My lonly life.

Enma was van het lanceringsplatform naar de etage van Shadra gegaan. Ze liep eerst naar de meisjesslaapzaal en haalde daarvandaan een kaars en een mesje en liep ermee naar een bank in de woonkamer. Van boven naar benden kerfde Enma in de kaars Master Savador`s naam. Daarna legde ze het mesje weg en met een zacht fluisterende spreuk ontvlamde de kaars. Zodra deze kaars opgebrand was dan zou Savador gestorven zijn en zou Enma zijn ziel naar de poorten van de hel begeleiden. Enma`s blik ging even naar de meisjesslaapzaal waarvan de deur nog open stond. Haar blik was gericht op een kaars die bijna opgebrand was. De naam was niet eens meer te lezen. Enma schatte dat de man wiens naam ooit op de kaars had gestaan nog maar een halfuur te leven had.

Norwood liep rustig door de Shadra etages op zoek naar Enma. Hij rook een kaars lucht. Langzaam deed hij de deur open en keek kort naar de kaars. Hij had gehoord van dit soort acties. Wilde ze savador vermoorden. Norwood mocht hem wel haten maar gunde hem het niet. Norwood liep al richting de kaars om hem te doven.

Enma keek op toen Master Norwood binnen kwam. Ze hield hem niet tegen toen hij de kaars wou doven. Ze wist dat het hem toch niet zou lukken. ''Eenmaal ontstoken valt de kaars niet meer te doven Master. Het is een vergeefse moeite'' sprak ze enkel zonder hem aan te kijken. Het zwarte stropoppetje lag voor haar op tafel naast het mesje.

Norwood hoorde haar woorden en zat met nog een idee. Hij pakte een mesje en sneed de kaars onderaan af, waardoor er nog een stukje overbleef en de kaars niet volledig op kon branden. Hij keek naar Enma en liep naar haar toe. Toen hij naast haar stond keek hij haar aan. "Waarom....?" bracht hij kalm. "Er moet een rede zijn waarom je dit bij mensen doet." bracht hij uit. Norwood ging voor haar staan en legde zijn handen op haar schouders. "Als er iets is dan praat er over, dit lost niets op." zei hij.

Enma`s ogen keken Master Norwood recht aan. ''U zou het toch niet begrijpen'' zei ze. Langzaam ging haar blik opzij. Een kaars doofde. Enma stond op en verdween in de meisjesslaapzaal. Later kwam ze terug. Ze had een traditionele kimono aan. Hij was zwart met een rood lint om haar middel. De zwarte kimono had een motief met allerlij gekleurde bloemen en lampionnen die een beetje een hypnotiserend effect leken te hebben. Enma keek nog even naar Master Norwood. ''Ik was gecreerd om te volgen Master, niet om een eigen wil te hebben'' zei ze. Ze moest nu echt weg anders zou ze in de problemen komen.

Norwood hoorde haar woorden. "Dat zeg zelfs ik als ik het niet met andere wil delen." hij merkte dat ze wegliep en weer terug kwam in een kimono. " "Nonsens! Iedereen word geboren met een eigen wil, die wil beslist om te volgen of niet." zei hij. Hij pakte haar arm vast en was niet van plan los te laten. "Zelfs jij hebt een wil, kom daar voor op..." zei hij. "En leven zonder wil is een leven zonder doel. Een leven zonder doel is hetzelfde als dood zijn." zei hij. Hij keek haar strak aan en wachtte af.

Enma keek opzij naar Master Norwood. Ze bracht haar hand naar haar nek toe. Ze trok de kimono wat losser en trok hem wat opzij. Ze toonde hem een soort gebrandmerkte tatoo. Hij gloeide en brandde in haar huid, steeds heviger. ''Als dat zo is Master, dan ben ik dood sinds mijn geboorte'' zei ze tegen hem. Ze maakte de kimono weer vast. ''Ik moet nu gaan'' zei ze tegen hem. Haar ogen gloeide op. Ze liet Master Norwood een beetje in de lucht zweven en liet hem naar de bank vliegen. Ze zorgde wel voor een zachte landing. ''Ik ben zo terug'' zei ze nog. Daarna vlogen de ramen open en een sterke wind met een sneeuwstorm waaide naar binnen. Toen de wind ging liggen was Enma verdwenen.

(Ik kom na jou volgende post terug)

Norwood keek haar aan en schudde zijn hoofd. "Je bent niet dood sinds je...he..." zei hij en werd opgetilt en op de bank gezet. Hij wilde opstaan en haar grijpen maar ze verdween al gelijk. Hij had alleen wat sneeuw vast dat smolt in zijn hand. Hij ging weer op de bank zitten. "Enma...ik weet zeker dat je iets wilt..." zei hij zacht en stond op. Hij begon na te denken. Hij liep doeloos wat rondjes en dacht terwijl na over wat hij zou kunnen betekenen voor haar.

Na een klein kwartiertje verscheen Enma weer. Eerst was het enkel een zwart silhouet maar later veranderde dat in Enma. Een enkele traan gleed over haar wang. Pas teon ze Master Norwood zag herinerde ze zich dat hij er ook nog was. Ruw veegde ze de traan weg en kreeg haar blik weer een emotieloze uitdrukking waarmee ze Master Norwood recht in zijn ogen aankeek. In haar hand omklemde ze het zwarte stropoppetje. Dat had ze meegenomen. Om de nek van het poppetje zat een dun rood lint gestrikt.

Norwood keek naar Enma. Hij zag de traan. "Wat is er?" vroeg hij. Hij liep naar haar toe. Het stropoppetje deed hem niet veel gerust stellen. "Hij heeft toch niet...." zei hij wijzend op het poppetje. Hij keek naar Enma. Hij wachtte af wat er ging gebeuren. Als die gast maar geen opdracht heeft gegeven om hem mentaal te martelen. Hij had er enigzins een weerstand tegen waardoor hij sneller uit het status komt, waarin Imeth zich verkeerd. Hij keek haar aan. Hij baarde zich zorgen. Meer om haar dan om zichzelf.

''Als dat het geval was Master, dan was het rode lint verdwijderd'' zei Enma. ''De man waar ik heen was, is gestorven. Hij had tijden geleden zijn ziel gegeven om wraak te nemen'' zei ze. Ze had haar blik afgewend. Toch bleef haar blik emotieloos. Als ze emotie zou tonen dan zou ze medelijden krijgen. Dat was het laatste dat ze kon gebruiken. Daarom dwong ze zichzelf al haar emoties binnenin zich te houden. Ze wou het Master Norwood best uitleggen maar wat zou hij aan haar situatie kunnen veranderen?

Norwood keek haar aan. Hij zuchtte even opgelucht. Hij hoorde haar uitleg en knikte. "Enma? Ik weet zeker dat jij niet sinds jou geboorte dood bent. Je hebt wel degelijk iets dat je wilt. En je hebt wel degelijk een doel in het leven..." zei hij. "Enma, vertel eens, heb je familie? Heb je vrienden, heb je iemand waar je op terug kan vallen wanneer het niet gaat?" vroeg hij. Hij keek haar aan. Hij wachtte geduldig op antwoord. Hij had al zijn vermoedes maar hij mocht geen vooroordelen trekken.

''Ja ik heb een familie. Een vader en een moeder. Oom`s en tante`s, neven en nichten en een opa en oma'' zei Enma. Ze vertelde er niet bij dat ze door haar familie niet behandeld werd als een persoon maar als een soort machiene. Zoals haar moeder voor haar en haar oma voor haar moeder. Eerst geborene in haar familie ondergingen elk hetzelfde lot en dan enkel de vrouwelijke. ''Ik heb geen vrienden. Ik had een prive leraar die me over mijn mentale krachten leerde. Mijn ouders hielden me verborgen voor de wereld'' zei ze daarna. ''Mensen zoals ik zijn er ook niet om vrienden te hebben'' vervolgde ze.

Norwood luisterde naar haar woorden. Hij knikte zachtjes. "Je bent niet dood. Jij hebt wel degelijk iets dat je wilt. Jij wilt vrijheid, een eigen leven leiden." zei hij. Hij legde zijn hand op haar schouder. "Jij hebt behoefte aan een vriend of vriendin iemand die jou kan steunen in goed en kwaad..." zei hij. "Mensen zoals jij hebben juist iemand nodig die ze steunt." zei hij en keek haar serieus aan. "Moet jij van jou familie deze mensen zo kwellen..." vroeg hij. Hij keek haar aan.

''Nee'' zei Enma kortaf. ''Ik moet mensen kwellen van mijn meester. Hij bezit mij en mijn familie. Zijn voorouder heeft ooit over een van mijn voorouders een spreuk uit gesproken die ervoor zorgt dat we gevangen zijn. Als we onze opdrachten niet uitvoeren dan straft hij ons op de meest gruwelijke wijze. De enigste reden dat ik naar deze school ben gestuurt is om meer dingen van de zwarte magie te leren om efficienter te werken'' zei ze. Enma sprak alsof ze een machiene was. Zo voelde ze zich ook. Als een wapen, iets dat mensen alleen maar gebruikte om andere pijn te kunnen doen. Master Norwood had wel gelijk. Enma wist niet hoe lang ze al verlangde naar vrijheid om zelf haar eigen keuzes te mogen maken. Alles werd nu voor haar gekozen.

Norwood keek haar aan en knikte. "Mag ik vragen wie je meester is?" vroeg hij en keek haar aan. Hij kon echt kwaad worden om het feit dat mensen andere mensen gebruikte als wapen of machine. "Ik begrijp niet waarom mensen zoiets doen..." zei hij zacht tegen zichzelf. "Ik zou mijn best willen doen om die vloek te verbreken. Voor iedere vloek is er iets waarmee je hem kunt verbreken." Hij keek haar aan. Hij hield zijn ogen op haar gericht. Hij wachtte op een reactie.

''Hij heet Akito'' zei Enma zacht. Ookal strafte Akito haar als ze iets deed wat hem niet aanstond toch gaf Enma wel om hem. Als zij iets nodig had of iets wou hebben, regelde Akito dat voor haar. Speelgoed, kleding, sieraden, ze kreeg het allemaal van hem. Zolang zij hem tevreden hield gaf hij gehoor aan elke wens van Enma. Enma herinerde zich nog goed wat Akito haar had gezegd een aantal dagen voor ze naar de Starshine Academy zou vertrekken:

Het lijkt me best wel spannend voor je naar een echte school. Heel wat anders dan hier met een leraar. Beloof je me dat je je best zal doen? En geen zorgen als je geen vrienden maakt op je nieuwe school. Je hebt ze toch ook niet nodig. Net als je familie geven ze niets om je daar. Ze zien je enkel als een soort wapen. Ik niet. Ik geef om je Enma. Dus laat het me weten als het je teveel wordt. Dan kom je ophalen.

Enma had die woorden als zoete koek geslikt. Ze wist ook niet anders. In haar ogen haatte iedereen haar en zag niemand haar als gelijke. Niemand, behalve Akito. Hij was de enigste die om haar gaf en haar begreep. Hij zou er ook altijd voor haar zijn als een soort oudere broer of een soort liefhebbende vader.

"Ik kan niet begrijpen waarom mensen zoiets doen." zei hij. "Jij bent net als jou familie een mens. Niet een of andere wapen...." zei hij woedend. Hij keek haar aan. Hij was niet boos op haar maar op Akito. Hij keek haar weer wat kalmer aan. "Waar kan ik die Akito vinden?" vroeg hij. Hij keek haar aan en wachtte op reactie. "Geloof me jij bent een mens net als ieder ander hier en je hebt het recht om je eigen keuzes te maken. Dat moet eens in die Akito's kop gestampt worden..." zei hij nijdig. "Er zijn misschien mensen hier die bang voor je zijn maar ik weet zeker dat er ook leerlingen zijn die jou echt wel als een vriendin zien." zei hij. Hij keek haar aan. "Geloof me, die Akito wil het liefst, als het aan mij ligt, die vloek over jou familie gelijk verbreken..." zei hij en keek haar aan.

''Hij is op Shadra'' zei Enma stilletjes. Ze keek Master Norwood aan. De enigste die zij een beetje als vriend zag was Mauriccio en zelfs hem liet ze niet helemaal toe. ''Als U wilt kan ik U naar hem toe brengen'' zei Enma daarna. Haar roodgloeiende blik keek hem recht aan.

Norwood keek haar aan. "Okey..." zei hij. "Ja breng mij naar hem toe...." zei hij. "Hij moet zijn handen thuis houden en zich niet met andere families bemoeien..." zei hij nijdig en keek haar aan. "Ik wil hem graag eens ontmoeten..." zei hij er kalm achter. Om hem dan net zo hardhandig af te maken... zei een kille stem in zijn hoofd. Het monster in hem was het eens met Norwood en het was eens bereid om mee te werken. Norwood grinnikte om de stem. Hij keek naar Enma. "Ik volg je wel..." zei hij en keek hem aan.

Enma knikte even kort. Eerst liep ze weer naar de meisjesslaapzaal om zich om te kleden. Toen ze weer in haar gewone kleding weer naar buiten. Ze pakte Master Norwood`s hand beet. Daarna lichtte haar ogen op. Langzaam vervaagde Enma maar omdat ze Master Norwood`s hand vasthad ging hij met haar mee.

(Ik ga verder bij het lanceringsplatform)

PROFILE MAGICIAN

» Life is pain, life's not fair
» Life - Fuck My Life
» So, this is my new life?
» Life is over....again
» It's my life

My lonly life.

My lonly life.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen