hand, het deerde hem niet of ze hem zou proberen terug te trekken of niet. Hij zou hem wel gewoon steviger vastpakken.
‘Het spijt me, was mijn manieren vergeten,’ fluisterde hij zachtjes, waarna hij zijn lippen ongegeneerd tegen de rug van haar hand duwde. ‘Mijn naam is Alois Trancy. En met wie heb ik het genoegen?’ Ja, hij had wel manieren. Ergens, ver in zijn geheugen. Het was vreemd; ze waren hem nooit aangeleerd. Enigszins door Hannah. Maar hij kende ze voor het grootste gedeelte van zichzelf, en soms maakte hij er dan ook gebruik van. Meestal als hij niet echt een goed humeur had. Had hij wel een goed humeur? Nou, dan gaf hij de eerste beste persoon die hij tegen kwam een knuffel.

» Trololol. Hopelijk kunt U er wat mee c:

Hij grinnikte zachtjes, keek haar vervolgens met een bescheiden glimlach aan. ‘Dan moet ik je teleurstellen, maar ik zit hier enkel omdat ik zélf ook verdwaald ben. Dus dan zal ik de weg terug ook niet weten,’ gaf hij eerlijk toe. Maar zijn dag was alweer goed door het feit dat het meisje overkwam als een of andere blinde. En dan figuurlijk. Hij zou werkelijk van alles bij haar kunnen uithalen, en dan zou ze het nog niet doorhebben. Voor hetzelfde geld kon hij zeggen dat hij die eend wel naar het meer zou brengen, en dat zij haar weg terug kon zoeken. En dan had hij ook nog eens gekregen wat hij wou; een eend die hij kon pijnigen als hij daar zin in had. Maar dat zou wel iets té simpel zijn.
Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Denk je dan niet dat je eerst beter het meer kunt gaan zoeken?’ merkte hij op, ‘Want als die eend je echt overal volgt zal hij je ook wel de lessen involgen. En geloof ik mocht je geen dieren in de les.’ Hielp hij nou iemand? Ja, stiekem wel. Maar het was altijd handiger om eerst vrienden te worden met je ‘slachtoffers’. Dan had je hun vertrouwen. En om anderen in de val te lokken was vertrouwen ongelofelijk handig, dat had hij al vaak genoeg ervaren. Als hij erover nadacht had hij best veel ervaring in wat hij deed. Maar het was er ook naar gemaakt dat hij zo was geworden. Dus het minste wat ze dan konden doen was hem goed laten zijn in wat hij deed.
Hij wist niet of hij haar reactie als verlegen moest opvatten of niet. Maar toen hij haar blos zag wist hij dat hij het inderdaad zo moest opvatten. Schattig. Wat was het toch met blozende mensen en de term schattig? Hij gebruikte die term altijd voor dat mensen die bloosden. Vreemd. Oké, ook als mensen gewoon van zichzelf schattig waren. Maar daar moest je nu eventjes niet op letten. Hij had de term sowieso erg vaak in zijn hoofd gebruikt om mensen hier te omschrijven. Misschien waren alle mensen hier gewoon schattig. Zou wel een reden zijn voor hem om te blijven. Maar hij wou hier niet blijven, hij wou naar huis.
Hij keek weer op toen ze zichzelf voorstelde, een beetje aarzelend in zijn ogen. ‘Het is ook leuk om jou te leren kennen, Merle,’ glimlachte hij vrolijk. Hij keek eventjes om zich heen. ‘Maar misschien kunnen je dus eerst naar het meer gaan. Maar ik weet helaas ook niet waar dat zou moeten zijn. Ik zit hier nog maar pas op school.’ Als hij kon had hij er wel naartoe gebracht, om haar vervolgens in het water te duwen en haar iedere keer weg te duwen bij de kant zodat ze zou gaan smeken dat hij ermee ophield. Maar dat zou dus niet doorgaan, zonde. Eeuwig zonde.

» En toen was het einde weer heel erg gemeen ;D
» En ik zat in een donkere kamer, dus je sheet verblindde me echt letterlijk o_o