Yuu tuurde door het kleine raampje van de shuttle. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Blij omdat hij weg was van het weeshuis of verdrietig omdat hij al het vertrouwde achterliet. Eigenlijk voelde hij niets. Een licht gevoel in zijn hoofd, dat voelde hij. Een vreemd gevoel was het wel, misschien was hij misselijk? Veel reisde hij niet met shuttle dus kon het zijn dat hij shuttleziek was? Nog voordat hij zichzelf een antwoord kon geven vingen de paarse ogen een glimp op van het kasteel. Rustig stond Yuu op uit zijn stoel en wachtte bij de deur tot hij geland was. Nou hij was benieuwd, welk toneelstuk werd het deze keer?

Aankomen in het weekend. Het had zo zijn voordelen. Hij had op zijn gemak gezocht naar de slaapzaal om zijn spullen te droppen. Haast iedereen sliep nog, hij had ook wel willen uitslapen. Jammer, als hij eenmaal wakker was viel hij niet meer in slaap. Ach hij had morgen nog dus dat was niet zo heel erg. Maar wat zou hij nu gaan doen? Zijn spullen waren op hun plaats maar meer had hij niet te doen. Misschien even rondkijken in het kasteel, nu kon het nog straks zou iedereen wakker worden en waren de gangen overspoeld met leerlingen. Of tenminste dat verwachte hij. Zo was het ook op zijn oude scholen geweest dus waarom zou het hier niet hetzelfde zijn. Aan de andere kant was alleen dwalen door de gangen een beetje doelloos. Als hij verdwaalde kostte het hem uren om weer iets te vinden wat hem bekend voor kwam en op dit uur was er waarschijnlijk niemand aan wie hij de weg kon vragen. Tsk dat kon nog is irritant worden. Twijfelend liep Yuu alvast de slaapzaal uit. Hij wilde in ieder geval niet daar blijven, mensen waren altijd chagrijnig in de ochtend. 
Verveeld leunde hij tegen een raam en staarde naar buiten. Dit was saai. Buiten was alles verdwenen in een grijzige mist, niet bepaald wat je noemt interessant. De jongen zette zich af van de wand en liep door de lange gangen. Het was hier eng stil in de ochtend. In gedachten kon hij de krijsende kinderen horen en de schreeuwende huismoeders. Niet dat hij de drukte mistte, integendeel het was heerlijk om niet half doof te worden in de ochtend. Maar voor zoveel leerlingen in het kasteel en zo weinig geluid. Voor hem klopte dat gewoon niet. Zuchtend streek hij door zijn zwarte lokken. Ach het boeide eigenlijk niet, hij was gewoon zo verveeld dat hij over zinloze dingen ging nadenken. Wat een verspilling van energie. 
Met zijn hoofd in zijn nek staarde hij naar het minuscule bordje. Sierlijke letters schreven het woord bibliotheek. Eindelijk! Een plek waar hij zich kon vermaken. Nu hopen dat die open was anders kon hij zich nog een paar uur vervelen. Zijn hand pakte het koude handvat van de houten deur en trok eraan. Niks, misschien moest hij duwen? Ja hoor de deur gaf mee. Meteen duwde hij wat harder totdat hij naar binnen kon glippen en de deur achter zich sloot. Een paar tafeltjes en stoeltjes stonden in het licht maar de rest van de ruimte werd in beslag genomen door hoge boekenkasten. Zachtjes floot Yuu tussen zijn tanden. Dat kwam hij ook niet elke dag tegen. Beter dat hij niet van lezen hield, hij had zo'n gevoel dat als hij een boek pakte de hele rits naar beneden donderden en dat hij levend werd begraven onder de boeken. Kort keek hij naar de rijen terwijl hij naar een geschikt tafeltje liep. Het leek er niet op dat er iemand was maar hij kon niet helemaal naar achteren kijken. Met een zachte plof liet hij een notebook op de tafel vallen. Achter zijn oor viste hij een klein potloodje. Kort bladerde hij door de bladzijdes voordat hij de punt op het papier zette en begon te schrijven. Letters, woorden, zinnen. Niks anders leek nog te bestaan. 

‘Nu ben ik alweer vergeten welk boek ik moet meenemen,’ mompelde Soul, terwijl hij zich half in zijn spijkerbroek probeerde te werken. Hij trok een wit shirt aan met een rode print erop. Hij had geen idee welke print het was. Een of andere mond met scherpe tanden. Dezelfde als op zijn ninja-haarband. Ja, zo ging hij dat ding noemen. Hij pakte een lijstje en keek naar de boeken die hij nog moest hebben voor zijn lessen water- en woudmagie.
Als nieuwe student moest hij een hoop van boeken bij zich hebben, bleek algauw toen hij zijn lijst met benodigdheden had gekregen. Hij had echter geen tijd vrijgemaakt om eraan te beginnen, aangezien zijn agenda vol zat. Nou ja, hij had niet werkelijk een agenda en eigenlijk deed hij niks anders dan werken voor school, met Mineko een leuke dag doorbrengen of andere mensen ontmoeten, maar hij wou het een beetje zakelijk laten overkomen, zodat mensen werkelijk dachten dat hij druk bezig was.
Zachtjes mompelde hij iets toen hij de bibliotheek betrad, die bij de aula gelegen was. Mooi! Dan kon hij achteraf nog lekker wat gaan eten daar. Hij wreef al door zijn handen bij het aanzicht. Hij had honger gekregen, zeker omdat het zo vroeg was. Hij ging wel vaker vroeger naar de koelkast toe om een pak melk leeg te zuipen. Helaas kon dat nu niet meer.
Hij keek opzij en zag dat een of ander mens hem scherp bekeek. Had hij nu al iets fouts gedaan? Meteen dachten ze het ergste als er een jongen binnenkwam. Arme jongens. Arme hij. En bij de meisjes keken ze liever. Soul grijnsde breed naar de vrouw, waardoor zijn roodkleurige ogen begonnen te gloeien en te fonkelen. Zijn puntige tanden werden hiermee ook ontbloot en de vrouw leek lichtelijk te schrikken. Zo, net goed.
Hij wou net zijn zoektocht naar de boeken zetten, toen hij iemand ontdekte. Een jongen, leek het wel, maar op deze afstand was het moeilijk te bepalen, plus hij moest zijn duistere magie voor zijn gloeiende ogen even uitschakelen, anders zou de jongen zich ook kapot schrikken. Misschien was hij daarom ook wel zo eng. Hij kon zijn ogen laten gloeien wanneer hij maar wou.
Hé, misschien wist die jongen wel waar een van deze boeken op zijn lijstje lagen! Met een opgeluchte blik liep Soul richting de jongen. Het werd hem nu wel duidelijk dat het een jongen was.
‘Hé, maat, weet jij misschien waar ik boeken voor water- en woudmagie kan vinden?’

- Mag ik? -