Met nog een beetje vermoeidheid in zijn ogen, maar toch wel een goed gevoel, sleepte Ryou zijn koffer achter zich aan naar het lanceringsplatform toe. Hij was er even op uit gegaan, om op adem te komen en het had hem deugd gedaan. Hij had het gevoel alsof hij weer verder kon met waarmee hij bezig was. En natuurlijk zijn vrienden, die hij nu weer kon zijn. Hij keek naar de lucht en merkte dat het nog maar vroeg was. Hij had de shuttle dan ook laat gepakt op Nova. Hij wreef door zijn ogen en ging naar de jongensslaapzaal op zijn afdeling. Hij had even nagedacht over alle dingen, hoe hij verschillende problemen het bestek kon aanpakken, was toen op een idee gekomen en had dat toegepast. Hij zuchtte even. Hij had een lange tijd van inhalen te gaan, maar het was het waard. Trouwens, hoeveel kon hij nu gemist hebben? Zoveel was het niet. Hij was echt niet dagen en dagen weggebleven. Alleen een weekje. Met een grijns deed hij voorzichtig de deur open van zijn zaal, waarna hij zijn koffer binnenzette, om dan weg te lopen. Hij had zijn favoriete, wit-blauw gestreepte shirt weer aan en zijn grijze broek, met daaronder zijn blauwe sneakers. Ja, zelfs als hij er een weekje tussenuit ging, bleef hij altijd zorgvuldig met zijn kleren en waste ze elke morgen. Hij moest gapen van al dit gedoe en liep naar beneden. Hij stond even te twijfelen. Zou hij naar het stille meer gaan of naar het grasveld? Hij had de meeste mensen die hij al kende bij het stille meer ontmoet, dus kon hij daar ook maar beter naartoe gaan. Hij wreef over zijn kin heen en weer en deed dus uiteindelijk zijn tocht naar het meer, over het gras, naar het water.

Eenmaal bij het meer aangekomen merkte hij wel dat het een beetje frisser was geworden. Het was ook eigenlijk niet meer dan logisch. Hoe verder ze gingen in de maanden, hoe sneller het seizoen uiteindelijk zou veranderen. In Nova kon je daar niet goed op letten, vond hij. Het was er altijd lekker warm en de zon scheen daar ook heel vaak, maar misschien was dat op Razen ook wel. En Shadranen leken het altijd koud te hebben. Hij had een Shadraan gezien op Nova – de duistere magie straalde gewoon van hem af – en die had een sjaal rond zich en een dikke jas. Nou ja, sommige mensen deden ook wel overdreven, wat verzorgde kledij betrof, maar goed. Rustig plofte Ryou neer en keek voor zich uit. Hij keek naar het water, waar hij Dyesibel uitgered had. Hij vroeg zich af waar Dyesibel was. Hij had sinds een paar maanden niet echt veel meer van haar gehoord, maar misschien had zij het wel druk. Het kon altijd. Hij zuchtte en rekte zich uit, waardoor zijn spieren kraakten. Of zijn botten. Of zo. Hij liet zich achterover vallen, sloot zijn ogen en legde zijn hoofd op zijn armen, waarna hij genoot van de zon.

- Sorry. Wegens een tijdelijke inactiviteit moet ik er weer een beetje inkomen, dus het kan er nog al saai uitzien :p -

Met krachtige slagen vloog de grote adelaar door de lucht. Hij krijste even toen een windvlaag zijn koers probeerde te veranderen. Hij spande zijn spieren en zette nog meer kracht dan hij al deed. Het was een spel met de wind, een krachtmeting. De adelaar won het van de wind en zwoegde verder tegen de natuurkracht in. Boven achter zijn vleugels zat een meisje, ze droeg een felrode rugzak op haar rug en haar witte haren zaten helemaal door de war door de wind. Er stond een chagrijnige blik in haar grijze ogen. In haar hoofd speelde zich het gesprek met haar ouders keer op keer weer af.
“Nee Esmira je gaat naar een andere school,” Ze keek haar ouders beide kwaad aan. “Nu nog?” schreeuwde ze gefrustreerd. Haar ouders knikten streng. “We hebben er niet goed aan gedaan je naar een privéschool te sturen. Je moet andere mensen leren kennen,” Haar mond viel bijna open terwijl ze haar hoofd schudde. “Jullie zijn echt gek, knettergek.” Ze draaide zich op haar hakken om en liep stampend de ontvangsthal in. “Je mag Tess toch meenemen?” riep haar moeder haar achteraan, die de situatie probeerde te redden. Ze knarste haar tanden over elkaar en kneep haar lippen stijf op elkaar. Ze kon echt niet bij die beslissing van haar ouders. Ze hadden haar gewoon in een raket gezet naar deze school. Meteen toen ze eruit gemogen had was ze op Tess geklommen en was ze weg gevlogen. Ze wist dat ze zich moest melden en dat ze haar spullen naar de kamer moest brengen. Alleen daar had ze dus absoluut geen zin in. Ze sliep met alle meiden op één kamer en ze moest maar even sociaal worden. Ja, dat vertikte ze dus echt. Ze had haar geïsoleerde leven altijd prima gevonden. Tess was het enige gezelschap die ze nodig was. Haar ouders waren er toch bijna nooit, die waren continu bezig met hun werk. En nou besliste ze even voor haar dat zij naar een andere school moest, om met anderen op te kunnen schieten. Alsof ze dat iets zou kunnen schelen. Ze wouden haar waarschijnlijk gewoon weg hebben. Ze vonden haar vast te lastig. Tess krijste nog is toen een volgende windvlaag haar vleugels raakte. Ze waren al een tijd aan het vliegen en ze wist dat ze Tess moest helpen. Ze legde haar hand tegen Tess haar borst en sloot haar ogen. Langzaam liet ze de wind door haar vingers glijden recht in Tess haar hart. Een krachtige slag van haar vleugels brak de windvlaag. Ze deed haar grijze ogen weer open en glimlachte even. Ze keek naar beneden waar een groot meer zich uitstrekte. Het werd tijd om te landen. Tess hield het lang vol, maar er was ook een limiet aan haar kracht. Ze tikte zachtjes met haar hand tussen de vleugels van Tess, als teken dat ze mocht landen. De adelaar klapte haar vleugels in en maakte een duikvlucht naar beneden. Vlak voor de grond spreidde ze haar vleugels weer en lande ze op de grond. Esmira sprong van haar rug.

Toen pas zag ze de jongen, die vlak voor haar lag. Hij was haar nog niet opgevallen. Ze hoorde hoe Tess haar vleugels naast haar inklapte terwijl zij naar de jongen stond te staren. Ze wist dat ze iets moest gaan zeggen, want het zag er vast debiel uit zo. Ze sjorde de rugzak van haar rug en legde die naast Tess neer die nog steeds uit stond te hijgen. “Ehm hoi,” zei ze toen ongemakkelijk. “Zit jij hier op school?” vervolgde ze om maar iets te zeggen. Het leek haar vrij logisch alleen ze had geen flauw idee hoe ze een normaal gesprek kon voeren en waarschijnlijk zat hij helemaal niet op haar te wachten. Daardoor voelde ze zich alleen maar dommer. Ja, wat deed ze hier eigenlijk? Ze wilde terug naar huis, daar voelde niks zo ongemakkelijk aan als het hier voelde. Het was een compleet andere omgeving en ze wist niet hoe de mensen hier waren. Vast ook anders als thuis en daar had ze ook niet met veel te maken gehad. Alleen met haar ouders en haar leraren, maar daar bleef het ook bij.

[Ik hoop dat je het goed vind dat ik bij je reageer]

Ryou’s ogen openden zich toen hij iets hoorde. Zijn blik bleef hangen op de lucht en een beetje ongemakkelijk keek hij naar de adelaar. Hij hield van dieren, maar een adelaar was toch iets heel anders, maar tegelijk ook iets magisch. Hij keek naar het meisje dat afstapte en vond haar net zo magisch als de adelaar.
Lange, grijze haren en grijskleurige ogen. Nee, witte haren. Of toch grijs? Hij zag het in de zon niet zo goed. Zelf had hij witte haren, maar dat wist hij dan weer omdat hij al zeventien jaar met zijn eigen lichaam omging en elke dag in de spiegel keek.
Rustig bekeek hij haar even en nam toen zijn Egyptische Ring vast. De laatste keer dat die begon te gloeien was toen Dyseibel in het water gevallen was. Maar deze meid leek hem meer zekerder over zichzelf dan Dysesibel. Hij besloot maar eens aandacht aan haar woorden te schenken, voordat zij zijn zwijgen verkeerd zou opvatten en er een reeks misverstanden kwamen.
‘Ja. Dit is mijn school,’ zei hij en hij keek even rond, alsof hij met die blik duidelijker wou laten zien dat dit echt zijn school was. Natuurlijk zou het meisje het zelf ook wel weten, maar goed. Het klonk zo ongemakkelijk. Even ongemakkelijk als toen hij voor het eerst op school kwam.
‘Ik ben Ryou. Volgens mij ben je nieuw, klopt dat?’vroeg hij voorzichtig en hij stond op, waarna hij naar haar toe ging. Hij ontmoette haar ogen en even bleven zijn chocoladebruine ogen erin hangen, maar hij wendde zijn blik daarvoor net te gauw af, waarna hij zijn hand opstak en haar hand wou schudden, als ze de hint zou begrijpen.
‘Wat een mooi beest,’ zei hij en hij deed een knik richting de adelaar. Als het tenminste een adelaar was. Zijn hoofd zat vol met school, dus een foutje kon snel gemaakt worden!

- Deze is slecht ;O Sorry -

Ze bleef hem vragend aankijken toen hij zijn mond hield. Ze volgde zijn bewegingen toen hij zijn ring vastpakte, een aparte ring. Ze had zoiets nog nooit gezien. ‘Ja. Dit is mijn school,’ Ze glimlachte even om die opmerking. Even was er door haar hoofd heen geschoten dat het zijn school was, precies op de manier waarop hij het gezegd had. Ze was er bijna door in de lach geschoten, maar ze wist dat dat onbeleefd was dus had ze zich ingehouden. Het enige wat ze daarom deed was dat ze even knikte. “Oké,” zei ze toen. Natuurlijk was het duidelijk dat hij hier op school zat, wat deed hij hier anders. Nou ja, je wist maar nooit. Je kon het beter zeken weten vond ze. ‘Ik ben Ryou. Volgens mij ben je nieuw, klopt dat?’ Ze keek de jongen weer aan en knikte opnieuw. “Ja, ik ben hier net vijf dagen. Mijn naam is Esmira,” vervolgde ze. ‘Wat een mooi beest,’ Tess kraste even alsof ze het begreep en soms dacht ze ook dat de grote roofvogel dat ook deed. Haar intelligente ogen hielden altijd alles scherp in de gaten en ze was heel leergierig, dus wie weet misschien had ze wel door waar ze het over hadden, het zou haar in ieder geval niets verbazen. “Ja, ze is prachtig.” Even fonkelde er iets van trots door haar grijze ogen. Ze was trots op het elegante dier die ze haar beste vriendin kon noemen. “Haar naam is Tess en ik heb haar zelf opgevoed,” Ze streek even met haar hand over de veren van het grote dier. Toen wees ze naar de lucht. “Ga maar Tess,” fluisterde ze zacht bij haar oor. Tess verdiende het om weer even alleen te kunnen vliegen, daarbij zou ze zich waarschijnlijk alleen maar vervelen als ze met Ryou aan het praten was. Tess deed altijd wel wat ze zei maar alleen omdat ze zo’n goede band hadden en dat wilde Esmira niet misbruiken. En ook al had ze geen flauw idee hoe ze zich bij hem moest gedragen en of ze geen domme opmerkingen zou maken. Tess zou daar toch niet bij kunnen helpen, dat moest ze echt alleen doen. Ze liep naar de jongen toe en ging naast hem zitten. Ze zat in kleermakers zit haar handen in haar schoot. Zo staarde ze over het water, terwijl haar haar soms zachtjes iets omhoog ging door de wind.
Toen keek ze opzij naar Ryou. “Heb jij een huisdier?” vroeg ze plots. Ze wist niet waarom ze die vraag stelde, maar voordat ze er goed over na kon denken had ze die vraag al gesteld. Ze had zichzelf nog zo voorgenomen eerst na te denken voordat ze iets zei, toch was dat een stuk moeilijker dan ze had verwacht in gezelschap van iemand anders. Ze wist zich totaal geen houding te geven en dat was ook aan haar te zien, ondanks dat ze zo zelfverzekerd mogelijk over probeerde te komen was ze zenuwachtig en wist ze niet goed wat ze moest zeggen, daarom keek ze maar weer van hem weg naar het water, wat zachtjes tegen de kant aan klotste.